Offerfeest - het plein

Nieuw

Adrian had het geweldig gevonden dat hun moeder hem en zijn broers mee nam naar het feest en bovendien waardeerde hij het enorm dat ze echt had geprobeerd om hen niet te erg op te laten vallen. Er waren instructies gegeven aan de helft van de wachters om in burgerkledij gekleed te komen en de andere helft hield afstand. Toch was Adrian nerveus voor wat er misschien kon gebeuren, voor zijn moeder en voor zijn vader. Hij was lang niet zo zorgeloos als zijn broers leken te zijn. Hij zag juist Iwan de dansvloer op gaan met Nadine, Gus zat vast ergens aan de zijkant te genieten van het uitzicht en als hij het goed had gezien was Tobias met hun moeder gaan dansen. Zelf stond hij halverwege in de menigte, maar ging er niet echt in en keek onbesloten naar de menigte.

Henry had uiteindelijk ook besloten om naar het feest te gaan. Gewapend met enkele soldaten om hem heen liep hij dan ook richting het plein toe. Ondanks dat het erg gevaarlijk voor hem was om zo in het openbaar te verschijnen, dacht hij dat het deze keer wel kon. Het was geen aangekondigd bezoek en hij was geflankeerd door genoeg soldaten. En ondanks dat hij zo onopvallend bij het plein wou aan komen, was het bijna onontkoombaar dat hij opgemerkt zou worden. Al snel draaiden veel hoofden zich naar hem toe en zweefde zijn naam in de menigte. Met zijn handen gebaarde hij dat ze door moesten feesten en een kleine glimlach had hij op zijn gezicht. Al snel zag hij zijn jongste zoon in de menigte staan en liep hij op hem af. Met een glimlach legde hij zijn hand op zijn schouder. 'Heb je het naar je zin?'

Adrian was zo in zijn eigen wereld dat hij op schrok van de hand op zijn schouder en vlug draaide hij zich om om zijn vader te zien. Hij glimlachte blij verrast. 'Ja, jawel.' Zijn broers hadden al een weddenschap op gezet of hun vader echt wel zou komen. Ze hadden er een grap van gemaakt, maar Adrian vond het lang niet zo amuserend. Het was heel logisch als hun vader niet was gekomen. Er was altijd wel werk en met zo veel mensen wist je nooit wat er te gebeuren stond. 'Fijn dat je er bent, pap. Is het werk een beetje afgekomen?' Geïnteresseerd keek Adrian zijn vader aan. Hij probeerde altijd op de hoogte te zijn van wat hij deed, welke afspraken hij had, wat er gaande was in Tarth en ga zo maar door. Helaas was hij nooit meegevraagd naar de belangrijkste afspraken, maar als er een bespreking was waar hij bij kon zijn, dan stond hij altijd wel ergens in een hoek mee te luisteren.

Henry hield zijn hand op de schouder van zijn zoon en keek hem met een glimlach aan. Al sinds de geboorte van Adrian had Willa volgehouden dat hun jongste zoon bijna een replica van Henry was. In alles leken ze op elkaar, enkel zijn glimlach was typisch die van Willa. Hij wist nog goed hoe zijn teleurstelling om een dochter snel was verdwenen door de glimlach die Adrian al vroeg als baby op kon brengen. 'Werk komt jammer genoeg nooit af,' grinnikte hij, terwijl hij de menigte af speurde naar Willa en zijn andere zoons. Zo onopvallend mogelijk gebaarde hij naar enkele wachters dat ze op zijn familie moesten letten en richtte zich vervolgens weer op zijn zoon. 'En hoe gaat het met jou? Heb je al iemand zover gekregen om met je te dansen?'

Adrian knikte begrijpelijk en glimlachte. Er was inderdaad altijd wel wat te doen. Het was een stomme vraag van hem, aangezien hij het antwoord echt wel wist. 'Oh, nee, ik heb het nog niet echt geprobeerd.' Schaapachtig lachend wreef hij door zijn warrige haar en keek naar zijn vader. Hij zag het niet echt zitten om zomaar op iemand af te stappen en die persoon om een dans te vragen. Misschien als het Erin was kon hij haar vragen, maar haar had hij nog nergens gezien en verder zou hij niet weten wie er wel voor open stond. 'Dank je, trouwens,' begon Adrian om het onderwerp te veranderen. 'Dat we dit kunnen doen. Toby en Gus en Iwan en mam gaan je vast niet bedanken, dus ik zeg het maar van ons allemaal. Ik zou maar met mam dansen vanavond.' Hij glimlachte nogmaals naar zijn vader en sloeg vervolgens zijn armen over elkaar.

