De poorten

-

Renee had net woord ontvangen dat haar ouders waren gearriveerd in het paleis en had er snel voor gezorgd dat Tobias alles had wat hij nodig had, voordat ze haar ouders zou gaan begroeten. Vanaf het moment dat ze de gang opliep, was de glimlach niet meer van haar gezicht te slaan. Vroeger had ze zich altijd voorgenomen dat ze met haar ouders zou blijven reizen, maar sinds haar verloving met Tobias was alles veranderd. Plots had ze besloten dat het beter was voor haar en Tobias als ze in het Westen zou blijven, dus had ze haar ouders uitgezwaaid en waren ze er samen op uit gegaan. Gelukkig had ze zo nu en dan briefcontact met haar ouders, maar het was nog steeds niet hetzelfde als vroeger: ze was altijd erg close met haar ouders en zeker nu ze wat ouder werden, was ze graag bij hen zodat ze een oogje in het zeil kon houden. Hoewel ze al aardig op leeftijd waren, had ze soms het idee dat haar ouders dachten dat ze nog alles konden doen zoals vroeger. Toen ze de huifkar van haar ouders zag staan, versnelde ze haar pas. 'Mam? Pap?'

Jillian
Jillian veegde haar vergrijzende haren van haar voorhoofd af en bekeek de binnenkant van de huifkar nauwkeurig. Toen ze nog jonger waren, was het altijd erg gemakkelijk geweest om de inhoud van de huifkar te verplaatsen naar één van de vertrekken, maar nu werd dat een stuk zwaarder werk. Zij en William hadden dus ook besloten om enkel het hoognodige mee te nemen en de rest in de huifkar te laten. Ze had net William gestuurd naar hun vertrekken met de kist spullen die ze nodig hadden, toen ze plotseling de stem van haar dochter hoorde. Vluchtig liep ze om de huifkar heen en zag ze haar enige dochter op haar af lopen. Zonder iets te zeggen liep ze haastig naar haar dochter toe en nam ze haar zo stevig als ze kon vast in haar armen. 'Ik ben zo blij om je te zien,' murmelde ze in haar dochters haren, zonder haar los te laten. Pas toen ze het idee had dat ze haar dochter bijna fijngeknepen had in haar knuffel, gaf ze haar nog een kus en maakte toen wat afstand. 'William is even het paleis in, hij komt zo terug.'

Ook Renee nam haar moeder stevig in haar armen en knikte bij haar woorden. 'Ik ook!' kirde ze enthousiast en liet haar moeder na een aantal tellen los. 'Oh, ik zoek pap straks wel op.' verzekerde ze haar moeder met een glimlach en keek haar aan. 'Zie ik daar nou nog meer grijze haren als de vorige keer?' grapte ze en nam plaats op de rand van de huifkar. 'Ik had jullie veel later verwacht, hebben jullie lang doorgereden of zat het weer en alles gewoon mee?' Renee wist hoeveel moeite het soms was om met een huifkar rond te trekken als het weer tegen zat of als er weer eens een boom was omgevallen op één van de wegen. Het was vaak gebeurd dat hun plannen gedwarsboomd werden en ze ineens iets anders moesten verzinnen. 'Hebben je honger? Ik kan wel iets voor jullie laten halen, zeg maar wat je wilt!' Ze wilde dat haar ouders niets ontbrak nu ze hier waren.

Jillian wreef wat schuldbewust door haar haren heen en glimlachte bescheiden. 'Ik vrees dat ik eindelijk moet accepteren dat ik ook een dagje ouder word. In het Oosten heb ik mijn haren laten verven, maar jouw vader zei dat hij dat maar niets vond en dit beter stond. Dus heb ik besloten om het maar gewoon zo te houden.' Ze nam plaats op de rand van de huifkar en gebaarde dat haar dochter naast haar moest komen zitten. Bij haar vraag zuchtte ze zacht en keek ze schuldbewust naar Renee. 'We hebben veel nachten doorgereden. We wilden hier op tijd zijn, mocht er iets met Tobias gebeuren.' Jillian was altijd eerlijk tegen haar dochter en ze wilde nu ook niet om het onderwerp heen praten. Ze wisten allemaal dat de jongen op sterven lag. Met een kleine glimlach streek ze door haar dochters haren bij al haar vragen. 'Ik heb niets nodig, Renee. Vertel me eens, hoe gaat het nu met jou?'

