Het Schip

-

Rei stond op het bovenste dek van het schip en had haar armen op de rand gelegd om zo de zee over te turen. Ze konden nu eindelijk land zien na een hele tijd alleen maar met lucht en zee om zich heen gevaren te hebben. Rei had zelf nog nooit een lange zeereis zoals deze ondernomen en ze vond het fascinerend, maar ze wilde zo snel mogelijk aan wal geraken om te beginnen waar ze al zo lang mee bezig waren. Zuchtend bond ze haar haar samen. Het was inmiddels stug geworden door al het zout in de lucht en in het water. Haar huid was in precies eenzelfde staat en was niet langer zacht door de oliën en vele baden die ze thuis nam. Zodra ze aankwamen zou ze zich echter wel weer ontpoppen tot de Quandaïse prinses die de mensen in Tarth verwachtten. Hopelijk zou het hen helpen om sneller een voet tussen de deur te krijgen en de adel te kunnen beïnvloeden om aan hun kant te staan.

Bodhi was al sinds het moment dat ze de wal hadden verlaten bezig om elke zeeman rond te commanderen. Hij voelde zich erg onzeker op water en verborg zijn zorgen dus ook door extra streng en hard op te treden. Het zou een verademing zijn als ze eindelijk weer op vaste grond waren in het Noorden van Tarth. Vanaf daar zou pas echt hun missie starten. Toen hij er zeker van was dat elke matroos bezig was, liep hij naar Reihan toe en leunde hij naast haar over de balustrade heen. Tijdens zijn bevelen had hij haar al zien kijken naar het land dat langzaam in hun blikveld opdoemde. 'De matrozen maakten weddenschappen of je over je nek zou gaan,' grinnikte hij, waarna hij haar met een grijns aan keek. 'Maar maak je geen zorgen, ik wedde voor jou. Je hebt mij een hoop geld opgeleverd. Bedankt daarvoor, prinses.'

Rei keek niet op of om toen Bodhi naast haar kwam staan. Haar blik was nog altijd gefixeerd op het kleine stukje land tot hij begon over de weddenschap. 'Ze hadden beter kunnen wedden of ik één of meer van hen zou laten villen voor het einde van deze reis. Wat een stel idioten.' Ze keek naar de man en trok een wenkbrauw op. 'Ik zou graag willen weten wat de hoeveelheid was? Hoeveel ben ik waard, Bodhi?' Ze glimlachte uitdagend en draaide toen haar rug naar de balustrade toe. Het aanblik van het land maakte de reis alleen maar langer en langer. Het leek zo traag te gaan deze laatste weken en al helemaal sinds er land in zicht was. Rei zette haar ellebogen op de rand en ontspande haar schouders om de felle zon met gesloten ogen tot zich te nemen. Ze hadden haar verteld hoe anders het zou zijn in Tarth. De zon alleen zou lang niet zo veel schijnen als zij gewend was in Quandaï. Rei hield van de warmte, de felheid, het licht. In Tarth was er echter ook koud en vele grijze dagen met regen. Ze was nog nooit buiten haar land geweest. Ze had nooit het 'anders' meegemaakt. 'Wat is de verwachting wanneer we arriveren in de haven van Lorath?'

'Ach, laat ze een lolletje hebben. Het komt niet elke dag voor dat er een prinses mee vaart,' grinnikte hij, waarna hij haar geamuseerd van top tot teen aan keek. Hij was op het eerste moment erg sceptisch geweest dat Reihan mee zou reizen, maar toen hij haar verschijning had gezien, waren al die twijfels weggevaagd. Ze was nu al zijn favoriete metgezel, zonder dat ze haar mond ook maar had open getrokken. 'Genoeg om wat plezier te hebben in Tyrosh,' glimlachte hij uitdagend, 'dus nogmaals bedankt dat je zoveel waard bent, prinses.' Ondanks dat zij haar rug had gekeerd naar het land, kon hij er enkel naar blijven staren. Hun missie zou starten op het moment dat ze het vaste land zouden raken. Hij was al eerder in Tarth geweest, maar veel tijd om de steden te verkennen had hij niet gehad. Meestal was hij als bewaking mee met belangrijke delegaties. 'Als die mannen een keer door werken, dan kunnen we er zeker binnen twee dagen zijn.'

