Het Centrum van het Kamp

Matheo liep met opgeheven hoofd door het kamp heen. Hij was nog niet zo snel als vroeger, maar in elk geval kwam hij hersteld genoeg over dat men hem als voldoende genezen zag. Hij was niet meer de man die het kamp binnen gedragen moest worden, of erger, zoals in het Oosten. De aanwezigheid van Eisa had hem goed gedaan en had hem vooral ook gestimuleerd om weer aan het werk te gaan. Als hij ooit om haar hand zou vragen, moest hij ook voor haar kunnen zorgen, zodat zij muziek kon blijven maken. Daarvoor moest hij wel klimmen in de ranken van het kamp. Dat was makkelijker gezegd dan gedaan, gezien zijn eerdere mislukkingen, dus moest hij zich weer van onderaan opwerken. Als soldaat moest hij zich allereerst bij Kapitein Solares melden. Zij ging over de taakverdeling van de soldaten. Natuurlijk was hij op de hoogte dat de tent gedeeld werd met zijn vader, maar hij had via-via vernomen dat zijn vader in vergadering was met de Generaal en dat de kust dus veilig was. Kapitein Barnes zou namelijk vast klagen dat het te vroeg was ofwel dat hij juist weken eerder aan de slag had moeten gaan. Net voor de tent kwam hij tot stilstand en haalde hij diep adem. Matheo merkte dat hij zenuwachtig was, terwijl hij door de kleine kier tussen de tentflappen naar binnen probeerde te kijken. 'Soldaat Barnes meldt zich,' riep hij buiten de tent, terwijl hij ongeduldig wachtte tot Kapitein Solares hem naar binnen zou roepen.

Flynn had zich net gebogen over enkele plannen voor een opkomende missie toen hij buiten een soldaat heen en weer hoorde schuiven. Hij legde met een zucht zijn veer al aan de kant. Hij hoorde natuurlijk bereikbaar te zijn, maar hij was de hele dag al buiten geweest en vroeg zich af waarom deze persoon hem niet eerder aan had kunnen spreken. Toen hij echter de stem herkende, bleef hij in zijn aarzeling steken. Ondanks dat hij de afgelopen manen veel tijd dicht bij zijn zoon had gespendeerd, had hij in het kamp zijn afstand behouden. Het had hem beter geleken om niet in de weg te staan van Matheo's terugkeer in het kamp. Flynn voelde thuis al dat hij met flinke zorgen toekeek als zijn zoon in de tuin aan het trainen was of zodra hij op stap ging met zijn vriendin. Met die gedachtes waren al enkele tellen verstreken en moest hij zich snel laten horen. 'Kom binnen, soldaat Barnes,' zei hij luid genoeg. Hij kon zijn jongen niet voor die tent laten staan terwijl iedereen hem daar waarschijnlijk kon zien, noch om zijn eigen ongemak te vermijden. Flynn rechtte zijn rug en wachtte zo af tot Matheo binnen stond.

Matheo voelde de ogen op zijn rug gericht toen hij niet onmiddellijk antwoord kreeg van de Kapitein. Had hij zich vergist en was Kapitein Solares nog ergens anders bezig in het kamp? Misschien moest hij toch maar weglopen, voordat men dacht- Matheo verstijfde plots bij het horen van een bekende stem. Wat deed zijn vader in de tent? Hij had zo uitgebreid rondgevraagd en nog steeds had hij zich blijkbaar vergist. Uiteindelijk pakte hij zich toch maar snel bij elkaar, om verder ongemak zo buiten de tent te vermijden, en liep hij de tent in. Eenmaal binnen vond hij zijn vader achter zijn bureau. Matheo ging in positie staan en boog hij zijn hoofd als in begroeting. 'Soldaat Barnes meldt zich,' herhaalde hij zijn eerdere woorden, waarna hij enigszins ontspande. In eerste ogenblik leek zijn vader niet boos dat hij plots voor hem stond. 'Ik wilde Kapitein Solares spreken om- om mij te melden voor taken. Ik wil weer aan de slag in het kamp,' legde hij zijn reden van komst enigszins ongemakkelijk uit, waarna hij naar het bureau van de andere Kapitein wees. 'Weet jij waar ik Kapitein Solares kan vinden?'

