De Haven

-

De delegatie was zojuist aangekomen in Tyrosh en Max had net de laatste kist van het schip af getild. Hij sloeg de zak met zijn eigendommen over zijn schouder heen en liep over de plank het schip af. Het was een lange reis geweest en hij was dan ook al te blij dat hij eigenlijk weer voet kon zetten op het vaste land. Varen was niet zijn favoriete bezigheid, maar Max was niet iemand die zichzelf snel liet kennen. Hij wist dat hij als ambassadeur veel moest reizen en dat veel ook over de zee zou gebeuren. Het was iets wat hij had geaccepteerd door de jaren heen. Het aanzicht van Tyrosh liet een kleine glimlach verschijnen. Het was een lange tijd geleden dat hij voor het laatste in Tarth was geweest, zijn meeste tijd spendeerde hij in Quandaï. Het contact gebeurde meestal per brief en een enkele keer voer hij terug voor een overleg, al gebeurde dat zelden. Nu was hij hier voor een andere reden.

Reihan had geduldig hun aankomst af zitten wachten in haar kamer onderdeks. Haar meisjes waren één en al gegiebel en ongeduld, maar Rei kon dat niet echt met hen delen. Ze was inmiddels weer geboend en gekleed als een Quandaïse prinses, hoewel ze toch nog echt het zout overal proefde en rook. Het zou nog een aantal weken duren voor haar haar echt weer zo zacht was en haar huid echt weer zo glad als voorheen. Toen eindelijk hun hut leeggehaald werd, ging ze met haar gevolg het schip af en aanschouwde daar Tyrosh. Pas toen ze toe had gezien dat haar spullen zorgvuldig werden behandeld, zocht ze naar haar metgezellen en vond Max al snel. Haar blik gleed kort over zijn voorkomen, maar met een glimlach stapte ze met rinkelende armbanden op hem af. 'Welkom thuis?' Afwachtend keek Rei hem aan, maar draaide zich toen naar de stad. 'Heeft de familie Storm onze aankomst niet mee gekregen? Ik had toch verwacht dat we hier door hen ontvangen zouden worden.' Reihan had al een aantal jaar briefcontact met de prinses, maar blijkbaar was dat ook niet genoeg om hier onthaald te worden in de haven.

Max hoorde de prinses al van een afstand aankomen. Het gerinkel van haar armbanden was niet te missen. Pas toen ze tegen hem sprak, keek hij haar kant op. 'Het Noorden is nooit echt mijn ding geweest.' merkte hij op. Hij was geboren en getogen in het Westen. De lucht van vis en het geluid van de meeuwen was niet iets waar hij ooit aan zou wennen. 'We zijn enkele dagen eerder aangekomen dan verwacht.' vertelde hij. Het zou hem niets verbazen als ze hen pas aan het begin van de volgende week verwacht hadden. 'Of wellicht zijn ze gewoon niet zo geïnteresseerd in ons bezoek.' Zoals hij al had gezegd, het Noorden was niet echt zijn ding. 'Dus, hoe voelt het om in Tarth te zijn?' Voor zover hij wist was Rei nog nooit in Tarth geweest, maar hij kon het ook mis hebben.

'Dan zal ik straks eerst de prinses een bericht bezorgen dat we zijn aangekomen. Ik weet namelijk zeker dat ze meteen weet dat we er zijn en het is nogal onbeleefd als we dan niets van onszelf laten horen.' Reihan wist zeker dat Celine haar informanten goedonderhield. 'Geloof me, ze tonen wel interesse. Je weet van de brieven. Celine is een potentiele en veel belovende bondgenoot, wat mij betreft.' Kort keek ze Max aan, maar liet haar blik toen weer de nieuwe omgeving verkennen. Ze moest haar metgezellen nog aardig overtuigen van de toevoeging die de prinses kon bieden, er was wat twijfeling in hun verbond. 'Het is een haven, die zijn meestal nooit een.erg goede representatie van de stad,' zei ze terwijl ze haar neus optrok voor de lucht, de zwetende werkers en veel van het andere. Nieuwsgierig bekeek ze de man naast zich. Ze was nog altijd benieuwd naar wat zijn echte thuis was. Met Quandaï voelde ze een onvoorwaardelijke verbintenis, maar ze was er dan ook geboren en getogen. 'Ik weet zeker dat Tarth zich nog wel van zijn netere en waardevollere kanten laat zien,' stelde ze met een positieve glimlach. 'Je gaat het pns vast laten zien, niet?' Vragend keek ze Max aan.

