De tuinen

Naya was al een hele tijd opzoek naar Adrian, maar had hem nergens kunnen vinden. Ze was er vanuit gegaan dat hij meteen na de besprekingen naar zijn vertrekken zou komen, maar daar was hij niet. Het was een bediende die langs liep die haar wist te vertellen dat ze hem naar de tuinen had zien lopen, dus was Naya daar meteen heen gegaan. Om hem daar te vinden was ook geen makkelijke opgave geweest: de tuinen waren werkelijk immens en in tegenstelling tot de tuinen in het Oosten, kende ze deze niet op haar duimpje. Ze was dan ook een aantal keer langs dezelfde plek gekomen. Net toen ze wilde opgeven, zag ze hem zitten onder de grote appelboom in het midden van de tuin. 'Hé, ik heb je overal gezocht.' begon ze, terwijl ze naar hem toe liep. 'Hoe waren de besprekingen? Is alles een beetje spoedig verlopen?' vroeg Naya nieuwsgierig, terwijl ze naast hem ging zitten.

Adrian wist niet precies hoe lang hij al daar in de tuinen had gezeten. Eens was er al een wachter op hem afgestapt, maar die had hij snel afgewimpeld door hem te vertellen dat hij appels zou gaan plukken van zijn moeder's boom en daarom daar zat. De emmer die die wachter later mee had gebracht was echter nog altijd leeg. Als versteend werd Adrian plots uit zijn vredige stilte gehaald. Hij probeerde maar niet naar Naya op te kijken, omdat hij bang was dat zijn gezicht zijn gedachten zou verraden. 'Er waren geen besprekingen vandaag, we hadden een pauze, dat had ik gezegd,' mompelde hij wellicht maar half verstaanbaar. Hij wist niet goed wat hij moest doen toen hij Naya naast hem zag gaan zitten en stond dus, in tegenstelling tot haar, maar snel op om de emmer eindelijk erbij te pakken. 'Hoe heb je me gevonden?' vroeg hij met nog altijd zijn gezicht van haar af gewonden terwijl hij de appels rond de boom op begon te rapen. 'Het was zeker een bediende,' verzuchtte hij vervolgens, zijn eigen vraag al beantwoordend. Adrian moest er nog aan wennen dat iedereen weer altijd op de hoogte was waar hij dan ook mocht wezen in het paleis. Ondanks de nieuw toegewezen vrijheid door hun vader, waren alle ogen nog altijd op hem en zijn broers gericht.

'Oh dat is waar ook. Dat was ik alweer vergeten.' Toen Naya vanochtend de deur uit was gegaan naar de stad, was ze er vanuit gegaan dat ze vandaag weer besprekingen zouden hebben. Het was haar vast ontglipt in alle drukte. Toen Adrian opstond, fronste ze haar wenkbrauwen. 'Is er iets?' Ze probeerde zijn blik te vangen, maar Adrian stond alweer met zijn rug naar haar toe. 'Ja, het was een bediende- Adrian? Wat is er aan de hand?' Ook Naya was opgestaan en liep naar hem toe. Ze wist niet waarom hij haar nu ineens zo afstandelijk behandelde. Normaal was hij altijd blij als ze elkaar zagen - en omgekeerd gold natuurlijk hetzelfde. Toen hij nog steeds haar blik ontweek, pakte ze hem bij zijn schouders beet en draaide ze hem naar zich toe. 'Adrian, is er iets gebeurd?' vroeg ze met fronsende wenkbrauwen, hopend dat hij haar zou vertellen wat hem dwars zat.

Adrian wilde haar vragen in eerste instantie niet beantwoorden. Eerlijk gezegd had hij er niet op gerekend dat hij Naya nu al onder ogen moest komen. Waarom had ze hem zo vernederd? Had ze het niet gewoon kunnen zeggen dat ze eigenlijk niet geïnteresseerd was? Hij negeerde haar zo goed als hij kon tot ze hem plots vast pakte en dwong haar aan te kijken. Zijn blik verstrakte echter vanzelf wanneer hij zich los schudde en zijn schouder achteloos op haalde. 'Niets, blijkbaar.' Adrian zette de emmer naast de boomstam en steunde met een hand tegen de bast. Gefrustreerd veegde hij zijn krullen uit zijn gezicht. 'Blijkbaar is het niet noemenswaardig,' voegde hij nog toe. Hij strekte zich uit om één van de hangende takken beet te pakken en naar zich toe te trekken zodat hij de rijpe appels daar kon plukken. Misschien zou hij tenminste zijn moeder blij kunnen maken vandaag met een emmer vol appels gereed om verwerkt te worden voor taart, moes en sap.

