De vetrekken van Leona en Nathan

Nathan ging verder op het bed zitten en legde haar hoofd op zijn schoot. Zo gleed hij voorzichtig met zijn vingers door haar haren heen. 'Dat lijkt me een heel goed idee. Ik zal zo de kinderen wel even spreken en het voorstellen.' Ook hij had er erg veel moeite mee gehad dat Flynn had besloten om in het legerkamp te gaan wonen. Er ging geen dag voorbij dat hij niet aan zijn zoon dacht. Hij boog zich voorover en drukte zacht een kus op haar wang. 'Het spijt me van daarnet. Ik weet dat ik me altijd verontschuldig en dat je er niets mee kan, maar- Ik heb er altijd spijt van als ik zo doe. Niemand verdient het om mijn buien te krijgen en jij al helemaal niet.' Voorzichtig stond hij weer op en bracht alle koffers naar het gezamenlijke woonvertrek toe. 'Ik ga naar mijn zuster toe, ga je mee?' riep hij naar zijn vrouw toe, terwijl hij alle koffers af sloot.

Leona keek hem aan en knikte. 'Weet ik.' antwoordde ze enkel en glimlachte kort. Ze wist dat hij er spijt van had en ze wist ook dat hij die woorden meende, maar dat maakte het er niet altijd even gemakkelijk op. Ze zei altijd tegen zichzelf dat het wel een keer op zou houden en dat het minder zou worden en dat had ze al die jaren volgehouden. 'Ik kom straks misschien, ik wil nog even bij de paarden gaan kijken.' Ze had even tijd nodig voor zichzelf om alles weer op een rijtje te zetten. 'Doe Willa en Henry de groeten.' zei ze gemeend, waarna ze hem een kus gaf hem en omhelsde. 'Ik hou van je Nathan, vergeet dat nooit, oké?' Het was de waarheid: ze hield nog altijd van hem. Na deze woorden gezegd te hebben, liep ze terug naar de slaapvertrekken, waar ze haar laarzen aanreeg en baande zich vervolgens een weg naar de stallen.

Nieuw

Eisa liep met een nieuwsgierige blik achter de bediende aan terwijl ze de gangen van het paleis door geleid werd. Ze was die middag naar het paleis gegaan om Matheo te bezoeken en had toen te horen gekregen dat de familie niet meer in dezelfde vertrekken verbleef. Het had haar wat tijd gekost om te achterhalen waar ze dan wel waren en wie haar daarheen kon brengen. Eisa had uiteindelijk besloten om met haar gezelschap naar de hoofdstad te reizen net nadat Matheo zelf was vertrokken en bezocht hem na aankomst regelmatig. Ze wilde vaker langs komen, maar nu het optreden er aan zat te komen had ze al twee dagen over moeten slaan en in die tijd had ze overduidelijk iets gemist. In haar eentje zou ze Matheo niet gevonden hebben. Bovendien was de beveiliging in het paleis zo aangescherpt dat ze überhaupt al moeite had gehad om binnen te komen. Het hielp niet dat ze moe was van het vele oefenen. Ze slaakte dan ook een opgeluchte zucht toen ze het vertrek binnen gelaten werd en het er stil was. Geen andere wachters of bediendes aan wie ze uit hoefde te leggen wie ze was, noch ouders of zusters of tantes van Matheo die haar allerlei vragen zouden stellen. Hoewel ze tot nu toe warm verwelkomd leek te worden door de familie van Matheo, vond ze het moeilijk op al hun vriendelijkheid of nieuwsgierigheid te reageren. Eisa keek benieuwd rond terwijl ze naar wat haar een slaapkamer leek liep en vervolgens aan klopte. 'Matheo?' vroeg ze om haar bezoek aan te kondigen. Ze wist niet of haar bericht met verontschuldigingen dat ze niet eerder tijd had gehad om langs te komen maar echt op bezoek kwam die middag aangekomen was.

Matheo zat in zijn stoel met wielen bij het raam en keek zo naar buiten toe. De Koningin had zijn familie betere vertrekken gegeven, ver van de nieuwsgierige ogen van de andere gasten vandaan, en zijn familie had besloten dat hij de slaapkamer bij het balkon mocht. Zo kon hij toch wat van de stad zien. Een van de geneesheren van Myr had hem een rolstoel ter leen gegeven. Roshan had hem tegelijkertijd beloofd dat ze er ook eentje in het kamp zou maken. Hij hoopte echter dan al beter ter been te zijn en meer op krachten te zijn gekomen. De tijd ging maar langzaam, zeker de dagen dat hij Eisa niet zag. Maar haar brief beloofde- Op het zelfde moment hoorde hij een stem in de woonkamer. Matheo reed in zijn rolstoel naar de deur toe en opende deze voorzichtig om Eisa te zien. Onmiddellijk voelde hij hoe zijn borst warm werd. Ondanks dat hij haar als begroeting wilde kussen, legde hij zijn vinger op zijn lippen en wees hij naar zijn moeder die op één van de stoelen naast zijn bed in slaap was gevallen. Hij wilde haar graag wat rust gunnen en gebaarde dan ook naar Eisa om de deur achter hem te sluiten, zodat ze de woonkamer konden gebruiken waar nog eten en drinken van de lunch stond. Hij draaide zijn stoel naar haar toe en grijnsde verwelkomend. 'Eisa,' verzuchtte hij, terwijl hij probeerde om overeind te komen om haar ook degelijk te begroeten.

