Terras

Terras liggend aan de tuinen.

Kain stond met een zuur gezicht aan de rand van het terras, nadat hij net op zijn vingers was getikt dat hij tegen de muur aan leunde. Als wachter moest je altijd alert zijn en kon je niet ineengezakt op de wacht staan. En dat had hij geweten. Om een koninklijke lijfwacht te worden, had hij weken van training gehad over houding, alertheid, acute situaties, bescherming en noem maar op. Hij kon niet ontkennen dat hij er van genoten had: het voelde alsof hij nu eindelijk een vak leerde, iets waar zijn ouders nooit de kans toe hadden gehad. En daarnaast zou Reihan ook blij zijn om te horen wat voor grotere rol hij nu in hun beweging kon spelen. Maar op dit moment moest hij enkel stil staan, de zon in zijn gezicht negeren en opletten of niemand werd aangevallen. Alsof dat zou gebeuren in dit weer... En er zat überhaupt niet eens iemand buiten. Hij opende zijn mond om iets tegen de wacht naast hem te zeggen, maar de blik die hem teruggeworpen werd, liet hem zwijgen. Tot zover de eerste weken in het paleis was dit een saaiere baan dan dat hij ooit had durven voorspellen. En zijn vrienden in het leger hadden hem nog zo gewaarschuwd...

Eddard had net samen met zijn zuster in de tuinen lunch gehad. Een lunch zoals ze het beiden absoluut niet gewend waren ook al woonden ze nu allebei al een tijdje in het paleis. Eerlijk gezegd had Ed nooit gedacht dat hij toch zo dicht bij zijn zus zou zijn toen hij de baan had aangenomen in het koninklijke paleis. Hij had echter met een tevreden gezicht toegekeken hoe zijn zus voor de kroonprins was gevallen. Tobias was ook wel echt een goede gast. Helaas veroorzaakte zijn toestand voor een hoop zorgen. Ed vond het maar moeilijk te ontkomen aan de bedompte sfeer die er hing in het paleis. Zijn collega's waren allen ijverig aan het werk omdat ze bang waren voor strenge repercussies als ze zich nu misdroegen, zijn zus spendeerde al haar tijd aan het bed van haar verloofde en de enige andere persoon wie hij dacht een vriend te kunnen noemen zat ieder moment van de dag in de bibliotheek en in de boeken. Eigenlijk glipte hij dus maar al te graag de stad in als dat kon. En daar was het moment nu vooral niet voor. Nog voor hij zijn lunch was begonnen had hij een nieuwe stapel papieren ontvangen van een collega die hij nu al een hele ochtend en middag met zich mee zeulde. Hij zou er nu maar eens aan beginnen. Ongemakkelijk hield hij ze op één arm terwijl hij zijn glazen in zijn broekzak zocht, maar moest toen toch zijn perkament aan de kant leggen om goed te kunnen zoeken. Nog voor hij het door had ging de wind echter met de stapel aan de haal.

Kain was op een dusdanige plek gaan staan dat de zon net achter één van de pilaren van het paleis verdween en met een tevreden zucht ging hij weer in positie staan. Hij wist van zichzelf dat hij een groot geduld had, maar deze baan drukte wel tegen de grenzen ervan aan. Het was gewoon zo... saai. De prinsen had hij nog niet gezien, laat staan de koning en koningin, en hij was nog niets te weten gekomen over de plannen van de adel. Gelukkig was zijn afspraak met Reihan pas over enkele dagen en had hij nog de tijd om het paleis te onderzoeken. Toen hij net nadacht over de laatste speech die Reihan en Escalus hadden gehouden, zag hij plotseling enkele papieren langs vliegen. In een soepele beweging had hij de pagina's uit de lucht gegrepen en wierp hij een blik op de volle pagina's met tekst. Ondanks dat hij niet kon lezen, herkende hij uiteraard enkele woorden. Het Zuiden, Lorath en Rabbion kon hij nog net herkennen, toen hij plotseling opmerkte dat er iemand op het terras zat. Door zijn gedachtegang was het hem niet eerder opgevallen. 'Mist u deze?' vroeg Kain met een halve grijns, om maar voor te doen dat hij enkel een dwaze lijfwacht was die de papieren nooit en te nimmer zou bekijken. Hij kwam uit zijn donkere schaduwplekje tevoorschijn en zag de man nu ook pas duidelijk zitten.

