Hooizolder

-

Met een kloppende pijn achter haar linker wenkbrauw liep Guila het huis uit. Eerder op de dag hadden zij en Syd samen getraind, initieel puur met hun handen en voeten, echter stond Guila erop om ook te oefenen met messen. Ze had een (in haar ogen erg overtuigende) smoes opgehouden dat ze veel geoefend had in het legerkamp met messen en dat ze zichzelf met staande kon houden. Daar was echter niets van waar geweest en dat was dan ook uitgelopen op een bloederige conclusie. Guila had nauwelijks kunnen handelen door de schok, echter had Syd al snel een doek op haar wenkbrauw gedrukt en haar erop gewezen dat ze naar Rani moest gaan. Guila had verwacht dat Syd mee zou gaan, maar pas tijdens het hechten van de wond besefte ze dat Syd niet was komen opdagen. Nu zocht ze dan ook naar haar vriendin met de tip van Rani dat ze zich hoogstwaarschijnlijk in de hooizolder zou ophouden. Eenmaal binnen keek Guila dan ook op naar de verhoging in de hooiberg en zocht ze naar de andere vrouw. 'Syd? Ben je hier?'

Syd stond met haar handen in haar zij naar de twee stro balen voor haar te kijken. Ze voelde hoe het zweet langs haar slapen in haar nek liep en ook op haar rug een nat spoor achter liet. Het hooi en stro lag nog altijd door elkaar en Syd vertelde zichzelf al sinds de afgelopen zomer dat ze het moest herorganiseren. Ze konden de paar geiten voeden met het hooi terwijl ze het stro gebruikten om de kleine schuur waar ze sliepen te beschutten tegen de koude winter. Bovendien had Syd een manier gevonden om het huis er ook warmer mee te maken. Dat was echter nu niet meer nodig sinds de zomer keihard gearriveerd was. Nu alles door elkaar lag had ze echter geen overzicht en dat vond Syd maar niets. Steunend pakte ze de volgende strobaal bij de touwen vast en hees het op zodat ze het achterin de zolder weg kon leggen. Ze was daarmee bezig toen ze haar naam hoorde. Syd twijfelde voor even en wreef haar vuile handen aan haar broek af. Ze zag het bloed nog op haar handen ook al had ze ze gewassen. Zuchtend liep ze naar de ladder en glimlachte zwak naar haar vriendin. 'Rani heeft het gehecht?' vroeg ze ook al zag ze al dat de wond schoon en verzorgd was. 'Haar handen zijn een stuk vaster dan de mijne. Ik ben zo slordig met hechten. Ik heb nooit leren borduren en dat soort dingen,' probeerde ze overtuigend met een grijns te zeggen. Echter hoorde Syd zelf al dat er geen overtuiging in haar woorden zat.

Al snel zag ze haar vriendin bij de trap verschijnen en glimlachte ze geruststellend naar haar. 'Rani heeft het inderdaad gehecht,' legde ze uit, 'en het bloedde al bijna niet meer toen ze eenmaal naald en draad had gevonden. Het zal vast goed helen.' Ze was inmiddels bij de onderkant van de trap aangekomen en klom zo omhoog naar de hooizolder toe. Ondertussen waren de onzekere woorden van Syd haar niet ontgaan. Eenmaal op de zolder keek ze om haar heen naar de hooibalen en vervolgens naar de fysieke staat van haar vriendin. Ze zag de transpiratie op haar gezicht en de fysieke inspanning die ze had geleverd. 'Het spijt me, het was mijn fout,' zei ze uiteindelijk, terwijl ze haar hoofd liet hangen. Ze voelde zich erg verantwoordelijk over wat er gebeurd was en hoe ze had zitten dwingen over de messen. Vervolgens bleef ze stil en keek ze naar haar voeten. 'Ik dacht dat je achter mij aan zou komen. Naar het huis toe. Ik zocht naar je.'