Naya nam een stap achteruit bij zijn woorden en fronste verward haar wenkbrauwen. 'Wat? Waar heb je het over?' Gefrustreerd keek ze toe hoe hij verder ging met zijn bezigheid zonder zichzelf of zijn woorden verder te verklaren. 'Adrian ik weet echt niet waar je het over hebt. Heb ik iets verkeerd gedaan?' Zwijgend wachtte ze op zijn antwoord. Het frustreerde haar mateloos dat Adrian niets zei en stug verder werkte. Ze was zich van geen kwaad bewust en ze kon zich ook niets bedenken wat ze gedaan kon hebben waardoor hij zich nu zo gedroeg. Ze was echter niet de persoon om te smeken om een antwoord, zo koppig was ze dan ook nog wel. Daarom bleef ze zwijgend, met haar armen over elkaar staan wachten tot hij iets zou zeggen. Uiteindelijk kon ze de stilte niet meer aan en zuchtte ze uit. 'Bij de Goden, Adrian. Doe niet zo koppig en vertel me wat er aan de hand is! Vertel me wat ik verkeerd heb gedaan!'

Adrian liet de tak schieten en gooide de laatste appel die hij had geplukt met een boogje naar de emmer. Toen deze grandioos mis ging en Naya hem overigens ook nog er van beschuldigde dat hij koppig bezig was keek hij haar recht aan met een diepe frons. 'Ik begrijp het gewoon niet,' begon Adrian. Hij hoopte niet dat de wanhoop van zijn gezicht te lezen was, dat het schaamrood nog op zijn gezicht stond. 'Ik dacht echt dat we hetzelfde dachten over- over ons. Maar ik snap nu dat je het niet zo serieus neemt. Je had het me echter ook gewoon kunnen zeggen in plaats van me aan te leiden. Ik kan wel tegen een blauwtje. We kunnen best gewoon vrienden zijn als je dat wilt.' Pas na die woorden keek hij weer van Naya weg en zuchtte. 'Is het dat het anders is dan je verwacht had, misschien? Of-' Aarzelend bekeek hij het gras onder zijn voeten. Hij wilde helemaal niet gokken naar de reden waarom ze het niet gedeeld had met haar familie. Maar hij wilde eigenlijk ook niet achter de echte reden komen.

Naya volgde de appel met haar ogen en kon haar grijns niet onderdrukken toen hij meer dan een meter langs de emmer terecht kwam. Bij zijn woorden verdween haar grijns echter weer en keek ze hem aan. 'Waar haal je deze gedachten nu ineens weer allemaal vandaan? Heeft iemand iets gezegd? Natuurlijk neem ik dit- ons serieus, Adrian! Ik wil niet gewoon vrienden zijn, ik wil meer dan vrienden zijn. Ik-' Ze liep naar hem toe, maar bleef voor hem stilstaan en zocht naar de juiste woorden om deze vreemde gedachten van Adrian uit zijn hoofd te praten. 'Ik weet niet wat er is gebeurd- of wat ze hebben gezegd, maar ik wil bij je zijn. Ik wil samen met jou zijn en met iemand anders.' verzekerde ze hem zachtjes, terwijl ze zijn hand beetpakte. 'Het is beter dan ik had verwacht, echt.' Naya snapte nog steeds niet waar al deze onzekerheid ineens vandaan kwam en ze hoopte maar dat hij haar woorden geloofde. Wat kon er gebeurd zijn dat hij ineens zo onwijs twijfelde aan hun relatie - en bovenal aan haar gevoelens voor hem?

Adrian keek Naya stilletjes aan en verplaatste zijn gewicht van het ene op het andere been. Haar woorden maakte hem op een goede manier nerveus, maar het knaagde aan hem dat haar vader er niets vanaf had geweten. Wat ze zei klonk zo oprecht en bovendien had hij haar nooit horen liegen of oneerlijk horen zijn. Hetgeen dat ze nu zei was precies hoe hij zich er over voelde en hoe hij de hele tijd gedacht had dat zij zich er ook over voelde. 'Waarom heb je het dan niet met je familie gedeeld?' vroeg Adrian terwijl hij haar afwachtend en onzeker bekeek. Hij had inmiddels al een paar keer met zijn moeder besproken hoe hij dit het beste aan kon pakken en hij had zelfs zijn grote broers om advies gevraagd. Tenminste, Tobias had hem wel wat bruikbaars als advies gegeven, maar Iwan was nutteloos geweest en Gus had hij er maar nooit naar gevraagd. Ze wisten echter stuk voor stuk nu toch wel wat voor intenties hij met Naya had.

