Huifkar

'Wanneer was je van plan dit allemaal aan mij te vertellen?' verzuchtte hij. Liam keek toe hoe Sibel zijn hand vast pakte en deze een zacht kneepje gaf. Dit moesten ze niet doen in het bijzijn van Muriel, daar had zijn vriendin uiteraard gelijk in. Hij had echter zoveel vragen, zo veel te zeggen. Met een zucht nam hij Muriel van zijn vriendin over en sloeg vervolgens een arm om haar heen. 'Ik denk dat het tijd is voor Mimi om een bad te nemen, niet waar? De huifkar was wel erg stoffig,' zei hij glimlachend met een oog op de vieze kleding van Muriel en het stof in haar blonde haren. 'Ik zal opa en oma binnenkort wel even helpen om de huifkar schoon te maken.' Hij had Sibels hand nog steeds vast en nam haar zo mee richting hun vertrekken. 'En als jij in bad zit, kunnen mama en ik mooi even praten.' Hij wilde dit niet haasten, maar het had Sibel al zo lang geduurd om dit aan hem te vertellen - hij was bang dat als hij het nu niet bespreekbaar maakte, dat ze het er dan niet meer over zouden hebben.

'Het spijt me. Ik had het al moeten delen.' Een verdere verklaring gaf Sibel niet. Ze hoopte dat hij begreep dat ze even vast had willen houden aan de rust die ze de afgelopen paar dagen hadden gehad met zijn drietjes sinds ze nader tot elkaar waren gekomen. Of tenminste, sinds haar eigen breakdown haarzelf eindelijk dichter bij Liam had laten komen. Beiden begrepen ze vast dat als dit gingen bespreken er een einde aan de rust zou komen. Sibel wist echter dat ze nu geen situaties meer uit de weg kon gaan. De tijd begon op te raken om beslissingen te gaan nemen. Terwijl ze terug naar het paleis en terug naar de vertrekken liepen was ze stil. Gelukkig babbelde Muriel er op los tegen haar papa. Dat gaf haar ook even de tijd om haar gedachten op een rij te zetten. Eenmaal in de vertrekken liet ze een kindermeisje komen om Muriel een bad te geven zodat zij en Liam konden praten in alle rust. Ze was naar het balkon gelopen en wenkte Liam haar daar naartoe te volgen. Zo hoopte ze dat Muriel niet te veel zou opvangen van de emoties, noch dat het kindermeisje te veel kon horen over haar plannen.

Liam glimlachte door de enthousiaste verhalen die zijn dochter aan hem vertelde: wel elk familielid kwam langs in een verhaal, wat hem niet verbaasde, want iedereen was gek op het kleine meisje. En andersom ook. Eenmaal in de vertrekken nam een kindermeisje de babbelende Muriel over om te baden en kon hij zijn aandacht richten op Sibel. Echter zouden ze een gesprek aan gaan die ze al lange tijd vermeden hadden. En wellicht ook voor goede redenen. Nadat ze hem had gewenkt, liep hij achter Sibel het balkon op en sloeg voorzichtig zijn armen om haar middel heen, om zo met haar naar het uitzicht te kijken. Misschien zou het een uitzicht zijn die hij de komende tijd steeds meer en meer zou zien. 'Je hoeft je niet te verontschuldigen,' reageerde Liam nog op haar eerdere woorden. 'Ik zou je niet moeten dwingen om alles meteen met mij te delen. Niet nadat dit- wíj - nog zo nieuw is.' Het had echter wel hem in de war gemaakt door het verhaal eerst van Naya te horen, in plaats van Sibel. 'De besprekingen beginnen dus steeds meer jouw kant op te gaan?' vroeg hij zacht.

Sibel staarde naar de stad voor hen en klemde haar handen om de balustrade. Deze gastenvertrekken hadden niet het beste uitzicht over de stad. Ze kende de torenkamers en het machtige zicht dat daar te zien was. Ze was er echter niet meer geweest sinds de besprekingen. Op de een of andere manier wilde ze die blik op Evenfall, op Tarth, vermijden. Het leek haar het beste met beiden voeten op de grond te blijven staan. Om uit te kunnen kijken over het land gaf te veel mogelijkheden tot waanideeën. Met een kleine glimlach draaide ze zich om naar Liam en wond haar eigen armen om zijn middel. 'Ik wil alles nu graag delen, maar er zijn nog altijd goede en slechte momenten om iets zoals dít met je te bespreken.' Sibel knikte kort als antwoord op zijn vraag. 'Tenminste, niet echt tijdens de besprekingen, maar daarbuiten. Er zijn edelen naar vader en mij toegekomen. Het lijkt om slechts te praten, maar ze doen niet zomaar aan sociale uitstapjes zoals dat. Ze willen weten wat voor plannen we hebben en misschien zijn ze inmiddels wel geïnteresseerd.'

