De boerderij - de stallen

Robyn trok verontwaardigd een wenkbrauw op en gaf hem nog een laatste zachte duw, maar besloot er verder niets over te zeggen. Het was waar dat Flynn niet zomaar op meiden af stapte die zij leuk vond, al was dat echt wel eens in het verleden gebeurd. Dat kon ook bijna niet anders in zo'n klein dorp. 'Hoe je dit verder brengt?' merkte Robyn op, terwijl ze met Flynn de stallen uit liep richting de boerderij. 'Tot welke positie wil je groeien?' Ze moest toegeven dat ze niet altijd met even veel interesse naar de verhalen van Flynn had geluisterd. Ze vond het altijd macho praat van haar broer en haar vader, dus ging ze vaak iets anders doen. Dat zorgde er echter wel voor dat ze niet helemaal meer up-to-date was op de plannen van Flynn. 'Indra is een goede vrouw,' stemde Robyn in. Haar vader had Indra weleens aan haar voorgesteld en Robyn was altijd erg onder de indruk geweest. Én geïntimideerd geweest. 'Jammer dat je niet langer blijft,' zei ze nog als laatste.

Flynn keek bedenkelijk naar zijn zusje naast zich en glimlachte breed. 'Ik weet het niet, maar zo ver als mijn kwaliteiten me kunnen brengen,' zei hij grijnzend terwijl hij zijn rug trots rechtte. Zijn beslissing om het leger in te gaan was erg spontaan geweest, maar sinds zijn eerste dag wist hij al hoe goed hij daar op zijn plek zat. Misschien had hij er eerst nooit over na gedacht om dit te doen omdat hij het altijd als zijn vaders ding had gezien. Nu was het echter ook zijn ding en terwijl zijn vader langzaam meer en meer afstand van het kamp deed, voelde hij zich alleen maar meer verbonden met wat er gebeurde in het kamp. 'Ik zou graag langer willen blijven.' Hij glimlachte naar Robyn. 'Maar ik ben allang blij dat jullie dichtbij genoeg wonen dat ik zo af en toe op en neer kan komen.' Flynn zag zijn eigen geluk met de nabijheid van zijn familie wel in en bovendien mocht bij ook van geluk spreken omdat hij zo hecht was met zijn broers en zusters en zijn ouders. 'Hoe gaat het met de rest? Met Brayden en Levi? En Nadine? Hebben zij ook plots de liefde gevonden, of is dat alleen bij jou gebeurt?' vroeg hij met een grijns.

[NEW]
Hakeem zat op zijn paard en reed zo naast zijn vriendin richting de Barnes boerderij. Zijn vader was die ochtend al vroeg vertrokken, maar hij en Erin hadden het rustiger aan gedaan. De bruiloft zou toch nog niet beginnen voordat de zon op het hoogste punt van de dag stond. Zijn gedachten zaten echter op een hele andere plek dan op de bruiloft: hij dacht aan zijn kinderen, zijn schoonmoeder en al zijn vrienden in Tyrosh. De bruiloft was echter wel een welkome afwisseling geweest van het hedendaagse leven: hij keek naar een feestje uit. Erin had er ook op gestaan om de bruiloft te bezoeken, om zo haar oude vriendin Guila te steunen en ook om de hele Halley familie weer te zien. Zelf was hij vroeger ook goed bevriend geweest met de bruidegom en dacht hij nog vaak terug aan de missie. Dat had een band tussen de twee mannen laten groeien. Omdat het zo'n kort bezoek was, hadden ze besloten om de kinderen thuis te laten. 'Ik hoop niet dat we mijn vader vanavond dronken mee moeten sleuren terug naar huis,' grinnikte hij. De verhalen over zijn vader hoorde hij nog vaak als zijn collega's uit het kamp hem kwamen bezoeken in de taverne. 'Iwan kwam als het goed is ook, hè?'