Naya bleef even stil bij zijn vraag. Ze had nooit verwacht dat hij naar haar familie zou toestappen, in ieder geval nog niet zo snel. Er waren veel nachten geweest dat ze wakker had gelegen met de vraag hoe ze het hen het beste kon vertellen. Vaak had ze gedacht dat Sibel nog bozer op haar zou worden als ze erachter zou komen dat ze een relatie had met Adrian en hoe haar vader zou reageren had ze niet geweten. Naya wilde niet dat ze dachten dat ze enkel mee was gegaan op de missie omdat ze haar liefje achterna wilde gaan - dat was misschien ook de reden dat ze het hen niet had vertelt. 'Omdat ik bang was voor de reactie van Sibel...' zei ze eerlijk en keek hem aan. 'Bij de Goden, je wilt niet weten hoe boos ze was toen ik thuis kwam. Ik- en als ik het mijn vader vertelt zou hebben, zou Sibel er ook snel genoeg achter zijn gekomen.' Ze frutselde wat met haar handen aan de ketting om haar nek en zuchtte. 'Geloof me alsjeblieft als ik zeg dat het niets met jou te maken heeft, of met het feit dat ik het niet wil delen- of dat ik denk dat dit wat wij hebben niet echt is.' Dat was namelijk alles behalve zo.

Adrian keek Naya verward aan en pakte vervolgens nu op zijn beurt haar handen vast. 'Je was bang voor haar reactie?' Hij probeerde de puzzelstukjes in elkaar te passen. Hij begreep dat het inderdaad niet om hem ging en ergens schaamde hij zich dat hij zo gedacht had. Naya zou nooit zich anders voor doen naar hem dan wat ze echt dacht of voelde. 'Je had ze dus ook niet verteld dat je daarom ook naar het Westen wilde?' Langzaam kon hij zich in beelden wat ze gedacht moest hebben. 'Ik-' Zoekend naar woorden kneep hij geruststellend in haar handen. 'Ik denk dat je vader er nu zeker van af weet. Het spijt me dat ik zomaar op hem afgestapt ben. Ik had niet gedacht dat het misschien een ongemakkelijke situatie voor je op zou leveren op deze manier.' Adrian voelde zijn wangen al langzaam weer rood worden. Als ze nu hoorde wat hij Silas gevraagd had- Hij kon wel door de grond zakken.

Naya knikte als antwoord op Adrian's vraag. 'Ik- ik wil haar niet nog meer reden geven om boos op me te zijn. Eerlijk waar, ik ben nog steeds aan het bedenken wat ik kan doen om het goed te maken...' Ze wilde Sibel niet nog een reden geven om zo boos op haar te worden. Momenteel wist ze helemaal niet meer hoe haar zuster zou reageren... op wat dan ook. Ze had de laatste tijd dan ook maar weinig met haar gesproken over de dingen die haar bezig hielden. De meeste gesprekken die ze hadden hadden niet echt een veel betekenende inhoud. bij zijn tweede vraag schudde ze wederom haar hoofd. 'Het is oké...' verzekerde ze hem met een glimlach. 'Ik moest het toch ooit vertellen aan ze.' Wellicht zou het feit dat haar vader het al wist het makkelijker maken. Hopelijk vertelde hij het aan Sibel en hoefde Naya die confrontatie zelf niet aan te gaan. Stevig sloeg Naya haar armen om Adrian heen en verstopte ze haar hoofd tegen zijn schouder. 'Het spijt me, ik had jou ook moeten vertellen dat ik hen nog niets had gezegd.'

