De Gevangenis

-

Iwan voelde hoe er een rilling over zijn rug kroop terwijl hij het gebouw voor zich bekeek. Hij bevond zich ergens ver van het stadscentrum aan de rand van de haven waar vooral opslagplaatsen en scheepswerven lagen. Normaal zou hij hier nooit komen. Geen denken aan. Echter had hij geen keus gehad. Sinds Marwan niet thuis was gekomen in de taverne, had Iwan meteen een vermoeden gehad. Hij was er pas zeker van geweest toen ze op het kantoor waar Marwan gewerkt had, geen van zijn vragen wilden beantwoorden. Gelukkig had een collega hem een stuk perkament met een naam gegeven. Na een dag speurwerk was hij er pas achter gekomen dat die persoon ook een man van het recht was. Die had hem pas kunnen vertellen dat er een hoop mensen op waren gepakt nadat er een ondergronds plan om vluchtelingen te verschepen naar Evenfall ontdekt was. Iwan had geen flauw idee wat dat in hield, maar hij begreep wel dat Marwan hoogst waarschijnlijk tot die groep behoorde. Hij herinnerde zich nog erg goed het gesprek dat ze gehad hadden tussen de schepen. Met wat hulp van de advocaat en van zijn oom en de oude legergeneraal was hij een lijst van gevangenissen langs gegaan. Het zou niet zo erg zijn, had hij zichzelf steeds verteld, zolang Marwan maar niet in de kerker van de landvrouw terecht was gekomen. Het gebouw waar hij nu voor stond was één van zijn laatste opties voor hij toch echt zijn geliefde nicht een bericht zou moeten gaan sturen. Maar Iwan wist dat hij het zou doen als het nodig was. Hij zou Marwan vinden. Met een zucht rechtte hij zijn rug en stapte het gebouw in.

In de koude cel dacht Marwan na over hoe hij nou precies hier was beland. De gebeurtenissen overdacht hij keer op keer in zijn hoofd: ze hadden iemand nodig gehad die de haken en ogen in de wet had kunnen vinden, om zo een nieuw plan voor de vluchtelingen te rechtvaardigen. Of wellicht een nieuwe wet kon opstellen. Of de overeenkomsten tussen de verschillende wetten kon vinden - alles om ervoor te zorgen dat ze in hun recht stonden als ze eenmaal vluchtelingen gingen verschepen naar Evenfall. De "rebellen", of hoe Marwan ze ook kon noemen, waren hem op het spoor gekomen door de verhalen die al over hem rond gingen over het helpen van de vluchtelingen. Natuurlijk zou dat naar buiten komen: had hij dan ook anders gedacht? Hij had het aanbod van de rebellen dus ook graag aangenomen, want dat was toch uiteindelijk ook zijn doel geweest? Om werkelijk een verschil te maken? En dit risico had hij ook ingecalculeerd. Dat was waarom hij zijn dagen in de cel niet eens zo verschrikkelijk vond. Ze kregen dan wel water en hard brood, maar het was meer dan niets. Het was in elk geval meer dan dat de meeste vluchtelingen op straat konden verdienen door alle restrictieve wetten die in de omloop waren. Zuchtend kwam hij overeind en staarde hij uit het kleine raampje van zijn cel. Gelukkig had hij nog uitzicht op de zee. Ze konden simpelweg niet zoveel mannen en vrouwen voor langere tijd vasthouden. Hij hield zich al dagen voor dat hij vast snel vrij zou komen.

Het kostte Iwan een hoop moeite om de vrouw die achter het bureau zat in de hal te overtuigen hem de lijst met namen te laten zien van de gevangenen. Bij de andere gevangenissen was het een stuk makkelijker geweest. Maar het had er ook op geleken dat de mensen daar even goed kritisch waren op de maatregelen die waren genomen waardoor hun cellen vol waren geraakt. De sfeer leek hier erg anders te zijn. De vrouw gaf hem met een dodelijke blik de lijst en mompelde wat ver gezochte beledigende opmerkingen over de gevangenen en over de vluchtelingen in de stad terwijl Iwan gehaast naar Marwan's naam zocht. Nadat hij bijna het einde van de lijst bereikt had, bleef zijn vinger plots stil hangen. Iwan moest de naam nog drie keer overlezen voor hij echt zijn enthousiasme liet blijken en de vrouw het perkament zowat in haar gezicht duwde. 'Hier! Dit is mijn vriend! Marwan Alba!' Iwan negeerde het ongenoegen van zijn helper en volgde haar vol spanning verder de hal in. Toen hij een indicatie van haar kreeg in welke gang zijn vriend zat, snelde hij al langs haar heen en probeerde iedere cel in te kijken. 'Marwan?' Het gaf hem de rillingen het donkerte zo door te gaan. Het bracht nogal wat nare herinneringen naar boven van zijn kindertijd. Hij had het ooit wel eens een goed idee gevonden langs de wachters de kerkers in te sluipen. Vele uren later had zijn moeder hem verscholen in een hoek gevonden, met natte wangen van het huilen en bibberend van angst. Niet dat dat hem er van had weerhouden om als tiener nog eens op verkenningstocht te gaan. Iwan moest slikken toen zijn zoekende blik enkele malen door levenloze, vijandige of waanzinnige ogen werd ontmoet bij iedere cel die hij passeerde. Pas aan het einde, waar hij licht zag van een nis, dacht hij een gestalte te herkennen. 'Marwan?'

