Vergaderruimte

-

Liam zat met een geconcentreerde frons te luisteren naar de mannen en vrouwen om hem heen. Al sinds zijn terugkomst werd hij belaagd met vergaderingen en besprekingen over de missie in Quandaï, maar ook over alle zaken van Tarth die in de tussentijd waren komen opspelen. Veel van Sibels adviseurs waren dan ook naar het Oosten gekomen, toen het duidelijk was dat Liam richting Myr aan het reizen was. Over de koningin was op dat moment nog geen nieuws geweest en dat verontrustte iedereen sterk. En zo ook Liam. Ondanks dat hij zo, zó opgelucht was geweest om zijn dochter in zijn armen te kunnen sluiten, had hij sinds zijn afscheid van Sibel ook geen nacht meer goed geslapen. Zo probeerde hij zich overdag dan maar zo veel mogelijk te laten afleiden door zijn dochter, familie en adviseurs. Bij het horen van opnieuw een vraag over de huidige stand van zaken rondom Quandaï en de Moeder zuchtte hij diep en herhaalde hij zijn woorden weer. 'Ik heb mij niet gemengd met de politiek. Als het goed is, weet niemand in Quandaï én in Tarth dat ik in Telon ben geweest. Ze mogen niet weten dat Sibel rechtstreeks betrokken is geweest met de ontsnapping van de gevangene, omdat haar partner erbij betrokken was.' Gefrustreerd leunde hij achterover in zijn stoel en speelde hij met zijn zegelring in zijn handen. 'We moeten wachten tot Sibel weer terug is om conclusies uit dit bezoek te gaan trekken. Én ik wil de gevangenen zo snel mogelijk spreken.'

Sibel had het idee dat haar verblijf van enkele dagen in het Noorden nog langer had geduurd dan alle weken in Quandaï. Het wachten tot ze door konden reizen naar het Oosten had haar nerveus en ongeduldig gemaakt. Echter had ze niet zomaar willen vertrekken zonder zeker te weten dat Guila goed thuis was aangekomen, dat haar ouders haar opvingen en dat er iemand achter bleef om voor bescherming te zorgen. Ze wist niet of haar vriendin geheel buiten gevaar was nu ze de grens over was. Vervolgens hadden ze erg langzaam naar Myr gereisd omdat het weer zo tegen had gezeten. Dat had haar er ook van weerhouden om een bericht vooruit te sturen. De boodschapper ging even snel als haar eigen groep. Toen ze de stadsmuren bereikten ontstond er dus ook aardig wat commotie. Niemand was voorbereid op de terugkomst van de Koningin. Met een route die hen door de minder drukke delen van Myr zou leiden waren ze de stad door gegaan om maar niet te veel mensen hun huizen uit te krijgen, tot ze eindelijk thuis waren. Sibel had vol opluchting het grote gebouw voor zich zien opdoemen. Binnen zorgde haar aanwezigheid ook voor aardig wat opschudding, maar ze besteedde er amper aandacht aan. Met grote passen vloog ze de gangen door toen iemand haar eindelijk verteld had waar haar gezin was. Muriel was helaas gaan zwemmen met haar tante en neefje en nichtje, maar Liam was gewoon in vergadering. Zo snel ze kon vond ze de ruimte en gooide ze de deur open om met haar ogen naar de man te zoeken wiens leven ze al te lang voor gevreesd had.

Terwijl zijn adviseurs verder spraken, dreven Liams gedachten af naar zijn dochter. Naya en Adrian hadden aangeboden om de kinderen mee te nemen naar het meer dichtbij het paleis en Muriel had staan springen om mee te kunnen. Natuurlijk had Liam niets anders kunnen doen dan instemmen en hij was dan ook elke dag zo verrukt om te zien dat Muriel het zo naar haar zin had met zijn schoonfamilie. Het deed hem dan ook pijn dat hij zelf zoveel tijd moest stoppen in al die verdomde vergaderingen, gezien hij als Hand van de Koningin nog het dichtst bij de regerende functie kwam. Liam had middenin een felle zin gezeten, toen plots de deur achter hem open werd gegooid. Nog meer gefrustreerd door ook die afleiding draaide hij zich vlug om, om zo in het gezicht van zijn vriendin, zijn koningin, te kijken. Het was alsof de hele kamer als één zijn adem in hield, maar het was juist voor Liam alsof hij eindelijk weer kon ademen. Hij stond zo abrupt op dat zijn stoel om viel en alle papieren die hij vastgehouden had door elkaar vlogen. Echter telde er maar één ding voor hem en dat was de vrouw voor hem. Zíjn vrouw. Het voelde nog onwerkelijk, tot hij plots haar aanrakingen voelde, hij zijn eigen handen op haar wangen had gelegd, en hij besefte dat ze er werkelijk was. Al zijn angst, onrust en frustratie was in een klap verdwenen. Hij wilde iedereen de vergaderzaal uit gooien, maar zijn vriendin was hem al voor en zo droop iedereen af met hun verdomde buigingen en trage gedoe. Zijn ogen waren enkel op zijn vriendin gericht. 'Sibel,' murmelde hij, bewonderde hij, terwijl zijn vingers langs haar wangen streelden.

