Een Bos

Adrian kauwde op de binnenkant van zijn wang. 'Heel vreemd,' stemde hij met Naya in en keek haar eindelijk aan. Een voorzichtig en verlegen glimlach speelde rond zijn lippen toen hij haar aan keek, maar Adrian liet zijn blik al snel weer zakken. 'Wie had gedacht dat we hier beiden ook echt terecht zouden komen?' vroeg hij zich af, zoals hij al een paar keer in zijn hoofd had gedaan. Het was voor hem net zo een grote verrassing geweest als voor de rest van de groep dat Naya plots verschenen was. Het had hem erg doen reflecteren op zijn eigen aanwezigheid in het kamp en het had hem niet beter doen voelen. 'Hadden de soldaten bericht van je ouders?' Adrian keek haar zijdelings aan. Hij was erg verbaasd geweest dat de mannen haar niet stante pede mee terug naar Myr namen. Nog verbaasder was hij dat hij zelf nog niet opgehaald was door één van zijn vader's mannen.

'Niemand.' antwoordde Naya met een klein lachje. 'Het verbaast mijzelf nog steeds dat ik hier zit en dat ik er nog ben.' De gedachten dat ze terug naar het Oosten gestuurd zou worden was er zeker geweest. 'Ze zeiden dat mijn ouders me hier niet weg gingen halen als dit echt iets is wat ik wilde doen.' zei ze, terwijl ze naar haar vieze nagels keek. Het waren vooral de kleine dingetjes waar ze aan moest wennen. Een bad nemen als ze daar zin in had, zat er bijvoorbeeld niet meer in. 'En dat de soldaten mij naar huis zouden begeleiden, mocht ik van gedachten veranderen.' Ze wist zeker dat de soldaten de taak hadden gekregen om op Naya te letten nu ze toch hier waren en dat was dan ook de reden dat ze hem zoveel mogelijk probeerde te ontwijken: ze hield er niet van als ze continu in de gaten werd gehouden. 'Heb jij nog wat van thuis gehoord?' Nieuwsgierig keek ze hem aan, terwijl ze haar handen in elkaar vouwde.

Adrian luisterde naar wat Naya vertelde over wat haar ouders door hadden gegeven met een wrang gevoel. Hij wreef zijn handen over elkaar en stopte ze vervolgens diep in de zakken van zijn broek. 'Dat is erg-' Adrian wist het juiste woord niet te vinden. 'Erg fijn,' besloot hij met een zucht. Hij schudde zij hoofd bij haar vraag. 'En dat is maar goed ook. Als ik iets van Evenfall hoor dan zal het niet goed zijn.' Hij dacht niet dat zijn vader erg zachtaardig zou reageren op zijn besluit om achter zijn rug om te gaan. Of hij zou aan zijn lot overgelaten worden of hij zou regelrecht naar huis gesleurd worden. Een tussenweg leek hem niet echt mogelijk. Hij glimlachte voorzichtig en keek Naya aan. 'Als we niet gewoon weggestuurd worden natuurlijk. Wie weet wat Indra ineens met ons van plan is of met één van ons.' Hij had de priemende ogen van de andere soldaten we gevoeld. Zelfs Flynn met wie hij het eigenlijk altijd redelijk goed had kunnen vinden leek erg geërgerd te zijn door zijn aanwezigheid. Marcus had er toch echt mee in gestemd!

Naya keek hem aan. 'Indra staat nog altijd in dienst van Marcus, als hij heeft gezegd dat je het team komt versterken, denk ik niet dat ze daar veel tegenin te brengen heeft.' Ze had de vrouwelijke leider van de missie in het begin erg intimiderend gevonden, maar hoe meer tijd ze hier doorbracht, hoe minder sterk dat gevoel werd. 'Ze zijn bang dat we ons hierin hebben gestort zonder te weten waar we aan zijn begonnen.' zei ze nadat het een tijdje stil was geweest. 'Ze zijn bang dat we het team in gevaar brengen door onze aanwezigheid.' Naya kon zich indenken hoe het moest lijken voor mensen buiten de adel: twee van die edelen die dachten dat ze een verschil konden maken. Ook zij voelde zich verantwoordelijk voor wat er was gebeurd. Waarom zouden ze anderen erop afsturen, terwijl het ook hun probleem was. Daarbij hadden ze ook de broodnodige training gehad, ze wist dat hetzelfde gold voor Adrian.

