De ziekenzaal

-

Nadine staarde met waterige ogen naar het plafond en probeerde zo min mogelijk te bewegen. Iedere keer als ze haar hoofd draaide om te kijken wat er gebeurde, ging er een tormenterende pijn door haar hals heen. De reis naar het Westen had eindeloos geleken en ze was dan ook meer dan blij om op een bed te liggen dat niet door elkaar werd geschud door de oneffen wegen waar ze overheen reden. Sinds ze hier was had ze flink wat geslapen, maar van ieder geluidje schrok ze weer wakker. De zalf die ze hier had gekregen was een verademing geweest en de geneesheren hadden goed voor haar gezorgd, maar dat nam de pijn en het verdriet niet weg. Ze had geen idee hoe erg de brandwonden waren en hoe ze eruit zou zien. Sinds de brand had ze nog niet in de spiegel kunnen of durven kijken. Zolang ze het niet hoefde te zien was het minder erg hield ze zichzelf voor. Ze was terug het huis in gerend om de spullen van haar biologische moeder te redden. Toen haar moeder haar als vondeling had gelegd had ze een box met spulletjes erbij gezet. Het was een doekje met haar naam erin geborduurd, een brief en een houten speeltje. Godzijdank had ze het kunnen redden, anders was dit alles voor niets gebeurd, al begon ze te twijfelen of de spullen al die pijn wel waard waren...

Iwan had de weken na de verdwijning van zijn broer voornamelijk met grote verveling moeten doorstaan. Hij had er zo naar uit gekeken om het plan van Nadine uit te voeren en haar en de rest van de familie op te zoeken in het Noorden. Het was echter allemaal zo anders gelopen. Zeker toen de brief uit het Noorden binnen was gekomen. Hij was nog nooit zo bezorgd geweest na het lezen van een set woorden. Pas toen Nadine aangekomen was in Evenfall had Iwan wat betere nachtrusten. Alsnog was hij rusteloos en ongelooflijk bezorgd. Hij had al aardig wat tijd aan het bed van Nadine door gebracht, maar meestal verdween hij als de geneesheren wat kwamen verzorgen of verwisselen, daar had hij niets mee. Met een zucht was hij het vertrek binnen gekomen en was hij naast het bed gaan zitten, toen hij plots zag dat Nadine wakker was. Met een grote verraste glimlach sprong hij weer op van zijn stoel. 'Wat een morgen, ik wordt zowaar verrast door een wakkere Nadine!' begon hij enthousiast.

Nadine had al voetstappen horen aankomen, maar had gedacht dat het één van de geneesheren was, dus had niet de moeite genomen om te kijken. Pas toen Iwan begon te praten, veegde ze haar tranen uit haar waterige ogen en glimlachte ze breed. 'En ik wordt zwaar verrast door een bezoek van mijn favoriete Halley.' lachte ze, terwijl ze haar hoofd wat probeerde te draaien zodat ze hem aan kon kijken. Het deed pijn, maar het was de moeite waard. 'Hoe gaat het? Heb je vannacht wat beter geslapen?' Hij zag er nog steeds niet uitgerust uit, maar wie deed dat wel op dit moment? Ondanks dat ze hier zelf lag was Nadine nog altijd degene die bezorgd was over anderen. Ze had van Robyn gehoord dat Brayden het zwaar had, maar toen hij langs was gekomen had ze hem verzekerd dat het allemaal goed zou komen, zelfs al voelde het op dit moment alsof het niet zo was.