Sibel zag de hoofden omdraaien om te zien wie de vergadering zo abrupt verstoord had. Met een kleine glimlach begroette ze de raadsleden. Velen van hen kende ze al vanaf haar jeugd. Ze waren de vrienden en vertrouwelingen van haar vader. Ze zag dan ook enkel en alleen opluchting op de gezichten toen ze door hadden wie er hun vergadering onderbroken had. Haar blik schoot echter de ruimte door toen ze de stoel om hoorde vallen en Liam zag. Ze stapte op hem af en greep hem bij zijn armen vast. Ondanks dat ze de berichten had gekregen dat Liam en Indra met Flynn in het Noorden aan waren gekomen, dat alles goed verlopen was, dat hij doorgereisd was naar het Oosten, had ze geen moment echt durven geloven dat het zo goed verlopen was. Liam had zo veel risico genomen. Zij mocht misschien gedurfd hebben door Quandaï te betreden, maar ze zou nooit in direct levensgevaar zijn geweest. Als Liam ontdekt was- Sibel wist dat ze daar nu niet meer over na hoefde te denken. Liam was hier voor haar neus. Ze had hem vast, hij had haar vast. 'Ga. Laat ons,' beval ze zonder ook maar haar blik van Liam's gelaat te laten wijken. Ze hoorden stoelen schuiven en de deur sluiten waarna ze breed glimlachte naar haar partner. 'Liam,' sprak ze zacht op haar beurt en drukte vervolgens haar lippen voor een lange tijd tegen de zijne.

Liam voelde hoe zijn hart een sprongetje maakte bij het zien van de prachtige glimlach van zijn partner. Zijn ogen gleden vluchtig langs haar voorkomen heen, om te zien of ze niet gewond was, maar die observaties werden al snel onderbroken door haar zachte lippen op de zijne en zo kuste hij haar teder terug voor een lange tijd. Hij had Sibel stevig tegen hem aan getrokken en gleed met zijn hand langs haar middel heen, terwijl de ander haar gezicht nog vast hield. 'Je bent er weer,' stamelde hij, waarna hij haar weer kuste, niet enkel haar lippen, maar ook haar wangen, kaak, hals... De Goden konden zelfs niet beschrijven wat een opluchting hij in zijn lichaam voelde bij het weerzien van zijn geliefde. Maar ondanks dat hij van elke aanraking, van elke kus genoot, stapelden de vragen in zijn hoofd op. Toen hij een moment nam om haar gezicht goed te bestuderen zag hij de vermoeidheid erin gegrift. 'Je zal wel doodop zijn. Laat me je naar onze vertrekken brengen, misschien is Muriel ook al wel weer thuis,' murmelde hij, waarna hij geruststellend naar haar glimlachte. 'Het gaat goed met Mumu. Ze is alweer een stuk gegroeid.'

Sibel werd zo nu en dan nog altijd overrompeld door het gevoel van toewijding en geluk Liam haar altijd nog gaf. Soms dan zag ze hem enkel met Muriel spelen en kon ze maar niet begrijpen waarom ze zo getwijfeld had bij zijn thuiskomst. En nu had ze wekenlang het gemis en haar zorgen maar amper uit haar hoofd kunnen zetten tot nu. Zuchtend voelde ze zijn aanrakingen en kussen en leunde ze in zijn armen. Ze kon het zich moeilijk voorstellen dat ze ooit weer zo lang en in zo een riskante situatie uit elkaar zouden gaan. Sibel knikte langzaam bij zijn voorstel en wilde hem al snel meer vragen over hun dochter. Echter had Liam al meteen door waar haar gedachten hadden gezeten behalve bij hem. 'Hoe blij was ze je te zien?' glimlachte Sibel terwijl ze aan de grootse glimlach op Muriel's gezicht dacht die ze vast en zeker had gehad toen Liam in Myr aan kwam. Vervolgens pakte ze zijn hand vast om hem alvast de vergaderruimte uit te leiden. Het kon haar niets schelen wie haar tegemoet zou komen en met welk nieuws; ze zou eerst een moment voor haarzelf en haar familie nemen. Ze vroeg dus ook nog niet over de missie en over de uitkomst, maar richtte haar ogen op haar partner. 'Je ziet er uitgerust uit. Hoe lang ben je al hier?' Sibel haakte haar arm in de zijne terwijl ze naar hun vertrekken liepen. Onderweg werd ze begroet met door wachters en bedienden en andere hofleden met een 'welkom thuis' hier en een 'leve de Koningin' daar. In het paleis van haar ouders was alles zo veel minder formeel, iets wat ze miste in de stijve houding die iedereen van het hof in Evenfall droeg. Ze bedankte iedere voorbijganger dan ook met een glimlach, maar was opgelucht de deuren van hun vertrekken zo snel te bereiken.

