Herberg

-

Robyn en Yelena waren goed op weg geweest richting het meest noordelijke gedeelte van het Noorden - waar ook de zee lag -, maar Yelena was onverwachts ziek geworden. Ze waren dus noodgedwongen om een herberg op te zoeken, zodat Yelena uit kon zoeken en weer kon aansterken voor de rest van de reis. Robyn vond het geen probleem om te rusten, ze hoopte enkel dat Yelena snel weer beter zou worden. Anders moesten ze misschien weer richting huis gaan. Met een emmer gevuld met water uit de put liep ze door de herberg heen richting hun vertrekken, waar Yelena op bed was gaan liggen. 'Ik ben er weer!' riep Robyn, terwijl ze met haar rug de deur opende en zo binnen kwam lopen. Ze zette de emmer water naast het bed neer en schoof er een stoel bij, zodat ze bij Yelena kon zitten. 'Hoe gaat het nu? Deed de thee van de kok je een beetje goed?'

Yelena had tijdens het rijden die ochtend plots gevoeld dat ze misselijk begon te worden en er zich een onaangenaam gevoel in haar maag vormde. Ze had al snel van het paard af moeten gaan voor ze haar ontbijt over Robyn heen zou gooien. Met een rottig gevoel lag ze nu in het bed in de herberg die ze gevonden hadden. Waarom was ze er ook zo snel mee ingestemd om meteen weg te gaan met Robyn? Ze had eerst een vroedvrouw op moeten zoeken voor ze aan een reis begon. In deze omgeving zou het nog erg moeilijk gaan worden om iemand te vinden en wat als er echt iets fout was? Bovendien, hoe ging ze dat doen zonder dat Robyn het door zou hebben. Ze keek op toen ze plots de stem van haar vriendin weer hoorde en met een zwak glimlachje haalde ze haar schouders op. 'De thee hielp wel wat,' vertelde ze. Zuchtend legde ze haar hoofd in de kussens en trok ze de dekens op tot haar kin. 'Het spijt me echt heel erg, Robyn.' Bijtend op haar lip keek ze naar haar vriendin. Dit was duidelijk niet was ze in het vooruitzicht dacht te hebben gehad.

Robyn zuchtte diep na het horen van Yelena's excuses en geruststellend legde ze haar hand op haar vriendins arm. 'Je hoeft je nergens voor te verontschuldigen. Iedereen wordt weleens ziek en al helemaal als je op reis bent. Dat is mij al vaak genoeg overkomen.' Ze glimlachte breed en rekte zichzelf vervolgens uit. 'En daarbij vind ik het geen probleem om even te stoppen met rijden en in een warm bed te liggen. De paarden zouden het toch niet langer volhouden zonder een nacht rust.' Ondertussen had ze het washandje in de emmer met schoon water gestopt en maakte deze vervolgens schoon. Er brandde een opmwerking op haar tong, die ze besloot er meteen maar uit te gooien. 'Ik vond je er trouwens al een tijdje niet goed uit zien... Zou je ergens iets hebben opgelopen? Was je ook al zo bleek toen je nog thuis was?' vroeg Robyn bezorgd, terwijl ze diep fronste. 'Denk je- zouden we er een geneesheer bij moeten halen? De vrouw van de taverne zei dat er eentje in het volgende dorp is en die komt weleens langs in de taverne.'