Adrian bekeek Naya bezorgd en pakte één van haar handen vast. 'Ik weet dat ik misschien niet als beste een oordeel kan vellen over hoe Sibel zich voelt. Maar het lijkt echt niet dat ze boos op je is. Ik heb al eens kort met haar gepraat over je en er was niets dat suggereerde dat ze boos op je was.' Hij dacht nou niet dat Sibel aan hem zou laten blijken dat zij en haar zusje ruzie hadden gehad, maar Adrian dacht wel dat hij bekwaam genoeg was om te kunnen peilen of er iets mis was als hij Naya noemde. Hij glimlachte naar haar terug en legde teder zijn armen om haar heen toen ze tegen hem aan leunde. Geruststellend streek hij door haar donkere haar en drukte een kus op haar hoofd. 'Maak je geen zorgen. Het is nu toch gebeurd.' Stilletjes hield hij haar vast en nam de tijd om van haar aanwezigheid en nabijheid te genieten. Die ochtend had hij zich zo vernederd gevoeld omdat hij echt dacht dat Naya niet dezelfde gevoelens voor hem had. Daar had hij helemaal niet aan willen denken. 'Naya, ik wil niet dat we straks weer onze eigen weg moeten gaan als de besprekingen voorbij zijn. Dat is de echte reden dat ik naar je vader toe ben gegaan,' begon hij.

Zwijgend luisterde Naya naar de woorden van Adrian. Hij had niet gezien hoe Sibel had gereageerd op haar terugkomst en ze wilde die herinnering ook liever niet weer opnieuw bovenhalen. Daarom haalde ze maar gewoon haar schouders op en knikte ze vervolgens. 'Misschien heb je wel gelijk.' Misschien was Sibel ook wel helemaal niet meer boos op haar en dacht Naya het alleen maar omdat ze zelf het initiatief niet nam om een gesprek met haar zuster aan te gaan. Toen Adrian weer begon te praten liet ze hem los en keek ze hem in eerste instantie niet begrijpend aan. Natuurlijk wilde ze ook niet terug naar het Westen zodra de besprekingen beëindigd waren. In tegendeel zelfs, ze had de hele reis naar het Westen gemaakt voor hem, dus ze zou niet zomaar weggaan zonder verder plan of wat dan ook. 'Wacht, bedoel je?' In haar hoofd begonnen een aantal dingen rond te dwalen en ze wist niet wat de woorden van Adrian exact betekende: ze kon er alleen over speculeren.

Adrian keek naar zijn voeten en verschoof zijn gewicht van het ene op het andere been. Hij wrong zijn handen samen en haalde zijn schouders op. 'Ik weet ook niet zo goed wat ik er mee bedoel,' loog hij. Adrian wist precies wat hij bedoelde en had exact geweten wat hij Silas had willen vragen. Ondanks dat zijn eerdere angst een misverstand bleek te zijn, had hij toch twijfels en durfde hij nu niet meteen zijn verlangen uit te spreken. 'Ik dacht misschien kan je wel hier blijven. Of ik ga mee naar het Oosten.' Als ze hier niet enthousiast op zou reageren dan wist hij meteen dat hij niet verder moest gaan. Adrian zou nu voorzichtige stappen zetten in plaats van in opwellingen beslissingen te maken en deze meteen te delen met iemand anders behalve Naya zelf. Hij had gewoon moeten weten dat dat geen goed idee was geweest. Of zelfs een belachelijk slecht idee. Maar Adrian wist inmiddels ook dat zijn beoordelingsvermogen over hoe mensen zouden reageren hem wel eens vaker in de steek kon laten.

Bij zijn voorstel, begon Naya te glunderen en knikte ze enthousiast. 'Ik zou heel graag hier blijven! Of als je graag naar het Oosten wilt komen, ben je ook van harte welkom. Al hoop ik wel dat je wat luchtigere dingen in de kast hebt hangen dan wat je nu aan hebt, het is er nu behoorlijk heet met de zomer.' lachte ze. Natuurlijk zou ze graag bij hem blijven, al wist ze niet precies hoe ze dat voor zich moest zien. Deze hele situatie was natuurlijk nogal nieuw. Ze zweefde al weken op een roze wolk en het liefst zou ze daar zo lang mogelijk op blijven zitten. 'Ik weet zeker dat we daar wel een passende oplossing voor vinden.' Zachtjes duwde ze haar lippen op die van hem en keek ze hem naderhand met een brede glimlach aan. Iedere keer als ze naar hem keek, kreeg ze vlinders in haar maag. De eerste paar nachten was het zelfs zo erg geweest, dat ze er wakker van had gelegen.

