Legerbasis Myr

Indra ontweek liever de blik van Liam, maar hij leek haar weinig ruimte te willen geven. Ze reageerde niet op zijn geklaag dat ze niet meer informatie had gegeven. Dat had ze nu al vaak genoeg gehoord. Iedereen wilde meer antwoorden, meer uitleg, meer dit en dat. Indra was erg blij geweest toen ze eindelijk het kamp en Tyrosh had weten te ontkomen. Indra nam tevreden in zich op dat het goed ging met de kleine prinsjes en prinses. Ze was minder enthousiast om aan te horen wat voor problemen Sibel zich druk mee hield. Even dacht ze dat ze zou vragen wat er aan de hand was met de Zomereilanden, maar ze hield zichzelf in. 'Het is fijn om te horen dat het goed met ze gaat,' besloot Indra uiteindelijk maar. Ze volgde zijn aanbod om te gaan zitten en keek zo haar oude vriend aan. Kon ze hem nog wel een vriend noemen? Indra reikte naar voren om één van de wijnglazen te pakken en nam een flinke slok. Ze had geen drank meegenomen op haar reis. Het bracht enkel slechts met zich mee als ze alleen gelaten werd met een kruik wijn of andere sterke drank. Dat maakte de eerste slok nu wel een stuk beter. Ze haalde haar schouders op. Zelfs na wekenlang ingebeeld te hebben wat ze zou doen als ze de Koning weer zag, nadat ze ingestudeerd had hoe ze zichzelf uit moest drukken en tegen hem moest verhouden, had ze geen antwoord klaar. Sterker nog, ze voelde dat er een prop in haar keel was verschenen. Het gevoel dat ze de afgelopen manen met zich mee had gedragen op haar reis was zwaar geweest en moeilijk te bevatten in woorden. Indra keek van Liam weg. 'Het voelt goed om één te zijn met de natuur en- en terug in mijn oude routines te geraken' wist ze te zeggen nadat ze haar keel geschraapt had.

Liam dronk van zijn wijn en hield ondertussen zijn blik gericht op Indra. 'Als je blijft voor het diner, dan kan je ze zien,' merkte Liam op, waarbij hij van zijn woorden ook een uitnodiging maakte. 'Muriel kijkt erg naar je op. Het zou leuk zijn voor haar om haar idool weer eens te zien.' Liam wist hoe fijn het kon zijn om één te zijn met de natuur. Uiteindelijk was hij opgegroeid zonder vaste verblijfplaats. Pas bij het ontmoeten van Sibel en het serieuzer worden van hun relatie had hij besloten niet meer mee te gaan met zijn ouders, zus en broer. 'Wat voor routines zoal?' vroeg hij geïnteresseerd. Uiteraard wist hij van het verleden van de vrouw tegenover hem af. Hij vroeg zich af hoeveel dat nu te maken had met de reis die ze had ondernomen. Liam schraapte ook zijn keel en wreef wat ongemakkelijk langs zijn nek. 'Ik had het je meteen al moeten zeggen bij binnenkomst, maar het is goed om je te zien, Indra. Na al die manen. En wat men ook zegt, je ziet er goed uit. Ontspannen, zou ik bijna durven te zeggen.'

Indra was verrast door de uitnodiging van Liam, maar voelde dat die verrassing al snel omsloeg in iets anders toen hij over Muriel door ging. 'Ze kan beter een ander persoon kiezen om tot idool te maken,' stelde ze iet wat stug. Ze wilde niet zo pessimistisch klinken, maar juist nu had ze er moeite mee te begrijpen waarom men haar zo graag op een platform wilde zetten, als voorbeeld, als leider. Ze liet iets van de spanning gaan toen Liam naar haar routines vroeg. 'Het hangt van het landschap af, maar ik heb een tijd in de Hellaner bergen gespendeerd, zo ver Moiro kon geraken tenminste. We sliepen vaak in de grotten daar.' Indra leek weer in gedachten te verzinken met herinneringen aan haar verleden en aan haar reis enkele weken geleden. Ze dronk van haar wijn toen ze de Koning ongemakkelijk voor haar heen en weer zag bewegen in zijn stoel. Ze fronste. 'Bij de Goden, Liam, als je verdomme zo tegen me blijft liegen dan weet ik het niet of het inderdaad wel goed is om jou te zien.' Ze zag er goed uit? Zelf had ze inmiddels ook wel door dat de modder en het zand niets deed voor haar voorkomen. Indra zou er bovendien nog geen dag in haar leven echt ontspannen uit zien. Ze schudde haar hoofd en dronk van de wijn om haar gezicht achter de mok te verbergen. Ze voelde echter dat er tegelijkertijd een grijns op haar gezicht verscheen.