Henry keek zijn zoon verbaasd aan na zijn woorden en glimlachte vervolgens geruststellend. Het deed hem goed om te horen dat zijn zoon zo blij was dat hij naar het feest kon. Misschien had hij de laatste jaren zijn zoons wel echt te streng en voorzichtig opgevoed. Per slot van rekening was zijn oudste zoon alweer dertig lentes oud! 'Jullie verdienen dit,' zei hij uiteindelijk maar. Het was niet dat hij volledig achter dit plan stond, maar dat hoefden zijn zoons niet te weten. 'En ik zal zeker zometeen een dans wagen met je moeder. Maar eerst koop ik iets voor je!' Henry nam zijn zoon mee naar één van de kraampjes en kocht twee mokken met wijn. Daarbij kocht hij ook wat om te eten en gaf vervolgens een deel aan zijn zoon. 'Waar komt die troubadour vandaan?' vroeg hij, nadat hij een tijdje had staan luisteren. 'Hij mag ook weleens in het Westen komen optreden.'

Adrian haalde wat onverschillig zijn schouders op, maar glimlachte wel. Het was inderdaad wel weer eens tijd dat ze ergens mee naartoe werden genomen. Het was begrijpelijk dat het veiliger was om binnen Evenfall te blijven en tussen dikke stenen muren en omringd door wachters en mensen die je vertrouwde. Enthousiast volgde hij zijn vader en probeerde de blikken die op hen geworpen werden maar wat te negeren. Toch was hij zich ontzettend bewust van zijn voorkomen en van zijn houding. Hij rechtte zijn rug en stopte zijn krullen achter zijn oren. 'Ik geloof dat hij oorspronkelijk uit Quandaï komt. Hij speelde net ook een nummer in een taal eigen aan een regio in Quandaï. Ik geloof dat het een noordelijke taal is.' Adrian had geïnteresseerd naar de tekst staan luisteren, maar hij verstond alleen het standaard Quandaïs en niet de dialecten. 'We zouden hem uit kunnen nodigen. Ik weet zeker dat Sibel of Naya wel weten waar we hem kunnen vinden.'

Henry dronk van zijn wijn en luisterde aandachtig naar de troubadour. 'Misschien kunnen we hem wel vragen als de delegatie uit Quandaï komt. Dat zullen ze vast op prijs stellen, dat we ook aan hun cultuur hebben gedacht,' mompelde Henry, terwijl hij zijn zoon kort bekeek. Hij herinnerde zich de woorden van zijn vrouw en besloot om er maar eens op door te vragen. 'Ik merkte de laatste tijd dat je geïnteresseerd was in de besprekingen. Lijkt het je wat om de komende tijd er vaker bij te zitten?' vroeg hij zo nonchalant mogelijk, terwijl hij de laatste slokken van zijn wijn dronk. Misschien dat Tobias dan eindelijk wat gemotiveerder en enthousiaster zou worden.

Geïnteresseerd keek Adrian naar zijn vader. 'De delegatie komt echt? Ik dacht dat het bezoek uitgesteld was tot een nog nader te bepalen moment?' Het ging al een tijdje rond dat er wellicht persoonlijk berichten overgebracht zouden worden uit Quandaï. Adrian had geprobeerd om er meer te weten over te komen door Ren er naar te vragen, maar die had er maar weinig over willen zeggen en toen hij het Tobias vroeg had hij zijn schouders onverschillig op gehaald. Verbaasd nam Adrian zijn vader in zich op. 'Heel graag, vader.' Hij wist verder niet wat hij moest zeggen. Het voorstel leek zo ineens uit de lucht te komen vallen, dat het hem overrompelde. Tevreden dronk hij nog wat van zijn wijn. Ergens dacht hij dat hij wellicht zijn moeder te danken had hiervoor. Een paar dagen geleden had ze hem nog eens aangespoord om zijn verlangen om bij de vergaderingen te mogen zitten uit te spreken tegen zijn vader. Adrian had het echter geen goed idee gevonden om te gretig te lijken.

'We hebben alles kunnen afronden. De delegatie zal komende lente komen voor een bezoek aan Evenfall.' Hij was er erg trots op dat hij het land had kunnen overtuigen om opnieuw naar hun vredesverdracht te kijken, zodat ze deze konden aanscherpen en nog betere handel tussen de twee landen mogelijk konden maken. Daarbij zou hij ervoor zorgen dat ze een erg aangenaam verblijf zouden hebben in de hoofdstad. Hij wilde niet dat ze terug zouden keren met slechte berichten over hem en zijn gastvrijheid. Voorzichtig gleed hij met zijn hand onder de rand van zijn oogkapje en probeerde zo van zijn vervelende jeuk af te komen. 'Jij weet vast waar je broers en moeder zijn. Breng me eens naar hun toe, Adrian.'

