De Groentetuin

-

Roshan zat al een tijdje met haar rug tegen een van de half omgevallen muren die nog de tuin wisten te omringen. Ondanks dat het nog redelijk vroeg was, scheen de zon al fel en verwarmde haar huid. Ze had haar mouwen opgerold en haar rok omhoog getrokken zodat ze ieder beetje zon in zich op kon nemen. Het had gevoeld alsof het al wekenlang grijs was geweest en enkel alleen had geregend. Maar sinds Roshan naar Tyrosh was gekomen was het weer omgeslagen. Misschien kwam dat ook omdat ze zo de benauwde sfeer thuis had weten te ontkomen. Ze had haar moeder en zusje beloofd niet te lang weg te blijven, maar dat ze wel degelijk naar Tyrosh moest voor zaken. Het was geen complete leugen geweest. Toch kon ze niet maar blijven wachten tot Matheo thuis zou komen, of Arlo, of tot haar vader eindelijk eens wat ontdooide. Ze had hem nog nooit zo in zichzelf gekeerd gezien. Of tenminste niet voor zo lang. Roshan zuchtte en opende haar ogen om de tuin in zich op te nemen en stond op om langs de bonenstaken en andere planten te lopen. Nuria was niet in de taverne geweest die ochtend, noch had haar broer geweten waar ze dan wel was. Ze had daarom maar gegokt dat haar vriendin zich misschien tussen haar bloemen en planten had verstopt. Toen ze haar hier niet had gevonden, had ze verrassend genoeg zelf behoefte gehad aan de rust hier. Roshan hurkte bij een hoek van de tuin die vol bloemen stond en waar de bijen en andere insecten druk bezig waren. Ze plukte enkele exemplaren en viste naar haar aantekeningenboek om ze tussen enkele pagina's te stoppen. Ze zou ze als ze gedroogd waren naar Leona en haar moeder sturen.

De groenten en fruit in de tuin van Nuria groeiden maar matig. Ze dacht dat het ofwel aan het weer lag ofwel dat ze bedonderd was met het kopen van zaden. Ze had wat krap qua geld gezeten en had dus geen zaden gekocht bij de boer op de markt waar ze altijd haar zaden kocht. Dat had ze geweten ook. Ze wist niet hoe snel ze terug had moeten keren naar de goedelijke en betrouwbare man. Met de zaden goed weggestopt in haar mand liep ze de groentetuin binnen. Zo her en der zag ze mensen voorovergebogen bezig zijn met hun tuintjes en opgewekt begroette ze bekenden. De sfeer was altijd goed in de tuin. Ook Arlo had ze graag meegenomen en hij had nooit geklaagd als ze had gevraagd om een zware zak vol met mest te dragen. De herinnering was bitterzoet: ze miste haar vriend intens. Alle plekken in de stad deden haar aan hem denken. Ze wist dat het allemaal maar tijdelijk was en dat hij snel genoeg weer thuis zou zijn, maar desondanks vond ze het moeilijk om alsmaar opgewekt te zijn. Tot haar eigen verbazing zag ze plots Roshan staan naast haar eigen tuintje. 'Roshan!' riep ze blij uit, waarna ze naar haar toe holde en haar zo omhelsde. Vervolgens nam ze het gezicht van de andere vrouw in haar handen en keek ze haar verrukt aan. 'Ik wist niet dat je zou komen!'

