De Barakken

-

Sinds het nieuws dat Tobias wellicht beter zou worden en het medicijn ook werkelijk leek aan te slaan, waren de vergaderingen in rap tempo verder gegaan. Ed had dus of al zijn tijd in zijn werkkamer of bij vergaderingen gespendeerd óf met zijn familie. Hij sprak dus enkel met collega's of met familie en langzaam begon hij dat wel beu te worden. Bovendien had hij Kain zo steeds misgelopen en had hem niet eens met een bericht kunnen laten weten dat hij overliep van het werk. Hij dacht dan ook niet dat het een goed idee was om te wachten tot de wachter zelf nog eens naar hem toe zou komen, maar dat hij er zelf op uit moest. Al een paar dagen had Eddard een oog open gehouden om te zien of de man wellicht op wacht was bij de bibliotheek of één van de vergaderzalen. Hij was zelfs teruggegaan naar de universiteitsbibliotheek, met enkel en alleen het doel hem daar misschien te treffen. Uiteindelijk had hij toch maar aan andere manier moeten verzinnen en had hij een oude vriend om een gunst moeten vragen. Die had, Ed zou maar niet vragen hoe, een rooster en een plattegrond van de barakken geregeld voor hem waarmee hij nu met zijn hoofd laag gebruik van maakte. Hij hoopte maar dat niemand hem zou herkennen als een klerk. Hij hoorde hier helemaal niet te zijn.

Met een half stuk brood in zijn mond liep Kain tussen de verschillende tenten door richting zijn eigen slaapplek. Hij was eindelijk weer eens een dag vrij en hij had besloten om het er eens goed van te nemen. Hij had een uitgebreide douche genomen, had het keukenmeisje in het kamp overtuigd om hem meer eten te geven en misschien zou hij nu wel een dutje doen. Echter viel al snel zijn oog op een bekende gestalte en met opgetrokken wenkbrauwen besloot hij de gedaante te volgen. Pas enkele tenten verder werden zijn verdenkingen bevestigd en met een brutale grijns versnelde hij zijn pas. Net voor de opening van zijn eigen tent lukte het hem om Eddard van achteren snel vast te pakken en met een arm om zijn middel mee te trekken tussen de tenten in, waar ze niet snel gevonden konden worden, maar wél gehoord bij hard geluid. Hij wilde Eddard het besparen dat hij gevonden zou worden door één van zijn mede-soldaten. ‘Welke soldaat heeft ervoor gezorgd dat je je van alle plaatsen rondom dit paleis specifiek híér bevindt?’ grinnikte hij zacht in Eds oor, terwijl hij hem nog steeds met Eds rug tegen zijn borst drukte.

Binnensmonds mopperend probeerde Ed de plattegrond die hij gekregen had te ontcijferen. Het was echter lang niet zo gemakkelijk als hij gehoopt had. Elke barak zag er hetzelfde uit en hij miste een paar keer een bocht die hij had moeten nemen. Uiteindelijk begreep hij hoe het nummeringssysteem in elkaar zat en dacht hij goed op weg te zijn. Juist toen Ed dacht bij de goede tent aangekomen te zijn voelde hij de arm om zij middel en beet hij hard op zijn tong om maar niet te gaan schreeuwen. Hij had namelijk al snel door dat er maar één iemand hem zó zou begroeten in plaats van zijn aanwezigheid te bevragen. 'Bij de Goden,' lachte Ed en draaide zich om om Kain aan te kunnen kijken. 'Had je niet iets subtieler kunnen zijn? Ik had zowat de hele boel bij elkaar geschreeuwd.' Hij liet de vraag van de wachter niet onbeantwoord, maar vond woorden overbodig. Met een glimlach boog Eddard naar de man toe en kuste hem innig. 'Hoe gaat het? Het spijt me dat ik je zo lang niet heb kunnen zien,' begon hij maar meteen.

