Bruiloftsreceptie

Jillian Halley

'Natuurlijk is het wel een moeilijke periode voor jou, William Halley,' reageerde Jillian, waarna ze zacht zuchtte en plaats nam naast haar echtgenoot. Wat bezorgd streek ze langs haar haren en pakte vervolgens de hand van haar man vast. 'Het is voor iedereen lastig, inclusief mijzelf. Dat weet Liam ook. Ik denk dat geen enkele ouder ambieert dat hun kind Koning of Koningin wordt. Het brengt veel risico's.' Dat was al duidelijk geworden toen Sibel en Liam naar Quandaï hadden moeten reizen. Daarom was ze ook niet al te blij geweest om te horen dat Kain één van de banen van Liam aan had genomen als spion. Ze vond het maar niets dat haar zoon, schoonzoon en schoondochter zulke risicovolle functies hadden. Bij de Goden, haar zoon als Koning... 'Beloof me alsjeblieft dat je voorzichtig bent, Kain,' voegde ze toe aan de woorden van haar man gericht aan de partner van haar zoon. Ze zou het verschrikkelijk vinden als één van haar familieleden iets zou overkomen. En daarbij had ze het haar zoon zo gegund om ook een liefde te vinden als Liam en Renee hadden gedaan. 'Houd alsjeblieft een oogje in het zeil bij elkaar, oké jongens? En ook bij Liam en Sibel. Misschien dat jullie weleens op Muriel kunnen passen, dat vinden jullie vast ook gezellig.'

Marwan keek de andere man bedachtzaam aan bij het niet beantwoorden van zijn vraag over het reisgezelschap. Hij was benieuwd geweest naar de naam en of het wellicht toch een belletje zou rinkelen. Nu zou hij er echter niet achter komen. 'Meneertje?' herhaalde Marwan met een diepe frons, maar hij kreeg niet de kans om te reageren, want hij struikelde alweer bijna met de kist in zijn armen. Bij de Goden, hij kon niet eens zien waar hij stapte. Hoe was hij hier ook alweer beland? Door al die gedachten besefte hij al niet eens meer dat ze van onderwerp gewisseld waren. Het boeide hem toch niet wie Dante nou precies uitgenodigd had. 'Zo van tijd tot tijd,' loog Marwan als reactie op Dante's vraag. Het was duidelijk dat Marwan definitief nu in Myr woonde, maar dat hoefde de man niet te weten. 'Zo nu en dan heb ik een zaak die ik hier moet oplossen. Iemand die mij nodig heeft als advocaat. Als ik dan de zaak gewonnen heb, reis ik weer terug naar huis.' Hij ging weer de bocht om en keek zo naar het achterhoofd van de andere man. 'Waar ga jij hierna naartoe?'

Eddard bekeek zijn moeder toen ze ze openlijk sprak over hoe moeilijk het voor hen was Liam Koning te zien worden. Voor hem was het alleen maar iets dat klopte. Hij zou Sibel overal in steunen en leek bovendien zo actief te zijn geworden in de politiek ondanks zijn bedoelingen er buiten te blijven. Echter begreep hij heel goed wat zijn ouders dwars zat. Hij had al vaker werk gedaan dat niet geheel zonder risico's was met zijn zeereis en het spionnengedoe toen, maar nu zou hij wijd en breid bekend zijn en een doelwit kunnen worden. 'Je weet dat Liam erg goed met risico's om kan gaan. Dat is nu niet anders dan jaren geleden.' Met een kleine geruststellende glimlach streek Ed over de arm van zijn moeder. Zijn blik gleed nu ook naar Kain en afwachtend bestudeerde hij de reactie van zijn vriend. Wat hij had gezegd toen ze het aanbod besproken hadden spookte nog door zijn hoofd. Hoe kon hij nou willen dat zijn partner een gevaarlijke taak uit zou gaan voeren? 'Kain heeft veel met Liam gepraat. Hij doet niets waar hij zich niet fijn bij voelt.' Nu gleed zijn hand naar die van zijn partner en hield hij hem stevig vast. Het zou een flinke verandering voor hen worden zodra Kain op missies moest. Ed moest lachen om de volgende woorden en kuste zijn moeder op haar wang. 'Moeder, dat is dus precies wat we doen. Ik werk hard zodat Sibel zichzelf niet overwerkt en Kain zal verantwoordelijkheden van Liam's eerdere werk gaan dragen. En we worden er nog voor betaald ook!' Grinnikend keek Ed naar zijn vader die er maar stilletjes bij had gezeten. Het lag allemaal zo gevoelig voor zijn oude man. 'Nu we ons eigen huisje hebben nodigen we zeker Mumu uit voor logeerpartijtjes. En het is eindelijke mogelijk om mijn ouders in de stad te laten slapen zodat ze niet met hun huifkar buiten de stadsmuren hoeven te blijven!'