Liam wuifde de woorden van Indra onbenullig weg. 'Ga jij haar dat vertellen of ik? Ik ga haar dromen niet verpesten, waar zie je me voor aan?' Liam had al veel vaker gezegd tegen zijn dochter dat het grootste idool dat ze ooit zou kunnen hebben haar eigen moeder was, maar Muriel bleef in de ban van de stoere legergeneraal. Misschien had de wat spannender gemaakte verhalen van Liam daar ook niet bij geholpen. De grot bracht hem een kleine glimlach op het gezicht. 'Dat klinkt als een heel mooi avontuur. Ik probeer Sibel nog zo ver te krijgen om ook een nacht in een grot te overnachten, maar dat lukt me maar niet. Misschien kan jij wel een goed woordje doen.' Liam trok een wenkbrauw op bij haar achterdochtige woorden. 'Ik meen het!' verdedigde hij zichzelf, waarna hij een boomblaadje uit haar donkere haren trok en deze voor haar op hield. 'Dit woeste uiterlijk knapt je alleen maar verder op.' Toen ze ook nog eens begon te grijnzen, was het alsof hij groen licht kreeg. 'Maar ik meen het wel. Bij vergaderingen zat je altijd zo-' Hij probeerde het woord ervoor te vinden, maar nam zelf de positie van strakgetrokken schouders en gespannen borst aan, zodat ze zou weten wat hij bedoelde. 'Nu ben je gewoon- ontspannen? Of één met de natuur, hoe je het maar wilt noemen. Maar er is iets anders!' bleef hij bij zijn standpunt, terwijl hij ook met een grijns van zijn mok dronk. Hij was benieuwd hoe ze zijn woorden aan zou nemen. Sinds ze niet meer zo hecht waren als vroeger, voelde hij soms alsof ze allebei moesten oppassen op hun woorden. En dat was zonde.

'Eerlijk gezegd denk ik dat een paard de ideale reisgenoot is.' Indra maakte er een grap van, maar ze meende het ook. Ze had niet in haar eentje de grotten in willen gaan, maar Moiro aan haar zijde had haar goed gedaan. Bovendien had ze zich in ook flink wat gevaarlijke en idiote situaties bevonden. Iets waar ze met een paard uit had weten te komen, maar waar ze ook liever geen anderen in mee getrokken had. Het hervinden van haar eigen limieten was geen gemakkelijke of veilige tocht geweest. Wat verrast hield ze Liams blik vast toen hij haar zo beschreef. Ze had al lang geweten dat hij begreep hoe ze in elkaar stak. Niet alleen omdat hij een mensenkenner was, en te gemakkelijk mensen aan de praat kreeg, maar ook omdat ze beiden geweten hadden hoe het was om niet vast te zitten aan taken en rollen en leiderschap. Ze wisten hoe het was om in de natuur je heil te vinden en de zon, de regen, de bossen, de bergen en de rivieren je te laten sturen. 'Ik voel me-' Indra dacht niet dat ontspannen het juiste woord was, maar Liam wist wel juist te duiden dat ze anders was. 'Beter,' besloot ze uiteindelijk. Ze was nog niet geheeld, en dat zou nog lang duren, maar ze had wel wat rust kunnen vinden in al dat gereis en had veel van haar kracht hervonden. En toch- Indra liet haar hoofd hangen en wreef haar verwaaide haren naar achteren. 'Ik heb het dorp van mijn ouders weten te vinden. En het dorp waar ik zelf terecht kwam na hun dood waar ik onder de hoede van de rovers werd gebracht. Ik heb paden door de bergen herkend van reizen die ik als kind maakte en heb resten gevonden van de roverskampen waar ik weken heb gespendeerd.' Indra nam eerst een flinke slok voor ze verder sprak. 'Ik dacht dat ik een weg naar het Zuiden zou vinden. Dat mijn weg me terug naar de rovers zou leiden. Ze zijn in enkele lentes al niet gesignaleerd, maar ik weet zeker dat ik degene die overgebleven zijn zou kunnen vinden. Ik zou Reva kunnen vinden. Maar- maar het maakt allemaal niet uit.'

