De rivier

-

Het kamp was gestationeerd in de buurt van een rivier. Het gebied waar ze doorheen trokken was erg wild, er waren amper dorpen of überhaupt bewoners. Om hen veilig door de natuur heen te leiden, was er een gids die het gebied schijnbaar erg goed kende. Dat konden ze wel gebruiken, gezien Clementine het idee had dat ze al minstens drie keer langs dezelfde bomen waren gereden. Ze zouden voor de rest van de avond hier blijven om uit te rusten en weer op kracht te komen, voordat ze morgenvroeg weer verder zouden reizen. Clementine had haar vieze kledij meegenomen naar de rivier en dompelde het onder, om de stank en de meeste vlekken eruit te wassen. Ze had slechts twee outfits meegenomen, eentje voor de hitte van het Noorden en een warmere, meer bedekkende outfit, mochten ze te maken krijgen met de koudere temperaturen van het Zuiden. Zacht neuriënd, schrobde ze met haar handen over de vuile kleding, in de hoop dat de stank eruit zou trekken.

Gael had het begin van de reis in stilte doorgebracht. Ze had voorop gereden op haar paard en de leidster van de groep enkele instructies gegeven, maar verder hield ze zich afzijdig van de groep. Als ze eenmaal het gebied door waren, dan nam Gael weer een andere groep mee terug en als ze geluk had, kon ze vervolgens nog enkele dagen in haar dorp blijven, voordat de volgende groep weer kwam. Zo bracht ze haar dagen door en na een tijd had ze geleerd dat het weinig zin had om bevriend te raken met de reizigers. Toch was ze er altijd erg gevoelig voor geweest. In haar dorp waren maar weinig jongeren van haar leeftijd en ze moest haar sociale contacten hebben van de reizigers. In haar bevuilde kleding liep ze naar de rivier toe, waar ze al iemand van de groep zag zitten. Met een kort glimlachend knikje begroette ze het meisje en trok vervolgens al haar kleding uit. In enkel haar broek liep ze het water in met haar kleding in haar armen. 'Het heeft geen zin om te wassen aan de oever. Al het vuil hoopt zich daar op en die stank gaat in je kleding zitten. Je moet dieper gaan.' Ze liet haar kleding drijven op het water en begon zo zacht te boenen. 'Ik zal jouw kleding ook zo wel doen.'

Clementine begroette de vrouw die naast haar ging zitten kort en keek toe hoe ze het water in liep. 'Oh..' zei ze kort, terwijl ze haar kleding uit het water haalde en op de stenen neerlegde. 'Oh, bedankt, maar dat hoeft niet hoor.' Ze kon haar eigen kleding ook wel wassen Nadat ze haar shirt en broek had uitgedaan, liep ze in haar lange hemd het water in. De kou overviel haar in eerste instantie, maar ze was er al snel aan gewend. Toen ze tot haar middel in het water stond, liet ze haar kleding los en begon ze wederom opnieuw met schrobben. Voor een lange tijd hing er een stilte, iets waar Clementine maar slecht tegen kon. 'Doe je dit al lang?' vroeg ze nieuwsgierig. 'Mensen door dit gebied heen leiden?'

Gael keek tevreden toe hoe het meisje haar woorden aan nam en ook het water in kwam. Stilletjes waste ze haar kleding, terwijl ze voelde hoe het kippenvel op haar lichaam stond. Ze zou nooit wennen aan het koude water. 'Ik ben opgevoed om dit werk te doen,' vertelde ze, terwijl ze toe keek hoe het meisje haar kleding schrobde. 'Er komen maar weinig mensen door dit gebied heen, en als ze al komen, dan blijven ze niet. Mijn grootouders horen bij de stichters van de dorpen in dit gebied en ze konden leven op de inkopen die reizigers deden, voordat ze het gebied door trokken. Maar naarmate de dorpen groeiden, moesten ze andere manieren bedenken om geld te verdienen.' Terwijl de kleding weekte, waste ze haar eigen lichaam. Ze had wat wonden opgelopen bij de laatste reis en ze wilde niet dat het zou gaan ontsteken. 'Maar ik ben de laatste die opgeleid is om gids te worden. Een ziekte heeft alle vrouwen onvruchtbaar gemaakt. Ik was het laatste kind.' Ze keek over haar schouder naar de vrouw en glimlachte vriendelijk. 'Wat is je naam?'