Eddard voelde hoe zijn hart een tel oversloeg toen hij de papieren weg zag vliegen en snel ging hij achter ze aan. Toen hij ze eindelijk bij elkaar dacht te hebben, plofte hij op één van de stoelen en probeerde het perkament meteen terug op de goede plek te sorteren. Waarom had zijn collega die formulieren en brieven verdomme ook niet in een envelop gestoken? Iedereen wist dat als ze onzorgvuldig met hun materiaal om gingen ze de overste op hun hals konden halen of erger- Het was vertrouwelijke informatie dat ze in hun handen kregen en dat kon niet zomaar door de lucht vliegen. Geërgerd door zijn eigen stommiteit haalde hij verwoed een hand door zijn haar en probeerde toen nogmaals zijn leesglazen te vinden om de koppen te lezen zodat hij tenminste wist wat waar hoorde en of er nog iets miste. Met één hand op de papieren en met een andere in zijn zakken zocht hij binnensmonds mopperend door tot hij een stem hoorde. Met een frons keek hij naar de man en herkende hem meteen als wachter en als- Ed pakte de papieren vlug van hem over toen hij ze plots herkende en lachte schaapachtig. 'Ik ben ook werkelijk de grootste kluns die er bestaat,' bemerkte hij grinnikend.

Kain glimlachte naar de man en trok één van zijn wenkbrauwen geamuseerd op, nadat hij de papieren terug had gegeven. 'Een kluns zeker, maar-' Toen hij precies besefte wat hij had gezegd, kuchte hij ongemakkelijk en keek hij vluchtig over zijn schouder of de andere wachter hem had gehoord. Die leek echter met hele andere dingen in zijn gedachten te zitten, terwijl hij sprak met één van de vrouwelijke bediendes die rond liep. Opgelucht haalde Kain adem en bekeek vervolgens de man voor zich van top tot teen. Er rinkelde geen belletje bij het zien van de man, maar dat hoefde niets te betekenen. Hij deed een klein schietgebedje in zijn hoofd om te smeken dat het niet één van de prinsen was die nu voor hem zat. 'Hier, dit kan je gebruiken om ervoor te zorgen dat het niet weg waait,' sprak Kain verder, voordat de man ook maar op zijn eerdere woorden kon reageren. Hij plaatste één van zijn dolken op de papieren en keek tevreden toe hoe de papieren op zijn plek bleven liggen.

Eddard keek de man grinnikend aan en zag verrast toe hoe er een dolk op zijn stapel perkament verscheen. Hij trok een wenkbrauw op en keek zo naar de wachter op. Zijn blik gleed over het voorkomen van de man dat hem ergens bekend leek en eindigde bij zijn laarzen waar hij iets gebroken onder het zwarte leer zag glimmen. 'Ik weet niet wat me meer beledigt,' begon Ed met zijn blik nog altijd op de grond gericht. 'Dat je me net ook een kluns hebt genoemd, dat je smerige dolk bovenop mijn werk ligt, dat je zojuist mijn leesglazen verplettert hebt onder je laarzen of-' Zijn ogen gleden weer omhoog en bleven een tijdje op zijn gelaat hangen tot het plots tot hem kwam waar hij de man van kende. Het was de Zuiderling geweest die hij kort had gesproken in de bibliotheek van de volksuniversiteit. 'Of dat je mij niet herkent,' voegde Ed er dus met een lach aan toe.

Kain keek hem met twee opgetrokken wenkbrauwen aan na zijn eerste woorden en volgde de blik van de man die wel erg intens gericht was op zijn laarzen. Pas op dat moment besefte hij dat het krakende geluid dat hij eerder had gehoord niet zijn veel te strak zittende uitrusting was, maar de glazen die de man eerder op had willen zetten. 'Om die bril moet je niet treuren, je ziet er beter uit zonder,' zei Kain al snel charmant, terwijl hij vooroverboog en de resten van de bril opraapte. Hij kon het nog maken, het was slechts één poot die gebroken was en er zaten enkele barsten in de glazen. 'Oh, ja, die dolk hoorde ik vanochtend schoon te maken, maar er kwam iets tussen en-' Hij wilde verder praten, tot hij plotseling van zijn a propos werd gebracht door de laatste woorden van de man. Hij moest Kain - een simpele boer en soldaat - deze man herkennen? Al snel viel het kwartje en voelde hij hoe een warme blos vanuit zijn nek naar zijn gezicht verspreidde. Zoals hem geleerd was, dook hij in elkaar en knielde hij voor de man neer. Hij wilde niet zijn baan in de eerste weken verliezen, omdat hij disrespectvol was tegen een prins - Escalus en Reihan zouden hem nooit vergeven. 'Ik- Ik wist niet dat u een prins was.'

