De Bibliotheek

Adrian wist veel over zijn grootouders en dat maakte de portretten iets minder intimiderend. Bovendien had zijn moeder hem de verhalen verteld over de fouten die de vorige koningen hadden begaan. Hij mocht ze absoluut niet als perfecte idealen beschouwen. Het was er altijd erg ingewikkeld aan toe gegaan in de familie en ook zijn vader was niet altijd juist behandeld. Toch hingen de portretten er nog altijd. Hij bleef nog even met een glimlach rondkijken en ging pas naast haar zitten toen Naya hem aanspoorde. 'Ome Ren heeft de beste citroencakejes bakker uit heel Tarth naar Evenfall laten verhuizen,' lachte Adrian. 'Maar hij maakt ook heerlijke fruitsloffen. Je zou ze eens moeten proberen als je weer in Evenfall bent.' Hij had zich altijd erg thuis gevoeld in de keukens in het paleis. Als kind verstopte hij zich er vaak als zijn broers hem plaagden of als hij dacht dat hij iets fout had gedaan en de boze blikken van zijn ouders probeerde te ontwijken. Hij kende dan ook bijna iedereen in de keukens. De hoofdkok, de bakker, de keukenmeiden, de groentenboer en wie nog meer. Hij reeg zijn laarzen los en toen zijn voeten bevrijd waren stak hij ze in het frisse water. 'Het is echt erg mooi hier,' zei hij met een bewonderende glimlach.

'Ah ik ben jaloers!' lachte Naya toen Adrian vertelde dat zijn oom de beste bakker naar Evenfall had gehaald. 'Nu heb ik nog een reden om eens naar Evenfall te komen.' gniffelde ze en liet haar benen in het water bungelen. Met een tevreden glimlach liet ze zich naar achteren vallen, zodat ze naar de blauwe lucht kon kijken. Ze kneep haar ogen fijn door de felle zon die scheen en wees naar één van de wolken. 'Kijk dat is net een draak.' giechelde ze. 'Daar zijn hoofd, daar zijn vleugels.' Met een glimlach knikte ze bij zijn woorden. 'Alles is zo puur hier.' Dat was hetgeen wat ze het mooiste vond aan de tuin. Ook al wist ze dat er mensen waren die ervoor zorgde dat de tuin er netjes uit bleef zien, leek het toch alsof het gewoon de natuur was. 'Als ik een keer in Evenfall ben wil ik sowieso een keer naar die keukens en natuurlijk die citroencakejes proeven.'

Adrian glimlachte en draaide met zijn voeten cirkels in het water. Hij keek opzij naar Naya en moest lachen. 'Ik hoop inderdaad dat er meerdere redenen zijn waarom je naar Evenfall zou willen komen behalve citroencakejes,' grinnikte Adrian. Hij draaide zich om toen ze naar de lucht wees en volgde haar vinger naar de lucht. Toen hij het maar niet kon vinden, ging hij naast haar op zijn rug liggen en bestudeerde zo de wolken. 'Een dráák?' Hij kon het echt niet zien, maar waardeerde haar fantasie. Voor hem waren het gewoon grote schapen of heerlijke donsbedden. 'Dan beloof ik je bij deze dat ik je voor zal stellen aan de bakker en de kok en alle anderen als je weer eens in Evenfall bent,' vertelde Adrian aan Naya met een grote lach. Hij vond het altijd erg fijn als er gasten waren in het paleis. Het maakte het een stuk aangenamer in het paleis als de vele ruimtes ook echt gevuld waren.

Naya hield van de grootsheid van de hoofdstad. Het had een hele andere sfeer dan Myr en dat kon ze wel waarderen. Ook het kasteel was een stuk groter en ondanks dat het vroeger nooit mocht van haar ouders, vond ze het geweldig om door alle gangen heen te dwalen. Het was haar vaak gebeurd dat ze werd tegen gehouden door een bewaker omdat ze op een plek was waar ze helemaal niet mocht komen. 'Ja, een draak!' Naya had altijd al een hoop fantasie gehad en die bezat ze nog steeds. 'Daar hou ik je aan, Adrian.' Ze sloot haar ogen tegen de felle zon en voelde een glimlach opkomen. 'Ah, vind je dit nou niet heerlijk? Ik kan zo uren blijven liggen.' zei ze, vrolijk als ze was en draaide haar hoofd zodat ze Adrian aan kon kijken.