Iwan zag dat ze de zaal weer hadden bereikt en liep naar één van de andere ingangen waarachter het podium zich zou bevinden. Met een hand wuifde hij Marwan achter zich aan en plaatste hij met een diepe zucht zijn spullen achter de gordijnen. Met een glimlach luisterde Iwan naar wat de man te zeggen had. Hij had nog nooit eerder met een advocaat gepraat. Augustus had eens aan hem uitgelegd wat het inhield, dat het volk soms mensen nodig had om voor hen de wetten te begrijpen en aan ze uit te kunnen leggen zodat er geen misbruik van ze werd gemaakt. 'Naar het Noorden. Mijn gezelschap heeft een optreden gepland in Tyrosh. Er is daar een herberg, de Eenbenige Krijger, die ons altijd graag een podium geeft.' Hij glimlachte bij de gedachte. Iwan had zich erg vermaakt in Tyrosh samen met zijn nichtje en haar vrienden. Bovendien wist hij dat zijn oom er nu ook zou zijn en de legerleider. Misschien was dat een beetje te veel van het goede. Echter had hij Esra beloofd terug langs te komen en Iwan wilde maar al te graag de moeder van Erin bedanken voor haar steun in zijn eerste manen daar. 'Weet je-' begon Iwan voor hij de kist met veel moeite van Marwan over nam. 'In het Noorden zouden ze je hulp wel kunnen gebruiken. Met al die vluchtelingen die daar vast komen te zitten. Er moet toch iets van een regel zijn dat ze recht hebben op hulp?' Bedenkelijk begon hij met het uit laden van zijn spullen. 'Ik zou je wel voor kunnen stellen aan Marcus Hoster en Ren Stone die een vluchtelingennetwerk zijn gestart. Ze kunnen vast iemand gebruiken die verstand heeft van de huidige wetten.'

Kain liet zijn hand vastpakken door zijn vriend en teder streek hij met zijn duim langs de huid die zo ruw was geworden door al het schrijven wat Ed in zijn leven had gedaan. Zojuist had hij met zijn collega's gesproken, waarvan enkele ook spionnen van Liam waren en anderen juist de missies coördineerden. Zij hadden aangekondigd dat er een missie aan zat te komen en ze wilden Kain graag mee hebben. Hij had het nog niet aan Eddard verteld, en het verbaasde hem zelf ook, maar hij wilde graag mee met de missie. Het beschaamde hem deels, gezien hij in eerste instantie zo moeilijk had gedaan over de baan, en geen risico's wilde nemen. Dat zou nu echter voorbij zijn als hij ook werkelijk mee ging met de missies en Evenfall daardoor zou verlaten. Dat zou het leven echter heel anders voor hem en Eddard maken en Kain vreesde die verandering. Hij glimlachte echter geruststellend naar zijn schoonmoeder. 'Ik zal heel erg oppassen, mevrouw Halley. Zoals Ed zegt, zal ik nooit iets aannemen waar ik mij niet goed of veilig bij voel. En ik heb goed contact met Liam over de risico's en gevaren en die wegen we altijd af.' Hij glimlachte vervolgens naar zijn schoonvader, die er inderdaad maar stilletjes bij zat. Hij wist niet goed wat er in de gedachten van meneer Halley omging. 'Jullie zijn altijd welkom om bij ons te verblijven,' stemde Kain in met zijn vriend. Ze hadden het erover gehad dat ze hun families konden uitnodigen in hun appartement: dan kregen hun ouders het bed en zouden Kain en Ed op de bank slapen. Het was nou ook weer niet zó groot dat ze er een logeerkamer bij hadden, al zouden ze dat wel graag willen.