Eddard's andere wenkbrauw schoot als vanzelf ook omhoog toen hij de opmerking van de man hoorde. Hij rechtte meteen zijn rug in respons en hoopte dat zijn blozen niet te zien was. Hij had de man herkend juist omdat Ed zijn ogen amper van hem af kon houden en natuurlijk omdat hij gevloekt had met een Zuidelijk dialect. Hij keek teleurgesteld naar zijn gebroken bril en pakte deze voorzichtig over van de wachter toen hij plots de verandering in houding zag. Verward zag hij juist de andere man rood aanlopen. Enkele tellen staarde hij naar het tafereel met een mond vol tanden. Had die man hem nou net een prins genoemd? Zijn blik schoot om hen heen. Gelukkig zag niemand wat er zich afspeelde en hard lachend hielp hij vlug de man bij zijn schouders overeind. 'Ben je mal? Ik een prins? De Goden zouden een grote fout hebben gemaakt als Eddard de kluns een prins was,' ging hij grinnikend verder. 'Ik ben maar een nietsnuttige klerkje hoor. Niet veel beter dan meneer de wachter zelf hierzo.'

Kain liet zich verward omhoog trekken en luisterde ondertussen met een diepe frons naar de woorden van de andere man. Al snel ontspande zijn blik en veegde hij wat denkbeeldige druppels van zijn voorhoofd af. 'Ik dacht al, ik zit diep in de problemen omdat ik een prins een kluns heb genoemd. Bij een klerk kom ik daar hopelijk tussenuit?' grinnikte hij, terwijl hij zijn warme blos voelde verdwijnen. Zijn schaamteloze geflirt was uiteraard niet gepast bij een prins, maar met een simpele klerk kon dat vast tussen de vingers gezien worden. Deed niet al het personeel het met elkaar? Precies. 'Maar dan heb ik nog minder idee hoe ik je in godsnaam moet kennen. Ik ben maar een simpele boer uit het Zuiden,' legde Kain ongeduldig uit. Hij was nu wel heel erg nieuwsgierig hoe en waar hij deze man ooit tegen was gekomen. 'Trouwens... wat is een klerk precies?'

Ed lachte nog altijd en haalde zijn schouders op. 'Misschien. Maar eerlijk gezegd denk ik dat je het toch een keer goed moet maken. Zelfs een klerk heeft een ego.' Hij hield een oogje in het zeil voor zijn papieren. Nog zo een fout begaan zou hem vast niet zo goed af gaan. Net had hij echt geluk gehad dat de wachter de papieren te pakken had gekregen. Als hij ze kwijt was geraakt- Ed was lichtelijk teleurgesteld dat hij blijkbaar geen indruk had gemaakt op de man en met een afzwakkende grijns gingen zijn schouders weer de lucht in. 'Oh, in die nieuwe bibliotheek in de stad. Van de volksuniversiteit.' Hij praatte er maar snel over heen zodat hij de man niet kwalijk hoefde te nemen dat hij hem vergeten was. 'Een klerk? We zijn deel van het koninklijke beraad doordat we allerlei administratieve taken uitvoeren voor onze oversten die direct aan de adviseurs berichten of adviseurs van de koning zijn. We zorgen dat alles georganiseerd blijft, dat dingen op hun juiste plek terecht komen en dat soort zaken. Je kunt ons hier aan herkennen.' Ed glimlachte zelfbewust en wees naar de pin die hij op zijn borst droeg. Het was een veer omcirkelt met een kroon. 'Dan weet je de volgende keer meteen dat je niet tegen een prins praat,' plaagde Ed hem.