Terwijl Clementine verderging met het wassen van haar kleding, luisterde ze naar de woorden van de vrouw. Ze had niet verwacht meteen de hele geschiedenis van haar dorp te horen, dus ze wist ook niet zo goed hoe ze daar precies op moest reageren. 'Oh, dat is- heftig.' zei ze uiteindelijk maar en keek naar haar kleding waar de vlekken langzaam uit begonnen te verdwijnen. 'Clementine, aangenaam.' zei ze, toen ze weer opkeek naar de vrouw. Toen de meeste vlekken vervaagd waren, liep ze weer richting de oever, waar ze haar kleding op een steen legde, zodat ze in de zon konden drogen. 'Trekken er veel mensen door dit gebied heen?' Ze kon zich niet voorstellen dat mensen hier vrijwillig doorheen zouden trekken. Het was dat ze veel tijd kwijt zouden raken als ze eromheen moesten, anders hadden ze die weg waarschijnlijk wel gekozen.

Gael maakte haar lange, donkere krullen nat en kamde zo voorzichtig met haar vingers erdoorheen. 'Het is de snelste weg tussen het Noorden en Zuiden, dus ja, er trekken best wat mensen door heen,' legde ze uit. 'Vooral nu we aan bieden dat wij als gids dienen. Het kwam vaak voor dat reizigers in drijfzand terecht kwamen of in de val gelokt werden door rovers, maar dat verhinderen wij.' Met haar kleding in haar armen zwom ze kalm naar de oever toe en legde vervolgens ook haar kleding op een schone steen. Ze was altijd erg zorgvuldig met haar kleding. Het was allemaal met de hand gemaakt en met stoffen die enkel in deze regio voor kwamen. 'Waar zijn jullie naar op weg?' vroeg Gael benieuwd, terwijl ze op haar buik ging liggen in het lange gras. Van tevoren wilde ze altijd weten waarom een groep door het gebied ging reizen. De leidster was echter erg vaag gebleven en ondanks dat ze het niet honderd procent vertrouwde, had ze het geld nodig gehad.

Het was inderdaad de snelste route, maar ook tevens de gevaarlijkste route. Je kon er makkelijk verdwalen en wat Gael zelf ook aangaf, was de natuur hier erg verraderlijk. 'Als ik je daar een eenduidig antwoord op kon geven, had ik het gedaan.' Ze wisten niet exact waar de rovers waren, enkel dat ze deze kant uit waren gegaan. Indra wist waar ze ongeveer naartoe moesten en iedereen vertrouwde haar erop dat ze het bij het rechte eind had, dus volgde ze haar trouw. Wellicht waren de rovers wel om het gebied heen gegaan, of waren ze voor hen er doorheen gepasseerd. Het was allemaal een mogelijkheid. Een andere reden waarom ze er niet verder op in ging, was dat ze de reden van hun missie niet wilde blootgeven aan vreemden. Voor je het weet had je een verrader te pakken, of iemand die hun plannen zou dwarsbomen om welke reden dan ook. 'Het lijkt me wel erg gevarieerd werk, een reis is nooit hetzelfde, niet waar?' begon ze uiteindelijk maar weer om het gespreksonderwerp van het doel van de groep af te houden.

Gael haalde verbaasd een wenkbrauw op en draaide daarbij ook op haar rug. Ze had het van tevoren al niet zien zitten om deze groep te begeleiden en nu ze ook nog zo cryptisch deden, besloop haar langzaamaan een bezorgd gevoel. Haar vader had haar echter bevolen om de reis aan te nemen. Ze hadden het geld hard nodig. Met gesloten ogen richtte ze zich naar de zon toe en voelde ze hoe de warmte haar blote huid droogde. 'Een reis is nooit hetzelfde,' stemde ze met Clementine in. 'Ondanks dat het voelt alsof ik heel Tarth zie, blijf ik de rest van mijn leven in dit kleine gebied. Erg gevarieerd is het dus ook weer niet.' Ze opende haar ogen weer en keek Clementine nieuwsgierig aan. 'Waar komen jullie vandaan? Door de verhalen van de reizigers voelt het toch alsof ik de hele wereld al heb gezien.' Ze keek de vrouw glunderend aan en wachtte gespannen af. Ze vond het heerlijk om te horen over allerlei steden, culturen en mensen.