'Oké, prima, dat is dan geregeld.' Adrian hield een hand op tegen de zon zodat hij de wolken nog even kon bekijken, maar liet zijn hand zich al weer zakken en sloot zijn ogen. De zon was heerlijk verwarmend. Hij zou daar zo in slaap kunnen vallen. 'Het is zo rustig. Ik denk dat ik in slaap val zo,' lachte hij met nog altijd zijn ogen dicht. Het was al even geleden dat hij zich zo rustig en kalm had gevoeld. Adrian maakte een 'o' met zijn lippen en begon vervolgens een deuntje te fluiten. Het was zomaar bij hem opgekomen en ergens paste het ook wel tussen het gezoem van de insecten en het gefluit van vogels. Toen hij klaar was wreef hij beschaamd over zijn gezicht en ging toen weer overeind zitten. 'Als ik niet oppas mis ik straks het eten met mijn moeder en broers. Ik heb geen flauw idee hoe laat het is.'

'Mm, ja ik ook.' Het zou niet de eerste keer zijn dat Naya in slaap was gevallen in de tuin. Ze luisterde naar het deuntje dat Adrian floot en opende haar ogen toen hij begon te praten. 'Ik heb ook geen idee, maar als je wilt gaan moet je het zeggen, dan lopen we terug.' De tijd was niet iets wat ze bijhield als ze in haar eentje ergens was, het gebeurde dan ook vaker dat ze veel later terug was dan ze had gezegd tegen haar ouders. In de stad had ze het voordeel dat de klokkentoren ieder uur luidde, maar in het kasteel en vooral in de tuinen leek de tijd veel sneller voorbij te gaan. Naya kwam overeind en haalde haar voeten uit het koele water, om ze in het gras te zetten zodat ze wat konden drogen. 'Ik vond het gezellig.' zei ze gemeend en keek hem kort aan. Het was jammer dat iedereen alweer zo snel weg ging. Ze had het ook wel naar haar zin met Sibel, Mauriel en haar ouders, maar het was altijd fijn om andere gasten te hebben.

Adrian keek bedenkelijk naar het water en haalde zijn voeten eruit om ze met de mouwen van zijn blouse droog te maken. Hij wilde erg graag hier blijven zitten en had het ook gedaan als hij niet vanuit zijn ooghoeken de wachter had zien staan. Het was één van de aardigere wachters, die tenminste nadacht over hoe het er uit zag als hij als een klein kind opgehaald werd. Hij bleef altijd op een afstand en brak niet zomaar de gesprekken die hij had met mensen op. Anderen waren soms een stuk minder beleefd. Maar hij kon het ze ook niet erg kwalijk nemen. Zijn vader's woede wilde niemand op zich hebben. 'Ik ook,' zei hij en knikte instemmend met een glimlach. 'Dankjewel dat je me dit hebt laten zien.' Ondertussen had hij zijn laarzen weer aan gedaan en keek kort op naar de zon. 'Ik ga toch maar. Moeder had gevraagd of ik met haar wilde eten vandaag,' verzon hij terwijl hij opstond. 'Hopelijk zie ik je snel en blijf alsjeblieft zitten, ik vind de weg wel terug,' zei hij met een glimlachje en wreef weer eens door zijn warrige haar. Na Naya nog eens te bedanken liep hij achteruit en vervolgens recht vooruit weg en hoopte hij dat ze de wachter maar niet gezien had. Hij had ook gewoon iemand moeten vertellen waar hij heen was gegaan.

Nieuw

Muriel liep met flinke passen de gangen van het paleis door. Ze was net terug aangekomen in Myr en had verheugd geprobeerd om haar familie op te zoeken. Haar grootmoeder had haar weten te vertellen dat haar vader nog uit het Noorden onderweg naar huis was en dat haar moeder in een belangrijke vergadering was. Muriel had daarom maar besloten eerst haar broer te vinden. Ze was een paar weken op reis geweest in de Oostelijke Landen om te praten met de stammen van haar grootouders en een aantal zakenpartners van haar moeder en vader. Of tenminste, dat was de officiele reden geweest waarom prinses Muriel langs was gekomen. Het onderzoek wat ze daar had gedaan was niet bekend gemaakt. Er waren al een tijdje rapporten gekomen dat er routes gebruikt werden tussen de Landen om Tarth op verschillende grensgebieden te betreden waar er niet zo streng gecontroleerd werd op handelswaren die binnen gebracht werden of personen zoals het in de havens wel gebeurde. Het was een zorg, omdat het leek alsof Quandai deze routes gebruikte en goederen binnen bracht zonder taksen te betalen. Het was ingewikkeld, maar uiteindelijk was Muriel er alleen maar heen gegaan om de rapporten te bevestigen. Ze stapte nu de bibliotheek binnen en begroette met een glimlach de bibliothecaris die haar direct herkende. Voor ze vroeg of haar broer hier te vinden was, wees hij al naar rechts en volgde ze die richting. Muriel vond hem uiteindelijk aan een werkplek die hij wel vaker gebruikte. 'Willem,' begon ze om hem niet te erg te laten schrikken dat ze plots voor hem stond.