Nieuwsgierig pakte Kain de pin tussen zijn vingers vast en bekeek hem aandachtig, terwijl zijn hoofd op volle toeren nadacht. Deze man kon nog eens heel erg belangrijk zijn voor de beweging. Als ze hem aan hun kant konden krijgen... Dan hadden ze toegang tot bijna alle informatie die over en weer gingen tussen de windstreken. 'Dat klinkt belangrijk,' grinnikte Kain oprecht, waarna hij de pin losliet en weer naar de man keek. 'In elk geval veel belangrijker dan een wachter. Het beroep is erg overgewaardeerd.' Bij het noemen van de volksuniversiteit keek Kain hem bedachtzaam aan en glimlachte hij vervolgens geruststellend. Dus daar had de man hem gezien. 'Het spijt mij. De universiteit is de enige plek waar ik zo onder indruk ben dat ik voor niets en niemand meer oog heb. Anders dan... Laten we zeggen dat ik je van nu af aan niet meer zal vergeten,' zei hij gecharmeerd, terwijl zijn ogen oplichtte bij de uitdaging. 'En hoe zou ik het precies goed kunnen maken?'

Eddard schudde zijn hoofd. 'Bij lange na niet. Ik ben maar één van de honderd.' Grinnikend ging hij terug op de stoel zitten en leunde achterover terwijl hij zijn armen over elkaar sloeg. 'Ach, ik kan het je niet kwalijk nemen. Ik was ook erg onder de indruk van die universiteit.' Hij was er meteen door gefascineerd geraakt en had wat onderzoek willen doen. Helaas had hij al te veel werk voor hem klaar liggen toen hij terug in het paleis aan kwam en sinds dien had hij niet meer uit kunnen vinden over het nieuwe instituut. Hoewel hij er wel voor zou zorgen dat hij meer wist als hij Augustus mee nam naar de bibliotheek. 'Kan ik het goedmakertje nog tegoed houden?' vroeg Ed met zijn meest vriendelijke glimlach. 'Ik wil niet meteen al mijn kaarten verspelen. Ik houd graag nog eens wat achter.'

Kain hield zijn hoofd scheef, terwijl hij nadacht over de woorden van de man. Hij besefte heel erg goed dat dit erg positief, maar ook erg negatief kon gaan uitpakken. Maar nooit was hij een uitdaging in zijn leven uit de weg gegaan, laat staan nu. 'Deal. Maar ik mag toch hopen dat ik in ruil in elk geval jouw naam mag weten?' Hij stak glimlachend zijn hand uit en wachtte geduldig tot deze geschud zou worden. 'En laten we hopen dat je mijn tegoed goed gebruikt... Ik wist trouwens niet dat klerks zo behendig zijn dat ze zich in deals met wachters kunnen praten. Een erg gevaarlijke vaardigheid,' grinnikte Kain geamuseerd. Ondertussen dacht hij verder na over de volksuniversiteit. Het was de plek waar hij de komende tijd Reihan, Escalus of andere leden van de kring zou ontmoeten. 'Wat deed je eigenlijk in de universiteit?' vroeg hij benieuwd, terwijl hij de ontmoeting voor zich probeerde te halen. Hij kon zich het echter echt niet meer herinneren en dat speet hem.

Eddard was erg tevreden te horen dat de wachter zijn deal aan nam. Hij zou er nog goed over na denken wat hij misschien een wachter kon vragen. 'Eddard Hal- Hallis,' maakte Ed er maar snel van en schudde hem glimlachend de hand. Hij gebruikte niet graag de achternaam die hij van zijn vader had gekregen. Al vaker had hij zich voorgesteld als van een andere familie. De Halley naam bracht te veel gedoe met zich mee. 'Ach, ik weet niet of alle klerken dit doen hoor. Het staat niet in ons les boek of iets.' Hij krabde aan zijn achterhoofd en wees naar zijn papieren. 'Voor werk. De bibliotheek daar heeft hele andere kennis in de boeken staan dan degene in het paleis. Bovendien dacht ik dat het paleis wellicht de catalogus van de volksuniversiteit aan kan sterken.' Ed had het al geopperd bij één van de bibliothecarissen, maar zij had hem hard uitgelachen. Ze zouden hun waardevolle en uiterst zeldzame boeken niet zomaar uitlenen aan zoiets volks. 'En jij? Wat doet een koninklijke wachter daar?' Nieuwsgierig bekeek hij de man en schudde toen grinnikend zijn hoofd. 'Sorry, je naam. Ik vraag er niet eens naar. Hoe heet je?'