Adrian voelde zijn glimlach groeien toen Naya zo positief mee dacht, maar hij was nog nerveus met de vraag die hij haar eigenlijk wilde stellen. Teder kuste hij haar terug en streek toen met zijn vingers door het zachte haar van Naya. Hij wilde haar niets op dringen, maar had er zelf al over na gedacht. Tenminste, hij had meer en meer gevoeld hoe hij zijn plek in het paleis niet terug kon vinden. Zeker met de besprekingen nu voor een opvolger zou hij als die gevonden was niet weten waar hijzelf, of de rest van zijn familie thuis zou horen. Het zat hem echter wel dwars om zijn oude broer weer achter te laten, zeker nu alles zo onzeker was. Toch als hij naar Naya naast hem keek en naar het gevoel dat hij kreeg van haar aanwezigheid luisterde dan kon hij daar absoluut niet over twijfelen. 'Ik denk dat er wel een oplossing is.' Adrian pakte voorzichtig haar hand vast en glimlachte verlegen. 'Tenminste, het lijkt me dat het veel op kan lossen. En-' Hij had het helemaal niet zo ongemakkelijk willen brengen. Naya verdiende een echt moment waarop hij de vraag zou stellen. Hij kon het niet zo doen. Bovendien leek het wellicht allemaal te vluchtig. Te gehaast. 'Ik zou graag met je mee gaan naar het Oosten,' zei hij dus maar besluitend, zonder op meer in te gaan.

Naya keek hem afwachtend aan en glimlachte bij zijn laatste woorden. 'Ik weet zeker dat je het Oosten geweldig gaat vinden!' kirde ze enthousiast en sloeg haar armen om hem heen. 'Er is echt een geweldig meer een eindje van het paleis vandaan. Dan nemen we de paarden mee en kunnen we een middag gaan zwemmen bij het meer!' Ze had nu al allerlei ideeën in haar hoofd over wat ze samen konden doen en wat ze hem wilde laten zien in het Oosten. 'Het wordt echt geweldig! Al moet je wel gaan wennen aan de hitte.' lachte ze nogmaals. 'Geloof me als ik zeg dat de zomer hier in het niets valt in vergelijking met de zomers in het Oosten.' De zomers waren bloedheet, Naya had vaak genoeg gehad dat ze al haar dekens van haar bed af had gegooid 's nachts door de hitte. Ze hoopte maar dat hij geen problemen had met écht warm weer.

Adrian luisterde verrukt naar de woorden van Naya en nam even verrukt haar enthousiasme in zich op. 'Dat klinkt heerlijk,' zei hij oprecht en kuste haar vervolgens op haar wang. 'Ik denk dat ik de hitte wel aan moet kunnen. Zeker omdat ik er veel moois voor in ruil zal krijgen.' Hij had nooit gedacht dat hij in het Oosten terecht zou komen, maar hij had altijd van ieder bezoek aan de hoofdstad en omliggende regio kunnen genieten. Voor hem was het geen probleem om zichzelf een leven daar in te beelden. Dit paleis was hij net zoals zijn hele familie inmiddels wel beu. Natuurlijk zou hij zijn broers en moeder gaan missen, maar hij kon nog altijd op bezoek komen waar ze dan ook zouden eindigen. Op het moment leek alles vrij onzeker voor zijn familie en dat hij nu zelf dat beetje zekerheid had gevonden overrompelde hem wat, maar op een goede manier. 'Ik weet nog niet goed wanneer ik zou kunnen komen. Maar ik hoop dat het snel kan.'

Naya knikte begrijpend. 'Eerst moeten alle zaken hier afgerond zijn, het Oosten loopt niet weg - en ik ook niet trouwens.' grapte ze en streek een pluk haren uit zijn gezicht. Naya wist dat haar Sibel en haar vader sowieso zouden blijven tot er een beslissing genomen was, met betrekking tot de opvolger van de koning - al had niemand een idee hoe lang dat nog zou gaan duren. Wellicht dat ze haar vader kon overhalen dat ze in het Westen mocht blijven totdat Adrian al zijn taken had volbracht en met haar mee naar het Oosten kon gaan. Ze wilde op de terugweg eigenlijk ook een omweg maken, zodat ze haar vriendinnen nog kon opzoeken. Ergens had Naya gehoopt dat ze haar vriendinnen hier had kunnen zien, maar het verbaasde haar niets dat ze er niet waren: beiden hadden ze momenteel niet veel te zoeken en ze dacht ook niet dat één van hun familieleden interesse had in de troon.