Marwan dook met Iwan achter de gordijnen van het podium, zodat ze allebei niet gevonden zouden worden door de gasten, en afwachtend keek hij de andere man aan. De kist had hij inmiddels neergezet en wat klagerig wreef hij over zijn rug heen. 'Naar het Noorden?' herhaalde hij verbaasd. Hij had gedacht dat hij en zijn reisgezelschap wellicht in het Oosten zouden blijven en zouden optreden. 'Is het een bekende herberg?' Hij wilde verder vragen over het optreden en de herberg, tot de man hem plots de suggestie gaf om ook naar het Noorden te reizen. Hij kon Dante enkel met een verbaasde blik aan kijken. Hij was nog nooit in het Noorden geweest, laat staan dat hij er ooit over had nagedacht om naar die windstreek te trekken. Echter had Dante een heel erg goed punt: de vluchtelingenproblematiek. Hij had zijn nicht daar al vaak advies over gegeven, maar hij had er nooit over nagedacht dat hij daar natuurlijk zelf naartoe kon reizen en zijn steentje kon bijdragen. 'Ik- Dat is geniaal,' zei hij zacht, terwijl hij de man aan bleef kijken. 'Wanneer vertrek je?'

'Ja, best wel. Ze staan in heel Tyrosh bekend om hun visschotel en soms, midden op de dag, is het er bomvol. Eileen, de eigenaresse is bovendien een schat van een mens. Ze was heeft samen met Ren Stone, de vorige hand van de Koning, een dochter Erin. Zij is een goede vriendin van me.' Iwan babbelde maar verder terwijl hij terug dacht aan het plezier dat hij met zijn nichtje beleefd had en met haar vrienden Hakeem en Esra. Het had hem erg gespeten te voelen dat hij er voor even weg moest, maar uiteindelijk waren zij allemaal een hechte familie. En daar paste hij toch niet helemaal in. Bovendien was hij nerveus geweest te horen dat zijn oom er heen zou komen. Die zou zijn ouders sowieso inlichten over alles wat hij deed en Iwan snapte heel goed waarom hij dat gedaan zou hebben. Toch had het hem goed gegaan nog verder te gaan in zijn zoektocht naar zijn nieuwe identiteit. In de taverne was hij immers nog te veel Iwan de prins geweest en nu was hij echt Dante, de acteur en zanger. Met een verraste blik keek Iwan Marwan aan toen hij zo in ging op zijn aanbod. Hij had er niet erg over nagedacht. Wat overrompeld glimlachte Iwan naar Marwan en haalde zijn schouders op. 'Ik heb wat familiezaken te regelen dus mijn vertrekdatum is nog niet bekend. Maar ik moet er voor de nieuwe maan geraken.' Hij had zichzelf ruim de tijd gegeven om een confrontatie met zijn broers aan te gaan en ook genoeg om eventueel langs zijn ouders te reizen. Wellicht werd het daar wel eens tijd voor. Iwan's glimlach werd enkel breder en enthousiast klapte hij in zijn handen. 'Ik kan altijd wel een reisgezel gebruiken. Mijn reis hier naartoe was bagger slecht omdat ik steeds foute beslissingen nam. Ik neem aan dat eem advocaat wel een beter stel hersens heeft.' Grinnikend was Iwan zijn kostuums tevoorschijn aan het halen. Zijn eerste nummer zou hij volledig gekleed als prinses op gaan voeren.