Kain grinnikte zacht, maar met een trieste ondertoon. 'Succes met dat. Ik denk dat je erg diep in je boeken moet zoeken om momenten te vinden dat de adel hun rijkdommen en privileges met het volk heeft gedeeld. Laat staan hun kennis.' Bij de Goden, hij kon niet eens lezen of schrijven, net zoals al zijn vrienden in het Zuiden. Het was niet aan het lage volk om veel talenten te hebben: ze moesten enkel hard kunnen werken. Toen de man zijn hand schudde, kuchte hij zacht. 'Ik ben Kain... Kain Dayne.' Het was een typische familienaam die onder de boeren voorkwam en het was dus ook niet zijn favoriete bezigheid om met zijn familienaam rond te strooien, vooral niet tegenover geleerde klerken. 'Het was puur nieuwsgierigheid en een verlangen om elke plek in de stad te kennen. En ik- ik wilde nog een brief op de post doen. Ze hebben de snelste vogels in het postbureau van de universiteit.' Dat laatste punt was nog niet eens gelogen. Hij had inderdaad een brief met geld gestuurd naar zijn zuster. Het was zijn hele maandloon geweest en de rest van de dagen tot zijn loon had hij op droog brood en water geleefd. Zo ging het er nu al twee lentes aan toe.

Ed hoorde de woorden over de adel van Kain met moeite aan zonder er op te reageren. In het Zuiden was hij vele malen in discussies geraakt met andere leden van de adviesraad. Daar hadden ze echter altijd geweten dat hij een Halley én Rabbion was en dat had dat soort discussies erg gestuurd of zelfs onmogelijk gemaakt. 'Kain,' herhaalde Ed met een scheve glimlach. Zijn achternaam klonk hem als een echte Zuidelijke familie. 'Elke plek in de stad? Dat is nogal eens een hele klus.' Hij had zelf Evenfall nog maar amper uit kunnen pluizen. Er was te veel werk geweest en bovendien was het paleis alleen al zo groot dat hij daar al veel tijd nodig had gehad om zijn weg te vinden. Bovendien kon hij ook niet zomaar de stad in. Hij stond te dicht bij de koninklijke kringen en had dus te makkelijk toegang tot informatie om zomaar te mogen gaan en staan waar hij wilde. Gelukkig waren ze niet erg streng met klerken en kwam het er veel al op neer dat ze slechts moesten noteren wanneer hun vrije dagen waren en of ze die dan in de stad spendeerden. Eddard wilde Kain om meer vragen maar zag achter hem dat zijn mede bewaker inmiddels geen vrouwelijke afleiding meer had en met een frons naar hen keek. 'Is het oké dat ik zo maar met je praat? Ik wil je niet in de problemen brengen.'

'Een hele klus, maar niet onmogelijk,' wierp Kain met een glimlach terug, terwijl hij om zich heen keek. 'En nu zelfs ook het paleis. Mijn zuster gaat niet geloven wat ik allemaal mee maak.' Hij herinnerde zich nog goed hoe hij voor het eerst in Lorath kwam toen hij vijftien lentes oud was. Hij had nog nooit iets zo iets groots en druks in zijn leven gezien en de eerste weken kon hij dus ook niet goed zijn plek vinden. Datzelfde had hij ook in Evenfall gehad. Zijn zuster echter was nog nooit buiten hun dorp en naburige (kleine) stad geweest. Toen Ed opmerkte dat zij wellicht hun gesprek moesten staken, keek Kain over zijn schouder en kruiste zijn blik die van de verward kijkende wachter. Onrustig kuchte hij en knikte hij kort naar Kain. 'Misschien is dat wel een beter idee,' zei hij oprecht, ondanks dat het met tegenzin ging. Dit was het meest opwindende en interessante wat hem in twee weken was overkomen. Met een glimlach liep hij naar achteren en nam hij zijn plek weer in, zonder zijn blik op Ed te verbreken, enkel door kort te kijken naar de andere wachter. Die was inmiddels weer met zijn eigen zaken bezig en met een geamuseerde grijns richtte hij zich weer op de klerk.