Flynn keek met een serieuze blik toe hoe Matheo voor hem ging staan. Hij knikte kort als respons op de formele melding van zijn zoon en legde zijn armen op zijn rug terwijl hij de verdere verklaring aan hoorde. Het was hem al snel duidelijk dat Matheo niet verwacht had hem hier te treffen. Hij schudde dan ook verontschuldigend zijn hoofd. 'Ik had de Kapitein hier ook verwacht, maar ze heeft de afgelopen tijd meer middagen vrij af om bij haar dochter te zijn. Ik verwacht dat ze al op weg naar huis is.' Kapitein Solaris was niet enkel een collega, dus Flynn was goed op de hoogte van het doen en laten van de Kapitein en haar familie. Hij wist dus ook dat haar dochter flink ziek was. 'Je kan het morgen nog eens proberen, maar ik heb ook goedkeuring van de Generaal om wat van Kapitein Solaris' werk over te nemen en taken te verdelen-' Afwachtend keek hij zijn zoon aan. Het was inmiddels al meer dan een lente geleden dat hij hem voor het laatst in het uniform had gezien. Bovendien was het al heel wat hem zo in de houding te hebben zien staan, zonder ondersteuning en met wat kleur in zijn gezicht.

Matheo knikte begripvol, maar ergens ook teleurgesteld. Hij had zich zo energiek en enthousiast gevoeld in de ochtend toen Eisa hem had geholpen om zijn uniform weer aan te trekken. Matheo had gevoeld hoe de kledingstukken ietwat losjes hadden gezeten, wat in schril contrast stond met zijn eerdere physique: toen had zijn uniform juist strak om zijn spieren heen gespannen. Matheo’s trots was altijd uit zijn kracht gekomen. Anderen hadden hem misschien een slechte soldaat gevonden, maar niemand had er ooit over getwijfeld dat hij een geweldige krijger was geweest. Zelfs zijn vader had dat voor zijn verwonding niet kunnen ontkennen. Hij hoopte dus op het niveau van zijn vroegere vaardigheden terug te komen - en zelfs beter te worden. Misschien was het wel makkelijker nu hij Silvester niet meer als afleiding had. 'Ik wil graag weer aan het werk. Ik snap dat ik moet beginnen met de… minder gewenste klussen. Maar ik hoop snel weer een deel uit te kunnen maken van de soldaten en meer betekenisvolle taken uit te voeren in het kamp.' Hij had ook zijn handen op zijn rug gelegd en voelde hoe zijn schouder en been wat ongemakkelijk trokken. 'En ik heb ook het geld nodig,' gaf hij toe. 'Vooral als ik snel iets wil vinden voor mij en Eisa. Ik wil niet langer dan nodig jullie gastvrijheid misbruiken. Op een gegeven moment moeten we accepteren dat ik genezen ben.'

Flynn wist niet zeker of Matheo zelf misschien ook hem had willen vermijden in het kamp. Het was in ieder geval geen toeval dat ze elkaar nog niet tegen waren gekomen, of dat nou alleen aan zijn eigen keuze om Matheo de ruimte te geven kwam of ook door zijn zoon. Het verraste hem dus ook enigszins dat Matheo niet aan gaf dat hij een andere keer terug zou komen om Kapitein Solares te spreken. Geïnteresseerd luisterde hij naar de woorden van zijn zoon. Met een klein knikje van zijn hoofd liep hij naar het bureau van zijn collega en schoof de map met de huidige takenlijsten naar zich toe. Zijn blik gleed echter terug naar Matheo toen hij verder sprak. Flynn had niet verwacht dat het gesprek direct zo persoonlijk zou zijn. Hij liet de lijsten met rust en sloeg zijn armen over elkaar terwijl hij Matheo bekeek. 'Je misbruikt niets, Matheo. Je weet dat jouw moeder en ik je graag thuis hebben. Er is een plek en een kamer zolang je dat nodig hebt.' Bij dat laatste fronste hij even. Flynn vroeg zich af of Matheo misschien het idee had gekregen dat zijn ouders hem terug hielden omdat ze hem nog niet als genezen hadden geacht. 'Ik wist niet dat jij en Eisa het er over hebben gehad om samen een optrek te vinden,' ging hij toen benieuwd verder. 'Is ze van plan langer te blijven?'

