De Gevangenis

Marwan voelde hoe zijn borst warm werd door de woorden van de andere man. Hij had daardoor niet eens door dat Iwan zijn blik niet wilde ontmoeten of dat zijn zinnen af leken te drijven. 'Zo voelt het voor mij ook,' voegde Marwan nog aan de woorden toe. 'Over de nieuwe richting. Ik- ik stikte in Myr. Pas met jou op reis leerde ik weer om te ademen en te genieten van het leven.' Hij kneep even kort in Iwans schouder, om hem zo te bedanken, maar keek tegelijkertijd toe hoe de man afstand nam en druk in de weer ging. Tegelijkertijd besefte hij ook wat een stank van hem zelf af kwam en hoe ongemakkelijk hij zich in zijn eigen huid voelde na al die eenzame nachten en zonder enige hygiëne. Voordat hij het wist, was Iwan al verdwenen en bleef hij achter met de schone kleren en de wasteil met water. Onmiddellijk trok hij zijn vieze kleding uit en gooide hij deze in de hoek, zodat Iwan ze hopelijk kon verbranden. Wat twijfelachtig pakte hij vervolgens een doekje op in de kleine badkamer en zag zichzelf op hetzelfde moment in de gebarsten spiegel die aan de wand hing. Hij herkende zichzelf niet eens met zijn diepe wallen, vieze huid en rommelige haren. Driftig pakte hij dus de zeep en sopte hij zichzelf van top tot teen in, om zo de donkere viezigheid van zijn lichaam te wassen.

Iwan nam zijn tijd om het water uit de put te halen. Hij merkte nu pas goed dat na alle adrenaline en de slapeloze nachten van de afgelopen dagen, het zijn lichaam uitgeput had gemaakt. Het hielp overigens niet dat hij net bijna zijn hele hart had gelucht aan Marwan. Hij wilde helemaal niet zijn vriend nu opzadelen met de gevoelens die hij had ontdekt in de tijd dat hij in de gevangenis had gezeten. Noch wilde hij het risico lopen dat de andere man hem af wees. Iwan wist niet wat hij dan zou moeten doen. Zelfs de eerdere woorden van Marwan konden hem niet gerust stellen of hij zijn gevoelens beantwoord zou krijgen. Natuurlijk was Marwan dankbaar, maar die dankbaarheid kon Iwan niet zomaar interpreteren als meer. Zuchtend greep hij de theepot stevig vast en ging de trappen terug op naar de kamer. Voor hij binnen viel, klopte hij zacht aan en wachtte nog enkele tellen om vervolgens binnen te stappen. Hij hield zijn rug naar Marwan toegekeerd voor het geval hij zich nog niet helemaal aan had kunnen kleden en hield zich bezig met de kleine kachel waar hij het thee water op warm kon maken. Pas toen dat goed en wel opstond en de warmte zich langzaam begon te verspreiden door de kamer, richtte hij zich op Marwan. 'Ik kan je helpen met je haar. Het zou een zonde zijn gevoeld door de Goden als je dat af moet knippen,' grapte Iwan met een kleine glimlach. Hij ging zelf op de bank zitten en wachtte af of Marwan hem toe liet zijn haar te ontklitten.

Marwan hoorde al hoe zijn vriend weer naar hun nederige zolder kwam via de trappen. Nadat hij een schone broek had aangetrokken opende de deur en kwam Iwan weer binnen. Via de spiegel kon hij toe kijken hoe Iwan in de weer was met de thee ketel en met de bescheiden kachel die ze hadden. Het leek te werken, want al snel vulde de kamer zich met warme lucht en voelde hij hoe zijn gespannen spieren zich ontspanden. Bij de Goden, wat was het soms koud geweest in het cellencomplex gedurende de nachten, om zo weer overdag op te warmen via de minieme stralen zonlicht die door het kleine raam schenen. Bij de opmerking van zijn vriend gleed hij zelfbewust moeizaam door zijn geklitte haren heen en knikte uiteindelijk. 'Mijn haar is mijn trots en bevat stiekem ook nog eens mijn lichaamskracht,' grapte ook Marwan, 'knip het eraf en ik ben niets meer waard!' Hij draaide zich half om naar zijn vriend en bekeek hem zo van een afstandje. Met een boogje gooide hij vervolgens de kam naar de andere man toe, om vervolgens te grijnzen. 'Had je ooit gedacht dat we samen op een zolderkamer moesten schuilen, terwijl alle wachters in Tyrosh naar ons zoeken?'