Renee begon te lachen bij de woorden van haar moeder. 'Je haren geverfd? Als ik nog met jullie mee had gereisd, had ik je er wel van weerhouden om dat te doen.' gniffelde ze. 'Ik denk dat ik het dit keer met pap eens ben, dit staat je prima.' Renee glimlachte naar haar moeder, maar bij haar moeder's volgende woorden verdween de glimlach en veranderde haar gelaat compleet. 'Er gaat niets met Tobias gebeuren.' Renee sloeg haar armen over elkaar en keek naar de bloemen die iets verderop in de voortuinen van het paleis stonden. 'Augustus is bezig met het vinden van een geneesmiddel.' Ze kon het zich niet permitteren om te denken dat Tobias dit alles niet zou overleven en ondanks dat ze diep van binnen wist dat het een optie was waar ze rekening mee moest houden, weigerde ze om dat beeld voor zich te hebben. 'Luister, als jullie hier zijn om afscheid van hem te nemen- dan zijn jullie hier  voor de verkeerde reden. En het ging prima.'

'Ach, ik houd altijd wel een beetje van wat ijdelheid zo nu en dan,' glimlachte ze. Na zo'n lange tijd reizen kon ze ook erg uitkijken naar een goede massage of een warm bad in de grotere steden. Soms sleepte ze haar man mee naar allerlei badhuizen nadat ze zich wekenlang hadden moeten wassen in allerlei meren en rivieren. Nadat ze haar zegje had gedaan, zag ze zoals verwacht hoe Renee's gezicht betrok en met een zachte zucht legde ze haar arm om haar dochters schouder heen. Ze wist nog hoe ze lange discussies met William had gehad over hoe ze dit moesten aan pakken. William was iemand die erg goed de hoop hoog kon houden, maar Jill was haar hoopvolle karakter verloren na de moord op haar ouders. 'We zijn hier niet om afscheid van hem te nemen,' zei ze uiteindelijk maar als kleine leugen. 'We zijn hier om jullie te feliciteren met jullie verloving. 'We waren enorm gelukkig toen we dat nieuws hoorde. En natuurlijk wilde ik ook met Willa erover praten.' Ze wilde erg graag weten hoe haar beste vriendin onder de ziekte van Tobias ging en hoe zij er mee om ging, vooral nu Renee zo standvastig vasthield aan dat beetje hoop dat Tobias zou genezen. 'Ik heb trouwens een hoop adressen mee van allerlei geneesheren. Henry had mij gevraagd om deze te verzamelen.'

Normaal was Renee degene die realistisch was, maar als het om Tobias ging, kon ze zich het harde realisme wat ze normaal in zich had, niet veroorloven. Ondanks dat haar moeder haar verzekerde dat ze hier niet waren om afscheid te nemen, vond Renee het maar moeilijk te geloven dat ze hier waren om hen te feliciteren. Ze kende haar moeder door en door en ze wist ook wel dat haar moeder inzag dat dit misschien de laatste keer was dat ze Tobias zagen. Renee probeerde de glimlach weer op haar gezicht te zetten, maar vond het moeilijk om haar normaal zo overtuigende, vrolijke karakter hoog te houden voor haar moeder. In plaats daarvan zweeg ze en legde ze haar hoofd op haar moeders schouder. Het was de eerste keer in een hele lange tijd dat ze al haar negatieve emoties de vrijheid gaf om boven te komen. Normaal was ze juist degene die de anderen uit hun negatieve sleur probeerde te trekken, maar nu kon ze het niet opbrengen om zichzelf eruit te halen. 'Ik ben bang, mam...' fluisterde ze met een trillende onderlip en liet een snik.

