De poort

-

Jillian en William hadden hun huifkar bij de poort moeten achterlaten. Het was een te groot voertuig om in de stallen te bergen en daarbij werd de poort dusdanig goed beveiligd dat de kar er veilig stond. Over enkele dagen zouden ze weer verder reizen en Jill was dan ook druk bezig om de spullen weer in de kar te stoppen. Het was misschien wel een geluk bij een ongeluk dat haar zoons niet meer mee gingen. Hierdoor hadden ze stukken meer ruimte en daardoor ook meer comfort. Ze miste echter wel de gezelligheid van haar zoons en ze was haar dochter dan ook erg dankbaar dat ze nog steeds mee reisde. Zij en William zouden het samen ook redden, maar ze vond het heerlijk om met haar dochter boeken te bespreken of herinneringen op te halen. Met een voldane glimlach rolde ze enkele dekens op en stopte deze weg. Vervolgens vulde ze hun kist met voedsel, zeepjes en kledij.

Renee had aangeboden om haar moeder te helpen met het inladen van de kar en kwam nu terug met een kist met spullen die ze in de vertrekken hadden staan. Op wat laatste kleding en dingetjes na zat alles al in de kar en konden ze weer op pad. Gezien Liam hier bleef en Eddard naar God mocht weten waar ging, waren het weer enkel Renee en haar ouders die op pad gingen. Ze had geen enkel probleem met de rust die de afwezigheid van haar broers gaf, maar soms miste ze de gezelligheid ook. 'Volgens mij is dit één van de laatste kisten.' zei ze tegen haar moeder, terwijl ze de kist naast de kar zette en erop ging zitten. 'De rest van de spullen kunnen we op het laatste pas verplaatsen.' Het was fijn dat ze nu alles al een plekje konden geven, als ze weg wilde gaan konden ze gewoon gaan. 'Kan ik nog ergens mee helpen?'

Jill gleed liefdevol met haar hand over Renees haren heen en schudde haar hoofd. 'Je hebt mij al heel erg goed geholpen. In tegenstelling tot die broers van jou die weer eens nergens te bekennen zijn!' zei ze op quasi mokkende toon, waarna ze treurig glimlachte. Ze keek altijd erg tegen het moment op dat ze afscheid moest nemen van haar zoons. Ze nam naast haar dochter plaats op de kist en keek haar nieuwsgierig aan. 'Renee, als je niet meer met ons mee wilt, dan is dat prima. Ik wil niet dat je je verplicht voelt.' Ze pakte haar dochters hand vast en kneep er zacht in. 'Als je iets wilt, dan weet je dat we altijd achter je zullen staan. Wat er ook gebeurt.' Ze wist nog dat ze goed met Liam en Eddard had besproken wat ze wilden en waar hun ambities lagen. Ze herinnerde zich zelf nog goed de gesprekken die ze met haar moeder had gehad en ze wilde hetzelfde beiden aan haar eigen kinderen. 'Heb je Peter nog gesproken?'

'Hé, als je me weg wilt hebben mag je dat ook gewoon zeggen hoor.' grapte Renee en gaf haar moeder een zacht stootje met haar schouder. Ze had er wel eens over nagedacht, om niet meer mee te reizen met haar ouders, maar ze had geen idee wat ze dan zou moeten doen. In haar eentje verder reizen? Zich ergens settelen? Ze had geen idee waar ze moest beginnen, daarbij had ze het ook prima naar haar zin bij haar ouders. Ze kon altijd nog haar eigen weg gaan als ze iets tegenkwam waar haar passie lag. 'Als je het niet erg vind neem ik voor nu de taak op me dat jij en pap niet verdwaald raken in Tarth.' gniffelde Renee en knikte. 'Eventjes kort, maar ik wil hem nog wel opzoeken voordat we vertrekken.' Ze had hem nog niet echt gesproken, dus dat moest ze zeker nog doen voordat ze weer weg zouden gaan. 'Weet je eigenlijk al waar pap heen wilt?' vroeg ze nieuwsgierig, terwijl ze de veters van haar laars opnieuw begon te strikken.