Erin staarde met een glimlach nog enkele tellen naar de herberg die inmiddels grotendeels achter de bomen verscholen was. Ze had niet gedacht dat het zo fijn zou zijn om haar oude thuis terug te zien. Immers was heel haar familie in Tyrosh en de taverne voelde alsof ze er altijd al gewoond had. Toch had alleen de aanblik van het oude gebouw haar verrukt. De nieuwe eigenaar had veel veranderd, maar zo hier en daar had ze dingen teruggevonden die een hoop herinneringen met zich mee brachten. Achter in de tuin groeiden nog altijd de wilde rozen die ze met haar moeder had gepland en in de oude keuken vond ze op de deurpost van de voorraadskast haar lengte nog aangegeven staan. Nuria en Samuel hadden het er erg naar hun zin gehad. Erin had het graag met haar moeder willen delen. Echter hadden ze besloten om niet allen op de korte reis naar de bruiloft te gaan. Het was belangrijk dat de taverne open bleef. Hoe mooi ze het ook vond terug in deze omgeving te zijn, wist ze dat het haar hart erg gerust zou stellen als ze terug op weg naar huis waren. Toen ze haar partner tegen haar hoorde praten, draaide ze zich pas om op haar paard. Ze was nooit een goede ruiter geweest, maar ze hadden geen tijd noch geld gehad om de rit met een kar te doen. Bovendien hadden zowel haar vader als Hakeem's oude mannen genoeg plannen om vrienden en familie te zoeken. Dat ging een stuk makkelijker als ze individueel konden reizen. 'Ik wil niet dat hij alleen terug rijdt in het donker, Hakeem. Dan wachten we maar tot hij alle wijn op heeft. En ik hoop dat papa ook met ons mee komt.' Haat vader had besloten enkele dagen eerder te vertrekken zodat hij het voormalige koningspaar op kon zoeken in hun huis en hen kon begeleiden naar de bruiloft. Al dat solo gereis van hun oude vaders vond Erin maar niets. Ze glimlachte echter breed toen Hakeem naar de gasten vroeg. 'Ik denk van wel. Als het goed is zullen alle prinsen er zijn. Ik kan niet geloven dat ik ze echt nog eens allemaal te zien krijg.' Erin had allang niet meer er op gerekend dat ze haar familie uit het Westen nog zou zien nu haar vader bij hen woonde in Tyrosh. Dit was echter een prachtige gelegenheid. Ze keek er naar uit om kennis te maken met de kinderen van haar neven en om haar eigen kroost met hen te laten spelen.

Hakeem fronste instemmend: hij had het ook maar niets gevonden dat hun vaders zo alleen reisden. Zij waren ook niet de jongste meer en het Noorden was niet meer de windstreek als dat het eerder was. De dreiging vanuit Quandaï werd steeds groter en dat beangstigde Hakeem, vooral als hij aan zijn kinderen dacht en aan de herberg in Tyrosh: hoe lang konden ze hun kinderen daar nog veilig houden? Wat nou als ze plots aangevallen zouden worden, konden ze dan wel snel genoeg de stad verlaten? Het waren gedachten die hem vaak genoeg wakker hielden. Hij zou Flynn nog maar vragen wat de stand van zaken op dit moment was. 'We hebben vanavond en vannacht geen haast. Als die twee ontnuchterd zijn, dan nemen we ze weer mee naar huis toe.' Hij glimlachte naar zijn vrouw en stak een hand naar haar uit om kort langs haar arm te strijken. Hij keek daarnaast ook opgelucht toe hoe Samuel op Erins rug aan het slapen was en hoe Nuria bij hem voorop het paard ook ingedommeld was. 'Wat denk je dat de kinderen nu gedaan zouden hebben als ze nog in Tyrosh waren? Ze zouden vast brood aan het maken zijn met Eileen of op het strand zijn met Wren. Of misschien wel naar de markt met Esra.' Wat hij ook deed, zijn gedachten bleven bij zijn kinderen en bij zijn familie. Ondanks dat hij de prinsen altijd aardige jongens had gevonden, had hij maar weinig contact met ze gehad. Echter was hij erg opgelucht en blij voor Erin dat ze nog eens met de hele Halley familie samen zou zijn. Die kans zou er wellicht niet meer komen. 'Ik ben blij dat jij iedereen kan zien. En Guila gaat het zo op prijs stellen dat je er bent.' Ze reden ondertussen op een rustig tempo door - ze waren beiden niet de beste ruiters - en kwamen zo steeds dichter bij de Barnes boerderij.