Eisa voelde hoe haar mondhoeken als vanzelf omhoog trokken bij het zien van haar vriend en ze haar moeheid vergat. Het deed haar goed dat hij al lang niet meer zo bleek en mager oogde als in Haudan. Het was niet alleen zijn gezondheid dat vooruit ging en hem aansterkte, maar de aanwezigheid van zijn familie had ook veel goeds gedaan. Ze knikte dan ook niet verrast toen ze zag dat zijn moeder in de hoek van de kamer zat. Ze sloot zo zacht als ze kon de deur achter hen en volgde Matheo de woonkamer in. Met een lach nam ze zijn grijns in zich op en legde al een hand op zijn schouder om hem in zijn stoel te houden en zelf voorover te buigen om hem te begroeten. Eisa kuste hem teder en gleed met een hand langs zijn hals voor ze hem tevreden aankeek. 'Sorry dat ik de lunch heb gemist,' begon ze terwijl ze in zich op nam dat er nog een gedekte tafel stond. 'Ik heb eerst een uur lang het paleis rond gelopen omdat je blijkbaar verhuisd bent?' Het was een verrassing geweest, maar nu ze rondkeek ging ze er maar van uit dat de familie Barnes een upgrade had gekregen om wat voor reden dan ook. Tegelijkertijd waren de vertrekken wel erg ver gelegen van de drukkere delen van het paleis, dat ze zich afvroeg wat daar mee bedoeld werd. Ze was er inmiddels al wel achter dat niets in deze wereld zomaar gebeurde. 'Waar is de rest?' vroeg ze ook benieuwd en met enig eigen belang. Ze was blij Matheo even voor haarzelf te hebben, al was het maar een half uur.

Matheo liet zich weer zijn rolstoel in laten duwen door Eisa, maar protesteerde niet omdat hij al snel haar lippen op de zijne voelde. Hij hield de rokken van haar jurk vast om haar dicht bij zich te houden. 'Het is niet erg. Eet vooral als je zelf nog geen lunch hebt gehad,' bood hij aan, terwijl hij gebaarde naar het vele voedsel dat nog over was. Ontevreden hoorde hij vervolgens de woorden over de verhuizing aan. 'Ik heb een bode naar je toe laten sturen, maar die is zo te zien niet bij jou aangekomen.' Hij had de man flink wat geld toegeduwd om zo snel mogelijk zijn brief af te laten leveren. Echter nu hij zoveel in bed doorbracht kon hij niet de handelingen van anderen in de gaten houden. Hij moest dus ook accepteren dat de bode weg was gerend met zijn geld. 'De Koningin heeft ons betere vertrekken gegeven. Het zal vast een of andere omkoping zijn uit schuld.' Hierbij keek hij even bezorgd naar zijn slaapkamer. Zijn moeder had hem al flink op de kop gegeven toen hij eerder slecht over de Koningin had gesproken. 'Mijn vader en Leona zijn de stad in om een door mijn moeder opgestelde lijst van voedsel en ingrediënten te kopen, Roshan wilde een oude bekende opzoeken en mijn tante-' Hij haalde zijn schouders op. 'Ik heb geen idee wat Robyn aan het doen is, om eerlijk te zijn. Ze zal vast met de Quandaïse prins op pad zijn gegaan. En mijn moeder zal nog wel een tijd in slaap zijn, gok ik zo.' Hij keek hierbij gecharmeerd naar zijn vriendin. 'Maar hoe is het met jou? Hoe verlopen de repetities?'

Eisa nam het aanbod om wat te eten maar al te graag aan. Met de drukte die ze de afgelopen dagen mee had gemaakt was er niet altijd tijd om iets te eten. Ze wist echter dat het belangrijk was voor een optreden goed te eten. Toen ze jonger was had ze nog wel eens gedacht dat ze er mooier uit zou zien als ze minder at, maar dat had haar stem nooit ten goede gedaan, noch haar stamina. Eisa koos één van de broodjes die er nog lagen en stopte een paar druiven in haar mond voor ze tegen de tafel leunde en de uitleg van Matheo hoorde. 'Ik verwacht dat hij me bij de herberg heeft proberen te vinden, maar we zijn al twee dagen in de oefenruimte bezig geweest.' Ze had samen met haar groep een leegstaande schuur gevonden waar ze hun voorstelling in zijn geheel door konden nemen. Ze zouden pas echt de grote test kunnen doen als het podium in de stad gebouwd was en ze daar konden oefenen, maar dat liet nog op zich wachten. Eisa zuchtte vervolgens en deed toen haar best om een nog diepere zucht te onderdrukken. 'Het gaat goed. We hebben nu al meerdere malen de hele show door kunnen spelen. Dat betekent dat we nu ook weten waar het nog fout gaat. Maar het is in ieder geval niet mijn stuk dat nog ogen en haken heeft.' Ze glimlachte tevreden wat betrof haar eigen kunnen. 'We weten alleen nog niet hoe het podium er uit gaat zien. Of er wel genoeg plek zal zijn. En-' Eisa keek opzij naar haar vriend en wuifde haar zorgen toen weg. Het viel in het niets bij wat hij nu meemaakte. Ze liep naar hem toe en sloeg haar armen van achteren om Matheo heen. Zo kuste ze zijn wang en liet haar hoofd vervolgens op zijn schouder rusten. 'Is het enige dat ik gemist heb de afgelopen dagen dat je verhuist bent?' vroeg ze om verder te gaan op een ander onderwerp. Het had niet goed gevoeld dat ze haar repetities had moeten verkiezen boven een bezoek aan Matheo, maar het was noodzakelijk geweest.