Syd keek toe hoe Guila de trap op klom en uiteindelijk voor haar stond zodat ze van dichterbij de nette hechtingen kon zien. Ze zag meteen dat het een litteken zou veroorzaken. Ze had zelf maar genoeg zelfde verwondingen gehad. Echter hoefde ze Guila dat niet te vertellen. Verrast hoorde Syd aan hoe Guila zich verontschuldigde. Ze bleef echter stil toen ook Guila zweeg. Wat ongemakkelijk rolde ze de mouwen van haar blouse nog wat verder op en probeerde met de onderkant van het kledingstuk haar voorhoofd droog te deppen. Het hooi en stro zou vast overal aan haar kleding en bezwete lichaam vastgeplakt zijn. Ze kon zich echter niet druk gaan maken om haar voorkomen terwijl Guila hier zo voor haar stond. Wat voor antwoord kon ze nou geven? Syd wilde eerlijk zijn tegen Guila, maar ze had gemerkt dat ze dat steeds minder in stand kon houden. Ze was voorzichtig met de gevoelens die ze voor de prinses had en moest daarom haar antwoorden soms aanpassen. 'Het was niet jouw fout. Het had niet mogen gebeuren. Ik weet wel beter, maar-' Ook al vond ze dat het goed van haarzelf was om voorzichtig te zijn, had juist datgene haar een fout doen maken toen ze Guila haar les gaf. Ze had te veel nagedacht, te erg getwijfeld, en daardoor niet de actie uitgevoerd die ze Guila daarvoor vele malen had voor gedaan zonder mes. 'Guila, ik kan hier niet mee door gaan,' begon ze zacht.

'Het was wél mijn fout, Syd,' verzuchtte ze, terwijl ze tegen een hooibaal aan leunde en haar hoofd schudde. Ze kende haar vriendin nu goed genoeg om te weten dat ze de schuld op haarzelf zou leggen. 'Ik had niet zo door moeten zeuren over de messen. Het was een dom idee van mij en ik geef jou dus ook niets van schuld.' Ze zuchtte opnieuw en wreef met haar handen in haar ogen. 'Ik zou het erg vinden als jij zou denken dat jij dit veroorzaakt hebt.' Ze keek de andere vrouw weer aan en bestudeerde haar uitdrukking. Ze was bewust van elke beweging die Syd maakte. Het opstropen van de mouwen, het wegvegen van het zweet, het leunen van het ene been naar de ander. 'Met de lessen, bedoel je?' vroeg Guila wat verward, terwijl ze langs haar krullen streek. Rani had het bloed uit haar haren moeten wassen en het was vast een raar gezicht voor de oude vrouw geweest, toen haar nichtje zo bebloed de kamer in kwam stappen. 'Dat hoeft niet! We doen voorzichtiger de volgende keer. Geen messen of wapens meer.' Smekend keek ze de andere vrouw aan: hun lessen waren één van de grootste lichtpunten van haar verblijf.

'Ik had het mes vast.' Syd wilde deze doelloze discussie niet voort zetten en draaide zich van Guila weg. Ze zocht naar het mes dat ze eerder nadat ze omhoog geklommen was aan de kant had gegooid. Ze stopte het terug in haar riem en vond daarna ook haar sjaal om het stro van haar armen te wrijven. Ze hing de stof over haar schouder en bekeek de vrouw voor haar toen ze verder ging over de lessen. Syd knikte, alsof ze inderdaad alleen de lessen had bedoeld. Dat was weer een moment waarop ze niet eerlijk was. Ze kon het aan de lange lijst toevoegen. Toch had ze liever die lijst dan dat ze toe moest geven aan Guila dat ze gespannen was iedere keer als ze samen waren. Sinds dat ze de nacht bij Guila had geslapen, dat ze zo open tegenover elkaar waren geweest, had ze aan weinig anders kunnen denken dan dat ze inderdaad wilde dat deze vrouw deel uit zou maken van haar toekomst. Dat ze samen naar een nieuw pad konden zoeken. Zuchtend haalde Syd haar schouders op. 'Eerlijk gezegd heb ik je al veel geleerd. Ik geloof dat je nu beter kunt oefenen met wat je al weet.' Ze ontweek de smekende blik van Guila door op een strobaal te gaan zitten. 'Heeft Rani je verteld waarom ze zo goed is in het verzorgen van wonden?' vroeg ze benieuwd en met het doel om het onderwerp te wijzigen. 'Dat ze haar broer vaak weer oplapte als hij gewond geraakt was. En zichzelf. Ze was een vechter, ooit. Ze heeft mee gevochten in de rebellenaanslag in Evenfall tijdens de regering van Koning David. Ze praat er maar weinig over. Over al haar tijd hier in Tarth eigenlijk. Ze heeft nooit verteld waarom.'