Stilletjes keek Yelena Robyn aan. Ze zou zich wel degelijk moeten verontschuldigen, misschien inderdaad niet voor het feit dat ze ziek was geworden, maar wel voor andere dingen. 'Oh, ik- nee, nog niet echt, maar-' Stamelend ging ze wat rechter zitten en probeerde ze een goed excuus te vinden. 'Misschien is het een goed idee inderdaad om een geneesheer op te zoeken.' Yelena dacht niet dat ze zich zorgen moest maken, maar het zou fijn zijn om zeker te weten dat er niet iets mis was. Bovendien dacht ze dat het Robyn ook gerust zou stellen. Ze vond het erg vervelend te zien dat haar vriendin zich zo om haar moest bekommeren. Naar Robyn op kijkend glimlachte ze geruststellend. 'Je ziet er zo bezorgd uit, Robyn. Je bent veel te aardig voor me.' Ze had haar handen om de deken geklemd en bekeek de vrouw naast zich bedenkelijk. Lena kon zich niet goed herinneren dat ze Robyn ooit zo zorgzaam had gezien. Ze was altijd een geweldige vriendin geweest, echt, maar Naya was altijd degene geweest die haar vast zou houden als ze uit kwam huilen. Robyn was degene die dan er voor zorgde dat je weer recht ging staan, je hoofd op hield en de moed terug vond. Lena had dat altijd zo bewonderd.

Robyn knikte ernstig, toen Yelena aan gaf dat er wellicht toch een geneesheer moest komen. 'Top, dan zorg ik ervoor dat hij vanavond nog bij je langs komt. Al moet ik hem eigenhandig hier naartoe mee sleuren!' lachte Robyn, terwijl ze aan gaf dat haar vriendin plaats moest maken in bed en ze naast haar op bed kroop. 'Ik ben ook bezorgd,' begon ze eerlijk, terwijl ze naar het bleke gelaat van haar vriendin keek. 'Maar ik vind het vervelend dat jíj je zo vervelend voelt. En dat jij denkt dat ik jou vervelend vindt.' Ze moest lachen: als er iets niet waar was, dan was het dat wel. Nog steeds stelde ze Yelena's aanwezigheid elke minuut op prijs. 'En daarbij, jij zou ook zo voor mij zorgen, dus doe ik dat nu ook. We zijn namelijk samen op reis en we komen ook weer samen thuis uiteindelijk.' Ze hadden niet een datum waarop ze per se weer thuis moesten zijn, dus ze konden rustig aan doen. Ziek worden was niet iets waar je tegen kon vechten, dus moest Yelena gewoon uit zieken en dan zou het allemaal wel weer beter gaan. En daarbij zou de zeelucht haar goed doen.

Yelena wist dat het dan misschien nodig was, maar ze keek op tegen het bezoek van de geneesheer. Het zou niet fijn zijn om Robyn buiten te moeten sluiten en om de geneesheer haar te laten onderzoeken. Ze hoopte maar dat hij niet te veel geld vroeg voor zijn verdiensten en ook niet voor zijn zwijgen tegenover haar vriendin. Lena keek toe hoe Robyn zo onbezorgd lachte en maakte al snel plaats voor haar. Ze verdiende deze vriendelijkheid van haar vriendin echt niet. Ze glimlachte toen Robyn naast haar lag en sloeg ook de dekens open zodat ze elkaar warm konden houden. 'Ik zou ook voor jou zorgen,' stemde ze in. Wellicht was dat wel het belangrijkste voor hun relatie nu: ze hadden elkaar hard nodig ook al gaven ze dat misschien niet graag toe of logen ze er over. En het werkte. Tenminste, ze kon zich niet voorstellen hoe miserabel ze zich had gevoeld als ze niet Robyn op had gezocht, als ze nu niet samen waren. Zuchtend krulde Lena zich tegen Robyn op en legde haar arm om haar middel. 'Dankje, Robyn, echt,' zei ze zacht.

Robyn liet het toe dat Yelena tegen haar aan krulde en zelf draaide ze zich ook op haar zij, zodat ze Yelena aan kon kijken. Het deed haar goed dat haar vriendin uitsprak dat ze ook voor haar zou zorgen. Buiten haar familie had ze dat gevoel nog nooit bij iemand gehad. 'Ik wil dat je nooit denkt dat ik spijt heb dat ik je heb meegenomen. Of dat ik boos ben dat je ziek bent. Want dat ben ik zeker niet. Ik ben blij met elke minuut die we samen spenderen,' zei Robyn zacht, terwijl ze ook haar arm om haar vriendin heen sloeg. Het was geen probleem om paar dagen in de herberg te verblijven: de bedden waren goed, Robyn kreeg veel hulp van het personeel om Yelena te verzorgen en er was een bad, zodat ze Yelena's kleding of haar vriendin zelf kon schoon maken als ze weer misselijk werd. Robyn glimlachte breed en opgelaten bij Yelena's bedankjes en zacht wreef ze met haar hand over haar rug heen. 'Je hoeft me niet te bedanken. Dit is wat vriendinnen doen.'