Matheo genoot van Eisa's verhalen. Hij wist hoe getalenteerd ze was en met hoeveel passie ze haar muziek maakte. 'Ik weet hoe goed je bent,' vleide hij zijn vriendin, terwijl hij toe keek hoe ze eten voor zichzelf opschepte. Ook Matheo begon eindelijk zijn eetlust terug te vinden. 'Roshan vertelde dat ze een poster van jouw groep in de stad zag hangen. Hebben jullie die gemaakt of is de Koningin het aan het promoten?' vroeg hij benieuwd. Bij haar vraag haalde Matheo achteloos zijn schouders op. 'Mijn leven is op dit moment niet erg spannend. Mijn ouders zijn er niet over eens of ze de festiviteiten moeten bezoeken, Silvester is druk bezig met zijn familie en verloofde en mijn zussen vermaken zich met elk hun interesses. Ik moet elke dag mijn bittere medicijnen innemen en oefenen om zelf naar het toilet te lopen,' grinnikte hij, al voelde hij de zwaarte van zijn verwonding nog steeds in elke vezel van zijn lichaam. 'Ik kan niet wachten tot ik toestemming krijg om weer wat gewichten te heffen. Ik zou al jouw instrumenten kunnen dragen, bijvoorbeeld, of de staljongens kunnen helpen om balen hooi te verplaatsen.' Hij had zijn hand op die van Eisa gelegd en kneep er zacht in. Gelukkig vond ze het niet erg om naar al zijn fantasieën te luisteren. 'En bij de Goden, als ik eenmaal weer ter been ben, dan houd ik je vast en laat ik je niet meer los.' Hij bracht haar hand naar zijn lippen en drukte er een kus op.

'Dat is Benji's werk,' grinnikte Eisa. 'Hij denkt dat we niet genoeg publiek zullen trekken, dus heeft hij posters laten maken. Maar ik verwacht dat het toch genoeg promotie is dat de Koningin aanwezig zal zijn. Al is ze er maar voor één nummer, dan krijgen we de toeschouwers wel te pakken.' Zuri was vooral gefrustreerd geweest dat Benji het geld voor de posters uit hun gedeelde pot had gehaald, maar Eisa had haar kunnen overtuigen dat het uiteindelijk ook een goed visitekaartje was. Als men hen had zien optreden maar hun naam niet had onthouden, dan zouden ze dat zo nog later in de stad tegen kunnen komen. Uiteindelijk had Zuri maar toegegeven dat het niet zo een slecht idee was. Eisa was enkel opgelucht geweest dat het niet op een grotere ruzie uitgelopen was. Ze waren allemaal vrij gespannen deze week. 'Ik vind het anders erg fijn te horen wat je zoal doet,' wierp ze tegen en glimlachte naar haar vriend. Ze hoopte dat het hem aanspoorde zijn alledaagse zaken met haar te delen. Ze vond het niets dat ze achteraf navraag moest doen bij de geneesheren als Matheo niet over zijn herstel sprak. Zijn familie durfde ze het niet te vragen. 'Ik kan niet wachten om je sjouwend met hooibalen te zien,' lachte Eisa vervolgens. Ze voelde dat haar glimlach alleen maar groeide bij de verdere woorden van Matheo en hield hun handen opzij zodat ze plaats kon maken voor haar lippen. Ze kuste hem zacht en gleed nog met een hand langs zijn wang voor ze Matheo toch losliet en nog iets van de eettafel pakte. 'De prins is dus niet meer langs geweest?' vroeg ze aanhakend op zijn eerdere woorden over Silvester. Ze had hem sinds de aankomst in Myr niet altijd positief over zijn vriend horen spreken.

