De Parelvinder

-

Syd stapte met een zucht de treden op naar het dek van het schip. Er zat al een lange dag op. Er waren problemen geweest met een aantal van Einar’s handelaren die minder nieuwe materialen voor het schip hadden geleverd dan beloofd. De hele ochtend was nodig geweest om de mannen weer te overtuigen dat het geld zoals afgesproken wel echt hun kant op zou komen. Syd had gehoopt dat het met de jaren makkelijker zou worden om te onderhandelen met de handelaren. Kapitein Einar had een naam voor zichzelf gemaakt, maar dat garandeerde niet altijd soepele onderhandelingen. Sterker nog, het was er moeilijker op geworden om de identiteit van Einar veilig te stellen en het werk dat ze deden onder de dekmantel van kooplieden te kunnen blijven doen. Syd was de drive om dat werk te blijven doen en risico’s te blijven nemen nog niet verloren. Maar nu waren er ook andere redenen om juist voorzichtig te zijn en op diens hoede te blijven. Syd keek er naar uit om enkele dagen met Robyn te kunnen spenderen terwijl het nog enigszins rustig was. Aan het begin van de week had die daarom diens kameraden toegesproken dat ze de meeste problemen zelf maar eens op moesten lossen. Dat Diane inmiddels al eens plots op het schip had gestaan met een of andere crisis en vervolgens Youssef gepoogd had Kapitein Einar te gebruiken voor een of ander plan, had Syd maar vergeven. Uiteindelijk zouden diens vrienden ook wel begrijpen dat er grenzen waren. Syd zette de kenmerkende hoed op en liep het dek over om over de reling de haven in zich op te nemen. Arlo had een bericht voor Syd meegenomen naar de Eenbenige Krijger zodat Robyn hopelijk de uitnodiging om naar het schip te komen had ontvangen bij aankomst in de stad.

Robyn liep zelfverzekerd de loopplank over. Eenmaal op het dek haalde ze diep adem en voelde ze hoe ze opgelucht adem haalde, waarna ze met haar armen leunend op de reling naast iemand plaats nam. Eerder, net na haar verbanning, had ze schepen enkel kunnen associeren met de laatste reis naar Quandaï toe. Nu verbond ze het juist met haar laatste stap op het Quandaïse land en haar eerste stap naar vrijheid toe. En die vrijheid had weer alles te maken met haar partner. 'Kapitein Einar,' begroette ze de persoon naast haar met een grijns, terwijl ze opzij keek en in het knappe gezicht van Syd keek. 'Ik dacht dat we zouden afspreken onder het genot van een mok bier. Nu snuif ik zoveel frisse lucht in dat mijn katers van de afgelopen paar weken allemaal als sneeuw voor de zon verdwenen zijn.' Ze streek langs haar partners rug en drukte vervolgens een kus op Syds wang. 'Maar dat is het allemaal waard om jou weer te zien.'

Syd tuurde de zee nog tevreden over en liet de Noorderlijke zon diens gezicht verwarmen. De zon en zee voelde echt niet overal hetzelfde en hier in Tyrosh proefde het het meest naar thuis. Ondanks dat er veel gereis op de agenda stond en Syd nooit een heel jaar in de stad spendeerde, was dit altijd plek waar die voor terug kwam. Voor de mensen, het eten, het weer- Het was nog bijna niet te geloven dat Syd daar nu ook Robyn aan toe kon voegen. Met een glimlach keek die om na het horen van een bekende pas op het scheepsdek. De dagen die ze nu al sinds Robyns terugkeer samen konden spenderen hadden als een Godengeschenk gevoeld. Syd gaf niet graag toe dat die niet met zekerheid had durven zeggen of ze ooit nog hun tijd samen zouden hebben. 'Dat was ook het plan,' stemde die in met Robyn en liet kort diens ogen over het dek glijden. Toen Syd er zeker van was dat er niemand rond liep boog die dichter naar Robyn en kuste haar op diens beurt teder terug. 'Maar ik herinnerde me dat ik je nog niet mijn derde liefde heb laten zien.' Grinnikend en trots wees Syd naar het schip. Robyn was meegezeild op de Noorderster, het kleinere, snellere en eerste schip van Syd. De Parelvinder was het pronkstuk in de collectie van Kapitein Einar. Een duur gebeuren om een schip te laten bouwen was het wel geweest, maar Syd had vluchtelingen en andere lui tijdens het proces opgeleid laten worden tot scheepsbouwers onder het toeziend oog van de beste vakpersonen. Het had jaren geduurd, maar was het erg waard geweest. Uiteindelijk was het schip ook nodig als façade voor het werk dat steeds uitgebreider werd en het netwerk van Einar dat maar bleef groeien. 'En ik weet toevallig dat mijn team momenteel hard aan het werk is in de haven en op de Noorderster, dus ik dacht dat ik je zo in alle rust een privé rondleiding kon geven?' Syd had Robyns hand vast gepakt en trok haar zo al van de reling vandaan. 'In plaats van bier, kan ik je de wijncollectie van de Kapitein bieden?'

