De Markt

Saul keek de vrouw tegenover hem ongelovig aan. Ze kon toch wel begrijpen dat hij bezorgd was om zijn maten en tevens vragen had aan haar? 'Natuurlijk hebben we zulke situaties besproken,' mompelde hij, terwijl hij haar weer volgde. Zijn maten konden uiteraard ook voor hen zelf zorgen, maar hij had zichzelf voorgenomen om geen enkele man of vrouw meer te verliezen, maar als ze niet eens wisten dat ze in gevaar waren... Hopelijk had Youssef het nieuws snel verspreid en was iedereen veilig. Met opgetrokken wenkbrauwen luisterde hij tegelijkertijd ook het verhaal van Diane aan. 'En jij weet dit allemaal, omdat-?' Met de dag dacht hij Diane beter te begrijpen, maar op hetzelfde moment leek ze enkel een groter mysterie te worden. 'Hoezo volg je hem?' vroeg hij uiteindelijk dus maar. Het zou vast iets te maken hebben met de veiligheid van de prinses, maar toch was hij geïnteresseerd. Saul gromde vervolgens geïrriteerd, maar knikte vervolgens ook maar instemmend. Hij zou stoppen met zijn vragenvuur en Diane volgen naar de mysterieuze plek. 'Laten we dan wat meer haasten, oké?' zei hij plots ongeduldig. Het deed hem niet goed dat er nu naar hem gezocht werd.

Diane wist dat ze de vragen kon verwachten, immers had ze nu al meer met hem gedeeld dan voorheen en natuurlijk was hij geen idioot. Maar God der Hel, moest hij daar nu per se antwoord op hebben? 'Kalim is onvoorspelbaar. Iker heeft geen grip op hem. Hij heeft het al manenlang op Isaia gemunt en daarnaast is hij een te groot gevaar voor Tyrosh. Als hij niet wil samen werken met mijn prinses of met de landvrouwe, of überhaupt zijn plannen wil delen, dan kom ik daar wel op een andere manier achter.' Haar ogen gleden kort over het gelaat van Saul voor ze zich weer op de weg voor hen richtte. Ze had de stad goed leren kennen, maar het was alsnog van belang dat ze vooral nu niet haar weg verloor. Ze knikte instemmend op zijn voorstel om zich te haasten. Ze wist niet hoeveel man Kalim ingeschakeld had voor zijn inval, maar het zou een onstuimige avond én nacht kunnen worden. Toen ze een laatste straat in schoot en een heel stel trappen volgde, eindigden ze uiteindelijk bij twee massieve deuren. Diane liet daar pas Saul los en streek diep adem halend enkele krullen die vanonder de kap gesprongen waren terug onder de grijze stof. Ze oogde kort haar vriend en hield een vinger tegen haar lippen om hem hopelijk stil te houden. Nadat ze ook haar gewaad glad had gestreken, klopte ze ritmisch aan en wachtte tot een luik op ooghoogte open geschoven werd. 'Septa Lorraine met een nieuwe volgeling.' Met een stalen gezicht keek ze de vrouw aan de andere kant van de deur aan tot deze open gedaan werd. Met een minieme glimlach ging ze Saul voor en begroette de andere septa door de Tarthiaanse Goden te prijzen. Pas toen de oude vrouw hen alleen gelaten had en ze tot diep de kapel in waren gelopen, zuchtte Diane opgelucht. 'Ik hoop dat je je gebeden nog kent,' merkte ze met een scheve glimlach op.

Saul luisterde aandachtig naar de uitleg over waarom Diane Kalim zo op de hielen zat. Het antwoord verwonderde hem echter niet: het leek hem logisch dat de voormalig wachter van Rohan nu achter de Islaïse prinses aan zat, vooral omdat de dader van de moord op Rohan nog steeds op vrije voet liep. 'Verdenkt hij Isaia er van dat ze Rohan heeft vermoord?' vroeg hij op zachte toon. Hij schoot achter haar aan een smalle steeg in en volgde haar vervolgens de trappen op. De deuren waar ze plots voor stonden, kwamen hem echter bekend voor. 'Bij de Goden, Diane-' siste hij, al gebaarde ze al snel dat ze stil moesten zijn. Diane had zich inmiddels weer verkleed als Septa en hield ze zelfs die vermomming op tegenover de werkelijke Septa. Met open mond volgde hij haar uiteindelijk maar. Verwonderd keek hij rond in de kapel. Hij kon zich niet herinneren dat hij ooit eerder in een religieus gebouw was geweest. Uiteraard had hij min of meer zijn geloofsovertuigingen, maar het was nooit zijn plaats geweest om ook werkelijk de septa's te spreken of de kapel te bezoeken. 'Hoe weet je zeker dat ze hier niet gaan zoeken?' mompelde hij, nog steeds verwonderd om de nieuwe omgeving voor hem. 'En hoe heb je deze plek gevonden?'