Matheo glimlachte om de enthousiaste woorden van zijn vriendin. 'Ik weet zeker dat het een succes wordt. Woorden verspreiden snel in een stad zoals deze, dus het verbaast me niets als een heel groot deel van de bevolking af weet van de festiviteiten en jouw optreden. Ik kan Silvester zelfs vragen of-' Hij stopte abrupt. Zou hij daadwerkelijk Silvester om een gunst vragen? Matheo besloot om de zin afgebroken te laten en liet zich gelukzalig dus ook kussen door Eisa. 'Leona bidt al dagen voor jou en jouw groep. Ze kan niet wachten op het optreden. Ik weet zeker dat ze haar instrumenten thuis nu eindelijk weer eens gaat oppakken.' Ondanks dat zijn zusje veelal erg verlegen was als Eisa er was, praatte ze vervolgens de oren van zijn hoofd als de vrouw eenmaal weg was. Matheo reed zijn rolstoel achter Eisa aan en pakte ook nog wat fruit van de tafel af. Ondertussen dacht hij na over de vraag van zijn vriendin. 'Ach, hij is een aantal keer langsgekomen...' begon Matheo vaagjes, waarna hij ietwat beschaamd weg keek. 'Ik heb hem die keren niet erg warm verwelkomd, laat staan mijn familie, en ik heb hem ook niet meer uitgenodigd. Het zou me niet verbazen als hij zich niet erg welkom voelt.' Matheo had erg veel gevoelens naar zijn beste vriend toe: enerzijds miste hij hem, anderzijds voelde hij dankbaarheid voor het redden van zijn lezen. Maar daar stond tegenover dat hij met tegenzin in Myr was. Eisa verzachte de tegenzin grotendeels, maar het voelde niet goed dat zijn eigen wensen zo uit de weg gegooid waren. 'Maar misschien is het beter zo. Hij heeft zijn familie, zijn taken en zijn verloofde. Ik heb mijn herstel, mijn taken in het kamp en- en godzijdank jou.' Het deed pijn om die eerste woorden uit te spreken. Het was een herhaling van wat zijn vader en tante al vaker hadden gezegd tijdens dit verblijf. Zelfs zijn moeder had er enkele keren mee lijken in te stemmen.

‘Dat is erg aardig van haar,’ stelde Eisa met een zelfbewuste glimlach. Ze had niet erg veel woorden gewisseld met de jongste zus van Matheo, maar ze had inmiddels wel heel veel over haar gehoord van Matheo zelf. Maar zo voelde ze zich iedere keer als ze een interactie had met iemand van zijn familie. Ze was nog niet helemaal op haar gemak. Ze wist dat dat niet lag aan zijn ouders, zussen of tante, maar simpelweg aan het feit dat ze nooit zo een soort familie had gekend. Soms wist ze dus niet hoe ze moest reageren op de vriendelijkheden die ze steeds ontving. Zelfs Matheo’s vader had, ondanks dat hij maar weinig sprak met haar, zijn dank zorgvuldig geuit toen ze nog in Haudan waren. Nu voelde ze wel eens zijn blik op haar gericht, maar het leek vooral nieuwsgierigheid en geen afkeuring. Ze had een van de stoelen naar Matheo gekeerd om daar plaats te nemen. Ze brak stukken van haar broodje af en stopte dat in haar mond terwijl ze haar vriend nauwkeurig bekeek nu hij het over de prins had. ‘Denk je dat echt? Dat dat beter is?’ vroeg ze enigszins sceptisch. ‘Hij is de enige persoon die echt weet wat jullie meegemaakt hebben. Wat er daarna gebeurd is, neemt niet weg dat hij je door dik en dun – en stommiteiten – gesteund heeft.’ Eisa was zich er van bewust dat het misschien vreemd was dat dit uit haar mond kwam, maar ze zag de prins in een enigszins ander daglicht nu. ‘Ik moet ook toegeven dat ik misschien beinvloed ben door zijn verloofde,’ legde ze toen uit. ‘De afgelopen keer ben ik de prinses tegen gekomen in de gangen en we raakten aan de praat. Ze bood hulp aan met de kostuums toen ik vertelde dat ze beschadigd aangekomen waren.’

Matheo luisterde zwijgend naar de woorden over zijn beste vriend. Hij was verbaasd om deze woorden uit Eisa's mond te horen, gezien ze eerder zo kritisch over de prins was geweest. Misschien had ze dan toch een punt. 'Ik zal hem binnenkort weer eens uitnodigen,' beloofde hij dus maar, meer naar zichzelf dan naar haar toe. Silvester en hij hadden eerder al gehoopt dat hun toekomstige partners elkaar zouden mogen. Nu dat ook daadwerkelijk zo was, konden ze er niet eens van genieten omdat ze elkaar zo weinig spraken. 'Herkende de prinses jou?' vroeg Matheo benieuwd. Dan had Silvester toch over Eisa verteld.