'Ik hoop dat je gelijk hebt.' Een bondgenoot uit Tarth zouden ze goed kunnen gebruiken. Max was ook bekend met de politiek hier, maar hij had de laatste jaren enkel kunnen observeren vanuit de Quandaïse hoofdstad, hij had zich allang niet meer echt in de politiek hier gemengd. 'Daar geef ik je gelijk in.' Havens waren een vreselijke plek en hij moest toegeven dat Tyrosh een prachtstad was. 'Als je erop staat, prinses, ben ik best bereid om je rond te leiden.' Bij deze woorden keek hij haar aan en liep hij de haven verder in. Hij had zich tijdens de reis op zee erg afgezonderd van de rest. Hij was de enigste van de delegatie die uit Tarth kwam en hij had meerdere malen nagedacht over zijn eigen doel van deze reis. Het was dat Quandaï hem een betere positie kon bieden dan de koning hier in Tarth dat deed. Voor Tarth was hij enkel een pion, maar in Quandaï kon hij meer zijn, kon hij meer betekenen.

Reihan draaide één van haar ringen in het rond en knikte. Ze hoefde niet te hopen dat zr gelijk had, ze wist net zekerheid te zeggen dat Celine Storm met veel in zou stemmen. Bij het voorstel van Max glimlachte Rei en volgde ze hem al snel. Ze wuifde de twee wachters die haar wilden volgen weg. Soms was hrt goed om de schijn op te houden dat ze bewakers nodig had, maar hier in de drukke haven had het toch geen nut en voor Max hoefde ze niet te doen alsof. Hij wist vast heel goed tot wat ze in staat was. Rei trok haar sjaal op en bond het langs haar haar om hopelijk de vislucht daar niet in te krijgen. 'Waar kom je eigenlijk precies vandaan in Tarth?' Reihan wilde graag haar twee metgezellen tot in de details kennen en Bodhi had ze al wat kunnen verhoren, maar Max was aafzijdig geweest tijdens de reis.

Ondanks dat het nog vroeg was, was het ontzettend druk in de haven en Max baande zich een weg door de talloze vissers en verkopers heen. Tegelijkertijd zorgde hij ervoor dat hij Reihan niet uit het oog verloor, zij hield hem misschien graag in de gaten, maar andersom gold hetzelfde. 'Geboren en getogen in de hoofdstad.' beantwoordde hij haar vraag en liep een van de zijstraatjes in die hen richting de stad zou brengen. Die enkele minuten die hij in de haven had doorgebracht herinnerde hem er meteen weer aan waarom hij er een hekel aan had. 'Evenfall is een stuk indrukwekkender, al zeg ik het zelf.' zei hij met een kleine grijns rond zijn lippen. Hij zou liegen als hij zou zeggen dat hij zijn geboorteplaats niet miste. Het waren die kleine dingen die hem er naar lieten verlangen. Hij was geboren in één van de kleine wijken rondom de hoofdstad, waar altijd een huiselijke sfeer hing: iedereen kende iedereen. 'Waar wil je heen?'