‘Hm, misschien had ik je wel meteen moeten zoenen, dan was je zeker niet gaan schreeuwen,’ murmelde hij, terwijl Ed hetzelfde idee bleek te hebben en ze al snel elkaar kuste. Kain had het samenzijn met de klerk gemist. Na hun nacht had hij vaak geprobeerd terug te kunnen komen, maar tegelijkertijd was ook het koningsschap gekte losgebarsten en stroomden de gasten binnen. En elke gast moest natuurlijk beschermd worden.... Zijn “cliënt” had hem de hele stad doorgebracht, om weer ik niet wat allemaal te doen. ‘Het gaat prima. Je hebt geluk dat ik vandaag een vrije dag heb, anders was je zo mijn barak ingelopen en erniet meer uit gekomen,’ grinnikte hij. ‘Mijn kameraden zijn veel te nieuwsgierig én ik ben wel te mysterieus. Ze willen dan vast alles weten.’ Teder streek hij met zijn hand langs Eds wang naar zijn wang toe en kneep hij zacht in zijn schouder. ‘Gefeliciteerd met het nieuws over jouw zwager. Ik heb gehoord dat alles nu in snelvaart gaat.’ En dat was aan hem te zien. Ed leek alsof hij dagen- en nachtenlang had gewerkt.

'Ik geloof niet dat ik je kameraden moet vrezen, maar eerder mijn overste. Als ze er achter komt dat ik hier voor persoonlijke redenen rond dwaal-' Ed lachte en schudde zijn hoofd. Zijn overste was des te strenger met het opvolgen van de regels nu er honderden extra ogen waren en dus ook honderden extra afkeurende meningen. Met een scheve glimlach gleden Ed's ogen over het gelaat van de wachter en glimlachte hij vervolgens gelukkig. 'Dank je, Kain. Het is een wonder, maar je hoort me niet klagen. Ik heb mijn zus nog nooit zó zien stralen.' Natuurlijk had ze dat ook gedaan toen ze net in het paleis kwam wonen, maar dit was heel anders. Het contrast was des te groter. 'En bij de Goden, ze overwerken de bediening, de administratie, de wacht, de klerken, alsof we slaven zijn,' lachte Eddard. Er werd veel verwacht van de werkers in het paleis en hij dacht het inmiddels op ieders gezicht wel te kunnen lezen. 'Waar hebben ze jou geplaatst de afgelopen dagen? Ik kon je niet vinden bij de bibliotheek of rond de vertrekken van de prinsen. Ik moest helemaal hier naartoe komen,' verklaarde Eddard op een semi-klagende toon. Kain mocht weten dat hij zijn best had gedaan om hem op te zoeken.

Kain voelde dat hij al snel glunderde bij het zien van de gelukkige blik op Eds gezicht. Hij kende het gevoel om als broer zo trots te zijn op je zus. ‘Ach, met een diplomaat uit het Zuiden. Hij was echter meer geïnteresseerd in de verschillende bistro’s en wijnschenkerijen en bordelen dat ik nauwelijks in het paleis ben geweest.’ Het was fijn geweest om uit het paleis te zijn, maar op hetzelfde moment miste hij ook de regelmaat van het paleis. Zo kwamen Ed en hij elkaar geregeld tegen nog voordat ze het bed hadden gedeeld. ‘Maar ik ben blij dat we elkaar hier zijn getroffen. Zodat ik-‘ Opnieuw drukte hij zijn lippen op die van de klerk en sloeg ondertussen een arm om hem heen. De man mocht best merken dat hij hun samenzijn gemist had. ‘Dus, wat zijn je plannen voor vandaag?’ vroeg hij gretig, nadat hij met tegenzin de kus beëindigde. Hij wilde Ed de barakken laten zien, de route die hij vaak hardloopte, alles!

Eddard had niet precies geweten wat hem te wachten had gestaan als hij Kain weer zou zien. Ze hadden slechts één nacht samen gespendeerd en hoewel het erg duidelijk was geweest dat ze beiden het wilden herhalen had Ed niet geheel geweten in hoeverre Kain geïnteresseerd was in hem. En eerlijk gezegd was hij er ook niet aan uit hoe hij er zelf in stond. Die twijfels waren echter als sneeuw voor de zon verdwenen toen hij de lippen van de wachter op de zijne had gevoeld. Hij kuste Kain terug en legde zijn handen op zijn schouders om hem dichter naar zich toe te trekken. 'Ik kan met trots mede delen dat ik er voor gezorgd heb dat ik de rest van de dag geen verplichtingen meer heb. Tenzij de adel plots besluit om concrete stappen te maken zullen ze me niet nodig hebben.' Ed had de dag ervoor langer doorgewerkt en deze ochtend zowat ieder mogelijk klusje afgerond zodat hij er voor even tussenuit kon knijpen, precies op het moment dat het rooster van Kain ook leeg was. 'Dus had ik maar gepland dat ik hier door een knappe wachter gevonden zou worden die mijn dag kon helpen vullen.' Grinnikend keek Ed de man aan.