Het was niet de kachel die Iwan plots warm maakte, maar Marwan die mee ging met zijn grap kreeg dat een stuk beter voor elkaar. Hij ving de kam iet wat onhandig op en haalde een versleten kussen van de bank om deze voor hem op de grond te leggen. 'Ik kan het me amper voorstellen dat je niets waard bent zonder haar, maar ik hoop maar voor je dat de jaren geen kaalheid met zich mee brengen,' grinnikte Iwan. Het was moeilijk zijn vriend zonder zijn golvende, donkere haar voor te stellen. 'In het Zuiden is er een mythe over een man met een lange baard die daar al zijn kracht uit haalde. Ik heb een lange tijd een lied gezongen dat die mythe verhaalt.' Hij kon zich niet precies herinneren voor welke voorstelling hij dat lied gespeeld had, maar hij had zich er altijd mee geamuseerd. Het deed hem denken aan de verhalen die de ronde deden over Donovan Rabbion, een net zo koppige en brute man. Iwan schudde lachend zijn hoofd en kneep in Marwans schouder toen hij voor hem zat. 'Ik kan er in ieder geval nieuwe liederen over schrijven. Misschien moet ik vaker dit soort avonturen ondernemen. Iedereen wil toch wel een verhaal horen over een moedige man die onterecht vast komt te zitten en vrij gebroken wordt door zijn reispartner en zo de ijzige Noordelijke landvrouwe ondermijnen.' Hij had zijn handen op Marwans haar gelegd en probeerde zo met behulp van de kam en zijn vingers zo voorzichtig mogelijk het haar uit de knoop te halen.

'Er bevindt zich geen kaalheid in mijn familie!' wierp Marwan terug, terwijl hij gewillig voor de man plaatsnam.Hij voelde echter tegelijkertijd hoe al zijn haren overeind kwamen te staan bij het voelen van Iwans warme adem in zijn nek of door het gevoel van zijn hand op zijn schouder. Hij kreeg het er alleen maar akelig, maar ook heerlijk warm van. 'Beschrijf je wel mijn knappe uiterlijk in die liederen?' grinnikte Iwan. 'En mijn haren, maar dan zonder klitten?' Hij herinnerde zich dat hij eerder zo'n grap had gemaakt en dat er toen vervolgens wel erg veel knappe mannen in Iwans liederen voorbij kwamen. Hij had zichzelf in meerdere herkend, maar hij had nooit durven vragen of hij ook werkelijk bedoeld werd. Iwan had dan ook zoveel minnaars dat hij daar vast niet aan tipte. 'Bevrijd maar niet te veel mannen, Iwan. Ik wil je niet hoeven delen met anderen.' Hij keek bij die woorden niet over zijn schouder heen en voelde hoe het schaamrood op zijn wangen ontstond. Hij hoopte dat die woorden niet al zijn gevoelens zouden blootstellen. Ze hadden eerder op dusdanige manier met elkaar geflirt, maar er had nooit een lading bijgezeten zoals momenteel.

Iwan moest lachen om de verdediging van Marwan. ‘Ik ben blij dat je dat met zo veel zekerheid kan zeggen.’ Hij vroeg zich zelf ook af of er kaalheid in zijn familie heerste. Zijn vader was inmiddels flink grijs, maar hij had de laatste keer dat hij hem had gezien nog altijd al zijn haar en die volle baard van hem gehad. Iwan had juist die karakteristieke trekken meerdere malen gebruikt als hij zich verkleed had als de Tarthiaanse Koning. Het was nooit een erg flaterende representatie van zijn vader geweest. De gedachte aan de man, liet hem voor even concentreren op de haren van Marwan in plaats van verder te gaan met de goed gezinde grappen. Hij moest glimlachen bij de vragen van zijn vriend. ‘Ik kan niet al mijn nieuwe materiaal met je delen! De verrassing is juist zo belangrijk voor de impact die mijn liederen hebben.’ Lachend was hij opgestaan om tussen de kunstenaarsspullen door te rammelen. Hij kwam terug met een fles waar hij voorzichtig aan rook. Ooit had hij bedacht ook kunstenaar te willen worden en had hij de portret schilder de oren van het hoofd gevraagd over de materialen die hij gebruikte, wat hij graag schilderde en zo veel meer. Uiteindelijk had hij al snel ondervonden dat hij nooit lang genoeg stil kon zitten en te weinig concentratie had voor zo een verfijnd werk. Wel had hij geleerd dat veel schilders olijfolie gebruikten om hun kwasten soepel te houden tussen beurten in. Later in zijn leven had hij ook geleerd hoe bruikbaar het goedje was voor het verzorgen van je haar. Iwan goot een kleine hoeveelheid op zijn handen en had juist zijn vingers terug in zijn haar gezet toen hij de woorden van Marwan hoorde. ‘Er is maar één persoon die deze lafaard moedig genoeg kan maken om zoiets te doen,’ stelde Iwan meteen. Het leek hem erg duidelijk dat hij dit nooit voor iemand anders gedaan zou hebben.