'Ik wil gewoon dat je weet dat je nergens toe verplicht bent. Ik weet namelijk dat je vader er soms grappen over maakt.' Dan zei hij bijvoorbeeld lachend dat Renee wel voor ze zou zorgen als ze niet meer de huifkar uit konden komen. Hij bedoelde het goed, maar ze wilde ook dat Renee zou snappen dat het niet meer dan grappen waren. 'Ik geloof dat je vader naar het Westen wilt. Een delegatie uit Quandaï komt namelijk binnenkort en hij was daar erg benieuwd naar.' Ze leunde met een zucht achterover op haar handen en staarde zo naar de grote poort. 'Ik wil ook graag naar de graven van David en Adelaide. Ik heb geen idee of Henry er wel voor zorgt dat ze onderhouden blijven.' Ook lagen er stenen voor de zusters van William. Ze was ervan overtuigd dat Henry ooit ervoor had gezorgd dat het graf mooi bleef, maar de laatste tijd was ze er niet meer zo zeker van. 'En daarbij ben ik ook erg benieuwd naar de delegatie uit Quandaï. Ik hoorde dat het een heel spektakel wordt.'

'Ik weet dat ik nergens toe verplicht ben.' Ondanks dat was er toch een bepaald gevoel dat Renee bij haar ouders hield. Het was niet dat ze niet haar eigen leven wilde leiden, maar meer dat ze wilde dat het goed ging met haar ouders en dat er nog iemand was die op hen lette. De wegen waren nog steeds een gevaarlijke plek als je niet goed voorbereid was en ondanks dat ze wist dat haar ouders zichzelf konden verdedigen, voelde het toch fijner als ze er zelf bij was. 'We zijn allang niet meer in het Westen geweest.' Renee was als klein meisje altijd erg onder de indruk geweest van de hoofdstad, maar inmiddels gaf ze er niet veel meer om. Ze vond het altijd leuk om de jongens van Henry te zien, en natuurlijk Henry, Willa en Ren, maar de stad zelf trok haar niet aan. 'Een delegatie uit Quandaï? Weet je zeker dat Eddard niet mee wilt reizen met ons?' vroeg ze met een grijns. Haar broertjes interesse in de politiek kennende was dit vast niet iets wat hij wilde missen.

Jill zuchtte zacht en knikte. 'Dat klopt. Jouw vader komt er niet erg graag,' legde Jill uit. Nadat Henry de troon over had genomen, had het niet lang geduurd voordat zij en William het paleis hadden verlaten. In de periode erna waren ze maar weinig teruggekeerd. Ondanks dat ze erg graag haar broer en vriendin zag, deed ze dat liever in een andere plaats dan in het Westen. Het noemen van haar jongste zoon gaf haar een glimlach. 'Ik heb nog niet de kans gehad om hem te vertellen dat we naar het Westen gaan, maar wellicht vindt hij het wel een goed idee. Maar ik zou het ook begrijpen als hij liever in zijn eentje of met andere mensen reist.' Jillian kwam met hulp van haar dochter overeind en sloot de deuren van de huifkar. Met een zucht klopte ze wat stof van haar rokken af en haakte ze haar arm in die van haar dochter, om zo weer richting het paleis te lopen. 'Ik ga de kleine Muriel wel erg missen,' bekende ze met zachte stem. 'Het is zo'n dotje. En- en ik hoop dat het weer goed komt tussen hem en Sibel. Al is het enkel voor hun dochter.'

'Ja, want wij zijn zo beschamend om mee samen te reizen.' merkte Renee droogjes op en keek haar moeder aan. Misschien dat Eddard wel mee zou gaan, maar het zou haar inderdaad ook niets verbazen als hij ervoor koos om met anderen te reizen. 'Iedereen gaat Muriel missen.' Automatisch verscheen er een glimlach op Renee's gezicht als ze dacht aan haar nichtje. 'Ik hoop het ook, Liam wil er echt iets van maken dit keer. Hij heeft van zijn fouten geleerd, gelukkig.' Renee had hem al voor gek verklaard dat hij weg zou gaan en dat alles werd natuurlijk nog erger toen bleek dat Sibel zwanger was. Ze was in ieder geval blij dat haar broer er echt weer voor ging, al wist ze niet hoe Sibel er over dacht. Ze had haar er nog niet over gesproken. 'Ik moet Sibel nog steeds spreken voor we gaan.'