Eisa had ook al wel gehoord dat Matheo's familie niet erg positief over de prins sprak, maar ze was blij te horen dat dat toch niet helemaal tot hem doorgedrongen was. 'Ga in ieder geval niet weg zonder hem gesproken te hebben,' spoorde ze Matheo nog voorzichtig aan. Uiteindelijk moesten ze zelf de beslissing maken hoe ze hun vriendschap voort zouden zitten, dat hoefde niet door iets of iemand anders besloten te worden. 'Ze had me in Haudan ook al eens begroet.' Eisa was toen verrast geweest dat de prinses überhaupt had geweten wie ze was. 'De naaister die de prinses gevonden heeft is geweldig,' ging Eisa vervolgens enthousiast verder. 'Mijn kostuum is nog steeds niet af, maar het wordt zo mooi,' verzuchtte ze. Ze had nog nooit zoiets verfijnds gedragen. Toen ze net begonnen was met optredens had ze zelf haar jurken nog gemaakt. Ondertussen liet ze dat maar aan anderen over en had ze aardig wat kosten gemaakt om goed voor de dag te komen. Ze kon zingen dat ze een keizerin was die bemind werd door een God in een stel vodden, maar dan ging het publiek niet zo gemakkelijk in haar opvoering mee. Eisa leunde naar Matheo toe en legde een hand op zijn arm. 'Weet je al of je er bij kan zijn. Het optreden?' Hij had zojuist gezegd dat zijn zusje er graag bij was, maar ze had nog niet veel duidelijkheid gekregen of hij er zelf bij kon zijn. Of dat nou kwam omdat hij nog niet goed genoeg ter been zou zijn om naar het marktplein te komen of omdat de Koninklijke familie hem in het paleis zou houden. Eisa gleed met haar duim langs zijn arm en deed haar best te glimlachen naar haar vriend. 'Anders dacht ik dat je misschien bij één van de repetities kan komen kijken. Dan kun je de drukte vermijden.'

Matheo was blij verrast om te horen dat de twee vrouwen elkaar al vaker hadden gezien. Blijkbaar was Eisa in de smaak gevallen, want als hij de geruchten zo moest geloven, was de prinses niet tegen iedereen even hartelijk. 'Beschrijf me alsjeblieft hoe jouw kostuum er uit komt te zien.' Matheo keek zijn vriendin aan en glimlachte breed. 'Natuurlijk kom ik,' besloot hij op dat moment. Zijn moeder had hem de afgelopen dagen al enkele keren voorzichtig aangespoord of hij wilde gaan, terwijl zijn tante juist had benadrukt dat hij er over na moest denken of hij wel wilde dat men hem zo zou zien. Of dat het verstandig was om de roddels te bevestigen doordat men zag dat hij gewond was geraakt. Zijn vaders mening moest hij er nog over horen, en zeker de opinie van de koninklijke familie, maar hij had zijn besluit gemaakt. 'De Koningin zal me persoonlijk achter slot en grendel moeten zetten om ervoor te zorgen dat ik niet kom,' grijnsde hij, terwijl hij een hand op haar wang legde. 'Desondanks kom ik ook graag naar jouw repetitie. Ik zeg nooit nee om jou te zien zingen.' Hij genoot ervan om haar zo in haar element te zien. Hij dacht dat het vast moest voelen zoals hij zich voelde als hij vocht. Al was dat de verleden tijd. Hij moest nu weer alles opnieuw leren. 'Weten jouw collega's en vrienden van mij af?' vroeg hij benieuwd. Anders zou het een hele verrassing worden als hij kwam opdagen bij een repetitie.

Eisa schudde met een speelse glimlach haar hoofd. 'Het wordt een verrassing. Ook voor jou.' Bovendien hoopte ze dat het hem inderdaad meer reden zou geven om te komen. 'Ja?' vroeg ze dan ook blij verrast bij het plots zekere antwoord van Matheo. Ze deed haar best haar enthousiasme te beperken, maar het luchtte haar oprecht op dat hij zou komen. Ze had het niet echt durven vragen om maar geen al te hoge verwachtingen te hebben of zelfs te doen lijken dat ze die eis had. Tegelijkertijd was dit optreden belangrijk voor haar. Ze pakte zijn hand vast en kuste hem opgelaten. 'Ik kan altijd aan Tom vragen of hij helpt een plek voor je vrij te houden naast het podium.' Tom hielp hen met het in gang zetten van het optreden door de zaken rondom het podium zoals hun attributen te regelen. Hij was pas in Myr bij de groep gekomen, maar paste er nu al goed bij in. Ze hadden het nodig ook. Dit was de grootste show die ze tot nu toe gedaan hadden. Ze knikte met een glimlach. 'Zuri klaagt al even dat ze je nog nooit heeft ontmoet en plaagt me nu dat ik je verzonnen heb enkel en alleen om tijd weg van hen te krijgen.' Eisa schudde grinnikend haar hoofd als ze dacht aan al het geplaag. Ze zou er niet over klagen. Het hielp de sfeer tijdens repetities luchtig te houden. 'Ik heb geen familie zoals de jouwe. Maar Zuri en Benji en de anderen, zij zijn mijn familie. En ik wil je graag aan hen voorstellen.' Eisa keek hierbij haar vriend aan en kneep in zijn hand. Ze had inmiddels al een paar weken toegang gekregen tot de familie van Matheo en ondanks dat het haar soms oncomfortabel maakte, wist ze dat het veel betekende.