Marwan zag de overrompelde blik op Dante's gezicht en Marwan kon zelf ook niets anders concluderen dan dat hij verbaasd was over zijn eigen woorden. Hij kende de man nauwelijks en nu had hij een reisgenoot om naar het Noorden te trekken? Deze avond liep toch een stuk gekker dan dat hij van tevoren had kunnen gokken. 'Voor de nieuwe maan is prima. Ik heb geen haast,' zei hij vluchtig, voordat de andere man zich zou bedenken. Marwan had er altijd op uit willen trekken, andere windstreken willen zien, maar hij had geen ervaring met reizen. Het zou sowieso op een ramp uitgelopen zijn als hij alleen op stap was gegaan. Wat verbaasd keek Marwan naar de jurk die Dante plots tevoorschijn trok en hij besloot om er verder maar niets over te vragen. Misschien wilde hij het antwoord niet eens weten. Marwan keek op, toen plots iemand zijn hoofd door de gordijnen stak en aankondigde dat iedereen klaar stond voor het optreden van Iwan. Wat ongemakkelijk keek Marwan naar de andere man en stak vervolgens zijn hand op. 'Veel geluk met het optreden. Ik ga in de zaal naar je kijken,' zei hij enkel, waarna hij paar stappen naar achteren zette. 'Ik ga graag met jou mee naar het Noorden.'

Iwan ging gretig mee in de spontaniteit van de man. Hij vond het altijd veel leuker met mensen samen te reizen dan alleen op pad te gaan. Hij raakte zo snel verveeld en daardoor kon Iwan nog wel eens risico's gaan nemen. Het geluk stond vaak aan zijn kant, maar als hij dan toch in de problemen kwam konden ze nog al eens ernstige gevolgen hebben, zeker als hij beroofd werd van zijn goud en spullen. Iwan glimlachte naar Marwan en knikte. 'Ik vraag je nicht wel hoe ik je kan bereiken als ik denk dat ik ga vertrekken.' Hij stak nog kort een hand op terwijl hij zijn toekomstige reisgezel zag weglopen. Hij had niet helemaal begrepen hoe de man eerst zo fel tegen hem gereageerd had en nu ineens met hem mee naar Tyrosh zou gaan, maar je hoorde hem niet klagen. Bovendien gaf het hem een goede reden zijn familie te vertellen dat hij wel naar de Noordelijke stad moest en niet met hen mee kon reizen. De smoesjes waren niet geheel eerlijk, maar Iwan had moeite echt te zeggen hoe hij er over dacht. Met een zucht richtte hij zich weer op zijn kostuums en kleedde zich snel om. Iwan voelde de adrenaline door zijn lijf gieren en hobbelde zenuwachtige heen en weer tot zijn optreden aangekondigd werd en hij volledig in zijn rol het podium op ging. Iwan verloor zichzelf altijd meteen in zijn performance tot hij weer het podium af stapte. Zo ook nu. Hij had net zo goed voor een publiek met boeren kunnen staan. Hij merkte het niet eens meer wat er om hem heen gebeurde.

Tobias had enorm genoten van het optreden van zijn broertje en voor zijn part was het veel te snel afgelopen. Hij herinnerde zich nog goed hoe de jonge Iwan altijd optredens had gehouden in zijn kamer om hem te vermaken, als Tobias weer eens aan bed gekluisterd zat door zijn ziekte. Tobias had zichzelf altijd de grootste fan van zijn broertje genoemd en hij was dan ook blij dat Iwan iets had gekozen in het leven waar hij zo'n passie in had. Toen het optreden afgelopen was, liep hij dan ook naar het podium toe, om zo een weg achter de coulissen te vinden. Het zou hem niet gebeuren dat hij Iwan opnieuw weg zou laten gaan zonder gedag te zeggen. Dat had zijn broer nu al vaak genoeg gedaan en nu waren ze eindelijk met alle broers en Guila samen. 'Iwan?' riep hij dus ook, waarna hij door de gordijnen liep en zijn broertje zag staan. Met over elkaar geslagen armen en een geamuseerde glimlach keek hij naar zijn broer, die alweer omgekleed was en vast in de startblokken stond om de zaal te verlaten. 'Je zegt jouw oudste broer toch wel gedag? We hebben vast een hoop om bij te praten.' Hij zette een stap dichter naar Iwan toe en sloeg zijn armen broederlijk om hem heen. 'Ik ben blij dat je er bent.'