Jillian bekeek haar dochters gezicht aandachtig en zag al snel een blik van angst en verdriet. Toen ze haar hoofd op haar moeders schouder legde en zacht snikte wist Jillian dat Renee eindelijk haar schild even naar beneden liet. Dat ze even bang mocht zijn. 'Dat weet ik, lieverd,' zei ze zachtjes, terwijl ze met haar vingers door haar dochters haren streelde en haar liet uithuilen op haar schouder. 'En dat mag je ook zijn. Dat zal Tobias ook zijn en zijn familie en dat zijn wij ook. En daarom zijn jouw vader en ik zo snel gekomen... om je te steunen.' Renee wist heel goed hoe fijn de steun kon zijn van een moeder en wat een leegte de afwezigheid daarvan kon zijn. Daarom had ze ook onmiddellijk terug naar haar dochter gewild, toen ze hoorden dat het zo slecht ging met Tobias. De verloving was de eerste dagen geheel langs ze heen gegaan, tot William de brief nog eens las. 'Heb je Eddard nog gesproken? Heeft hij je gesteund de laatste tijd?'

Renee sloeg haar armen om haar moeder heen en liet voor het eerste in maanden haar muren naar beneden. Het voelde goed om even alles eruit te kunnen gooien bij haar moeder. Toen het leek alsof er geen tranen meer in haar zaten, liet ze haar moeder los en streek ze de laatste tranen van haar wangen af. 'Er is nog iets waar ik het met je over moet hebben.' zei ze zachtjes. Renee wist het nu een tijdje, al had ze het nieuws nog niet met Tobias durven delen. Ze wilde dat hij eerst beter werd voor ze zou vertellen over haar zwangerschap. De geneesheren hadden het haar verzekerd, al had het een tijdje geduurd voordat ze het had geloofd. Als ze naakt voor de spiegel stond kon ze al een kleine bolling zien, maar ze zorgde er altijd voor dat ze rokken of jurken droeg die het goed zouden verbergen. Er waren meerdere instanties geweest dat ze het Tobias had willen vertellen, maar ze wilde hem niet zeggen dat ze een kindje droeg, terwijl hij het misschien nooit zou leren kennen. 'Ik ben zwanger...'

Jillian hield haar dochter goed vast tijdens haar tranen en wiegde haar zachtjes heen en weer, zoals ze vroeger met al haar kinderen had gedaan. Er waren veel punten op hun reizen geweest dat de kinderen het niet meer hadden zien zitten, en ook Jill en William hadden zo hun momenten gehad. Toen Renee plotseling weer overeind kwam en haar aan keek, legde ze met een glimlach een hand op haar dochters wang. 'Wat moet je mij vertellen, lieverd?' vroeg ze geduldig, waarna ze even wachtte en Renee het plotseling vertelde. Jill voelde hoe ze haar dochter steviger vast hield van verbazing en vervolgens breed glimlachte. 'Ach, Renee, wat een prachtig nieuws!' zei ze verrukt, waarna ze haar dochter omhelsde en haar weer stevig vasthield, zoals eerder. 'Heb je het er al met de geneesheren over gehad? En met Tobias?' vroeg ze benieuwd, terwijl ze naar Renees buik keek. 'Het is nog vroeg in de zwangerschap, toch?'

Zo extatisch als haar moeder was, kon Renee momenteel niet zijn. Natuurlijk was ze blij dat ze een kindje droeg, maar de zwangerschap had ook een keerzijde. Toen haar moeder vroeg of ze het al aan Tobias had verteld, schudde ze haar hoofd. 'Hij weet het nog niet... en ik weet ook niet of ik het hem wil vertellen...' Renee pulkte wat aan haar vingernagels - iets wat ze altijd deed als ze zich verveelde of gefrustreerd was, zoals nu. 'Ik bedoel, natuurlijk wil ik dit met hem delen, maar wat nou-' Haar onderlip begon te trillen en gefrustreerd verborg ze haar gezicht in haar handen. 'Wat nou als hij het kindje nooit geboren ziet worden, moet ik hem dan nu vertellen dat hij een zoon of dochter krijgt, terwijl hij misschien weet dat hij het nooit zal zien?' Het brak haar hart om deze beslissing te moeten maken. Alles wat ze al die maanden had opgekropt kwam er nu bij haar moeder uit. Ze was zo trots op zichzelf geweest dat ze zich zo goed bij elkaar had weten te houden, maar misschien had ze al die maanden wel het hardst tegen zichzelf gelogen.