Marwan hoorde de stem eerder dan dat hij de gestalte van zijn vriend zag. Hij zette zich af van de muur en haastte zich richting de tralies, om zo Iwan voor zich te zien. Met de grootste opluchting die hij ooit had gevoeld pakte hij de man bij zijn armen vast en probeerde hij hem zo in een soort oncomfortabele, maar op hetzelfde moment enorm opgeluchte en opgewekte omhelzing te nemen. Hij wilde weten hoe erg hij het op prijs stelde dat zijn vriend hem opzocht: hij had er toch geen hoop in dat Iwan hem meer dan dat zou kunnen helpen. Niemand kon zomaar tegen de wil van de Noordelijke wetten in werken, zo bleek maar weer. De Noordelijke landvrouwe was harteloos. 'Ik wist niet dat mijn woorden van eerder al zo snel waar zouden zijn,' mompelde hij, verwijzend naar hun gesprek in de haven. Hij had toen al zijn vriend gewaarschuwd dat de zaken uit de hand zouden kunnen lopen. Met een zucht liet hij de andere man los en leunde hij met zijn voorhoofd tegen de tralies aan. 'Hoe gaat het in de herberg? Verloopt alles nog goed? Hoe gaat het met die toneelgroep die je zou ontmoeten?'

Iwan voelde zijn adem in zijn keel stokken, toen de schaduw op de naam van zijn vriend reageerde en op hem af kwam. Pas toen hij tegen de tralies geduwd werd door de omhelzing waarin Marwan hem trok, hapte hij flink naar lucht en deed zijn best ook zijn armen om zijn vriend heen te leggen. Iwan liet hem na enkele tellen ook los zodat hij de andere man is goed kon bekijken. Behalve dat hij er misschien moe en vies uit zag, leek hij niet verwond te zijn. Wat verrast door de vragen van Marwan bleef hij hem stil aan kijken, maar fronste uiteindelijk en sloeg zijn armen stuurs over elkaar. ‘Denk je niet dat je me beter eerst uit kunt leggen wat er gebeurt is? Bij de Goden, Marwan, ik loop al drie dagen lang deze hele stad door om je te vinden! Hoe haal je het in je hoofd zó snel al opgepakt te worden? En verdomme wat dachten Marcus en Ren wel niet dat ze jou in contact brachten met die groep-‘ Iwan klemde zijn kaken snel op elkaar voor hij door raasde. Hij was al wanhopig genoeg geweest om tegen zijn oom uit te vallen toen hij toegaf inderdaad Marwan contacten te hebben gegeven. Waarom moest iedereen ook zo graag zo rechtvaardig zijn de hele tijd? De taverne zat inmiddels bomvol mensen en Iwan moest toekijken hoe Eileen langzaam onder de druk van tientallen mensen bezweek. Hoe Erin en Hakeem amper voor hun eigen kinderen konden zorgen. Dat zijn oom steeds riskantere missies ondernam en dan Marwan- Iwan legde zijn handen weer om de tralies en keek zijn vriend met een getergde blik aan. ‘Ik was bang dat je in het paleis in de kerkers zou zitten. Celine had je nooit meer vrij gelaten.’

Marwan pakte zijn vriend steviger vast en legde een hand waarschuwend over zijn mond heen. 'Noem die namen niet,' siste hij, terwijl hij argwanend om zich heen keek. Het waren niet puur politieke gevangene die hier vast zaten. Hij wist dat de mannen en vrouwen naast hem deze informatie met liefde zouden omwisselen met de wachters voor extra luxe in hun cel. Gelukkig stopte Iwan zijn geraas al vanzelf en keek hij de man vervolgens onderzoekend aan. Hij zocht al drie dagen naar hem? 'Het was pech. Er was een lijst met namen gelekt en die lijst had überhaupt niet gemaakt moeten worden, maar toch- Ik had beter moeten opletten.' Verontschuldigend keek hij de andere man aan en bedacht zich hoe hij gevoeld zou hebben als hij in Iwans schoenen had gestaan. Dan had hij zich rot geschrokken als de andere man plots niet thuis zou komen. 'Het spijt me. Ik hoop dat ik snel vrij kom en-' Hij wist dat Iwan gelijk had en dat hij geluk had dat hij niet bij de landvrouwe vast zat. Er gingen verhalen over die specifieke kerkers en ze waren zeker niet fraai. Ze hadden nog geen berichten dat er mensen vrij kwamen uit de kerkers. Het gerucht ging zelfs dat de Koning er ook vast zat. 'Beantwoord nou maar mijn eerdere vragen!'