Liam glimlachte ook breed en pakte Sibels beide handen vast, om deze tegen zijn lippen te drukken. 'Ze is twee dagen lang niet van mijn zijde geweken en ze heeft constant met dezelfde gigantische glimlach als haar vader rondgelopen. En lief, bij de Goden, ze is weer zó groot geworden. Maar- ze mist jou natuurlijk verschrikkelijk.' Hij zuchtte diep en drukte een kus op haar kruin. 'Dus ze zal door het dolle heen zijn om te zien dat haar moeder ook heelhuids thuis is gekomen. Al ben ik bang dat we haar heel moeizaam uit het Oosten weg gaan krijgen.' Hij liet zich mee trekken door zijn vrouw de vergaderruimte uit en liep zo met haar richting hun vertrekken. Ondanks dat hij wist dat Sibel wakker zou blijven tot ze haar dochter had gezien, zag hij zo duidelijk hoe oververmoeid ze was geraakt door de reis, maar ook door alle zorgen. Toen hij eenmaal de deur van hun eigen vertrekken achter hem kon sluiten, ademde hij opgelucht uit en trapte hij zijn schoenen aan de kant. 'Ik verwacht Muriel elk moment hier met Adrian en Naya en hun kinderen,' legde hij uit, terwijl hij haar jas van haar over nam. Vervolgens plofte hij neer op de bank en klopte hij op de plek naast hem. 'Nog niet heel lang, pas ongeveer twee weken. Indra zette Flynn af en daardoor kon ik rechtstreeks hiernaartoe reizen vanuit Tyrosh.'

Sibel nam met een glimlach de vertrekken in zich op. Ze zag hier en daar het speelgoed van Muriel en zag ook dat haar spullen die ze mee genomen had vanuit Evenfall nog op hun plek lagen. Ze liet haar jas van haar schouders glijden en gaf het met stof besmeurde gewaad aan haar vriend. 'Ik ben blij te horen dat ze zich hier zo vermaakt heeft. Ze had ook altijd zo veel te doen hier.' Vervolgens knielde ze neer om één van de speeltjes op te pakken en met een glimlach aan de kant te zetten voor ze naast Liam op de bank plaats nam. Daar boog ze voorover om haar laarzen los te rijgen en over haar gezwollen voeten te wrijven. Ze was het vele reizen helemaal niet gewend, maar dat had haar niet tegen gehouden om snel door te gaan naar Myr. Sibel liet haar voeten voor wat het was en legde haar hoofd tegen Liam's schouder. Ze gaf het niet graag toe dat ze nerveus was om Muriel weer te zien. Ze was eerder nooit zo lang weg geweest van haar dochter en ergens verwachtte ze dat ze het haar kwalijk zou nemen. Hoe kon een moeder haar kind nu zo achter laten? Echter wist ze ook dat ze zich over die gevoelens heen moest zetten. Ze zou nog vaker gescheiden zijn van Muriel. Het was veiliger, beter voor haar dochter. 'Ik heb Guila naar haar ouders gebracht. Daar moet ze wel over de eerste schok heen komen, maar- maar ze was zo bezorgd om Flynn. Hoe ging het met hem toen je Tyrosh verliet?' Ze had van Guila geweten dat de toestand van de luitenant erg slecht was geweest en dat hoogstwaarschijnlijk niet ineens verbeterd zou zijn. Maar ze hadden nooit details gehad, behalve de bevestiging dat hij bij zijn familie was. Sibel pakte één van Liam's handen vast en sloot vermoeid haar ogen. 'Ik ben zo blij dat jij hier zonder verwondingen zit. Ik- De Moeder en haar regering zijn bruut en hebben zo veel controle in de hoofdstad. Dat je daar weg bent gekomen- Ik zal mijn Goden een offer moeten brengen.'

'Hmpf, kom eens hier,' murmelde Liam bezorgd, terwijl hij zijn partner dichter naar hem toe trok. Zo sloeg hij een arm om Sibel heen en nam hij met de ander haar rechtervoet in zijn hand, om deze los te masseren. Ondertussen zag hij de ongeruste blik op haar gezicht, maar besloot hij om er niets van te zeggen. Die zorgen zouden vast weggaan als ze haar dochter weer zou zien, dat was nu het beste middel tegen al haar onzekerheden. Hij fronste diep en keek zijn vriendin vervolgens peinzend aan. 'Sibel... die jongen was aan het sterven. Ik heb nog nooit iemand zo, zó hard voor zijn leven zien vechten. Ik dacht, als zijn eigen vergiftigde bloed hem niet opeist, dan zal de reis dat wel doen.' Hij zuchtte diep en schudde vervolgens glimlachend zijn hoofd. 'Maar hij overleefde het allemaal. Ik heb zelfs nog enkele malen met hem kunnen praten, zo helder was hij op momenten.' Bij haar volgende woorden fronste hij nog dieper en twijfelde hij hoeveel informatie hij moest vertellen. Uiteindelijk besloot hij dat het nu niet het moment was om de verdere details van de missie te vertellen. 'Laten we samen binnenkort een offer brengen. We hebben de Goden constant achter ons gehad.' Hij nestelde zijn gezicht in haar nek en glimlachte vervolgens breed. 'Had ik je niet beloofd dat ik met je zou trouwen als we beiden veilig terug zouden keren?