Clementine nam plaats op één van de stenen waar niets op lag en trok haar benen naar zich toe. 'Het lijkt me erg fascinerend om alle verhalen van de reizigers te horen.' gaf ze eerlijk toe. Ze was altijd dol geweest op verhalen van mensen, dus ze snapte goed wat Gael bedoelde. 'Oh, we hebben allemaal een andere achtergrond.' Ze wist bij lange na niet van iedereen waar ze vandaan kwamen en dat waren ook niet haar zaken om over te beginnen, dus hield ze het enkel op haar eigen afkomst. 'Maar ik kom uit Essos.' vertelde ze de vrouw. 'Al heb ik bijna mijn hele leven op een schip doorgebracht.' Haar thuis kon ze dus niet echt beschrijven. Ze voelde zich op veel plaatsen thuis, maar misschien wat de zee het beste antwoord op die vraag. 'Ik heb ook enkele jaren in Tyrosh gewoond en sinds ik weer op het vaste land ben, reis ik rond.'

Gael luisterde met een geïnteresseerde glimlach naar de woorden van Clementine over haar geboorteland en reizen. Er waren niet veel reizigers die ze had gesproken die ooit op zee waren geweest. 'Ik heb nog nooit de zee gezien,' vertelde Gael eerlijk, waarna ze naar de rivier keek. 'Verlang je niet terug naar het varen?' Als ze ooit de kans kreeg om naar de zee te gaan, dan zou ze nooit meer terug willen naar het moerassige gebied waar ze woonde. In haar dorp hadden ze het nooit over de wereld om hen heen. Ze stond op en liep naar haar kleding toe, die ze voorzichtig glad streek, zodat er geen kreukels in zouden komen. 'Kan je meer vertellen over de zee, over de schepen? Wat voor dieren zwemmen er?' vroeg ze met een blos. Ze wilde niet opdringerig zijn, maar ze was op hetzelfde moment ook erg nieuwsgierig. 'Was je niet zeeziek?'

Clementine moest lachen. 'Er zal altijd iets zijn in me dat verlangt naar varen, maar ik vermaak me hier tot nu toe prima.' Wat de toekomst zou brengen wist ze niet, misschien eindigde ze wel weer op een schip, misschien bleef ze aan land. Daar kon niemand een antwoord op geven. 'Goh, wat wil je allemaal weten?' Er was zoveel te vertellen. 'In het begin is het wennen, je hebt vrij weinig bewegingsruimte en privacy.' lachte ze. 'Het maakt niet uit wat je doet, maar de crew komt er hoe dan ook achter.' Als puber had dat haar soms best wel gefrustreerd, maar ze raakte er al snel aan gewend. 'Er zwemt van alles in de zee, van de meest kleurrijke vissen bij de kust van Quandaï, tot de reusachtige monsters waar je over hoort in de verhalen.' Ze was in haar leven nog nooit één van die beesten tegen gekomen, maar ze kon best geloven dat ze in de zee leefde. Het was zo groots, niemand kon met zekerheid zeggen wat er allemaal in verschool. 'Gelukkig had ik daar geen last van nee, maar ik heb genoeg mannen en vrouwen gezien die dagenlang over de rand van het schip hingen en keer op keer de inhoud van hun maag eruit gooide.' gniffelde ze. 'Gelukkig raak je gewend aan de stank.' Na de tiende keer had je het niet eens meer door dat er iemand over zijn nek was gegaan.