Adrian bekeek Naya met een tevreden blik en drukte teder een kus op haar slaap. Hij wist niet waar hij haar goedheid aan verdiend had. Hij werd bijna achterdochtig te denken dat na al zijn stomme fouten hij nu zonder problemen een relatie met Naya aan kon gaan. Maar Adrian kon niet anders dan volop genieten van wat hem nu toegeworpen werd door de Goden. Hij bewonderde elk deel van Naya en hoopte maar met heel zijn hart dat hij haar kon bieden wat zij hem gaf. Hopelijk kon hij daar mee beginnen als hij haar werkelijk ten huwelijk vroeg. Glimlachend bij de gedachte dat hij dat moment hopelijk snel met haar mocht delen stond hij op en stak een hand naar haar uit. 'Wat denk je er van als we vanavond samen de stad in gaan? Ik hoorde van wat bedienden dat er een pleinfeest gegeven wordt met allerlei etenskraampjes dicht bij de oude haven. Dan ga ik nu mijn taken voor vandaag afronden en kunnen we vanavond iets leuks doen.'

'Dat klinkt als een fantastisch plan!' stemde Naya enthousiast in met Adrian. 'En ik moet je inderdaad niet langer van je werk afhouden, zeker niet nu met al die drukte.' Ze drukte haar lippen nogmaals kort op die van hem en glimlachte breed. 'Ik ga eens kijken of ik mijn middag door kan brengen met mijn favoriete nichtje.' Gelukkig hield Sibel haar niet weg van Muriel, dat had Naya namelijk vreselijk gevonden. Als Sibel in de middag eerder klaar was, zou ze haar ook opzoeken voor een gesprek. Dat konden ze beiden wel gebruiken. 'Succes nog, met alles wat je moet doen zo.' Ze pakte zijn hand beet, terwijl ze weer naar de ingang van het paleis liepen. 'En ik heb onwijs veel zin in vanavond!' Voor de laatste keer drukte ze haar lippen op zijn wang en liep vervolgens de gang in richting haar vertrekken.

Nieuw

Sibel liep dik ingepakt door de tuinen van het paleis. Hoewel het inmiddels winter was en de temperaturen hier toch echt een stuk lager reikten dan in het warme Oosten, had het haar er niet van weerhouden om een wandeling te maken met Sylva en Willem. De tweeling leek sneller onrustig te worden als ze ze niet regelmatig mee naar buiten nam, de frisse lucht in. Haar moeder zou er vast een verklaring voor hebben als ze terug in Myr waren. Misschien kwam het wel omdat ze zelf de benauwdheid voelde als ze te lang binnen zat en haar zoons dat oppikten. Het hielp bovendien dat vanwege de koud er maar weinig mensen hetzelfde idee hadden om een frisse neus te halen in de tuinen. Het was er rustig, in tegenstelling tot de drukte binnen. Ze waren pas enkele dagen in Evenfall, maar Sibel en Liam waren ieder moment van de dag al bezig gehouden met het één of ander. Zodra de hofdames haar te vaak om haar mening kwamen vragen over haar kleding, het eten, de versieringen voor het verjaardagsfeest van Muriel of wat dan ook, wimpelde ze hen af om met de politieke zaken bezig te zijn. Maar wanneer dat te ingewikkeld werd, snakte ze weer naar het simpele keuzes maken zoals tussen rode of gele strikken op de jurk voor haar dochter of het serveren van ree of zwijn voor het maal met het bezoek van Evenfall's belangrijkste handelaren. Ondertussen kreeg Sibel maar weinig tijd om alleen met haar tweeling te zijn. Ze had stug vol moeten houden dat ze geen enkele officiële taak uit zou voeren die dag tot ze tijd met hen had gehad. De adviseurs hadden wat van slag geleken door haar plots harde toon. Sterker nog, ze leken bezorgd of ontevreden of geïrriteerd. Er waren wel dringendere zaken, hoorde ze hen denken. Sibel was echter niet van plan haar taak als moeder zo te laten schieten. In wat voor crisis ze zich ook mochten bevinden. Met een zucht streek ze over de kleine bundel die een slapende Willem ingepakt tegen haar buik was en duwde de wandelwagen met een klaar wakkere Silva verder de tuinen in.