Robyn volgde ook Syds ogen en zag zo hoe het dek (nog) leeg was. De schippers en matrozen waren vast in de stad om een goede maaltijd te vinden of alvast inkopen te doen voor de opkomende reis of om wellicht familie of vrienden op te zoeken. Wat het ook was: ze waren alleen en samen. Robyn genoot van Syds kus en gleed teder langs haar middel met haar vingers. 'Jouw derde liefde?' plaagde Robyn, terwijl ze ook om haar heen keek. Vanuit de verte had ze al het schip kunnen bewonderen. Het was niet moeilijk, gezien het één van de grootste schepen van de haven was. Syd had er vaak genoeg in haar brieven over geschreven en geprobeerd om het schip zo goed mogelijk te beschrijven voor Robyn. Maar de woorden konden niet beschrijven hoe majestueus het schip eruit zag. Ze liet Syd haar hand vastpakken en gewillig knikte ze. 'Ik ontvang heel graag een privé rondleiding van mijn favoriete Kapitein,' glimlachte ze, terwijl ze een kus op Syds hand drukte. 'En die wijn wil ik ook erg graag zien en proeven.' Zo liep ze over het dek heen, waar ze ofwel richting de eerste trappen die hun benedendeks zou brengen ofwel naar de deur van de Kapiteinsvertrekken zouden leiden.

'De Noorderster, de Parelvinder staan op nummer twee en drie. Maar je kan zelf toch wel raden wie er op een staat?' Grinnikend trok Syd een wenkbrauw naar Robyn op voor die de vrouw mee nam. Het leek Syd een erg goed idee om benedendeks verder te gaan met hun middag. Het zou in ieder geval voorkomen dat er te veel bekijks was. Het schip lag ver in de haven vanwege haar grootte, maar er liep nog genoeg zeelui en meer voorbij. Syd leidde Robyn de weg terwijl ze de trappen af gingen. Ondanks dat die van plan was een goede rondleiding te geven, leek het Syd een goed idee bij de vertrekken van de Kapitein te beginnen. Die wijn kon ook Syd namelijk al proeven. Nadat ze tot de achterkant van het schip waren doorgelopen, opende die de deur voor diens partner met een glimlach en liet haar voor gaan. Syd had de vertrekken zo ingericht dat er weinig twijfel mogelijk was dat de eigenaar en aanvoerder van het schip een welvarend en geleerd man was. De ramen lieten het zonlicht mooi binnenvalen op de boekenkasten en het gordijn dat het comfortabele bed half verborg, maar het oog werd snel getrokken door een flinke tafel in het midden van de ruimte die vol lag met kaarten en logboeken. Syd liet Robyn rondkijken terwijl die zelf op zoek ging naar de fles wijn die op een eerder moment apart was gezet voor het weerzien van diens partner. 'Hoe gaat het in het kamp en het huishouden?' vroeg Syd. Bij diens vertrek was er nogal wat chaos geweest. Guila zou vast in haar volgende brief een verslag geven, maar Syd hoorde het graag van Robyn.