Jillian luisterde begripvol naar haar woorden en besefte zich vervolgens opeens iets. 'Ik denk dat je dit het beste met jouw schoonmoeder kan bespreken,' verzuchtte Jillian, terwijl ze Renee nog steeds stevig vast hield. 'Ik weet nog dat ze zwanger was van Tobias. Op dat moment woonden mijn broer en Willa nog niet samen en verbleef ze bij haar ouders. En ze was zwanger, maar ze had Henry niets verteld. Toen hij aan kwam, was hun zoon al geboren.' Ondanks dat ze haar vriendin begreep, had ze er nooit aan moeten denken om William niet te vertellen dat ze zwanger was. Er was een periode geweest nadat ze hem had verlaten in Evenfall dat ze had gedacht dat ze zwanger was, maar dat was gelukkig loos alarm geweest. 'Het is natuurlijk niet dezelfde situatie, maar het kan wellicht gevoelig bij Tobias liggen door de gebeurtenis van zijn ouders. Ik denk dat je gewoon eerlijk tegen hem moet zijn. Het geeft hem wellicht wel nog meer kracht om te strijden.'

Renee wreef wederom de tranen uit haar ogen en sloeg haar armen om haar knieën heen, waar ze haar hoofd oplegde. Ze voelde zich zo'n emotioneel wrak en door de zwangerschap werden haar emoties alleen nog maar versterkt. Bij de woorden van haar moeder knikte ze en zuchtte ze uit. Het was niet dat ze het niet aan hem wilde vertellen, natuurlijk wilde ze dat. Ze wilde dit nieuws met hem delen, ze wilde kleertjes kopen, over namen na gaan denken. Renee kon echter niet stoppen met nadenken over hoe het zijn hart zou breken als hij wist dat hij vader zou worden, maar het kindje misschien nooit zou kunnen zien. De gedachten zelf bracht alweer tranen bij haar op, maar verwoed veegde ze ze uit haar ogen en stond ze op. 'Ik zal het er met Willa over hebben...' Zei wist niet wat haar schoonmoeder zou zeggen, maar Willa kende Tobias het beste en zou dus vast ook wel weten wat ze met deze situatie het beste kon doen. Renee's hoop was nog altijd dat Augustus binnen zou stormen met het antwoord en alles oké was. 'Wat is pap eigenlijk aan het doen?'

'Wat je ook kiest, of je het nou vertelt of niet, jouw vader en ik zullen altijd achter je staan. Wat je ook doet.' Ze drukte een kus op haar dochters schouder en wreef geruststellend over haar rug heen. Ze was er honderd procent van overtuigd dat haar dochter de juiste keuze zou maken. Jillian hoopte echter wel dat ze eerlijk zou zijn en het nieuws aan Tobias zou vertellen. Ze wist zeker dat de jongeman dolgelukkig zou zijn, puur al door het feit dat hij wist dat Renee een kind zou krijgen, of hij het nou zou overleven of niet. 'En wellicht heeft jouw vader ook nog wel goed advies. Hij is per slot van rekening met drie zusters opgegroeid,' lachte ze zacht, waarna ze diep zuchtte en naar de ingang van het paleis keek. 'Jouw vader denkt dat hij nog steeds een jonge man is en dat hij onze bagagekist wel naar boven kan tillen zonder hulp. Ik weet wel beter dan hem tegen te houden, dus ik ben benieuwd of hij zometeen heelhuids terug komt of met een gebroken rug.' Toch moest ze zacht lachen. 'Hij zal zometeen wel terug komen, vooral als hij jou ziet zitten vanuit het raam van onze vertrekken. Hij kon niet wachten om jou en Eddard weer te zien. We moesten per se van hem jouw favoriete koekjes mee nemen.'