Aandachtig luisterde Liam naar de woorden van Indra over haar reis. Het leek alsof ze naar bekende plekken was gereisd, die allemaal verband hadden met haar herinneringen. En zo ook de rovers... Als kind had zijn vader hem altijd flink bang kunnen maken als hij het had over wegrovers, grottenrovers en zeerovers. 'Had je ze willen vinden?' vroeg Liam benieuwd. 'Of beter gezegd: ga je ze nog achter na?' Hij schonk Indras glas bij en staarde naar het goedje. 'Wat maakt allemaal niet meer uit?' vroeg hij door.

Indra hield haar adem in terwijl ze haar antwoorden over dacht. Haar hoofd was er al veel mee bezig geweest, maar ze had het nog niet zo uit moeten leggen. Wat ze zichzelf ook ingepraat had. Ze wist dat ze daarom hierheen was gekomen. Ze kon nu niet terug naar Gael of naar Flynn om hen om hun mening en advies te vragen. Ze wist dat ze daar wat fout had gedaan en het zou haar tijd kosten voor ze hun vertrouwen terug kon krijgen. Het was pijnlijk dat te beseffen, maar ze was ook vertrokken met die wetenschap. Ze schudde uiteindelijk haar hoofd en blies haar adem uit om nog een slok wijn te nemen. 'Het is het verleden. Ik kan niet steeds maar achterom blijven kijken. Ik-' Indra tuurde naar haar wijn en wreef vermoeid langs haar ogen. 'Sinds de aanval of sinds ik in de ziekenboeg wakker werd-' Gefrustreerd zette ze haar wijn weg en verbeterde zichzelf toen. 'Nee, sinds ik door Hester naar huis werd gestuurd. Sindsdien weet ik niet hoe ik me de toekomst voor moet stellen. Ik heb altijd heel goed geweten wat me te doen staat. Wat ik wil bereiken. Maar wat staat me nu te doen?' Met enige wanhoop keek ze Liam aan. Ze dacht niet dat ze ooit zo voor hem had gezeten met dit soort twijfel en onzekerheid. Tenminste, ze had zo vaak om advies gevraagd wat betreft haar relatie, maar niet haar taak als Generaal.

Indra's woorden over het verleden liet ook Liam terug denken aan de afgelopen jaren. Zijn opnieuw opgepakte relatie met Sibel, hun huwelijk, hun beslissing om het koningschap aan te gaan en de jeugd van hun kinderen. Maar ook zijn geslaagde missie naar Quandaï en zijn mislukte missies in het legerkamp en het paleis. Elke herinnering bracht zijn eigen levenslessen. Indra leek echter in de knoop te zitten met niet per se het verleden, maar juist de toekomst. 'Had je zo'n flinke klap ontvangen op je hoofd?' grapte Liam zachtjes, maar porde haar vervolgens in een gebaar dat hij het goed bedoelde. Vervolgens dacht hij na over haar woorden. 'Je twijfelt over welke weg je moet inslaan. Dat is normaal. Elk mens twijfelt, zelfs Koningen en Generaals,' probeerde Liam haar gerust te stellen. 'Je bent - voor zover ik begreep - tijdelijk afgetreden als Generaal. Je zal bij jezelf na moeten gaan hoe dit voelt. Is het alsof er een gigantische last van je af is gevallen? Zo ja, dan ben je gek om de functie weer op te pakken, hoe geschikt je er ook voor bent. Verlang je juist terug naar het kamp en-' Hij trok plagerig aan haar verwilderde kleding. 'En aan jouw uniform? Dan weet je toch ook je antwoord?' Hij leunde achterover en keek over zijn wijnglas heen naar de andere vrouw. 'Of is de functie niet het enige waarover je qua toekomst twijfelt?'