Roshan stopte haar notitieboek tevreden terug in haar buidel. De tuin hier had haar altijd doen denken aan de groentes, bloemen en andere planten die haar moeder rondom hun huis groeide. Roshan had nooit erg groene vingers gehad. Ze bleef liever van al het groens af na een paar gebeurtenissen die ze graag vergat als ze terugdacht aan haar moeder's teleurgestelde gezicht. Toch vond ze het heerlijk om op haar eigen manier te helpen. Ze had een handige sikkel gemaakt voor haar moeder en had Arlo geholpen met het maken van het kippenhok al weer jaren geleden. Veel bouwwerk had ze niet geleverd, maar ze was erg trots op het ijzeren hek dat ze gevormd had naar een kip. Matheo had het eens gebroken in een van zijn dronken buien. Ze was nog nooit zo boos op hem geweest. Tot nu toe dan. Roshans frons bleef niet lang op haar gezicht hangen omdat ze ineens haar naam hoorde en blij verrast Nuria op zich af zag komen. Ze opende haar armen wijd voor haar vriendin en piepte enthousiast in haar oor. 'Ik besloot het in een opwelling en ik dacht dat je wel een leuke verrassing kon gebruiken!' Ze drukte een flinke pakkerd op de wang van Nuria en greep haar nogmaals stevig vast. Ze hadden brieven uitgewisseld, maar ondanks Arlo's vertrek dat zo snel opgevolgd werd door Matheo's verraad had ze het niet over haar hart kunnen verkrijgen om eerder naar Tyrosh te gaan. 'Hoe gaat het met je?' vroeg Roshan terwijl ze Nuria enigszins los liet, maar haar handen stevig vast pakte. 'Of, sorry, dat is een ontzettend stomme vraag. Laat ik beginnen met: waar was je? Ik zoek je al de hele ochtend!'

'Het is de mooiste verrassing die ik kan wensen,' zei Nuria oprecht, terwijl ze haar vriendin nog een kus op haar wang gaf en vervolgens los iet. Roshan zag er goed en gezond uit. Dat stelde haar altijd gerust: soms kon ze zich zo opsluiten in haar werkplek dat Nuria zich zorgen maakte dat ze wel genoeg vocht, voedsel en zon kreeg. Nuria schudde geruststellend haar hoofd. 'Het gaat prima met mij. Ik houd mezelf wel goed bezig met werk en schrijven.' Ze kneep in Roshans handen en glimlachte naar haar vriendin. 'Ach, ik heb wat rondgelopen op de markt en ik ben daarna ook nog even naar de haven geweest. Ik heb offers neergelegd bij het altaar dat daar staat voor alle personen op zee, voor veiligheid en welspoed.' Ze kwam er om de zoveel dagen om nieuwe bloemen en lekkernijen neer te zetten. Roshan zou het vast herkennen van de rituelen van haar eigen moeder. 'Maar hoe is het met jou? En vertel me hoe lang je hier blijft!'

Roshan grinnikte gevleid na de woorden van Nuria, maar haar blik stond al snel serieuzer terwijl ze haar vriendin goed in zich op nam. Enerzijds had het haar erg blij gemaakt te lezen dat Arlo eindelijk had laten blijken aan Nuria hoe hij zich voelde en andersom. Anderzijds was ze gefrustreerd dat haar broer het zo lang had laten hangen. Nu hadden en Nuria enkel maar een paar dagen echt samen gehad. Ze begreep het nog steeds niet. 'Dus heb je geofferd voor alle personen op zee of specifiek voor mijn broer?' vroeg Roshan met een plagende grijns. 'Ik ga graag een keertje mee met je naar het altaar,' ging ze echter snel en gerustellend verder. Thuis hadden haar moeder en Leona al flink werk gemaakt van een nieuw altaar dat ze voor Arlo's welzijn gevuld hield. Ze zouhet zelf ook fijn vinden de Goden nog aan te spreken. Dat deed ze niet vaak, maar met haar broer op reis zou het geen kwaad kunnen. 'Ik voel me al een stuk beter hier! Bij de Goden wat is het een sombere bedoeling thuis,' verzuchtte Roshan terwijl ze naar een paar omgekeerde tonnen liep en er even diep zuchtend plaats nam. 'Het zal aan prinses Inanna liggen. Ze heeft me een opdracht gegeven in het kamp. Verdere details over de bestelling heb ik echer nog niet. Daar ben ik van plan duidelijkheid over te krijgen. Dus wie weet hoe lang dat duurt! Maar dan heb ik tenminste tijd om allerlei leuks met jou te doen.'

