Slaapkamer van Henry en Willa

Henry viel stil toen hij hoorde hoe zijn beslissing blijkbaar al het paleis door was gegaan. Hij wist dat er geruchten waren, maar niet dat zijn zoons al allemaal keuzes hadden gemaakt. En niets hadden laten weten. Toen Willa van hem weg liep, draaide hij zich ook van haar af en staarde hij naar de grond. 'Waarom heb je niets gezegd?' zei hij na een tijdje, waarna hij een glas wijn van de tafel pakte en deze in paar slokken op dronk. Hij snapte niet dat ze hem al zo lang had vermeden, terwijl ze al wist wat hij zou gaan zeggen. Haar laatste woorden brachten hem nog het meest van zijn a propos en met een verbaasde blik keek hij zijn vrouw aan. 'Ik gun je zoveel meer,' zei hij zacht, terwijl hij moeizaam slikte. 'Weg uit dit paleis, jouw broer zien, met de paarden rijden- en de wereld zien met de jongens.' Met een verslagen blik nam hij plaats op een stoel en wreef hij met zijn hand langs zijn baard. Hij had de moeite niet genomen om zich de laatste tijd te scheren. 'Ik had Tobias zoveel meer gegund. Ik hoor in dat bed te liggen.'

Willa hoorde de vraag met een lege blik aan. 'Waarom heb jij zo een grote beslissing genomen zonder het er met mij of je zoons over te hebben?' Ze had nog altijd geen begrip voor zijn keuze om zoiets groots op de schouders van zijn zoon te gooien en het zo maar mee te delen met haar, terwijl ze het er nooit zo over gehad hadden. Ze zag toe hoe op de stoel ging zitten, maar kon zichzelf er niet toe brengen op hem af te stappen of hem vast te houden. Er stond zoveel tussen hen dat ze op het moment niet kon overbruggen. 'Het gaat er niet om wat je ons zou gunnen. We kunnen onze eigen keuzes maken. De jongens zijn nu oud genoeg en ik ben zeker altijd bekwaam geweest om mijn keuzes te maken.' Met een zucht ging ze zelf aan de eettafel zitten en gaf ze iets toe dat ze nog maar weinig uitgesproken had. 'Je bent niet de enige die me in dit paleis heeft gehouden. Ik heb ook mijn eigen vrijheid belemmerd.' Zijn laatste woorden raakten haar en ontzet keek Willa haar man aan. 'Nee, Henry, nee, helemaal niet. Niemand hoort in dat bed te liggen. Maar het gebeurt en we zijn er al jaren lang op voorbereid. We hebben altijd geweten dat Tobias' gezondheid problemen op ging leveren.'

Henry keek op naar zijn vrouw en voelde hoe zijn gezicht hard werd. 'De jongens voelen zich dan verplicht om hier te blijven. Dat is hoe ik ze opgevoed heb en dat is fout. Ik wil dat ze gewoon weggaan, ooit. Ze kunnen niet wegkwijnen in dit paleis. Ze zullen er niet de vrijheid en liefde vinden die ze in de rest van het land zullen vinden.' Hij keek toe hoe zijn vrouw naast hem kwam zitten en voordat ze haar hand weg kon trekken, legde hij de zijne op de hare met een intense blik. Hij wist niet waarom hij nooit eraan had gedacht dat zijn vrouw bij hem zou blijven. Het voelde alsof hij haar tientallen keren had teleurgesteld sinds ze hier waren komen wonen. 'Het voelt alsof ik er nooit op voorbereid kan en zal zijn,' zei hij zacht, terwijl hij voelde hoe zijn ogen waterig werden. 'Als ik mijn leven voor die jongen zou kunnen geven, dan zou ik het doen. Voor al onze jongens. Ook voor Guila. En voor Adrian, ondanks dat ik hem een ander idee heb gegeven.'