Indra sloeg Liams hand aan de kant toen hij haar een por gaf, maar moest grinniken om zijn grap. Het was nogal een wonder geweest dat ze niet op haar hoofd terecht was gekomen toen ze van haar paard was gevallen. Het voelde namelijk als heel lang alsof dat wél gebeurd was. 'Tijdelijk,' herhaalde ze zachter dan ze van zichzelf verwacht had. 'Liam, natuurlijk is er een last van mijn schouders. Jij weet als geen ander dat dat ons er echter niet van weerhoudt om een taak zoals Generaal of Koning te vervullen,' opperde Indra. Ze glimlachte vervolgens en klopte wat vuil van haar kleding. 'Ik draag dat uniform ook niet met erg veel plezier. Maar dat komt vooral omdat het verdomme onpraktisch is. Ik heb Gael moeten vragen om er extra zakken en lussen bij te naaien. Ongelooflijk dat iemand een uniform voor een Generaal maakte en er bijna geen plek is om mijn wapens te bevestigen,' mopperde ze vervolgens. Ze werd echter ook weer serieuzer en onrustiger als ze meer nadacht over de vragen van Liam. 'Ik weet niet of het aan mij ligt of dit iets tijdelijks is. Er is een kans dat ik niet geaccepteerd zal worden als ik terugga. Maar ik zag ook geen weg vooruit met de manier waarop het ging.' Ze bestudeerde enkele losse draden aan haar uniform, maar vestigde ook weer haar blik op Liam. 'Na Tyrosh en terwijl je herstelde: heb je nooit gedacht dat Tarth een sterker persoon verdiende? En dat je ruimte nodig had om- om jezelf weer te zijn. Zonder al dit gedoe.' Ze wuifde om zich heen, naar de tent en naar zijn uniform.

'Het uniform staat je in elk geval erg goed,' complimenteerde hij haar met een grijns. 'Ik heb meteen aan mijn naaisters gevraagd of ze een replica voor mij konden maken.' Liam dacht diep na na de vragen van de andere vrouw. 'Dat dacht ik destijds en nu nog steeds,' verzuchtte Liam, nadat hij zijn wijn op de tafel had gezet en naar voren was geleund met zijn ellebogen op zijn knieën. 'Sinds mijn koningschap had ik al weinig functies. Het was vooral Sibel die de meeste functies uitvoerde. Maar na Tyrosh hebben Sibel en Ed nog meer van mijn taken overgenomen. Ik-' Hij slikte en wreef wat ongemakkelijk langs zijn baard. 'Het lukt me niet meer om alles voor elkaar te krijgen. Ik dacht steeds maar hoe slecht het volk het getroffen had met zo'n idioot als Koning. Ik dacht aan mijn vader en hoe hij altijd heeft gewaarschuwd dat ik de kroon niet moest nemen.' Zijn vader had gezien hoe Koning Henry aan de macht was gekomen ten koste van zichzelf. Achteraf had hij het als zege gezien. 'Maar je kent mijn vrouw, zij- Sibel heeft me eruit kunnen praten en mij een schop onder de kont gegeven om in elk geval dan veel tijd met onze kinderen te spenderen. En daarna weer mijn spionnen intel op me te nemen. En vervolgens weer mijn positie in het Oostelijke leger en kijk waar we nu zitten!' Hij spreidde zijn handen en grijnsde breed. Zijn glimlach werd echter bescheidener en bedachtzaam keek hij zijn goede vriendin aan. 'Ik heb de ruimte genomen die ik nodig had. En daarna heb ik mijn verantwoordelijkheden, waarvan ik aan het volk beloofd heb dat ik die zou uitvoeren, weer op mij genomen. Het is niet altijd even makkelijk, maar dat zal het nooit zijn.' Hij zuchtte zacht en schudde zijn hoofd. 'Ik kan me niet voorstellen dat 'ze' je niet gaan accepteren als je weer terug komt. Het zal misschien even wennen zijn, maar meer niet. Maar-' Hij twijfelde of hij het moest zeggen. 'Gael heeft me geschreven. Of ik iets van je heb vernomen. Dat is alweer van weken geleden.'