Willem was gebogen over de begroting van zowel het komende voorjaar als de festiviteiten die binnenkort plaats zouden vinden ter ere van het zoveelste jaar Koningschap van zijn moeder. Zijn moeder was er op tegen geweest om het al te groot te vieren, maar zijn vader had hem in een rustig moment nog toegespeeld dat ze de Koningin best wel eens in het zonnetje mochten zetten. Het had Willem, zoals altijd, in de moeilijke positie gezet om te kiezen tussen de twee wensen van zijn ouders. Hij wist dat hij vaak veilig zat als hij zijn moeders advies opvolgde, maar zijn vaders adviezen hadden nog weleens zeer lucratief uitgepakt. Het was dus altijd het opgooien van een munt hoe zijn beslissingen zouden uitspelen, maar hij dacht dat dat sowieso samen ging met koningsschap. Hij was zo in zijn gedachten opgegaan dat hij niet eens door had gehad dat zijn zus plots naast hem stond. Ondanks dat het vast niet haar intentie was geweest, schrok hij desondanks van haar plotse verschijning. 'Bij de Goden, Muriel, je bent al net zo stil als vader,' klaagde hij, waarna hij al wel snel overeind kwam en zijn oudere zus in een stevige omhelzing nam. 'Ongelofelijk dat je steeds heelhuids thuis komt,' verzuchtte hij, waarna hij om zich heen gebaarde, 'maar in elk geval zie jij nog weleens de zon!' Zelf zat hij altijd binnen de administratie af te werken. Hij schoof een stoel voor zijn zus bij het bureau en nam weer plaats op zijn eigen stoel. 'Het was stil zonder jou. Vader en Silva zijn weg en mam- mam zie ik natuurlijk nauwelijks!'

Muriel moest lachen toen Willem alsnog schrok van haar aanwezigheid. 'En jij zou eens beter op je omgeving moeten letten. Iedereen zou je zomaar kunnen bespringen.' Haar glimlach was overgeslagen in een diep frons terwijl ze om hen heen keek. Het leek muisstil in de bibliotheek, maar als Willem echt zo op ging in zijn werk wat als er wel iemand binnen drong? Muriel was niet als enige door haar vader getraind om zichzelf te verdedigen. Silvester had er tenminste ook flink wat van opgestoken. Ze hield Willem even flink vast, wreef over zijn rug en liet hem toen gaan om haar schouders op te halen. 'Ongelooflijk? Bedoel je dat je mijn kunnen niet vertrouwt?' Ze grinnikte om zijn geklaag, maar ging toen zitten en bekeek kort het werk dat Willem bezig had gehouden. 'Oma vertelde me het al. Hebben Dominic en Sheila je niet bezig gehouden? Of zijn zij ook naar het grote feest geweest?' Ze liet de papieren voor wat het was en leunde achterover in de stoel om haar benen over elkaar te slaan. Bij aankomst had ze al een bad genomen om het gereis van haar lichaam af te wassen en om zich in schone en zachte kleding te hullen. 'Waarom is vader naar Tyrosh?' vroeg ze nu, ook al dacht ze het antwoord wel te weten. Voor vertrek dacht Muriel zich te herinneren was er juist besloten dat zij als familie niet aan de festiviteiten in het Noorden mee zouden doen. Niet voor de jarige prinses en niet voor de terugkerende prins.