Sibel liet Liam zijn gang gaan en bekeek hoe hij zich om haar voeten bekommerde. Ze legde een hand in zijn nek terwijl hij zo bezig was en schudde ongelovig haar hoofd. 'Ik kan dit niet allemaal negeren,' mompelde ze gefrustreerd. Het was al die tijd dubbel geweest om in het land op bezoek te zijn zonder te kunnen zeggen wat er gezegd moest worden: de regering behandelde haar volk en dat van haar buurland belabberd. Echter had ze vol moeten houden om diplomatiek gezien zo weinig mogelijk te zeggen en meningen te verkondigen. Uiteindelijk was het ook onmogelijk geweest om een verdiepend gesprek te hebben met de Moeder. Het ging enkel en alleen over de handel van de geurende kruiden die Quandaï rijk was en de ambacht die ze hadden, terwijl Sibel sprak over de wijnen en oliën die geproduceerd werden in Tarth en met Quandaï verhandeld konden worden. En dan soms spraken ze over Guila. 'Liam,' verzuchtte Sibel en kneep zacht in zijn schouder. 'Ik ben te moe om je grapjes te kunnen verdragen.' Ze had haar benen bij zich op de bank getrokken en krulde zich zo op tegen haar partner aan. Ze hoopte dat haar dochter er snel zou zijn. Ze wilde niet in slaap vallen voor ze Muriel had gezien.

'We kunnen dit ook niet negeren, Sibel. De raadsleden zijn er al mee bezig. Maar- laten we eerst raad inwinnen bij verschillende bronnen. Ik heb gehoord dat er in Tyrosh al hele organisaties zijn opgezet om Quandaïse vluchtelingen op te vangen. En daarnaast moet jij eerst wat slaap vatten.' Hij keek haar kritisch aan, maar lachte vervolgens om haar woorden. 'Wie zegt dat het een grap-' Hij besloot maar om niet verder te spreken: het was niet de tijd om zulke zaken te bespreken. Ze hadden dringendere zaken, zoals de gevangenen die ze extra mee hadden genomen, en hoe de Moeder op dit alles zou reageren. Voordat ze het wisten, kon er al een Quandaïse leger klaar staan. Toen Sibel tegen hem aan krulde, sloeg hij een stevige arm om haar heen en wreef hij liefdevol over haar arm heen. Tegelijkertijd zag Liam in zijn ooghoeken hoe de deur open ging en vervolgens de bekende stem van zijn dochter: 'Mama!' Vervolgens zag hij Muriel door de kamer heen rennen en zich in haar moeders armen wikkelen.

Sibel knikte maar. Ook al was ze het er maar half mee eens. Hoeveel raad moesten ze krijgen om te weten dat alleen acties een effect zouden hebben? Ze keek verwonderd naar Liam op toen hij verder ging over zijn woorden, maar even snel ook weer stopte. Zelf besloot ze er dus ook maar niet over door te vragen. Sibel begon net de woorden van haar partner - dat ze slaap nodig had - aan te nemen toen ze de deur open hoorde gaan. Al snel zat ze overeind en zag de blonde krullen haar kant op komen. Met een lach opende ze haar armen voor Muriel en voelde al snel de warmte van haar dochter. 'Muriel, wat heb ik je gemist.' Ze hield haar stevig vast tot ze haar dochter al heen en weer voelde wurmen in haar greep. Sibel liet haar dus wat losser en genoot van de grote glimlach en het vragenvuur dat ze op zich af kreeg. Echter had ze moeite haar stem te vinden om al die vragen te beantwoorden en stil wreef ze langs de wang en de haren van haar dochter voor ze haar nogmaals naar haar toe trok. 'Je hebt je haren geknipt, zie ik. Zijn er nog meer dingen die mama gemist heeft? Had ik al gezegd dat ik je heb gemist?' Teder drukte ze een kus op het hoofd van haar meisje en keek vervolgens ook naar haar vriend om één van zijn handen vast te pakken. 'Blijven jullie nu hier?' hoorde ze haar dochter plots vragen en geroerd keek ze naar het ernstige gezichtje. 'Voor nu wel. We gaan in ieder geval niet snel weer beiden zo lang weg,' beloofde Sibel haar dochter, maar ook Liam. Ze wist werkelijk niet of ze die belofte kon doen, maar ze zou er hard aan werken om het waar te maken.