'Nee, hij weet wel beter dan te denken dat Isaia daar achter zit.' Diane had haar best gedaan om haar prinses compleet buiten de verdenkingen van de Quandaïers te houden. Het hielp hier gelukkig bij dat Iker er ook niet erg gesteld op leek om zijn vrouw als verdachte te zien. Kalim had inmiddels genoeg bewijs om de Islaïers niet te verdenken. Tenminste, dat hoopte Diane gebaseerd op wat ze van zijn mannen had gehoord. In de stilte van de kapel hoorde ze haar eigen voetstappen op de marmeren vloer. Ze had nooit begrepen waarom er niet gepraat werd in een religieuze plek zoals dit in Tarth. Op de Zomereilanden waren de plaatsen waar de Goden werden geëerd altijd bomvol met pratende en lachende mensen die hun geluk en plezier kwamen delen. Het was bovendien altijd een kleurrijke bedoeling met heerlijk geurend voedsel dat men kwam offeren. Diane liet haar ogen langs de muren glijden waar maar weinig versiering te zien was. De ramen daarentegen waren prachtstukken. De ruimte waar ze in stonden volgde het patroon van de zevenpuntige ster met één van de Tarthiaanse Goden afgebeeld in schitterend glas in lood in iedere hoek. Diane stopte onder de Vreemdeling en wenkte Saul. 'De Quandaïers hebben een streng geloof in hun Moeder dat hen er van weerhoudt zomaar een huis gewijd aan andere Goden te betreden. Wellicht laten ze iemand deze kapel morgen uitkammen, maar wat mij betreft ben je dan gewoon bij je kameraden- of Linh.' Ze keek van hem weg toen ze de andere vrouw had genoemd en opende de deur onder het raam om uiteindelijk een kleine ruimte te betreden met enkele ramen die uitzicht boden op de stad. 'Het is altijd een goed idee de gebedshuizen en religieuze netwerken te kennen. Ze zijn altijd wel bereid iemand in nood te helpen zonder al te veel vragen te stellen en-' Diane grijnsde breed terwijl ze haar grijze mantel losknoopte en een buidel van haar riem haalde en deze op het kleine bureau zette. 'En ze waarderen iedere donatie die ze kunnen krijgen.' Ze had het zware septa gewaad van haar schouders gehaald en hing het over een stoel voor ze er zelf plaats op nam en met een zucht haar haar bevrijdde. 'Vertel me eens wat ik allemaal gemist heb terwijl ik weg was. Het spijt me overigens dat ik je niet heb kunnen vertellen over mijn reis, maar ik neem aan dat mijn bericht bij geraakt is.' Ook daar voor had ze Youssef ingeschakeld. De jongen was erg bereid haar te helpen.

Saul volgde Diane naar een kleinere ruimte, zodat ze gelukkig de ijzige stilte van de kapel konden ontvluchten. Hij vond het maar niets dat hij in zulke rommelige en vieze kleding een religieus gebouw had betreden. Wat afwezig luisterde hij naar de woorden van Diane, terwijl hij de deur stevig achter zich sloot, maar zijn oren spitsten zich bij het horen van één specifiek woord. Linh? De naam bracht een brok in zijn keel. Zijn relatie met de zachte, echter goedgebekte vrouw had helaas niet standgehouden. De laatste tijd was hij zo weinig langs gekomen, en als hij al bij haar was geweest, had hij constant met zijn hoofd ergens anders gezeten. In die zin had het hem erg geconfronteerd dat Diane plots was verdwenen zonder ook maar iets achter te laten. De gedachten over haar hadden hem niet losgelaten en hij vreesde dat het daardoor zo fout was gelopen tussen hemzelf en zijn ex-vriendin. Hij besloot maar niet op de insinuatie te reageren. 'Meerderen van ons waren ook al met het idee gekomen, maar het had mij en Marcus nooit prettig gezeten om wellicht chaos naar deze heilige plekken te brengen.' Het leek Diane echter niet tegen te houden. Met een halve grijns hoorde hij haar volgende woorden aan en nam hij op een stoel tegenover de hare plaats. 'Zelfs de Septa's zijn dus niet zó heilig om weg te kijken van geld.' Het amuseerde hem hoe veel te koop was met de zilverstukken. Met een opgetrokken wenkbrauw keek hij toe hoe ze zich verloste van haar vermomming en diep dacht hij na over de afgelopen tijd. Het raakte hem echter als een vuist in zijn maag dat ze zo nonchalant benoemde dat ze een brief naar hem had gestuurd. Haar eerdere vraag was hij daardoor alweer vergeten. 'Die brief is niet bij mij geraakt,' gromde hij dus ook maar ontstemd tussen zijn tanden door. 'Zo hard heb je dus niet jouw best gedaan om mij te laten weten dat je zomaar zou verdwijnen.'

Diane streek de stof van haar jurk glad in de hoop de kreukels er wat uit te krijgen en plukte wat stof van het delicate zijde dat ze droeg. Ze glimlachte om de blik die op het gezicht van Saul verscheen. 'De vrouwen hier hebben een beter gevoel voor handel dan menig man dat op de markt staat.' Ze had al vaker met een septa gewerkt om of onderdak te vinden of om informatie te verkrijgen. Ze waren principieel, maar Diane wist ze veelal om haar vinger te winden. Verrast keek ze op van haar jurk toen ze hoorde dat Saul haar bericht niet gekregen had. 'Niet?' vroeg ze bedenkelijk en met een kleine glimlach. Youssef leek dus maar altijd graag te willen helpen of- Diane lachte zacht en schudde haar hoofd. De jongeman was hoogstwaarschijnlijk jaloers. Ze had zijn blikken wel gezien. Ze deelde de gedachte die door haar hoofd was gegaan echter niet en stond op om naar het raam te lopen en het uitzicht te bestuderen. 'Er stond niet veel in. Ik ging er namelijk van uit dat je er zelf wel achter zou komen waar ik heen was en ik had liever niet dat je me te veel vragen zou stellen als ik mijn gedag zei. Een bericht leek beter.' Hoewel ze het niet erg vond dat Saul nieuwsgierig was, wist ze ook dat ze geen van zijn vragen zou kunnen beantwoorden. Zeker niet vóór het afleggen van de reis en het uitvoeren van Isaia's plannen. Het zou hem enkel ergernis bezorgd hebben. 'Maar nu ik terug ben heb ik misschien wel iets interessants te delen.' Diane keek over haar schouder en trok een wenkbrauw naar Saul op.