Willa haalde haar schouders op en legde haar handen plat op tafel op de koelte van het hout te voelen. 'Ze voelen zich niet verplicht hier te blijven. Ze weten gewoon niet beter. Je hebt ze opgevoed hier te wonen en ze konden niet anders dan dit hun thuis maken. Natuurlijk gaan ze dan niet zomaar weg. Bovendien zijn ze allen trouw aan elkaar. Augustus denkt er niet aan om zijn oudere broer achter te laten zonder geneesmiddel. Tobias en Renee zien geen manier waarop ze zouden kunnen reizen zonder pijn, fysiek en mentaal als het mis zou gaan.' Ze keek naar de hand die op de hare lag en zuchtte diep. Stevig greep ze zijn ruwe, gerimpelde handen vast. Geroerd door zijn woorden sloot ze haar ogen en legde ze haar hoofd op hun handen. 'Waarom zeg je hen dat dan niet? Waarom laat je ze niet zien dat je van ze houdt, Henry? Waarom beveel je ze dan weg te gaan?' vroeg ze jammerend. Willa kon gewoon niet begrijpen waarom hij die keuzes maakten. Ze wist dat hij probeerde te doen wat het beste voor ze was, maar hoe kon het toch dat hij er zo naast zat te denken dat dit was wat zijn familie wilde?

Henry had zijn schouders laten hangen in een verslagen gebaar en staarde naar de handen van Willa die de zijne stevig omklemden. 'Mijn moeder heeft er alles aan gedaan om ervoor te zorgen dat ik niet opgesloten zat binnen vier muren, omdat ze wist hoe ongelukkig ze mij zou maken. En nu heb ik- Met de jongens-' Hij sloeg kwaad op tafel met zijn vrije vuist en sloeg vervolgens dezelfde hand over zijn ogen heen, zodat zijn vrouw niet zou zien hoe er een traan uit zijn goede oog ontsnapte. Hij kon zich niet herinneren wanneer de laatste keer was dat hij in dezelfde week tweemaal had gehuild. Het was waarschijnlijk het moment geweest dat zijn moeder in koelen bloede was gedood. 'Ik weet niet hoe ik alles goed kan maken,' stootte hij met geknepen stem uit. 'Je had de blik op Adrians gezicht moeten zien... Er zijn geen woorden of daden die dat ooit nog goed zullen maken. En de tweeling - ik heb ze al zo lang niet meer gesproken. Ik weet het gewoon niet meer. Ren helpt mij normaal met dit, maar hij is er ook niet meer. Verdomme!'

Willa schrok van de klap op tafel en kon toen haar eigen tranen maar moeilijk tegen houden. Ze had zich zo goed mogelijk groot gehouden bij haar jongens. Het was Ren bij wie ze de laatste keer haar emoties had laten gaan toen hij had verteld van zijn vertrek. Ze was zo ontzettend blij voor hem geweest dat hij een weg uit het paleis had. Ze zou hem zo gaan missen. En nog meer dan dat begreep ze toen des te meer dat ze zelf vast zat hier. Nooit zou ze weg gaan als Henry er nog was. Ze beet op haar lip om het trillen tegen te gaan en trok haar handen terug zodat ze samen kon vouwen in haar schoot. 'Praat dan alsjeblieft met ze. Henry, práát met ze. Ook al kunnen ze het je misschien niet vergeven laat ze dan niet beslissingen maken zonder dat je je hen hebt gezegd dat het je spijt. Ik-' Ze wierp haar blik op en schudde haar hoofd alsof ze de Goden wilde smeken om haar de goede woorden te geven. Ze besloot op de andere woorden van hem in te gaan. 'Ren helpt je nog altijd ook al is hij niet hier. Hij heeft je zoveel meegegeven door een vriend te zijn en je zoveel mogelijk met beide benen op de grond te houden. Hij is een deel van je, Henry. En als je misschien geen vertrouwen meer hebt in jezelf, misschien- misschien moet je dan zoeken naar alles dat je aan Ren doet herinneren. Of aan Edmund of aan Iwone.' Met een wanhopige blik keek ze haar man aan.

Het noemen van zijn beste vriend, zijn broer, liet een traan uit zijn oog ontsnappen. En nog eentje bij het noemen van zijn vader en bij zijn moeder, die allebei door geweld om het leven waren gekomen. Iets waar hij zijn vrouw en kinderen altijd voor had willen beschermen, maar daarin hopeloos en ernstig doorgeslagen was. 'Hoe ouder ik word, hoe moeilijker ik het vind om Edmunds gezicht te herinneren,' begon hij zacht. Het portret van zijn biologische vader hing levensgroot in zijn werkkamer, maar hij had niet zoiets van Edmund. Zijn echte vader. Hij moest het doen met de herinneringen. 'Ik zal met de jongens praten,' beloofde hij uiteindelijk. 'Zo snel mogelijk. Ik wil Adrian en Iwan niet net mislopen als ze hun eigen weg in slaan. En ik wil niet dat Tobias- wat er ook gebeurt, ik wil niet dat het gebeurt als ons gezin nog in stukken uit elkaar ligt.' Voorzichtig legde hij zijn handen op de wangen van zijn vrouw en liet zijn voorhoofd zacht tegen de hare rusten, waarna hij zijn ogen sloot. Er was nog een onderwerp waar hij erg tegenop keek om over te praten. Hij wist ook niet goed hoe hij erover moest beginnen, dus leek het hem het beste om het maar gewoon uit te spreken. 'Ik wil gaan aftreden.'