Het ene moment stond Iwan nog zenuwachtig de tellen na te gaan tot hij zijn optreden mocht beginnen, het andere stond hij al weer achter de gordijnen zijn kostuum uit te trekken. Het was verrassend goed gegaan. Hij had slechts één grote fout gemaakt toen hij een pruik vergeten was af te doen en om te wisselen voor een zeemanshoed. Gelukkig had het enkel voor gelach gezorgd. Hij had plots een zeeman met lange golvende haren gespeeld. Net na zijn laatste buiging had hij zijn familie in het publiek gezien. Hij had speciaal een buiging willen maken voor het koninklijke paar, vooral voor Liam die hem gevraagd had hier te komen optreden, en had daar zijn broers en zuster natuurlijk ook gezien. Ze hadden er tevreden uit gezien, maar hij had maar moeilijk hun uitdrukkingen kunnen lezen met al het licht dat zijn kant op gericht was. Eenmaal van het podium af had hij pas echt gevoeld hoeveel energie hij in deze hele voorstelling had gestopt en niet alleen tijdens de performance zelf. Het gehaaste gereis om maar op tijd te zijn, het bedenken van de verschillende sketches, het bij elkaar zoeken van de kostuums en nu- nu was hij klaar. Met hangende schouders leunde hij tegen een pilaar en bekeek de kostuums die in een berg voor hem lagen. Misschien moest hij ze maar gewoon verbranden. Hoe ging hij ze anders nog gebruiken? Het was niet dat hij het voor elkaar zou krijgen ooit nog zoiets uit te voeren op deze schaal. Iwan schrok op toen hij plots iemand achter hem hoorde. Geschokt zag hij dat het zijn oudste broer was en even bleef hij hem met open mond aan kijken. Natuurlijk was het al door Iwan's hoofd gegaan om er gewoon tussen uit te knijpen na het optreden, ook al had hij zichzelf hard toegesproken dat hij ze op zijn minst gedag moest zeggen. De triestheid die hem altijd overviel na een groot optreden had dat een erg aantrekkelijke optie gemaakt. Iwan had echter geen keus nu Tobias hier stond. Hij kon het niet maken nu weg te vlechten. Snel zette hij een glimlach op en liet zich door zijn grote broer in zijn armen nemen. 'Toby. Bij de Goden ben je nou grijs aan het worden? Zie ik dat goed?' grinnikte hij plots goedgezind.

Tobias streek schuldbewust door zijn steeds grijzer wordende haar heen en gaf zijn broer een halve grijns. 'Het hoort erbij als je vader wordt, niet? Mijn meiden geven mij soms nog extra grijze haren en rimpels erbij als ze met zijn drieën samen spannen tegen mij,' grapte hij, waarna hij zijn broer los liet en hem eens goed bekeek. Hij had Iwan werkelijk gemist. Vele brieven had hij dan ook naar zijn jongere broer gestuurd, echter had hij geen idee of de brieven überhaupt wel aangekomen waren. Hij had er in de laatste tijd maar één terug gekregen. 'Je hebt prachtig gespeeld, Iwan. Iedereen was onder de indruk, al wisten wij natuurlijk allang dat je een geweldige acteur bent.' Hij wreef door de donkere krullen van Iwan heen - de krullen die zo erg op de zijne leken - en voelde hoe ondertussen zijn blik ongerust werd. Hij had geen idee wat zijn broer de laatste tijd uitgespookt had, waar hij naartoe was gereisd, waarom hij zo veel moeite stopte in het vermijden van zijn familie... 'Kom, Adrian, Gus en Guila zijn ook in de zaal. Laten we in elk geval met zijn allen proosten op het gelukkige bruidspaar en op onze ouderen die wij gelukkig nog steeds hebben,' stelde hij met een schuine blik naar zijn broer voor.