Willem zuchtte diep en ontstemd. 'Als ik zelfs op mijn doppen moet passen in een beveiligd paleis, dan weet ik het ook niet meer,' mopperde Willem. 'Er gaat namelijk genoeg geld in de beveiliging en soldaten.' Elk jaar was het weer een puzzel om met de financiën uit te komen en iedereen tevreden te houden. 'Wat denk je zelf, Muriel?' wierp Willem met een oogrol naar haar toe. 'Onze broer hangt het feestbeest uit in het legerkamp, samen met Matheo Barnes. Als je het mij vraagt, is dat een recept voor chaos en destructie. Silvester brengt een slechte reputatie over onze naam heen, vooral nu men zegt dat hij-' Hij beet op zijn tong en liet zijn adem stokken, zodat hij niet zijn mond voorbij sprak. 'Ach, het is maar een roddel. Hij zal snel genoeg weer thuis zijn als hij mijn brief heeft gelezen en vader hem eens goed aangesproken heeft. Wat moet een prins nou in een achterhaald legerkamp?' Hij had meteen al kritiek gehad op de beslissing om Silvester weg te sturen uit Myr. Hier hadden ze nog enigszins controle over hem, maar daarbuiten was de wereld nog te klein voor zijn tweelingbroer. Hij had meteen al een handlanger in Matheo gevonden, net zoals hij hier ook altijd iedereen voor hem liet opdraven. Gelukkig had Willem dat al op jonge leeftijd afgeleerd. 'Maar genoeg over onze broer. Hoe is het met jou, Muriel? Is de-' Hij keek om zich heen, maar zag niemand. 'Zijn al jouw plannen gelukt?' vroeg hij dus uiteindelijk maar vaagjes.

Muriel keek met een opgetrokken wenkbrauw toe hoe Willem weer eens in zijn gewoonte om uitgaves te bekritiseren raakte in plaats van echt op haar zorg in te gaan. Ze moest ook maar eens met haar vader hier over praten. Hij had het constant over het gevaar dat ze liepen, maar dan liet hij Willem zo lui aan zijn kantoor zitten? Ze zuchtte vervolgens. Voor ze vertrokken was hadden ze ook al berichten gekregen dat Silva zijn rol in het kamp in het Noorden niet erg serieus nam. Bovendien had Muriel op haar terugreis precies de roddels opgevangen waar Willem het nu over had. 'Nu men zegt dat hij de prinses in bed heeft gekregen?' Ze dacht niet dat het een roddel was en had zelf graag achter de waarheid aangegaan, maar uiteindelijk had ze duidelijke instructies gehad. 'Silvester doet toch wel wat hij wil en dat is alles en niets tegelijkertijd.' Ze had hem zelf er ook al vaak genoeg op gewezen dat hij eens een keuze moest maken in plaats van maar alles uit te proberen. Zo werd hij er namelijk echt niet beter in. Ze braken er allemaal de hoofd over, van hun ouders tot zijzelf ook. Vervolgens glimlachte ze geamuseerd en boog wat naar voren. 'Jazeker. Je krijgt de groeten van onze hele uitgebreide familie. Ze vragen wanneer je langs komt.' Muriel zette een elleboog op het bureau en wenkte Willem iets dichter naar zich toe. 'En ik heb wat interessante informatie uitgevonden.' Ze kon er nog niet zo veel over zeggen.

Willem keek zijn zus bedachtzaam aan, terwijl overduidelijk de hersenspinsels in haar hoofd bezig waren. In die zin leek ze net op hun moeder. Willem keek voor een seconde om zich heen om zeker te zijn dat ze alleen waren en haalde vervolgens een bidon sterke drank uit zijn herentas. ‘Kom, laat me je trakteren op je terugkomst,’ grijnsde hij, terwijl hij twee kleine glazen erbij pakte en deze vol schonk. De drank hielp hem in de kleine uurtjes om wakker en geconcentreerd te blijven. Fouten had hij nog nooit gemaakt. ‘Op jouw terugkeer,’ proostte hij, waarna hij het goedje in één keer achterover sloeg. Het liet hem ook beter met de roddel over zijn tweelingbroer omgaan. ‘Natuurlijk is het vast echt gebeurd, Silva weet altijd iedereen om zijn vinger te wikkelen. Maar wat als hij het hart breekt van de vrouw? Dan hebben we meteen het Noorden weer op onze staart zitten.’ Dat Silva iemands hart brak was geen kwestie van ‘of’, maar meer een ‘wanneer’ vraag. Het zou sowieso gebeuren. ‘Kan jij niet iets uithalen in het legerkamp waardoor hij wel moet terugkeren naar Myr? De prinses zal het vast begrijpen.’ Geïnteresseerd luisterde hij vervolgens naar de woorden over zijn familie. ‘Ik zal ze snel terugschrijven en vertellen dat ik ze ook mis. En dat mijn ouders mij hebben vast getekend aan mijn bureau tot de begrotingen van de komende vijf generaties klaar zijn,’ grapte hij met een bittere ondertoon. Silva mocht op avontuur en Willem had een nog wittere huid gekregen door het gebrek aan zonlicht. Hij spitste vervolgens zijn oren. ‘Wat voor informatie?’ drong hij aan.