Met een diepe frons keek hij naar de vrouw tegenover hem. Zei ze dat nou werkelijk? En- en wat bedoelde ze nou met Youssef? 'Een bericht leek jou beter?' herhaalde hij met een ongelovige uitdrukking op zijn gezicht. Hoe had ze niet kunnen bedenken dat hij zich zorgen om haar zou maken? Of naar haar zou gaan zoeken? Met een vermoeid gebaar van zijn hand waaide hij haar verdere woorden weg. 'Je had het mij gewoon moeten vertellen. Punt uit.' Hij wilde het onderwerp afsluiten. Youssef was een idioot geweest om hem de brief niet te overhandigen en Diane was te naïef geweest om de sullige jongeman te vertrouwen om zo'n taak uit te voeren. Hopelijk hadden ze er allebei van geleerd. Zijn interesse werd echter wel gewekt door haar laatste woorden. 'Wat dan?' vroeg hij, gretiger dan hij wilde overkomen.

Diane keek Saul bedenkelijk aan. Ze begreep niet waar zijn frustratie vandaan kwam. Had hij werkelijk verwacht dat ze hem zou komen vertellen dat ze voor even weg zou zijn? Ze zagen elkaar maar sporadisch en dan nog dacht ze niet dat het een erg goed idee was de leider van de volksopstand te vertellen dat ze op reis moest met haar prinses naar het Oosten. Ze hoefde haar afwezigheid niet te verantwoorden aan Saul. Hij was slechts- Diane had haar armen over elkaar geslagen terwijl ze zijn blik vast hield. Ze had haar mond geopend om hem om een goede reden te vragen waarom ze het had moeten vertellen, maar iets in zijn houding deed haar haar woorden weer in slikken. Wat dat betreft kon hij tegen haar even fel zijn als tijdens zijn speeches. Afwachtend zette ze een stap naar hem toe en zuchtte toen ze zijn gretigheid hoorde. Haar humeur was even snel weer omgeslagen door zijn aanhankelijke reactie. Diane keerde hem haar rug weer toe en bestudeerde de boekenplank achter het bureau. 'Generaal Morton en Koning Liam zullen hen vriendschap nog eens moeten herzien. Of wellicht heeft de Generaal een verklaring af te leggen tegenover het Noorden met de geruchten die nu de ronde over haar doen.' Ze was van Saul weggelopen en gleed met haar vingers over de rug van een boek. Ze herkende het schrift niet en haalde het quasi benieuwd van de plank. 'Het gerucht gaat dat een betrouwbare bron toch heeft bevestigd wie er bij de grote uitbraak van Luitenant Flynn Barnes betrokken was en nu Quandaï al met een deel van haar leger in het Noorden staat zal er toch eindelijk iemand het leger op het matje moeten roepen voor de missie die de Moeder flink ondermijnt heeft en deze hele politieke zooi heeft veroorzaakt.' Diane sloeg het boek open, maar hield vanuit haar ooghoeken de reactie van Saul in de gaten. Liam had een fout gemaakt door er van uit te gaan dat de meest gevaarlijke informatie die ze had over hun affaire ging. Ze had genoeg om een burgeroorlog te veroorzaken, om Liams geliefde Halley naam te ruïneren, om zijn vrouw- Diane stopte zichzelf. Ze zou geen wraak zoeken op Liam, niet terwijl ze eerst een appeltje met Galivar te schillen had.

Saul voelde de bedachtzame blik van Diane op hem rusten, maar hij ontmoette haar blik niet. Hoe moest hij onder woorden brengen wat een leegte ze achter had gelaten na haar plotselinge verdwijning? Na even rondvragen en zoeken was hij er al snel achter gekomen dat ze in elk geval niet terug was naar de Zomereilanden en dat ze wel ergens in Tarth aan het reizen was, maar het had hem niet gerustgesteld. Ze had echter zijn volledige aandacht getrokken door haar laatste uitspraak. Saul voelde hoe zijn glimlach steeds breder werd met elk woord dat Diane uit sprak en hij keek haar eindelijk weer aan. Hij wist al langer dat de band tussen de Koning en de Generaal hecht was. Ondanks dat hij geen idee had wat ze in elkaar zagen, werd het wel duidelijk dat de twee wel meer deden dan dat ze naar buiten brachten. En dus zo ook het betreden van buitenlands gebied en het bevrijden van gevangenen. Nu had Saul echter deze informatie. 'Hoe ben jij bij de Goden achter deze informatie gekomen? Wie is de bron?' Hoe kon het toch dat Diane altijd zes stappen voor hem leek te lopen? De vrouw was ongelofelijk. En bij de Goden, hij vond het aantrekkelijk. 'Ze zullen het ontkennen. En- Moeten we de Quandaïers wel deze macht geven?'

