De Vertrekken van Adrian

'De brand op de boerderij. Alles was afgebrand. Maar het is nu wel weer goed, hoor. Het was nog tijdens de missie. Nadine was ernstig gewond en is hier gebracht om door de geneesheren van het paleis verzorgd te worden. Dus de familie was een tijd hier om bij haar te zijn en om even te ontsnappen aan het ongeluk thuis. De boerderij is weer herbouwd en Nadine is er goed bovenop gekomen.' Dit was iets wat hij zelf ook maar later te horen had gekregen. Maar het speet hem zeer. Hij had met een zwaar hart aan Flynn gedacht die vast ook met een hoop schuld thuis gekomen moest zijn. 'Iwan gaat bij ze langs als hij naar het Noorden reist. Je zou hem ook iets mee kunnen geven voor Robyn. Dat vindt hij vast niet erg.' Met een glimlach pakte hij één van haar handen weer vast. 'Ik ook. Ik weet niet zo goed wat ik gedaan zou hebben als ik een blauwtje zou hebben gelopen bij de prinses uit het Oosten,' zei Adrian met een lach. 'Weet je trouwens al in welke vertrekken je verblijft?' vroeg hij nieuwsgierig. Het liefst zou hij haar zo dicht mogelijk bij hem in de buurt hebben zodat hij haar elke dag om zijn werk heen op kon zoeken, maar hij moest misschien niet te hard van stapel lopen.

Naya luisterde zwijgend naar zijn woorden en knikte toen hij zei dat uiteindelijk alles goed was komen. Toch voelde ze zich meteen schuldig dat ze er niet voor haar vriendin had kunnen zijn in de tijd dat ze haar misschien wel het hardst nodig had. Ze hoopte maar dat Yelena een steun voor Robyn had kunnen zijn na de brand. 'Ik ben blij te horen dat alles weer oké is met Nadine.' Bij de woorden van Adrian over Iwan knikte ze. 'Dat klinkt als een goed idee. Waarschijnlijk is hij er sneller als de brief en zo weet ik tenminste zeker dat hij aankomt.' Ze zou straks meteen beginnen aan een brief voor haar vriendin. 'Ik weet niet of ik me nog had durven vertonen hier in het Westen,' lachte ze. 'maar gelukkig is daar geen sprake van.' Ze verstrengelde haar andere hand ook met die van hem en glimlachte. Het gevoel in haar onderbuik was nog steeds niet weg en steeds als ze hem aankeek, maakte haar hart een sprongetje. Toen ze nog jonger was, had ze aan Sibel gevraagd hoe het voelde om verliefd te zijn. Destijds had ze voor Naya een hele cryptische beschrijving gegeven over hoe het was en toen had ze er niets van gesnapt, maar nu wist ze precies wat het gevoel was dat Sibel had omschreven. 'Wat is eigenlijk de bedoeling met de troonopvolging?' vroeg ze nieuwsgierig. 'Ik neem aan dat Tobias niet in staat is om de troon over te nemen?'

Adrian hoopte dat ze snel iets kon sturen naar haar vriendinnen. Hij had haar veel horen vertellen over de twee meisjes en was verbaasd hoe goed ze ondanks de afstanden tussen hen in zulke goede vriendinnen waren. Hij had nou nooit echt veel vrienden gemaakt. Misschien had de missie daar wat verandering in gebracht nu hij veel tijd had doorgebracht met Flynn en Hakeem en uiteindelijk ook met de andere soldaten. Dat was echter niets zoals Naya's vriendschap met Robyn en Yelena. Verrast keek Adrian haar aan toen ze over de troon vroeg en met een zucht schudde hij zijn hoofd. 'Tobias heeft nooit de kroon willen dragen. En mijn andere broers ook niet. Alle opties staan dus open op het moment. Heeft Sibel dat niet gezegd? Jouw vader staat ook op de lijst en je zus zelf ook. Er is adel uit het Zuiden en belanghebbenden zelfs uit het Noorden. Het zal nog wel even duren voor we er aan uit zijn.' Hij keek tegelijkertijd erg tegen de lange besprekingen op, maar aan de andere kant was hij er helemaal klaar voor om er aan mee te doen. Hij hoopte maar dat hij zijn vader kon overtuigen om hem er bij te laten zitten, of dat zijn moeder dat wellicht voor elkaar kon krijgen. 'Ik ga erg druk zijn de komende weken,' vertelde Adrian met een zwakke glimlach.