Rei deed haar best om Max niet in de menigte kwijt te raken. Maar hij zou haar wel kunnen zien, ze viel erg op in de vrij grijze en grauwe massa on de haven met haar felle kleuren en glinsterende sieraden. Ze zag genoeg hoofden omkeren naar haar verschijning. Hoe verder ze de stad in kwamen hoe meer kleur ze echter zag en al snel zag ze vrouwen en mannen evenzeer in gekleurde en elegante gewaden. Eigenlijk erg zoals ze gewend was in Quandaï. Glimlachend nam ze het in zich op en haalde ze Max in om een arm door de zijne te stelen zodat ze hem beter kon verstaan. 'Evenfall, dus. Heb je er nog familie wonen?' Ze gaf de ambassadeur een vriendelijke glimlach En fronste vervolgens haar wenkbrauwen. 'Ik zou graag over de stad uit willen kijken. Kunnen we hogerop?' Het bood altijd perspectief om van bovenaf te kijken. Overigens was ze van Quandaï uit niet gewend zulke hoog reikende gebouwen te zien. De techniek was wel overgekomen maar sloeg nog niet erg aan. 'Wat weet je overigens over Bodhi? Heb ke niet al vaker met hem onderhandelt?' vroeg ze nieuwsgoerig.

Max keek op toen ze haar arm in die van hem haakte, maar stond er niet al te lang bij stil en liep door. 'Mijn zuster met haar gezin.' vertelde hij, al wist hij niet zeker of ze nog wel in Evenfall woonden. Het was al een aantal jaren geleden dat hij met zijn familie had gesproken. Zijn ouders waren er niet meer, die waren al enkele jaren geleden overleden, vlak voordat hij op het hof ging werken voor de koning. Sinds hij werkte als ambassadeur was het contact tussen hem en de overgebleven familieleden verwaterd. Hij had een enkele keer een verwoede poging gedaan om hen een brief te schrijven, maar bij die ene poging was het ook gebleven. Bij haar verzoek knikte hij en begon hij zich een weg door de mensen te banen richting de andere kant van de stad waar een grote heuvel hen een goed uitzicht zouden geven. 'Bodhi? Ik weet dat we elkaar niet erg goed liggen.' zei hij met een kleine grijns. 'Ik weet dat hij een generaal is en meestal niet in een erg vriendelijke bui is.' Hij had inderdaad wel eens een woordenwisseling gehad met de man, maar daar was ook alles mee gezegd. 'Hoezo?'

Reihan bedacht wat voor relatie Max met zijn familie kon hebben nu hij al zo lang niet in Tarth was geweest. Zelf had ze nooit echt een familie gehad, niet zoals sommigen van haar broeders en zusters. Ze wist wie haar vader was geweest, maar hij alleen haar als kind gehad en was vroeg gestorven als bekende generaal van het Quandaïse leger. Verder spendeerde ze graag tijd met enkele zusters, maar ze had geen vriendschappen die haar in Quandaï hielden. Misschien had ze er daarom wel naar verlangd om naar Tarth te gaan, om haar belang te bevestigen in plaats van zoals zoveel van haar familieleden maar het paleis leven uit te buiten en niets te betekenen. 'Gewoon, jullie lijken elkaar zo erg te wantrouwen dat ik dacht dat jij misschien meer wist over de man, dat er misschien wat gebeurt is tussen jullie, maar het blijkt gewoon een gevoel te zijn?' Vragend keek Reihan naar Max en glimlachte bemoedigend naar hem. 'Maar ik snap het als je het graag iets houdt wat tussen jullie twee speelt. Ik zit alleen niet graag tussen twee mokkende mannen in. We zijn niet voor niets met drie.'

'Misschien zou je dat eens tegen Bodhi moeten zeggen, hij is degene met het korte lontje, niet ik.' zei hij, terwijl hij langs de verschillende kraampjes van de markt liep. Max was niet iemand die anderen uitlokte, hij had eerder een woede in zich, maar die had hij altijd al gehad. Soms kwam die woede eruit, maar het duurde erg lang voordat hij tot het punt van uitspatten kwam. Hij wist dat hijzelf hier in ieder geval zat met een doel en voor Bodhi gold waarschijnlijk hetzelfde. Max wist echter niet of Bodhi hier was voor de missie, of dat hij zijn eigen plannen had getrokken en hen enkel gebruikte om zijn eigen doel te bereiken. Inmiddels waren ze al een stuk boven de stad uitgestegen en werd het al minder druk op de weggetjes waar ze zich overheen baanden. Het uitkijkpunt over de stad, lag echter nog een stuk hoger dan dat ze nu al waren. Ondanks dat ze allang uit de haven waren, kon Max de geur van vis nog steeds ruiken, het was na al die weken op zee in zijn kleding getrokken - helaas.