Matheo voelde de uitdaging en keek haar dan ook smekend aan. 'Kan je er echt niets over loslaten? Wordt het een jurk? Of een pak, zo eentje met een lage nek en-' Zijn hand volgde zijn woorden en gleden langs de neklijn van haar bovenkleding. Hij besefte zich echter op hetzelfde moment dat zijn moeder hier nog was, dus moest hij zich inhouden. Al weken. Geen enkele keer konden ze eens privacy hebben. 'Ja,' beloofde hij opnieuw, waarna hij de kus opgelaten en blij ontving, 'al zal het misschien in het geheim moeten zijn.' In de tussentijd had hij bedacht dat de Koningin en Koning mogelijk toch een stokje hiervoor zou steken. Maar met de hulp van Silvester konden ze vast een goede en geheime uitgang vinden om het paleis te verlaten. 'Dat zou fijn zijn. Dan kan ik je nog beter bekijken.' Hij had haar hand weer vastgepakt en speelde met één van de ringen die ze om had. 'Ik wil ze ook graag ontmoeten. Iedereen die belangrijk voor jou is, is daardoor ook belangrijk voor mij. Daarom wil ik je ook zo graag voorstellen aan Arlo... wanneer hij weer terugkeert.'

Eisa moest grinniken om zijn vragen en hield haar gelach in toen ze de hand langs haar hals voelde. Ze wist waarom hij stopte, maar voelde alsnog de teleurstelling. Dat was een ander nadeel van het zo dicht op Matheo's familie zitten. Bij de Goden, wat wilde ze graag meer, vooral nu hij langzaamaan zijn kracht terug begon te krijgen. Ze vertelde zichzelf maar dat het goed zou voelen wanneer ze wel eindelijk een moment echt alleen hadden en wanneer Matheo er comfortabel mee zou zijn. 'Ze zullen toch te druk zijn met al hun gasten en de beveiliging in de stad. Wie maakt het dan uit wat jij doet,' stelde ze glimlachend en hoopvol. Ze wist dat het enigszins naïef was zo te denken, zeker sinds alles wat er gebeurd was in en na Haudan, maar ze kon haar eigen bubbel nog niet laten barsten. 'Ik zal het er meteen met Tom over hebben zodra hij weer bij de repetities is.' Ze keek naar hun handen en liet alles wat Matheo zei tot haar doordringen. Het maakte haar erg warm hem zo te horen praten. 'Ik hoop dat hij snel terug is.' Eisa wist dat de hele familie erg uitkeek naar de terugkomst van Arlo. Het was echter onduidelijk wanneer dat zou zijn. Wie weet zou Matheo dan al weer thuis zijn voor zijn broer aankwam. 'Theo,' begon ze zacht en enigszins aarzelend. 'Na de festiviteiten, als je naar huis gaat-' Eisa wist dat ze, nu ze dit eenmaal op bracht niet meer terug kon. 'Ik weet niet wat ons te wachten zal staan na het optreden. Of we dan meteen nieuwe uitnodigingen zullen krijgen of dat we eerst een pauze kunnen nemen.'

Matheo dwong zichzelf om Eisa's woorden te geloven. Desondanks wist hij hoe het koningshuis nog steeds erg bezig met hem was. En als het de Koningin en de Koning niet waren, dan was het wel de Raad die hem en Silvester probeerde te straffen. Matheo hoorde de aarzeling in haar stem en kneep zacht in haar handen. Met een geruststellende blik rolde hij met zijn rolstoel nog wat dichter naar haar toe. 'Ik zou het je alleen maar gunnen om veel uitnodigingen te krijgen na het optreden en het land door te reizen. Laat je alsjeblieft daarin niet hinderen door mij. Het zijn mooie kansen die je moet grijpen.' Hij maakte een van zijn handen los en streek een losgevallen pluk donker haar achter Eisa's oor. 'Mijn familie en ik gaan samen terug naar het kamp en daar ga ik verder revalideren. Het zal tijd en moeite kosten, maar als je dan terug bent van al jouw reizen, dan ben ik weer de oude en dan kunnen we samen op avontuur gaan. Dat beloof ik, net zoals ik beloof dat ik op je zal wachten.' Nu kwam hij zelf met enige moeite half overeind om zijn vriendin naar zich toe te trekken en liefdevol te kussen. Datzelfde verlangen naar liefde, maar ook intimiteit, privacy en samenzijn had hij eerder, net zoals Eisa, ook gevoeld. Dat had hij al gevoeld sinds Eisa aan zijn zijde was in Haudan, maar hij fysiek nog nergens toe in staat was geweest. Nu voelde hij zich beter, maar gaf zijn familie hem geen rust.