Matheo volgde met zijn ogen zijn vaders bewegingen. Hij was opgelucht dat het leek alsof zijn vader hem niet tegen zou spreken en hem zelfs potentieel zou helpen. Toen zijn vader plots de map achterwege liet, wist Matheo echter dat hij verkeerd had gesproken. 'Dat weet ik, pap- kapitein Barnes,' verbeterde hij zich snel, 'en ik stel het ook enorm prijs. Maar ik wil zowel jullie als Eisa laten zien dat ik serieus ben om weer aan de slag te gaan in het kamp. Ik weet zeker dat ik net zo sterk - of zelfs sterker - kan worden als eerder.' Matheo aarzelde even, maar schudde vervolgens zijn hoofd. 'Ze heeft het nog niet aangegeven. Maar als ze besluit om langer te blijven, dan wil ik in elk geval dat ik haar kan tonen dat ik eraan werk om iets voor ons op te bouwen. We kunnen best in een tent beginnen, zoals jij en moeder, maar ik hoop dat ik uiteindelijk een huis voor haar kan bouwen.' Hij had het misschien niet uitgesproken, maar Silvester was wel degelijk een voorbeeld voor hem geweest in zijn relatie met de prinses. Eerder had hij er een lachertje van gemaakt, maar tijdens de verloving was hij wel degelijk onder de indruk geweest van hun relatie. Zoiets wilde hij ook met Eisa. 'Maar daarvoor moet ik wel geld verdienen.'

Flynn was inmiddels om het bureau heen gelopen en leunde nu op de rand van het houten werkblad. Zo kon hij Matheo beter in zich opnemen. Hij zei niet meteen veel, maar liet zijn zoon uitpraten. De vriendin van Matheo had in Haudan al een goede indruk op hem achter gelaten en dat had ze ook bij de rest van de familie weten te doen in Myr dacht hij. Maar sinds ze weer op reis was gegaan en hier nu ook maar tijdelijk op bezoek was had Flynn vraagtekens gezet bij de relatie. Zijn zoon verdiende de steun en stabiliteit van een goede relatie en nu hoorde hij hem zelfs over deze toekomstplannen spreken. 'De tent werkte niet erg voor ons. Het deed veel goeds om onze eigen plek te hebben,' begon hij maar eerst over een neutraler onderwerp. 'Ik heb de kosten met enkele missies en goed advies en hulp van jouw ooms bij elkaar kunnen rapen. Maar jouw moeder verzorgde het interieur.' Hij moest glimlachen als hij er aan terug dacht. Zelf had hij ook aan de bouw meegeholpen ondanks dat Brayden en Levi het meeste werk hadden verricht. 'Het zal wat geduld vereisen,' ging Flynn verder. 'Maar ik denk niet dat het te vroeg is om te beginnen en weer in het kamp aan het werk te gaan.'

Matheo keek naar de nog steeds imposante houding van zijn vader. Ondanks dat hij ervan overtuigd was dat zijn vader het beste met hem voor had, verlangde hij toch altijd naar zijn goedkeuring. En hij nam het advies van zijn vader erg serieus. Daarokm hoorde hij met teleurstelling aan dat zijn vader geen tent adviseerde. 'Maar ik heb geen-' Hij slikte zijn woorden in. Hij moest niet beginnen met klagen, niet tegenover zijn vader. Dat werkte beter bij zijn moeder. Desondanks leek zijn vader het wel realistisch te vinden dat Matheo iets zou gaan bouwen. 'Ik heb genoeg geduld. Ik zal zo snel mogelijk weer op missies willen. En... Ik ben ook niet zo van het interieur,' zei Matheo met een grijns, waarna hij zijn armen weer achter zijn rug legde en zijn vader met een trotse blik aan keek. Had zijn vader nou daadwerkelijk toestemming gegeven dat hij weer kon starten? 'Dit betekent veel voor mij, vader,' zei hij uiteindelijk oprecht. 'En- en het was niet mijn bedoeling om dit achter jouw rug om te willen doen. Ik dacht, gewoon, dat het meer indruk zou maken als ik alles zelf zou regelen in plaats van hulp van jou en moeder te vragen.'