Robyn ging voor om de vertrekken van haar partner in te lopen. Bewonderend floot ze tussen haar tanden door, terwijl ze geïnteresseerd rond keek. 'Dit lijkt niet op het interieur van onze tent,' grapte ze, verwijzend naar hun gedeelde plek van al die jaren geleden. 'Maar wel op het huis van Rani.' Ook daar hadden zij en Syd enkele tijd gewoond. Terwijl ze met haar vingers langs de vele boeken gleed, bracht ze Syd weer op de hoogte van de situatie thuis. Ze kon het niet laten om het verhaal te starten met een diepe zucht. 'Met het kamp gaat alles prima. Ik heb een heerlijke tijd met Iker samen gehad en ik heb hem alle bekende plekken van het kamp laten zien. Ook heeft Guila indruk kunnen maken met haar kookkunsten, dus daar zal ze vast uitgebreid over schrijven,' glimlachte Robyn, waarna haar gezicht ernstiger werd. 'Arlo is gelukkig goed in Tyrosh aangekomen en ook met Roshan gaat het allemaal zijn gangetje. Met Matheo en ons kleintje, daarentegen...' Ze bracht haar partner op de hoogte van de ruzie tussen Matheo en zijn vader en over Leona en de spanningen in het kamp. 'Ik probeer maar niet teveel een kant te kiezen in het conflict tussen mijn broer en mijn neefje. Flynn zou het mij niet in dank afnemen.' In die zin was het maar beter dat ze er enkele dagen tussenuit had genomen en ze besloten had om met Iker mee te reizen naar de hoofdstad van het Noorden. Inmiddels was ze bij de centrale tafel uitgekomen en bladerde ze door één van de logboeken heen. 'Waar blijft trouwens die wijn?' vroeg ze met een speelse glimlach naar Syd toe.

Syd glimlachte tevreden bij het horen van het oordeel van Robyn. 'Ik heb gewoven kleden gevonden in Quandai die erg leken op wat Rani in haar slaapkamer had hangen.' Syd hield diens reacties binnen terwijl Robyn haar hele verhaal deed over de huidige toestand bij haar familie. Het was moeilijk te begrijpen hoe het er op het ene moment zo vredig en gezellig leek en het volgende vader en zoon niet meer met elkaar spraken. Syd maakte zich ook net zo goed als de rest van de familie zorgen om Leona, maar het leek er op dat het gedoe met Matheo nu veel van de aandacht op eiste. Ze had soms het idee dat dat wel vaker gebeurde. 'Hij zou het je inderdaad niet in dank afnemen, maar hij gaat het je ook niet kwalijk nemen dat er tenminste nog iemand een oogje in het zeil houdt. Bovendien geloof ik dat jij misschien kan begrijpen wat Matheo doormaakt. Flynn heeft het altijd goed gedaan in het kamp. Jij, als ik het me goed herinner, boterde iets minder snel en bent wel eens gedegradeerd geweest tot bode.' Syd grinnikte naar diens partner voor die een van de kastjes opende en naar een geschikte fles wijn zocht. Uiteindelijk koos die een exemplaar dat vorig jaar mee was gekomen van de Zomereilanden. Syd zocht twee glazen op en zette ze op de tafel voor Robyn. De fles had Syd zo kundig ontkurkt, iets wat die ooit van Saul had geleerd, en bood Robyn een van de glazen aan. 'Proosten we op ons?'

Robyn zuchtte bij de gedachte over haar broer en haar neef. De twee leken veel op elkaar, ondanks dat ze dat allebei niet in wilden zien. Bij de Goden, Matheo leek zelfs trekken van haarzelf te hebben. Vroeger had ze dat enkel willen aansporen, nu verontruste haar dat echter sterk. 'Wat nou als hij dezelfde fouten maakt als dat ik heb gemaakt?' vroeg ze enigszins ongerust. 'De jongen is losbandig genoeg om de oversteek te hebben gemaakt naar Quandaï. Straks reist hij nog dat meisje achterna met alle gevolgen van dien.' Om haar hoofd tot rust te brengen volgde ze maar de handelingen van haar partner, tot die weer bij haar kwam staan met een fles wijn in diens handen. Robyn wikkelde een arm om haar partners middel heen en drukte een tedere kus op diens wang. 'Ik wil heel graag op ons proosten,' stemde Robyn met haar geliefde in, terwijl ze die liefdevol aan keek. 'Iets wat we zoveel jaren niet hebben kunnen doen. Dus laten we er nu optimaal van genieten.' Sowieso probeerde Robyn het beste te halen uit elke dag sinds het moment dat ze terug had kunnen keren naar Tarth. Dat hield vooral veel tijd met haar familie en geliefde in. Haar opgebouwde carriere in het kamp kon haar maar weinig meer schelen. Wat haar wel boeide, was of haar neefjes en nichtjes hun plek in het kamp konden vinden. Daarom moest ze inderdaad maar eens gaan zitten wel zowel Matheo als Leona. 'Ik proost op ons en het feit dat je nog van zo'n oude, simpele soldaat kan houden,' grijnsde Robyn plagerig. 'Ik heb het namelijk maar getroffen met zo'n ervaren, kundige en vooral knappe Kapitein.'