Adrian was erg onder de indruk nu hij te horen kreeg dat de uitwisselingen positief waren afgerond. Hij had dat zelf helemaal gemist en bedacht dat zijn vader het vast enkel met Ren overlegd moest hebben, anders had hij er wel iets over gehoord. 'Oh, ze-' Adrian draaide zich om, om zijn moeder en broers te zoeken, maar was ze natuurlijk uit het oog verloren met deze drukte. 'Moeder en Adrian waren aan het dansen en Iwan was nog steeds met Nadine aan het kletsen. Ik weet niet waar Toby uit hangt.' Hij was maar wat teleurgesteld dat zijn vader het gesprek met hem niet verder wilde zetten, maar liep hem alvast vooruit in de richting waar hij zijn familie voor het laatst allemaal had gezien. Adrian streefde erg naar de goedkeuring van zijn vader en zou hem nooit zomaar tegenspreken, maar juist alles wat hem gezegd werd keurig opvolgen. Zijn broers maakten er maar al te graag grapjes over dat hij zo'n nette zoon was die alles binnen de regels deed.

Henry had in de jaren dat hij koning was erg goed geleerd om de uitdrukkingen van mensen te leren lezen. Ondanks dat zijn zoons soms een raadsel voor hem waren, kon hij zo nu en dan duidelijk zien wat er in hun hoofden om ging. 'Morgen heb ik nog een vergadering met Zyanya en Silas. Ik denk dat het erg leerzaam voor je is als je daarbij bent,' stelde hij zijn zoon gerust, terwijl hij met zijn hand Adrians pak recht trok. 'Maar we hebben het er morgen langer over. Misschien blijk je wel net zo waardevol te zijn als Ren.' Hij glimlachte breed en zag op hetzelfde moment zijn vrouw aan de zijlijn van de dansvloer staan. Voorzichtig wikkelde hij zijn arm om haar middel heen en drukte hij een kus op haar wang. 'Kan ik je nu eindelijk stelen van mijn eigen zoons?' grinnikte hij, terwijl hij haar hand vast pakte en haar afwachtend aan keek. 'Ze hebben het naar hun zin, niet waar?'

Willa had met een tevreden glimlach toe staan kijken hoe de mensen genoten van de muziek. Ze had haar andere zoons willen zoeken, maar kon ze moeilijk vinden in de menigte. Natuurlijk kon ze één van de lijfwachten vragen waar ze waren, die hadden hen namelijk altijd in het oog, maar ze brak liever niet met de leugen die ze zichzelf voorhield, dat er geen tig man hen scherp in de gaten hielden. Ze keek op toen haar echtgenoot plots naast haar stond en haar vast hield. Verrast lachte Willa en kneep in zijn hand. 'Heel graag. Ik verbaas me dat je er bent.' Ze verwachtte het al niet meer als hij zulke dingen zei. Met een glimlach knikte Willa en zag nog net hun jongste zoon met een immense glimlach een hand naar hen opsteken. Nieuwsgierig keek ze naar Henry. 'Wat heb je hem beloofd?'

Henry haalde zijn schouders op en keek bedachtzaam om zich heen. 'Ik sta hier eerlijk gezegd ook niet totaal gerust gesteld, maar het is het risico waard. En daarbij houd ik mij aan mijn woord.' Over zijn schouder kijkend zag hij zijn jongste zoon staan en hoofdschuddend glimlachte hij naar zijn vrouw. 'Ik heb hem beloofd dat hij morgen bij de bespreking mag zijn en dat ik hem nog langer zal spreken over enkele akkoorden. Hij heeft een oog voor zaken.' Teder pakte hij Willa's hand vast en nam hij haar mee naar de dansvloer. Zo pakte hij haar vast en begon hij te dansen. Al snel lukte het hem om iedereen om hem heen te negeren en enkel ook te hebben voor zijn vrouw. 'Dacht je echt dat ik niet zou komen?' vroeg hij voorzichtig.