Benji en Zuri waren niet alleen ontzettend nieuwsgierig naar Matheo omdat ze hem nog nooit ontmoet hadden, maar ook omdat ze erg benieuwd waren wat voor plannen Eisa had met hem. Ze had er zelf nog maar weinig over gezegd ook al wilde ze graag Zuri om advies vragen. Het had haar ook wel degelijk bezig gehouden want nu ze het antwoord van Matheo hoorde voelde ze een flinke last van haar schouders vallen. Ze wilde niet hoeven kiezen tussen haar vriend of haar carrière. Even had ze wel gedacht dat dat misschien zou gebeuren als hij het niet zag zitten dat ze niet naar het Noorden zou gaan. ‘Ik beloof dat ik je veel zal schrijven dan kan je me op de hoogte houden hoe het gaat en kan ik je er aan herinneren dat ik veel aan je denk en je mis. En dat ik zo snel ik kan naar je toe kom.’ Eisa wist dat het ook niet makkelijk zou zijn om lang van hem weg te zijn, vooral omdat ze wist dat hij met zijn herstel zou zwoegen. Ze nam vervolgens glimlachend zijn kus aan. Ze legde een arm om zijn middel om hem te ondersteunen en zette haar andere hand op de armleuning van zijn rolstoel voor balans. Eisa maakte de kus dieper om haar dankbaarheid en haar verlangen naar hem te tonen. Nu ze dit wist, duurde de festiviteiten plots te kort. Ze zouden snel genoeg weer afscheid moeten nemen. Eisa verbak uiteindelijk de kus toen ze dacht iets in de slaapkamer te horen en beet op haar lip terwijl ze Matheo bekeek. Ze schudde uiteindelijk grinnikend haar hoofd en kuste nog zijn wang. ‘Als je voor de repetitie komt, kunnen we misschien daarna een avond voor onszelf hebben,’ stelde ze voor.

Matheo voelde hoe hij warm werd door de beloftes van zijn vriendin. Dit was heel anders dan de andere keren dat ze afscheid hadden genomen. Ze hadden allebei de intentie om samen te blijven, om echt iets op te bouwen samen. Matheo liet daardoor met tegenzin de lippen van Eisa met rust toen ook hij geluid uit de slaapkamer hoorde. Zijn moeder was vast wakker geworden. Hij wist dat ze zou proberen om hun privacy te geven, maar hij wilde zijn moeder ook niet opsluiten in zijn slaapkamer. Daarbij wist hij dat ze hem zo zijn medicijnen zou gaan geven en zijn wonden zou insmeren met de helende zalf die hij had gehad in Haudan. 'Dat klinkt geweldig,' stemde hij met haar voorstel in, waarna hij nog meer gerommel uit de slaapkamer hoorde. 'Ik denk dat mijn moeder zo naar buiten komt. Je bent welkom om te blijven, maar ik begrijp het ook als je nu nog wilt wegvluchten.' Met een glimlach pakte hij haar hand vast en keek haar afwachtend aan.

Eisa wist dat ze in Haudan beiden aan hadden gegeven dat ze het wilden proberen om te werken aan een relatie. Het bleek steeds weer een verrassing hoe makkelijk dat ging, vooral gezien de situatie. Eisa hoefde er niet aan te twijfelen dat ze veel om Matheo gaf en dat andersom hetzelfde gold. Ze mocht van geluk spreken dat hij haar dan ook zo de ruimte gaf. Ze wist heel goed dat niet iedere man bereid was dat te doen. Dat was precies de reden waarom ze langere relaties uit de weg was gegaan. Ze wilde niet haar keuze om ook haar carrière hoog in haar prioriteitenlijstje te hebben steeds moeten verdedigen. Eisa glimlachte vervolgens en streek Matheo's blouse dat in hun kus erg verfrommeld was geraakt glad. 'Ik heb nog wel tijd voor wat thee.' Ze zou graag willen ontsnappen, maar het was niet helemaal eerlijk voor haar vriend als ze hen wilde vermijden. Wat dat betrof was zijn moeder nog het makkelijkst om mee om te gaan. Zijn vader kon geen enkel gesprek op gang houden, zijn jongere zus durfde geen woord tegen haar te zeggen terwijl Roshan juist niet op hield met praten en van zijn tante kreeg al helemaal geen hoogte. 'Denk niet te veel aan wat we zullen doen met onze avond alleen,' grapte ze nog met een knipoog voor ze opstond op het moment dat Matheo's moeder naar buiten kwam en ze haar vriendelijk begroette.

Nieuw

Roshan stond met een afkeurend gezicht voor de spiegel. Ze had een jurk van haar moeder aan en probeerde te beoordelen of de kleur haar ogen meer of minder liet stralen. Ze had bovendien het idee dat ze hier en daar wat aanpassingen nodig had om het gewaad echt goed aan te laten sluiten op haar lichaam. Ze draaide zich om en streek haar krullen aan de kant om haar achterkant te keuren. Zo vaak droeg ze niet zoiets uitbundigs en onpraktisch. Het paste haar niet. Zuchtend liet ze haar krullen vallen en liep op blote voeten de zitkamer van de vertrekken in. 'Mam, heb je niet iets in het groen? Of misschien een oranje kleur die mooier bij mijn huid past?' Ze had uit voorzichtigheid de rokken deels omhoog getrokken. Ze wilde niet dat ze ergens achter bleef haken. Ondanks dat ze niets wist over textiel en nooit echt geprobeerd had om aan borduurwerk of weven te doen, wist ze hoe ze vakmanschap kon herkennen. Haar blik gleed het vertrek rond waar ze niet meteen haar moeder zag, maar wel haar vader op de bank. Hij had zich over een stapel brieven gebogen, maar keek op om haar met een glimlach te bekijken. 'Je ziet er beeldschoon uit, Roshan.' Ze rolde met haar ogen, maar grijnsde ook breed. 'Dat is de bedoeling ook,' legde ze uit, maar voelde een grimas bij zijn volgende opmerking. 'Je lijkt sprekend je moeder!'