Terwijl ze vol interesse en aandacht naar het verhaal van Clementine luisterde, trok ze haar droge kleding weer aan en ging ze naast haar op de rots zitten. Gael had weleens mensen moeten begeleiden die op schepen waren geweest, maar keer op keer vond ze het heerlijk om die verhalen te horen. Als ze eenmaal genoeg geld verzameld had, dan zou ze in het Noorden gaan wonen, aan de zee. Misschien kon ze dan wel aan de slag op het water. De gedachte maakte haar echter verdrietig, omdat ze wist dat ze toch nooit haar kleine dorp kon verlaten. 'Dat klinkt als een geweldige jeugd,' zei Gael oprecht, terwijl ze haar armen om haar benen heen sloeg. Nu ze meer over haar achtergrond wist, werd ze des te nieuwsgieriger naar wat de groep nou precies ging doen, wat hun missie was. 'Hoe heb je de overstap gemaakt van zee naar het vaste land? En waarom ben je naar het vaste land gegaan?'

'Het was inderdaad een bijzondere jeugd.' beaamde Clementine met een kleine glimlach. Er zou altijd iets zijn wat ze zou missen aan het leven op zee, maar ze zou liegen als ze zou zeggen dat ze het hier op het land niet naar haar zin had. 'Ik had al enkele jaren op het vaste land gewoond, dus de overstap viel best mee.' Nu had ze nog een doel wat haar gedachten goed bezig hield, dus kon ze niet veel nadenken over het leven dat ze achter had gehouden. 'Meerdere redenen. Mijn vader wilde een reis maken die ik niet wilde maken en daarbij wilde ik ook eens iets nieuws.' vertelde ze. Haar vader had de oceanen willen verkennen, maar had nog geen idee waar hij precies naartoe wilde. Clementine zat er niet op te wachten om een jarenlange reis te maken zonder doel in het vooruitzicht. Ze was toe aan wat structuur, aan iets dat bleef. Nu was ze ook op reis, maar toch voelde dat anders dan op een schip. 'Dus jij woont hier je hele leven al? Heb je nooit het verlangen om weg te gaan?' Nieuwsgierig keek ze haar.

'Geboren en getogen,' glimlachte Gael trots, terwijl ze naar het water staarde. Ondanks dat ze graag meer wou zien van Tarth, van de wereld, was ze erg trots op het gebied waar ze de reizigers doorheen hielp. Het was een prachtig stuk natuur en het was haar verteld dat er maar weinig andere plekken als deze in Tarth waren. Gael had al sinds kleins af aan geleerd om de gevaren en bedreigingen van het onherbergzame land te leren. 'Natuurlijk heb ik het verlangen om weg te gaan, al helemaal als ik jullie verhalen hoor. Maar- maar het kan niet. Ik moet mijn dorp helpen met mijn inkomsten.' Ze pakte haar spullen weer bij elkaar en trok haar riem strak om haar middel heen. Hieraan hingen al haar bezittingen en benodigdheden voor de reis. Haar donkere krullen sprongen alle kanten op, maar ze besloot om het zo te laten. 'Niet iedereen kan gaan en staan waar ze willen, jammer genoeg. Koester dat je die vrijheid wel hebt.'

Clementine vond het treurig dat Gael geen andere optie had dan om hier te blijven. Ze was van mening dat iedereen het verdiende om meer van de wereld te zien. Helaas had het meisje gelijk toen ze zei dat niet iedereen die vrijheid had. 'Het is een moedig offer, je eigen dromen in te leveren voor je dorp.' zei ze oprecht en pakte haar spullen weer bij elkaar. Door de hete zon was haar kleding alweer bijna droog. Nadat ze haar haren had opgeknoopt en haar spullen in de tas had gedaan, rekte ze zich goed uit. 'Ik hoop dat je ooit nog de kans krijgt om meer van de wereld te zien.' Als dat echt haar droom was, moest ze die naleven. 'Ik ga maar weer eens terug naar het kamp.' Ze wilde niet al te lang weg blijven, al voelde het ook goed om even van iedereen verwijderd te zijn. 'Oh en voor ik het vergeet, bedankt dat je ons door het gebied heen leidt- je bent een goede gids.' Na deze woorden gezegd te hebben liep Clementine weer richting het kamp.