Verrast keek Muriel toe toen Willem plots een klein fles tevoorschijn haalde. Ze sloeg met opgetrokken wenkbrauwen haar armen over elkaar terwijl haar broer de glazen in schonk. Soms kon ze het zelf ook nog niet helemaal geloven dat haar broers op leeftijd waren, ook al waren er al enkele lentes verstreken sinds die feestdag. Ze herinnerde zich nog toen de tweeling geboren werd en zij ze vast had mogen houden. Muriel pakte het glas maar over en hield het kort op voor ze er zelf aan nipte. Ze had een hele nacht door gereisd en wist dat de alcohol haar snel zou raken. Ze kon haar alertheid niet verliezen. 'Wanneer hebben we ooit niet het Noorden achter ons aan?' Muriel wist dat de spanningen soms wel verminderd waren en dat Landvrouwe Storm, vooral bekend als de ijzigste vrouw uit heel Tarth, soms ook kon ontdooien. Soepel liep het alleen nooit echt tussen Tyrosh en Myr. 'Maar het zal inderdaad niet helpen om daar een gekrenkte prinses aan toe te voegen.' Ze zuchtte vervolgens en schudde haar hoofd. 'Je weet dat ik dat niet kan doen. Bovendien, is vader daar niet heen om Silvester wat in te tomen?' Ze was ergens anders beter te gebruiken dan achter haar broertje aan te gaan. 'Willem, werkelijk waar, je ketent jezelf aan dit bureau vast. Je bent net moeder. Die klaagt ook altijd dat Tarth en de Raad haar zoveel werk geven en ze daarom nooit tijd heeft voor ons.' Ze wist dat het er voor haar ooit ook op had geleken dat ze meer tijd in vergaderzalen en bibliotheken zou spenderen dan buiten in de wereld. Ze moest ook toegeven, als ze zo naar haar broer keek, dat ze blij was dat dat niet zo was gelopen. Ze rolde met haar ogen toen Willem doorvroeg maar boog glimlachend naar hem. 'Ik weet wie geholpen heeft om de routes in de Westelijke Landen op te zetten zodat Quandaise goederen de havens met hun taksen kunnen vermijden.'

Willem zag de ontevreden blik wel van zijn zus - bij de Goden, hoe kon hij het negeren als ze zó'n gezicht trok? 'Kijk me niet zo aan met die afkeurende blik van je,' klaagde hij goedbedoeld, terwijl hij opnieuw zijn kleine glaasje vulde en vervolgens gebaarde dat Muriel meer moest drinken. Hij vond dat hij hard genoeg vandaag gewerkt had en met een glaasje achterover was hij trouwens ook beter in het vertalen van brieven voor zijn moeder. Als Silva er was geweest, dan wist hij zeker dat zijn broer een glaasje - of meerdere - mee had gedaan. Ondanks dat ze als dag en nacht waren qua uiterlijk kwamen ze qua karakter zo nu en dan toch wel overeen. 'Gekrente prinses? Ik zou eerder spreken over een hartgebroken, razende, wraakzoekende prinses,' mompelde Willem, omdat hij wist hoe Silva zulke situaties eerder had aangepakt. Alleen toen waren het simpele edelen of bediendes geweest, niet een prinses! Als Silva zoiets flikte en dan ook nog naar huis durfde te komen, dan zou hij desnoods vijf karren en tien bewakers betalen om zijn broer weer terug in het Noorden te krijgen om zijn eigen problemen op te lossen. Nu werden zijn problemen te vaak naar hem en Muriel geschoven. 'En hoe denk je dat die gesprekken tussen vader en Silva zullen gaan? Ze willen niet naar elkaar luisteren. Moeder heeft altijd veel meer grip op hem gehad. Vader zag gewoon een tweede versie van hemzelf in Silva en is vervolgens teleurgesteld geraakt toen dat toch niet zo bleek.' Willem rolde vervolgens met een kleine glimlach zijn ogen. Natuurlijk trok hij veel werk naar zich toe, maar hij wilde zijn vader en moeder tevreden stellen en werk uit hun handen halen. De Kroon werd namelijk niet door twee paar handen gedragen, als je het aan hem vroeg. De Kroon was zoveel groter dan dat. Willem boog dichter naar zijn zus toe en luisterde ademloos naar haar woorden. 'Wie dan?' spoorde hij haar ongeduldig aan.