Nieuw

Natuurlijk was Iwan te laat voor zijn afspraak met de jongeman die hij ontmoet had op het bruiloftsfeest. Hij holde daarom ook zo snel hij kon door de stegen en straten van de Oostelijke hoofdstad. Hij kende de plek lang niet goed genoeg om er zo doorheen te rennen en zijn weg te kunnen vinden. Uiteindelijk kwam hij dus ook een paar keer vast te zitten. Of omdat de weg simpelweg doodliep of omdat hij, met zijn kar waar hij zijn spullen op had gestald, niet door de nauwe steegjes paste. Iwan had tot een half uur geleden nog kalm in zijn bed gelegen in de herberg vlak bij het kasteel. Hij was toen echter plots wakker geschoten met de realisatie dat hij allang wakker had moeten zijn om in te pakken en op weg te gaan. Vloekend stond hij wéér vast. Deze keer omdat er een markt zijn pad versperde. Die Marwan zou allang vertrokken zijn en als hij er nog was, dan zou hij niet erg blij van hem worden. Hij was namelijk niet alleen te laat voor hun afspraak. Hij was ook te laat geweest om een paard op te halen. Enkele dagen eerder had hij een dealtje gesloten met een oude vriend die hem een goed dier zou kunnen leveren. Die afspraak had hij die ochtend allang gemist en naar het paleis terugkeren was geen optie. Adrian zou hem vast hebben geholpen. Of Tobias als hij er nog was. Echter had Iwan al afscheid genomen en niet op de meest charmante manier. Hijgend zag Iwan eindelijk de Noordelijke stadspoort voor zich opdoemen. Hij reed gehaast zijn kar tot aan de grote poorten en zocht om zich heen naar de bekende gestalte van Marwan.

Het zou een understatement zijn om te zeggen dat Marwan kwaad was. Hij was namelijk furieus en dat werd sterker bij elke keer dat de wijzer op de grote kerkklok versprong. Hoe dúrfde Dante hem zo te laten wachten? Hij was al nerveus voor de reis en dan dit ook nog eens erbij- Vol woede legde hij zijn spullen weer op de grond, om in zichzelf pratend om zijn spullen heen te ijsberen. De wachters moesten wel denken dat ze een gestoorde voor hen hadden: er was al meerdere malen iemand naar hem toegekomen om te vragen wat hij aan het doen was én op wie of wat hij aan het wachten was. Toen hij voor de zoveelste keer had besloten om óf zelf op pad te gaan óf terug te keren naar zijn appartement zag hij eindelijk Dante om de hoek verschijnen. Nog voordat Dante ook maar zijn mond had kunnen openen, had Marwan kwaad zijn vinger tegen Dante's borst geprikt. 'Jij moet met een heel goed excuus komen dat jij mij hier zo hebt laten wachten, Dante,' hijgde hij vol woede. 'Ik ben niet iemand uit jouw familie met wie je zomaar kan spelen. Ik heb dagen zitten inpakken om zeker te weten dat ik alles had en van iedereen afscheid genomen en-'

Iwan zag de bui al hangen voor Marwan begon te praten. Het gezicht van de man stond op onweer en met een verontschuldigende blik hoorde hij de woorden van Marwan aan. Hij hield een hand naar de man op, maar leek hem niet te kunnen stoppen in zijn woede. Ongemakkelijk wreef Iwan door zijn krullen en bleef hij de man aankijken tot hij eindelijk een gaatje had om er tussen in te springen. 'Het spijt me, oké. Echt heel erg! Ik was gewoon- je weet wel-' Schaapachtig lachte hij en wees toen naar de kar. 'Er was een probleem met het paard. Ik had een deal en die man heeft me gewoon voor schut gezet!' Hij loog maar wat. Hij had absoluut geen goed excuus. De avond ervoor had hij eindelijk gedineerd met zijn familie, maar hij had zo veel van de heerlijke zomerwijn tot zich genomen dat hij op zijn stoel aan de tafel in slaap was gevallen. Iwan wist eerlijk gezegd ook niet goed of hij van te voren nog beschamende dingen gezegd of gedaan had. Enkel was hij blij te zeggen dat zijn neefjes en nichtjes al naar bed waren. Dat had hij zichzelf niet kunnen vergeven. Zijn broers hadden hem wakker gemaakt en wilden hem naar een bed in het paleis dragen, maar Iwan had het afgeslagen en was de vertrekken van zijn broertje, de gangen van het paleis en de tuinen in zijn eentje uit gestrompeld na een belabberd afscheid van zijn familie. Even staarde Iwan naar de grond onder hen en haalde toen zijn schouders op. 'Weet je, Marwan, het spijt me echt. Maar ik ben er nu en als je wilt kun je je spullen op de kar gooien en dan gaan we nu. Of je wacht tot een andere charmante reiziger langs komt die aanbiedt je mee te nemen. Het is jouw keuze.' Hij keek om naar de kar die al aardig vol lag met zooi. 'En een ander paard hebben we vast zo gevonden!' voegde Iwan er nog maar snel enthousiast aan toe.