Adrian knikte langzaam. Indra luisterde inderdaad naar Marcus, maar Marcus was nu niet hier en het was ook haar taak om de groep tevreden te houden, om de missie niet in gevaar te brengen. Naya en Adrian hielpen daar niet echt aan mee. Wat hem misschien nog het meeste redden was dat hij wist dat ze hem nooit alleen achter zouden laten. Hij was nou eenmaal de prins en de koning zou niet geamuseerd zijn als hij uitvond dat zijn zoon aan zijn lot over was gelaten, hoe stom zijn plan ook was geweest. Ze moesten hem dus wel meenemen. 'We brengen ze sowieso in gevaar door onze aanwezigheid. Mocht er maar iets met me gebeuren dan kunnen ze hun carrière allemaal gedag zeggen, daar zorgt mijn vader wel voor.' Hij zuchtte diep en tekende met een stok die hij op had gepakt figuren in het zand. Tobias had daar in gelijk gehad, hij bracht iedereen hier in gevaar 'Maar daar moeten wij en de rest het maar mee doen. We gaan ze echt kunnen helpen,' zei hij standvastig. 'Bovendien weet niemand buiten hen om wie we zijn, toch? Het is nou niet dat mensen ons zullen herkennen?'

Adrian had gelijk toen hij zei dat zijn vader er wel voor zou zorgen dat niemand in deze groep nog carrière kon maken als er iets mis zou gaan, maar zo ver wilde Naya niet vooruit denken. Daarbij hield ze er al helemaal niet van om in doemscenario's te denken, dus vermeed ze die gedachten zo goed mogelijk. 'Ik denk niet dat iemand ons zou herkennen en onze kleding suggereert nou ook niet dat we adellijk bloed door onze aderen hebben stromen.' gniffelde ze. Het was best een verademing om niet meer te letten op hoe je jezelf moest presenteren voor anderen. Het scheelde in ieder geval een hoop tijd. Naya keek zwijgend toe hoe Adrian figuurtjes in de aarde kerfde met de stok. 'Ik ben blij dat jij hier ook bent.' zei ze uiteindelijk. Er was tenminste iemand in de groep die haar keuzes min of meer snapte.

Adrian moest lachen toen Naya over hun voorkomen begon. Dat suggereerde inderdaad echt niet dat ze normaal in paleizen woonden. Hij opende één van zijn handen voor Naya. 'Heb jij ook al blaren?' Hoewel hij veel trainde in Evenfall, was hij niet gewend zo constant met ruw materiaal in de weer te zijn. De teugels van het paard, het heft van het zwaard, de touwen van de tenten, het sneed allemaal erg in zijn zachte goed verzorgde handen. Met een verraste blik keek Adrian Naya aan. 'Ik- Ik ook. Nou- , ja, dat jij hier bent bedoel ik natuurlijk,' hakkelde hij met een glimlachje. Hij zuchtte echter en keek naar de tekens die hij in de grond had gezet. Met zijn laars veegde hij ze uit. 'Het spijt me dat ik niet met je praatte.' Het had hem erg opgelucht dat nu eindelijk gedaan te hebben. Het was nu lag niet zo vreemd tussen hen als dat het de afgelopen dagen was. 'Ik nam het je kwalijk dat je ook hier was,' gaf Adrian eerlijk toe. 'Je liet me inzien hoe frustrerend het voor de anderen moest zijn dat ík hier was. Daar wilde ik helemaal niet over na denken. Ik wilde je aansporen om terug te gaan, omdat het gevaarlijk was, maar dan wist ik niet of ik betere redenen had om hier te zijn.'

Naya opende eveneens haar handen en keek naar de blaren die de huid bedekte. 'Begin er maar niet over.' lachte ze. Ze had gisteren wat planten gevonden die een verzachtende werking hadden. Ze had er een papje van gemaakt en dat vannacht op haar handen gesmeerd, maar veel had het niet geholpen. Ze glimlachte kort toen hij zei dat hij ook blij was dat zij hier was. Er was tenminste iemand die haar aanwezigheid waardeerde. Wellicht zou de rest ook nog bijtrekken als Naya bewees dat ze wel degelijk nuttig was voor de missie. Ze luisterde aandachtig naar zijn volgende woorden en knikte. 'Het is oké. Je hoeft je niet te verontschuldigen, ik begrijp het.' Ze had het zelf ook ingezien toen ze hier was en het was zeker iets waar ze mee had gezeten, maar ze zou het niet allemaal weer opgeven, na alle moeite die ze had gedaan om hier te komen. 'Maar ik ben blij dat je inmiddels hebt besloten om wel tegen me te praten.' lachte ze.