Renee wist dat ze de steun van haar ouders had, die had ze altijd al gehad en ze was er erg blij mee om het nu wederom uit de mond van haar moeder te horen. Toen haar moeder aangaf waar haar vader was, begon ze te lachen. Wellicht iets uitbundiger dan ze normaal had gedaan, maar alle stress kwam eruit. 'Oh, pap toch.' lachte ze. Ze zag haar vader al lopen met de kist, zwetend en puffend, terwijl hij alle hulp van de bedienden afsloeg en zwaar ploeterend naar de vertrekken toe liep. 'Ik zal wel eens met hem praten zo en hem zeggen dat hij eens een beetje voorzichtig moet doen, voor hij door zijn rug heen zakt.' Renee wist hoe koppig haar vader kon zijn, maar ze wist ook dat ze wel tot hem door kon dringen. Ergens was ze enthousiast om haar vader ook te vertellen over haar zwangerschap en wellicht had haar moeder ook gelijk dat ze het gewoon aan Tobias moest vertellen. Wat nou als ze er spijt van zou krijgen? Dat Tobias helemaal nooit van het bestaan van zijn zoon of dochter af had geweten? Dan zou ze haar kind nooit kunnen vertellen hoeveel liefde Tobias al gehad gehad, nog voor het geboren was. Nee, dat wilde ze ook niet.

William kwam met een triomfantelijke blik de huifkar om lopen en klopte op het hout om zijn aanwezigheid aan te kondigen. 'Ik ben er weer!' Toen hij aan de voorkant kwam zag hij tot zijn verrukking dat zijn enige dochter al haar weg naar de huifkar had weten te vinden. 'Roosje! Zoetje! Wat fijn je te zien! Kom hier!' Hij stapte op de rand van de wagen zodat hij zijn armen om Renee heen kon slaan en haar zo in een stevige omhelzing hield. William had het verschrikkelijk gevonden toen ze had verteld dat ze in Evenfall zou blijven met Tobias. Ten eerste zag hij er erg tegenop om zijn laatste kind, en enige dochter, uit te moeten zwaaien en ten tweede vond hij het absoluut niets dat nu twee van zijn kinderen zich ophielden in het paleis dat hem maar weinig goeds had bezorgd. Hij had al zo vaak tegen Jillian gezegd dat het hem niet verbaasde dat alle soorten verschrikkelijke dingen juist dáár in dat verdomde paleis gebeurde. 'Hoe gaat het met je? Heeft je moeder je de koekjes al gegeven?' Hij liet zijn dochter weer los en gaf zijn vrouw met een grote glimlach een kus. 'De kist staat er hoor,' deelde hij met een grijns mee.

Renee keek op bij het horen van haar vader's stem en begon te lachen bij zijn woorden. 'Pap, je weet dat ik niet van al die troetelnaampjes hou.' grinnikte ze en sloeg haar armen ook stevig om hem heen. 'Ik ben ook blij om jou te zien pap, ik hoorde van mam dat je je weer eens flink aan het uitsloven was?' Ze trok hoofdschuddend haar wenkbrauwen op en gaf haar vader een speelse tik tegen zijn schouder aan. 'En ik maar denken dat jullie zo verstandig zijn geworden... misschien had ik toch maar bij jullie moeten blijven om een oogje in het zeil te houden.' Ze glimlachte naar haar beide ouders en keek haar vader weer aan bij zijn vragen. 'Het gaat prima, het is een beetje chaotisch hier in het paleis, maar niets wat ik niet aan kan.' Renee wilde haar vader niet laten blijken wat voor een emotionele uitbarsting ze net had ervaren, dus ze weer haar altijd vrolijk zelf. 'En nee, ik heb de koekjes nog niet gekregen, maar ik kijk er erg naar uit.' Het voelde goed om elkaar weer te zien, om weer bij haar ouders te zijn. 'Waarom nemen we de koekjes niet mee naar binnen? Dan laat ik wat thee halen?' stelde ze voor en omhelsde haar vader nog eens stevig. 'Ik heb jullie gemist.'