Rei zuchtte en liet haar hoofd wat naar achteren hangen. Als ze alle mensen in haar leven hun lolletje moest laten hebben dan zou er niets van haar reputatie over blijven. Bovendien voelde het niet erg respecterend als een stel mannen een weddenschap hielden of ze zichzelf wel bij elkaar kon houden op een schip, omdat ze een prinses was, omdat ze er niet uit zag als een zeeman. 'Ik kan me niet voorstellen dat je werkelijk genoeg hebt gekregen voor míjn waarde,' glimlachte Reihan terwijl ze Bodhi kort aan keek. Ze had nog niet echt het gevoel gekregen dat de man haar beter behandelde dan het stel soldaten dat mee was gegaan. Ze was er echter wel aan gewend. 'Ik neem aan dat je je taak wel zo goed kunt uitvoeren dat je die mannen wel aan het werk kunt houden of moet ik het eens van je over nemen?' Toen Reihan was verteld dat niet zij de touwtjes in handen zou hebben tijdens hun missie, maar Bodhi was ze absoluut niet tevreden geweest.

Bodhi keek haar met een glimlach aan en trok geamuseerd een wenkbrauw op. 'We zullen wel zien hoeveel je waard zijn als je weer jezelf mag spelen, prinses,' mompelde hij, terwijl hij zich ook omdraaide en tegen de balustrade leunde. Het was de bedoeling dat Reihan de dekmantel voor hun missie zou spelen. Door haar zou iedereen denken dat ze een simpele delegatie waren uit Quandaï. 'Maar je hebt gelijk, die matrozen zijn geen welvarende lui. Als Max nou mee had gedaan...' Ook de ambassadeur van Tarth was mee op de missie. Hij vertrouwde de man voor geen meter en het zou dus nog een erg interessante reis worden. Hopelijk zouden ze zonder hem terug keren. 'Je mag het met alle liefde van mij overnemen,' lachte hij, terwijl hij zijn ogen dicht kneep tegen de zon. 'Ik zie het wel zitten om de rest van de reis op bed te liggen. Ik kan die vislucht niet meer uit staan.'

Rei rechtte haar rug en keek Bodhi aan. Ze glimlachte, maar niet erg wel gemeend. Het enige wat Max en Bodhi dachten dat ze kon was zich mooi aankleden en de aandacht van de mensen naar zich toe trekken, maar ze was echt wel meer capabel dan dat. Ze lachte en streek met een hand langs haar haar. 'Jij denkt dat Max aan dat soort dingen mee doet? Hij voelt zich vast te goed.' Ze had al snel door gehad dat de twee mannen elkaar niet erg lagen. Tenminste ze hadden dezelfde doelen, maar er was iets dat Rei geïnteresseerd had geobserveerd. Als je wekenlang op een schip zat leerde je wel hoe bepaalde mensen in elkaar zaten. 'De rest van de reis alleen op bed?' Rei glimlachte en keek naar boven naar het zeil dat flink opgebold stond door de wind. 'Ik dacht dat je wel wat avontuurlijker was dan dat.'

'Ik denk dat Max zich overal dusdanig aan aanpast, dat hij zeker tot zoiets in staat is,' mompelde Bodhi bitter, terwijl hij nogmaals een stap dichter naar haar toe zette. 'Ik vertrouw die man voor geen meter en ik mag hopen dat jij dat ook niet doet. Als ik een manier kan vinden dat we hem kunnen lozen, dan grijp ik dat aan.' Hij verstevigde zijn greep om de balustrade heen en keek met een aangespannen gezicht de zee over. Hij zou nog wel een manier vinden om ervoor te zorgen dat Max niet mee terug zou komen. Toch verscheen er al snel weer een kleine glimlach op zijn gezicht en met opgetrokken wenkbrauwen keek hij de prinses aan. 'Geloof me als ik zeg dat we genoeg avontuur gaan beleven in Tarth. Ik denk dat je half nog niet weet waar we met zijn allen toe in staat zijn. Tarth zal nooit meer Quandaï afschrijven als het nutteloze land als dat ze ons nu zien.'