Diane zag tevreden hoe haar woorden zoals verwacht een goede indruk op Saul maakten. Ze kon ook niet anders dan zijn glimlach beantwoorden met één van haar zelf. Ze deed haar best deze te onderdrukken en verborg haar gezicht achter haar krullen. Vooral toen ze de vragen van Saul hoorde moest ze erg voorzichtig zijn met wat ze met hem deelde. 'Het zou niet netjes van me zijn om te delen hoe ik aan mijn informatie kom.' Diane had het boek weer gesloten en treuzelde over het terugzetten van het mooie exemplaar. Het bezorgde haar erg veel plezier dit met Saul te kunnen delen. Zoals het eigenlijk normaal haar al erg veel voldoening bracht om te zien dat mensen zoals Liam - zoals de Moeder, Rohan, Galivar - haar steeds weer onderschatten. Maar met Saul was het meer. Ze had andere geruchten over Liam de ronde kunnen laten doen. Dit was echter het meest nuttige voor Isaia, omdat het het Noorden ten goede zou kunnen komen. En toch wist ze dat ze dit vooral had gedaan om de reactie die ze nu van haar vriend kreeg. 'Je verzint er vast wel iets op,' glimlachte Diane nu naar Saul. De opstand had tot nu toe erg goed mogelijkheden weten te benutten. Dat zouden ze nu vast ook doen. Zeker met Saul aan het stuur. 'Maar ik wil dat je me iets belooft.' Haar glimlach was overgegaan in een frons.

Saul dacht dat zijn hart een sprong maakte door de stralende glimlach van zijn oude vriendin. Blijkbaar waren ze allebei net zo blij over de onthullingen over de Generaal en de Koning. Het was ook hoogtijd dat iemand die twee uit elkaar zou gaan halen en hun macht kleiner zou krijgen. 'Ik begrijp het,' grinnikte hij zachtjes. Misschien zou ze later nog weleens vertellen hoe ze aan de informatie was gekomen. Hij had ook zo'n idee dat Diane meer lijntjes had liggen met jan en alleman dan dat hij dacht. Isaia mocht zichzelf wel prijzen met zo'n fijne compagnion. Saul was inmiddels opgestaan en benaderde Diane met dezelfde frons als de hare. 'Wat moet ik je beloven?' murmelde hij, terwijl hij zo nabij haar stond. De boeken in de kast prikte in zijn zij, maar het deerde hem niet. Zijn ogen waren gefixeerd op haar gezicht. 'Diane...'

Diane was blij te horen dat hij tenminste niet door zou vragen over haar bronnen. Misschien zou ze hem ooit wel eens uit kunnen leggen dat ze in Quandaï was geweest. Het verbaasde haar dat ze die gedachte had. Haar geheimen, haar missies en opdrachten, waren altijd al alleen van haar geweest. Zelfs Galivar wist niet de details. Zolang ze zijn opdrachten maar uitvoerden was hij tevreden en ze had het hem al vaak genoeg duidelijk gemaakt dat hij zichzelf enkel in gevaar bracht als hij wél wist hoe ze haar taken uit voerde. En toch zou ze het willen delen. Ze keek afwachtend toe hoe hij dichterbij kwam. Ze hield haar adem voor een tel in toen ze haar naam zo door hem uitgesproken hoorde worden. Het was zo vertrouwd hem het te horen zeggen. Ze was er al weer te gewend aan geraakt om Saul in de buurt te hebben. 'Beloof me dat prinses Isaia niet je doelwit wordt,' onderbrak ze hem voor hij verder kon spreken. Ze had een hand op zijn arm gelegd en keek zo met een ernstige blik naar hem op. 'Ze zal jou en jouw kameraden niet dwars zitten.' Hij hoefde verder niet te weten dat Isaia misschien niet eens in de stad zou blijven, maar hij moest begrijpen dat ze geen gevaar vormde voor de opstand. 'En als ik-' Diane stopte zichzelf op tijd. 'Ik kan haar niet altijd bescherming bieden,' maakte ze er maar van. Het zat haar al langer dwars dat ze Tarth zou verlaten zonder Isaia de nodige bescherming te bieden. Ze hoopte nog een reisgezel voor haar te vinden, maar de prinses zou dat niet zomaar accepteren. Het frustreerde haar echter dat ze op maar weinig manieren kon verzekeren dat Isaia veilig zou zijn, dat ze haar weg zou vinden in dit land, als ze vertrok. Saul's woord zou haar geruststellen en natuurlijk het lot dat ze voor Kalim klaar had liggen.