Naya schudde haar hoofd toen Adrian vroeg of Sibel haar iets had verteld over de stand van zaken. 'Ik eh- we praten momenteel niet echt veel.' En de gesprekken die ze hadden waren nogal oppervlakkig. Sibel leek niet echt veel met haar te willen delen over de stand van zaken en als reactie daarop deed Naya dat ook niet. 'Wie staan er nog meer op de lijst, naast mijn vader en Sibel?' vroeg ze nieuwsgierig. Het verbaasde haar enigszins dat zowel haar vaders als haar zuster kans hebbende waren. Ze had beiden er niet over gehoord tijdens de reis, dus dit was de eerste keer dat ze het allemaal hoorde. 'Ik weet zeker dat jullie met zijn alle een juiste beslissing maken over de toekomstige leider van Tarth.' Ze zou haar zuster binnenkort nog wel eens aan de tand gaan voelen over dit alles. Toen Adrian mede deelde dat hij de aankomende tijd erg druk zou zijn knikte ze. Zoiets had ze al verwacht, maar nog steeds vond ze het jammer dat ze waarschijnlijk niet zoveel tijd met hem zou kunnen spenderen als ze had gewild. 'We zitten in de Oostelijke vleugel, maar ik kan wel hierheen komen als ze er bent- en dat wilt natuurlijk.' Hij hoefde niet de hele tijd op en neer te lopen voor haar, hij had het waarschijnlijk druk genoeg.

Adrian lachte om haar woorden. 'Ik hoop dat het snel gebeurt. Iedereen wordt langzaam gek in dit paleis en als er lange dagen aan gaan komen vol met vergaderingen en vol met mensen die zichzelf wel koning of koningin waardig achten, dan kan het nog wel eens lang gaan duren.' Hij keek bedenkelijk naar zijn handen. 'Wel, er zijn de neven en nichten uit het Zuiden. Nadat Peter overleden is zijn ze daar al lang op zoek geweest naar een geschikte leider om de taken van de heer en vrouwe Rabbion over te nemen, maar die zouden nu dus ook kans maken op de troon. Dan heb ik een aantal adviseurs horen praten over het feit dat we de Halley lijn weer moeten introduceren, dus ze denken aan Liam en Eddard en zelfs Renee, maar ik geloof niet dat ze dat ooit zou doen. Dan is er het Noorden. Ik weet niet of de geschiedenis hen al kan vergeven om nu zo een rol uit te voeren, maar ze zullen aanwezig zijn. En-' Adrian keek plots Naya verontschuldigend aan. 'Sorry, het zit te erg in mijn hoofd allemaal.' Hij glimlachte vervolgens. Het zou zijn hele vertrekken wel aan haar aan willen bieden, maar misschien liep hij dan te hard van stapel. 'Je bent hier altijd welkom,' maakte Adrian er dus maar van.

Naya begon zacht te lachen toen hij druk begon te vertellen over wie er allemaal zouden komen. 'Je hebt je er in ieder geval al goed in verdiept.' gniffelde ze. Zelf had ze eerlijk gezegd niet zoveel verstand van de politiek van Tarth. Natuurlijk had ze er als kind over geleerd van haar ouders, maar het was altijd Sibel geweest die meer interesse had getoond in die lessen. Naya had zelf altijd genoten van de de borduur- en danslessen met haar Septa en de boogschietlessen van haar moeder. 'Wanneer verwachten jullie iedereen? Ik neem aan dat de besprekingen beginnen als iedereen aanwezig is, wellicht dat we nog wat dagen hebben voordat iedereen gearriveerd is?' Ze hoopte dat ze samen nog een uitstapje konden maken, of in ieder geval de dag samen konden spenderen. Naya stond op om de thee die ze eerder had ingeschonken voor zichzelf erbij te pakken en op te drinken. Inmiddels was hij alweer flink afgekoeld, maar nog steeds was de smaak goed.