Liam keek tevreden toe hoe Muriel haar moeder begroette en hoe zijn partner onmiddellijk leek te stralen bij het aanzicht van hun dochter. 'Morgen zullen we al jouw vragen beantwoorden, Mumu. Bewaar ze nog maar even en onthoud ze goed, hè!' beloofde hij zijn dochter. Ze was oud genoeg om antwoorden te eisen van haar ouders over hun reizen en beslissingen. En daarnaast wilde hij niet dat ze de informatie van andere mensen zou horen. Hij liet zijn partner zijn hand vast pakken en trok haar vervolgens weer naar hem toe. 'We zullen je niet meer zo alleen laten als dat nu is gebeurd, Mumu. Dat beloven we zeker.' Hij draaide één van Muriels kortere krullen om zijn vinger heen en zuchtte diep. Zijn dochter had tegen hen mogen schreeuwen, ze mogen vervloeken dat ze zo weg waren gegaan, maar dat deed ze niet. Ze was al zoveel ouder dan dat Liam zich soms realiseerde. 'Mumu, we wilden mama ook laten zien hoe goed je kan paard rijden, hè? Zullen we dat binnenkort doen?'

Sibel liet Muriel tussen haar ouders in wurmen, mar liet haar voor geen seconde los. Het was dat ze inmiddels al zo groot was, anders zou ze haar alleen maar in haar armen willen houden. Ze kon het vaak maar amper geloven dat het meisje dat ze voor het eerst vast had gehouden zo veel jaren geleden en zo klein had geleken in haar armen, nu de vrolijke maar serieuze meid was die voor haar zat. Het meisje dat iedere ochtend zelf haar kleding uit koos omdat mama helemaal niet wist wat ze leuk vond, die zelf boeken uit koos in de bibliotheek en ze met veel gretigheid las, die al paard kon rijden. Ze begon echt een eigen persoon te worden. Voor even verzonken in haar gedachten liet ze Liam het woord houden. Sibel streek met een glimlach langs Muriel´s krullen. ´Ik beloof je dat ik morgen al je vragen zal beantwoorden en je mijn verhalen zal vertellen, maar het reizen heeft me erg moe gemaakt. Echter moest ik eerst jou en papa zien voordat ik mijn rust zou nemen. Bovendien wil ik nog langs oma gaan en is opa overigens hier? Of is hij nog in Evenfall?´ Hierbij keek ze ook nieuwsgierig naar Liam. Ze had er eerder nog niet aan gedacht om navraag te doen naar haar ouders, noch naar haar zuster en neefje en nichtje. Ze had haar gezin, haar leven, alleen maar te danken aan de steun en hulp van haar familie. De missie had haar alleen maar meer duidelijk gemaakt hoe belangrijk haar familie was. ´Ik heb mijn goede vriendin Guila naar haar ouders gebracht. Herinner je je haar nog? Ze liet ons altijd alle leuke plekjes in het paleis zien voor ze zelf vertrok. Ze was heel lang in Quandaï, maar nu is ze terug bij haar familie.´ Ze was even stil toen ze dat gezegd had, maar glimlachte toen Muriel beaamde dat ze haar inderdaad nog herinnerde en al snel een heel verhaal begon over de toenmalige prinses. Terwijl haar dochter verder babbelde leunde ze terug tegen Liam aan en deed haar best haar ogen en oren open te houden.

Nieuw

Eddard liep met flinke pas de gangen van het paleis door. Hij was al sinds vroeg in de ochtend aan het werk geweest. Hoewel Liam weer wat taken op zich had genomen en Sibel vanzelfsprekend de leiding weer over had genomen, had Ed nu op zijn beurt zijn broer en zwager op het hart gedrukt dat ze niet te veel konden werken. Ze moesten zich richten op de komst van hun kleine. En Liam kon nog wel wat hersteltijd gebruiken ook. Iedere keer als Ed hem op zijn krukken of stok zag wankelen hield hij zijn hart vast. Het zou niemand goed doen de Koning te zien struikelen. Het kwam er enkel wel op neer dat hij zelf iedere dag van vroeg tot laat bezig was. Hij had namelijk niet alleen het onderhandelen met de raad van zijn Koningin als taak, maar was ook druk met het organiseren van de bruiloft. Het was nogal een logistiek probleem om hier een gebeurtenis in het Westen op te zetten. De bodes waren te langzaam, de mensen die met hem onderhandelden hadden een bagger begrip van communicatie en- Genoeg om hem dagelijks van honderden frustraties te voorzien. Maar vandaag was de laatste druppel gearriveerd in de vorm van een bericht. Met de brief in hand liep hij dus rechtstreeks naar de vergaderruimte waar hij wist dat Kain zich die dag bevond. Zijn verloofde was wat dat betreft net zo druk als hij zelf. Ed wist niet precies waar de spionnen mee bezig waren, maar zelfs zonder Liams leiding hadden ze vaak genoeg vergaderingen en wat nog meer. Aangekomen bij de vergaderruimte vroeg Ed een wachter Kain te vertellen dat hij hem dringend moest spreken.