Gewikkeld in een dikke mantel en lopend op zijn lederen laarzen had Liam de tuinen van het paleis betreden om zijn vrouw op te zoeken. Aan zijn hand had hij zijn dochter, die hij geïnstrueerd had om zich al net zo dik aan te kleden. Muriel begon echter een jonge vrouw te worden en had al flink uitgedost voor hem gestaan voordat hij ook maar zijn dochter opnieuw had hoeven herinneren aan zijn woorden. Muriel leek ook wel behoefte te hebben om even uit dat verdomde paleis te stappen en alle spanningen achter zich te laten. Hij mocht zelf natuurlijk niet klagen, gezien bijna alle belangrijke vragen naar Sibel leken te gaan, maar daardoor had hij wel de zorg van de tweeling meer op zich proberen te nemen. Hij had echter niet het talent van zijn vrouw om zijn zoons stil of tevreden te krijgen. Dan moest hij het weer aan de kindermeisjes over laten. Toen die echter diezelfde ochtend hadden verteld dat zijn vrouw en zoons op stap waren, had hij geen moment getwijfeld. Met zijn lange benen en het enthousiasme van Muriel had hij dan ook al snel zijn vrouw en zoons bereikt. Hij gebaarde echter naar zijn dochter dat ze stil moesten zijn en dat ze haar moeder mocht laten schrikken als verrassing. Zijn dochter liet haar moeder vervolgens echter met zoveel enthousiasme schrikken dat al snel het gehuil van Silvester door de tuinen heen schalde. 'Bij de Goden-' verzuchtte Liam, terwijl hij zijn vrouw verontschuldigend aan keek. 'Verrassing?'

Sibel begon juist de rust te vinden, en dacht zelfs dat Silvester nu eindelijk weer in slaap doezelde, toen ze plots een geroep achter zich hoorde. Ze keek geschrokken om en had de wagen achter zich geduwd, voor ze ontspande toen ze zag dat het haar eigen dochter en echtgenoot waren. 'Muriel,' verzuchtte Sibel. Haar woorden werden echter overstemd door het gekrijs van Silvester. Met een geërgerde blik op haar echtgenoot, wie anders zou haar dochter namelijk aangezet hebben tot deze grap, hurkte ze bij de wandelwagen om haar zoon te sussen. Ze drukte met een kleine glimlach een kus op Muriel's wang toen ze bij haar kwam staan om te helpen met haar broertje. Zelf stond ze met een kreun op om de nu ook onrustige Willem van haar rug te halen en in haar armen heen en weer te wiegen. 'Ik dacht dat je vandaag een vergadering had,' merkte ze op nu ze toch ook maar haar man met een vluchtige kus op zijn wang begroette.

Liam wreef wat beschaamd langs zijn kaak heen en keek zo toe hoe Sibel en Muriel de jongens kundig weer tot bedaren kregen. Muriel had diezelfde gift als haar moeder dat ze met iedereen goed om kon gaan, al zeiden ze zelf van niet. Ook Muriel was daarin erg selectief met wie ze haar vriend of vriendin noemde en wie niet. Liam glimlachte na de kus van zijn vrouw, maar gebaarde al snel dat ze hem William junior junior kon geven. Zo wiegde hij zijn zoon in zijn armen, tot hij eindelijk weer tevreden en dus stil was. Hij fronste echter diep bij het noemen van de vergadering. 'Dat is waarom ik nu bij je ben,' verzuchtte Liam uiteindelijk maar, terwijl hij bedachtzaam om zich heen keek of er niemand met hun mee aan het luisteren was. 'Sibel, mijn mensen in het Noorden rapporteren gigantische getallen aan Quandaïse schepen. De stad is in een soort anarchie beland en niemand weet wat er nou precies speelt. Celine probeert de touwtjes weer in handen te krijgen na de verdwijning van de prins en prinses, maar ze krijgt én het volk én de manschappen van Quandaï niet onder controle.' Zijn spionnen en hij communiceerden niet in vergaderingen, maar hadden zo hun eigen plekken daarvoor. Zijn trouwe rechterhand had hem echter dusdanig met spoed willen spreken om dit nieuws door te brengen, zodat dit in de grotere samenkomst besproken kon worden. Hij wilde het echter eerst met zijn vrouw doorpraten. Ze wisten namelijk dat er een dreiging was, maar dat het zo'n bende en chaos was... Ze konden niet meer blijven toe kijken vanaf de zijlijn. 'Misschien moet ik er weer naartoe reizen, bloempje.'