Adrian knikte langzaam. Er was maar weinig anders waar hij zich de afgelopen dagen mee bezig had gehouden en daarvoor had hij natuurlijk ook al regelmatig tussen de raadsleden gezeten. Enerzijds gaf het hem voldoening. Het was immers waar hij uiterst geïnteresseerd in was en zo voelde hij dat hij zijn familie toch nog wat kon helpen. Anderzijds herinnerde het hem er des te meer aan dat hij niet veel verder dan dit zou geraken. Dat er niets meer in hem zijn voormalige wens aan wakkerde om in de voetstappen van zijn vader te treden. Niet echt meer, in ieder geval. 'Wel, jouw familie is er al en ik verwacht de Zuiderlingen ook al snel. En ik ben eigenlijk nu al bezig om te zorgen dat alles zo goed als mogelijk zal verlopen als iedereen hier aanwezig is. Er moet een adviesraad komen en-' Adrian betrapte zichzelf er wéér op dat hij door ratelde en verontschuldigend keek hij Naya aan. 'Maar ik kan tijd vrij maken, hoor. Ik wil je heel graag mee uit nemen. Ik dacht dat je het misschien leuk vond om de tuinen van mijn moeder te zien? Weet je nog de appelboom waar ik over sprak? Hij staat bomvol nu en-' Zijn glimlach werd slechts breder. 'Mijn broers en ik hebben geen restricties meer over onze vrijheid. Dus we kunnen ook een moment kiezen om de stad in te gaan. Dat heb ik nu al zo lang niet meer gedaan.'

Naya luisterde lachend naar zijn woorden. 'Ik hoor het al, volgens mij gaan we het de komende weken veel over politiek hebben.' grapte ze en knikte. Ze wist niet wat er was gebeurt met de koning ineens: zijn zoons mochten gaan en staan waar ze wilde en hij trad af. Haar vader had altijd gezegd dat hij Henry iemand vond die tot zijn dood zou regeren, dat hij zo hard had gevochten voor de troon dat hij het met geen mogelijkheid af zou geven. Schijnbaar had haar vader het toch verkeerd gehad. 'Ik zou graag de stad in gaan en ik ben ook heel erg benieuwd naar de beroemde appelboom. Het wordt toch wel eens tijd dat ik hem in het echt ga zien, zeker na al die verhalen van jou.' Ze was blij te horen dat hij nog wel wat tijd zou hebben voordat de echte drukte zou beginnen. 'De laatste keer dat ik hier op de markt was, stond er een kraampje met prachtige sieraden. Ze hadden van alles met allerlei edelstenen uit andere landen. Ik ben benieuwd of hij er nog steeds staat!' Ze zou graag wat spulletjes bij hem kopen, wellicht een mooie ketting voor Yelena. Ze wist dat ze Robyn er niet blij mee zou maken, dus zou ze iets anders moeten verzinnen voor haar. 'Ik denk dat ik zo maar eens terug moet, mijn vader begint zich vast af te vragen wat ik in vredesnaam aan het doen ben.' Dat was het laatste wat ze op dit moment wilde: dat haar vader en Sibel erachter zouden komen.

Adrian was maar al te blij dat Naya op zijn aanbod in ging en even enthousiast leek over een bezoek aan de appelboom en aan de stad. 'Ik weet zeker dat we dat kraampje wel weer op kunnen speuren.' Kort bekeek hij haar terwijl ze zo met plezier sprak over de markt. Hij kon moeilijk onder woorden brengen hoe goed hij zich voelde dat zij, een meisje zoals Naya, ook zich in hem interesseerde. Ondanks dat hij het jammer vond, werd zijn glimlach er niet minder op toen ze aan gaf dat ze maar eens terug moest gaan naar haar familie. Hij had vast ook weer genoeg taken te doen, dus het was maar beter als hij niet te lang door zou blijven kletsen. Aan haar hand hielp hij haar overeind van de bank en drukte toen teder zijn lippen tegen de palm van haar hand. 'Ik kan amper geloven dat je nu echt in Evenfall bent en dat ik heb durven zeggen hoe ik me voel.'

Naya had haar lege kopje terug op het dienblad gezet en stond met een glimlach op haar gezicht op. 'Ik ben blij dat we het beiden hebben kunnen uitspreken.' Het had haar wat tijd gekost om erachter te komen wat ze werkelijk voelde, maar in het Oosten waren alle puzzelstukjes op hun plek gevallen. Ze verstrengelde haar vingers in die van hem en drukte haar lippen verlangend op de zijne. Ze wist dat ze weer terug naar haar vertrekken moest gaan, anders kon ze haar plotselinge verdwijning niet meer verantwoorden, maar stiekem wilde ze hier blijven. Aan de andere kant wilde ze hem ook niet teveel afleiden: hij had haar al verteld hoe druk hij het had en ze wilde niet dat hij niet door kon werken door haar aanwezigheid. 'Ik zie je snel weer.' zei ze nog, waarna ze haar lippen vluchtig op de zijne drukte en vervolgens het vertrek verliet.

END.