Marwan keek de andere man ongelovig aan. Hij had ook nog eens het paard niet geregeld? Dat was- Dante had zich vrijwillig opgeofferd om het paard te regelen! 'Wauw, Dante, werkelijk- wauw,' zei Marwan spottend, terwijl hij op zijn koffer ging zitten en zijn gezicht in zijn handen legde. Waarom had hij ooit gedacht dat het een goed idee zou zijn om met Dante mee te gaan? Hij was niet te vertrouwen, roekeloos en zo klunzig als maar was. En zo, zó onverantwoordelijk. Moest hij dan alles zelf gaan regelen? Dan had hij nog beter alleen kunnen reizen. Maar nu de reiziger toch voor hem stond, kon hij er niet zomaar alleen vandoor lopen. Beter gezegd: hij durfde niet weg te lopen. Niet opnieuw. Dus pakte hij uiteindelijk maar zijn spullen op en legde deze op de kar. 'Jij mag de kar trekken tot we een paard vinden,' zei hij enkel, terwijl hij zijn armen over elkaar sloeg en zo Dante aan keek. De man zag er belabberd uit, alsof hij de avond van tevoren veel te veel alcohol had genuttigd. Het zou hem niet verbazen als dat ook de waarheid was. 'Wat gaan we nu doen?' vroeg hij uiteindelijk maar. Hij wist niet hoe ze opeens een paard op de kop konden slaan.

Iwan liet zijn schouders zakken toen hij Marwan zo voorovergebogen op zijn koffer zat. Normaal reisde hij met een heel gezelschap waarin hij maar erg weinig verantwoordelijkheden had, omdat zijn collega's wel beter wisten dan hem taken te geven die hij niet zou volbrengen. En verder had hij enkel alleen gereisd om hier en daar reisgezellen te vinden die voor even meegingen tot ze zijn fratsen beu waren. Nu begreep hij nog meer waarom dat waarschijnlijk zo geweest was. Hij liet het zich echter niet uit het veld staan en fel knikte hij. 'Ja, natuurlijk! Ik trek de kar wel. Geen probleem.' Iwan zorgde er voor dat de bagage van Marwan goed lag en niet van de wagen af kon vallen. Hij was zich bewust van de blik van zijn reisgezel en probeerde deze te ontkomen door druk bezig te zijn met de kar. Hij legde zijn eigen spullen nog eens beter weg en verstelde de draagstukken en testte de wielen tot hij niets anders meer kon verzinnen. Iwan bleef voor Marwan stil staan en wreef in zijn, waarschijnlijk bloedrode, ogen. 'Ik denk dat we het beste gewoon op pad kunnen gaan. We komen vast wel iemand tegen of zoeken in het eerste, beste dorp wel wat op. Maak je niet zo veel druk. We hebben geen haast toch? En je wil vast ook genieten van de natuur. Je bent nog nooit richting het Noorden gereisd, is het niet? Dan ga je het vast prachtig vinden als we de bergruggen van Rudor passeren en ken je de rivier Halm? Dat is ook erg mooi.' Iwan deed erg zijn best de jongeman voor hem gerust te stellen. Hij wilde niet alsnog alleen reizen. Hij voelde een donker iets opzetten in zijn binnenste dat hij moeilijk alleen zou kunnen onderdrukken.