Kain zat voorovergebogen over zijn stuk perkament en schreef driftig mee met de discussie die gevoerd werd. Het was alweer even geleden dat Kain had geleerd om te lezen met hulp van zijn verloofde. Het was echter een tijd daarna gekost voor Kain om ook open te staan om te leren schrijven, maar sinds hij het onder de knie had, ging er geen vergadering voorbij waarbij hij zijn perkament niet volledig vol had geschreven met aantekeningen. Het hield hem gefocust en gaf hem de kans om 's avonds nog eens goed na te denken over datgene wat besproken was. Zo zonder Liam was dat soms namelijk weleens nodig. Kain keek pas op van zijn eigen aantekeningen, doordat één van de wachters hem op de schouder tikte en hem vervolgens influisterde dat Eddard Halley buiten de vergaderruimte op hem stond te wachten. Het moest vast urgent zijn... De laatste tijd had Ed hem geen enkele keer meer tijdens zijn werk opgezocht. Daar was Ed namelijk zelf ook veel te druk voor. Kain excuseerde zichzelf bij zijn collega's en liep vervolgens met flinke stappen de ruimte uit. Buiten de deur zag hij Ed staan en bezorgd legde hij zijn hand op zijn schouder. Het koste hem maar een seconde om de man van top tot teen te scannen, om er zeker van te zijn dat hij in elk geval heelhuids was. 'Wat is er aan de hand, schat?'

Eddard stond ongeduldig voor de deur te wachten met over elkaar geslagen armen. Hij had een blik naar binnen geworpen toen de wachter de deur open had gedaan, maar zijn collega had hem met één blik tegen kunnen houden. Er waren vast duidelijke instructies dat niemand de ruimte in mocht terwijl de spionnen van Liam in gesprek waren. Het ergerde hem soms hoe geheimzinnig ze met alles om moesten gaan. Dachten ze werkelijk dat hij zijn mond voorbij ging praten? En hoezo vond Sibel het allemaal maar goed dat ze niet altijd op de hoogte was van al dat deze groep deed? Toen eindelijk de deur weer open ging en Ed zijn verloofde zag zuchtte hij opgelucht en geërgerd tegelijkertijd. 'Dit is er aan de hand,' zei hij terwijl hij de andere man de brief die hij vast had in zijn handen duwde. Het bericht was vertraagd door het slecht weer onderweg en wat Ed inmiddels ervoer als onbekwame bode netwerken waar hij hoogstpersoonlijk verandering in zou brengen zodra hij terug in Evenfall was! Maar de brief die hij dus nu eindelijk gekregen had, had zijn plannen flink door de war gehaald. Ed had al helemaal bedacht hoe een deel van hun bruiloft zich af zou spelen op de plek waar zijn ouders een tijd van hun leven hadden gespendeerd. Ze waren natuurlijk getrouwd in het Zuiden dus kon hij niet dezelfde kapel gebruiken, maar het had hem zo mooi geleken om hun oude vertrekken te gebruiken voor het maal dat Ed wilde organiseren voor hun vrienden en familie die konden komen. Nu bleek dat de renovaties van het paleis de vertrekken eerder hadden bereikt dan hem manen geleden in een brief verteld was. 'Ze hebben de vertrekken gewoon overgegeven aan de architect! Iets over het niet duidelijk gecommuniceerd hebben dat die vertrekken vrij gehouden moesten worden! Ik heb ze twee- nee, driemaal geschreven!' Verwoed had Ed zijn armen in de lucht gegooid.

Kain kende de gefrustreerde toon van Ed en wist dat er iets aan de hand was. Hij had echter niet durven raden dat het om hun bruiloft ging. Kain luisterde met een diepe en bezorgde frons naar het geratel van zijn verloofde, terwijl het hem langer de tijd kostte om de brief te lezen. Hij had goed begrepen waarom de oude vertrekken van de ouders van Eddard zoveel voor hem betekende en hij had dus ook al snel ingestemd om die ruimte voor te bereiden als deel van hun bruiloft. Kain was echter zeer praktisch ingesteld, ook met betrekking tot dit probleem, en had al snel een oplossing bedacht. 'De vertrekken lijken toch allemaal op elkaar?' bedacht hij zich. 'We kunnen het maal in de vertrekken er naast op eten? Dan ben je toch nog dichtbij die belangrijke plek en hoeven we geen vijanden te maken in Evenfall.' Hij gaf zijn partner de brief terug en legde vervolgens zijn hand op Eddards wang. 'Dit is een tegenvaller, maar we zullen er omheen moeten werken, Ed. Kan ik je op de een of andere manier helpen? Want anders- ik ben aan het werk, Ed.'