Kain genoot van hun moment samen zonder enige onderbrekingen of druk. Eds kus herinnerde hij nog als de dag van gisteren en met een goedkeurend geluid liet hij weten hoe erg hij dit op prijs stelde. ‘Een hele middag vrij?’ zei Kain verbaasd, nadat hij de kus had verbroken. Op hetzelfde moment voelde hij ook hoe hij enthousiaster en enthousiaster werd over het idee om de hele dag samen te spenderen. ‘Kom mee, voordat iemand je ziet en mee neemt naar het paleis!’ Hij zei het speels, maar meende het wel: hij wilde nu alles uit deze dag halen samen met Ed. Het zou wellicht nog een tijd duren voordat ze weer deze kans hadden. Met enkel een hand op zijn onderrug begeleidde hij Ed vluchtig langs de barakken richting het bos toe. Het kamp was gelegen tussen de stad, het paleis en de koninklijke bossen en dat laatste was de plek waar Kain het meest kwam. Pas toen ze daar waren en de laatste soldaat bijna uit het zicht was, durfde Kain pas weer normaal te ademen. ‘Je weet ook dat je mij een briefje kan schrijven, he? Om te vragen of we elkaar ergens kunnen ontmoeten? Door jou word ik steeds beter in lezen en schrijven,’ zei hij trots.

Eddard liet zich lachend door Kain meenemen. Hij stribbelde absoluut niet tegen om verder weg van het paleis te geraken samen met deze man. In het kamp deed Ed zijn best zijn glunder te beperken en zijn hoofd laag te houden. Het was nou niet dat er ernstige maatregelen zouden zijn als iemand hem hier zou herkennen, maar het gaf hem geen goede reputatie. Tevreden zag hij de bossen dichterbij komen. Hij kwam er zelden en zocht veelal een uitweg in de stad zelf als hij het werk en het paleis zat was. Met een glimlach keek Ed opzij naar Kain. 'Dat zal ik zeker doen. Hoe avontuurlijk het ook was om met een kaart en rooster uit te vogelen hoe ik je kon vinden, ga ik toch liever voor de makkelijke uitweg. Bovendien ben ik nu iets verschuldigd aan Brenner en ik heb geen flauw idee wat hij hiervoor van me gaat eisen.' Het was het echter waard geweest om Kain zo op te sporen aangezien hij uitermate succesvol was geweest en ook erg goed werd ontvangen. 'Heb je nog genoeg oefenmateriaal? Ik geef je graag meer, als je wil.'

Nu ze het kamp uit waren, kon hij zijn affectie weer tonen en sloeg hij dus zijn arm om Eds schouders heen. ‘Als ik hem zo ken, zal het vast iets met voedsel te maken hebben,’ grinnikte hij, ‘dus ik zou niet teveel vrezen voor de gunst. En anders kan ik hem altijd eens bezoeken.’ Zo leidde hij de man dieper het bos in. Vanaf de rand kon je de geluiden uit het kamp horen. Echter mocht Kain ook niet te ver lopen, want dan zou hij in het gedeelte van de koninklijke familie belanden. Met een kleur hoorde Kain de woorden van Eddard aan. ‘Ik ben al een week klaar met al jouw materiaal. Door gebrek aan andere boeken ben ik maar de recepten van de kok gaan bestuderen en de medicijnlijsten van de geneesheer.’ Kain wist van zichzelf dat hij ijverig was, maar dat hij zo bevlogen zou zijn om te leren lezen en schrijven had hij nooit durven raden. ‘Nieuw materiaal heb ik dus zeker nodig.’ Hij keek met een glimlach naar de bomen, het bos. ‘Het doet mij denken aan het Zuiden... aan thuis.’ Het was een plek waar hij graag kwam.