Muriel zei er maar niets meer over toen Willem zo geirriteerd reageerde. Wat dat betrof mocht haar broer zeggen wat hij wilde over Silvester en hoe hij amper naar de waarschuwingen en adviezen van zijn familie reageerde. Willem kon er ook nogal wat van en negeerde vaak genoeg Muriels woorden. 'Ik denk niet dat het een goed idee was dat vader achter hem aan is gegaan,' stelde ze met enige zorg. Hoe zou het hof van Celine het namelijk interpreteren als de Koning verscheen om zijn zoon op het matje te roepen en er dan alsnog niet veranderde? Waarom was haar moeder niet zelf gegaan? Ze zou het haar zelf maar moeten vragen als ze eindelijk tijd had om haar dochter te zien. Muriel perste haar lippen op elkaar om maar niet verder in te gaan op het feit dat hij zoals verwacht niet eens aandacht besteedde aan haar rake opmerking: Willem haalde zich inderdaad zelf al dit werk op de hals. Misschien was dat ook iets dat ze beter met haar ouders kon bespreken. Was er niet een klerk die hem kon helpen? Hadden ze geen raadsleden die zich hiermee bezig konden houden? 'Willem,' begon ze grinnikend en duwde hem van haar weg. 'Je weet dat ik je niet alles kan vertellen. Ik heb dit nog niet eens met mijn baas gedeeld.' Muriel noemde haar vader wel vaker met spot haar baas. Ze wist dat haar moeder er een hekel aan had, maar haar vader ging wel vaker mee in de grap. Wat dat betrof hadden ze een vergelijkbare humor, iets wat haar voor eens niet op haar moeder deed lijken. 'Je mag het in het rapport lezen wanneer ik dat af heb. Maar ik kan je wel zeggen dat het enkele grote gaten in de begrotingen van de gewesten ook zal verklaren.' Ze kon het niet laten hem nog iets van informatie voor te houden. 'Is er nog bericht gekomen van ome Ed en ome Kain?' Ze nam nog een slok van haar glas.

Hij kon zich vaak flink ergeren aan het selectief informatie geven van Muriel. Wat had hij er nou aan als hij mocht raden en dat ze hem dan niet het antwoord gaf? Bij de Goden nog aan toe... Gepikeerd liet hij zich weg duwen door zijn zus en dronk hij maar weer van zijn drank. In die zin kon hij nog het meeste plezier met Silvester maken. Willem haalde zijn schouders op bij haar laatste vraag. 'Volgens hun brieven gaat het zo hun gangetje. Maar je weet dat ze in de brieven nooit het achterste van hun tong laten zien.' En terecht, ze wisten nooit wie de brieven onderweg konden onderscheppen. 'Ik zal er binnenkort wel weer eens naartoe reizen.' Vervolgens klapte Willem zijn boeken dicht. 'Ik kan me toch niet meer concentreren. Ga je mee het zonlicht opzoeken?'

Muriel moest lachen om het zure gezicht van Willem. Ze was het inmiddels wel gewend dat ze altijd maar halve antwoorden kon geven aan haar broers, ook al waren ze nog zo nieuwsgierig. Het behouden van geheimen, naast het ontdekken van die geheimen, was een van haar beste kwaliteiten. Ze zuchtte en knikte. 'Je hebt gelijk, maar ik maak me zorgen om ome Ed. Ik heb gehoord dat hij dagenlang zonder eten, zonder licht, enkel en alleen met inkt en papier aan zijn bureau heeft gezeten tot Kain hem vond!' Ze maakte er maar een grap van, vooral omdat haar broertje net voor gesteld had om zijn werk voor nu te laten voor wat het was. Muriel wist hoe trots hun oom was op Willem en zijn kundigheid met cijfers en financien. Uiteindelijk gaf dat hem ook wat rust om niet alle financiele zaken zelf te moeten doen. Muriel vond het alleen maar grappig hoe veel haar oom en broer op elkaar leken. Ze dronk ook haar glas leeg en stond vervolgens op om haar kleding af te kloppen en de stoel aan te schuiven. 'Hoe gaat het verder behalve werk?' vroeg ze vervolgens benieuwd.