Indra had het moeilijk gevonden hoe ze aan Flynn uit moest uitleggen dat haar situatie anders was geweest. Niet op een manier waarin ze het makkelijker of moeilijker had na haar verwonding, maar dat ze met andere kwesties had geworsteld. Flynn had niet de verwachtingen gehad zoals zij die als Generaal had. Natuurlijk was zijn pad naar herstel lang en moeizaam verlopen - en bovendien wist ze dat hij nog regelmatig een terugval had gehad en dat in zijn toekomst niet uit kon sluiten - maar het was op zijn termen verlopen. Indra wilde het haar vriend, noch haar vriendin of de andere om haar heen niet kwalijk nemen dat ze dat niet hadden begrepen. Toch voelde het als een opluchting Liam op een zelfde manier te horen spreken zoals zij gedacht had. Ze knikte langzaam om aan te tonen dat ze begreep wat hij bedoelde. Ze had nooit verwacht met gemak terug haar plek te vinden en haar rol aan te pakken, maar de muur waar ze steeds maar tegenop bleef lopen had ze niet kunnen voorspellen. Ze had wel meer meegemaakt in haar leven, maar deze verwonding had iets anders in haar los gemaakt. Misschien kwam dat ook wel door het feit dat het niet alleen de schade was die ze fysiek op had gelopen, maar ook wat betreft Generaal omdat haar keuzes in de afgelopen manen wel degelijk fout waren geweest. 'Er zijn genoeg redenen voor de kampbewoners om mijn leiderschap in twijfel te trekken. Niet alleen vanwege mijn plotselinge vertrek.' Ze keek weg van Liam toen hij Gael zo plots opbracht. Ze wist dat dat er aan zat te komen. 'Ik heb haar mijn beloftes gedaan; dat ik altijd naar haar terug zou komen, dat het niet aan haar ligt dat ik weg moest, dat ik haar beter zou behandelen wanneer ik terug kom, maar-' Het was moeilijk dit hardop uit te spreken, zelfs na al die manen van reizen. 'Gael heeft me niet met plezier laten gaan en zal haar leven niet stop zetten om mij op te wachten. Dat zou ik ook niet van haar willen en ik hoop dat het haar de ruimte heeft gegeven om zelf ook weer haar rust te vinden. Ik zat haar zo in de weg, wat ze ook beweerde en- en misschien heb ik dat altijd al gedaan.' Het verraste Indra dat ze dit had gezegd. Ze had het in haar hoofd nog niet helemaal kunnen bevatten, maar het was een zorg die ze al gehad had nog voor zij en Gael een relatie aangegaan waren. 'Vertelde ze iets in haar brief? Over hoe het ging op de school misschien?'