Marwan keek de man met een laatste furieuze blik aan, maar voelde op hetzelfde moment hoe de woede hem verliet. Het zou hem niets opleveren om nog langer boos te zijn op zijn reisgezelschap. Zonder Dante had hij uiteindelijk nooit de stap kunnen maken om naar het Noorden te reizen én hij zou hem ook nog eens mooie plekken laten zien. Dat was uiteindelijk wat Marwan altijd gewild had: avontuur en het helpen van anderen. 'Laten we maar gaan,' zei hij dus uiteindelijk maar, terwijl hij toe keek hoe Dante de kar omhoog hielp en hem zo mee nam de poort door. Ze hadden Myr officieel verlaten. Ondanks dat de adrenaline door hem heen trok, voelde hij ook opnieuw de zenuwen. 'Je kent de weg, toch?' vroeg hij zo nonchalant mogelijk. Toch was hij enthousiast over het vooruitzicht van de bergruggen en de rivieren. 'We hebben geen haast... maar ik hoef ook geen manen met jou op reis te zijn.' Hij had de bloeddoorlopen ogen wel gezien. En de geur van zijn kleding. 'Heb jij jouw familie nog kunnen ontwijken?' vroeg hij uiteindelijk maar.

Iwan keek vol opluchting toe hoe zijn nieuwe metgezel een knop om leek te zetten. De boze blik die hij eerder op zich voelde in boren verdween en met een brede lach ging Iwan hem voor richting de stadspoort. Hij tipte enthousiast zijn hoed naar de twee wachters die ze passeerden. Hij dacht dat het nog wel even zou duren voor hij weer in de Oostelijke hoofdstad zou komen. Hij vond het er veel te druk worden nu Sibel en Liam er steeds meer verbleven met heel hun koninklijke aanhang. Bovendien had hij zich genoeg voor schut gezet voor Adrian's familie dat hij beter een tijdje weg kon blijven. 'De weg kennen is een erg vaag concept, jongeman,' begon Iwan terwijl ze de stad langzaam achter zich lieten. 'Niemand kent alle wegen in Tarth. Bovendien verandert er veel in de tijd dat je niet langs dezelfde weg reist. Maar ik ben ervaren, hoor, en ik weet hoe we de weg kunnen vinden als we hem kwijt raken.' Hij besloot zichzelf maar de rol van ervaren reiziger aan te meten. Het was duidelijk dat Marwan daar niet al te zeker over was, dus Iwan zou die zekerheid wel aanvullen. 'Hé, dat hoorde ik! Je zult nog wel zien wat voor geweldige reisgezel ik ben. Ik kan nu in ieder geval niet meer te laat zijn, want je kan me gewoon wakker schudden in de ochtenden als je weg wilt.' Hij grijnsde over zijn schouder naar Marwan, maar voelde dat de woorden wel tot hem door drongen. De eerste indrukken die hij achter had gelaten op de jongeman waren niet goed. Dat overkwam hem wel vaker als hij mensen op de verkeerde momenten leerde kennen. Zijn vraag sloeg hem wat uit het veld en vlug richtte hij zijn ogen op de weg. 'Ja hoor.' Iwan had geen zin of energie om over de gesprekken met zijn broers en zuster na te denken. Nog niet in ieder geval. 'En jij dan? Vonden ze het niet erg dat je niet mee terug naar huis in de Wilde Landen ging? Of heb je ze dat niet verteld? Oh, Marwan, zeg me alsjeblieft niet dat je weggeslopen bent zonder ze op de hoogte te stellen?'

'De weg kennen mag vaag zijn, maar ik hoop niet dat je net zo'n slechte padvinder bent als dat je onderhandelaar over paarden bent,' mompelde Marwan met een kleine glimlach. Hopelijk zouden ze snel een paard vinden, want zijn benen werden nu al moe. Hij had echt meer moeten sporten de laatste tijd. 'Wees er maar op voorbereid dat we elke ochtend vroeg opstaan om te reizen. Ik heb geen zin in lange uitslaap ochtenden of late nachten of-' Misschien had hij al een soort beeld van Dante getekend, die elke avond zich lam zou zuipen en vervolgens een gat in de dag zou gaan slapen. Hij wist niet of het waar was, maar hij zou hem in elk geval waarschuwen dat hij daar niet van gediend was. Marwan bleef stil na de volgende vragen van Dante. Dat moest waarschijnlijk genoeg antwoord geven op zijn vragen. Toen hij uiteindelijk na een flink stuk lopen besefte dat ze nog vele dagen samen moesten reizen, zuchtte hij diep. 'Ik wist niet hoe ik het ze kon vertellen,' verzuchtte hij, 'dus heb ik een aantal brieven achtergelaten. Ze zullen die vinden als ze weer terug komen in hun vertrekken en- en ze komen vast niet achter mij aan.'