Iwan hield zijn adem in terwijl hij de reactie van Tobias af wachtte. Hij had zich al zo vaak ingebeeld hoe het weerzien met zijn oudere broer zou zijn, en altijd op dezelfde dramatische manier, dat hij nu weer even niet wist wat te zeggen. Tobias reageerde helemaal niet zoals hij het al honderd maal in zijn hoofd afgespeeld had. Hij lachte dus maar met Toby mee en haalde zijn schouders op bij het horen van het compliment. 'Ik moet zeggen dat ik aardig verrast was te zien dat het merendeel van het publiek er van genoten heeft. Heb je iemand van die Rabbion zuurpruimen misschien ook mee zien lachen? Dat zou namelijk alles nog veel beter maken.' Hij grapte nog wat voorzichtig, maar het kwam er steeds vloeiender uit. Soms merkte Iwan dat hij nog te veel na moest denken over hoe hij 'Iwan' kon zijn zoals vroeger. Hij duwde de hand van Tobias grinnikend weg toen die door zijn krullen ging. Tobias had altijd al aan zijn haar gezeten. Zijn moeder had hem vaak genoeg verteld hoe een jonge Toby bij zijn broertjes kwam zitten om met de duim in de mond hun krullen om zijn vinger te winden. Iwan wilde net zijn spullen bij elkaar rapen toen hij het voorstel van Tobias hoorde. Twijfelend bleef hij met zijn rug naar hem toegekeerd staan. 'Geef me even een adempauze, broeder,' lachte hij vluchtig. 'Ik ben nu nog half een zeeman. Ik heb even wat tijd nodig om er weer aan te wennen dat ik niet op zee ben tussen meerminnen en mysterieuze diep water monsters.'

Tobias glimlachte met zijn broer mee en knikte instemmend. 'Zelfs de Rabbions moesten lachen. Wie niet? Je was hilarisch, Iwan,' complimenteerde hij zijn broer opnieuw. Hij miste het om te zien hoe zijn broers en zuster deden waar ze van hielden. Hij was elke dag weer opgelucht dat ze allemaal weer terug waren en gezond waren. Tobias wist namelijk ook dat elke dag die hem geschonken werd een cadeau was. Toch deed het hem pijn om de woorden van zijn broer te horen. 'Adempauze?' herhaalde Tobias met een diepe zucht, waarna hij over zijn wenkbrauw wreef. Hij hoopte dat hij de teleurgestelde toon in zijn stem kon verhullen. 'Heb je niet genoeg adempauze genomen de laatste tijd? We hebben nauwelijks iets van je gehoord en nu we eindelijk samen zijn...' Hij keek naar de rug van zijn broer en liep vervolgens op hem af, om zijn schouder voorzichtig vast te pakken. Hij kon enkel raden waarom zijn broer er zo'n moeite mee had om weer toenadering te zoeken tot zijn familie. En ondanks dat hij vond dat hij zijn broer niet kon veroordelen over zijn beslissingen zag hij wat het deed met zijn ouders. 'Kom alsjeblieft mee, Iwan, en laat je gezicht zien. Al is het maar voor kort.'