Marwan keek bedachtzaam toe hoe Iwan tussen alle spullen in de kamer aan het rommelen was. Tegelijkertijd nam hij een moment om de kamer te bekijken: het was klein, maar knus. Hij kon het wel voor zich zien dat een eigenzinnige kunstenaar hier leefde, al moest je hier niet dagen blijven hangen, dan werd je nog haast claustrofobisch. 'Ik geniet ook altijd van het verrassingseffect,' gaf Marwan glimlachend toe. Het was altijd spannend om de nieuwe liederen van Iwan te horen. Marwan bleef voor lange tijd stil, terwijl hij zijn vriend door zijn haren heen liet kammen. Hij genoot enorm van de zorgvuldige handelingen van de andere man en moest zichzelf ervan weerhouden om gelukzalig te zuchten. Tegelijkertijd overdacht hij ook de woorden van Iwan: er was dus maar één persoon... Hij wist dat hun band sterk was, maar ondanks dat Marwan op momenten had gehoopt dat wellicht hun relatie een andere wending zou nemen, mocht hij er niet teveel op hopen. 'Blijf jij hier vannacht?' vroeg hij dus uit het niets op zachte toon, waarna hij over zijn schouder hoopvol naar de andere man keek.

Iwan hoorde maar al te graag dat mensen genoten van zijn muziek. Hoewel hij graag de lof hoorde, was hij veel meer geïnteresseerd in de emoties die hij op had weten te roepen bij zijn publiek. En hoe geweldig hij het ook vond om men aan het lachen te maken met zijn komedies en de tranen op te wekken met de tragedies, haalde hij nog altijd de grootste voldoening uit zijn romantische ballades. Zo had hij een goddelijk moment gehad op de bruiloft toen hij het gedicht van Hakeem op had mogen voeren voor zijn zus. Hij had gezien hoe geroerd Guila was geweest en niet enkel door zijn gezang, maar door de liefde die ze voelde voor Flynn. Hij had gezien hoe het verder reikte dan enkel het bruidspaar voor wie het optreden bedoeld was. Zijn broers en hun partners, zijn ouders, vrienden en familie, Erin wie Hakeems inspiratie was geweest. Iwan wilde zulke emotionele momenten creëren. Maar ergens wilde hij nog het liefste dat het zijn eigen gevoelens zouden zijn die hij bezong. Iwan keek Marwan met een glimlach aan en knikte langzaam. 'Als je dat wilt.' De vraag had hem alleen maar hoopvoller gemaakt. Met een teder gebaar draaide hij Marwans hoofd terug zodat hij het laatste stuk haar in kon wrijven met olie. Echter deed hij dat nu niet in stilte. Iwan was zacht begonnen te neuriën om uiteindelijk precies het lied te zingen dat hij al weken klaar had liggen voor Marwan. Waarin zijn charmes werden besproken, zijn prachtige haar en lach, de momenten die ze gedeeld hadden, zijn moed en werklust en het geluk dat Iwan voelde om deze man te mogen kennen. Hij zou het nooit simpel in woorden kunnen zeggen, maar hij hoopte het met een lied wel te kunnen.