Iwan keek met een sceptische blik over zijn schouder. Die man mocht dan wel een advocaat zijn en voor het volk werken of wat hij dan ook gezegd had tijdens het feest, hij zou met Iwan meer plezier gaan beleven dan hij in gedachten had. Het kon niet zo zijn dat ze wekenlang samen reisden, want het zou weken duren zonder paard, en geen enkele nacht er wat van maakten. De meest bijzondere momenten had Iwan reizende meegemaakt als hij weer eens een andere groep troubadours tegen kwam en ze nog tot diep in de nacht muziek maakten of als hij uitgenodigd werd voor een dorpsfeest als hij er doorheen trok. Zijn blik bleef nieuwsgierig op Marwan hangen toen ook hij geen antwoord leek te willen geven wat betreft zijn familie. Toen hij vertelde over de brieven, stelde het Iwan in ieder geval gerust. Hij wilde niet medeplichtig zijn met een man die zijn familie zonder bericht achter liet. Ook al schreef Iwan zijn ouders en broers en zuster niet vaak, hij liet ze wel altijd weten als hij vertrok. Dat hele gebeuren met Adrian en hoe het zijn moeder toegetakeld had was nog te vers in zijn geheugen. Bovendien deed hij niets gevaarlijks. Tenminste niet in vergelijking met die idiote missie van zijn jongere broertje. 'Waarom ga je eigenlijk met mij mee?' vroeg Iwan na een lange stilte. Ze begonnen nu langzaam de dorpjes rondom Myr uit te lopen. 'Ik bedoel, ik snap het als het aan familie drama ligt, maar er zal vast meer aan de hand zijn. Liefdesverdriet misschien? Een vrouw die je hart heeft gebroken? Of een man? Of heb je wat vreemds uitgespookt? Ik hoop niet dat ik een voortvluchtige nu help te ontsnappen.' Grinnikend keek Iwan naar opzij. Hij was nu de weg breder was naast zijn reisgezel gaan lopen om makkelijker met hem te kunnen praten. Hij was erg benieuwd naar deze man.

'Omdat ik als advocaat wil werken in het Noorden,' wierp hij terug naar de man, terwijl hij hem verward aan keek. Was Dante niet diegene geweest die hem het plan had gegeven? 'Om de vluchtelingen te helpen. Dat weet je-' De volgende woorden van Dante verklaarde echter zijn vraag. Hij dacht dat er meer achter zou zitten dat hij plots zijn huis zou verlaten. Hij twijfelde even, maar sprak vervolgens toch maar door: 'Een man. Hij bespeelde mij en nam vervolgens al mijn geld af. Het is al paar jaar geleden, maar ik ben nog steeds mijn ouders terug aan het betalen. En- Het is gewoon pijnlijk, oké? Ik was zo naïef.' De man had er als de perfecte partner uitgezien en hij had aan zijn voeten gelegen. Dat had hem echter duur gestaan. Daarna had hij maar moeizaam zich kunnen hechten aan potentiële partners. 'Maar ik wil er verder niet over praten. Ik moet gewoon weg zijn uit dat- dat milieu bij mij thuis.' Hij wuifde de vragen van de andere man weg en keek ondertussen toe hoe Dante naast hem was komen lopen. 'En jij dan? Hoe ben jij op de weg belandt?'