Willa werd weer verrast door haar man en met een glimlach keek ze hem aan. 'Ik ben blij dat je dat in ziet. Adrian doet zo zijn best, hij verdient het.' Haar jongste zoon had als kleine jongen al hard gewerkt om alles te weten over Tarth, om de talen van bondgenoten te leren kennen en wat dan nog niet meer. Willa zag het niet graag toe, maar als dat was wat Adrian wilde zou zij dat niet willen veranderen. Ze liet zich gewillig naar de dansvloer leidde en legde daar een hand op zijn schouder om te dansen. Ze keek naar haar man op en glimlachte geruststellend. 'Ik weet dat het soms gewoon niet kan. Ik had-' Haar oog viel op de huid rondom het ooglapje en bezorgd gleed ze met haar vingers over het rood. 'Jeukt het weer? Je weet dat je op moet passen. Al dat krabben veroorzaakt zo een ontsteking.'

Henry zuchtte bij haar aanraking en liet Willa haar gang gaan. 'Ik weet het, ik weet het. Ik moet het laten nakijken als we weer thuis zijn,' mompelde hij. Al sinds het begin van de reis werd hij gek van de jeuk en 's nachts, als niemand keek, kon hij er dan ook moeilijk vanaf blijven. Tijdens de dans hield hij haar stevig vast en glimlachte hij om de woorden over zijn jongste zoon. Hij vond het geweldig als zijn zoons interesse toonden in Tarth. En gezien Tobias de laatste tijd erg ongemotiveerd leek, kon hij hem misschien wel motiveren door zijn jongste broer meer naar de voorgrond te trekken. 'Zie ik nou dat Augustus met de troubadour praat? Misschien kan hij wel regelen dat hij langs komt als de delegatie uit Quandaï in het Westen is,' mompelde hij bedachtzaam. 'Wat denk jij?'

Willa wreef teder met haar duim langs de aangedane huid en knikte. Ze zou zelf ook wel langs de geneesheren gaan om te controleren of hij echt ging. Henry zorgde niet altijd even goed voor hemzelf of stopte niet zoveel energie er in als hij deed in het regeren van Tarth. Willa had die taak dus maar op zich genomen. Ze gaf meer om Henry dan om het land. Nieuwsgierig keek ze langs haar man heen toen hij Augustus noemde en met een glimlach zag ze dat hij gelijk had. Ze was eerlijk gezegd verbaasd dat hij blijkbaar echt met de troubadour in gesprek gegaan was. 'Dat zou prachtig zijn. Hij was erg goed. Wellicht moeten we er wel zeker van zijn dat hij geen slechte relatie tot de politiek heeft in Quandaï.' Het zou natuurlijk niet in hun voordeel zijn als bleek dat een slechte naam had onder de invloedrijke mensen in dat land. 'En misschien kan de man Gus wel helpen met zijn schrijven,' glimlachte ze vervolgens.

Henry zweeg terwijl ze de aangedane huid aan raakte en keek haar ondertussen geruststellend aan. Het was altijd goed gekomen als er iets was die plek. Het was voor hem letterlijk een doorn in het oog. Toch had hij onbewust veel aanzien gekregen door zijn harde uiterlijk met het ooglapje. Vooral in het begin had het hem geholpen dat hij een zichtbaar teken had dat hij zelf had meegevochten in de oorlog. Ze wilden geen koning die zich verschool achter zijn soldaten. 'Dat is een goed idee. Ik wil de delegatie niet onbewust beledigen door een of andere staatsvijand uit te nodigen voor de bijeenkomsten,' grinnikte hij, waarna hij haar rond draaide en ondertussen dicht bij zich hield. 'Ach, ik hoop dat hij niet te afhankelijk wordt van inspiratie uit die man, want over enkele dagen is hij alweer weg. En daarbij is hij in een prachtige stad! Hoe kan zo'n jongen nou inspiratieloos zijn in zo'n plaats?'

Willa glimlachte terwijl ze rond draaide en haar krullen en de rokken van haar jurk op voelde zwieren. Ze vond het vaak maar niets om delegaties en belangrijke gasten te ontvangen in het paleis. Er waren zoveel verantwoordelijkheden die zij dan plots moest dragen als gastvrouw. Natuurlijk had ze mensen die haar hielpen, maar niemand kon voor haar een conversatie aangaan met die mensen. Na bijna 30 lentes gaf het haar nog altijd een mengeling van nervositeit en onverschilligheid. Enerzijds kon het haar weinig schelen wat die mensen van haar vonden, tegelijkertijd probeerde Henry te helpen op wat voor manier ze dan ook kon. Ze keek naar haar man op toen hij over Augustus sprak en ze glimlachte. 'Evenfall is interessant, maar het is niet de wereld.' Ze streelde met haar duim over zijn hand en keek rond toen ze plots mensen om zich heen zag stoppen met dansen. Hard kneep ze in Henry's hand en zag de wachters al om hen heen zwermen.