Ed ging dicht naast Kain lopen toen hij de arm rond zijn schouder voelde. 'Als het om eten gaat, dan kan ik wel wat regelen,' lachte hij. De keukenmeiden had hij nu wel goed rond zijn vingers gewonden. Het waren aardige meisjes en ze hielpen hem graag. 'Werkelijk? Dat is goed werk, Kain.' Met een trotse glimlach keek hij de wachter aan en zag de verlegen blik. Het amuseerde hem de man zo te zien, maar hij hoopte dat hij ook trots kon zijn op zijn eigen vooruitgang. 'Ik zal nog wel eens wat dingen op zoeken voor je dan.' Hij volgde de blik van Kain en kon niet anders dan tevens met een glimlach te denken aan het Zuiden. Hij dacht niet dat hij ooit zijn liefde voor die kant van Tarth zou verliezen. Maar hij had misschien andere redenen daarvoor dan Kain. 'Hoe gaat het met je familie? Heb je iets van hen gehoord de afgelopen weken?' Een eindje verderop zag hij een beekje opdoemen waar hij Kain heen leidde.

Kain keek hem aan met een voorzichtige glimlach. ‘Ik heb enkele dagen geleden een brief van mijn oudste zuster ontvangen. Mijn geld is goed aangekomen en ze hebben er de gaten in het dak mee kunnen repareren. Mijn neefjes en nichtjes werden steeds zo ziek door de tocht, maar dat is nu gelukkig verleden tijd.’ Hij beet op zijn lip en keek Eddard zijdelings bedachtzaam aan. Hij vond het moeilijk om te beslissen of hij de man moest toevertrouwen met al zijn gedachtes en gevoelens. Hij voelde zich echter zo op zijn gemak dat hij niets anders kon dan die vertwijfelingen ver weg te stoppen. ‘Ik probeer alleen niet teveel hoop te houden... Elke winter gebeurt er wel iets. Soms denk ik weleens dat het beter is als ik gewoon terug keer en plaatselijk meteen de problemen kan oplossen. Maar dan heb je weer de kwestie van geld...’ Met een opgeluchte zucht keek hij toe hoe Eddard hem mee nam naar het beekje, zodat hij hopelijk zijn zorgen kon loslaten. ‘Maar dit zijn puur de zorgen van een man die te veel tijd had om na te denken tijdens op wacht staan. Hoe gaat het met jouw familie?’ Hij had ondertussen zijn laarsen losgemaakt en knielde neer om de ingewikkelde veters van die van Ed los te maken.

Eddard zag de twijfeling op het gezicht van Kain, maar kon het niet goed plaatsen. Bemoedigend glimlachte hij naar de wachter om hem te kunnen tonen dat hij oprecht geïnteresseerd was om meer te weten over zijn familie. 'Elke winter?' Ed had onderweg met zijn familie veel gezien, ook dingen die hem deden denken aan de situatie van Kain's familie zoals hij het omschreef. Zijn moeder had er toen altijd op gestaan om te helpen, als ze konden, en ook nu voelde Ed dat hij iets wilde doen. 'Was er geen mogelijkheid om werk dichter bij, in het Zuiden te vinden voor je hier kwam?' Stilletjes keek hij toe hoe de man zijn eigen laarzen los maakte en vervolgens aan die van hem begon. Hij hielp hem door de andere al los te rijgen en ze vervolgens uit te trappen. Hij rolde zijn wollen sokken af en sloeg de pijpen van zijn broek om, klaar om het koude water in te gaan. 'Het gaat erg goed nu. Het lijkt allemaal samen te komen voor mijn broer en zuster. Met Tobias gaat het natuurlijk steeds beter en Renee is zwanger. En Liam, hij had een relatie met Sibel Alba uit het Oosten met wie hij een dochtertje heeft, maar dat was nogal ingewikkeld-' Hij lachte het maar weg omdat hij Kain niet op wilde zadelen met dat soort complexen waar zijn familie mee bezig werd gehouden. 'Het gaat in ieder geval weer goed tussen hen. Ze zijn gelukkig en dat maakt mijn ouders natuurlijk ook blij.'