Verbaasd keek Jillian op toen ze geklop op de huifkar hoorde en vervolgens haar man zag staan. Ze had hem niet zo snel al terug verwacht en aan zijn triomfantelijke blik te zien wist hij erg goed hoeveel vertrouwen zijn vrouw in hem had. 'Gelukkig ben je er heelhuids weer,' merkte ze met een opgetrokken wenkbrauw op, waarna ze gelukzalig toe keek hoe haar man en dochter elkaar omhelsden. Ze was altijd erg trots geweest op de warme banden die hun gezin hadden, ondanks dat ze zich allemaal verspreid over Tarth bevonden. Eens in de zoveel tijd vonden ze elkaar allemaal weer terug en dit was zo'n moment. Ze kon ook niet wachten tot ze Eddard en Liam zouden zien. Met een glimlach ontving ze Williams kus en liet ze hem naast haar zitten. 'Ach, we hebben het samen voor jullie geboorte gered, dus zullen we het nu ook wel samen redden. Soms moeten we er echter wel aan herinnerd worden dat we niet meer die jonge mensen van vroeger zijn.'

'Zeg, laat me ook eens nu ik mijn enige dochter weer eens zie.' William glimlachte breed naar zijn vrouw en dochter. Hij stond er nog altijd versteld van dat ze zo op elkaar leken. Hij kon niet trotser zijn op de vrouw die Renee was geworden. 'Ik sloof me helemaal niet uit. Ik wilde je moeder gewoon laten zien dat ik die kist makkelijk nog kon tillen en dat ik geen bedienden of wat dan ook nodig heb.' Hij nam er maar moeilijk genoegen mee dat zijn lichaam ouder werd. Hij vond nog altijd dat hij alles aan kon wat hij als twintiger ook had gekund. 'Hoewel soms denk ik dat ik de koppigheid van je moeder niet aan kan hoor. Heeft ze je al verteld dat ze haar haren wilde verven? Wat is dat nou weer voor onzin?' Grijnzend keek hij Jillian aan en pakte één van haar handen stevig vast. Na er over heen te zijn gekomen dat hij zijn kinderen miste, had William een rust gevonden om weer te reizen met de vrouw van wie hij zo veel hield. Dit was wat hij altijd gewild had. Niet meer, niet minder. 'We kunnen ook hier wat thee zetten, vind je dat geen goed idee? Dan maak ik even een vuurtje. Net zo snel en dan kunnen we nog even genieten om je weer thuis in de huifkar te zien.' Hij was al weer van de wagen gesprongen en zocht naar de potten en pannen.

'Ja, dat heeft ze me inderdaad vertelt.' lachte Renee. 'Maar ik ben het met je eens hoor pap, dit staat haar veel beter dan al dat spul wat ze anders in haar haren zouden stoppen.' Soms verbaasde het Renee hoeveel energie haar ouders nog hadden. Ze had altijd gedacht dat hun leven onderweg ervoor had gezorgd dat zowel hun geest als hun lichaam nog jong was. 'Dat klinkt ook prima, zorg je er wel voor dat je het paleis niet afbrand?' grapte Renee, terwijl ze de huifkar inliep en de koekjes van de plank afpakte. De geur bracht al veel herinneringen terug an vroeger. Iedere keer als ze langs een bakkerij kwamen, smeekte ze haar ouders of ze de koekjes mocht kopen. Meestal had ze het wel voor elkaar gekregen, al waren ze het beste van één specifieke bakkerij in het Westen. Ze hoopte stiekem dan ook dat haar ouders ze daar hadden gehaald, maar ze was allang blij. 'Pap, voordat je aan het vuur begint, wil ik je nog iets vertellen. Al denk ik wel dat je even moet gaan zitten, ik wil niet dat je jezelf bezeerd.' Ditmaal was ze een stuk vrolijker om het grote nieuws te vertellen.