Liam haalde zijn schouders op. 'Dan heb je twee opties, als jij het mij vraagt. Of je gaat terug naar het kamp en laat ze formeel bepalen of ze je terug willen zien als Generaal. Of je gaat terug en eist de functie met harde woorden weer op. Die tweede optie zie ik graag gebeuren als er een of andere idioot jouw plek heeft overgenomen,' mompelde Liam enigszins bezorgd. Er zaten wat Kapiteins in dat kamp die hij niet kon uitstaan. Gael daarentegen... Hij had de partner van Indra altijd hoog zitten, net zoals Sibel. Het verbaasde hem niet om te horen dat Gael niet had staan springen om Indra weg te laten gaan. 'Het feit dat ze een brief heeft geschreven naar míj over jóu zegt iets heel anders dan dat ze werkelijk verder is gegaan. En dat je jullie hele relatie in de weg hebt gestaan voor haar.' Enigszins bezorgd leunde Liam met zijn kin op zijn hand. Hij had Indra nog nooit zo horen spreken over haar partner. 'De informatie in de brief was summier. Het enige wat ze schreef was dat de situatie stabiel was in het kamp.' Liam wilde dat hij meer informatie kon geven. 'Als ik je kan overtuigen om hier te blijven voor een goede maaltijd en een warm bed, dan kan ik je de brief laten zien. Wellicht haal jij meer uit de woorden dan dat ik heb gedaan.' Plots realiseerde hij zich ook iets en leunde hij met een grijns voorover om een hand op Indra's schouder te leggen. 'En als je er toch bent... ik moet je de schetsen voor het tournament dat ik ga organiseren laten zien. En je weet dat ik je natuurlijk ga vragen om mee te doen.'

Indra zuchtte diep toen Liam zijn twee opties voor legde. Was het verrassend te horen wat ze zelf al bedacht had? Het waren de meest logische opties. De keuze was moeilijker gemaakt dan gezegd. Ze schoof wat verder naar voren toen haar vriend verder ging over Gael. Ze had er wel degelijk aan gedacht om haar vriendin te schrijven, maar ze was nooit een schrijver geweest. Wat voor mooie woorden kon zij nou op papier zetten? En wat had Gael nou aan optellingen van de bruggen die ze over was gegaan of het weerbericht. Het was goed te horen dat het kamp tenminste gewoon door ging zonder haar. Maar natuurlijk wilde Indra meer weten over Gael. Waarom had ze Liam niet meer geschreven? Ze wilde echter geen reactie vormen zonder zelf de brief te hebben gezien. Het frustreerde haar enigszins te horen hoe Liam al had kunnen verwachten dat ze geïnteresseerd was om zelf het bericht te inspecteren. Het was nog erger dat ze er zo naar snakte ook maar iets van haar partner te vernemen terwijl ze niet eens zelf had durven schrijven. 'Ik heb mijn paard laten stallen in één van de herbergen aan de rand van de stad, maar hij kan wel een beurt van jouw stalknechten gebruiken.' Indra begon expres maar over Moiro, maar zag er zelf ook eigenlijk wel naar uit in een bed te slapen. Ze trok een wenkbrauw op toen Liams grijns verscheen. Ze kende dat gezicht en het hield vaak niet veel goeds in. 'Het tournament?' herhaalde ze met een frons. 'Je vindt het een goed idee om Tarth te laten genieten van wat gevecht en bloed terwijl we nog steeds de dreiging van oorlog boven ons hebben hangen?' Sceptisch keek ze naar de man tegenover haar. Moest ze hem werkelijk wijzen op de ironie dat hij een gevecht uit de weg was gegaan en nu voor zijn plezier er meerdere ging organiseren? Indra ging ongemakkelijk verzitten buiten bereik van Liams hand op haar schouder en wachtte zijn uitleg af.