Saul was zich extreem bewust van de nabijheid van de vrouw. Eerder had Diane misschien niet zo'n heftige reactie in hem omhoog gebracht, maar nadat Saul haar wekenlang niet had gezien en enkel genoegen moest nemen met herinneringen aan haar, genoot hij nu van elke seconde samen. Wat hun "samen" dan maar mocht betekenen. 'Isaia?' vroeg hij na haar eerste woorden. Uiteraard zou ze om bescherming van haar prinses vragen. Maar waarom? Saul had haar gezicht in zijn handen genomen en keek haar ernstig aan. 'Als jij wat, Diane?' murmelde hij, bijna fluisterend, terwijl hij de trekken rondom haar ogen en mond bekeek. 'Jij gaat er niet tussen uit glippen, Diane. Niet zolang het aan mij ligt.' Toch gleed er een waas van onzekerheid over hem heen. De vrouw tegenover hem had nog nooit met zoveel twijfel in haar woorden tegen hem gesproken. 'Toch? Toch, Diane!' vroeg hij met nog meer felheid. Het kwam uit pure angst. Nooit eerder had ze hem gevraagd om niet achter Isaia aan te gaan, omdat ze had geweten dat zijzelf er altijd tussen zou staan. 'Bij de Goden, natuurlijk ga ik niet achter jouw prinses aan. Maar- Diane- alsjeblieft.' Hij smeekte bijna. Ze kon hem niet vragen om zo'n belofte te doen zonder niet alle informatie te geven.

Diane deed haar best kalm te blijven onder de plotselinge aanrakingen en intense blik van Saul. Ze had ook wel kunnen voorspellen dat hij geen genoegen zou nemen met haar vage woorden, maar dat hij zo reageerde had ze niet verwacht. 'Saul, beloof het me,' waarschuwde ze hem zacht maar dwingend. Ze hadden deze toenadering naar elkaar nog niet gezocht. Ze had natuurlijk wel zijn ogen gevoeld en wist dat ze haar eigen gedachten ook af had laten dwalen, maar Saul had Linh en zij had hem niets te bieden. Pas toen ze daadwerkelijk de woorden uit zijn mond hoorde komen waarom ze gevraagd had, sloot ze opgelucht haar ogen. Ze legde haar handen op die van haar oude vriend en liet ze daar voor enkele tellen liggen voor ze ze stevig vast pakte en van haar gezicht haalde. 'Ik moet terug naar de Zomereilanden. Galivar eist al weken mijn aanwezigheid. Ik heb zaken te regelen. Met hem.' Diane voelde dat haar grip op Sauls handen steviger werd zodra ze de woede op Galivar terug voelde komen. Ze was niet weer in een waas geraakt zoals die avond dat ze plots voor Saul had gestaan met zijn brieven, maar haar boosheid was nooit weggegaan. Ze hoopte de frustraties en woede op met het doel dat op hem af te vuren als ze haar Koning weer zag. Hij zou niet weten wat hem overkwam en hopelijk zou dat haar eindelijk vrij kunnen maken van dat verdomde contract. 'Ik vaar volgende week.'

Zijn ogen kon hij niet van haar gezicht af halen. Elke detail probeerde hij in zich op te nemen en zo hield hij al haar uitdrukkingen in de gaten. 'Ik beloof het, Diane,' zei hij nogmaals, nu nog oprechter dan eerder. 'Ik zal Isaia niets aan doen en de anderen zullen dat ook niet doen.' Die laatste woorden leken echter zijn hart in een heel aantal stukken te laten breken. Het was zoals al die jaren terug en opnieuw zouden de Goden hun leven teisteren door de een weer weg te sturen. 'Nee,' zei hij, bijna ademloos en met hese stem. 'Nee, je gaat niet.' Uiteindelijk voelde hij de woorden echt landen en trok hij zijn handen los uit de hare. 'Je kán niet gaan, Diane. Bij de Goden-' Hij had zich van Diane weggedraaid, waarbij een hand in zijn haren was beland en de ander over de boekenplank gleed. In een waas van woede gooide hij daarbij een aantal boeken van de plank af. 'Die Galivar kan erin stikken, Diane! Voor hoeveel langer wil je als marionet van hem spelen? Wat je ook met hem gaat uit halen, het zal- verdomme!' Hij wist niets over de Koning, noch over de relatie tussen hem en Diane en wat ze ook nou precies voor hem deed. Hij tastte in het duister, maar wat hij wel wist, was dat Diane zou vertrekken. Hij had zich weer naar haar omgedraaid en haar hand vast gepakt. 'Blijf. Alsjeblieft.'

Diane hield haar armen stijf naast haar lichaam toen Saul zich los had getrokken. Ze balde haar handen tot vuisten terwijl ze zijn felle reactie in zich op nam. Haar nagels drukten flink in de zachte huid van haar palmen. Het hielp haar haar kalmte te behouden, maar het werd steeds moeilijker nu ze Saul zo woest zag. Ze liet het maar over zich heen komen. Tenminste, tot ze weer door hem vast gepakt werd. Diane keek naar hun handen en schudde haar hoofd. 'Dit kan je niet van me vragen, Saul.' Haar stem was vlak, maar hard. Had hij haar zonet werkelijk een marionet genoemd? Ze was allang niet meer zomaar een speelmaatje voor de Islaïse Koning. Ze had bewezen dat ze zo veel meer waard was en ze had dingen gedaan waar Saul versteld van zou staan. Ze was én een troef voor Galivar, maar ook een gevaar en dat zou ze moeten benutten om- Diane keek op naar Saul en deed een stap naar hem toe tot er nog geen centimeter tussen hen in was. 'Je vraagt me alles op te geven om hier te blijven en voor wat? Waarom moet ik mijn juwelen en mijn vertrekken en mijn macht opgeven om hier in Tyrosh te blijven? Om toe te kijken hoe jij het volk leidt en je een leven leidt met Linh? Hoe Isaia haar eigen leven op kan bouwen met haar prins? En ik-' Met een donkere blik had ze zijn blouse vast gepakt. Hoe durfde hij zoiets van haar te vragen en te denken dat ze hem het antwoord zou geven wat hij wilde horen? Was hij werkelijk zo naïef? 'Je begrijpt het niet. Je begrijpt mij niet.'