Rei schudde lachend haar hoofd. 'Ik zal het hem ook zeggen. Iets zegt me echter dat hij precies hetzelfde zal reageren.' Ze zou er haar handen nog aan vol hebben om de twee mannen in de gaten te houden. Als ze erg tegen elkaar in gingen spelen konden ze nog al eens onverwachte dingen gaan doen. Niet dat Rei nou ze erg tegen verrassingen was, maar alsnog. Zo nu en dan wierp ze een blik over haar schouders om te zien dat ze hoger en hoger geraakten en de stad zich langzaam aan hen opende. Het was machtig om zo een immense plek met zovelen mensen in één blik te kunnen aanschouwen. Toen de traptreden steiler werden greep ze de rokken van haar jurk vast en hield ze op. Het zweet stond al snel op haar voorhoofd, maar ze gaf niet toe en stapte flink door. 'En denk je dat je één van mijn zusters vrouw mag noemen als dit allemaal gelukt is? Heb je er al één in je hoofd? Of zit je achter meer dan dat aan, Max?'

Max moest enigszins lachen bij haar woorden, maar al snel veranderde zijn gezicht weer in zijn gewoonlijke, neutrale uitdrukking. 'Waarschijnlijk heb je gelijk.' merkte hij op, terwijl hij de trappen opliep. Toen ze bovenaan stonden, ging Max op de rotsen zitten en keek hij haar aan. Het ging hem niet om het trouwen met een vrouw, als hij dat had willen doen had hij allang een iemand gehad. 'Ik heb geen interesse in trouwen, volgens mij weet je dat net zo goed als ik.' Hij wilde een positie met meer macht, waar zijn mening en stem iets zouden betekenen. Hij wist dat de koning hem vertrouwde, hij vertegenwoordigde Tarth niet voor niets in Quandaï, maar Max verlangde naar meer. Het waren echter geen zaken die hij wilde delen met de prinses, dus hield hij zijn mond en keek hij zwijgend naar het uitzicht. Ze konden de haven weer zien vanaf dit punt en het Quandaïse schip, met zijn mosterdgele vlaggen, was niet te missen.

Reihan keek de man aan en glimlachte zwakjes. Natuurlijk wist ze wel dat dat niet zijn echte doel was, maar ze wilde het hem horen zeggen en vanzelfsprekend hoorde ze graag wat het dan wel was waar hij achter aan zat. Ze was niet blij de zijn zwijgen, maar vond het ook niet verstandig hem meer te dwingen haar vragen te beantwoorden. Als hij de zwijger uit wilde hangen, moest hij dat vooral doen. Rei zou het er nog wel uit krijgen. 'Hopelijk ga je hier vinden wat je zoekt.' Dat verlangde ze ook voor haar zelf, maar het kon geen kwaad het hem ook toe te wensen. Wie weet zouden hun beiden verlangens elkaar kunnen helpen. Met een frons leunde ze tegen een stuk rots en liet ze de wind haar oorbellen rinkelen en huid strelen. Het was een mooi uitzicht en erg indrukwekkend eerlijk gezegd. Genietend tuurde ze over de stad.

