Een Boot

Erin kon niet anders doen dan instemmen met Hakeem's woorden. Het ging inderdaad erg snel, maar ze had tot nu toe nog geen moment gevoeld om een tandje terug te doen. Haar moeder had er een paar dagen geleden kort met haar over gehad. Dat ze zo verliefd was geweest op haar vader dat ze een aantal slechte beslissingen had gemaakt. Maar, had Erin gezegd, zij en Hakeem kenden elkaar al hun hele leven en als je elkaar zo goed kende, kon het toch moeilijk mis gaan? Toch had ze de woorden van haar moeder tot zich genomen. Ze wilde dit niet op het spel zetten door alles in één keer te willen. Erin beet op haar lip om haar gegiechel tegen te houden toen ze de verlegen en stotterende woorden van Hakeem hoorde. Met een blik over haar schouder zag ze dat haar ooms wel erg geïnteresseerd naar hen keken. Om haar vriend de schaamte te besparen drukte ze snel een kus op zijn wang en liet hem toen los. 'Kom, we gaan die hengel van je weer eens klaar zetten. Dan kun je laten zien dat het geen beginnersgeluk was.' Ze had de hengel er weer bij gepakt en hield hem de emmer met wormen voor zodat hij het deze keer zelf kon doen.

Hakeem liep achter zijn vriendin aan en nam de emmer met wormen aan. Vroeger zou hij erg terughoudend zijn geweest om zulk werk te doen. Ondanks dat hij altijd overal voor open stond, vond hij het erg fijn om in zijn eigen veilige bubbel - het legerkamp - te leven. Hij zou niet zomaar mee gaan naar andere windstreken en steden. Die bubbel was echter kapot geprikt door de dood van zijn moeder en sindsdien leek het wel alsof hij uitdaging na uitdaging aan nam. Dus pakte hij ook zelfverzekerd een worm uit de emmer en stak deze door het haakje heen. Al snel belandde de haak met de worm in het water en konden ze de hengel weer vast zetten. 'Ik vrees toch dat het beginnersgeluk is,' grinnikte hij, waarna hij op de rand van de boot plaats nam en met zijn hand door het water bewoog. Hij kon niet genoeg krijgen van de zee en van het strand en in de meeste van zijn vrije uren kon hij Erin dan ook overtuigen om met hem mee te gaan naar de zee om een duik te nemen. 'Denk je dat mijn vader hier wil blijven?' vroeg hij vervolgens uit het niets.

Erin hielp Hakeem nog kort, maar zag dat hij het al goed begrepen had. Veel techniek kwam er nou ook weer niet bij kijken. Ze ging dus maar terug op haar plek zitten en liet haar benen weer over de rand bungelen. Genietend van de zonnestralen op haar huid leunde ze naar achteren en sloot haar ogen weer. Ze neuriede zacht een deuntje dat ze een dag van te voren had gehoord van een straatmuzikant toen ze na even hoorde dat Wren met haar mee floot. Ze hadden al veel duetten gefloten in de keukens. Soms werd het zelfs zo gek dat ze ieder voorwerp in de keuken als instrument probeerden te gebruiken. Haar moeder kon er nogal eens geïrriteerd door raken, tenminste als er gasten waren. Als de taverne leeg was deed ze maar al te graag mee. Erin stopte haar deuntje toen Hakeem haar een vraag stelde. Ze kwam overeind om naar hem te kijken en was even stil. 'Is dat wat je bedoelde toen je zei dat je hoopte dat hij niet terug zou gaan naar het legerkamp?'

Hakeem had al snel zijn hengel weer gereed gemaakt, maar nog niet meteen naast zijn vriendin plaats. Hij genoot namelijk van het uitzicht op Tyrosh in combinatie met het gefluit van Wren en Erin. Het speet hem dan ook dat hij het duet moest onderbreken met zijn vraag. Hij wist dat zijn opmerking vragen zouden uitlokken en hij dacht dus ook goed na voordat hij zou antwoorden. Langzaam knikte hij als antwoord. 'Ik wil niet meer dat hij terugkeert naar het legerkamp,' zei hij zacht. 'Niet nu ik heb gezien hoe goed het mij en Esra heeft gedaan om het kamp te verlaten. En hij is al zo oud, Erin... Ik gun hem een mooie oude dag in rust.' Ondertussen had hij naast haar plaats genomen en had hij stevig zijn armen om haar heen geslagen, om zo zacht haar haarlijn te kussen. Hij wist niet goed wat hij nog meer kon zeggen over het onderwerp. 'En ik wil hem- ik wil hem natuurlijk graag bij mij hebben. Weer iedereen bij elkaar.'