Willa schoof haar stoel dichter naar die van Henry toe en luisterde geroerd naar zijn woorden. De manier waarop Henry van zijn ouders beroofd was, had haar er toe gezet dat ze zichzelf gelukkig prees met het afscheid dat zij van haar beiden ouders had kunnen nemen. Wellicht was ze niet aan haar moeders zijde geweest toen zij overleed, maar ze waren daar altijd al op voorbereid geweest. Tevens had ze dat nu ook vaak in haar hoofd als ze aan Tobias dacht. In ieder geval begreep ze heel goed de pijn van het vergeten en natuurlijk ook de angst om dat vergeten te ervaren. Met een waterige glimlach hoorde ze de belofte van Henry aan. Ze wilde hem net vertellen dat het nog niet te laat was, maar liet de voor nu eens aangename en rustgevende stilte tussen hen in hangen terwijl ze zijn fysieke nabijheid in zich op nam. Toen haar man weer sprak keek Willa hem vol ongeloof aan en had ze geen enkel woord paraat. Stilletjes hield ze zijn blik vast en voelde ze zich plots zo licht. Ze kon die vreemde ervaring niet plaatsen en bleef Henry maar zwijgend aan kijken tot hij meer uit zou leggen.

Toen Willa niet op hem reageerde, besloot hij maar om door te praten. 'Ik zat er al even over na te denken, vooral toen Ren vertelde dat hij zou gaan stoppen. En ik- ik kan niet met iemand anders werken dan met Ren. En nu met de jongens... Ik heb gezegd dat ik wil dat ze het paleis verlaten. Maar ik heb nooit gezegd dat ik niet met jullie mee ga...' Hij pakte de handen van zijn vrouw vast en drukte zacht zijn lippen tegen haar vingers, terwijl hij afwachtte wat ze zei zeggen. Hij was helemaal klaar met het koningsschap en hij kon de functie opzeggen wanneer hij wou, maar dan was er nog het probleem van opvolging... Zijn oudste zoon was ziek, de tweeling had nooit blijk gegeven dat ze de functie wilden en hij stond op slechte voet met zijn jongste zoon. Maar het was wel het proberen waard... 'Ik zal ook met de jongens spreken over opvolging en of ze wellicht nog mensen weten die ervoor geschikt zijn.'

Willa had er nooit bij stil gestaan dat Henry er wellicht over na had gedacht om zijn troon af te staan. Toen Tobias haar vertelde dat zijn vader wilde dat zijn familie het paleis uit ging had Willa niet alleen aan haar eigen gezin gedacht, maar ook aan het volk als een eenzame koning verder zou regeren. Misschien vond ze zichzelf geen koningin, toch dacht ze dat haar rol cruciaal was in het behoeden van haar man en de fouten die hij kon begaan, samen met Ren in ieder geval. Bovendien was het nooit in haar opgekomen dat Henry met háár mee zou gaan. Het was immers altijd andersom geweest. Overrompeld door dit nieuwe idee knikte ze slechts als een antwoord en worstelde met haar woorden. 'Ja- ja, je zou met ze moeten praten. En-' Voor een tweede keer voelde ze haar wangen nat worden en hield ze zich goed vast aan Henry. Ooit had ze nog durven fantaseren over het moment dat ze zouden kunnen sterven als man en vrouw en niet als koning en koningin. Dat was het enige waar ze nog op gehoopt had, dat Henry eerder zijn kroon over zou geven aan een ander dan dat de dood hem zou nemen. Maar de laatste jaren had hij zo intens geleken, zo gezet op het voltooien van zijn rol als koning, tot Tobias ziek was geworden. Ze had de fantasie echter allang gewist uit het dromen.