Erin glimlachte naar Hakeem toen ze zijn aanraking voelde. Hij kon haar altijd beter gerust stellen dan dat ze dat zelf kon. Eerlijk gezegd dacht ze soms dat ze door zou draaien als ze haar vriend niet bij zich had gehad om haar te kalmeren. De drukte van zowel de taverne als haar familie en de situatie in Tyrosh met alle vluchtelingen konden haar energie soms snel op laten branden. Daar had ze toen ze jonger was geweest nooit last van gehad, maar nu was dat wel anders. 'Vergeet niet dat het het idee van je vader was om morgen meteen langs te gaan bij het kamp. Hopelijk denkt hij daar aan als hij aan de wijn begint.' Haar schoonvader was al weken erg enthousiast over het bezoek aan het kamp met zijn kleinkinderen. Erin zou graag ook het kamp wel weer eens willen zien. Ze had veel gehoord over de veranderingen die er aangebracht waren sinds Generaal Morton het stokje over had genomen. Eerlijk gezegd was Erin wat nerveus om met de vrouw te praten. Vooral na de verhalen die ze over haar had gehoord na Hakeem's missie. Ze was er ook niet helemaal zeker van hoe haar partner tegen het bezoek aan het kamp keek. 'Ik ben alleen maar blij dat ze zo makkelijk in slaap vallen op een paard,' lachte Erin, maar stopte al snel toen ze Samuel voelde bewegen op haar rug. 'Mam vertelt me graag dat ik ook altijd meteen sliep als ze naar Evenfall reisde.' Ze had ook maar weinig herinneringen van het gereis dat ze als klein meisje had gedaan. 'Het zal voor jou ook fijn zijn je mede-soldaten weer eens te zien, niet?' begon ze voorzichtig. Het was nog altijd moeilijk om met haar vriend over de missie te praten.

'Mijn vader is dat allang alweer vergeten,' lachte hij. Hij zou vast zijn roes gaan uitslapen in de boerderij en ze zouden hem sowieso wakker moeten maken om weer op reis te gaan. Dan zou hij grommend instemmen, maar alweer zijn oude zelf zijn bij het eerste beetje frisse lucht uit het Noorden. Hakeem keek bij Erins woorden ook verrast naar Nuria, die nog steeds slapend tegen hem aan leunde. Hij had niet gedacht dat hun twee druktemakers zo makkelijk in slaap zouden vallen. 'Ik daarentegen was altijd wakker als we ergens naartoe reisde,' lachte Hakeem, zich herinnerend wat zijn moeder aan hem had verteld. 'Blijkbaar trok alles mijn aandacht: de bomen, de stenen, het water, de mensen, werkelijk alles. Net zoals nu.' Hij kon bijna overal wel inspiratie uit halen voor zijn verhalen en gedichten. Hij zou niet snel in slaap vallen op reis, al was het een paard of een boot. Pas bij Erins woorden werd hij uit zijn gedachten gehaald. 'Mijn medesoldaten?' herhaalde hij twijfelachtig. Al snel schudde hij zijn hoofd met een kleine glimlach. 'Ik heb warme herinneringen aan het kamp en het gaat fijn zijn om oude vrienden te zien, maar verder- ik heb geen mensen die ik mis.'

Erin wierp haar vriend een waarschuwende blik toe ondanks dat er zich ook een glimlach op haar lippen speelde. 'Je weet best dat hij er wel aan zal denken!' Ze volgde zijn blik naar de kleine Nuria en boog voorover zodat ze de mantel van haar dochter dichter om haar heen kon slaan. 'Jij vertelde me altijd over je reizen. Ik was altijd zo benieuwd wat je gezien had.' Bovendien had niemand verhalen kunnen vertellen zoals Hakeem. Zelfs haar moeder was er niet zo goed in geweest en zij vertelde voornamelijk de verhalen die zij al eens gehoord had in haar eigen jeugd. Haar partner verzon hele nieuwe avonturen. Ze kende niemand die zo creatief was met niets anders dan wat papier, een veer en zijn eigen gedachten. Bedenkelijk bekeek ze Hakeem toen hij over het kamp sprak. Ze had zelf ook maar weinig connectie meer met de plek zelf, maar het leek anders voor haar vriend. Ze wist dat er vast mensen blij waren hem te zien. 'Nou, in ieder geval is het erg leuk dat we Adrian en Naya te zien krijgen en hun kinderen. Ze wonen zo ver weg.' Ze wist dat haar neef benieuwd was naar haar vriend. Hij schreef haar wel eens, of haar vader vaker om om advies te vragen, en vroeg dan altijd naar Hakeem. Erin had hem enkele keren aangespoord om het koppel in het Oosten te schrijven of zelfs Indra en Flynn die ook vast graag hoorden hoe het met hem ging, maar uiteindelijk had ze dat los gelaten. Erin keek om zich heen toen ze een splitsing in het pad naderden. 'Zijn we nu niet dicht bij het meer?' Ze werd plots enthousiast en keek Hakeem met een glunderende blik aan. 'Laten we voor even daar stoppen. Nuria vindt het meer vast prachtig! En misschien hangt de schommel er nog wel.'