Grijnzend knielde Iwan naast het bed zodat Nadine hem gemakkelijker aan kon kijken. 'Ach, wat is slaap nou? Ik vind eigenlijk dat we dat allemaal te veel waarderen. Mensen kunnen vast en zeker ook door met een beetje minder slaap.' Hij kon zich nog heel goed herinneren dat hij dat als jongetje eens had gedacht. Hij had stug volgehouden dat hij nooit meer naar bed hoefde, want hij was uitgeslapen. Natuurlijk was hij na één nacht zonder slaap de volgende dag als een blok tegen zijn moeder in slaap gevallen. Dat had hij nog wel een tijdje te horen gekregen van zijn broers. 'En jij? Hoe slaap je nu? Zijn die kussens hier eigenlijk wel goed genoeg. Ik heb vast zachtere in mijn vertrekken, misschien voelt dat wel beter?' Vragend keek hij haar aan, maar glimlachte vervolgens. 'Hoor mij eens de moeder uithangen, niets voor mij, vind je ook niet?' Lachend wreef hij door zijn krullen. Iwan wilde niet de overbezorgde persoon zijn. Hij wist dat Nadine erg veel mensen had die voor haar zorgden op het moment en ze kon vast wat luchtigs gebruiken. Hij wilde haar weer aan het lachen maken.

Nadine moest lachen. 'Je moet wel voor jezelf blijven zorgen hè?' Ze wist wat er allemaal speelde met zijn jongere broer en daar kwam ook nog eens heel die brand bovenop. 'Wel redelijk.' Ze werd vaak wakker als ze per ongeluk bewoog in haar slaap en daarbij was ze sowieso nooit echt een diepe slaper geweest, dus bij ieder geluidje werd ze wakker. 'En de kussens zijn prima, Iwan. Echt.' lachte ze. Ze waardeerde zijn bezorgdheid erg, maar het liet haar ook lachen. 'Misschien is het wel wat voor je, moeder zijn.' grapte ze. 'Maar ik ben blij dat je zo vaak hier bent.' Het was nogal saai om hier te liggen, zonder dat je iets kon doen. 'Robyn had een boek voor me meegenomen, maar ik heb niet meer van tien pagina's kunnen lezen en Brayden komt langs, maar ik kan gewoon zien dat hij niet weet wat hij moet zeggen. Hij voelt zich schuldig. En Levi- ach Levi blijft Levi, altijd met honderdduizend dingen tegelijk bezig.' ratelde ze. Het was altijd fijn als ze gewoon kon praten en niet hoefde te denken aan hoe ze erbij lag.

'Maak je geen zorgen. Ik ben beregoed in het voor mezelf zorgen. En wat kan me nu gebeuren als ik met zo veel verveling opgescheept zit in een paleis?' Iwan zuchtte overdreven ernstig. 'Gelukkig heeft een leuk persoon nu hetzelfde lot en kunnen we tenminste elkaars verveling weg proberen te helpen.' Voorzichtig gaf hij haar een kneepje in haar schouder en moest vervolgens lachen. 'Geef me geen ideeën.' Hij glimlachte terwijl ze over haar familie sprak. Hij had het altijd bewonderd hoe haar familie met elkaar om ging. Het was een andere dynamiek dan tussen zijn broers. Natuurlijk was er niets mis met hoe zij elkaar spraken en met elkaar om gingen, maar het was gewoon anders. 'Heeft iemand enig idee hoe jullie Flynn kunnen bereiken? Of is het net zo hopeloos als het vinden van mijn broertje?' Iwan was niet bezorgd over Adrian, hij was echter wel bezorgd om zijn moeder en daarom, net zoals zijn twee oudere broers, was hij vooral gefrustreerd met de zowaar idiote actie van Adrian.

'Jij kan tenminste nog rondlopen, ik zit praktisch vastgebonden aan dit bed.' merkte Nadine op. Ze kon zich niet eens voorstellen hoe het moest voelen om je hele leven opgesloten te zitten in een paleis. Zelf had ze de luxe gehad om te gaan en te staan waar ze wilde. Ze had veel van Tarth gezien, veel tijd in de natuur gespendeerd. 'We hebben geen idee waar Flynn is op dit moment, als we dat wisten hadden jullie Adrian ook gevonden.' Het was een kwestie van afwachten wanneer hij zou terugkeren - en of hij überhaupt zou terugkeren. 'Maar ik weet zeker dat hij snel terugkomt.' Ze pakte zijn hand beet en glimlachte. De geneesheren hadden haar verteld dat ze zo min mogelijk moest bewegen, zodat de huid de mogelijkheid kreeg om te genezen, maar het constant liggen was ze inmiddels wel zat. 'Iwan, wil je mijn kussen rechtop zetten? Ik zweer het je, als ik nog een minuut langer moet liggen wordt ik echt gek.' Ze gebruikte het nachtkastje om zichzelf overeind te duwen en hoewel het veel pijn deed, was het het zeker waard. 'Zo, nu kan ik je tenminste fatsoenlijk aankijken.'