Iwan werd verrast door de hand die hem tot stilte maande. Het was hem al meerdere malen op het hart gedrukt om voorzichtig te zijn met wat voor informatie hij deelde toen hij zijn zoektocht naar Marwan was begonnen. Iwan had daar zelf al van af kunnen leiden dat zijn vriend zich inderdaad gemengd had in illegale zaken zoals hij hem eerder had verteld. Echter had hij zelf nog maar amper door gehad hoe serieus dat was en hoe anderen ook verstrikt waren in de ondergrondse acties. Bovendien had zijn oom hem ook erg duidelijk gemaakt dat hij niet wilde dat zijn familie er in mee getrokken werd. Marcus en Ren deden ernstig hun best om de taverne er buiten te houden. Iwan geloofde niet dat ze ook maar ooit hun plannen in de taverne bespraken. Hij had aan de andere kant ook gemerkt hoe de kamers boven de Eenbenige Krijger vol begonnen te raken en het eten steeds vaker op was. Het leek hem dat iedereen er al bij betrokken was, of ze het nou wilden of niet. En hem stond dat nu ook te gebeuren sinds hij zijn zoektocht naar Marwan was begonnen. Voor even koppig hield Iwan zich stil toen Marwan hem aanspoorde alsnog zijn vragen te beantwoorden. Zijn boosheid was nog niet helemaal gepasseerd. Het verbaasde hem dat hij zich zo kon voelen tegenover zijn vriend, maar de afgelopen nachten had hij amper een oog dicht kunnen doen door zijn zorgen. 'Het gaat goed,' mompelde Iwan uiteindelijk. Een glimlach doorbrak langzaam zijn frons terwijl hij aan zijn ontmoeting met de toneelgroep na dacht. 'De acteurs waren geweldig. Er zit een Zuiderling tussen, twee meter lang die man, en kan ieder accent uit Tarth en daarbuiten nabootsen. Ze zagen het wel zitten me mee te laten spelen. En ik ga ze nog wel kunnen overtuigen dat ik origineel werk in de groep introduceer.' Hij kwam weer wat dichter bij de tralies en probeerde langs Marwan de cel in te kijken. 'Geven ze je wel eten hier? Ik- Ik wilde wat voor je meenemen van de taverne, maar in de vorige gevangenis hebben ze me er meteen uitgegooid toen ze dat merkten.'

Marwan glimlachte gecharmeerd bij het aanblik van het enthousiasme van zijn vriend. Het was duidelijk dat Iwan zijn passie voor toneelspel nog niet verloren had, ondanks dat hij niet meer met een gezelschap rondreisde. Hij kon dan ook enkel bidden dat ze Iwan in hun gezelschap zouden opnemen. Zijn verhalen leidde hem tevens af van de realiteit. Het was alsof ze weer samen in de taverne waren met twee goede mokken bier voor hun neus en Iwan die de oren van zijn hoofd kletste. Toen Iwan plots weer over de gevangenis sprak, probeerde Marwan zijn woordenstroom nog te onderbreken, echter was hij te laat. Hij had niet uit die fantasiebubbel willen raken. 'Het eten is voldoende. Het is niet veel, maar ze laten ons hier ook niet uithongeren, de Goden geprezen. Voor je het weet, ben ik weer de gevangenis uit.' Marwan leunde tegen de tralies aan en glimlachte dankbaar. 'Bedankt voor de moeite, maar ik wil niet dat je in de problemen raakt door mij te helpen. Ik denk dat jij, Ren en Marcus de komende tijd voorzichtig moeten zijn en niet teveel met mij geassocieerd moeten worden. Misschien moet ik ook maar een tijdje niet de taverne bezoeken.' Wat afwezig pakte Marwan één van de touwtjes van Iwans blouse vast en wikkelde dit rondom zijn vinger. Hij wilde niet graag zulke maatregelen nemen, maar het laatste wat hij wilde, was dat de taverne en al zijn vrienden in gevaar kwamen door hem, juist nadat ze hem zo welkom hadden ontvangen. 'Beloof me dat dit de eerste en laatste keer is dat jij mij hier bezoekt,' zei hij zacht.

Iwan voelde een opluchting te horen dat Marwan tenminste niet uitgehongerd werd. Dat was zeker één van de redenen geweest waarom hij zo de drang had gevoeld zijn vriend zo snel mogelijk te vinden. Hij wilde hem niet koud en hongerig in een cel zien zitten wachten tot iemand hem kwam vinden. Hij had te veel horror verhalen over gevangenissen in zijn repertoire en zijn eigen ervaringen in de Koninklijke kerkers hielpen er ook niet bij. Verward keek Iwan naar Marwan toen hij hem zo toesprak om dit met rust te laten. Met open mond bekeek hij hem en schudde uiteindelijk zijn hoofd. 'Marwan, stop-' Hij kwam er echter niet meteen tussen en hoorde tot zij ongeloof aan hoe zijn vriend hem maande die belofte te maken. Stuurs trok hij zijn blouse uit Marwan's handen en sloeg zijn armen over elkaar terwijl hij naar de grond staarde. Hij voelde dat het bloed naar zijn hoofd was gestroomd, dat zijn wangen rood gloeiden. De woorden van Marwan hadden hem boos gemaakt en brachten hem een vreemd soort schaamte. 'Ik geloof dat je vergeten bent dat ik niet zomaar een onnozele artiest ben die niet weet hoe de wereld in elkaar zit, Marwan. Ik weet heel goed het risico en mijn oom en Marcus ook. Bovendien-' Hij rechtte zijn schouders en keek de andere man nu recht aan. 'Ben ik nog steeds een Halley.' Het voelde oncomfortabel om dat uit zijn eigen mond te horen, maar het had hem niet goed gezeten dat Marwan hem zojuist gevraagd had niets te doen. Hij had zijn hele leven al niets gedaan en juist nu kon hij iets met die vervloekte titel doen. Of in ieder geval met het geld dat hij op zijn naam had staan. En Iwan was zich er erg bewust van geworden, als het zou helpen en het nodig was, dat hij die naam zou gebruiken ook om Marwan vrij te krijgen. 'En jij,' ging Iwan verder met een hand die hij stevig om Marwan's schouder klemde, 'hoort hier niet te zitten.'