'Een tent is misschien goed genoeg voor jou nu, maar je moet je ook bedenken of dat voor Eisa zal werken,' zei Flynn nog omdat hij wel degelijk gemerkt had dat Matheo dat niet direct aan wilde nemen. 'Met een tent zit je vast aan het kamp.' Achteraf gezien was het geen verrassing geweest dat het voor hem en zijn vrouw niet had gewerkt. Zijn eigen positie, maar ook die van Guila, waren erg gecompliceerd geweest in het kamp. Ze hadden de afstand nodig gehad. Flynn glimlachte voorzichtig maar hield een hand op. 'Dit is pas een eerste stap, Matheo. Ik kan je tijdelijk een taak geven, maar uiteindelijk zal Solares beoordelen of je die uit kan blijven voeren of dat je verdere opties krijgt. Bovendien-' Hierbij keek hij zijn zoon aan en fronste even. 'Neem de tijd om hier goed over na te denken. Je weet dat er veranderingen aan zitten te komen in het kamp en de richting die het wellicht neemt.' Flynn sprak nu zachter en keek zijn zoon serieus aan. Hij dacht niet dat hij uit hoefde te spreken dat de Generaal aan haar pensioen zat te denken. Dat dat heel snel stond te gebeuren kon hij nog niet met zijn zoon delen. 'Je zal het er ook met Eisa over moeten hebben. Wat vind ze er überhaupt van dat je weer als soldaat aan het werk gaat?'

Matheo keek zijn vader verwonderd aan. 'Waar zou ik anders naartoe moeten?' vroeg hij zich oprecht af. Hij wist dat Eisa het land doorreisde en vast ook de ene plek charmanter vond dat de ander, maar ook zij had geen vaste woonplek. En ze leek het hier naar haar zin te hebben. Waarom zou hij zich dan ergens anders vestigen dan hier? Matheo had er inmiddels een stoel bijgetrokken en zakte daar bedachtzaam op neer. De woorden van zijn vader verontruste hem. 'Als ik laat zien wat ik kan, dan kan niemand het dwarsbomen dat ik in de rangen stijg. Politiek of niet.' Hij wist dat mogelijk de komende Generaal geen warm hart had voor zijn familie. Desondanks wist Matheo dat zowel hij als zijn vader niet zomaar het kamp uitgeschopt zouden worden. Ze moesten maar leren leven met elkaar. Matheo keek vervolgens van zijn vader weg. 'Ik heb het nog niet... expliciet uitgesproken dat ik weer aan het werk wilde. Maar ze zal het vast vermoeden. Naast vechten en mensen beschermen heb ik geen passies of andere talenten. Het is logisch dat ik weer aan de slag ga als soldaat.'

'Wellicht kun je proberen een kamer te huren in één van de herbergen als Eisa op bezoek is? Hoewel dat natuurlijk van de duur van haar verblijf af zal hangen. Misschien verhuurt iemand wel een zolder.' Flynn haalde hierbij zijn schouders op. Sinds de dorpen rondom het kamp gegroeid waren, hadden ze ook meer opties behalve een tent in het kamp of een zelf gebouwd huis in het dorp. Het kon net dat beetje meer comfort geven of de privacy die in het kamp moeilijk te vinden was. Flynn zou zelf zijn eigen huis ook nooit meer inruilen voor een leven in een tent. Dat deed hij alleen nog tijdens zijn sporadische missies. Hij knikte vervolgens met overtuiging. 'Jouw kunnen kan voor zichzelf spreken.' Hij was ondertussen van het bureau los gekomen om terug naar zijn eigen spullen te lopen. 'Dan is het misschien een idee om een goed gesprek met haar te hebben. Samen wonen is één ding, maar de partner zijn van een actieve soldaat is ook heel wat. Je moeder zal je vast beter advies kunnen geven over dat soort zaken. Ik weet natuurlijk alleen het soldatenperspectief met je te delen.' Hij rommelde ondertussen in een lade voor hij een volgende vraag stelde. 'Heeft Eisa het wel over haar plannen? Ze is van plan binnenkort door te reizen naar Tyrosh, niet? Met die verse beroemdheid zal ze wel verder willen gaan.'

Matheo knikte instemmend. 'Dat is voor nu een goed idee. Ik zal eens rond gaan vragen wat er mogelijk is.' Het zou toch wat meer privacy en vrijheid geven dan dat ze nu hadden bij zijn ouders thuis. Ondanks dat zijn familie niets anders dan verwelkomend en gastvrij waren, moesten ze natuurlijk toch wel rekening houden met de gebruiken van de familie Barnes. Zelfs Matheo moest daar weer aan wennen. Gezien Leona ook nog thuis woonde, en Roshan en Arlo ook veel over de vloer kwamen, was het ook nog eens druk in het huis. 'Ze zal wel doorreizen op den duur,' gaf Matheo aan, al was het niet een onderwerp waar hij graag over sprak. Zeker niet met zijn vader, omdat hij toch wel wist dat er een of andere gedachte achter zat die zijn vader niet uit sprak. 'Maar wat wil je er mee zeggen?' Matheo wist dat hij zich niet moest ergeren, maar kon het ook niet laten doordat zijn vader zo door vroeg. Wat wilde hij nou precies weten? 'Wanneer kan ik met werk starten?' vroeg hij dus maar uiteindelijk om het onderwerp weer naar zijn bezoek te brengen.