'Laten we het hopen.' antwoordde hij nog, terwijl hij met zijn handen achter zijn rug bleef staan. Het uitzicht was mooi, dat moest hij toegeven, maar het aanzicht van de hoofdstad zou hem een stuk meer charmeren. Zwijgend bleef hij zo staan, turend over de zee waar ze zojuist vandaan waren gekomen. De haven lag vol met boten die af en aanmeerde om goederen te leveren en te verschepen naar andere delen van de wereld. Niet alleen schepen uit Tarth, maar ook schepen uit Quandaï en Essos lagen hier aangemeerd. Het was de grootste haven van het land en een belangrijke plek voor de handel van Tarth. Hij wist dat het een doorn in het oog was van de koning en zijn adviseurs, gezien de band tussen het Noorden en het Westen niet de sterkte was.

Nieuw

Iwan liep met met een extra huppel in zijn pas door de drukte van de haven. Behendig ontweek hij de visverkopers en hun clientèle, de handelaar met hun wagens vol goederen en de bedelaars met hun vlugge handjes. Iwan had zich altijd al op zijn gemak gevoeld in de chaos van de haven. Hij vond het heerlijk de mengeling aan mensen te zien en hoe ze ieder op een andere manier met omgeving omgingen. Hij had er zelf al regelmatig geprobeerd op te treden, maar dit was een moeilijk podium. Of wellicht was het simpelweg geen goed publiek. Het leek echter alsof de haven nog voller was dan normaal en het verraste hem eerlijk gezegd niets. Op zijn weg terug, nadat hij enkele dagen bij zijn familie had gespendeerd, had hij veel verhalen gehoord over de nieuwste vlaag aan vluchtelingen. Hij had dan ook niet verwacht Marwan in de taverne te vinden toen hij aan kwam. Volgens Eileen was zijn vriend vaker op zijn werk te vinden dan eerder. Hij had zijn vrienden in de herberg kort begroet, maar de meeste vragen waren al uitgebreid door Erin en Hakeem beantwoord die eerder terug gekomen waren. Hij zag daarom dus geen reden in de herberg te blijven hangen en was, na Idris met veel moeite te hebben overtuigd, met twee buidels vol eten op pad gegaan om Marwan te verrassen. Hij duwde zichzelf door de menigte om uiteindelijk het gebouw te bereiken waar de advocaten hun optrekje in hadden genomen en vond zijn weg door het pand tot hij in het midden van de activiteit terecht kwam. Daar pas zag hij het herkenbare warrige haar van zijn vriend. 'Marwan!' zong hij met volle borst. Een stel achterdochtige en geïrriteerde ogen richtten zich al snel op hem, maar Iwan stapte die blikken negerend op zijn vriend af.

Marwan zat achter zijn bureau en was diep voorovergebogen bezig om de verschillende papieren te lezen die voor hem neer waren gekwakt. Niet lang nadat hij en Iwan de stad hadden bereikt, had Marwan naar werk gezocht. Hij was zo welkom en vriendelijk ontvangen in de herberg dat hij - zo naïef als hij was - had gedacht dat de vriendelijkheid overal in de stad zo zou zijn. Het advocatenbureau waar hij langs was geweest had hem echter allereerst afgewezen, om hem vervolgens terug te roepen en hem een baan als laagste klerk te geven. Marwan had het nauwelijks durven afwijzen en had sindsdien dus lange dagen in het verstikkende, drukke gebouw gezeten. Het was een kwestie van het respect van de andere mannen en vrouwen winnen en daar had hij vele arbeidsuren voor over. Echter was het een gigantische drukte door de golven vluchtelingen die binnen kwamen stromen en er was dus genoeg werk te doen. Terwijl hij geconcentreerd de papieren las, hoorde hij plots zijn naam boven alle stemmen heen komen. Wat verdwaasd keek hij op, om zo zijn oude vriend naar hem toe te zien lopen. Het aangezicht van zijn reisgenoot liet al snel alle geïrriteerde blikken vervagen en met een brede grijns stond hij ook op. Zo omhelsde hij de andere man stevig en klapte hij even flink op zijn rug. 'Dus jij bent heelhuids van jouw familieaangelegenheid teruggekomen?' grinnikte Marwan, terwijl hij wat afstand maakte en Iwan zo uitgebreid bekeek. 'En ze hebben jou ook nog in één stuk terug laten komen. Ik ben verbaasd.' Hij plaagde de andere man een beetje, omdat hij wist hoe zenuwachtig Iwan was geweest om te gaan. Gelukkig had hij hem kunnen overtuigen. 'Kom, ik heb mijn pauze nog niet gebruikt vandaag. Laten we bij de haven gaan zitten, zodat jij mij alles kan vertellen.'