Lena voelde zich vederlicht zo naast Robyn die haar zo op haar plek deed voelen en haar zo tot rust kon krijgen. Normaal had ze altijd op haar zussen vertrouwd, maar de manier waarop haar vriendin tot haar door kon dringen was heel anders. Kort sloot Lena haar ogen en nam ze de woorden van Robyn met een glimlach in zich op. 'Ik kan je niet uitleggen hoe blij ik ben dat ik hierheen ben gekomen en niet thuis ben gebleven.' Dat kwam niet alleen omdat ze thuis steeds oog in oog zou moeten staan met wat er gebeurd was, met John, en dat ze het allemaal al snel had moeten op biechten, maar ook omdat ze geheel niet geweten had hoe fijn het was om met Robyn te zijn. Normaal waren ze altijd met zijn drieën, met Naya er nog bij. Ze was ook maar vriendinnen geworden met de andere twee nadat zij dat al waren geworden. 'Niet gewoon vriendinnen.' Lena opende haar ogen weer en keek de vrouw naast zich aan. 'Ik heb zoveel vriendinnen, maar die zouden dit nooit voor me doen. En-' Ze beet op haar lip en ontweek Robyn's blik. Ze voelde zich hypocriet dat ze niet alles aan haar vriendin verteld had en dan nu sprak over hoe fijn hun vriendschap wel niet was.

Robyn voelde hoe haar hele lichaam reageerde op de woorden van Yelena en vooral haar glimlach werd breder en breder met elk woord dat Yelena sprak. Ze voelde zich zo dolgelukkig samen met haar vriendin en dat was een gevoel dat ze al manen niet meer had gevoeld. Vooral niet door een persoon. 'Inderdaad niet gewoon vriendinnen,' begon Robyn zachtjes, terwijl ze moeizaam slikte en haar vriendin recht aan keek. Ze dacht aan haar moeders advies en hoe ze gewoon moest zeggen hoe ze zich voelde. 'Je bent een vriendin van mij, een hele, héle goede, maar ik- ik heb ook gevoelens voor je.' Ze kuchte verlegen en besefte dat ze niet zo om de feiten heen moest praten. 'Ik ben verliefd op je, Lena.' Robyn was iemand die niet snel verlegen of beschaamd was, maar dat was ze nu zeker en ze voelde hoe een rode blos vanuit haar nek naar haar gezicht stroomde. 'En het spijt me- dit is natuurlijk niet een goed moment, maar ik dacht- misschien jij- misschien ook...' Had Yelena niet daarvoor al gezegd dat ze Robyn ook niet zomaar "als vriendin" zag?

Yelena had het net willen zeggen, maar hield zich stil toen Robyn begon te praten. Ze luisterde met een glimlach naar wat Robyn zei, maar langzaam verdween deze en werden haar ogen groot. Ze kon maar moeilijk het verlegen gezicht van haar vriendin plaatsen tot ze vertelde dat ze verliefd op haar was. Lena wist maar amper hoe ze zich moest voelen nu, laat staan hoe ze kon reageren. Langzaamaan begon haar lip te trillen en voelde ze haar maag zich omdraaien. Vlug kwam ze dus overeind en krabbelde naar het einde van het bed waar een lege emmer stond. Terwijl ze daar zo gebogen over de emmer zat, kwamen haar emoties vanzelf los en met schokkende schouders hield ze de emmer stevig vast. Waarom gebeurde dit plots allemaal in een keer? Wat had ze fout gedaan dat de Goden haar nu zo uittestten? Toen ze haarzelf weer beter in de hand had en haar maag wat tot rust gekomen was, vond ze haar stem weer. 'Robyn, ik-' Yelena had er nooit bij stil gestaan dat dit een mogelijkheid was. Haar hoofd zat nog zo vol van John. Toch had ze echt wel wat gevoeld iedere keer als ze bij Robyn was, maar ze had het met John ook verkeerd ingeschat. 'Ik ben zwanger.' Ze fluisterde het bijna, maar Robyn moest het wel gehoord hebben. Beschaamd sloeg ze haar handen voor haar gezicht en voelde ze de tranen tussen haar vingers door sijpelen.