Marwan kon niets anders dan glimlachen naar de andere man. Aan de ene kant moest hij er ook niet aan denken om de nacht alleen door te brengen, maar nog meer speelde het verlangen om elke vrije minuut met de man tegenover hem te spenderen. De lange uren in de gevangenis hadden hem laten beseffen hoeveel hij al wist over Iwan, maar ook laten beseffen hoeveel vragen hij nog steeds had. Die wilde hij allemaal stellen. Daarnaast waren er veel meer dingen die hij wilde doen- Marwan keek verbaasd naar de andere man bij het horen van het geneurie, maar Iwan had zijn hoofd alweer teder terug naar zijn normale stand gedraaid en zo staarde Marwan dus naar de rijk gekleurde muur van het appartement. Iwan was inmiddels begonnen met zingen en kraakhelder kwamen alle woorden bij hem binnen: het was als een lofzang voor Marwan zelf. Hij wist dat maar één persoon die woorden had kunnen schrijven. 'Iwan-' zei hij met ingehouden adem, waarna hij zich volledig omdraaide en ademloos naar de andere man staarde. Iwan was prachtig, niet alleen qua uiterlijk, maar ook qua karakter en talent en persoonlijkheid. Altijd al had hij vermoed hoeveel liefde de andere man wel zou willen geven aan de mensen om zich heen. Dat deed hij in de vorm van liederen, maar Marwan wilde méér. Die gedachte liet hem naar Iwan toe leunen en zijn lippen zonder aarzeling op die van zijn vriend drukken.

Iwan wist dat hij vanzelf een stuk minder nerveus was als hij begon te zingen. Als hij als jongen nou al geleerd had om zijn gevoelens met muziek uit te drukken, had hij misschien veel meer tegen zijn ouders kunnen zeggen en tegen zijn broers en zuster. Ondanks dat hij namelijk een flinke flapuit was, had het Iwan altijd veel moeite gekost om te kunnen uiten dat hem iets dwars zat of dat hij zich niet goed voelde. Dat had hem misschien uiteindelijk naar de drank laten grijpen. Eigenlijk had hij dat nog niet precies in elkaar gepuzzeld. Het kon hem nu ook niet veel schelen, hij had al zijn hoop in zijn zang gelegd opdat Marwan het zou horen. Er was niemand anders die dit lied hoefde te horen. Afwachtend keek hij zijn vriend aan toen het lied op een einde gelopen was. Hij wilde wel meer doen, maar kon niet het blauwtje lopen dat hij al zo lang vreesde. Tot zijn opluchting zag hij Marwan dichterbij komen en boog hij voorover om hem zacht terug te kussen. Zij handen legde hij liefdevol langs het gezicht van Marwan en zo keek hij hem met de meest brede grijns aan. 'Is dit een goed moment om je te vertellen dat ik dat lied eigenlijk voor Micah heb geschreven?' vroeg hij plagend.

Marwan voelde hoe hij lichtjes in zijn hoofd werd door de zijdezachte aanraking van hun versmolten lippen. Gelukkig leek Iwan de kus te accepteren, want al snel werd hij dichter naar hem toe getrokken en voelde hij hoe Iwans handen zijn gezicht omringden. Zelf had hij zijn armen rondom Iwans middel gelegd, om hem zo meer richting zijn schoot te trekken. 'Het lied was prachtig,' murmelde Marwan, nadat hij enige afstand had genomen en hij zo de andere man aan kon kijken. Voorzichtig gleed hij met zijn vingers langs de losgesprongen krullen en vervolgens langs de huid van Iwans gezicht. 'En ik prijs mezelf de gelukkigste man van de wereld dat ik het heb mogen aanhoren.' Marwan rolde lachend met zijn ogen na de plagerige woorden van de andere man en schudde ongelovig zijn hoofd. 'Iwan, gebruik die lippen van jou eens voor een beter-' Hij wilde een rake opmerking terug maken, maar liet zijn ogen tegelijkertijd weer op die aantrekkelijke genoemde lippen van de andere man vallen. Die daling van zijn ogen maakte dat hij weer breed grijnsde en de man opnieuw en opnieuw kuste.