'Voor alle personen op zee,' merkte Nuria bezorgd op. 'Op de markt hoorde ik dat er onstuimig weer op komst is.' Ze bloosde vervolgens en keek vervolgens naar haar eigen handen, die eerder zo zorgvuldig offers bij het altaar hadden gelegd. 'En natuurlijk ook voor Arlo. Ik hoop dat het goed met hem gaat.' En ze wachtte geduldig op een brief. 'Heb jij al iets van hem gehoord?' Nuria volgde haar vriendin vervolgens naar de tonnen toe en nam er ook op plaats. Zo luisterde ze aandachtig naar haar goede vriendin. 'Is het zo erg?' vroeg ze benieuwd, terwijl ze haar hand op Roshans arm legde. 'Hebben jullie al een idee waar Matheo zich bevindt? En- en weten jouw ouders het al een plek te geven dat hij vertrokken is?' Volgens de brieven van Roshan had haar broer maar weinig informatie achtergelaten over waar hij zich uitspookte. Het had in elk geval iets te maken met de prins. 'Is het een grote bestelling, denk je?' vroeg Nuria benieuwd. Ze gunde het haar vriendin om iets moois te mogen maken en veel geld te verdienen. Wie weet wat voor nieuwe deuren het zou openen om iets te maken voor een prinses. Dat mocht Roshan best wel uitbuiten.

Roshan moest grinniken bij het zien van de blos op Nuria's wangen, maar zei er verder niets over. Hoewel ze er van zou smullen om haar grote broer en beste vriendin te plagen met hun relatie, kon ze dat niet met een gerust hart doen terwijl Arlo nog op zee was. 'Nog niets. Maar tijdens zijn vorige reis duurde het ook even voor we een eerste bericht kregen. Daarna kwamen ze regelmatig.' Ze was toen zo jaloers geweest om te lezen waar Arlo allemaal geweest was. Roshan kreunde vervolgens en schudde haar hoofd terwijl ze achterover leunde. Ze tuurde naar de blauwe lucht boven zich en haalde met een frons haar schouders op. 'Ik weet het niet. Mama doet zoals altijd haar best om positief te blijven wat wild vervelend is omdat ze ondertussen vast en zeker slapeloze nachten heeft en iedereen die ze kent brieven schrijft. Ik heb al vijf exemplaren met een adres in Myr op de post gedaan.' Roshan wist dat die naar de Koningin zouden gaan. 'Vader doet net alsof er niets gebeurd is. Zoals altijd. Hij werkt, komt thuis om te eten, vraagt naar onze dag, verdwijnt naar de stal om wie weet wat te doen en gaat dan direct naar bed.' Hij was niet eens geinteresseerd geweest in de zwaarden waar ze aan gewerkt had om de prinses te tonen. Roshan gaf niet graag toe hoe erg het haar dwars zat hoe moeizaam het thuis ging, maar het was te pijnlijk geweest dat haar ouders haar niet toelieten. En dat het hele kamp weer eens over haar familie leek te roddelen. 'Ik weet het niet. Ze wilde dat ik wapens voor de wacht zou maken, maar ik heb geen flauw idee of de Landvrouwe dat wel toe zal laten. Maar eerlijk gezegd-' Roshan boog met een beginnende glimlach dichter naar haar vriendin toe. 'Zolang ik maar een zwaard mag maken voor een specifieke wachter ben ik tevreden.' Ze had in een van haar eerdere brieven al laten vallen dat haar oog was gevallen op een van de prinses' wachters.