Guila sloeg haar armen om haar eigen middel heen en keek wat beteuterd en aangeslagen naar haar vriendin. Het was alsof het ongeluk van eerder een plotse afstand tussen hun tweeën had veroorzaakt en dat was iets waar Guila moeizaam mee om kon gaan. 'Werkelijk? Ik wist dat ze vele broers en zussen had, maar ze heeft het nooit over deze specifieke broer gehad. Leeft hij ook nog?' Ondanks dat ze erg geïnteresseerd was in het verhaal over Rani en hoe zij ook een vechter was, kon ze de uitdrukking en handelingen van Syd niet uit haar hoofd krijgen. Na even wikken en wegen nam ze dan ook plaats naast haar op de strobaal en pakte ze haar hand vast, voordat ze weg kon bewegen. Zo keek ze de andere vrouw met een doordringende blik aan, maar zei ze niets. Ze wist niet goed wat ze wilde zeggen of doen. Het was duidelijk dat het haar erg aanging dat ze Guila had verwond en die zorgzaamheid ging Guila erg aan het hart. Ze wilde net verder praten, toen ze plots een aantal strohalmen in Syds haar trof en deze er vervolgens lachend uit trok. 'Als je hier slaapt, lig je dan ook in de strobalen?' giechelde ze, terwijl ze verder ging met haar zorgvuldige inspectie van haar vriendin.

Syd schudde haar hoofd. 'Hij was al overleden voor ze Quandaï voorgoed verliet.' Ook al kende ze de vele verhalen, soms had ze nog het idee dat ze maar amper wist hoe het leven van de Quandaïse prinses geweest was. Zeker als ze bedacht dat er zo weinig bekend was over de lange tijd die ze in Tarth had gespendeerd in opdracht van de Moeder. Nu Rani ouder was liet ze nog wel eens iets vallen over de mensen die ze had gekend en het verraste Syd altijd weer. Ze keek toe hoe Guila naast haar kwam zitten en al snel haar zowel fysiek als met haar blik in haar greep hield. Syd wist dat ze niet zou kunnen liegen als die priemende ogen haar zo aan staarden. Ze hield zich dus stug stil tot ze de vrouw hoorde lachen. 'Het stro is erg comfortabel,' verdedigde ze zichzelf met een kleine glimlach. Ze liet Guila het gedroogde graan uit haar haren halen, maar sloeg haar ogen neer om haar blik te ontkomen. Ze was zich veel te bewust van het moment, haar tekortkomingen tijdens hun les en haar onbekwaamheid om Guila zelf te kunnen verzorgen. Ze sloot haar ogen, aangedaan door haar eigen gedachten en haar verslagenheid. Ze was helemaal niet het persoon dat conflict uit de weg ging. Of het nou om de gevoelens van anderen ging of die van haar. Syd keek dus op en kneep in Guila's hand. 'Ik wil weten waarom je hier nog bent.' Het kwam er gehaast uit, alsof ze de woorden al wekenlang op haar tong had liggen.

Guila schudde lachend haar hoofd na de opmerking van haar vriendin. 'Ik zal hier ook eens gaan slapen, wie weet hoe verslavend het is om overal stro te hebben zitten,' lachte ze, waarna ze de andere vrouw weer teder aan keek. Ze merkte echter al snel de ongemakkelijke houding en blik van haar vriendin op. Haar glimlach verdween dan ook al snel bij haar plotse vraag en wat nerveus keek Guila van de vrouw weg, maar behield haar stevige greep op elkaars handen. 'Is dat niet duidelijk?' antwoordde ze stilletjes, terwijl ze voelde hoe haar wangen rood kleurden. 'Is het niet duidelijk waarom ik hier nog steeds ben?' Het was niet lang geleden dat ze besefte dat haar liefdevolle gevoelens niet enkel meer gereserveerd waren voor Flynn, maar dat ze ook een ernstig oogje op deze vrouw had ontwikkeld. Echter ging dat zoveel verder dan puur een korte (kalver)liefde. Ze was echter bang dat ze niet duidelijk genoeg was geweest in haar gevoelens tegenover Syd.