Liam sloeg zijn handen tevreden in elkaar. 'Dan staat het vast, we zorgen ervoor dat zo lang als je hier wilt blijven er een kamer voor je beschikbaar is. En vanavond schuif je aan bij mij en Sibel voor een uitgebreid diner!' Het stemde Liam tevreden dat Indra langer wilde blijven in het paleis dan puur dit gesprek. Het was duidelijk dat haar meerdere zaken dwars zat en het had hem verbaasd dat ze naar hem toe was gereisd om deze zaken te bespreken. Anderszins was het ook weer logisch: ze hadden soortgelijke gebeurtenissen meegemaakt. Vervolgens hoorde hij de woorden van de andere vrouw aan over zijn idee. Liam was echter doof voor de kritiek die de Generaal op zijn plan gaf. 'Het zal goed zijn voor het moraal van onze legers,' legde Liam uit, nadat hij zijn hand van Indra af had getrokken en achterover leunde in zijn stoel. 'En het is een goed excuus om het grootste deel van de adel en onze buitenlandse gasten bij elkaar te krijgen. Je hebt vast wel gehoord hoe de rechtszaak is afgelopen.' Hij was inmiddels opgestaan en liep naar zijn bureau toe, waar meerdere brieven vanuit het Noorden lagen. Het was niet zozeer dat de situatie nou zo instabiel was in het Noorden - Celine leek de touwtjes in handen te hebben en een stabiele relatie te hebben met prinses Isaia en prins Iker - maar het verplaatsen van de aandacht op de ene Quandaïse prinses en vervolgens op de andere Quandaïse prins zorgde er niet voor dat hun buurland nou per se hun focus van Tarth af zouden nemen. Hij wilde daarom de prins zo snel mogelijk spreken. Hij kon zichzelf wel vervloeken dat hij zich niet meer bezig had gehouden met die rechtszaak en er gewoon voor had gezorgd dat Robyn Barnes achter de tralies zou komen. Dan kon prinses Reihan verdomme eens naar huis toe. 'Maar je hebt gelijk, Sibel is ook sceptisch.'

Indra wilde niet direct meegaan in het enthousiasme van Liam. Maar ze wist ook dat het onwaarschijnlijk was dat Sibel werkelijk tijd had om voor een vol diner met hen aan tafel te gaan zitten zo op het laatste moment. Bovendien was ze er niet zo zeker van of de Koningin haar even hartelijk zou verwelkomen. Haar frons werd enkel dieper toen hij over het moraal van de legers sprak. Ze zei er niet meteen iets over. 'Ik was er nog bij,' vertelde ze. Ze was naar Tyrosh gereisd en had daar ongeduldig de rechtszaak af zitten wachten. Het was belangrijk geweest haar gezicht te tonen, maar toen alles zo op zijn kop werd gezet en er enkel maar beloftes kwamen om meer onderzoek te doen naar de prins en zijn rol in het alles had ze geen idee gehad waarom ze eigenlijk was gebleven. Het maakte verdomme niet uit omdat de Quandaïers toch wel deden waar ze zin in hadden en als het niet de Quandaïers waren, dan deed Celine er wel een schepje bovenop of iemand van de andere adel en handelslieden met te veel macht in Tyrosh. 'Ik neem aan dat het een goed moment is om men bijeen te brengen,' stemde ze twijfelachtig met hem in. Sibel zou misschien een betere reden hebben om met dit plan in te hebben gestemd. 'Maar Liam, het kamp heeft nog geen volle lente geleden vrienden en familie verloren om zichzelf te verdedigen tegen de Quandaïers. De heropbouw is nog niet voltooid. En dat komt deels omdat jouw Kroon troepen en steun voor zich hield en zelfs terugtrok. Het zal moeilijk zijn deelnemers te vinden in het kamp.'

Liam gleed bedachtzaam met zijn vingers langs zijn baard. Hij wist dat Indra hem niet in dank had genomen dat hij na de gevechten onmiddellijk naar huis was teruggekeerd. 'Mag ik je eraan herinneren dat ik niet de 'held' in jouw kamp mocht gaan uithangen?' wierp hij terug, waarna hij diep zuchtte. 'Maar je hebt gelijk: ik had manschappen achter moeten laten om jullie te steunen. Ik kan alleen maar raden hoe jouw kampgenoten over de Kroon denkt.' Hij had de vingers van zijn beide handen op elkaar gezet en dacht terug aan de strijd die ze hadden geleverd in het legerkamp. Liam had meegevochten alsof zijn leven eraf hing, wat wellicht ook zo was. 'Ik heb ook manschappen verloren in de verdediging van jullie kamp.' Hij had gevochten met zijn meest trouwe soldaten en het had dus ook pijn gedaan om ze liggend op huifkarren mee te voeren naar het Westen en Oosten. Bij thuiskomst was er met een heel scheef oog naar het legerkamp gekeken. 'Misschien is dit een mogelijkheid om beide partijen weer bij elkaar te brengen in een vriendschappelijk tournament. En als de Generaal en Koning ook nog eens mee doen...'