Guila had net Matheo terug gebracht van zijn fysieke hersteltraining naar hun familievertrekken toe. Haar zoon was de laatste tijd doodop na die oefeningen, dus hielp ze hem in bed en gaf ze hem zijn medicijnen voordat hij in slaap viel. De trainingen wilde hij zo vroeg mogelijk doen, zodat hij daarna kon uitrusten en in de namiddag en avond met Eisa kon optrekken. Guila kon ook niets anders concluderen dat Matheo flinke stappen zette, letterlijk en figuurlijk. Het zou niet lang duren voordat hij korte stukken in het paleis zonder rolstoel kon afleggen. En Eisa had ook een herstellende werking op hem. Toen ze Roshans stem uit de andere kamer hoorde, drukte ze nog een kus op Matheo's haren en liet hem vervolgens alleen in zijn slaapkamer zodat hij kon rusten. In de zitkamer was het echter drukker: haar man zat op de bank de post door te nemen en Roshan stond- Met een nieuwsgierige blik keek ze Roshan van top tot teen aan. 'Wat zie jij er mooi uit.' Ze liep op haar dochter af en maakte het ceintuur om haar taille vast. 'Voor welke gelegenheid is het? Mijn groene jurk heb ik thuis gelaten, maar één van mijn oude Quandaïse jurken heb ik mee en die heeft hinten van oranje.' Dit exemplaar was er eentje die ze van Rani had gekregen. Omdat Guila er zo uiterst voorzichtig mee was geweest, konden alle jurken nog prima gedragen worden. Guila moest ondertussen ook glimlachen om de opmerking van haar man. 'Mijn tante heeft mij ooit weleens verteld dat ik ook sprekend op mijn moeder leek.' Helaas was Guila door het jonge verlies van haar moeder en door de vele jaren dat ze nu leefde haar moeders gezicht vergeten.

Roshan keek naar haar moeder en probeerde haar gezicht te lezen. 'Echt?' vroeg ze. 'Je zegt dat niet alleen omdat je mijn moeder bent?' Ze liet haar moeder de ceintuur vast binden en keek toen kort van haar vader naar haar moeder. 'Het feest morgen.' Haar familie leek nog geen collectieve beslissing te hebben genomen of ze nou wel of niet aanwezig zouden zijn op het openingsfeest van het jubileum, maar prinses Muriel had benadrukt dat ze wel degelijk uitgenodigd waren. Ze merkte dat haar vader ook niet erg tevreden was met haar woorden. Hij had zijn brieven kort aan de kant gelegd en zijn vrouw een fronsende blik toegeworpen, maar zei verder niets. Roshan wist dat hij veel liever niet naar het grote feest ging. Bovendien was hij ook al niet erg te spreken geweest over haar keuze om met haar zusje naar Myr te reizen. 'Mag ik die jurk ook proberen?' vroeg ze om hopelijk even snel over het gevoelige onderwerp heen te praten. Ze liep ondertussen alvast terug naar de slaapkamer om weer in de spiegel te kijken en daar te wachten of haar moeder de jurk zou brengen.

Flynn kwam maar met moeite door zijn brieven heen. Het waren voornamelijk berichten uit het legerkamp. Hij wist dat er geklaagd zou worden als hij te lang weg bleef voor persoonlijke redenen, maar tot nu toe had hij dat goed weten te negeren met alle zorgen om zijn zoon. Nu het beter ging met Matheo en hij hier enkel nog was omdat de Koninklijke familie hen niet wilde laten gaan, was dat moeilijker. Hij had het dus ook niet erg gevonden dat zijn dochter verscheen in één van haar moeder's jurken en zo wat afleiding bood. Flynn keek met een glimlach toe hoe zijn vrouw Roshan hielp, maar merkte dat die glimlach even snel weer vervaagde. Hij had een blik op Guila geworpen, maar zei pas echt iets toen Roshan de slaapkamer terug in verdween. 'Ze zegt een hele week lang dat ze alleen naar de festiviteiten in de stad wil en nu wil ze plots naar dat bal vol- vol slangen hier?' vroeg Flynn op zachte maar geagiteerde toon. Zijn houding naar de adel was enkel verslechterd. Ondanks dat Guila minder boos leek op haar goede vriendin, was hij zijn woede nog niet kwijt naar de Koninklijke familie. 'Het was een slecht idee om haar met de prinses op stap te laten gaan,' verzuchtte Flynn.