Syd bekeek met enige bezorgdheid het gezicht van diens vriendin. Het ergens wel te begrijpen dat Robyn zich daar zorgen om maakte. Tegelijkertijd had Syd ook zelf al vaak genoeg gemerkt hoeveel bewondering en interesse de kinderen van Guila en Flynn altijd in hun tante hadden gehad. Matheo luisterde niet naar zijn ouders op het moment, maar wellicht kon zijn tante die net teruggekomen was weltot hem doordringen met haar ervaringen. 'Is het daarom juist niet goed dat je nu hier bent?' Syd streek geruststellend langs Robyn's zij en hield diens glas naar haar op. 'Oud?' herhaalde die lachend en trok de vrouw dichter naar zich toe. 'Ik ben nog jong en jij nog jonger en we hebben nog jaren samen te komen staan.' Met een glimlach tikte Syd de glazen tegen elkaar en boog vervolgens naar voren om diens partner teder te kussen. Het voelde zo goed dat er nu geen haast achter zat. Of tenminste, een andere soort druk. Ze hadden tijd in te halen. Syd dronk van de wijn, maar liet Robyns blik niet los. Het voelde alsof iedere seconde telde, zeker omdat er een lange reis in het vooruitzicht lag van Kapitein Einar. Ondanks dat die graag wilde dat het anders was, zag die ook geen mogelijkheid om onder de verantwoordelijkheden uit te komen. 'Het spijt me dat ik zo snel weer op reis zal zijn,' begon Syd zacht. Het was nog niet erg vaak opgekomen in hun gesprekken, maar ze zouden er niet lang meer omheen kunnen blijven draaien.

Robyn knikte instemmend. 'Al was het nog beter geweest als ik nooit weg had gemoeten,' zei ze met een trieste glimlach, al schudde ze die gedachte al snel van haar af door met Syd te proosten. En daarna liet ze zich zeer gewillig kussen. De woorden van Syd gaven haar hoop voor een mooie tijd die eraan kwam. 'Je hoeft je niet te verontschuldigen,' verzuchtte Robyn geruststellend, terwijl ze haar partner met haar arm dichter naar haar toe trok en haar gezicht in haar hals verborg om zachte kussen tegen Syds huid te drukken. Het hielp haar om niet de emotie op haar gezicht te hoeven tonen. Ze probeerde zo ontspannen mogelijk om te gaan met het feit dat Syd op reis zou gaan. In haar hoofd was ze echter niet zo ontspannen en keek ze met tegenzin op naar de manen dat ze zonder haar partner zou zijn. Desondanks gunde ze het haar Kapitein wel om weer op reis te gaan. 'Ik weet zeker dat de tijd vliegt. Daarbij zal ik mijn handen vol hebben aan mijn familie de komende tijd.' Ze keek haar partner weer aan en gleed met haar vingers langs diens wang. 'Ik ben blij dat je mij nog niet te oud voor je vindt,' grinnikte ze, 'ik heb namelijk het idee dat de frisse zeewind en het zeewater jou alleen maar jonger doen lijken.' Zo plaagde ze haar partner graag, ook om het onderwerp te wijzigen. Toch bleef ze met haar gedachten bij de reis. 'Is het schip al klaar om te vertrekken? En al jouw scheepslui en collega's?'

Syd sloot haar ogen met een tevreden glimlach op diens gezicht bij het voelen van de zachte lippen van Robyn. Maar die wist ook dat diens vriendin het wel degelijk dwars moest zitten dat Syd een lange tijd weg zou zijn. 'Ik schrijf je zo veel ik kan. En ik weet wel zeker dat je familie je bezig houdt.' Syd lachte kort en gleed met diens vrije hand langs Robyns middel. Alleen diens partner wist Syd te vleien met zowel haar complimenten en haar geplaag. Grinnikend boog die naar voren om nogmaals de lippen van de prachtige vrouw voor haar te beroeren. Het leek er echter op dat het onderwerp van de reis nog niet helemaal afgesloten kon worden. 'Nog niet. Het zal nog een paar weken duren. Ik heb mijn voorbereidende ploeg hier, maar de andere bemanning zal in de komende twee of drie weken pas arriveren of aan het werk gaan.' Veel van Kapitein Einar's bemanning namen de tijd tussen reizen in om familie te bezoeken of om er voor even tussenuit te gaan. Anderen waren opgegroeid in Tyrosh en bleven juist tevreden achter in de stad. Zij hielpen veelal mee met het bevoorraden van het schip. 'Ik heb Arlo gevraagd mee te helpen met het bestuderen en voorbereiden van de routes. De jongen doet het goed.' Syd nam een slok van de wijn en schoof een stapel brieven opzij om de kaarten die onderop lagen aan Robyn te laten zien. Er stonden routes op aan gegeven die ze in eerste instantie zouden gebruiken om Quandai te bereiken. Syd keek kort naar de verschillende coordinaten, berekeningen, windsterktes en wat nog meer, maar keerde zich toen naar Robyn. Die pakte haar hand vast en nam haar mee naar een van de sofa's om daar plaats te nemen. 'Ik weet dat je wel veel bij je familie zal zijn, maar als je wat rust nodig hebt kun je altijd mijn kamer hier in de stad gebruiken. Het landgoed is ook niet al te druk nu. Er woont op het moment een familie die er afgelopen lente in getrokken zijn. Maar mijn vertrekken zijn daar ook altijd beschikbaar.'