Robyn keek Yelena nog steeds met dezelfde hoopvolle blik aan, toen haar vriendin plotseling van haar weg kroop en de emmer stevig vast pakte, om zo haar maaginhoud te legen. Geschrokken benaderde Robyn Lena en hield ze haar haren vast, terwijl ze zacht over haar rug wreef. Robyn wist echt wel dat het geen goed teken was dat Yelena zo reageerde op haar verklaring van liefde, maar Robyn had vaker blauwtjes gelopen en ook over deze zou ze heen komen. Ze kon er echter minder goed mee omgaan dat Yelena plotseling begon te huilen. 'Lena, wat is-' Haar adem stokte onmiddellijk na Yelena's woorden en van schrik trok ze haar armen terug, van Yelena af en stond ze op. Ze wist niet wat ze moest zeggen, wat ze moest doen, hoe dit kon gebeuren- Met haar handen in haar eigen haar liep ze van Yelena weg en moest ze zichzelf inhouden om niet de hele kamer kort en klein te schoppen en te slaan en te gillen tot- Het zachte gesnik van Yelena kwam echter harder bij haar binnen en verslagen liet ze haar handen zakken en viel ze op haar knieën voor haar vriendin neer. Ze kon niet boos op haar vriendin zijn, bij de Goden, ze was boos op zichzelf, dat ze Yelena niet eerder had kunnen helpen, dat ze haar mee had gesleurd op deze reis. 'Hoe heeft dit kunnen gebeuren?' murmelde ze met eigen tranen in haar ogen, terwijl ze Yelena's gezicht in haar handen probeerde te krijgen, zodat haar vriendin haar aan zou kijken.

Yelena voelde de plotse afwezigheid van Robyn naast zich, maar ze kon de tranen maar niet stoppen, noch dat zware gevoel van schaamte. Pas toen haar vriendin voor haar zat keek ze op en poogde ze haar natte wangen te drogen en de rest van haar gezicht te poetsen met één van haar zakdoeken. Ze klemde haar handen samen en staarde naar de geborduurde bloemetjes op haar zakdoek. Sage had hem voor haar gemaakt. Zodat ze het zogenaamd per ongeluk kon laten vallen voor een leuke jongen, had ze er plagend bij verteld. 'Na de feesten in Myr, toen we thuis kwamen, stond ik een dag op de markt en- en er werd geld gestolen. John-' Yelena veegde nu ruw haar wangen droog als ze aan dat moment en aan haar naïviteit dacht. 'John, de zoon van ons dorpshoofd, hij hield de dief tegen en gaf me het geld terug. En toen ging het eigenlijk heel snel. Ik kon niet meer nadenken. Het maakte me zo blij. Ik dacht dat ik eindelijk een kans had om gewoon mijn droom uit te kunnen laten komen. John was zo lief, maar hij vond dat we het niet meteen naar buiten konden brengen. Als zoon van het dorpshoofd en ik maar- maar als boerendochter. Hij zei dat mensen me dan slecht zouden gaan behandelen.' Als vanzelf kroop Yelena in elkaar terwijl ze de herinneringen naar boven haalde. 'Maar hij zei steeds dat hij smoorverliefd op me was en het écht graag naar buiten wilde brengen. Ik was zo stom bezig.'