Liam glimlachte door Sibels omhelzing en drukte een kus op haar voorhoofd. Ze was mooi, prachtig, en hij kon nog steeds niet geloven dat ze weer samen waren. Dat ze samen met Muriel een gezin vormden. Echter had hij nooit gedacht dat hij weer zo diep de politiek in zou geraken. En dat het voelde alsof hij er zo weinig grip op had. 'Wíl je dat ze geïnteresseerd zijn?' vroeg Liam zacht, terwijl hij haar recht aan keek. 'Hoe denk jij hierover? Hoe denken jouw ouders hierover... en Naya?' Hij kon al raden hoe zijn eigen ouders er op zouden reageren, specifiek zijn vader. De mening van Renee en Eddard kon hij echter minder goed peilen. En dan sprak hij nog niet over zijn tante Willa. 'Deel alsjeblieft alles met mij, Sibel. Misschien is nu niet het beste moment, maar binnenkort wel. Ik kan er niet tegen om je niet te kunnen steunen in wat je doet, maar ook niet om je te kunnen behoeden voor fouten. Daar heb je een partner voor.'

Sibel knikte weer. Ze vond het nog altijd moeilijk direct uit te spreken dat dit iets was wat ze werkelijk wilde. Ze had er dan ook tijd voor gehad om die beslissing voor haarzelf te nemen. Toch stond ze nu nog open voor wat haar familie en vrienden zouden zeggen. Nu kon ze nog terug. 'We hadden er helemaal niet op gerekend. Thuis, in Myr, hebben mijn ouders en ik samen gezeten om de mogelijke situaties door te lopen en hoe we zouden reageren. Echter was dit nooit één van die situaties. Ik heb moeder pas enkele dagen geleden geschreven. Naya steunt me gelukkig in alles en- en vader is er nog erg stil over.' Sibel bekeek het gelaat van Liam om te kunnen bestuderen hoe hij hier op reageerde. Natuurlijk had ze er tegenop gezien om dit met hem te delen. Ze wist zeker dat hij het leven met zijn gezin niet zo af zag spelen. 'Ik wil het graag weten als je me hier niet in kunt steunen, Liam. Ik zou het begrijpen.' Ze was bang voor het antwoord, maar wist ook dat de vraag er nu moest zijn en niet over enkele dagen of zelfs weken.

Liam gleed met zijn hand langs Sibels donkere haren en dacht diep na over haar vraag. Zou hij haar hierin steunen? Hoe zou ze het opvatten als hij niet achter haar zou staan? Hij kon al raden hoe zijn ouders op dit nieuws zouden reageren. Had Eddard hem ook niet al gewaarschuwd? 'Ik- ik weet het nog niet,' zei hij eerlijk, terwijl hij ook haar reactie peilde. 'Ik zal jóú altijd steunen. Maar ik weet niet of ik hier zelf ook een rol in wil spelen.' Hij begreep haar daarnaast ook niet. Dit nieuws kwam voor hem uit de lucht vallen, al vanaf het moment dat zijn broer erover begon. 'Waar komt trouwens dat plotselinge verlangen naar de kroon vandaan? We hebben het daar nooit over gehad. Ik dacht juist-' Hij fronste en liet zijn vriendin los. Hij dacht altijd dat ze net zoals hem zich niet wilde bemoeien met de kroon. Natuurlijk wilde ze allebei dat de opvolging juist zou zijn, maar moesten ze zich er daarvoor zelf inmengen?