Nuria voelde hoe er een ontspannen gevoel door haar lichaam heen ging na de geruststellende woorden van Roshan. 'Dat is fijn om te weten,' gaf ze eerlijk toe, waarna ze bloosde. 'Ik mis hem, maar tegelijkertijd voel ik me schuldig als ik mezelf genoeg af leid om niet aan hem te denken.' Ze had haar vriendin al eerder moeten vragen om advies, maar ze had Roshan niet willen storen tijdens de moeilijkheden van haar eigen familie. Ze had inmiddels naast Roshan plaats genomen en had haar hoofd op diens schouder gelegd. Zo staarde ze naar de talloze plantjes die uit de grond groeiden. 'En wil hij er wel over spreken als je er naar vraagt?' vroeg Roshan benieuwd. 'Of heb je het idee dat jouw ouders het alleen onderling bespreken?' Hoe haar eigen ouders twee handen op één buik waren, wist ze ook hoe de ouders van Roshan zo hun eigen uitdagingen in hun leven hadden gehad. Met twee koppige karakters waren er ook zeker twee kinderen, Roshan en Matheo, met een sterke wil uit hun gekomen. Nuria trok geïnteresseerd een wenkbrauw op bij het horen over de wapens, maar zeker over het feit dat Roshan haar oog weer eens op een vrouw had laten vallen. Haar vriendin had al eens de wachter benoemd in haar brieven, maar ze had niet beseft dat Roshan zoveel interesse had. 'Heb je een idee hoe je haar gaat bereiken?' vroeg Nuria benieuwd. Ze genoot altijd van Roshans avonturen.

Roshan legde haar arm om Nuria heen terwijl ze zo eerlijk deelde hoe ze zich gevoeld had de afgelopen tijd. Ze kon het zich niet voorstellen dat het makkelijk was voor haar vriendin, maar ze vond het wel degelijk moeilijk zich in haar schoenen te plaatsen. Natuurlijk miste ze Arlo, maar dat was op een andere  manier. Het deed haar denken aan haar eigen moeder als haar vader op missie was. 'Niet echt. Hij moppert even en begint dan direct over iets anders.' Het was al weer een tijd geleden dat ze een goed gesprek met haar vader had gehad. 'Ik weet het echt niet. Mama is normaal degene die papa wel aan het praten krijgt, maar-' Ze haalde haar schouders op. Dit hele gebeuren deed haar te sterk denken aan de keer dat Matheo gepoogd had naar Quandai te gaan. Ze kon niet geloven dat haar broer het in zijn hoofd had gehaald om een soort zelfde situatie te creeeren. Soms wilde ze dat ze een familie had zoals Nuria. Ze hadden vast hun problemen achter gesloten deuren, maar vanuit haar perspectief leek het een stuk minder problematisch dan haar thuis. Roshan knikte enthousiast. 'Mijn plan is gewoon naar het paleis toe te gaan en een afspraak met de prinses te vragen. Ik heb al een stel zwaarden af dat ik kan tonen. Zolang ik Inanna maar krijg te spreken, dan zal Ada wel in de buurt moeten zijn.' Dat het niet zo gemakkelijk was om het paleis in te komen, of om de prinses te spreken, negeerde ze voor nu nog maar. Ze zou zo vaak en zo lang bij de muren blijven wachten tot ze binnen gelaten werd. Ze gaf niet snel op, vooral niet als ze geinteresseerd was in iemand.

Het gesprek over Roshans familie maakte dat ze afleiding vond in haar gedachten over Arlo. Ze wist dat het hem zwaar had gelegen om juist nu zijn familie te verlaten. 'Hoeveel weet Arlo nu van de situatie?' vroeg Nuria benieuwd. 'Heb je het hem geschreven? Of jouw moeder? Zou Arlo nog met een brief enig verstand bij Matheo in kunnen brengen?' Nuria luisterde vervolgens geamuseerd naar de uitleg van Roshan. Het klonk uit de mond van haar goede vriendin als een solide plan, maar als ze er beter over nadacht, zag ze er toch wat haken en ogen in. Wie zou ze namelijk moeten vragen om de prinses te spreken? En wat nou als de prinses simpelweg een afspraak weigerde? Maar ze wist dat Roshan intelligent was en vast wel een of andere manier vond om op audiëntie te komen bij de prinses. Anders kon ze vast wel met informatie over de prins via haar broer pronken. 'Wat maakt dat je haar wachter zo interessant vind?' vroeg Nuria benieuwd. Ze kende de vrouw helemaal niet.