Kain knikte instemmend en telde op zijn vingers, terwijl hij sprak. ‘De laatste winter was het dak kapot gegaan. De winter ervoor was het land dusdanig beschadigd dat ze dat jaar geen gewassen konden hebben in het dorp, het jaar daarvoor liepen er dusdanig veel herten rond die alles kapot aten dat we niets anders konden dan erop te jagen. Elk jaar is er wel weer iets. En normaal gesproken zou ik zeggen dat het anders maar saai zou worden, maar ik zou erg opgelucht zijn als het komende winter gewoon goed gaat.’ Hij pakte Eddards hand vast en nam hem zo mee het water in, tot ze tot hun enkels onder waren. ‘Geen werk in de omgeving. Tot er een koerier uit het Westen in ons dorp kwam die zei dat er soldaten nodig waren. Vanuit die positie ben ik opgeklommen tot wachter in het paleis.’ Met een glimlach luisterde hij naar de woorden over de familie van Eddard. ‘Die verhalen gaan zo in de rondte. Als wachter hoor je een hoop meer dan dat de adel zou willen,’ lachte hij, terwijl hij kort zijn lippen in Eds nek zette. ‘Over jou gaat ook een en ander in het rond.’

Eddard luisterde naar alle voorvallen die de winters zwaar hadden gemaakt voor de familie van Kain. Hij hoorde voornamelijk met een zucht het laatste over de herten aan. Dat jaar had hij opslag gemaakt als klerk in het kasteel van zijn familie en was de kwestie van de herten nogal vaak opgekomen. Het wild rondom Evenfall werd nauw in de gaten gehouden, niet alleen om te bekijken hoeveel wild er was om op gejaagd te worden, maar ook om te zien of de balans in stand bleef. Ze hadden geweten dat door het doden van de vele vossen voor één van de grote adellijke bijeenkomsten en feesten er een overschot aan herten zou ontstaan, maar dat had voor velen niets uitgemaakt. Er was dan ook niets aan gedaan. Fronsend liep Ed met Kain het water in en legde zijn handen op zijn schouders. 'Laten we hopen dat het dan beter zal gaan.' Meer wist hij er niet over te kunnen zeggen. Wat kon hij als klerk er nou van zeggen? Verrast keek Ed Kain aan. 'Wordt er zo veel over mijn familie gepraat?' Ergens kon hij begrijpen dat Renee en Liam vast onderdeel moesten zijn van de roddels. Ze hielden zich veel meer bezig in dat leven dan hijzelf. 'Over mij? Werkelijk?' Ed kon zijn nieuwsgierigheid niet verbergen.

Kain moest op zijn lip bijten om niet te lachen. Hij had het als grap bedoeld dat er over Eddard gesproken werd, maar er zat een kleine kern van waarheid in. Hij had inderdaad zo nu en dan weleens wat opgevangen over de jongen en zijn familie. ‘Ach, de praatjes wakkeren altijd weer wat aan als je ouders richting Evenfall komen,’ zei Kain voorzichtig. Vooral met de opvolging waren de roddels sappig, hoe William ooit gepasseerd was als troonopvolger en hoe het nu weer ging gebeuren. ‘Hm, hoe geleerd je bent,’ murmelde Kain, terwijl hij voorover boog en zacht zijn lippen op Eds kaak drukte. ‘En knap. En hoe je als klerk zo’n goede band hebt met de prinsen en hoe je dat wellicht beïnvloedt in je werk. En ook met je zuster in het paleis...’ Kain hield er niet van om te liegen of informatie voor zich te houden. Hij was er zeker van dat Ed dit al wist. Toch haalde hij zijn lippen van Eddards huid af en keek hij hem afwachtend aan.

'Oh,' mompelde Eddard terwijl zijn blik naar het water gleed. Hij vond het maar niets als er plezier werd gehaald uit het roddelen over de levens van zijn broer en zus of van zijn ouders. Of welk familielid hij dan ook maar had. Zijn gedachten dwaalden maar voor even af aangezien hij plots de lippen van Kain voelde. Zuchtend liet hij echter zijn handen langs zijn lichaam vallen toen Kain verder sprak over wat er zowel over hem werd gezegd. Natuurlijk wist hij dat mensen dat wel moesten denken, maar hij hoopte dat hij inmiddels wel had laten zien dat hij een goede werker was en dat dat hem in Evenfall had gekregen. Met niet al te veel overtuiging probeerde hij weer naar de wachter te glimlachen, maar gaf het uiteindelijk op en waadde een stuk verder door het water. Pas na enkele tellen keek hij om. 'Als je die roddels hoort, en niet alleen de goede-' Ed vestigde zijn ogen op Kain's gelaat om zijn reactie te kunnen lezen. 'Geloof je ze wel eens?' Het verbaasde hem hoe belangrijk hij het vond wat de man die hij nog helemaal niet zo lang kende te zeggen had over de verhalen die de ronde deden.