Robyn luisterde met een stalen gezicht en vooral kokend bloed naar de woorden van Yelena over die... John. Met elk woord werd Robyn jaloerser en kwader tot ze het niet meer aan kon en op stond, om opnieuw rond te lopen. Het was iets wat ze al sinds kleins af aan deed om niet te ontploffen. 'Als ik hem ooit tegen kom, dan- dan-' Ze zou er wel voor zorgen dat hij nooit meer iemand zwanger kon maken. Dit was ook precies waarom ze niet op die verdomde mannen viel, geen kinderen wilde, niet- 'Ik ga de spullen inpakken en een brief naar mijn moeder sturen,' mompelde Robyn, terwijl ze naar hun spullen keek en vooral naar hun zwemkleding. 'We keren naar huis als je je weer goed voelt. Ik ga niet met je op pad als je zwanger bent. Ik zal mezelf nooit vergeven als er iets met jou of die- jouw baby gebeurt.' Robyn besefte zich nu pas dat alles nu precies klopte: hoe bleek Yelena er uit had gezien, hoe ze er tegenop had gekeken om weer naar huis te gaan. Misschien was dat wel de enige reden geweest dat ze was gekomen, puur om die man te ontwijken, en wellicht niet eens speciaal voor Robyn....

Yelena beet hard op haar lip en keek verslagen toe hoe Robyn op en neer door de kamer liep. 'Nee, Robyn, alsjeblieft, het is mijn fout.' Ze wist zich nog heel goed hoe makkelijk hij over haar zorgen heen had gepraat. In eerste instantie vond ze het veel te gevaarlijk om bij hem te blijven slapen en toen hij haar blouse los wilde knopen had ze hem verteld dat ze eigenlijk wilde wachten tot het huwelijk. Maar hij was zo overtuigend geweest en ze had er maar mee in gestemd. In haar hoofd, op haar roze wolk, was dat huwelijk toch niet ver weg meer. 'Oh, nee, stuur het niet naar je moeder. Ze zal zeker iets naar het Oosten sturen en ik- Niemand weet het, behalve jij, Robyn.' Ze was overeind gekomen en had de arm van haar vriendin vast gepakt. Ze had geen flauw idee wat haar ouders zouden doen als ze het wisten, of haar zusters. Ze was er als de dood voor dat ze niets meer met haar te maken wilden hebben. 'Ik wil nog niet terug,' vervolgde Yelena. 'Er gaat echt niets gebeuren. Ik ben nog niet zo ver en dit is- dit is waarschijnlijk gewoon wat normaal is. Je kent het wel, de zwangerschapsmisselijkheid.' Onzeker keek ze Robyn aan. Lena durfde niet te zeggen of ze nu nog wel bij haar wilde blijven. En over de eerdere woorden durfde ze niet eens na te denken.

'Het is niet jouw schuld!' schreeuwde Robyn uit het niets, terwijl ze Yelena gepijnigd aan keek. 'Bij de Goden, wie heeft dat in jouw hoofd gepraat, Lena? Wie? Die-' Uit haar woede trok ze haar arm uit Yelena's greep, maar had er onmiddellijk al spijt van. Ze wilde haar vriendin niet kwetsen, nadat ze zich zo kwetsbaar had opgesteld. Maar Robyn had zich óók kwetsbaar opgesteld en ondanks dat ze blij was dat ze niet over haar liefdesverklaring doorgingen, deed het toch pijn. Ze dacht dat ze er wel makkelijk overheen zou stappen, zoals ze bij al die andere vrouwen had gedaan. Bij elke afwijzing. Robyn voelde al snel hoe er een traan over haar wang heen gleed en moeizaam schudde ze haar hoofd. 'Mijn moeder zal het mij nooit vergeven als ik je zwanger laat reizen,' zei ze zachtjes, terwijl ze plaats nam op de zijkant van hun bed. Robyn wist niets over zwangerschappen, maar ze wist wel dat het vreselijk fout kon gaan. Dat was ook één van haar tantes overkomen. En ze gingen langs plekken reizen waar geen enkele geneesheer in de omgeving was. Ze keek haar vriendin met waterige ogen aan. 'Ik heb geen zin om gebruikt te worden als middel om alles en iedereen te ontsnappen, Yelena. Ik vind het- ik vind het verschrikkelijk dat je dit is overkomen en dat je zoveel moeite hebt om er met andere mensen over te praten. Maar je hebt wekenlang de werkelijke reden van jouw bezoek verzwegen en ik ben er nu klaar mee om je middel van ontsnapping te zijn.'