Rei luisterde quasi ongeïnteresseerd naar de bittere woorden van Bodhi. Ze zou zelf wel beoordelen of ze Max te vertrouwen vond of niet, dat hoefde Bodhi niet voor haar te bepalen. Hij gaf haar loze woorden in plaats van de redenen waarom ze hem niet zou moeten vertrouwen en ze vond het niets hem maar op zijn woord te geloven. Daarvoor was haar vertrouwen in hem niet groot genoeg voor. 'Pas maar op dat Max niet hetzelfde denkt en sneller doet.' Ze wreef haar schrale handen over elkaar en glimlachte vervolgens. 'Ik doelde niet op dat soort avontuur,' lachte ze met een hand voor haar mond. Rei voelde echter dat zijn woorden haar hart sneller deed kloppen. Ze keek er naar uit aan de slag te gaan en inderdaad Quandaï onder de neus van alle adel in Tarth te stoppen. Ze zouden niet meer om hen heen kunnen, dat was het doel.

Bodhi was niet onder de indruk van haar woorden en keek haar dus ook niet aan. Hij sloeg zijn armen over elkaar heen en bleef staren naar het land dat langzaam opdoemde. 'Laat het hem maar proberen. Het zou niet de eerste keer zijn dat iemand van mij af wil.' Hij was niet voor niets de generaal van Quandaï: hij had een hoop vijanden in de loop der tijd opgebouwd. Per slot van rekening had hij zijn eigen positie ook met geweld moeten opeisen. Met een geamuseerde grijns richtte hij zich weer naar haar toe en schudde hij zijn hoofd. 'Jij hebt het woord alleen gebruikt, ik niet. Er zijn genoeg mannen en vrouwen op dit schip om me niet te hoeven vervelen. En daarbij heb ik nog genoeg zaken om te regelen, voordat ik me op die kwestie stort.'

Rei trok een wenkbrauw naar Bodhi op en streek een pluk haar achter haar oor. 'Oh ik weet dat je jezelf bezig houdt.' Ze had het op zich genomen om goed in de gaten te houden wat er zich afspeelde op het schip. Daar had ze veel hulp bij van haar meisjes. Ze ging nergens heen zonder ze en niet alleen omdat zij alleen precies wisten hoe ze haar haar wilde en wat er in haar bad moest, maar ook omdat ze erg goed waren in het op de hoogte zijn van alles en iedereen en iedere roddel die de ronde deed. 'Wat verstandig van je en wat saai.' Achteloos liep ze verder van Bodhi weg langs de balustrade, hoger het dek op. Ze hadden erg geluk gehad met het weer. De stormachtige dagen waren beperkt geweest en voor Rei's geval was dus niet zo vaak benedendeks opgesloten geweest. Ze vond het vreselijk niet in de buitenlucht te kunnen zijn, hoe zilt en zou die ook mocht zijn.

Bodhi glimlachte naar haar, maar liet zijn gezicht onmiddellijk verstrakken toen ze haar rug naar hem had toegekeerd. Hij vond het maar niets dat de prinses hem zo in de gaten hield. Misschien moest hij zich minder op de ambassadeur richten en meer op de prinses. Ze zou de hele missie in gevaar kunnen brengen als ze zo argwanend om hem heen bleef, terwijl hij haar júist naar zijn kant moest brengen. En als ze niet mee zou werken... hij had nog wel wat manieren om een prinses te laten verdwijnen. Nadat hij haar nog enkele seconden peilend had bekeken, zette hij zijn geamuseerde grijns weer op en liep hij achter haar aan. 'Als je een beetje overtuigend over wil komen, mag je toch wel een keer een bad nemen. Je stinkt al bijna net zo erg als ik doe,' grinnikte hij, terwijl hij een handvol van haar haren in zijn hand nam. 'Ik heb weleens zachter haar van prinsessen in mijn hand gehad. Zij stelde mij in elk geval niet zo op de proef als jij doet.'