Saul ademde hevig en had zijn handen rondom die van Diane geklemd. Zo hoopte hij zó erg dat ze zou instemmen met zijn woorden, dat ze zou blijven en dat ze- Maar dat zou naïef van hem zijn, al naïever dan te denken dat de gevoelens die hij voelde ook bij Diane speelden. Haar vlakke stem benadrukte ook zijn onzekere gevoelens en gedachten. Misschien was het inderdaad wel onjuist om haar zo voor het blok te zetten, maar- als hij nu niet ingreep, dan was ze over minder dan een week verdwenen. En hoe graag hij haar ook zag, zijn trots en idealen zouden hem niet op een boot kunnen krijgen. Hij streed nu voor het Noorden. Maar dat konden ze samen doen. 'Ik kan het wel vragen, Diane, want ik doe het nu. Blijf hier. Bij míj.' Saul liet zich bijna moedeloos vast grijpen en mee trekken door Diane, tot ze bijna neus-aan-neus voor elkaar stonden. 'Linh?' kon hij enkel moeizaam uitbrengen. 'Wij zijn niet- Zij en ik, dat is niet meer.' Linh had het zelfs aangevoeld dat het eraan zat te komen en dat speet hem sterk. Dat hij ook nog eens die ene dag met Diane was weggegaan en Linh achter had gelaten... Hij was niet de beste partner voor haar geweest. Stilletjes keek hij naar haar gezicht en kneep hij nogmaals zacht, maar met een plotse gemeende ondertoon, in haar handen. 'Ik wíl je begrijpen, Diane,' bracht hij uiteindelijk met een stem vol emotie uit. 'Hoe lang het ook duurt.'

Diane wilde Saul geen pijn doen, maar ze moest meer en meer moeite doen om haar onstuimige gedachten onder controle te houden. En hij deed haar pijn. Hij vroeg te veel en- Verbaasd keek Diane naar Saul en verslapte haar grip op zijn blouse. Diane wilde en zou het niet toegeven, maar ze had al wekenlang met jaloezie gekampt. Ze was jaloers op Isaia die nu eindelijk een weg voor zichzelf uit het plan van haar broer leek te hebben gevonden. Ze was jaloers op Liam die een vrouw had, een gezin, en ondertussen alle macht van Tarth bezat en van haar kon vragen dat ze haar mond hield. Maar de grootste jaloezie had ze gevoeld bij iedere gedachte aan Linh. De mooie vrouw met haar vriendelijke lach en makkelijke bestaan. Zij had Saul. Maar nu wist ze, God der Hel, dat al die nijd richting een vrouw die ze niet kende misplaatst was. Diane was lang stil geweest terwijl ze dit tot zich liet bezinken. 'Saul,' begon ze, bijna onhoorbaar, terwijl ze een hand op zijn wang legde in een teder gebaar. Ze gleed met haar duim over het litteken dat ze niet gekend had, het enige dat haar er aan herinnerde in zijn vertrouwde gezicht hoe veel tijd er verstreken was. 'Ik kan niet tegen je liegen en als je wist wat ik gedaan heb. Wie ik nu ben-' Diane hoorde de droefheid in haar eigen stem en probeerde het te verbergen door van hem weg te stappen. 'Het zou niet werken. Je hebt jouw leven hier eindelijk opgebouwd. Je zou daar zo trots op moeten zijn, op alles wat je hebt bereikt en zal bereiken. Ik heb het mijne en-' Ze wist niet hoe ze die zin af kon maken. Was ze trots op haar bestaan? Ze had tenminste iets gemaakt van de omstandigheden waarin ze als jonge vrouw terecht gekomen was. Diane liep met een hervonden gevoel van eigenwaarde naar de stoel waar ze de grijze mantel af had gedaan. 'Als ik niet eerst terug ga naar de Zomereilanden ga ik nooit verder kunnen geraken op mijn eigen pad,' stelde ze stug terwijl ze het gewaad terug aan trok en naar de kap zocht. Ze keek op naar haar oude vriend en gaf hem een harde, koude blik. 'Houdt me tegen en je bent een even groot obstakel als Liam en Galivar en Kalim en wie nog meer. En geloof me, je wilt niet in mijn weg staan, Saul.'