Syd liet de woorden langzaam tot zich komen, maar de betekenis nog niet accepteren. Ze moest duidelijkheid hebben. Ze wilde nergens aan beginnen zonder er zeker van te zijn dat de gevoelens wederzijds waren. Ze hoefde geen ultieme zekerheid, daar kon ze niet om vragen en daar was ze zelf ook niet op voorbereid. Bovendien wist ze wat er zich afgespeeld had voor haar vriendin hier terecht was gekomen door toedoen van Rani. De luitenant die steeds weer genoemd werd was Syd natuurlijk niet ontgaan. Als Guila echter simpel kon bevestigen wat Syd voelde, dan zou een groot deel van haar twijfels aan de kant geschoven kunnen worden. Ondanks dat ze eerder stijf had gestaan van de spanning, ze zichzelf in beweging had moeten houden om maar niet te ontploffen, voelde ze zich nu plots kalm. Ze wist dat Guila niet tegen haar zou liegen. Het vooruitzicht dat ze eindelijk een antwoord zouden bieden aan de gespannen, elektrische sfeer die er tussen hen in hing, maakte haar rustig. Voorzichtig maakte ze haar hand los en stond op zodat ze ruimte kon maken voor Guila. Ze wilde dat haar vriendin wist dat er meerdere antwoorden mogelijk waren. Ze zou het haar niet kwalijk nemen als dit niet was wat Syd wilde dat het was. 'Ik moet het van je horen. En als dit niet is wat je wilt dan zal ik het niet meer opbrengen. Maar zeg het me, alsjeblieft.'

Guila keek de andere vrouw stilletjes aan, terwijl ze besefte wat Syd precies zei en vroeg van haar. Stotterend begon ze dan ook een antwoord te formuleren: 'Ik ben hier gebleven, omdat ik- ik en jij-' Ze slikte moeizaam, terwijl ze Syds blik bleef vasthouden. Hoe kalm Syd leek te zijn in deze hele situatie, hoe onrustig en voor het blok gezet Guila zich voelde. Nog steeds met rode wangen stond ze uiteindelijk op, om enkele stappen naar de andere vrouw te zetten. Haar handen hadden zich gebald en een vreemd soort frustratie kwam er bij Guila naar boven, waardoor ook al haar handelingen ruw en onhandig waren. 'Omdat jij mijn hart hebt, Syd!' riep ze uiteindelijk stug uit, terwijl ze naar haar eigen borst greep. 'Iets wat je al weken hoort te weten!' Deze vrouw had haar hart veroverd, terwijl ze haar hart aan iemands anders had beloofd. Die gedachte liet haar hoofd zakken en gefrustreerd trapte ze tegen een hooibaal aan. 'Ik hou van je! Ik wil je beminnen en kussen en liefhebben en bij mij hebben, elke nacht als het kon, maar- het is-' Ze beet op haar lip en zakte uiteindelijk weer verslagen op een hooibaal neer. Alles had zo simpel geleken, de situatie waarin ze niets hadden hoeven uitspreken en niets hadden hoeven bekennen. Echter, hoe tevreden Guila met die situatie was geweest, hoe slecht Syd zich er blijkbaar onder had gevoeld.