Kain keek toe hoe Eddard van hem weg liep en zette zijn handen in zijn zij. Hij wist niet goed wat er nu in het hoofd van Eddard om ging, tot de man sprak. Met een glimlach was hij nu diegene die van de klerk weg draaide en met zijn handen probeerde hij het troebele water schoon te vegen. ‘Ik heb belangrijkere dingen om mij bezig mee te houden dan roddels.’ Hopelijk begreep Eddard hiermee dat Kain zich nog nooit had bemoeid met de verschillende praatjes die rond gingen. De blik van Ed liet hem echter beseffen dat dit hem weldegelijk dwars zat. ‘En alsnog... al zouden ze waar zijn, dan zou ik ze enkel uit jouw mond geloven. En überhaupt willen horen. Niet uit die van een keukenmeid of andere wachter of- zelfs niet uit die van een príns!’ Hij was inmiddels naar de man gelopen en legde zijn hand op zijn arm. Hij zocht naar iets grappigs om te zeggen, iets opbeurends, maar de blik van Ed liet hem nadenken over zijn woorden. ‘En jij zou je er ook niets van moeten aantrekken. Als je iets van een wachter moet aannemen, laat dat het zijn.’

Ed had zijn mouwen opgerold om zijn handen in het koele water te wassen. Het water was niet helder en dus kon hij zijn weerspiegeling niet zien. Had hij dat wel gedaan, dan had hij vast en zeker meer vergelijkingen met zijn vader gezien behalve zijn plotselinge onzekerheid. Ed vond het vervelend te merken dat hij het zich zo aan trok wat anderen dachten, maar hij verschilde er niet veel in van zijn vader. Die had hij ook vaak genoeg er over horen praten en Eddard wist dat dat ook één van de redenen was waarom zijn ouders het paleisleven achter zich hadden gelaten. Hij droogde zijn handen aan zijn broek en keek Kain aan toen hij weer bij hem stond. De woorden beurden hem wel degelijk op. Hij waardeerde het dat Kain hem zo eerlijk toe sprak. Hij kon het toen toch niet laten weer te grijnzen. 'Ik geloof toch dat mijn ego te groot is en helaas te snel geschaad kan worden. Ik zou wel wat extra bewapening kunnen gebruiken.' Eddard liet echter zijn dankbaarheid voor de woorden van Kain blijken door hem teder te kussen.

Kain glimlachte naar hem en streek met zijn handen over zijn schouders heen. Hij had Ed nooit ingeschat als iemand die gaf om de meningen van anderen. Hij had altijd alles zo goed op orde. Met een glimlach ontving hij de kus en trok hij hem stevig tegen hem aan. ‘Je zou niet onzeker moeten zijn over de meningen van anderen,’ murmelde hij, toen de kus was geëindigd. ‘Jouw familie houdt van je, het personeel aanbidt je, en ik-‘ De woorden bleven in zijn keel steken en abrupt haalde hij zijn handen van de andere man af. Hij wist niet precies wat hij had willen zeggen. Hij wist wel dat hij dingen een stuk complexer zou maken als hij de woorden had uitgesproken. Kain mocht dan wel vrij ongeïnteresseerd in de mening van ongeveer iedereen om hem heen, hij gaf wel om die van Eddard. ‘Wil je leren hoe je een vis kan vangen met blote handen?’ veranderde Kain dus ook snel met een grijns het onderwerp.