Sibel was terug omgedraaid om naar de stad te kijken. Ze hoorde Liam's woorden aan en wreef langs haar armen nu ze die van haar vriend niet meer om zich heen had. Ze had deze weken gedacht dat dit iets was dat ze alleen ook zou kunnen, omdat ze niet haar familie en vrienden hier in mee wilde sleuren en omdat ze wist dat ze niet op hun volledige steun mocht rekenen. Toch wist ze dat als haar naasten geen vertrouwen hadden, wie zou dat dan wel doen? 'Het is niet de kroon, het is de mogelijkheid om iets te kunnen veranderen in Tarth.' Sibel keek Liam weer aan en sloeg haar armen over elkaar. 'Natuurlijk heb ik nooit de kroon gewild. Het was bovendien onmogelijk met Henry die zijn zoons in zijn grip hield. Maar nu- Er zijn plots opties.' Bestuderend gleden haar ogen over zijn gelaat. 'Al die keren dat we discussies hebben gehad over hoe het beter kon in dit land. Meestal met het oog op het Oosten. Maar waarom niet op heel Tarth? Er kan eindelijk vernieuwing komen in dit systeem.'

Liam steunde met zijn handen op de balkonleuning en luisterde naar de passionele woorden van zijn vriendin. 'Was dat niet wat Henry ook dacht? Toen hij ook de kans kreeg om leiding te nemen over Tarth. En kijk wat er van hem gekomen is?' reageerde Liam, terwijl hij zich weer naar haar toe draaide. 'Je plannen zijn geweldig en ik weet zeker dat je Tarth een beter en veiliger land kan maken. Maar- maar waarom moet jíj dat doen? We hebben Muriel, we hebben het Oosten, hoe zie je dat allemaal voor je? Mijn ergste nachtmerrie zou zijn dat Muriel net zo zal eindigen als de zoons van Henry. Echt waar.' Hij had vaak gezien hoe ongelukkig zijn vriend Tobias was geweest en welke verhalen hij vertelde over het leven in het paleis. Daarnaast wist hij natuurlijk ook van de verhalen af van zijn vader en zijn grootvader. 'Ik hou van je, maar ik wil je hem op het hart drukken dat je hier heel goed over na moet denken. Ook voor onze dochter.'

Sibel was het eens met alle woorden die Liam zei, maar ze voelde ook de drang om hem tegen te spreken. Ze voelde de passie die ze inmiddels gevonden had voor deze keuze en dat deed haar goed. Zijn woorden verontrustten haar dus ook niet, maar gaven haar meer energie. 'Maar Henry heeft een oorlog moeten vechten om zijn macht te grijpen. Alleen dat heeft bijna zijn hele regeringsperiode getekend. De verliezen, de mogelijke wantrouw van de halve adel, de verslechterde relaties met het Noorden. Ik weet dat hij er ook aan gewerkt heeft om alles weer op te bouwen, maar- maar het is anders.' Ze glimlachte en pakte Liam's beiden handen vast. 'Ik weet dat het risicovol is met Muriel. Maar ik ben niet zo blind te geloven dat ze binnen het paleis moet blijven om veilig te zijn. Ze kent al een leven in het Oosten en ze heeft een vader die reizen als tweede natuur heeft.' Ze had al zo veel ideeën over hoe ze dit misschien aan konden pakken. Maar ze liep niet te hard van stapelen om ze verder uit te werken en te delen. Er was nog te veel onzeker, bovendien had ze zeker een tweede en misschien derde mening nodig om te kunnen reflecteren of haar plannen niet alleen in haar hoofd werkten. 'Liam, dat er raadsleden voor open staan om een vrouwe uit het Oosten, met slechts een tweede generatie adellijke status, met ouders uit de buurlanden, te steunen, dat kan al veel betekenen. Wie anders kan die rol vervullen?'

Het was moeilijk, héél moeilijk om Sibels woorden niet te geloven als ze met zoveel passie en vuur sprak. Hij kon heel erg goed geloven hoe de raadsleden steeds meer achter Sibel gingen staan als ze zo tijdens de besprekingen sprak. 'Niemand kan de rol vervullen, Sibel, behalve jij,' bekende hij, terwijl hij ook in haar handen kneep en haar dichter naar hem toe trok. Haar glimlach was aanstekelijk. 'En dat maakt mij bang. Over de macht die je nu al hebt en die je gaat hebben. Hoe alles kan veranderen. Henry heeft een oorlog moeten voeren, dat klopt, maar hoe weet je zeker dat iedereen de troon zonder slag of stoot aan je zal geven? Wat- wat zullen ze er van vinden dat ik je partner ben?' Hij was nou niet bepaald erg geliefd onder de raadsleden en verdere adel. Langzaam boog hij voorover en drukte hij een zachte kus op haar wang. 'Ben ik naïef geweest door de laatste dagen te dromen van ons tweeën met Muriel en misschien wel meer kinderen, terug in het Oosten?'