Henry keek mijn pijn in zijn hart toe hoe de tranen over Willa's wangen stroomden en hoe geëmotioneerd ze raakte door zijn woorden. Met wat moeite nam hij haar op zijn schoot, zodat hij haar stevig vast kon houden en hij zacht met zijn handen geruststellend langs haar rug en haren wreef. 'En dan zoeken we een huisje,' zei hij zacht, 'ver weg van Evenfall. Zodat we in rust oud kunnen worden. Samen. Ik hou van je Willa en ik zou je nooit alleen weggestuurd kunnen hebben. Alleen- alleen als je dat zou willen, natuurlijk,' zei hij ietwat twijfelachtig. Hij wist niet waarom hij onzeker was geweest over het feit of zijn vrouw nog wel bij hem wilde zijn. Of ze niet een betere man kon vinden, die beter voor haar zorgde dan dat hij ooit had gedaan. Iemand zoals Ren. 'En misschien kunnen we een manier vinden om Tobias en Renee met ons mee te nemen, zodat we- we Tobias kunnen helpen in de laatste periode. En de jongens willen vast ook wel langs komen.' Hij zuchtte diep en drukte zacht zijn lippen op haar schouder. 'Ik moet nog wel een opvolger zoeken.'

Willa liet zichzelf door Henry troosten en leunde tegen hem aan om zijn verzachtende woorden aan te horen. 'Henry, natuurlijk wil ik dat. Ik houd van je, zo veel dat het niet altijd goed voor mij of voor ons is geweest.' Ze keek hem door haar tranen aan en glimlachte ernstig. 'Maar ik houd van je en ik kan het me niet voorstellen om zonder je te leven.' Willa was daar altijd ontzettend bang voor geweest, dat er iets zou gebeuren waardoor ze het echt niet meer kon veroorloven om bij hem te blijven. Er waren wel zeker momenten geweest waarop ze dat gedacht had. Toch was er dan altijd wel iemand of iets geweest dat haar had laten blijven. Vaak waren dat de kinderen geweest. 'Dat klinkt goed. Misschien moeten we eens met de geneesheren praten om te vragen wat ze ons aan kunnen raden. Het zal Tobias vast goed doen wat zee- of boslucht te kunnen ruiken.' Willa keek naar haar man en gleed teder met har vingertoppen over het lapje voor zijn slechte oog. Ze zuchtte en knikte. 'Misschien is het tijd om de andere landheren en vrouwen hierheen te halen en het te bespreken.'

Henry knikte instemmend en drukte zacht een kus op haar wang. 'Ik zal meteen brieven laten sturen aan de landheren en -vrouwen, zodat we zo snel mogelijk een vergadering kunnen plannen. Maar ik wil eerst de jongens gesproken hebben voordat ik al die mensen hier naartoe laat sturen.' Hij wilde de inbreng en ideeën van zijn zoons en dochter horen, voordat hij het met de andere adel zou bespreken. Hij wilde voor eens nu niet achter de ruggen om van zijn familie handelen. 'En we kunnen morgen ook vragen of de geneesheren bij Tobias langs willen komen, zodat we met hem kunnen bespreken wat de beste opties zijn. En wat reële opties zijn.' Henry had zijn vrouw weer op een eigen stoel gezet en knielde zelf met wat moeite voor haar neer. 'Ik hou ook van jou, Willa. Meer dan dat ik ooit heb laten zien of heb kunnen beschrijven. En ik kan mij niets mooiers voorstellen dan dat we samen oud worden in een klein huisje ergens in Tarth.' Hij pakte zacht haar kin vast en drukte zo een tedere kus op haar lippen. 'Maar laten we het eten niet koud worden. Tast toe, Will.' Met wat hulp van zijn vrouw kwam hij weer overeind, waarna hij naast haar plaats nam en aan het eten begon.

Willa was tevreden met de stappen die hij nu besloot te nemen. Ze zouden wat tijd hebben om met het gezin samen tot beslissingen te komen terwijl de betreffende belanghebbenden vanuit heel Tarth naar Evenfall zouden reizen. Ze had haar armen op zijn schouders gelegd toen hij voor haar neer knielde en kuste hem teder op zijn voorhoofd voor Henry haar kuste. 'Dat is het enige wat ik ooit verlangd heb,' zei ze zacht waarna ze hem aan zijn handen overeind hielp. Ze richtte zich zoals Henry voorstelde op het diner. Plots smaakte het eten dat ze zo lang maar met tegenzin naar binnen had gewerkt een stuk beter. Ze voelde zelfs dat ze meer energie had om dit alles in goede banen te gaan leiden. Als dit het laatste was wat ze als koningin zou doen, zou ze haar best er voor doen. Daarna konden ze namelijk tijd compleet voor hunzelf en de kinderen nemen. Het zou wel goed gaan komen.