Ondanks het frisse water voelde Eddard dat zijn hele lichaam opgewarmd was door de nabijheid van Kain. Glimlachend wilde hij een arm om Kain's middel leggen toen hij zijn zin plots staakte en hem los liet. De woorden hadden ook hem overrompeld. Hij was opgelucht dat de wachter zelf al van onderwerp veranderde en met een lach richtte hij zich op het water. 'Zitten hier vissen? Dat had ik nog niet eens gemerkt.' Met zijn ogen speurde hij het water af, maar legde toch zijn arm rond Kain om hem dicht bij hem te houden. Ondanks dat hij niet in kon gaan op wat Kain dan wel of niet had willen zeggen, wilde Ed niet dat dit afstand zou creëren. Vooral niet terwijl ze simpel samen in een kabbelend beekje stonden buiten het zicht van het paleis en dus zonder dat ze zich zorgen hoefden te maken over de drama die zich daar af speelde. Het hoefde nu niet ingewikkeld te zijn. Eddard verlangde er erg naar om gewoon zonder al te veel poespas ergens van te kunnen genieten.

Kain leunde gewillig in de greep van Eddard en sloeg zelf ook zijn armen om hem heen. Hij was blij dat zijn plotselinge afstandelijkheid geen vraagtekens had opgeroepen bij de klerk. ‘Natuurlijk! Maar we hebben ze weggejaagd door onze aanwezigheid. Ze zullen zich nu meer naar het midden en de diepte verplaatsen. Maar ik heb zo mijn manieren om ze naar mij toe te lokken...’ Langzaam gleed hij met het puntje van zijn neus langs Eds wang en drukte vervolgens zacht zijn lippen op zijn slaap. ‘Voedsel en geduld. Is dat niet de weg naar het hart van elke man én dus van vissen?’ grinnikte hij, terwijl hij langs Ed heen naar het water staarde. Hij was inmiddels ook bezig om zijn mouwen op te stropen - wat nog best een uitdaging was in de omhelzing met Ed - en keek de andere man afwachtend aan. ‘Waar denk je aan? Buiten de uitzonderlijk leuke man waar je nu mee samen staat in een veel te koud beekje,’ grinnikte hij.

Eddard moest lachen, maar probeerde zichzelf in te houden om niet weer de vissen weg te jagen. Glunderend keek hij naar de wachter. 'Wat probeer je nu werkelijk aan de haak te slaan? Een vis of een man?' Hij volgde de blik van Kain, maar zag zelf helemaal niets in het water. Hij had nooit genoeg geduld gehad om te vissen. Zijn vader had het hem proberen te leren, maar dat was nooit echt goed gegaan. 'Oh het is niets,' begon Ed. Hij bedacht zich echter al snel en gaf Kain een eerlijker antwoord. De wachter was niet zomaar iemand en Ed wilde zijn gedachten maar al te graag met hem delen. 'Ik dacht aan- aan hoe veel simpeler het in het Zuiden was. Het leven in Evenfall, in het paleis, wordt zo complex gemaakt door alle regels en de rollen die men heeft. En er is zo veel spanning. Ik wil niet klagen, maar het is anders en-' Hij liet zijn blik af dwalen en haalde zijn schouders op. 'Ik denk dat ik het Zuiden en de manier van leven daar meer mis dan ik toe wil geven.' Het voelde verraderlijk zo te denken aangezien hij veel moeite had moeten doen om hier te geraken en nu zijn hele familie hier was.

‘Hm, ik dacht toch echt dat ik al één van de twee aan de haak had geslagen,’ zei Kain net zo glunderend, waarna hij naar voren boog en opnieuw zijn lippen teder op die van Eddard drukte. Kain kon niet genoeg benadrukken dat hij erg ongeduldig had gewacht op het moment dat hij de klerk weer zou zien. Hij zou dan ook genoeg gebruik maken van deze dag. Toen Eds woorden na de kus afdreven naar het Zuiden voelde Kain ook hoe zijn gedachten uitgingen naar zijn geboorteplaats. ‘Waarom ga je dan niet gewoon terug naar het Zuiden?’ reageerde Kain al snel, maar voelde op hetzelfde moment hoe hij zichzelf een stoot in de buik leek te geven. De klerk zou dan weg zijn en zelf moest hij hier blijven. ‘Al is het weer hier wel een stuk beter. Ik ben benieuwd hoe bleek je eruit zal zien als je lang in het Zuiden woont.’ Kain grinnikte en streek met zijn duim langs de ietwat gebruinde huid van Eds nek. Afwachtend keek hij ondertussen de man aan naar zijn zijn reactie.