Yelena schrok erg van de harde woorden van Robyn en trok haar handen snel terug om ze stevig om haar middel heen te slaan. Ze keek ontzet toe hoe Robyn van woede overging naar compleet het tegenovergestelde. Ondanks haar eigen pijn, deed het haar nog veel meer dat ze nu ook haar vriendin zo moest raken met haar stommiteiten. Ze liet haar hoofd zakken en knikte langzaam. Lena zou Robyn niet dwingen om haar mee verder te nemen. Ze begreep heel goed dat dat nu niet meer zou kunnen. Voorzichtig ging ze naast Robyn zitten en keek ze haar met een ernstige blik aan. 'Robyn, ik weet dat het misschien zo lijkt en ik vind het echt heel erg dat het zo samen gevallen is, maar dit is echt niet de enige reden dat ik hier ben. Jij- Je brieven er stond helemaal niets over jezelf en je gevoelens in. Ik maakte me gewoon heel erg zorgen en probeerde geld te verdienen zodat ik kon komen. Als ik het nou sneller bij elkaar had gehad- Maar ja, toen gebeurde alles en ben ik maar gewoon gegaan.' Voorzichtig legde ze een hand op Robyn's arm. 'Het spijt me echt heel erg dat ik het je nu pas vertel. Maar geloof me alsjeblieft dat ik hier ook voor jou ben gekomen. Natuurlijk helpt het mij om hier te zijn, maar het was ook de bedoeling dat het andersom ook een geruststelling zou zijn.'

Ditmaal schudde ze Yelena's aanraking niet af en met een verdrietige en nog waterige blik keek ze haar vriendin aan. 'Ik geloof je,' zei ze na een lange stilte. Natuurlijk geloofde ze haar vriendin, de woorden die ze eerder had uitgesproken kwamen puur uit haar onzekerheid en haar gevoelens tegenover haar vriendin. Echter wist ze nog steeds niet wat ze moest doen of moest zeggen. 'Ga je de baby houden?' vroeg ze dus maar, terwijl ze naar Lena's buik gebaarde. Het was een raar idee dat er een baby aan het vormen was in het tengere lichaam van haar vriendin. Toch was er nog steeds de vraag of ze terug moesten keren of dat ze verder zouden gaan met hun reis. 'Moet je binnenkort dan niet naar huis gaan, om- om te bevallen?' Ze huiverde al bij de gedachte en onmiddellijk stond ze weer op. Het stilzitten deed haar niet goed en ze moest nadenken over hun volgende opties. Haar moeder mocht het dus niet weten, überhaupt mocht niemand het weten. 'Ze gaan er uiteindelijk achter komen. Dat realiseer je je toch wel, he?'

Het was een opluchting te horen dat Robyn haar woorden ook echt geloofd. Yelena wist niet hoe ze haar vaak koppige vriendin anders moest overtuigen als ze haar gekwetst zou hebben. Haar hoofd liet ze weer in haar handen zakken van ontmoediging bij de vraag van Robyn. 'Ik weet het niet.' Op het moment dat ze door had gehad wat er aan de hand was met haar lichaam, had ze resoluut besloten om het kindje niet weg te laten halen. Hoe kon ze nou iets dat zo klein en onschuldig was als een pompoen pit weg nemen? Ondanks haar overtuiging dat ze de zwangerschap zou doorstaan, wist ze echter niet wat ze zou doen als het kindje geboren was. Yelena had geen geld, ze had geen man, en wie weet had ze ook geen steunende familie meer. 'Het is nog wel een paar manen weg. Er zijn nog geen 4 manen verstreken. Maar ik weet niet zo goed tot wanneer ik nog terug zou kunnen reizen.' Ze keek toe hoe Robyn weer op stond en haalde haar schouders toen op. 'Ik- ik dacht misschien dat ik naar Tyrosh zou moeten gaan en dat Celine me zou helpen met de bevalling en dat zij een familie zou kunnen vinden. Eentje die het beter heeft dan ik of mijn familie het zouden hebben.' Yelena voelde haar hart en hoofd tegen stribbelen als ze daar aan dacht.

