Het Huis van de Wilsons

-

Yelena kon nog altijd niet geloven dat ze werkelijk thuis was gekomen enkele dagen voor haar bevalling begonnen was. Zij en Robyn hadden erg veel pech gehad tijdens het reizen waardoor het veel langer duurde dan ze gehoopt hadden. Eén keer was ze er zelfs zo overtuigd van geweest dat ze haar kindje al zou krijgen dat ze een dag het vertikt had om nog verder te reizen. Het was bovendien al ongelooflijk oncomfortabel geweest om haar ronde buik te moeten reizen. Gelukkig waren ze er toch op tijd geweest én gelukkig had haar familie haar met open armen ontvangen. Ze had tranen met tuiten gehuild bij haar thuiskomst en had haar familie zo veel ze wilde verteld over de situatie. Net toen zij en Robyn comfortabel in het huisje waren was de bevalling al weer onder weg. Het was zwaar geweest, maar haar moeder en de vrouwen uit het dorp hadden veel geholpen. De complicaties waren moeilijk geweest, maar uiteindelijk had ze haar zoontje, haar kleine jongetje in haar armen gehad. Inmiddels had ze dagenlang moeten herstellen doordat haar lichaam zo uitgeput was. Maar vandaag zat ze eindelijk buiten in de zon met de kleine Matias Robin Wilson.

Robyn had al vroeg het huis verlaten om een lange rit op haar paard te maken. De laatste dagen voelden als een storm waar ze door heen was geploeterd, al was het niets in vergelijking met wat Yelena had meegemaakt. Robyn dankte de Goden nog elke avond dat alles goed was gegaan, want er waren genoeg momenten geweest dat de meiden elkaar van hadden moeten overtuigen dat alles goed zou komen. Vooral Robyn had zich tot zieks aan toe zorgen gemaakt over het welzijn van haar vriendin en haar zoon. Pas na enkele uren kwam ze weer aan bij het huis van de familie Wilson en steeg ze van haar paard af, zodat ze naar haar vriendin toe kon lopen. 'Hoe gaat het met de kleine?' vroeg ze met een glimlach, waarna ze Yelena een kus gaf en vervolgens ook voorzichtig eentje op het voorhoofd van Matias drukte. Het was een enorm lief kind om te zien, maar toch voelde Robyn een gevoel in haar buik dat ze niet kon plaatsen als ze naar het babytje keek. 'En met jou? Sorry dat ik opeens weg was.'

Yelena kon zich maar moeilijk herinneren wanneer ze voor het laatst zo in de watten was gelegd door haar familie. Ze was natuurlijk de jongste en had altijd veel aandacht en zorg gekregen van haar zussen en ouders, maar toen ze ouder werd had ze zich veel afgesloten en de zorg afgewimpeld. Ze kon het zelf goed en wilde niet graag dat iedereen haar steeds maar moest helpen. Nu had ze er echter gretig gebruik van gemaakt. Van hulp met het verzorgen van Matias tot het wassen van haar eigen haar. Maar terwijl haar familie zo met haar bezig was miste ze de nabijheid van Robyn des te meer. Ook die ochtend was ze teleurgesteld geweest om te zien dat haar vriendin al op stap was toen ze wakker werd. Hoewel ze dus van de zon genoot had ze onbewust daar ook gewoon zitten wachten op de terugkomst van Robyn en glimlachte ze breed toen ze eindelijk de donkere haren en het donkere paard aan zag komen. 'Heel goed. Hij slaapt al weer. Echt ongelooflijk,' lachte Lena terwijl ze toe keek hoe Robyn haar zoon begroette. 'Het gaat goed. Ik voelde me eindelijk goed om naar buiten te komen. Het is werkelijk heerlijk weer, niet?' Ze wuifde de laatste woorden met haar vrije hand weg en pakte vervolgens die van Robyn vast om er zacht in te knijpen. 'Waar ben je naar toe geweest?'