Robyn glimlachte tevreden om de belofte van haar partner. 'Ik ontvang heel graag jouw brieven. Als je terug bent, dan zal ik laten zien dat ik ze allemaal heb bewaard. En je weet dat de rest ook graag van je hoort. Maar ik wil wel speciale brieven ontvangen die ik opnieuw en opnieuw kan lezen als ik je mis.' Met een grijns ontving ze de kus van haar partner en gleed ze zo met haar hand langs de korte haren van haar Kapitein. Ze zou dagen en nachten alleen met haar geliefde kunnen spenderen. Ze zouden niet veel nodig hebben: een kampvuur, voedsel voor twee en elkaar. Niets meer en niets minder. 'Dus ik kan nog enkele weken van je genieten?' vroeg Robyn hoopvol. Ze had niet goed geweten - of willen weten - wanneer haar partner zou vertrekken. Dit stemde haar echter gelukkig. Misschien kon ze de rest van de bemanning ook wel leren kennen. 'Arlo is een natuurtalent op zee en waarschijnlijk jouw meest trouwe kracht. Ik kan niet trotser dan een pauw zijn op die jongen,' glimlachte ze, al was het allang geen jongen meer. Het was een man die gemakkelijk bijna anderhalve kop groter was dan dat zij was. Kort keek Robyn naar de routes van de reis, maar ze liet de papieren al snel weer vallen toen ze Quandaï gespeld zag staan. Dat deed nog teveel pijn. Ze liet zich dus gewillig naar de sofa brengen. Eenmaal op de sofa schoof ze dichter naar haar partner toe en leunde ze met een gelukzalige zucht tegen diens borst aan. Nog steeds waren haar overwerkte spieren van al die arbeidsdagen - járen - in Quandaï niet hersteld. 'Het is fijn om een plek te hebben om naartoe te vluchten als het teveel wordt,' glimlachte ze, waarna ze naar haar partner op keek en met haar duim geruststellend langs diens knie wreef. 'Ik wil vooral dat jij je geen zorgen om mij maakt als je weg bent. Laat die zorgen alsjeblieft bij Flynn en Guila achter. Zij en mijn andere broers en zus zullen prima over mij waken.'

Syd knikte met een glimlach. 'We kunnen nog enkele weken van elkaar genieten,' verbeterde die diens partner echter. Het zou een druk schema zijn, maar Syd kon en zou tijd vrij maken voor Robyn. Als de reis niet al gepland stond voor Robyns terugkeer had die waarschijnlijk gepoogd het vertrek langer uit te stellen. Maar uiteindelijk wist Syd ook dat dit te belangrijk was om te vertragen. Ze hadden een belangrijk doelwit dit maal. 'Hij zal snel promotie maken,' glimlachte die trots. Arlo had al veel talent gehad toen hij begonnen was als onderdeel van Kapitein Einars ploeg, maar Syd moest ook bekennen dat die voelde dat die de jongeman goed had weten te sturen en geen betere kandidaat voor had kunnen stellen om in diens voetstappen te treden. Het kwam alleen ook met gemengde gevoelens. Het was risicovol werk en Syd zag wat het met Guila en de rest van de familie deed om gedag te zeggen tegen hun geliefde zoon of broer. Syd had daar minder moeite mee gehad toen die met dit werk begon. Maar nu was dat anders. 'Dat weet ik, maar het is inmiddels een gewoonte.' De afgelopen jaren had die niets anders gedaan dan zich zorgen maken om Robyn. Het zou een minder grote zorg moeten zijn nu diens partner thuis was en dicht bij familie, maar Syd wist dat die niet zomaar op andere gedachten kon focussen. 'Maar ik vind het niet erg veel aan je te denken als ik weg ben,' voegde die met een beginnende grijns toe. Syd had een arm om diens partner heen geslagen en drukte een kus in Robyns nek. De wijn plaatste die veilig op de salontafel om ook diens andere arm rond Robyn te wikkelen.