Iwan voelde hoe zijn trots zijn houding net iets rechter maakte. Als hij de Rabbions aan het lachen had gemaakt, dan had hij goed werk geleverd. Hij wist dat zijn familie uit het Zuiden humor bezat, maar het was altijd zo specifiek geweest dat hij het maar moeilijk begrepen had. Bovendien waren ze nooit erg goedlachs buiten het Zuiden. Iwan zette triomfantelijk zijn handen in zijn zij en keek naar de spullen die hij nog op moest ruimen. Het zou allemaal een stuk makkelijker gaan nu hij wist dat zijn optreden een succes was geweest. Enthousiast ging hij verder met het inpakken van de kisten. Zijn opgeleefde humeur was echter maar van korte duur. Hij stopte in zijn handelingen toen hij de hand van Tobias op zijn schouder voelde. 'Het is nou niet dat ik stil heb gestaan de afgelopen lentes,' mopperde hij plots geërgerd. Het zou hem niet verbazen als zijn familie dacht dat hij maar wat aan het lanterfanten was. Natuurlijk was dat ook deel van zijn leven, maar hij werkte aan zijn carrière en zeker een optreden als dit kostte veel tijd en inzet. 'Laat me nou gewoon even opruimen, oké? Ik stap nét dat podium af,' herhaalde hij zijn argument van eerder maar op hardere toon. Toen Iwan Tobias aan keek en zijn eigen woorden hoorde, stapte hij echter terug en hield een hand op. 'Sorry, ik-, ik ben moe, kort lontje en zo,' lachte hij maar.

'Ik weet dat je niet stil hebt gestaan, Iwan, waarom-' Tobias keek zijn broer met een diepe frons aan tijdens zijn plotselinge uitbarsting. De altijd goedlachse, energieke, maar nooit gespannen kant van Iwan werd gemengd met achteloosheid, irritatie en afwerendheid. Dat kende hij niet van Iwan en het bracht hem dan ook even van zijn stuk. Aan de andere kant had het Tobias al lang bezig gehouden om te bedenken wat er in het hoofd van zijn broertje om ging en hoe het kwam dat hij zo veel afstand tussen hem en zijn familie plaatste. 'Excuses geaccepteerd,' zei hij uiteindelijk maar, waarna hij diep zuchtte en zich vervolgens omdraaide. 'Ik zal je niet meer storen, Iwan, en jouw korte lontje. Ik heb al nachten niet geslapen met twee kinderen die beiden heimwee hebben en geen oog dicht doen en toch-' Hij hield abrupt zijn mond, wetende dat hij te ver was gegaan. Hij wist niet wat er in Iwans leven om ging en hij zou het ook niet proberen te raden, maar toch deed het hem zoveel pijn dat zijn broer zoveel afstand op zocht, kort lontje of niet. 'Kan ik je helpen met opruimen, Iwan?' vroeg hij uiteindelijk maar.

Iwan merkte hoe de eerdere affectie langzaam uitgeput begon te raken. Misschien had hij dat in moeten zien. Natuurlijk zou zijn familie denken dat hij nog gewoon de goede oude Iwan was en dat zijn goedlachse houding aan zou blijven houden. Natuurlijk zouden ze dan ook proberen enthousiast in plaats van beschuldigend te zijn. Maar als hij nu al liet zien wat er van hem geworden was, zou de stemming snel om slaan. Iwan analyseerde de gevoelens en emoties alsof hij een toneelstuk aan het voorbereiden was. Over het algemeen voelde hij meer een toeschouwer dan een werkelijke deelnemer aan het gesprek. Hij kon zich niet herinneren dat hij ooit op deze manier gekibbeld had met Tobias. Met half open mond keek hij toe hoe Tobias over zijn kinderen begon en fronsend klapte hij zijn tanden terug op elkaar. 'Dus, wat wil je daar mee zeggen? Mijn vermoeidheid tipt niet aan jouw uitputting omdat je er voor gekozen hebt twee kinderen te nemen?' Hij blafte er maar wat uit. Het koste hem zoveel moeite om dit niet te laten escaleren. Het verraste hem dat het niet zijn broers waren die boos op hem zouden zijn, maar hij die woest was op alles wat zij deden. De hulp die hem aangeboden werd kon hij dus ook maar moeilijk aannemen. 'Nee, dit is mijn werk, en ik zou je niet nog meer uit willen putten.' Verwoed begon hij met zijn spullen te sjorren, maar moest het uiteindelijk neer zetten omdat het te zwaar was. Wanhopig staarde hij naar de flinke kist en zette toen zijn vingers in zijn haren. 'Zie je het nou?' vroeg hij jammerend. 'Dit is wat er gebeurt. Ik kan niet-' Met vlugge bewegingen grabbelde hij in zijn jaszak naar de veldfles die hij altijd bij droeg en nam een tweetal flinke slokken.