'Ja, maar, je kan toch ook best in het Oosten werken als advocaat?' Iwan merkte echter dat hij zijn vraag niet verder uit hoefde te leggen. Geïnteresseerd luisterde hij naar de woorden van Marwan. Het speet hem te moeten horen dat iemand de man zo pijn had gedaan. Dat verdiende niemand. Hij bleef er dus maar stil over en hield zijn typische grapjes voor zich. Iwan waardeerde het dat Marwan eerlijk tegen hem was geweest. Ze kende elkaar niet en hij had het begrepen als zijn vragen te persoonlijk waren. Het koste hem nu dus ook moeite Marwan's vraag te beantwoorden. Als hij Dante was gaf hij altijd een heel andere waarheid dan wat er zich in zijn leven had afgespeeld. Iwan richtte zijn blik weer op de weg en glimlachte zwak. 'In mijn jeugd heb ik me aardig opgesloten gevoeld. Het was niet toegestaan dat ik er op uit trok. Dus toen dat eindelijk kon heb ik het er flink van genomen om deze vrijheid te hebben. Door te reizen kan ik inhalen wat ik gemist heb als jongen.' Hij had wat details weggelaten, maar het was uiteindelijk wel waar het op neer kwam. Hij had zo te trappelen gestaan om uit Evenfall weg te gaan en had daarna maar amper achterom gekeken. Hij verwachtte dat het daarom ook zo wrong met zijn broers en zuster. En met zijn ouders- Iwan stopte die gedachte weg en glimlachte naar Marwan. 'Ik ben ook echt wel gemaakt voor dit leventje. Tenminste, wat meer comfort kan ik soms best waarderen, maar verder klaag ik niet.' Hij lachte harder en merkte dat hij te veel wiebelde met de kar. Snel hield hij zichzelf en hun spullen in balans en grijnsde naar Marwan. 'Nou, maatje, we zorgen wel dat je een héél ander milieu meemaakt tijdens onze reis! We hebben het gewoon niet over mannen en relaties en familie en geld.'

'In het Oosten zijn er genoeg advocaten,' probeerde hij zuchtend uit te leggen. 'Maar in het Noorden met de vluchtelingen- ik weet niet of de advocaten daar wel zo tolerant zijn dat ze die mensen wil helpen. Ik wil ze door mijn diensten een steun in de rug geven voor hun nieuwe leven in Tarth.' Hij had er al langere tijd over nagedacht hoe hij wellicht een verschil kon maken in de problematiek die nu heersde in het Noorden. Echter, als hij er fysiek niet was, kon hij ook niets uitvoeren. Toen Dante plots een persoonlijk verhaal hield, bleef hij stil en keek hij de man zijdelings aan. Hij had dit niet achter de man gezocht. 'En, hoe is het om opnieuw die periode van jouw leven te mogen ervaren? En nu niet opgesloten achter muren?' Hij was benieuwd naar het antwoord van de man: hij zag eruit als hij de tijd van zijn leven had, maar hij had hem ook zien schuilen tijdens het feest. 'Ugh, geef mij een van die hendels,' zei hij quasi-klagerig, waarna er al snel een bescheiden glimlach op zijn gezicht stond en hij één van de hendels van de kar over nam. Misschien zouden ze zo zelfs wel sneller zijn, maar het was vooral bedoeld om Dante niet al het werk te laten doen. Uiteindelijk zouden ze samen deze reis gaan maken.

Iwan luisterde bewonderend naar de uitleg van Marwan. Hij had de omstandigheden van vele vluchtelingen al meegemaakt toen hij nog in Tyrosh woonde en toen waren er lang nog niet zo veel als de verhalen nu zeiden. Hij had er toen maar weinig aan kunnen doen en ook nu had hij geen flauw benul hoe hij bij kon dragen aan de hulp die er vanuit allerlei hoeken werd gegeven. Hij had Esra beloofd dat hij zou komen helpen, maar uiteindelijk was Iwan daarvan afgehaakt, van zijn belofte om hulp te bieden en van zijn andere beloftes. 'Ik weet zeker dat de hulptroepen je goed kunnen gebruiken daar, zeker in de Eenbenige Krijger, de taverne waar ik mensen ken.' Hij wist dat zijn oom Ren het in ieder geval op prijs zou stellen dat hij iemand mee nam om daar steun te bieden met rechtszaken en dat soort dingen. Eileen vond het vast niet erg dat hij een reisgezel mee nam en hielp de jongeman vast graag met zijn start in Tyrosh. Hoe Esra zou reageren op zijn komst probeerde hij nog even te vermijden in zijn gedachten. Iwan grinnikte naar Marwan en haalde zijn schouders op. 'Ik zou liegen als de vrijheid enkel en alleen zoet is, maar het smaakt me goed.' Verrast keek hij toe hoe de man een hendel van de kar overnam en gaf hem goedlachs een duwtje met zijn elleboog. 'Ik hoopte al dat je dat sterke lijf van je eens aan het werk zou zetten om dit tere lichaam te verlichten. Het is nog moe van het dragen van kostuums en attributen en wijnflessen.'