Eddard keek met lichte teleurstelling toe hoe de wachter inderdaad terug op zijn plek ging staan toen hij zijn zorg uit had gesproken. Iedereen die in het paleis werkte wist dat ze op hun hoede moesten zijn. Toch vond hij het erg jammer dat hij zijn gesprekspartner moest laten gaan. Hij had willen vragen naar de zus die hij net had genoemd. Aarzelend bleef hij aan zijn tafeltje zitten, maar kon daar niets doen met gebroken glazen en ongesorteerde papieren. Uiteindelijk stond hij op, stopte zijn papieren stevig onder zijn arm en liep op Kain af. Met een knikje en een vriendelijk lachje begroette hij de andere wachter, maar richtte zich toen volledig op de man die hij zojuist had leren kennen. 'Ik heb belangrijke informatie bij me en realiseer me net dat het misschien een goed idee is om een getraind wachter me te laten escorteren door het paleis. Dit mag niet zomaar in jan en allemans handen terecht komen en moet bovendien afgeleverd worden bij de koning hemzelf. Mag ik om een escort vragen?' Ed's toon was formeel en beleefd, maar enthousiast schoten zijn wenkbrauwen de lucht in en wachtte hij de reactie van Kain af.

Kain keek afwachtend af hoe Ed, in plaats van verder te gaan met zijn werk, opstond en naar hem en de andere wachter toe kwam lopen. Zijn woorden verbaasde hem initieel, maar al snel moest hij een glimlach onderdrukken en knikte hij kort. 'Uiteraard zal ik u escorteren.' Hij wierp een blik op de andere wachter, ontving zijn korte knik en gebaarde vervolgens dat Eddard de weg moest leiden. Zo liep hij achter de klerk aan en liet hij het terras achter zich. 'Dus, lopen we naar de koning toe of jouw vertrekken? Want ik weet niet of ik het aan kan om Zijne Majesteit in levende lijve te ontmoeten en er modderig uit te zien met twee vieze dolken,' grinnikte hij zacht, maar hard genoeg zodat Eddard hem zou horen. Ondertussen keek hij ook naar de resten van zijn glazen en kuchte hij beschaamd. 'Als je wilt, dan kan ik de reparatie van de glazen wel betalen. Ik ken wel een winkeltje in de stad die het binnen een dag gerepareerd kan hebben.' Het zou waarschijnlijk meer dan zijn maandloon zijn - die hij gedeeltelijk ook naar zijn zuster stuurde - maar dan had hij zelf beter op moeten letten.

Eddard glimlachte toen zijn aanbod werd aangenomen en liep de wachter vooruit richting zijn vertrekken. 'Wel, we gaan zeker niet naar de koning. Hij vilt ons levend als ik nu op kom dagen.' Geen enkel stuk perkament in zijn stapel was eigenlijk bedoeld specifiek voor de koning. Ze moesten gewoon bij zijn overste terecht komen. Hij zou nooit zelfs iets overhandigen aan de koning. Bovendien had hij de man die toch echt familie was nooit werkelijk gesproken. Hij herinnerde zich dat hij als kleine jongen hier ooit gespeeld had, maar het was nou niet dat hij zomaar een gesprek met de machtigste man van het land kon hebben. Eddard wist echter ook niet of hij Kain wel mee moest nemen naar zijn vertrekken. De man zou meteen vragen gaan stellen bij zijn kamers die toch echt groter waren dan van andere klerken en in een heel ander deel van het paleis waren. Renee had hem overtuigd iets in gebruik te nemen dat dichter bij haar was dat ze elkaar toch net wat makkelijker konden zien. Hij had zijn zuster zoiets simpels niet willen weigeren, zeker nu niet. 'Oh, maak je geen zorgen. Ik heb nog een paar als reserve. Bovendien kan ik ze in het paleis laten maken. Er zijn nogal wat klerken die met glazen rondlopen,' vertelde Ed met een geruststellende glimlach.

Kain haalde opgelucht adem bij het horen dat ze niet langs de koning gingen. De meest uiteenlopende verhalen gingen rond over de koning in Tarth en hij wist niet wat hij wel en niet moest geloven. Zelfs Reihan en Escalus hadden geen eenduidig beeld bij de koning. Het was nu echter zijn taak om dat wel te krijgen en door te spelen aan zijn vrienden. Vervolgens haalde hij opnieuw opgelucht adem, toen Ed zei dat hij ze zelf wel kon laten repareren. Kain had namelijk niet geweten hoe hij zoveel geld opzij kon zetten en tegelijkertijd zichzelf en zijn zuster ook kon onderhouden. Over zichzelf maakte hij echter geen zorgen - hij kon wel een tijd zonder wijn of zacht brood - maar zijn zuster lag ingewikkelder. Toen hij de hoek om draaide en vervolgens zijn gezaghebbende richting hem en Eddard zag lopen, pakte hij de arm van de klerk vast en duwde hij hem zo haastig, maar ook zo zorgzaam mogelijk achter een pilaar, zodat ze uit het zicht waren. 'Laat me alsjeblieft zo egoïstisch zijn dat ik geen zin heb dat mijn gezaghebbende mij een rotklusje geeft en jou vervolgens verder escorteert,' zei hij zacht, terwijl hij voorzichtig langs de pilaar keek om te zien of de vrouw langs was gelopen.