Reihan voelde de priemende ogen van Bodhi in haar rug prikken, maar ze kon nog niet zeggen hoe hij precies over haar dacht. Wellicht zag hij haar slechts als een obstakel of als een speelstuk. Ze zou er vroeger of later wel achter komen. Verontwaardigd keek ze Bodhi aan en sloeg geërgerd haar armen over elkaar. 'Heb je al eens om je heen gekeken? Ik geloof niet dat hier water is dat niet alleen maar meer zout toe gaat voegen.' Ze hield haar verdere ergernis maar voor zichzelf en voor haar meisjes die straks flink hun best moesten gaan doen om haar er uit te laten zien zoals voor de reis. Met een kleine glimlach nam ze haar haar uit zijn handen en schudde het over haar schouder. 'Ik weet niet wat voor prinsessen dat dan waren, maar ik ben zeker niet zoals hen.' De glimlach speelde nog altijd rond haar lippen. 'Ik geloof niet dat je ooit al eens iemand zoals ik heb gehad.' Haar trots blonk flink door in die woorden. Ze richtte zich weer op het land dat in zicht was. 'Vertel me eens wat over Tarth, hoe het er uit ziet. Jij bent er al eens geweest,' probeerde ze om het gesprek een andere kant op te sturen.

Bodhi sloeg zijn armen over elkaar heen en keek haar ernstig aan. 'Je zorgt er maar voor dat je er goed uit ziet. Dat is je taak, je énige taak.' Hij zou deze missie niet laten verpesten door een hooghartige prinses. Dan zou hij niet meer terug kunnen keren in Quandaï. Hij draaide zijn rug naar haar toe en bekeek de scheepslui nauwkeurig. 'Het zijn allemaal praatjes wat je zegt,' grinnikte hij, 'en hoe kan ik jou nou op je woord geloven? Als ik jou zo zie, dan durf ik mijn hand ervoor in het vuur te steken dat je nog nooit een man gevoeld hebt.' Hij trok zijn mantel weer goed en schudde lachend zijn hoofd. Die praatjes van haar zouden nooit stoppen. 'Laat het een verrassing voor je zijn. Mijn woorden zouden het land mooier maken dan het werkelijk is en dat verdient Tarth niet.'

Rei voelde een koude rilling over haar rug trekken bij de denigrerende woorden van Bodhi. Haar énige taak? Ze behield haar glimlach maar klemde haar handen om de balustrade. Ze liet een zachte lach klinken toen hij beweerde dat ze nog nooit een man gevoeld zou hebben. 'Ik heb nog nooit zulke naïeve woorden gehoord.' Terwijl ze dat zei zette ze een stap naar hem toe en gleed met een vinger onder zijn kin. 'Ik heb met genoeg mannen de liefde bedreven en ik durf met zekerheid te zeggen dat ik meer vrouwen tot een hoogtepunt heb laten komen in mijn 27 zomers dan jij ooit zult doen in je hele leven.' Met een glimlach keek ze naar hem op voor ze weer afstand nam en de sjaal die om haar ellebogen had gehangen langs haar schouders en over haar hoofd sloeg. Te veel zon was ook niet goed voor je. 'Maar je hebt gelijk, ik zou me maar weer op moeten gaan dirken.' Reihan haalde haar schouders op en zag toen één van haar meisjes naar haar wuiven. Het eten zou vast klaar staan. 'Kan ik je vragen om mee te dineren? Of vind je me momenteel te erg stinken?'

Met elk woord dat ze zei, begon hij steeds beter te begrijpen waarom Rei gekozen was voor deze missie. Tevreden hoorde hij aan hoe ze hem naïef noemde en er ook nog eens fel op door ging. Ze mocht van hem denken dat hij maar een onnozele man was. 'Ik begin steeds meer te twijfelen of ik me niet weer gewoon op mannen moet richten,' verzuchtte hij geamuseerd, terwijl hij haar hand vast pakte en van hem af haalde. 'Ik denk dat je genoeg aan je dienstmeisjes hebt, maar als je je ooit verveelt...' Hij sloeg zijn armen over elkaar heen en keek haar peilend aan. Als ze niet zo'n knap gezicht en felle mond had gehad, had hij haar allang van boord gegooid. Hij hield er niet van dat iemand hem tegen sprak. 'Ik sterf nog liever van de honger, maar bedankt.' Hij glimlachte naar haar en beende vervolgens stevig weg. Hij zou niet mee gaan met haar spel. Als ze dacht dat hij zo makkelijk was, dan had ze het verkeerd.