Flynn knikte begripvol, maar zij verder niet veel tot zijn zoon zelf door vraagde. Iet wat betrapt focuste hij zich op de lade. 'Alleen dat het goed zal zijn dit soort gesprekken met Eisa te hebben.' Hij keek Matheo kort aan en hoopte dat er niet te veel van zijn zorgen op zijn gezicht te lezen was. Het was hem niet gewoon zich bezorgd te voelen tegenover Matheo wat betrof zijn relaties. Normaal gezien had hij de neiging de meisjes met wie hij in zee ging een waarschuwing te geven dat ze niet te veel van zijn zoon moesten verwachten. Nu hoopte hij Matheo te behoeden van het zetten van te hoge verwachtingen. Hij had voelde in de lade eindelijk het voorwerp dat hij zocht. Met een kleine glimlach haalde hij een veldfles tevoorschijn. Indra had die hier een keer achter gelaten. Het goedje in de fles was één van de betere dranken die ze ooit eens cadeau had gekregen. Was het een geschenk van de Koning geweest misschien? 'Ik denk niet dat het onhaalbaar is om je vanaf volgende week in het rooster te zetten. Er zijn wat gaten gevallen in de bewaking rondom de grenzen van het kamp door ziektes die we snel op willen vullen. Het is een simpele taak, maar je weet dat die posten van belang zijn.' Flynn keek afwachtend naar zijn zoon terwijl hij de veldfles open draaide en hem de drank voor hield. 'Wat zeg je er van?'

Matheo knikte langzaam en keek kort van zijn vader weg. 'Ik zal er eens uitgebreid met haar over praten,' beloofde hij uiteindelijk maar. Hij wilde haar graag een fantasiebeeld aanpraten, maar hij wist dat hij realistisch moest blijven om niet door de mand te vallen. Ze moesten uiteindelijk een bestaan op gaan bouwen, maar daarin ook de balans vinden tussen hun twee verschillende levens. Daarbij had hij nog niet expliciet naar haar uitgesproken dat hij graag weer een leven in het kamp op wilde bouwen, zowel voor de langere termijn. Opgelaten hoorde hij vervolgens de potentiële taken aan. Matheo voelde diezelfde energie door hem vloeien als dat hij ooit had gevoeld na een lastige sparpartij die hij won of een voltooide missie. Het was verslavend en hij kon er niet genoeg van krijgen. Hij wilde weer de beste worden met een zwaard en hij wilde groeien in de ranken. Hij was niet voor niets de zoon van Kapitein Barnes. Met een beginnende grijns pakte hij de veldfles aan. 'Ik ga het ditmaal serieus nemen, vader. Dat beloof ik.' Met die woorden nam hij een flinke slok en stak hij de fles vervolgens weer uit naar zijn vader, om ook hem aan te sporen ervan te drinken.

Flynn keek afwachtend toe of zijn zoon toe zou happen bij dit aanbod. Op wacht staan was niet de meest interessante rol die je kon vervullen als soldaat in het kamp. Als Matheo zich echter nu geïnteresseerd toonde in ook de minder spannende taken, zou het hem helpen sneller bij ander werk betrokken te raken. Het kon hem ook de tijd geven om nog gewend te raken aan zijn huidige toestand. Flynn wilde niet in twijfel trekken of zijn zoon zich goed genoeg voelde om weer aan het werk te gaan, maar hij wist van zijn eigen ervaringen dat het soms nog kon verrassen waar je kunnen beperkt bleek te zijn na een ernstige verwonding. Daar kwam je soms pas achter als je pas goed en wel aan het werk was. Flynn keek met een trotse blik toe hoe Matheo de veldfles aan nam en een flinke slok nam. Hij twijfelde ook niet om zelf van de alcohol te drinken. Vervolgens liep hij om het bureau en legde een hand op de schouder van Matheo. Hij kneep er zacht in met een tevreden glimlach. ‘Ik geloof dat je moeder er ook erg blij mee zal zijn om dit nieuws te horen. Waarom ga je niet alvast die kant op. Dan heb ik nog wat tijd om mijn laatste zaken af te ronden voor het eten. Je moeder zal vast een feestmaal op tafel willen zetten.’