Iwan voelde hoe zijn glimlach enkel breder werd toen hij Marwan op zag kijken van zijn werk en hem met een grijns begroette. Lachend omhelsde hij zijn vriend terug en gaf hem een kneepje in zijn schouder. ‘Ik heb het maar net overleefd,’ grapte hij goedlachs. Hij zette een hand in zijn zij terwijl hij de blik van Marwan op hem voelde. Vervolgens keek hij echter nieuwgierig naar het bureau waar hij achter gezeten had. Ondanks dat zijn vriend hem wel eens uit had gelegd waarvoor de advocaten Marwan aan hadden genomen, had hij zich geen goed beeld kunnen vormen van het werk dat hij deed. Het plaatjes klopte echter ergens wel: Marwan met een serieuze blik omringd door stapels papieren, bezig met ‘belangrijke’ zaken. ‘Dat is precies waar ik op hoopte! Ik heb Wren en Idris drie middagen schoonmaakhulp aangeboden zodat hij me wat te eten mee zou geven.’ Iwan klopte trots op de buidels die hij bij droeg. Het was slechts een manier om Marwan duidelijk te maken hoe dankbaar hij was voor het feit dat hij hem had weten te overtuigen naar de bruiloft te gaan. Iwan wist maar al te goed dat hij koppig kon zijn. Zijn broers hadden hem er nog een paar keer op gewezen terwijl hij op de boerderij van de Barnes familie was. Gelukkig had hij niet enkel hun kritieken aan hoeven horen. Iwan wachtte tot Marwan zijn spullen bij elkaar had en liep hem toen alvast voor het pand uit. ‘Ik heb Erin gesmeekt om niet al alle verhalen te vertellen toen zij terug kwamen, maar ik ga er maar van uit dat ze alle details al met de hele taverne gedeeld heeft, is het niet?’

Verbaasd, maar ook opgewekt keek Marwan naar de buidels met eten die Iwan met zich mee droeg. Als hij heel eerlijk was, dan kon hij ook wel een flinke lunch gebruiken na zijn al zo vroeg gestarte dag en vele papierwerk. Gelukkig hoefde hij maar weinig op te ruimen - hij duwde het meeste aan de kant en vertelde zijn buur dat hij even pauze aan het nemen was - en zo gebaarde hij naar Iwan dat ze konden gaan. Marwan liep met zijn voormalig reisgenoot het gebouw uit en sloeg de weg in richting de haven. Met een glimlach schudde hij zijn hoofd. 'Erin kon zich erg goed in houden, vooral ook door de drukte van de taverne die op haar stond te wachten. Mensen wisten dat ze terug zou komen, dus als vanzelfsprekend was het hartstikke druk om haar pasteitjes. Ze heeft dus enkel verteld dat jij nog enkele dagen bij jouw ouders zou blijven.' Zelf had Marwan ook teveel gewerkt om genoeg tijd te hebben om de verhalen aan te horen. En eigenlijk wilde hij ze liever uit Iwans mond horen. 'Dus breek vooral los! Hoe was de bruiloft? Hoe zag jouw zuster eruit? Hoe waren de extra dagen met jouw ouders?'