Gefrustreerd luisterde Marwan de woorden van zijn vriend aan. Natuurlijk deed het hem goed dat Iwan zo ver wilde gaan om hem vrij te krijgen, maar hij wist én dat Iwan met tegenzin zijn familienaam zou gebruiken om hem vrij te krijgen én dat Marwan had gezworen dat hij nooit meer de hulp van de adel zou vragen bij wat dan ook. Die periode lag achter hem, nadat hij zijn familie had verlaten. 'Iwan, ik ben een Álba,' fluisterde Marwan hem dringend toe, 'en het zou mijn grootste schaamte zijn om de Koningin te moeten smeken om mij vrij te krijgen. Verlaag je alsjeblieft ook niet tot dat level.' Hij bracht zijn gezicht dichter naar de tralies toe en merkte hoe zijn gezicht vertrok in een bittere uitdrukking. 'Nu Céline ons vast zet en ondertussen de Koning en Koningin en alle andere verdomde adel niets doen om de vluchtelingen te helpen, wil ik met geen enkel van die namen meer geassocieerd worden. Jij bent een Halley, ik ben een Alba en dat verandert niets aan de zaken. Misschien enkel dat ons bloed vergiftigd is met het karakter van achterover leunen en niets doen en de problemen door de normale man laten oplossen.' Hij had met zijn maten veel over de politiek gesproken en het had hem een stuk bitterder gemaakt dan dat hij voorheen was geweest. Op hetzelfde moment besefte hij ook dat die bitterheid niets met de man tegenover hem te maken had en met een verontschuldigende blik legde hij ook zijn hand op Iwans schouder. 'Ik waardeer ál jouw hulp, Iwan. En ik- ik kan het niet eens onder woorden brengen hoe opgelucht ik ben om jou hier te zien. Maar jij moet- jij moet dít loslaten. Mij bevrijden. Als ik vrij kom, dan is het een kwestie van tijd voordat ik weer vast zit en dat risico accepteer ik. Daarom heb ik de reis naar het Noorden afgelegd.' Met die woorden liet hij Iwan ook los en zette hij een stap naar achteren toe. 'Ik laat je weten als ik weer vrij ben. Richt je in de tussentijd op het toneelgezelschap.'

Uit het veld geslagen door de harde woorden van Marwan staarde Iwan hem aan. Hij opende zijn mond om iets te zeggen, maar merkte a gauw dat hij geen woorden klaar had. Het drukte hem echter erg op het feit dat hij een confrontatie zoals dit al heel lang uit de weg was gegaan. Na zijn vertrek uit Evenfall had hij nooit meer zijn familienaam gebruikt. Als hij niet Dante was, dan was hij gewoon Iwan, de Halley achternaam had geen betekenis voor hem en te veel zwaarte voor de buitenwereld. Het had het makkelijker voor hem gemaakt om afstand te kunnen nemen van zijn oude leven, maar ook van de verantwoordelijkheden die een beter man op zich genomen zou hebben met zo een naam. Zoals zijn broertje bijvoorbeeld. De keuze om niet Iwan Halley te zijn had hem dus even goed de mogelijkheid gegeven om niet over dit soort kwesties na te denken. Wat deed zijn familie nou voor het volk? Kon hij zijn naam en geld zomaar gebruiken? Wilde hij geassocieerd worden met de chaos waar het land zich nu in verkeerde? Iwan klemde zijn kaken op elkaar terwijl Marwan verder sprak. Moest hij dan maar laf toe kijken hoe zijn vriend wie wist hoe lang in een cel bleef? Het deed hem ontzettend veel pijn dat Marwan dit van hem vroeg én dat hij zo over zijn familie sprak. Hij had maar een erg vaag begrip van de politiek en was zich maar al te bewust dat hij zou spreken uit naïviteit als hij deed alsof hij wist wat er speelde. Hij wilde echter niet alles geloven wat Marwan nu zei. Was het niet zijn oom die dit hele vluchtelingen netwerk had opgezet? En was het werk wat zijn broertje deed dan zo nutteloos? 'Je doet net alsof je zo onafhankelijk bent van de adel, maar je weet net zo goed dat je het niet kunt ontsnappen. En als je net doet alsof het niet uitmaakt dat jij een Alba bent en ik een Halley, dan ben je net zo naïef als ik.' Iwan had zichzelf flink verrast met die woorden, maar voelde hoe zijn hart te keer ging nu hij dat eindelijk had gezegd. Hij voelde in heel zijn lichaam dat dat waar was. Toch begon de wanhoop nu langzaam zijn grip te krijgen. Iwan greep met beide handen stevig de tralies vast en probeerde Marwan's blik te vangen. 'Wat kun je nou voor goeds doen als je in een cel zit? Laat me je alsjeblieft helpen. Ik- Ik kan niet blijven toekijken.'