Saul voelde hoe zijn hele lichaam warm werd door de tedere hand van Diane op zijn wang. Datzelfde gevoel had ze op de Zomereilanden ook zo gemakkelijk bij hem kunnen omhoog brengen. Daarom schudde hij zijn hoofd ook hevig als afkeuring van haar woorden. 'Het maakt mij niets uit wat je hebt gedaan, Diane, geloof mij alsjeblieft. Ik- ik mag je graag zoals je bent.' Hij had zijn hand nog op de hare willen leggen, maar het was al te laat: de vrouw was van hem weggestapt en hij greep dus enkel in de lucht. Opnieuw schudde hij zijn hoofd. Hoe kon ze al deze woorden uit haar mond krijgen? En zo- zo dit beëindigen? 'We kunnen het laten werken. Jij en ik, we vinden een woning in de stad, desnoods daarbuiten. Dan ben je dichtbij de prinses en ik bij mijn maten en- en we vechten voor haar veiligheid, Diane, zoals ik je beloofd heb.' Hij ratelde alles bij elkaar en hij dacht niet dat hij eerder zo vaak haar naam in één gesprek had uitgesproken. Hoe kon hij haar overtuigen dat ze samen gelukkig konden worden? Hij wist zelf niet eens wat het woord betekende. Wie hield hij eigenlijk voor de gek? En toch deed hij zijn best. Met trillende benen keek hij toe hoe ze haar mantel pakte en zich weer aan kleed. De laatste woorden kwamen nauwelijks meer bij hem binnen door zijn gevoel van pure hopeloosheid en wanhoop. 'Diane, ik smeek je, laten we erover praten!' probeerde hij nog, terwijl hij haar hand probeerde vast te pakken.

Diane kon Saul niet geloven. Wat hij wist van haar en haar avonturen van de afgelopen tien jaar was maar het puntje van de ijsberg. Onder de oppervlakte zat nog een massale berg en hij dacht nu al te weten dat het niet uit zou maken? Hoe blind was hij? Diane zocht verwoed naar de kap, zodat ze weer vermomd deze bedrukkende ruimte kon verlaten. Saul liet haar echter niet met rust en ze vond die verdomde kap ook niet! Deze hele situatie was te veel voor haar. Het ergste was dat ze niet kon zeggen dat ze verrast was. Ze had dit aan zien komen en had beter moeten weten dan verder in zee te gaan met deze man. Ze had God der Hel het voornemen genomen om zich los te maken van iedere man die gepoogd had haar onder controle te houden. Galivar stond bovenaan, natuurlijk, maar wat voor nut had het als ze eindelijk haar vrijheid van de Islaïse familie kreeg en ze zich vervolgens onderwierp aan het leven van Saul hier in Tyrosh. 'Stop hier mee, Saul,' waarschuwde ze hem. Toen ze zag dat hij naar haar hand reikte, trok ze de hare niet terug noch deinsde ze achteruit. Ze greep juist de zijne vast en ontmoette zijn ogen voor een enkele tel met een woeste blik. Met een simpele beweging draaide ze Sauls hand en arm op zijn rug en drukte hem fors tegen de boekenkast. 'Je luistert niet naar me. Dit is mijn keuze. Mijn beslissing. Er is geen 'we'.' Ze siste de woorden in zijn oor en merkte dat ze trilde van de spanning. Zijn smeekbedes wakkerden haar woede alleen maar aan.

Met een blik vol hoop keek hij Diane aan en had hij zijn hand naar haar uitgestoken. Misschien dat ze nog zou luisteren- In een mum van een seconde had zij hem echter vast gegrepen en vervolgens zijn arm op zijn rug gedraaid, zodat hij ruw met zijn lichaam tegen de kast werd geduwd. De scherpe hoekjes van de boeken prikten in zijn borst en gezicht, maar die pijn was niets in vergelijking met wat hij voelde door de woorden van de vrouw. Bij de Goden, hij voelde zich weerloos zo onder de handen van de Islaïse vrouw. 'Het spijt me,' kon hij enkel nog ademloos uit brengen, als verontschuldiging. Het speet hem namelijk dat hij niet beter zijn best had gedaan om Diane beter te leren kennen en het speet hem dat hij niet naar haar had geluisterd. Het speet hem echter nog meer dat hij haar al die jaren geleden achter had gelaten. Misschien verdiende hij dit dus ook wel. 'Ik zal je niet meer tegenhouden.'

Diane voelde dat de woorden in haar keel bleven steken nu Saul met haar eis in stemde. Ze had niets meer te zeggen. Het voelde nu pas als werkelijkheid dat ze naar de Zomereilanden zou gaan, dat ze Galivar zou moeten confronteren en wat haar nog meer te wachten stond als ze terug was. Ze zou Isaia achterlaten en Saul en dat was beter dan te doen alsof er niets aan de hand was en ze hier gewoon kon blijven. Diane voelde een kalmte door de realisatie dat dit pad nu gekozen was, maar ze kon het ongemak niet negeren. Het feit dat ze Saul zo gemakkelijk had kunnen overmannen, dat hij haar nu niet meer tegen sprak, dat ze moest accepteren dat dit was wat ze wilde- Ze liet hem los en draaide zich meteen van hem weg. Ze hoefde niet te zien of ze hem pijn had gedaan of niet. Ze wist wel zeker dat ze dat gedaan had. Ze pakte de kap die ze nu half onder de stoel zag liggen op en bedekte zo haar haar. 'Je kunt via het raam de tuinen van de kapel in gaan. Onder de lindeboom is een deur die naar een steeg leidt en de stad in loopt. De septa's hebben het slot er vanavond af gelaten.' Natuurlijk zou ze hem hier niet zonder uitweg achter laten, maar ze kon niet zoals voorheen gedacht met hem wachten om er zeker van te zijn dat hij veilig thuis zou raken. 'Ik stuur je kameraden een bericht dat je veilig bent.' Diane keek nog kort om naar Saul. Ze zei geen gedag uit angst dat haar stem zou breken. Zwijgend liet ze de kamer en de kapel achter zich om haar weg terug naar het paleis te vinden.