Iwan lachte om de de blik die Marwan hem als antwoord op zijn geplaag gaf. Hij had het echter niet kunnen laten om de spot met zichzelf en het lied te drijven. Hoe serieus hij het ook nam, zag er nog graag de humor van in. Het was beter dan zich te realiseren dat hun situatie misschien niet zo tip top was zoals het leek. Ze zaten op een versleten zolderkamer tussen schildersspullen omdat Marwan waarschijnlijk door heel Tyrosh werd gezocht. En toch voelde hij zich zo warm en vol geluk nu hij de andere man lief kon hebben. Hij beantwoordde de volgende kussen van Marwan daarom ook vol enthousiasme en trok hem naast hem op de bank. Hij zat liever op de oude bank dan op de koude grond, zeker nu het buiten begon te schemeren. Iwan wist niet of de koud goed genoeg buiten gehouden zou worden door de vieze ramen en dunne muren, maar hij dacht niet dat het hen werkelijk zou deren. Zijn lichaam gloeide door Marwans aanrakingen, zijn wangen moest vast vuurrood zijn, en het andere lichaam voelde even warm. Iwan legde een hand in de nek van Marwan en keek hem weer met een verwonderde glimlach aan. 'Ik kan het lied nu eindelijk af schrijven,' vertelde hij met een opgeluchte zucht. 'Ik wist niet- Je leek zo gefocust op andere zaken sinds we in Tyrosh aankwamen-' Hij wist niet precies wat hij wilde zeggen, maar hij twijfelde allang niet meer aan zijn woorden zoals hij voorheen had gedaan. Marwan had zijn lied beantwoord op wellicht de beste manier die Iwan zich voor had kunnen stellen.

Gewillig liet Marwan zich mee trekken op de bank en verstrengelde zich al snel weer met de andere man. De intimiteit met Iwan was verslavend en vol liefde kuste hij de andere man. Hij kon niet genoeg van Iwan krijgen nu ze eindelijk die laatste stap hadden genomen. Bij de woorden van Iwan had Marwan al afstand genomen en glimlachte hij voorzichtig. Marwan wreef bedachtzaam langs zijn wenkbrauw en knikte vervolgens instemmend. 'Ik was ook bezig met andere zaken. Ik- ik was onbewust nog steeds boos op je door wat er tijdens de reis was gebeurd. Dat liet mij afstand nemen en vervolgens meer focussen op mijn werk en het helpen van de vluchtelingen.' Hij streek langs Iwans krullen en vervolgens langs de warme rug van de andere man. 'Maar ik hield je altijd in het oog. Merkte ook hoe ik steeds meer gevoelens voor je begon te ontwikkelen als jij mij weer eens verraste tijdens de lunch of mij mee nam de stad in of als we hele avonden samen kletsten of als je optrad in de herberg...' Hij kon wel honderden momenten opnoemen waarbij hij ademloos naar de andere man gekeken had. Vaak genoeg had hij echter ook gemerkt hoe hij niet de enige was die interesse had in de artiest. Het had hem op momenten jaloers gemaakt, echter hoefde hij zich nu geen zorgen meer te maken.

Iwan voelde enkel ongemak als hij terug dacht aan hun ruzie en de dagen die er op gevold hadden. Het waren momenten die hij nog vaak overdacht had. Het had hem ook onzeker gemaakt of hij Marwan wel moest benaderen. Hij wreef bedenkelijk over zijn kaak terwijl Marwan uitlegde dat hij hem ondanks de focus op zijn eigen nieuwe leven, hem niet uit het oog had verloren. Iwan had er flink zijn best in gedaan om aanwezig te blijven en regelmatig zijn vriend te zien. Hoewel hij de andere man een nieuw leven in Tyrosh gunde, had hij heel erg gehoopt dat hij daar een onderdeel van uit zou kunnen maken. Bovendien had het hem des te meer in laten zien dat hij best nog een langere tijd in de Noordelijke stad kon blijven. Hij kon er net als Marwan ook een leven maken, een thuis creëren. 'Ik keek graag toe hoe je je hier zo op je plek begon te voelen, maar ik heb misschien enkele geïnteresseerden mannen bij je weggejaagd,' grinnikte Iwan. Vrienden hadden hem regelmatig gevraagd wie de man was en of hij beschikbaar was geweest. Iwan had ze stuk voor stuk afgewimpeld door te vertellen dat Marwan een dramatische breuk had gehad in Myr en nog niet klaar was voor wat nieuws. Hij had nooit echt durven zeggen dat zijn eigen gevoelens in de weg zaten. Hij hield Marwans kin tussen zijn vingers en bekeek hem kort in stilte voor hij hem nogmaals kuste. Zijn glimlach was daarna echter verdwenen en zuchtend keek hij om hen heen. 'Ik weet niet wat er nu zal gebeuren. Misschien zoekt niemand naar je, misschien niet-' Hij bracht de onzekerheid van de situatie niet graag terug op, maar voelde dat ze niet in hun bubbel konden blijven. Dit ging om Marwans veiligheid. Iwan had hem niet de gevangenis om hem over zijn gevoelens te vertellen en vervolgens weer opgepakt te zien worden.