Marwan zag duidelijk dat hij Iwan uit het veld had geslagen met zijn bekritiserende woorden. Uiteindelijk had hij ook negatief gesproken over een groot deel van Iwans familie. Hij wist dat bijvoorbeeld Adrian Halley zijn best deed in het Oosten, maar uiteindelijk ging hij 's avonds terug naar zijn veilige paleis en goed gevoede familie. Dat gold ook voor zijn eigen familie, van wie hij wist dat ze het ook goed bedoelde. Maar dat was niet genoeg. Had Iwan dat dan niet door? 'We zullen nooit volledig losraken van onze familie, Iwan. Nu niet en nooit niet. En dat is niet erg, maar-' Hij zuchtte diep en schudde zijn hoofd. 'Wat maakt het uiteindelijk uit? Celine zet net zo graag een Halley of Alba achter de tralies als dat ze met een gewone Noordelijke man of vluchtelingen doet. Het is duidelijk dat ze de Koning - jouw neef en tevens ook míj́n neef - niet zomaar vrij gaat laten, ondanks dat hij verdomme dit land regeert. Zo brutaal zijn ze geworden onder de invloed van die politicus uit Quandaï.' De laatste woorden van zijn vrienden deden echter wel veel met hem. Marwan sloot zijn ogen verslagen en pakte ook de tralies vast met zijn handen. Over die van Iwan heen. Hij wilde niet dat Iwan wist hoe hulpeloos en verschrikkelijk hij zich voelde in deze cel. Uiteindelijk knikte hij dus maar als toestemming op Iwans woorden, om hem zo de kans te geven om een oplossing te vinden voor zijn gevangenschap. 'Maar doe alsjeblieft voorzichtig, Iwan. Als jou iets overkomt-'

Iwan voelde hoe zijn schouders steeds meer begonnen te hangen. Hij had niet gedacht dat zijn zoektocht naar Marwan hem zo zou confronteren met de werkelijkheid. Eerlijk gezegd had hij gedacht dat hij een hoop geld bij elkaar kon sprokkelen en vervolgens Marwan met zijn charmes en wat goud vrij kon krijgen. Zo gemakkelijk was het in ieder geval niet. Zelfs nu hij wist waar zijn vriend vast zat kon het nog ingewikkelder worden. De vrouw die hem de gevangenis in had gelaten had niet de meest meegaande persoon geleken. Iwan begon langzaam al zijn drang om Marwan te overtuigen hem te laten helpen op te geven. Zijn woorden over Celine hielpen niet. Hij had al lenteslang het idee dat iedereen maar zulke slechte woorden over zijn nicht sprak, enkel omdat niemand haar kende. De keren dat ze in Evenfall was geweest had ze niet zo wreed geleken als de verhalen haar nu voor deden. Ze was enkel zo op zichzelf geweest. Hij herinnerde zich niet dat ze ooit met elkaar hadden gespeeld of in eenzelfde ruimte hadden gezeten als er geen anderen bij waren. Iwan had haar echter al in geen jaren gezien. Wie weet hoe het overlijden van haar vader haar had geraakt. Of de druk in Tarth over het algemeen. Het was voor hem makkelijker haar als mens te beschouwen dan als leider van het Noorden die met Quandaï in zee was gegaan. Iwan keek verrast naar Marwan toen hij toch leek in te stemmen en greep zijn handen enkel steviger vast. 'Er overkomt mij niets!' lachte hij de zorgen van zijn vriend weg. 'Nou, kun je me vertellen wie er met jou opgepakt zijn?' Marcus had hem instructies gegeven om zijn vriend bepaalde vragen te stellen. De Generaal maakte zich namelijk niet alleen druk om Marwan, maar ook om de anderen die voor het netwerk bezig waren geweest.

Iwan lachte misschien de zorgen weg, maar Marwan was wel degelijk bezorgd over zijn vriend. Ondanks dat hij familie was van de landvrouwe wist hij niet of de vrouwe het wel goed voor had met haar eigen familie. Uiteindelijk had hij niet het idee gehad dat Henry nou zoveel naar haar om had gekeken. Misschien gaf ze Iwan daar ook nog wel deels (onterechte) schuld aan. Marwan gaf hem op zachte toon een lijst van de vele gevangene die hij kende en van wie hij wist dat ze opgepakt zaten. Niet enkel hier zaten zijn maten vast, maar ook in de vele andere gevangenissen. Hij hoopte dat niemand uiteindelijk in de kerkers van het paleis was geraakt. 'Doe voorzichtig met die informatie, Iwan,' drukte Marwan hem nog op het hart. Op hetzelfde moment hoorde hij de harde voetstappen van de wachter, die zijn kant op kwam. Hij wist dat de man Iwan niets aan zou doen, maar hij wilde het risico liever niet nemen. 'Ga, Iwan, en doe voorzichtig. Doe- doe iedereen de groetjes van mij. En ik zorg dat ik er snel weer ben, oké?' Hij glimlachte naar de andere man en gaf nog een zacht kneepje in zijn handen. Een soort belofte.

Iwan deed zijn best de vele namen die hij van Marwan te horen kreeg in zijn geheugen op te slaan. Hij herkende er geen één van en vroeg zich af hoe zijn vriend zo snel met hen in aanraking was gekomen. Hoe lang geleden waren ze pas aangekomen in het Noorden? Hij bewonderde Marwan dat hij zich zo snel een weg het netwerk in had weten te werken. Het beangstigde hem ook enigszins dat hij zo gezet was op het meedoen aan dat goede doel waar ook zijn oom en de legerleider het steeds over hadden. Het zou hem rust moeten brengen om zijn vriend gevonden te hebben, maar hij had de opmerking van Marwan erg serieus genomen: zelfs al zou hij snel vrij zijn, het zou Marwan er niet van weerhouden door te gaan met het illegale werk. Iwan hoorde eveneens de stappen de gang door galmen en slaakte een zucht. Die wachter zou hij maar goed af moeten betalen, anders kwam hij hier niet meer binnen. Hij knikte langzaam als reactie op Marwan's woorden, maar kon zichzelf nog niet los maken van de tralies, noch liet zijn blik die van de andere man gaan. 'Ik kom terug. Of ik je nou hier vandaan kan halen of niet. Je staat er niet alleen voor.' Hij glimlachte uiteindelijk naar zijn vriend en liet hem toen gaan om de wachter met een charmante glimlach tegemoet te lopen en met praatjes terug de gevangenis uit te werken.