Iwan was opgelucht te horen dat hij nog wat nieuwtjes kon delen. 'De bruiloft was geweldig! De liefde straalde er vanaf bij die twee en natuurlijk had Guila flink uitgepakt. De jurk die ze droeg was ongelooflijk. Ik heb gevraagd of ik hem aan mocht proberen, maar daar was ze niet zo blij mee.' Lachend schudde Iwan zijn hoofd en porde Marwan in zijn zij. 'Het had mij bovendien toch niet zo mooi kunnen staan.' Hij sloeg de buidels met een zwaai over zijn andere schouder en slaakte een diepe zucht terwijl hij nadacht over al dat gebeurd was in de afgelopen dagen. 'Verder was het typisch mijn familie. Er was drama, veel drama met Quandaï en een jurk of iets, en Augustus- Gus was er met zijn pártner! Kun je je het voorstellen?' Hij hield Marwan voor even staande door zijn schouder vast te grijpen, maar ging even snel al weer verder. 'Tobias deed goed zijn best om op me in te praten. Ik dacht echt dat hij zijn geduld zou gaan verliezen, maar hij heeft me er niet uit gegooid, dus dat viel mee. Bovendien had ik hem gezegd dat ik met moeder zou praten. Ik heb het huis gezien-' Hij fronste diep en haalde zijn schouders op. 'Het was fijn met iedereen bij te kunnen kletsen. Guila was me erg dankbaar voor het optreden. Dat is alles wat ik er van kon verwachten.' Hij wist niet of hij een hernieuwde relatie met zijn familie begonnen was, maar het voelde alsof er iets veranderd was. Echter dacht hij dat het wellicht meer te maken had met hem, dan met zijn familieleden. 'Wonder boven wonder ben ik ook aan de praat geraakt met Sibel. Ze vroeg naar je, voor jouw familie.'

Marwan keek geamuseerd toe hoe Iwan vol enthousiasme over de gebeurtenissen van de laatste dagen vertelde. Het stond in schril contrast met de onzekerheid die zijn vriend eerder had gevoeld en hoe hij Iwan had moeten overtuigen om naar de bruiloft te gaan. Hij was dan ook blij om te horen dat het allemaal goed had uitgepakt. Verder was hij ook blij dat Iwan tijdens hun laatste dagen reizen honderduit over zijn familie had gesproken en hij in elk geval een idee had over wie de verhalen allemaal gingen. Natuurlijk had hij de prinsen al hiervoor bij naam gekend, maar hij had geen idee van hun levens. 'Ik ben blij dat je het zo naar je zin hebt gehad,' glimlachte Marwan tevreden, waarna hij plagerige de andere man aan keek. 'Jouw zuster wilde natuurlijk geen scheuren in haar jurk. Ik geloof dat jouw schouders toch een stukje breder zijn dan de hare.' Hij klopte Iwan goed bedoeld enkele keren op zijn schouder en liep vervolgens door. 'Hoe was de partner van jouw tweelingbroer? Heb je hem goed gekeurd?' Hij wist nog goed hoe zijn broer nog recent met zijn partner langs was gekomen. Marwan had de vrouw uiteraard flink ondervraagd, zoals een echte advocaat betaamde. 'En het ging dus ook allemaal goed met jouw ouders? Hoe gaat het met ze?' Het waren allemaal vragen ter interesse, maar ook ter voorkoming dat het over andere onderwerpen ging. Zoals zijn eigen familie. Helaas lukte het hem niet om Iwan lang genoeg afgeleid te houden. Schoorvoetend haalde hij zijn schouders op. 'En wat heb je Sibel verteld over mij?'