'Ik zou het erg op prijs stellen als jij mij kan voorstellen aan de mensen van de taverne. Jij vertelde dat daar enkele belangrijke personen tussen zaten die de vluchtelingen helpen?' probeerde hij het onderwerp te sturen. Hij wilde graag meer weten over de verschillende mensen die Dante kende en hoe die Marwan konden helpen om zijn eigen zaak rollende te krijgen. Geld had hij gelukkig genoeg, al wilde hij dat niet over straat gaan roepen, maar hij moest net de juiste mensen leren kennen om het balletje rollende te krijgen. Dat zou de grootste uitdaging worden. En gezien Marwan ook niet de meest sociale persoon was, kon hij wel Dante als bemiddelaar gebruiken met zijn makkelijke praatjes. 'Ik heb jouw show trouwens gezien,' merkte Marwan uiteindelijk op. 'Het zag er spectaculair uit... en jouw stem is ook niet verkeerd.' Het was een moeizame poging tot een compliment. Het was inderdaad een goede show geweest en Marwan had er van genoten, net zoals alle andere gasten. Hij had vele goedkeurende uitdrukkingen in de zaal gezien, ondanks dat Dante met vele de spot dreef. Misschien had de adel toch wel wat humor.

Iwan keek zijdelings naar Marwan en knikte langzaam. Hij wist dat hij aardig vrijuit gesproken had over de taverne op de dag van de bruiloft en zojuist, maar hij moest ook voorzichtig zijn met de informatie die hij had. Zijn oom had eindelijk zijn rust gevonden in de taverne en hij wist dat hetzelfde gold voor de oude generaal. Bovendien zou hij ook meer van zijn eigen identiteit prijs geven als zijn connecties bekend werden. Toch wist Iwan dat hij niet anders kon dan de informatie delen. Als hij Marwan hielp, dan hielp hij indirect ook en had hij dat niet altijd al willen doen? ‘Marcus Hoster, de voormalige Generaal van het leger uit het Noorden is daar actief samen met Ren Stone, de hand van Koning Henry. Zij hebben familie wonen in de taverne en-‘ Iwan moest lachen toen hij er eens goed over na dacht. ‘Ze zouden daar van hun oude dag kunnen genieten, maar zijn nu de mensen gaan helpen.’ Het verbaasde hem eigenlijk niets. Hij kende beide mannen als personen die altijd klaar stonden om mensen te helpen en dat hadden ze al hun hele leven gedaan. Iwan had altijd zo naar zijn ome Ren opgekeken, maar ook al snel begrepen dat hij nooit zoals hem kon zijn. Verrast keek hij zijn reisgezel aan toen hij over het optreden begon. ‘Ja? Vond je?’ vroeg hij enthousiast. ‘En ik dacht nog wel dat je helemaal niet van dat soort theater hield!’ Hij leefde er altijd helemaal van op als hij complimenten kreeg over zijn werk.

'Marcus Hoster en Ren Stone,' herhaalde hij. Dat waren dus de namen die hij moest herinneren als hij in het Noorden gearriveerd was. Hopelijk konden deze twee mannen hem de juiste informatie en materialen geven om aan het werk te kunnen. Áls ze ooit veilig in het Noorden zouden belanden. Ondanks dat hij het niet wilde toegeven, was hij nog steeds wat argwanend naar Dante toe, vooral na het benoemen van wijnflessen. 'Ja, dat vond ik werkelijk,' zei Marwan eerlijk. Hij was niet iemand die veel loog en al helemaal niet over zaken waarin iemand gepassioneerd was. Zo wilde hij altijd serieus genomen worden in zijn liefde voor recht en rechtvaardigheid en vond hij dat niet altijd bij zijn broers, zusters en ouders. Dat had hem altijd erg gepijnigd. 'Vertel eens wat over jouw volgende toneelstukken,' babbelde Marwan verder, terwijl ze zo Myr verlieten en de reis continueerde naar het Noorden toe.

[end?]