Nieuw

Iwan stond nerveus weer voor het gebouw waar zijn vriend zich in de cellen bevond. Wat hem betrof hadden ze Marwan meteen vrij gebroken, maar het gesprek met zijn vriend en de latere adviezen van zijn oom en Marcus hadden hem van dat idiote plan af laten wijken. Er zou maar een kleine kans bestaan dat hem dat lukte en als het een mislukking werd had dat enkel slechte gevolgen voor hemzelf maar, erger nog, ook voor Marwan. Uiteindelijk hadden ze dus een ander plan op gezet. Met de steeds veranderende wetten zou het moeilijk zijn Marwan vrijgesproken te krijgen door middel van de wet. Het zou dus beter zijn niet met de regels te werken. Iwan had er voor een nieuw personage verzonnen. Hij had zich inmiddels regelmatig laten zien bij de gevangenis als de rijke handelaar Lorentius. Het was moeilijk geweest het steeds goed te timen zodat hij steeds een andere wachter tegen kwam. Uiteindelijk hadden ze een kandidaat gekozen. De wachter was een nieuweling, vers van het Noordelijke platteland, en had, zo hadden ze weten te achter halen, een grote familie om voor te zorgen. Hij stuurde hen regelmatig geld, maar had in zijn brieven geklaagd dat zijn baan niet genoeg betaalde. Iwan wist niet precies hoe Marcus achter al die info was gekomen, maar hij wist dat dat niet belangrijk voor hem was. Zolang hij het maar kon gebruiken. Vanuit zijn plek in de schaduw keek hij toe hoe de jongen een oudere wachter afwisselde en het gebouw in ging. Dat was voor hem het moment om zijn plan te starten. Tot zijn eigen verbazing liep het zo gesmeerd dat hij al voor hij het wist voor de cel van Marwan stond.

Marwan zat al geruime tijd vast in de cel. Ondanks dat hij goed behandeld werd, begon de verveling en aftakeling van zijn spieren wel aan te slaan. Hij probeerde zo goed als dat kon in zijn smalle cel wat spieroefeningen te doen, maar het was niet genoeg om hem in vorm te houden. Tevens leek het wel alsof hij steeds minder te eten kreeg. Misschien was Celine het wel zat: nu ze dacht dat de meeste mensen de gevangenen wellicht vergeten was, zou ze hun langzaam uithongeren. Misschien was het maar beter zo, want Marwan wist in elk geval zeker dat niemand van deze gevangenen zou rusten tot ze wraak hadden genomen op de landvrouwe en op haar verdomde Quandaïse gast. Of dat nou via de wet zou gaan of buiten de wet om, ze zouden niet meer via dezelfde regeltjes als eerder werken. Met het idee van wraak in zijn hoofd leken de dagen steeds sneller te gaan. Tot plots een bekende verschijning voor zijn celdeur stond. Onhandig sprong Marwan op, waarna hij zich staande moest houden aan de pijlers van de cel en zo Iwan recht aan kon kijken. 'Je bent terug,' zei hij met stralende ogen, waarna hij echter al snel verontwaardigd een wenkbrauw op trok. 'Ondanks dat ik je had verteld dat je niet meer terug moest komen. Hoe heb je dit voor elkaar gekregen?' Desondanks was hij zijn vriend erg dankbaar.

Afwachtend was Iwan op de tralies afgelopen en had hij met ingehouden adem toegekeken hoe Marwan hem tegemoet kwam. Het vervelendste deel van dit hele plan was dat hij tussendoor zijn vriend niets had kunnen laten weten. Iedereen had het een beter idee gevonden Marwan onwetend te laten. Het voelde daarom des te vreemder om hem plots weer te zien in die cel. Met een grootse glimlach knikte hij naar de andere man, maar verborg zijn blijdschap al snel voor de wachter het zou zijn. Hij sprak direct en met een hevig Noordelijk accent over de woorden van Marwan heen. 'Bij de Goden, mijn beste man, ik kan niet geloven dat ze je vast gezet hebben. Ik had je nog zo gezegd dat je mijn brief moest laten zien aan de wachters!' Hij draaide zich weg van Marwan naar de jonge wachter die onzeker achter hem stond. 'Jongeman, zoals je ziet zit mijn beste dienaar al veel te lang vast. Dat is onacceptabel! Ik verlies iedere tel meer geld. Ga je daar wat aan doen?' Hij hoorde de Noorderling wat mompelen, maar wuifde zijn woorden weg en trok zijn buidel van zijn riem. 'Bij de verdomde Goden, deze man is meer waard dan jij ooit zal zijn in je leven!' Bij zijn binnenkomst was hem al verteld dat hij niets kon doen zonder toestemming van zijn overste, maar Iwan zou hem genoeg motivatie geven om hem te laten doen wat hij wilde. 'Is dit hoe ik je zo ver krijg? Hier.' Hij duwde de buidel rammelend met zilverstukken in de handen van de jongen en wees toen met een dreigende blik naar de celdeuren. 'En snel een beetje voor ik me bedenk!'