Iwan keek Marwan quasi geraakt aan en wendde zijn blik demonstratief af. 'Het komt vast door al dat reizen en gesjouw van bagage dat mijn schouders breder zijn geworden. Ik paste namelijk altijd in mijn zusters jurken.' Hij glimlachte echter en zag voor hen de schepen die in de haven lagen al dichterbij komen. Hij stuurde Marwan naar het deel waar de kleinere bootjes lagen en keek tevreden opzij. 'Ik moet zeggen dat ik erg trots ben op Gus dat hij zo een knappe man heeft gevonden! Ik dacht dat hij al die jaren niet naar me geluisterd had toen ik hem tips gaf om iemand te ontmoeten, maar ik denk dat hij stiekem toch wat van me opgestoken heeft.' Grijnzend liep Iwan richting een stel smallere pieren, maar zijn enthousiaste pas vertraagde iets toen Marwan naar zijn ouders vroeg. 'Mam was erg enthousiast om me het huis te laten zien. Maar ze heeft veel hulp nodig. Tobias doet veel voor ze en Guila is ook van plan een oogje in het zeil te houden. Maar ze hebben hun eigen huishoudens om voor te zorgen.' Hij zuchtte en haalde zijn schouders op. Iwan had niet tegen zijn broers en zus gezegd hoe veel moeite hij had om met zijn moeder te praten. Laat staan met zijn vader. Die verdomde man zou geen woord aan hem vuil gemaakt hebben als Iwan's moeder hen niet samen aan één tafel had gezet om samen te eten. Iwan legde een hand op Marwan's arm en kneep er zacht in, om zichzelf gerust te stellen, maar ook om het onderwerp van zijn familie wat te verlichten. 'Ik heb gezegd dat je het je familie zelf zou vertellen, maar dat het goed met je gaat.' Zijn glimlach vond een weg terug op zijn gezicht. 'En dat Sibel je niet mee terug naar Myr mocht nemen, omdat ik al niet zonder mijn nieuwe vriend kan!'

'Hm, ik zal het jouw zuster wel vragen als ik haar ooit ontmoet,' grinnikte hij geamuseerd. 'Alsof jouw broers en zuster jou niet eens flink aanpakte door jou spullen te laten sjouwen! En zo niet, dan verdiende jij het om eens flink de armen uit de mouwen te steken!' Marwan liep ook wat langzamer door het rustigere tempo van de andere man. Hij wist dat het niet het favoriete onderwerp van Iwan was om over zijn ouders te spreken en hij waardeerde het dan ook dat Iwan het toch vertelde. 'Als ik zo de verhalen over jouw broer en zuster hoor, dan zitten jullie ouders de komende jaren nog gebakken. Ik zou je niet al te veel zorgen maken. Jij bent niet de enige die verantwoording moet nemen. Hoe zit het met Gus en Adrian?' Bij de laatste woorden van zijn vriend sloeg hij zijn arm om Iwans schouders heen en lachte hij hardop. 'Ik vind het heerlijk hoe jij gewoon de Koningin kan vertellen dat ik mijn zaken wel zelf regel!' glimlachte hij, terwijl hij Iwan wat dichter naar hem toe trok, om zo verder langs de pier te lopen. 'En ik ben ook niet van plan om binnenkort te vertrekken of naar huis te gaan! Ik ben hier nu eindelijk carrière aan het maken en jij bent nu eindelijk weer terug! Jij moet mij nog het strand laten zien en Wren zou mij nog de zee op nemen! We moeten op nog meer avonturen uit gaan!'

Iwan haalde zijn schouders op. Hij verwachtte niet dat zijn ouders iets te kort zou komen, maar dat nam niet weg dat hij zich geen zorgen maakte. Het zat hem dwars dat hij van Adrian had gehoord dat hun vader maar weinig communiceerde over hoe het ging met hun moeder. Hij begreep niet waarom zijn broers en zuster niet in zagen dat veel van de problemen die ze hadden makkelijk opgelost konden worden als hun vader verantwoordelijkheid zou nemen. Iwan merkte dat hij te gefrustreerd raakte door zijn eigen gedachten en richtte zich glimlachend op Marwan. 'Ik moet zeggen, zelfs zonder al die poespas van het hele hof is jouw nicht nóg angstaanjagend. Zelfs de blikken van mijn ouders hebben nooit zo'n sterk effect op me gehad.' En hij had flink wat boze blikken ontvangen van zijn ouders. Nieuwsgierig luisterde Iwan naar de volgende woorden van zijn vriend. 'Dus je bent echt van plan hier te blijven? Ik was bang dat door al mijn verhalen het misschien wel tegen zou vallen hier.'