'Het zal goed zijn om weer eens bij te praten met Adrian en Naya,' zei hij uiteindelijk maar. Het was moeilijk om te beseffen dat die twee verliefd waren geworden tijdens de missie, terwijl ze hun taken in zoveel gevaar hadden gebracht puur door hun aanwezigheid. Van hun kennis en kunde hadden ze het niet hoeven hebben: daar hadden ze simpelweg niets aan gehad. Flynn, Clementine en Indra daarentegen waren de drijvende krachten in de groep geweest. Zelf had hij maar weinig kunnen helpen, vooral na zijn verwonding. Gelukkig werd hij al snel op andere gedachten gebracht: Hakeem kon de glunderende blik van Erin al voorspellen bij haar popelende woorden. Ze waren inderdaad dichtbij het meer. Als uitstapje gingen hij, zijn broer, Erin en hun moeders weleens naar het meer toe als Marcus weer eens op missie was. Dan konden ze uur na uur na uur met elkaar spelen in het lauwe water. 'Natuurlijk gaan we bij het meer langs,' glimlachte Hakeem. Ze waren zo vroeg vertrokken dat de bruiloft nog lang niet zou beginnen. Toen het meer steeds meer in zicht kwam, maakte hij zijn slapende dochter voorzichtig wakker en wees hij naar het glinsterende water. 'Kan je het meer zien, lieverd? Daar speelde oom Esra met mama en papa vroeger.'

Erin was blij dat Hakeem instemde met haar voorstel. Ze hadden hun tijd willen nemen om naar de boerderij te reizen vanuit de taverne, voornamelijk omdat ze nooit wisten hoe lang het zou duren voordat ze de kinderen eenmaal aangekleed en volgegeten met ontbijt klaar hadden staan. Ze was nu echter maar al te blij dat ze de tijd hadden en liet haar paard het pad naar het meer nemen. Toen ze daar aankwamen keek ze glimlachend toe hoe Nuria, na het horen van haar vader's woorden, met nieuwsgierige ogen om zich heen keek. Haar dochter was wat dat betreft net Hakeem. Ze was altijd zo geïnteresseerd in wat er om haar heen gebeurde. Het had haar wel eens beangstigd hoe stil ze kon zijn. Maar uiteindelijk had Erin begrepen dat het niet per se om verlegenheid ging, maar dat Nuria graag observeerde wat andere mensen deden of dan had ze een insect gezien die haar interesse trok. Samuel aan de andere kant had, sinds hij woorden begon te brabbelen, zich niet stil gehouden. Hij was een bal van energie, maar gelukkig, als hij dan een volle dag rond had gerend en gespeeld, viel hij altijd als een blok in slaap. En dan was het een hel om hem wakker te krijgen. Erin was van het paard gestegen en had het dier naar de oever geleid zodat het wat kon drinken. Daar maakte ze Samuel van haar rug los en deed haar best hem te wekken. 'Samsam, het zandmannetje vindt dat je wel genoeg geslapen hebt.' Ze moest lachen toen ze de kleine zag verschuilen tegen haar borst en keek met een dramatische zucht om naar haar vriend en dochter. 'Nuria, je broertje wil niet wakker worden. Vertel hem eens wat voor moois hij mist.'

Hakeem was ook van zijn paard afgestapt en hielp Nuria naar de grond toe. Al snel rende zijn dochter van hem weg richting het water en moest hij haar waarschuwingen naroepen om niet te diep te gaan. Ze wist hoe ze moest zwemmen, maar toch liet hij haar niet graag uit zijn zicht gaan. Gelukkig werd hun dochter al snel teruggeroepen door zijn vriendin en had Nuria zich al snel over haar broertje Samuel gebogen, om hem kietelend wakker te krijgen en hem mee te krijgen naar het water om te spelen. Enkel Samuels zuster mocht hem op die manier wakker maken. Hakeem was naar zijn gezin gelopen en sloeg een arm om Erin heen. 'Samuel, zullen we eens kijken of we beestjes in het water kunnen vinden? Misschien kunnen we zelfs wel een vis mee nemen naar de bruiloft voor een heerlijke maaltijd,' grapte hij, al prikkelde het onmiddellijk de interesse van zijn zoon. Lachend drukte hij een kus op Erins wang. 'Ach, we weten allemaal dat Samuel straks alweer heen en weer aan het rennen is en niet meer te stoppen is. Vooral als hij zijn zus ziet spelen.'