Indra sloeg haar armen over elkaar terwijl ze het weerwoord van Liam aanhoorde. Ze wilde hem er al op wijzen dat de Koning niet zomaar haar kamp in kon komen om de dag te redden, maar dat het niet betekende dat hij zijn steun maar af moest houden. De Koning hoefde niet zelf te verschijnen. En toch wist Indra ook dat ze juist dat had gewaardeerd. 'Het maakt niet uit wat de Kroon doet. De geschiedenis van het kamp stuurt de mening van zijn bewoners erg. Maar ik geloof dat ze wel iets anders hebben om een mening over te vormen momenteel dan de tekortkomingen van het Koninklijk huis,' verzuchtte Indra. Ze knikte langzaam en begrijpelijk toen hij zijn eigen gevallen soldaten noemde. Ze had er een paar gekend. Indra wreef vermoeid over haar nek als ze terugdacht aan de lange lijst met namen die Clementine haar gebracht had. Ze hadden nooit zo een groot verlies geleden. 'Quandaï had ons nooit zo uit mogen dagen. We hadden het eerder aan moeten zien komen. Ik had beter moeten weten en naar adviezen van mijn collega's moeten luisteren.' Ze kon Liam niet als schuldige blijven zien, terwijl er zo veel meer aan de hand was geweest en veelal door haar eigen beslissingen. Indra hield een hand op naar haar vriend en schudde haar hoofd. 'Daar heb ik de trainingstijd nu niet voor. Bovendien ben ik niet van plan mee te doen aan een tournament waarbij de Quandaïers aanwezig zijn. Wat heeft dat voor nut?'

Liam haalde zijn schouders op. Het was niet alsof hij verwacht had dat de Generaal stond te springen om mee te doen aan het tournament, maar hij wilde op zijn minst vragen of ze interesse had. 'Het kan een mogelijkheid zijn om te laten zien hoe het legerkamp sterk is gebleven, of zelfs sterker is geworden, ondanks de aanval. Dat ze het niet in hun hoofd moeten halen om het nogmaals te proberen. En dat-' Toen hij verder wilde praten, werd hij plotseling gestoord door één van zijn mannen die in de tentopening vertelde dat zijn aanwezigheid verwacht werd in het paleis. Verontschuldigend keek hij zijn vriendin aan. 'Loop met mij mee naar het paleis, Indra. Ik zal iemand sturen om jouw paard te halen. Maar laat me je nu alsjeblieft trakteren op goed eten en een warm bad.'

Indra keek naar de resterende wijn in haar mok terwijl ze Liams woorden overdacht. Hij had geen ongelijk. Het kon een manier zijn om te tonen dat het kamp er niet met de pakken bij neer was gaan zitten. Ze hadden nog steeds de beste en meest volhardende krijgers uit Tarth. Ze zouden een goede show neer kunnen zetten. Iets dat misschien andere Tarthianen aan zou trekken. Indra keek ook op toen ze plots gestoord werden. Daar zou ze nooit aan gewend raken. Het verraste haar enigszins toen Liam zijn uitnodiging nog eens gaf. Maar uiteindelijk kende ze haar vriend als niets anders dan vergevingsgezind en gul met zijn uitnodigingen. Ze knikte dan ook en stond op. 'Laat me eerst dat bad maar nemen voor ik de jongens en Muriel zie voordat hun moeder ziet hoe vuil mijn kleding dat van hen maakt. Dan voel ik me ook niet misplaatst naast dit stijve en glanzende uniform van jou.' Ze grinnikte en klopte Liam op zijn schouder voor ze langs hem heen de tent al uit stapte om richting het paleis te gaan.