Eddard hield Kains gezicht goed in de gaten nadat hij uitgeraasd was en wachtte zijn woorden van frustratie af. Hij moest vast ook voelen hoe oneerlijk het was dat het hof in Evenfall maar amper hun verzoeken in acht namen. En Ed was er zo op tegen om zijn broer te moeten vragen een bevel te schrijven. Hij dacht contacten en vriendschappen te hebben die meer betekenden dan het woord van zijn broer de Koning. Hij had blijkbaar dus toch Liam in moeten schakelen. De woorden van Kain reflecteerden echter niet hoe hij zich voelde en met hangende schouders keek hij naar zijn partner. 'Wat voor ziel heeft een andere kamer nou?' probeerde hij nog. Hij voelde echter dat zijn eigen problemen makkelijk weggenomen werden door de manier waarop Kain zich totaal niet zorgen maakte om het nieuws. Met open mond keek hij naar zijn verloofde toen hij de volgende woorden hoorde. Met en frons klemde hij zijn kaken op elkaar en pakte de brief terug van Kain over. 'Nee, het is duidelijk dat je je met belangrijkere zaken bezig houdt.' Hij had zijn vriend de rug al toegekeerd om terug de gangen door te benen. Was hij de enige die zich zorgen maakte om hun huwelijk? Ed wist hoe egoïstisch het was om zo te denken. En toch- Sibel en Liam hadden enkel oog voor de komst van hun kleine en zowel hij als Kain werkten hun konten er van af zodat ze zich daar op konden focussen. Zijn ouders waren enkel hier gebleven omdat ze hun kleinkind wilden verwelkomen en ze hadden nog niet eens toegezegd of ze wel naar het Westen zouden komen. Van Renee had hij überhaupt nog niets gehoord. En dan Kains familie- Ed stampte puffend richting zijn werkkamer.

Kain keek met een twijfelachtige blik naar de ruimte waarin zijn collega's vergaderden en vervolgens naar Eddard die zo stug van hem weg liep. De blik van zijn partner had hem geraakt en hij had dan ook spijt van zijn eigen antwoord. Eddard zou hem nooit uit een vergadering halen als iets hem niet héél dwars zat. Die gedachte liet hem vervolgens tegen de wachter zeggen dat zijn collega's maar moesten continueren met de vergadering zonder hem, om vervolgens achter zijn verloofde aan te rennen. Pas bij zijn werkkamer trof hij zijn geliefde weer en kon hij nog net zijn voet tussen de deur zetten, zodat deze niet voor zijn neus gesloten kon worden. 'Ed...' begon hij, terwijl hij de kamer in liep en de deur achter hem sloot. Vervolgens keek hij opnieuw naar zijn partner en zag hij de zenuwen op zijn gezicht gegriefd staan. 'Het spijt me dat het zo is misgelopen met de ruimte. Kunnen we niet nog snel een bode laten sturen naar Evenfall? Of- of toch Liam vragen of hij er een spoedbevel van kan maken?' probeerde hij nog. Het ging tegen al zijn principes in om de Koning erbij te betrekken, maar als het Eddard gelukkig zou maken... Hij was inmiddels naar zijn partner gelopen en had zijn armen om hem heen geslagen. 'Er speelt meer, niet waar?'

Eddard had er al snel spijt van dat hij zo gefrustreerd weg was gegaan, maar hij was ook niet de persoon die halverwege toch toe zou geven. Hij zou geen Halley zijn als hij niet koppig door bleef lopen. Aan het einde van zijn weg, toen hij zijn werkkamer deur al open had gegooid en wilde sluiten, merkte hij dat Kain hem gevolgd was. Met een frons keek hij naar zijn partner om, maar ging toen maar snel in de weer met zijn papieren en wat nog meer op zijn bureau. 'Snel? Dat is het hele probleem! Alles is te langzaam. Te langzaam om de bakker op tijd te strikken, om een ruimte vrij te stellen om mijn zuster op de hoogte te stellen,' mopperde Ed terwijl hij een stapel documenten aan de kant schoof. Hij negeerde het voorstel om Liam in te schakelen. Hij wist dat Kain dat niet wilde en hij had daar zelf ook geen behoefte aan. Ed had nooit zijn naam gebruikt om iets te bereiken en dat zou hij ook niet doen door de status van zijn broer te benutten. Eerlijk gezegd had hij ook wel gedacht dat zijn eigen rol als verantwoordelijke van de Koninklijke financiën goed genoeg zou zijn om zelf dingen te regelen. Ed had van Kain weg willen stappen voor hij hem aan kon raken, maar hij kon zijn verloofde nooit weigeren. Zuchtend bleef hij dus staan en voelde de armen van de andere man om zich heen. 'Nee, ik ben gewoon gefrustreerd omdat de voorbereidingen maar niet op schieten,' stelde hij stug. Hij schaamde zich te erg voor zijn egoïstische gedachten van de afgelopen tijd.