Erin keek grinnikend toe hoe Nuria Samuel wakker kreeg en hij al snel zich uit haar armen wurmde. Ze glimlachte naar haar partner toen ze zijn arm om haar heen voelde en reikte naar zijn wang om er teder een kus terug op te drukken. 'Ik ben blij dat we gekomen zijn,' gaf ze met een tevreden zucht toe. Ze was erg enthousiast geweest om de uitnodiging te ontvangen, maar had al snel gevoeld dat het misschien niet mogelijk was om te gaan. Het was nog altijd zo druk in de taverne en de activiteiten die ze ondernamen met de vluchtelingen hielpen daar niet bij. Haar moeder had er op gestaan dat ze voor even weg zouden gaan en ze had Marcus en haar eigen vader ook mee gestuurd. Ze was haar moeder daar erg dankbaar voor. Vooral nu ze hier aan het meer stonden en de kinderen geanimeerd bij de rand van het water stonden om naar vissen te zoeken. 'En dat hij waarschijnlijk direct na het avondmaal op jouw schoot als een blok in slaap valt en we hem dan rond moeten dragen de rest van de avond,' grinnikte Erin terwijl ze haar vriend dichter mee naar het water nam zodat ze hun kinderen konden helpen met het zoeken naar vissen. 'Kijk, Nuria, daar is er eentje!' Ze had een arm om Samuel heen gelegd opdat hij niet in zijn enthousiasme te dicht naar het water zou stappen. Glimlachend streek ze langs zijn krullen en wierp een blik op haar vriend om met haar vrije hand de zijne te zoeken. Ze gaf er een zacht kneepje in.

Hij greep ook Erins hand vast en glimlachte breed naar zijn vriendin. Gedurende zijn leven in het legerkamp had hij nooit kunnen dromen dat hij een eigen gezin zou hebben. Natuurlijk had hij her en der zo zijn romantische escapades gehad, maar hij had nooit zijn toekomst in het kamp zien liggen. Zeker niet na het overlijden van zijn moeder en het vertrek van Esra. Daarom prees hij ook nog steeds de dag dat hij besloten had om naar Tyrosh te reizen en niet meer terug te keren. Zijn kinderen waren het resultaat van die beslissing. Nadat hij haar hand een kneepje had gegeven, liep hij het water in naar Nuria en boog hij ook voorover om een beter zicht op de vissen te hebben. 'Wist jij dat jouw broer Esra vroeger met zijn blote handen vissen kon vangen? Hij kon dan zo lang stil staan, dat de vissen vanzelf naar hem toe zwommen.' Hij glimlachte toen zijn dochter plots zo stil stond als een standbeeld. Met een lach keek hij over zijn schouder naar zijn vrouw. 'Misschien kunnen we wel een zelfgevangen vis meenemen als huwelijkscadeau,' grapte hij.

Erin hield zich bezig met Samuel terwijl hij met alle macht zijn zusje en vader achterna probeerde te gaan. Uiteindelijk maakte ze hun schoenen los zodat ze hem kon helpen zijn tenen in het water te stoppen. Ze keek op toen Hakeem haar aan sprak en ongelovig keek ze naar de vis. Ze moest echter al snel lachen toen ze merkte dat het geen serieus voorstel was. 'Jij denkt dat ze een vis mooier gaan vinden dan de woorden die jij voor ze geschreven hebt?' Ze had Samuel op haar arm gezet en waadde dichter naar haar vriend en dochter toe. Ze was zo trots op Hakeem's werk. Ze wist dat hij het niet graag werk noemde, maar zij zag hoeveel tijd en energie hij er in stopte. Bovendien had het lied dat hij had geschreven op aansporing van Iwan haar niet alleen trots gemaakt, het had haar ook diep ontroerd. Zoiets moois had ze nog nooit gelezen. Ze keek er erg naar uit Iwan's vertolking te horen. Teder streek ze over Hakeem's rug terwijl ze toekeek hoe Nuria een poging deed om een vis te vangen. Ze zag het echter al helemaal gebeuren dat hun dochter kletsnat zou raken. 'Laten we maar weer verder gaan. Straks komen we nog te laat in plaats van te vroeg!' Met Samuel giebelend in haar armen liep ze terug naar de oever en hielp haar kinderen hun voeten te drogen. Het kostte wat tijd maar ze zaten zo weer op hun paarden om verder naar de boerderij te reizen.