Eddard had het altijd verschrikkelijk gevonden om die idiote leesglazen te moeten dragen, maar hij had ze al als jongetje gehad. Toen had zijn moeder al snel ondervonden dat Ed niet het meest zorgvuldige kind was en zijn glazen maar vaak genoeg verloor of brak. Het had ze veel geld gekost om ze steeds te moeten vervangen dus had Ed wel geleerd om beter met zijn spullen om te gaan, maar soms gebeurde het toch echt gewoon. Eén keer was zijn vader flink tegen hem uitgevallen toen hij weer eens een paar glazen in tweeën had weten te breken. Het was zijn oudere broer Liam die toen de situatie had gered door de twee delen snel terug aan elkaar te maken. Ed had het toen maar met een scheve bril moeten doen voor manenlang tot zijn vader zich er eindelijk overheen had kunnen zetten. Hij was zo in gedachten verzonken terwijl ze door de gangen slingerden dat hij geheel overrompeld werd toen hij plots een hoek ingetrokken werd. Verrast voelde hij het koude marmer van de pilaar en het warme lichaam van Kai en probeerde eveneens om de pilaar te kijken. 'Is ze weg? Ik heb namelijk absoluut geen zin door háár geëscorteerd te worden. Ze heeft met al eens de bibliotheek uit gegooid omdat de bibliothecaris over me klaagde,' gaf Ed grinnikend toe.

Kain keek nogmaals langs de pilaar om te zien of de vrouwelijke lijfwacht voorbij was gelopen. Omdat hij nog geen zin had om de positie te verlaten waarin ze zaten, hield hij een vinger voor de lippen van Ed en keek hij hem geamuseerd aan. 'Je praat teveel. Ze is er bijna langs.' Het gaf hem de kans om de klerk nog eens goed te bekijken. Nu hij hem zo zag, verbaasde het Kain dat hij hem was vergeten. Hij was vast zo erg in de ban geweest van de beweging en de ontmoeting met Reihan en Escalus dat hij vast meer mensen had gesproken en er nu geen herinnering meer aan had. 'En wat voor dingen doe je dan in die bibliotheek dat de bibliothecaris over je klaagt?' vroeg hij benieuwd, waarna hij nogmaals keek en nu dan echt oprecht moest vertellen dat de vrouw langs was gelopen. 'De kust is trouwens veilig.' Hij zette een stap van de man weg, maar bleef hem aan kijken. Hij wist niet hoe hij de dag zo erg naar zijn hand had kunnen zetten dat hij samen met een andere man achter een pilaar was beland. 'Het spijt me dat ik je mee trok, trouwens,' merkte hij verontschuldigend op. Soms kende hij zijn krachten niet en hij hoopte dan ook dat hij de man niet pijn had gedaan.

Ed hield abrupt zijn mond toen de vinger voor zijn lippen verscheen. Ongeduldig keek hij ook naar de wachter tot hij aan zou geven dat de vrouw weg was. Met een grijns wachtte hij op het verlossende woord, hoewel hij zich totaal niet ongemakkelijk voelde in het nabij zijn van Kain. 'Wat ik zoal doe? Niet veel bijzonders als je het mij vraagt. Ik vind in slaap vallen in een hoek van de bibliotheek niet echt een probleem of het uitroepen in frustratie als mijn inkt omvalt of het aanknopen van gesprekken met wie er dan ook in mijn buurt zit. Maar blijkbaar is de bibliothecaris me helemaal beu.' Ed wist nu wel beter en vermeed de bibliotheek als zijn nemesis aanwezig was. Hij kon nooit rustig zitten te werken als de bibliothecaris er ook zat. Gelukkig had zijn overste net zo een grote hekel aan die zuurpruim. 'Geen probleem hoor. Ik vind het niet erg hardhandig aangepakt te worden door mannen met zwaarden,' merkte Eddard grinnikend op. Het was al weer even geleden dat hij zijn gladde praatjes kon gebruiken zonder enige schaamte of zorgen.