Kain drukte zijn lippen op Eds wang en bleef hem zo vasthouden. 'Het is ook geen gemakkelijke taak om vanuit hier een hele bruiloft te organiseren in Evenfall. Misschien hadden we toch moeten wachten tot we zelf weer thuis zouden zijn,' verzuchtte Kain. Hun eigen enthousiasme en liefde naar elkaar had alles in stroomversnelling gezet. Tevens waren ze ongeduldig: ze waren nu al geruime tijd verloofd en wilden nu eindelijk wel eens trouwen! Dat was in elk geval hoe Kain er over dacht. Bij nader inzien hadden ze toch meer geduld moeten hebben. Kain had zijn hand op Eds wang gelegd en glimlachte zo geruststellend naar hem. 'We gaan alles op alles zetten om toch de oude vertrekken van jouw ouders voor de bruiloft gereed te krijgen. Het zou een teleurstelling zijn als het niet lukt, maar Ed- De bruiloft zou nog steeds door gaan. Uiteindelijk draait het niet om anderen, maar om ons. Of het nou in een paleis is of op de hoogste berg van het Zuiden, Eddard Halley, op elke locatie zou ik jou tot mijn echtgenoot maken.' Met die woorden drukte hij een tedere kus op Eds lippen.

Eddard voelde de kus van Kain, maar haalde er niet veel geruststelling uit. Het was niet eerlijk van hem zijn vriend zo van zijn werk weg te hebben getrokken. Hij was ook nog eens enkel en alleen begripvol en probeerde hem tegemoet komen. Toch voelde Ed dat hij er niet kalmer van werd. De laatste woorden van Kain zorgden er alleen maar voor dat hij verslagen met hangende schouders tegen zijn verloofde leunde. Voor hij het wist had hij jammerend zijn hoofd tegen de sterke schouder van Kain gelegd. Misschien kwam het enkel omdat hij moe was van al het extra werk. Of wellicht was het de druk die hij plots voelde doordat hij zo veel andere taken dan hij gewoon was had opgevangen terwijl Liam en Sibel meer tijd vrij af namen. Of het was simpelweg de leugen die hij nu al weken met zich mee droeg. Of het feit dat niemand behalve hij en Kain zich druk maakten om de bruiloft. Of- Ed kon nog wel even door gaan. 'Ik weet dat het enkel om ons draait, maar-' Ed probeerde diep adem te halen, maar snikte door. 'Maar wat voor bruiloft is het nou als we het niet eens kunnen vieren met jouw familie en de mijne en-' Overvallen door de emoties hield hij zich aan Kain vast. Voor even bleef hij met zijn handen in het uniform van zijn partner gegrepen staan en poogde de tranen te stoppen. Wat een vertoning dat een volwassen man als hijzelf zich zo door emoties liet grijpen. Maar Ed was altijd al gevoelig geweest. 'Ik wil gewoon naar huis,' zei hij uiteindelijk verrast door zijn eigen woorden.

Geschrokken hoorde Kain vervolgens toe hoe Ed begon te huilen. 'Ed, het komt allemaal goed,' suste hij zijn partner, terwijl hij hem nog steviger vast hield. Het raakte hem om zijn partner zo geëmotioneerd en vermoeid te zien. Al sinds Kains terugkeer in het Oosten hadden Ed en hij maar weinig stil gezeten. In hun enthousiasme hadden ze besloten om alvast de bruiloft te gaan plannen, maar hadden daarbij geen rekening gehouden dat Sibel en Liam ook snel genoeg zich zouden gaan richten op hun ongeboren kind. Ed en Kain hadden meteen voorgesteld om te helpen, al gaf Kain achteraf toe dat hij op dat moment niet had geweten hoeveel extra werk het zou betekenen, en dan vooral voor Ed. Aarzelend hoorde hij dan ook zijn woorden aan: zijn eigen familie had maar vaagjes gereageerd op de uitnodiging die ze hadden gestuurd en ook de familie van Ed was niet zo enthousiast als dat hij van ze gewend was. Het was duidelijk dat iedereen nog aan het bijkomen was van het fiasco in het Noorden, maar... dat was toch ook al even geleden? 'Ik wil ook naar huis,' stemde hij met Eds woorden in, opgelucht dat in elk geval één van hun tweeën de gedachte durfde uit te spreken. 'Maar- we kunnen jouw broer en Sibel niet nu alleen laten.' Hij zuchtte en gleed met zijn hand door Eds lichte haren heen. 'Wellicht moeten we de bruiloft toch uitstellen. Ook om onszelf wat rust te gunnen.'