Adrian hield zijn hand naast de hare en grinnikte om de vergelijkbare status van hun tere huid. Zijn grijns veranderde in een verlegen glimlach. Hij wist altijd dat het het beste was om eerlijk te zijn, dat had zijn moeder hem ernstig op het hart gedrukt, maar hij schaamde zich voor de gedachten die hij had gehad toen Naya was aan gekomen en inmiddels ook voor zijn stugge gedrag. Erg voorzichtig legde hij zijn hand op de hare en gaf er het meest voorzichtige kneepje in, om maar niet hun beide bezeerde handen te tergen. 'Dankjewel, Naya.' Hij was haar erg dankbaar dat ze zo makkelijk om was gegaan met zijn slechte houding. Ze hoefde hem echt niet zo snel te vergeven. Hij grinnikte en krabde aan de achterkant van zijn hoofd. 'Ja, nou, het is maar goed dat ik me heb bedacht. Laten we maar afspreken wat vaker te praten.' Lachend vouwde hij zijn handen weer tussen zijn knieën. 'Misschien moeten we Hakeem vragen of hij misschien van een kruid weet dat helpt met de blaren. Hij weet aardig veel over genezen.' Tot nu toe had hij enkel fatsoenlijke gesprekken gehad met de zoon van Marcus. De rest negeerde hem vooral.

Naya keek naar de hand die Adrian vastpakte en knikte. 'Afgesproken.' Het luchtte haar meer op dan ze in eerste instantie had verwacht. Het was fijn dat de vreemde sfeer die tussen hen hing verbroken was en dat ze weer met elkaar konden praten. Het voelde goed om een vriend te hebben tussen al deze mensen die ze niet kende. 'Dat lijkt me een goed idee.' Hakeem wist waarschijnlijk een stuk meer over genezen dan dat zij deed. Hij had haar gisteren nog verteld dat zijn moeder een chirurgijn was, dus hij had vast een hoop van haar geleerd. Zelf wist ze er ook het een en het ander vanaf, maar ze had nog nooit echt in een situatie gezeten waarbij ze haar kennis moest toepassen. 'Het is inderdaad een stuk gemakkelijker om een pijl en boog te hanteren als je handen blaar-vrij zijn.' grinnikte ze. Nog steeds zou ze haar wapen wel kunnen gebruiken, maar de blaren zouden het er niet comfortabeler op maken.

Grinnikend knikte Adrian. Het was voor hem ook geen pretje om zijn zwaard op te moeten pakken en stevig vast te moeten houden. Hij had wel een stuk van zijn blouse om zijn handen gewonden voor de ritten die ze aflegden, maar dat hielp ook niet echt. Hij wist zelf echt amper iets over genezende kruiden en dat soort dingen. Met een glimlach hoorde hij aan hoe ze het over de pijl en boog had. Hij had nooit eerder geweten dat ze zo kundig was met boogschieten tot hij het wapen in het kamp over haar schouder had zien hangen. Het was ook wel logisch aangezien hij wel wist dat haar moeder er erg goed in was. 'Heb je al een beetje met de rest van de soldaten kunnen praten? Je kent ze natuurlijk helemaal niet.' Hij stopte zijn krullen terug achter zijn oren en fronste. 'Ben je überhaupt al goed ingelicht over alles? Je hebt natuurlijk ook niet met Marcus gesproken en Indra lijkt me niet echt iemand die dat met liefde doet?'

Naya gleed met haar vingers over de kleine sneetjes en wondjes die op haar handen waren ontstaan door de reis. Afwezig luisterde ze naar de geluiden om haar heen. De vogels die af en toe tjirpten en het geruis van de wind die de bladeren deed ritselen. De woorden van Adrian lieten haar realiseren hoe slecht ze voorbereid was. 'Ik heb enkel even met Hakeem gepraat, maar erg veel informatie heeft hij me ook niet gegeven.' gaf ze toe. 'De rest van de soldaten kijken me aan alsof ik hier niets te zoeken heb... als ze me überhaupt al aankijken.' De enige soldaten die ze echt had gesproken, waren de soldaten die haar ouders achter haar aan hadden gestuurd. 'En laten we het maar helemaal niet hebben over de leidster.' Ze wist dat haar komst onverwachts was geweest en ook niet als ideaal werd gezien, maar ze had gehoopt dat ze op zijn minst nog de moeite zouden nemen om haar voor te bereiden op wat zou gaan komen, in plaats van haar te negeren. Tot nu toe had ze zichzelf gezegd dat het kwam omdat ze aan haar aanwezigheid moesten wennen, maar ze wist dat ze zichzelf aan het voorliegen was.

Adrian keek somber voor zich uit. Het was absoluut geen fijn gevoel om zo afstandelijk behandeld te worden, maar ze hadden het zelf veroorzaakt. 'Hakeem is dus de zoon van Marcus. Ik heb hem eerlijk gezegd nooit zo actief gezien in het leger, maar hij zal persoonlijk door zijn vader gevraagd zijn om mee te gaan. Hij en Indra waren de enige twee die wisten dat ik mee zou gaan.' Adrian mocht hem wel, ook al kon hij zien als ze praatten dat Hakeem niet goed wist hoe hij zich een houding aan moest nemen. 'Flynn is de andere jonge soldaat. Hij is mijn neef, de zoon van Nathan Halley en Leona Rabbion.' Hij moest lachen en wreef over zijn hoofd. 'Het zal heel goed kunnen zijn dat hij gaat proberen om met je te flirten. Hij staat bekend als een rokkenjager.' Bedenkelijk keek hij Naya aan. Hij zou niet blij zijn als Flynn Naya ging vervelen. 'Dan is er nog Clementine, ik ken haar ook niet, ze is een nieuwe rekruut, maar volgens Marcus erg veel belovend. Dan zijn er de drie oudere soldaten, Helma, Rob en Lennart die al een flink aantal jaren mee gaan. En natuurlijk Indra. Ze was zelf een rover.'