Met veel pijn keek Tobias toe hoe zijn broertje zijn handen in zijn haren zette en hem met de meest wanhopige blik aan keek. Voordat hij het wist, had Iwan ook een veldfles tevoorschijn gehaald en daar een flinke slok van genomen. Tobias kon wel raden wat daar in zat. Hij zette opnieuw enkele stappen naar zijn broertje toe en pakte zijn schouders stevig vast. 'Iwan, het enige wat ik zie is mijn talentvolle en altijd zo vriendelijke broertje. En ik wil dat je in ziet dat als er dingen spelen of als je problemen hebt of puur met iemand wilt praten dat ik er dan voor je ben.' Hij slikte moeizaam en legde vervolgens zijn handen op de wangen van Iwan, zodat hij hem indringend aan kon kijken. 'Ik was mezelf niet de laatste tijd. Ik zag vader in mijzelf. En het kostte mij zo, zóveel moeite om hulp te vragen. Want ik weet dat de zaken anders zijn dan zoveel lentes geleden en dat wij allemaal veranderd zijn, maar dat betekent niet dat ik ook maar iets minder om jou geef. Of dat onze broers en zuster minder om ons geven.' Hij liet zijn broer los en zuchtte vervolgens diep. Hij wist dat zijn gesprek met zijn broer moeizaam zou verlopen. 'Laat mij je helpen met de kisten.'

Iwan had geen flauw idee hoe hij zich deze keer uit de situatie ging praten. Tobias had én zijn opvliegende karakter gezien én hem aan zijn fles zien lurken. Normaal gebeurde dit alleen als hij met vreemdelingen was. Mensen die hij tegen kwam als ze aan het reizen waren en aan wie hij zijn gedachtes en gevoelens begon te vertellen tot hij brak of tot ze niet meer geïnteresseerd waren of - wat ook vaak genoeg voor kwam - tot ze het bed opzochten. Met die vreemdelingen was het echter een stuk makkelijker. Het maakte niet uit hoe lelijk hij deed, hoe melodramatisch hij sprak over zijn familie. Iwan wist namelijk altijd dat de volgende dag of de dag daarna de wegen zouden scheiden en hij de mannen niet meer tegen hoefde te komen. Nu hij dit aan zijn oudere broer had laten zien, wist hij dat hij het niet meer zou kunnen ontkomen, negeren. Geschrokken keek hij in het gezicht van Tobias toen hij hem vast gegrepen had. Echter wendde hij beschaamd zijn gezicht af naar de grond bij het horen van zijn woorden. Hij verdiende het niet dat juist Tobias hulp aan bood. Wat had hij nou ooit gedaan voor hem toen het nodig was? Augustus die dag en nacht in de bibliotheek had gezeten, Adrian die geprobeerd had de zaken aan de gang te houden terwijl de familie bij Tobias was en hij- hij was zijn leven als Dante aan het plannen geweest. Iwan zweeg nog altijd en knikte langzaam. Toby kon hem helpen en daarna zou hij gedag zeggen en dat was het. Hij liep terug naar de kisten om er één verder te vullen. Echter hij stopte hij voor even om Tobias aan te kijken. 'Je zou nooit zoals vader kunnen zijn.'