Robyn fronste diep bij Yelena's laatste woorden. 'Wat een verdomde onzin,' riep ze al snel uit, nadat ze het tandenknarsend aan had gehoord. 'Je probeert toch niet te zeggen dat je ouders je niet willen helpen? Of kunnen helpen? Of dat je niet bij ons mag blijven om te bevallen?! Of daarna mag blijven? Bij de Goden, Lena, wat heb je jezelf allemaal aangepraat... Een nieuwe familie? Wat-' Ze wist niet goed wat ze tegen Yelena kon zeggen om haar gerust te stellen. Uiteindelijk was zij niet diegene die zwanger was, maar was haar vriendin dat. Yelena zou het beste weten wat goed voor haar is, maar Robyn wilde ook haar mening geven als vriendin. 'Mijn tantes helpen elkaar altijd met bevallingen, zo ook bij mijn oma en mijn moeder. Ze kunnen jou ook helpen. Maar ik- ik wil niet dat je je hier niet welkom voelt en daarom naar Tyrosh gaat.' Robyn hief haar hoofd op en keek haar vriendin intens aan. 'En mócht je naar Tyrosh gaan, dan ga ik met je mee. Waar je ook naartoe gaat.'

Yelena schrok nogmaals van het felle geroep van Robyn en probeerde haar te sussen, maar kwam er maar niet tussenin. Als ze besloot om het kindje niet te houden, wilde ze ook niet dat haar familie er moeite voor zou gaan doen. Wat als iedereen zo gewend zou raken aan het idee? Wat als ze inderdaad het kindje makkelijk konden verzorgen en deel van de familie konden maken? In totale eerlijkheid kwam het er op neer dat Yelena niet wist of ze wel afstand zou kunnen doen van het kleintje als haar familie haar steunde of als Robyn's familie dat deed. 'Maar voor de baby, Robyn.' Haar stem brak al snel. Ze klemde haar nachtjapon in haar handen en vocht hard tegen de tranen. 'Denk je niet dat het beter is als ik een familie voor hem vind? Dat er ouders zijn die hem álles kunnen bieden wat ik niet kan?' Nogmaals hoorde ze het rijtje in haar hoofd: geen geld, geen man, geen steunende familie. Yelena was er niet eens zeker van of ze het wel de liefde kon geven die ze zou moeten voelen. Het was het kind van John en hij had haar zoveel pijn gedaan. Zou dat geen stempel drukken op haar capaciteiten als moeder?

Robyn zag de tweestrijd, pijn en het verdriet op het gezicht van haar vriendin en liep zonder te twijfelen naar Yelena toe, om stevig haar armen om haar heen te slaan en niet los te laten, terwijl ze verder sprak. 'Ik weet niet wat beter is, Lena. Als jij het niet ziet zitten, dan is een andere familie een goede optie. Als je graag het kindje wil houden, dan is dat ook goed. Ik zou je nooit één van die twee opties opdringen, Yelena, maar ik vind wel dat je erover moet praten met mensen. Met jouw familie! Je hebt het nu al zo lang voor jezelf gehouden en je hebt er vast veel en veel te veel over na zitten denken, zonder dat iemand je heeft kunnen helpen. Dat is niet goed, Leen.' Zonder haar los te laten maakte Robyn ietwat ruimte, zodat ze haar vriendin aan kon kijken. 'Alsof er ook maar één gezin is die meer kan bieden dan dat jij kan bieden, Leen. Kom op nou! Je zou de liefste moeder ooit zijn. Vooral zonder die verdomde eikel van een zak John. Hij is in het Westen, jij bent hier en jij bent de moeder. Vergeet hem. Jij moet deze beslissing maken. En jij moet er vertrouwen in hebben.'