Naya luisterde geïnteresseerd naar Adrian die vertelde over de andere soldaten. Toen hij over zijn neef begon, kon Naya niet anders doen dan lachen. 'Hij doet zijn best maar.' gniffelde ze. De namen kende ze inmiddels wel, dus ze kon het gezicht van Flynn ook voor zich halen. Ze had hem niet gesproken en de blikken die hij haar zo nu en dan wierp kon ze ook niet als vriendelijk omschrijven. 'Hakeem lijkt me inderdaad een vriendelijke jongen.' Toen ze met hem gesproken had, was hij niet onaardig tegen haar geweest. Het was de eerste keer geweest dat ze zich enigszins gewaardeerd voelde sinds ze hier was aangekomen. Ze kon niet wachten tot ze iedereen kon laten zien wat ze met een pijl en boog kon, ze hoopte maar dat hun mening over haar dan zou veranderen. 'Indra was een rover?' vroeg ze verbaasd. Dat was niet iets wat ze geweten had over de vrouw. Ze hoopte enkel dat ze te vertrouwen was en hen niet in een val zou lokken. 'Bedankt Adrian.'

Adrian glimlachte en ontweek haar blik. Flynn zou zeker zijn best wel doen. Naya was aardig en erg mooi, dat was Flynn vast ook niet ontgaan. 'Ja, ze was een rover, maar heeft zich een aantal jaren geleden al bij Marcus aangesloten. Ze is toen erg snel van rekruut naar hogere rangen gestegen. Niemand weet zeker waarom ze weggegaan is bij de rebellen, maar ik neem aan dat Marcus haar vertrouwt en ik kan me voorstellen dat ze veel handige kennis heeft.' Hij had zelf meer één keer gepraat met Indra en dat was voor dat ze Myr verlaten hadden geweest. Nu kreeg hij vooral iet wat intimiderende blikken zijn kant op geworpen. Hij zou snel naar haar toe stappen en met haar gaan praten. Hij kon echt niet maandenlang op pad zijn terwijl iedereen dolken in zijn rug stak met hun ogen. Met een glimlach keek Adrian Naya aan. 'Geen dank, dat is wel het minste wat ik kon doen. Ik weet ook niet alles, maar ik deel het graag met je.' Het had in zijn ogen echt geen nut om informatie te weerhouden van iemand uit het team. Het zou juist beter zijn om iedereen evenveel informatie te geven.

'Dat is zeker waar. Als er iemand weet hoe de rovers te werk gaan is zij het wel.' Wat dat betreft kwam haar expertise vast en zeker goed van pas bij het volbrengen van de missie. 'Je wist al meer dan ik deed.' grinnikte ze, waarna ze opstond en zich eens goed uitrekte. Door al dat paardrijden was ze vrij stijf geworden, maar klagen deed ze niet. 'Ik denk dat ik weer richting de groep ga, voordat ze dadelijk denken dat ze de prins en prinses kwijt zijn geraakt.' lachte ze. 'Of misschien zijn ze juist wel blij dat ze ons niet kunnen vinden.' Naya wist zeker dat ze het niet op hun geweten wilde hebben om twee edelen leden kwijt te raken op hun missie. Niemand wilde de woede van de koning over zich heen krijgen. 'Ga je mee, of blijf je nog hier?'

Adrian hoopte maar dat Indra wist hoe die rovers het aan pakten. Zij leek op het moment nog de enige te zijn die wist waar ze precies heen gingen. Hij glimlachte en haalde zijn schouder op. Hij ahd Marcus gewoon gedwongen om hem zo veel mogelijk in te lichten. Hij had nog nooit eerder ergens zijn status voor gebruikt, maar nu had hij er flink gebruik van genomen. Toch was de leider nog zo vaag gebleven en Indra hielp daar ook niet bij. 'Oh, ja,' reageerde Adrian al snel en stond op. Hij wreef zijn lange haar uit zijn gezicht en glimlachte naar Naya. 'Of ze nou wel of niet blij met ons zijn, we zijn er.' Wat hem betreft zou hij niet makkelijk weggestuurd worden door de anderen in het team, noch zou hij zoetjes mee gaan als soldaten van zijn vader hem kwamen halen. Hij deed niet aan opgeven.