Verbaasd moest Marwan lachen om de eerlijke woorden van de andere man. 'Bij de Goden, Iwan, hoe jaloers zal jij geweest zijn!' plaagde hij zijn vriend. Hij kon zich inbeelden hoe het voor Iwan geweest moest zijn om omstanders te horen spreken over hemzelf; Marwan had namelijk diezelfde gevoelens gevoeld als de mensen om hem heen spraken over Iwan. Marwan voelde met de woorden van Iwan ook de zorgen weer terugkeren. Het waren reële zorgen en ze mochten zich niet plots veilig voelen in hun kleine appartement. Dat zou ervoor zorgen dat ze fouten zouden maken. Aan de andere kant wist Marwan al te voorspellen dat hij niet stil kon blijven zitten, terwijl zijn maten nog vast zaten. Er moest toch een manier zijn om ze vrij te krijgen? Echter besefte hij zich realistisch genoeg dat hij maar weinig werk kon verzetten zonder ook maar zijn gezicht op straat te kunnen tonen. 'Laten we er maar vanuit gaan dat ze mij zoeken,' verzuchtte Marwan, waarna hij met zijn kin op Iwans schouders steunde. 'Celine en haar wachters zullen niet zomaar accepteren dat ik vrij ben gekomen en wellicht weer nieuwe rebellie zal starten. Ze zullen jou tevens gaan beschuldigen van medeplichtigheid.' Met die woorden keek hij de andere man bezorgd aan. 'Misschien moet jij ook maar ondergeduikt blijven tot de kust wat veiliger is.'

Iwan voelde dat er een grijns ontstond door de bezorgde woorden van Marwan. Hij gaf hem een geruststellend kneepje in zijn schouder. 'Maak je geen zorgen om mij. Dante de artiest geeft namelijk een optreden vandaag in de taverne,' legde hij grinnikend uit. Het had hem heel wat overtuigingskracht gekost, maar uiteindelijk had een goede vriend er mee ingestemd om in zijn naam op te treden. 'Het is een gekostumeerd mime spel en een vriend speelt mijn rol. Niemand zal weten dat ik het niet was! En als Celine me wel verdenkt, dan mag ze dat me persoonlijk komen vertellen.' Hij verwachtte niet dat zijn nicht erg geïnteresseerd was in zijn doen en laten en eerlijk gezegd had hij het idee dat zelfs de activiteiten van Marwan hem nou zo gewild hadden gemaakt. Echter zou het wel erg slecht staan als ze niet eens zouden proberen hun ontsnapte gevangene terug te krijgen. Dat een wachter omgekocht was, zou roddels over corruptie in het Noorden enkel aanwakkeren. 'Maar als het werkelijk te lang duurt voor ze jou vergeten- Marcus heeft me verteld dat je naar het kamp zou kunnen reizen om daar te werken. Hij heeft mensen nodig die weten hoe het er hier aan toe gaat en dat communiceert met het leger.' Iwan had dat plan zelf niet zo heel positief ingezien. 'Er zijn in ieder geval genoeg plekken in het Noorden waar je je gedeisd zou kunnen houden.' Hij zou altijd nog contact op kunnen nemen met zijn oudste broer of er in zijn dorp geen goede plek was of zelfs zijn ouders.