Bedachtzaam had Erin naar de rug van Hakeem gekeken toen hij over zijn vader was begonnen. Ze vond het soms moeilijk in te zien hoe hij tegenover zijn vader stond en wat voor gedachtes of gevoelens dan door hem heen gingen. Maar wat hij nu uitsprak begreep ze maar al te goed. 'Dat zou geweldig zijn, niet? Als hij echt ook hierheen zou komen. Al woonde hij maar gewoon ergens in Tyrosh.' Ze nestelde zich tegen Hakeem aan en tekende met haar vingertoppen op zijn borst. 'Misschien is het wel een goed teken dat hij hierheen is gekomen en nu hij het leven hier ziet, wellicht kan hem dat overtuigen. En-' Ze kwam wat overeind zodat ze haar vriend aan kon kijken. 'En zag het hem, Hakeem. Als er iets is wat hem tegen kan houden is dat niet alleen omdat hij zich verantwoordelijk voelt voor het legerkamp, maar ook omdat hij niet zeker is of wij hem hier willen.' Wellicht veronderstelde ze nu te veel. Echter had Erin altijd het idee gehad dat Marcus soms niet wist wat zijn rol was in de familie die ze hadden. Als legerleider was hij daar zo zeker van, waren zijn taken zo duidelijk, maar als vader gold dat waarschijnlijk niet. 'Hij heeft altijd het meest naar jou geluisterd. Na Naevia natuurlijk.'

Hakeem hield haar stevig vast en legde zijn kin op haar haren, terwijl hij naar haar woorden luisterde. 'Het zou echt geweldig zijn als hij zou kunnen blijven,' zei hij oprecht. 'Maar ik weet hoeveel hij van het legerkamp houdt... hoe verantwoordelijk hij zich voelt. Maar Nathan heeft hetzelfde gedaan, waarom zou hij ook niet afstand kunnen doen van zijn taken en functie?' Terwijl hij sprak, besefte hij dat zijn vriendin gelijk had. Hij moest dit bespreken met zijn vader, want er zaten zoveel opgekropte emoties en onuitgesproken woorden in zijn hoofd. Hakeem lachte zacht om haar woorden en streek met zijn hand voorzichtig door haar krullen heen. 'Mijn moeder hield ook van het kamp... maar meer van mijn vader. Ik heb mij altijd afgevraagd waarom ze zo loyaal aan hem was, terwijl ze zo verlangde om achter jouw moeder aan te gaan, vooral in de periodes dat mijn vader zo lang weg was. Maar- maar ze konden niet zonder elkaar.' Hij glimlachte bescheiden naar haar. 'Dat is in elk geval altijd wat ik wil geloven. Ze hadden ook vaak ruzie.'

Erin wist niet goed of de vorige legerleider een goed voorbeeld was om te noemen. Ze herinnerde zich dat hij de taken niet helemaal goed meer op zich kon nemen. Marcus had ze al snel overgenomen. Bovendien had ze de man nog vaak genoeg in het legerkamp gezien. Het leek haar meer dat hij maar afstand had moeten nemen in plaats van dat hij dat echt gewild had. Ze hoopte niet dat zoiets voor Hakeem's vader moest gebeuren om hem zijn positie op te doen geven. 'Misschien kun je het wel voorstellen dat hij eerst om de paar weken langs komt. Dat hij niet meteen zijn rol als leider op hoeft te geven. Dan kan hij kijken hoe hij het hier vindt en tegelijkertijd uit testen of iemand zijn taken over kan nemen?' Ze glimlachte toen hij verder ging over zijn moeder. 'Natuurlijk hielden ze van elkaar. Ruzie is gewoon-' Wat onzeker keek ze op naar haar vriend. 'Ruzie hoort er gewoon bij.' Ze kon het zich maar moeilijk voorstellen dat zij en Hakeem ruzie zouden hebben. Tegelijkertijd herinnerde ze zich ook hoe ontzettend boos ze voor even was geweest toe ze terug in Tyrosh aan was gekomen nadat Hakeem op zijn missie vertrokken was. 'Ik ben het er nog steeds niet mee eens dat je vader je gevraagd heeft om op die missie te gaan,' zei Erin plots terwijl ze hem aan bleef kijken om zijn reactie in zich op te nemen.

'Dat is een goed idee. En wellicht heeft hij zelf wel ideeën hoe hij het beste kan wennen buiten het legerkamp om. En jouw moeder weet ook-' Hij schudde lachend zijn hoofd. Hij deed alsof zijn vader al besloten had om het kamp te verlaten. Echter wist hij heel erg goed dat Marcus niet zomaar die vertrouwde plek zou opgeven, maar wellicht was er wel wat veranderd toen plots allebei zijn zoons weg waren. Bij haar laatste woorden keek hij verrast op en glimlachte vervolgens bescheiden naar zijn vriendin. 'Als ik ergens zeker van ben, dan is het wel dat hij het met alle goede bedoelingen heeft gevraagd. Hij dacht echt dat ik er heel blij mee zou zijn, en- en dat was ik op het begin ook. Dat is het probleem.' Op hetzelfde moment begon plotseling de hengel van Erin te bewegen en sprongen ze allebei op, om zo de vis eruit te halen. Vanaf dat moment waren ze constant bezig om vis na vis eruit te halen en voeren ze 's avonds weer naar Tyrosh toe.

/end/