Yelena's lichaam voelde maar slapjes nu alles er uit kwam en de stevige armen van Robyn waren dus een verademing. De fysieke en mentale steun die haar vriendin haar nu gaf konden haar wellicht niet meteen van alle problemen af helpen, maar het voelde in ieder geval een stuk lichter om gepraat te hebben en om te zien dat Robyn haar niet liet zitten. Geraakt door al haar woorden keek ze haar vriendin met een betraand gezicht aan en kon ze alleen maar knikken. Na een korte stilte legde ze haar hoofd tegen Robyn's borst en liet ze haar tranen gaan. Snikkend, zoals ze nog niet eerder had gedaan, bleef ze zich aan haar vast klampen. Pas na een tijdje toen ze weer tot rust kon komen keek Yelena aar weer aan met een zwakke glimlach en pakte ze haar hand vast. 'Ik- ik denk dat ik het heel fijn zal vinden om met je moeder en tantes te praten,' zei ze toen. Ze moest iemand hebben die haar kon vertellen wat er zou gaan gebeuren tijdens de zwangerschap en die uit ervaring kon spreken. Robyn was dan wel de grootste steun, ze wist zeker niets over het dragen van een kindje en ove bevallingen. 'En ik zal proberen om mijn ouders een brief te schrijven.'

Robyn hield haar mond en liet Yelena stilletjes tegen haar aan huilen, terwijl ze geruststellend over haar rug heen wreef. Het was vast alle frustratie en verdriet en angst van al die maanden dat er nu uit kwam en Robyn bood haar de tijd om het allemaal los te maken. 'Ik kan je helpen met de brief aan jouw ouders?' bood Robyn aan, terwijl ze Yelena haar hand liet pakken en geruststellend glimlachte. 'En laten we binnenkort naar mijn tantes gaan, dan kunnen ze je alles vertellen.' Ze begeleidde Yelena ondertussen mee naar hun bed en liet haar erop zitten. Bedachtzaam beet ze op de binnenkant van haar wang, terwijl ze naar de juiste woorden zocht. 'En dat- wat ik eerder zei- vergeet dat maar,' zei Robyn zachtjes, terwijl ze aan haar shirt pulkte. 'Dat is niet van belang. Laten we eerst gaan slapen en morgen beslissen of we terug naar huis gaan of dat we verder reizen.' Ze klopte op het bed en glimlachte voorzichtig. 'Kan ik nog iets voor je halen? Misschien nog die thee? Of wat te eten?'

Yelena dacht niet dat ze meteen haar ouders zou durven schrijven, maar wellicht kon ze beginnen met een brief aan Mila en Sage. Misschien konden zij haar eerst wel advies geven voor ze haar vader en moeder schreef. Maar het moest gebeuren. Ze wist niet wat haar vader en moeder er van zou vinden als ze hem nooit zelf verteld had wat haar overkomen was. Dat zou hen erg raken, dat wist ze zeker. Ze droogde haar laatste tranen en ging terug op het bed zitten. Bedenkelijk keek ze naar Robyn toen ze over haar eerdere woorden begon die dit alles in gang hadden gezet. Ze wilde heel graag er iets van zeggen, maar ze wist niet hoe en dacht dat Robyn het nu bovendien niet serieus zou nemen. Er waren al te veel emoties. Langzaam knikte ze en kroop ze al weer terug onder de dekens. Misschien zou ze nu eindelijk eens een goede nachtrust hebben. 'Nee, nee ik heb alles al wat ik nodig heb.' Met een kleine glimlach ging ze terug in de kussens liggen en krulde ze zich op. Onder de dekens streek ze geruststellend over haar buik. Er was al een bolling. Binnenkort zou ze het niet meer kunnen verbergen onder haar rokken.