Marwan trok peinzend een wenkbrauw op bij Iwans lachende belofte dat Dante op zou treden in de taverne. De zorgen rondom de veiligheid van zijn vriend grepen hem echter meteen om de keel: hij zou toch niet werkelijk zoveel risico nemen? Hij wist toch dat de wachters weten waar ze hem moeten zoeken! 'Iwan, meen je nou echt dat-' Gelukkig legde zijn vriend al snel zijn woorden uit en haalde Marwan diep adem. Toch was hij niet geheel gerust. 'Loopt die vriend van jou dan geen risico, Iwan?' Bedachtzaam beet hij op zijn lip en maakte hij wat ruimte tussen hem en de andere man. Hij wilde dat er geen gewonden zouden vallen door zijn eigen beslissingen. Uiteindelijk had hij er zelf voor besloten om tegen de wet in te handelen en het risico daardoor te nemen op opsluiting. 'Ik weet dat je het goed bedoelt, Iwan, maar ik ga niet nog manen ondergedoken blijven. Dat is geen leven. Wellicht- misschien moet ik overwegen om op den duur naar het kamp te reizen. Wellicht kan ik daar nog meer mijn steentje bijdragen dan hier in de stad.'

Iwan wilde niet dat Marwans zorgen hem ook zouden doen twijfelen aan het plan dat hij had gehad. Het was verre van perfect, maar hij had voorzorgsmaatregelen genomen. Dankzij zijn vriend had hij een alibi, dankzij Micah had hij een plek voor Marwan en dankzij Marcus en Ren had hij überhaupt geweten hoe hij zijn vriend kon vinden. En dan had hij het er nog niet eens over hoe hij aan het geld gekomen was. Het zou hem dus niet helpen dat allemaal in twijfel te trekken en hij wilde zeker niet dat zijn vriend zich meer zorgen zou gaan maken. 'Ik plan dit al weken en mijn vriend is een geweldige acteur. Niemand zal weten dat ik het niet ben. En anders helpen Marcus en Ren wel als het een probleem voor hem wordt.' Hij hoopte dat Marwan hem zou vertrouwen dat hij wist wat hij deed. Dit was geen impulsief plan geweest en dat zei al heel wat. Stilletjes luisterde hij naar de woorden van de andere man en knikte langzaam. Toen Marcus hem dit voorstel had gedaan, had hij geweten dat het wellicht één van de betere uitkomsten zou zijn. Echter zou hij niet graag toekijken hoe Marwan gedwongen was Tyrosh te verlaten. Hij wilde niet achterblijven zonder zijn vriend. 'Ik weet zeker dat het je daar zal bevallen. Guila heeft me heel veel goeds verteld over het kamp sinds ze er weer woont. Er is zo veel potentieel voor je daar, dat weet ik zeker.' Met een halve glimlach was hij opgestaan van de bank om het thee water waar hij nu eindelijk weer aan had gedacht van de warmtebron te halen. Hij zocht twee mokken en zette thee terwijl hij verder sprak. 'Had ik al verteld dat Guila een zoon heeft? Matheo. Hij schijnt erg op zijn vader te lijken, wat een gemis is. Als je het mij vraagt zou hij meer geluk hebben met de trekken van zijn moeder. Het is nogal een chaos in de familie met de komst van de kleine. Zeker omdat mijn oom- Nathan Barnes, hij overleed net voor de geboorte. Eén groot drama.' Met zijn rug naar Marwan toegekeerd babbelde hij maar verder om de stilte op te vullen.

'Het zou een naar gevoel zijn om alles hier los te moeten laten, om zo dieper het Noorden in te trekken,' gaf Marwan hoofdschuddend toe. 'Desondanks weet ik dat ik misschien wel geen optie heb. Ik wil niet dat ze mij kunnen gaan gebruiken om informatie los te maken, op welke manier dan ook.' Marwan wist van de smerige manieren af, waarop gevangene gedwongen werden om informatie op tafel te leggen. Dat zou Marwan nooit accepteren, maar hij bleef ook maar mens. Marwan hoorde met een kleine glimlach het geklets van zijn vriend aan en pakte vervolgens één van de mokken thee op. Misschien had Iwan gelijk en hoefde ze zich - voor nu - nog geen zorgen te maken. Alles leek tot in de puntjes gepland te zijn. Met een voldane zucht krulde hij zich dus ook tegen Iwan op en luisterde hij naar alle volgende verhalen van zijn geliefde. Hij vond het altijd heerlijk om over de verhalen van Iwans familie te horen en om zo weer eens de bekende namen te horen. Uiteindelijk hadden Marwan en Iwan elkaar al meermaals op gelegenheden gezien. Marwan had toen echter aan niemand een blik waardig geschonken. En kijk ze nu eens zitten...