Iwan glimlachte zwakjes en realiseerde zijn fout. Hij had misschien zijn hele leven in een paleis vast gezeten, hij had wel rond kunnen rennen en springen zoveel hij wilde. Behalve die paar keren dat hij iets gebroken had omdat hij onzorgvuldig was geweest kende hij niet de pijn die Nadine nu moest doorstaan of alleen al de moeite die zijn oudste broer had met zijn aandoening. Hij was kerngezond en daar moest hij maar blij mee zijn. 'Ja, dat is waar.' Plots lachte hij. 'Ik had zo graag Flynn's gezicht willen zien op het moment dat hij Adrian en Naya ineens zag. Hij heeft vast dagenlang mokkend rond gelopen, omdat hij niet meer de held uit kan hangen.' Hij kneep zacht in haar hand en knikte vervolgens. Vluchtig klopte hij het kussen achter haar rug op en zette het stevig tegen het bedframe aan. Het bezorgde hem dat haar gezicht pijn toonde, maar hij zei er niets over. 'Misschien kan ik wel zo'n rollende stoel voor je regelen. Ik weet zeker dat we dan snel door de gangen kunnen rijden,' begon hij enthousiast.

Nadine begon te lachen. 'Ja, hij zal vast erg zuur zijn geweest.' gniffelde ze. Ze kende haar broer inmiddels goed genoeg om te weten hoe hij op zoiets zou reageren. 'Als je er nou twee regelt, kunnen we een race houden, wie het snelste aan de andere kant van de gang is.' lachte ze. Het zou geweldig zijn als ze in ieder geval wat mobieler was en uit het bed kon komen, ook al had Hester gezegd dat bedrust op dit moment erg belangrijk was voor het helingsproces. 'Ik hoop dat Flynn en Adrian snel weer thuis komen.' zei ze, terwijl ze hem met een klein glimlachje aankeek. 'En ik hoop dat ik snel weer op de been ben. Want ja, als je niet naar mij toe kan komen, dan zorg ik wel dat ik naar jou toe kom.' grapte ze, terwijl ze hem een stootje tegen zijn schouder gaf met haar hand.

'Oké, oké, twee dan, dat moet wel lukken.' In Iwan's hoofd begonnen de radertjes al te draaien. Hij zou eerst op de geneesheer af kunnen stappen, maar hij wist maar al te goed dat die te veel bij zijn vader in het krijt stond en zijn geintjes sowieso overbodig vond. Wellicht kon hij één van de stalknechten vragen. Die jongens vonden het altijd geweldig als hij ze om iets vroeg. Ze wisten vast wel een plek in de stad waar er rollende stoelen te vinden waren. 'Ik hoop dat ze thuis komen voordat ze elkaar in de haren gevlogen zijn,' grinnikte Iwan. Hij dacht niet dat het echt zou gebeuren. Adrian was daar te goedgezind voor. Zijn broertje vermeed conflicten op een kundige manier die Iwan als ongelooflijk frustrerend ervoer. Hij kreeg hem nooit de kast op gejaagd zoals hij wel met anderen deed, zoals Flynn. 'Ach voor je het weet kun je weer rond wandelen en mij achterna jagen. Zeker nu je zoveel aandacht krijgt van geneesheren en zusters en prinsen. Vooral dat laatste gaat je goed helpen,' grinnikte hij.