Marwan wilde verder spreken, maar werd compleet overrompeld door de harde stem van Iwan, die tevens... plotseling een accent had? Al snel viel het kwartje en besefte hij dat zijn vriend in de huid van iemand anders was gekropen. Op andere momenten was hij vast in lachen uitgebarsten, afgewisseld met bewondering voor de overtuiging van de andere man, maar nu hield hij zich stil. Hij kon het niet - zo dichtbij zijn ontsnapping - verpesten. Toen eindelijk zijn cel werd opengemaakt, moest hij zichzelf ervan weerhouden om niet in Marwans armen te springen. Ondanks dat hij eerder tegen de man had gezegd dat hij niet wilde dat hij zich met zijn opsluiting zou bemoeien, was hij daar toch op terug gekomen. Met verdere smoesjes van Iwan stonden ze gelukkig al snel buiten en bij de eerste stap buiten de cel vloog hij de andere man om zijn nek. 'Bedankt, bedankt, bedankt,' murmelde hij tegen zijn vriends nek aan.

Iwan blafte nog wat bevelen naar de nerveuze wachter. Hij voelde een opluchting dat de man het geld had aangenomen. Hij hoopte dat de jongen verstandig genoeg zou zijn om er tussenuit te knijpen nu hij een hoop geld aan zijn familie te schenken had. Het zou hem namelijk niet in dank afgenomen worden dat hij een gevangene zo gemakkelijk had laten lopen. Iwan liep Marwan voor het gebouw uit en voelde al voor ze nog niet eens uit het zicht waren dat zijn vriend hem omhelsde. Met een glimlach legde hij zijn armen om Marwan heen. Bij de Goden wat voelde het goed om Marwan vast te kunnen houden. Kort sloot hij zijn ogen, maar toen hij ze opende liet hij gealarmeerd de andere man gaan. 'Bedank me nog maar niet te vroeg,' fluisterde hij en greep één van zijn armen vast om hem zo snel mogelijk van de gevangenis weg te trekken. Hij had achter hem gezien dat één van de oudere wachters terug kwam voor haar dienst. Het was precies de vrouw die hem zou herkennen van zijn eerste bezoek aan de gevangenis. Gehaast trok hij Marwan met zich mee de vele steegjes van Tyrosh in hopend dat de vrouw niet de losse eindjes aan elkaar zou knopen en hen direct achterna zou gaan. Terwijl hij zich tussen de gebouwen en mensen bewoog trok hij de hoed die hij had gedragen van zijn hoofd en gaf deze aan een voorbijganger, net zoals zijn overjas. Vanonder zijn blouse die hij vol had gestopt om hem rijk genoeg te laten lijken dat hij zich rond had gegeten, haalde hij een schone blouse voor Marwan tevoorschijn en stopte die in zijn handen. 'Hier, trek dit aan en-' Hij wierp een korte blik op zijn vriend en gleed met een hand naar zijn lange, warrige krullen. Hij had Marwan altijd al bewonderd om zijn prachtige haar. Het hing nu in zijn ogen en zat vol viezigheid zodat zijn vingers bleven steken in de klitten. 'We kunnen beter niet direct naar de taverne gaan. Maar ik weet een andere plek voor nu,' legde hij kort uit terwijl hij een blik over zijn schouder wierp om te zien of ze gevolgd werden. 'Denk je dat je helemaal naar het Westelijke deel van de stad kan lopen?' vroeg Iwan bezorgd. Hij had nog geen tijd gehad te zien of Marwan wel heelhuids de cel uit geraakt was.

Marwan voelde zich als thuis in de warme omhelzing van zijn vriend. Hij had de man extreem gemist, dusdanig erg dat er geen enkele droom voorbij ging dat hij niet aan Iwan dacht. Marwan was dus des te dankbaarder dat zijn reisgenoot en vriend hem niet vergeten was. Toen Iwan hem plots los liet, volgde hij de gealarmeerde blik van de andere man en zag hij ook hoe één van de wachters plots naar buiten kwam lopen. Hij liet zich dus gewillig mee trekken en zo racete ze samen de steegjes door van Tyrosh. Pas diep in de stad durfden ze te stoppen met lopen. Marwan keek even stilletjes naar de blouse in zijn handen, maar ging toch ook al snel te werk. Zijn vieze, verkleurde blouse verwisselde hij voor de schone, maar verder kon hij niet veel. Hij schaamde zich voor zijn verwaarloosde en vieze uiterlijk. Hij zou een heel warm en schoon bad nodig hebben om de klitten in zijn haren eruit te wassen. 'Desnoods knip ik het er af,' mompelde hij als reactie op zijn vervuilde haren, terwijl hij ook de klitten voelde zitten. Ondertussen volgde hij zijn vriend door de vele steegjes heen. Instemmend knikte hij en grijnsde hij vluchtig. 'Ik ben nog niet gehandicapt, Iwan,' grapte hij zachtjes, al voelde hij bij elke stap dat zijn spieren niet meer zo krachtig en sterk waren als eerder. Hij kende tevens het Westelijke deel van de stad niet: hoe ver zou het lopen zijn? En zou Iwan er een schuilplaats hebben? 'Wat is jouw plan?' fluisterde hij vervolgens.