Robyn glimlachte opgelucht na de bevestiging van haar partner dat ze nog enkele weken samen zouden hebben. Syd had haar zoveel verteld over de groei en ontwikkeling van de havenstad dat ze al die plekken samen wilde ontdekken. Ze wist daarentegen ook dat Syd tijd moest stoppen in de voorbereiding van de reis, maar ook Robyn wist zich vast wel bezig te houden in de tussentijd. Er waren genoeg mensen die ze nog graag wilde zien. En anders zou ze wel bij Iker langs gaan voor een goede mok wijn en een mooi verhaal. Die man kon haar altijd wel boeien, al sprak hij over financiën of boekhouding. Robyn trok vervolgens verrast een wenkbrauw op. 'Toe maar,' zei ze trots, 'weet mijn neefje dat al?' Ze noemde haar boomlange neef nog graag haar 'neefje', al was het maar om hem te plagen. Hij kon altijd zo schattig blozen als hij complimentjes of plagerijen kreeg. Ze kon dan ook alleen maar hopen dat diegene aan wie hij zoveel brieven had geschreven hem goed behandelde. Helaas had Guila niets los willen laten over de identiteit van de vrouw. Robyn liet zich in de armen nemen door haar partner en legde haar hoofd tegen diens borst aan. Pas in de armen van haar partner had ze zich weer veilig gevoeld nadat ze Quandaï had verlaten. Toen had ze ook geweten dat ze Syd nooit meer zou kunnen verlaten. 'Ik denk altijd aan jou,' zei Robyn eerlijk. 'Al die dagen. Jouw herinnering sleepte me door de barste momenten heen.' Ze keek Syd hierbij niet aan, maar sloeg haar armen nog wat steviger om de andere persoon heen. 'Als ik niet zo-' Ze slikte. 'Als ik de zee niet zo vreesde, dan was ik met jou mee gegaan.' De zee stond voor haar equivalent aan Quandaï. Ze zou nooit meer dichterbij die plaats komen dan de kade van Tyrosh. Dat was haar grens.

Syd schudde diens hoofd. 'Hij lijkt druk te zijn met andere zaken voor het harde werk echt begint. Het zou nu vooral een afleiding zijn. Ik zal het nieuws met hem delen voor we vertrekken.' Met een glimlach streek die langs Robyns haar. Syd had diens vriendin altijd al bewonderd op haar betrokkenheid bij haar neefjes en nichtjes. Omgekeerd hadden Matheo en Roshan het zo vaak over hun tante gehad tijdens haar afwezigheid dat die soms hun verhalen wat in moest tomen. Ja, tante Robyn was een geweldige vechter en had Syd bijna verslagen tijdens het toernooi van Evenfall, maar ze had geen beren bevochten. En dat soort zaken. Syd keek opzij toen die de zachtere woorden van Robyn hoorde. Het was overduidelijk niet het meest favoriete gespreksonderwerp sinds de terugkeer van de vrouw. Flynn had Syd zelfs gevraagd of zijn zus naar die openlijk sprak. Maar wat konden ze doen behalve het aan Robyn erg duidelijk maken dat ze zouden luisteren als ze dat wilde of dat haar emoties niet verborgen hoefden te worden. Syd had uiteindelijk juist Flynn om advies gevraagd: hij had evenzeer een zware tijd gehad in Quandai. Ze had er ook veel met Guila over gepraat. Het waren moeilijke gesprekken geweest, maar lang niet zo moeilijk en ingewikkeld als wat Robyn moest voelen. Syd drukte diens lippen op Robyns haar en trok haar nog wat dichter naar zich toe. 'Dan moeten we maar samen in Tarth rondreizen. Ik zou het niet erg vinden weer eens een paar weken op een paard te zitten in plaats van een schip. We kunnen naar het landgoed gaan als ik terug ben?'