'Hé, gunnen jullie mij ook nog een beetje ijdelheid,' lachte Jillian zachtjes na de opmerkingen over haar haren, waarna ze haar man zachtjes in zijn zij porde. 'Ik zal maar niets vertellen over jouw vaders gekke ideeën. Die zijn daar niets bij. Máár die houden onze reizen wel spannend.' Vervolgens liet ze William teder haar hand pakken en glimlachte ze liefdevol naar beiden. 'Het voelt nu net alsof we weer met zijn drieën op reis zijn,' zei ze geëmotioneerd, terwijl ze toe keek hoe Renee en William bezig waren in de kuifkar. Het had haar erg veel pijn gedaan toen ook haar laatste kind de wereld in trok. Ze herinnerde zich nog goed hoe schattig Renee er altijd uit had gezien als jong meisje en nu zou ze zelf een kind krijgen! 'Ja, William, neem maar even rustig plaats,' spoorde ze haar man aan, terwijl hij constant de huifkar in en uit ging en druk bezig was. 'Jillian heeft namelijk groot nieuws.'

William was al druk in de weer met het sjouwen van wat hout voor het vuur toen zijn vrouw en dochter hem staande hielden. Achterdochtig liet hij de spullen voor wat het was en nam weer naast zijn vrouw plaats. 'Wat? Waarom hebben jullie al iets besproken waar ik niets van af weet?' Hij keek van Renee naar Jillian en wachtte ongeduldig tot ze het zou vertellen. Hij hield er helemaal niet van als hij neergezet werd om iets verteld te worden. Tot nu toe betekende dat vaak nieuws wat hij maar moeilijk met alleen blijdschap kon aannemen. Liam die met Sibel in het Oosten bleef. Liam die een kindje zou krijgen, maar zelf op zeereis ging. Eddard die besloot in het Zuiden te blijven. Eddard die een positie in het Westen had aangenomen. Renee die haar relatie met Tobias had aangekondigd en dus in Evenfall bleef. Stuk voor stuk had hij blij moeten zijn met die gebeurtenissen, en dat had hij dan ook getoond voor zijn kinderen, maar tegelijkertijd deed het hem ook altijd pijn.

'Als jij je niet perse uit had gesloofd voor mam door die koffer te dragen, had ik het jullie tegelijkertijd kunnen vertellen. Dus het is je eigen schuld, pap.' grinnikte ze, terwijl ze zelf tegenover hem plaatsnam. 'En ik wil alleen dat je gaat zitten als veiligheidsmaatregel. Veronderstel dat je dadelijk flauwvalt, dat wil ik niet op mijn geweten hebben.' Wederom moest Renee lachen, maar schraapte uiteindelijk haar keel. Een korte stilte volgde, omdat ze in haar hoofd nadacht over hoe ze het zou verwoorden, maar uiteindelijk gooide ze het er maar gewoon uit zoals het was. 'Ik ben zwanger.' Een klein glimlachje verscheen op haar gezicht, terwijl ze haar vader aankeek, pijlend voor zijn reactie.

Toen Jillian haar mans conflicterende blik had gezien, sloeg ze haar armen om zijn middel heen en drukte ze zacht een kus op zijn schouder. Ze wist precies wat hij nu dacht en ze wist dus ook dat ze dit beter samen konden doen. Het nieuws was namelijk niet niets. 'Omdat we even een gesprek onder vrouwen moesten hebben, William. Zonder broers en vaders erbij. Dat moet jij toch wel kennen met jouw vier zusters,' glimlachte ze, waarna ze haar dochter afwachtend aan keek. Toen het grote nieuws eruit was, kneep ze zacht in Williams hand en keek ze hem afwachtend aan. 'Wat een prachtig nieuws he, Will!' zei ze verrukt. 'Nog een klein kind!'