Iwan moest zichzelf in houden niet luidruchtig tegen te stribbelen toen Marwan voorstelde om zijn haren af te knippen. Hij moest er niet aan denken dat zijn vriend zijn lokken af moest knippen. Iwan moest als vanzelf lachen toen hij de grijns van Marwan zag en klopte hem op zijn schouder. 'Dat zou dit alles een stuk ingewikkelder maken!' Het Westelijke deel van Tyrosh stond voornamelijk bekend om de vele heuvels die op en af geklommen moesten worden. Je had er zeker het beste uitzicht over Tyrosh, maar je moest er ook ernstig hard voor werken. Hij stuurde zijn vriend richting de steile straatjes om maar niet te lang te blijven hangen op één plek. Hij gaf geen antwoord op Marwans vraag. Eerlijk gezegd had hij geen goed plan vanaf het moment dat ze de volgende plek zouden bereiken. Hij had Marcus en Ren gezegd dat hij wel zou improviseren. Iwan hoopte enkel dat er geen teken zou zijn dat Marwan gezocht werd en dat ze gewoon terug konden naar hun oude leven. 'Een vriend van me heeft een atelier op één van de heuvels. Hij is momenteel aan het rond reizen, maar vertelde me voor hij vertrok nog dat ik de ruimte wel kon gebruiken voor mijn werk.' Hij had maar niet gezegd dat hij hele andere plannen had met het aanbod van zijn vriend. Het koste hen wat tijd om de plek te bereiken, maar uiteindelijk stonden ze binnen en sloot Iwan met een diepe opgeluchte zucht de deur achter zich. Het was maar een kleine zolderkamer die bomvol kunstenaarsspullen en decors stond. Er was een bank, een tafel en een lege wasteil, maar verder erg weinig aan meubilair. Hij had in de dagen er voor gezorgd dat er eten klaar lag en enkel van Marwans spullen, maar veel meer had hij er niet van kunnen maken.

Marwan kon eerst niet plaatsen waarom het Westelijke gedeelte juist zo moeilijk begaanbaar was, maar bij het zien van de heuvels, wist hij precies wat Iwan bedoelde. Het was niet ideaal om in zijn lage conditionele staat zo'n heuvel te beklimmen, maar op pure wilskracht lukte het hem gelukkig wel. Daarnaast sleurde Iwan hem ook wel mee de heuvels op. 'Wie is die vriend?' vroeg Marwan benieuwd, waarna hij op keek naar het huis. 'En hoe komt het dat hij in een huis woont met zulk prachtig uitzicht?' Marwan kon pas opgelucht ademhalen bij het binnentreden van het huis en het horen van het dichtvallen van de deur. Hij kon nog steeds niet geloven dat het Iwan werkelijk was gelukt om hem vrij te krijgen vanuit één van de best bewaakte gevangenissen van het Noorden. Maar als iemand het kon, dan was het Iwan wel. Pas nu nam hij een moment om door de kamer heen te kijken: het was duidelijk dat deze kamer hiervoor niet gebruikt werd door zijn vriend, want hij had hem nooit in de weer gezien met penselen en verf. Verder was het erg simpel ingericht. 'Het is hier perfect,' zei Marwan oprecht, waarna hij stralend naar de andere man keek. Alles was beter dan zijn simpele cel en dit leek bijna wel een paleis in zijn ogen. 'Bedankt, Iwan. Ik- ik wou dat ik kon uitdrukken hoe dankbaar ik je ben, dus- neem alsjeblieft mijn dankwoorden aan, ondanks alles wat ik eerder heb gezegd.'

'Micah maakt decors voor mijn reizende toneelgroep. Hij is een beetje een vreemde gast,' vertelde Iwan grinnikend. 'Hij heeft alles over voor zijn kunst, soms verdwijnt hij weken aan een stuk om plots weer te verschijnen met één of ander meesterwerk. Maar eerlijk gezegd is hij verder een mysterie. Ik heb geen idee waar hij het geld vandaan haalt om voor deze kamer te betalen.' Niet dat het erg veel moest kosten. Het gebouw was oud en dat was te zien in het trappenhuis en ook hier waar de ramen lang niet allemaal de koud buiten hielden. Hij had ook nog maar zelden een andere bewoner gezien. Dat was precies waarom Micah het hem aangeboden had: hij kon er met volle borst zingen zonder gestoord te worden. Iwan glimlachte bescheiden toen Marwan hem bedankte, maar haalde zijn schouders op. 'Ik- Ik kon niet-' Aarzelend keek hij naar zijn schoenen en stopte zijn handen in zijn zakken. Hij was zelden zo onder de indruk van een persoon. Tenminste, hij was vaak genoeg verknocht aan een man of vrouw, maar enkel als een muze, een bron van oneindige inspiratie. Maar Marwan was Marwan en betekende voor hem veel meer dan een bron voor zijn creatieve impulsen. Hij had hem dicht bij de grond gehouden sinds ze elkaar kenden en Iwan had zich moeilijk in kunnen beelden hoe hij dat gevoel zonder Marwan kon behouden. 'Je hebt mijn leven een nieuwe richting gegeven, een tweede kans. Dit is wel het minste dat ik voor je kon doen om te laten zien-' Hij dwaalde langzaam af, Marwans blik ontwijkend en zag toen de spullen van zijn vriend in de hoek. 'Ik heb wat kleren voor je klaar gelegd. En eten. Er staat wat water in de wasteil. Maar ik haal wel wat extra dan kan ik thee zetten.' Hij was plots druk in de weer en greep een theepot in zijn ene hand terwijl hij de koffer met Marwans spullen naar hem toe schoof en nog snel wat verfspullen bij de wastafel vandaan haalde. Hij klemde de pot onder zijn arm en keek nog kort de kamer rond voor hij snel de trappen af liep en opgelucht de buitenlucht in ademde toen hij eenmaal op de binnenplaats stond.