[NEW]
Op het plein waar gewoonlijk de markt stond was deze avond een groot feest georganiseerd ter ere van het volwassen worden van de Noordelijke prinses. En de Noordelijke familie wist blijkbaar van uitpakken, want zowel zijn maag kon door de tientallen voedselstalletjes gestild worden als dat hij van vele muziek kon genieten door de muzikanten die speelden. Het was er daarom ook erg druk. 'Ik ben verbaasd dat je hier bent,' zei Matheo eerlijk, nadat hij een arm om de schouders van zijn goede vriend had geslagen. Silvester was de vorige dagen zo vaak in het paleis geweest dat hij dacht dat zijn vriend hele andere zaken aan zijn hoofd had. 'Blijkbaar heeft de prinses je dus toch vergeven? Hebben we dit feest nu eigenlijk door jou te danken?' Zijn jongensachtige grijns stond al snel op zijn gezicht toen hij en Silva langs drie mooie vrouwen liepen. Bij de Goden, hij had een nog uitgebreidere poel aan vrouwen te kiezen op dit plein dan alle dorpen om het legerkamp heen tezamen! Het enige nadeel was dat zowel zijn broer en zus als zijn moeder zich op dit plein begaven. Hij stond niet te trappelen om met een mooie vrouw betrapt te worden door zijn familieleden. 'Of zal ik zometeen weer afscheid van je moeten nemen?' merkte hij op, toen hij zag hoe Silva naar het kasteel keek.

Silva had zijn handen tot diep in zijn zakken gestopt terwijl hij achter zijn vriend aan sjokte. Zo veel als Matheo leek te genieten van het uitbundige feest, kon hij het niet helemaal tot zich door laten dringen. Hij zat met zijn hoofd in het paleis. In de afgelopen dagen had hij ieder evenement daar aangedaan en had zo veel hij kon zijn tijd in de buurt van de prinses gespendeerd. Ondanks zijn aanwezigheid, had hij Inanna de ruimte gelaten. Niet alleen omdat iedereen haar aandacht opeiste of omdat haar vader gearriveerd was en ze vast hele andere zaken aan haar hoofd had gehad, maar ook omdat Silva veel van zijn zelfbeheersing had moeten gebruiken om genoeg afstand te houden. Uiteindelijk had het geholpen dat zijn vader hem evenmin uit het oog leek te verliezen. Dat was dan ook een van de voordelen dat hij zich nu buiten de paleismuren bevond met zijn vriend. Silva keek opzij toen Matheo zo duidelijk maakte dat hij wist waar hij met zijn hoofd zat. Silva grinnikte en haalde zijn schouders op. 'Wat kan ik zeggen?' Hij volgde hem verder het plein over en stopte kort om bij een kraampje twee mokken cider voor hemzelf en Matheo te kopen. 'Ik beloof je dat je nog een uurtje of twee van me kan genieten,' stelde hij aan de andere man voor en gaf hem de mok. Het was misschien niet helemaal eerlijk dat hij de gastvrijheid van de Barnes familie had gebruikt om uiteindelijk amper tijd met hen door te brengen. Matheo zou het hem vergeven, maar hij vroeg zich af wat mevrouw Barnes aan zijn moeder door zou spelen over zijn gedrag. 'Je mag ook best mee naar het paleis. Ik geloof niet dat iemand de beste vriend van de prins af zal wijzen,' stelde hij nog eens voor. 'Er zijn een hoop mooie meiden verstopt achter die muren.'

Met een diepe zucht liep Roshan terug naar de hoek van het plein waar ze haar broers en vrienden eerder achter had gelaten. Matheo en Silva zag ze al met zijn tweeen verder lopen. Het zou haar niet verbazen als ze hen niet meer zou zien die avond. 'Ik geloof dat het echt over is,' verzuchtte Roshan toen ze bij haar vriendin aan was gekomen en haar schouders ophaalde. 'Ze wilde niet eens een gratis cider van me, laat staan dat ze wilde dansen. Ze ziet me gewoon niet staan!' Met een overdreven gebaar hield ze haar handen in de lucht en liet ze toen met een oprecht teleurgestelde blik weer langs haar lichaam vallen. Roshan had zo haar best gedaan om er tip top uit te zien. Ze droeg haar favoriete sieraden die ze zelf gesmeden had. Een heel stel ringen schitterden om haar vingers en in haar oren. Ze had ook een nieuwe riem gebruikt om de kleurrijke jurk die ze van haar moeder had geleend vast te gespen. Al dat werk deze avond en in de afgelopen dagen om de aantrekkelijke dochter van de wijnhandelaar te versieren waren echter voor niets geweest. Roshan streek nogmaals zuchtend haar krullen uit haar gezicht en over haar schouders om zo ook de frustratie van zich af te schudden. 'Kan ik jou overtuigen om met mij te dansen? Dan heb ik tenminste nog een prachtige dame in mijn armen gehad,' glimlachte Roshan naar haar vriendin. Haar blik gleed kort naar Samuel die naast zijn zus had gestaan. Aan zijn blik en over elkaar geslagen armen te merken had ze misschien een gesprek van hen onderbroken, maar hij hield voor eens zijn mond en leek zich tot Arlo te keren.