Roshan keek haar vriendin zijdelings aan, maar had niet meteen een antwoord voor Nuria. Ze had haar broer niet over Matheo willen schrijven, maar ze ging er van uit dat haar vader of moeder dat wel hadden gedaan. Bovendien had ze al vaker aan moeten horen hoe Arlo zogenaamd op Matheo in zou kunnen praten. Ze wist niet of ze het vervelend vond dat haar broer die verantwoordelijkheid opgelegd kreeg of dat ze het simpelweg irritant vond dat iedereen dacht dat alleen Arlo dat kon. 'Mama zal het vast wel in haar brief hebben geschreven. Veel kan hij alleen niet doen van zo'n afstand en we willen niet dat hij zich daar zorgen gaat maken. Arlo denkt altijd meteen dat hij alle familieproblemen op moet lossen.' Zo ging dat tenminste als hij hier was. Ze herinnerde zich erg goed dat hij als grote broer Matheo en Roshan vaak genoeg gedwogen had vrede te sluiten als ze weer eens ruzie hadden. Verrast keek ze Nuria vervolgens aan en merkte dat er als vanzelf een glimlach terug op haar gezicht verscheen. 'Wat vind ik niet interessant,' stelde ze grinnikend. Ze wist eigenlijk maar weinig over de wachter, maar Roshan had maar weinig nodig om in de ban van een nieuwe vlam te raken. 'Wat maakt dat jij en mijn broer eindelijk een volgende stap hebben gezet?' vroeg ze nu op haar beurt geinteresseerd. Nuria was in haar brieven wat haar betrof iets te conservatief geweest met details.

Nuria bloosde door de laatste vraag van haar vriendin. Natuurlijk had ze Roshan geprobeerd zo uitgebreid mogelijk te beschrijven wat er precies was gebeurd, maar desondanks had ze ook wat details achterwege gelaten. Ze wilde niet dat Arlo teveel geplaagd zou worden door zijn broer en zussen. 'Ik denk dat we beseften hoe fijn we het samen hadden gehad de laatste tijd. En dat we daar nu afscheid van moesten nemen voor een bepaalde tijd.' Ze staarde naar de lucht en zuchtte zachtjes. 'Er was geen tijd meer om verlegen te zijn. We moesten wel de volgende stap zetten, al was de timing natuurlijk niet optimaal.' Ze keek opzij naar haar vriendin en glimlachte optimistisch. 'Ik ben jou dankbaar voor alle zetjes die jij in mijn rug hebt gegeven.'

Roshan nam de blos van Nuria met een glimlach in zich op. Haar vriendin was verlegen, dat wist ze al erg lang. Maar ze had haar nog niet vaak gezien zoals op de momenten dat Arlo in hun gesprekken naar boven was gekomen de afgelopen tijd. Roshan was simpelweg verrukt het te mogen zien en meemaken dat haar beste vriendin en broer (momenteel de betere van de twee naar haar mening) uit vonden dat ze goed bij elkaar pasten. 'Het was me een genoegen,' glimlachte Roshan terwijl ze langs Nuria's arm wreef en haar weer kort naar zich toe trok. 'Maar je mag je broer dat ook wel eens vertellen. Hij probeerde vanochtend weer eens met de eer te strijken omdat hij zogenaamd Arlo wat verstand bij gebracht had.' Ze rolde met haar ogen als ze aan Samuel en zijn uitsloven dacht. Het was echter niet iets waar ze veel tijd aan wilde besteden. 'Kom, laat me jouw tuintje hier zien en dan kunnen we daarna op stap gaan. Ik ben al geen tijden meer in de bazaar geweest en misschien kunnen we ook langs de Quandaise bakkerij? Ik ga morgen mijn slag wel slaan in het paleis.'