Robyn nam plaats naast haar vriendin en liet Yelena haar hand vast houden. Met een tedere blik keek ze naar moeder en zoon: ze waren een heel mooi plaatje samen. Het was haar echter nog niet gelukt om haarzelf ook in dat plaatje te laten passen. Ze wist niet of ze dat recht had. Het was erg mooi geweest wat ze in het Noorden hadden gehad samen, maar met de reis naar het Westen en de komst van Matias wist ze niet of ze nog steeds in die bubbel leefden. En of alles nog steeds hetzelfde was. 'Het is echt prachtig weer,' stemde Robyn met een glimlach in, waarna ze met haar vrije hand zacht langs het wangetje van de jongen wreef. 'En ik ben naar het bos met het meer gereden. Het was nog iets te koud om erin te zwemmen, maar ik heb het wel even overwogen. Ik kan niet wachten om jou en Matias mee te nemen!' Yelena was nog niet sterk genoeg om te rijden, dus zou het nog wel even duren voordat ze een verre tocht konden maken. 'Wat zijn jouw plannen voor vandaag?'

Toen Robyn zat had Yelena haar aandacht al snel weer op het roze wolkje in haar armen gevestigd. Ze had er, precies zoals haar moeder haar verteld had, ontzettend veel moeite mee om afstand te nemen van de kleine Matias. Ze was zo bang geweest dat ze niets zou voelen voor haar kindje, dat ze te veel aan John herinnerd zou worden. Dat er iets was dat zo op de vader zou lijken dat ze haar zoon wellicht nooit in de ogen durfde te kijken. Daar was echter niets van waar geworden en ze was verkocht geweest bij het eerste zien van haar kleine baby. Lena boog naar voren om het voorhoofd van Matias zacht te kussen en keek vervolgens glimlachend naar Robyn. 'Dat klinkt als een goed idee. Ik hoop dat ik snel weer goed op de been ben.' Ze vond het heel vervelend zo aan haar bed vast te hebben gezeten. Vooral omdat ze daarom vaak Matias uit handen had moeten geven én omdat ze niet naar Robyn toe had kunnen stappen. 'Ik hoopte Matias vandaag zelf in bad te doen. En misschien wilde ik wel bij de pompoenen gaan kijken. Maar- maar ik moet het rustig aan doen,' herhaalde Lena de woorden die haar moeder eerder uitgesproken had.

Robyn legde haar arm om Yelena's middel heen en leunde vervolgens zo met haar kin op haar schouder, zodat ze kon kijken hoe moeder en zoon met elkaar omgingen. 'Je bent vast weer snel op de been. De laatste dagen ben je al weer zoveel sterker geworden!' merkte Robyn trots op, terwijl ze Matias' gezichtje bestudeerde. 'En ik kan je helpen om hem in bad te doen. Dan zal ik wat emmers water uit de put halen en dan maak ik een vuurtje en dan hebben we het binnen no time warm en-' Ze stopte met haar geratel met een lach en keek haar vriendin verontschuldigend aan. Robyn nam elke mogelijkheid aan om in de weer te zijn en niet stil te hoeven zitten. 'Je moet het zeker nog rustig aan doen, maar dat betekent niet dat je alleen maar binnenshuis moet blijven en stil moet zitten,' merkte Robyn op. Ze had er problemen mee dat de moeder en zusters van Yelena haar zo op het hart drukte om maar niets te gaan doen en rustig te doen. Dat zou haar juist niet goed doen, dacht Robyn. Ze had het echter nog niet uitgesproken.

Yelena waardeerde het erg dat Robyn zo positief was over haar herstel. Voor haar ging het allemaal te langzaam. Ze wilde weer haar oude zelf zijn. Zo goed als dat ook maar kon. Slechts met Matias als een bonus extra. Lena keek naar Robyn en giechelde met haar mee. Ze had Robyn alleen nog maar druk bezig gezien terwijl ze hier was. Het verontrustte haar soms dat ze Robyn amper met haar familie samen zag. Iedereen was alleen maar met haar bezig of met honderden andere taken overal en nergens, maar niet samen bij elkaar. Tijdens diners waren ze nog niet eens compleet of het was gehaast of ze lag zelf op bed. 'Ik zou erg graag wat uitstapjes willen gaan maken. Al is het maar naar het dorpscentrum. Ik wil zo graag naar de markt gaan.' Ze was tot nu toe niet erg te spreken geweest over bezoekjes aan het centrum van hun dorp. Natuurlijk was Lena bang om een bepaald persoon tegen te komen. Echter had ze pas besloten dat ze het niet langer uit de weg kon gaan. Bovendien had ze Robyn.