Sibel zou niet uit kunnen leggen hoeveel de woorden van Liam voor haar betekenden. Het was een gevoel dat ze niet vaak kreeg, maar sinds zijn terugkeer al meerdere keren had meegemaakt bij Liam. Het maakte haar nu niet meer bang. Ze wist inmiddels heel goed dat ze zichzelf lang niet zo onafhankelijk op kon stellen omdat ze Liam nodig had. 'Er zal vast en zeker tegenspraak komen. Ik weet nog niet eens of ik de hele raad van de koning kan overtuigen. Of ik misschien zelfs de koning wel kan in laten zien wat ik kan bereiken.' Ze fronste kort bij het noemen van zijn rol als haar partner. Ze dacht niet dat dat direct een probleem zou zijn, maar misschien had ze juist dat wel onderschat. 'Ik denk dat we daar allemaal nog maar achter moeten komen. Dat is nu moeilijk te voorspellen.' Ze glimlachte omwille van de kus en legde teder een hand op zijn wang. Alsof het zo getimed was hoorde ze Muriel vanuit de wasruimte kirren en giebelen. 'Ik hoop een manier te kunnen vinden waardoor ik niet zal vastzitten aan Evenfall, waardoor jullie daar niet aan vast zitten. Myr is in mijn thuis. En ik hoop dat die manier ons ook geluk kan bieden. Het is ook niet waar ik ons zag, maar ik heb er vertrouwen in dat het kan werken als- als we dat beiden willen.'

'We zullen het allemaal de komende tijd gaan beleven,' zei hij, zachter dan eerder, nu Muriel en haar kindermeisje op het punt stonden de wasruimte uit te komen. Liam wilde niet dat hun woorden door het paleis zouden gaan zwerven. Hij glimlachte door haar aanraking en sloot kort zijn ogen. Het beeld dat ze schetste was een mooi alternatief tegenover het wonen in het paleis. 'Ik ben blij dat we het hier over hebben gehad. Dat we vanaf hier weer verder kunnen. En de rest zal allemaal wel van zelf komen.' Hij kon zich erg onrustig maken over de toekomst, maar dat had geen zin: ze zouden het samen allemaal wel beleven. Hij nam haar weer iets verder het balkon op en drukte nu overtuigender zijn lippen op de hare. 'Ik hou van jou,' zei hij zacht, terwijl hij zacht zijn lippen op haar kaak drukte. Op hetzelfde moment kwam een druipende Muriel het balkon op lopen. 'En ik hou van de vreselijke timing die onze dochter heeft.' Hij moest lachen en tilde haar op in zijn armen. Ze was vast haar kindermeisje ontvlucht toen nog haar haren gedroogd moesten worden. Ze haatte het om een borstel door haar krullende haren te krijgen. 'Misschien is het beter als mama je helpt met jouw haren.'

Sibel glimlachte terug en voelde de warmte van zijn lichaam tegen het hare. Ondanks alle onzekerheid, en daar hield ze echt niet van, voelde ze zich gelukkig en zelfverzekerd in wat ze besloten had de afgelopen dagen en weken. Zeker nu ze het gedeeld had met Liam kon ze werkelijk nadenken over het uitstippelen van plannen. Ze zou spoedig met haar vader spreken om zijn adviseurs om raad te vragen. En hopelijk zou ze snel terughoren van haar moeder. Boven alles telde de mening van haar moeder misschien nog het meest. Ze aspireerde ernaar om net als de vrouwe uit het Oosten mensen te kunnen leiden met een even groot hart en moed. 'Ik ook van jou,' fluisterde ze terug en kuste hem teder. Ze keek echter op toen Muriel bij hen toevlucht kwam zoeken van het kindermeisje met de borstel. 'Zal ik het vlechten zoals oma, lieverd?' Glimlachend streek ze het natte haar naar achteren en drukte een kus op het voorhoofd van haar dochter en op de wang van haar vriend. 'En laten we het maar binnen doen opdat je geen koud vat.' Sibel liep vast naar binnen om de hulp te bedanken en te laten gaan zodat ze weer met zijn drietjes zouden zijn. Vervolgens nam ze plaats op de grond met Muriel in haar schoot en begon ze de krullen te ontwarren en samen te binden.