Syd haalde eenmaal, tweemaal diep adem terwijl haar ogen Guila afwachtend volgden. 'Natuurlijk weet ik het al.' Misschien was het niet eerlijk om dit van haar vriendin te vragen. Vooral niet nu ze de frustratie zag die het teweeg bracht. Maar ze vond het ook niet terecht dat ze zojuist Guila verwond had en niet had kunnen laten zien waarom ze er zo aangedaan door was. Het voelde als een leugen door te doen alsof ze slechts goede vriendinnen waren geworden en meer niet. Bovendien verlangde Syd naar Guila zoals ze dat niet veel vaker had meegemaakt. 'Guila.' Haar stem was zacht maar ook duidelijk. Guila hoefde haar zin niet af te maken. Syd wist wat ze wilde, wie ze wilde, en ook al had ze maar al te goed door dat het antwoord van de prinses onvolledig was, kon het haar niet meer schelen. Ze stapte op de gebogen gestalte af en knielde op één been voor de strobaal. Met veel zorg legde ze haar handen rond het gezicht van Guila en glimlachte. 'Ik zal je lief hebben zo goed als ik kan.' Vervolgens trok ze de vrouw naar zich toe en kuste haar eerst op haar lippen en toen op haar wangen, haar slapen, haar kaak, de ene ongeschonden wenkbrauw, alle delen van het gezicht van haar geliefde.

Guila keek pas op toen ze de aanrakingen van haar vriendin voelde. Ze kon nog net een blik op het kalme gezicht van Syd werpen, voordat ze gekust werd. Guila's lichaam leek onmiddellijk in brand te staan en haar hart leek net zo hard te kloppen als haar verse wond. De spanning naar dit moment hadden ze zo lang opgebouwd, zo vaak weggeduwd ondanks dat ze wisten dat het in de lucht hing, waardoor Guila niet had verwacht dat ze zo kalm in het moment zou zijn. Ze had gedacht dat haar emoties van eerder enkel groter zouden worden, maar deze kon ze gemakkelijk opzij schuiven. Ze was zich enkel nog bewust van haar liefde voor de andere vrouw. Ze sloot haar ogen vol genot tijdens de zachte kussen van haar vriendin en trok haar via haar middel ondertussen dichter naar haar toe. 'Ik weet dat je dat zal doen,' murmelde Guila met een beginnende glimlach, terwijl ze nu zelf Syds gezicht tussen haar handen nam en stralend naar haar keek. Syd was werkelijk prachtig en ze kon wel uren naar de sterke trekken in haar gezicht kijken. Echter was het zeker niet enkel haar gezicht waar Guila vele blikken op had geworpen. Al snel had Guila haar lippen teder op de ander gedrukt, maar de kus al snel dieper en verlangender werd. Haar hoofd leek zo licht te worden dat ze niet meer wist wat ze met haar handen deed, hoe dicht de vrouw bij haar was, waar ze precies waren in de hooizolder.

Syd geloofde niet dat ze ooit meer door iets ingenomen was dan door de glanzende ogen van Guila. Ze voelde zichzelf beter iedere keer dat ze haar vriendin had zien stralen in haar tijd hier en nog meer nu ze zich realiseerde dat zij die blik teweeg kon brengen. Gloeiend van de zomerhitte, van het verlangen, van Guila's nabijheid, wist ze niet meer of het zweet op haar lichaam kwam door haar ijverige heen en weer gesjouw van de balen of door de inspanning nu. Syd gleed met haar handen langs Guila's nek en haar schouders tot haar ellebogen en bracht haar zo met haar omhoog. Zich tegen de andere vrouw aandrukkend stuurde ze haar naar de muur met stro. Met één hand duwde ze Guila in het piekende gras terwijl ze met de andere het lichaam van de prinses verkende. Ze had al veel nagedacht en gedroomd over hou ze Guila zou beminnen als ze eenmaal vond dat het kon. Ze had zich afgevraagd of haar vriendin al eens samen was geweest met een vrouw. Of dat ze iemand zoals Syd had gehad, iemand die graag de leiding nam. Ademloos door het moment zuchtte ze tegen de zachte huid van Guila's nek. Ondanks het dringende verlangen, genoot ze van het moment en probeerde bovendien niets aan de vrouw op te dringen. Ze hadden het nooit over dit soort onderwerpen gehad. Syd kon er niet vanuit gaan dat Guila dit alles wilde, ook al had ze zojuist bekend wel degelijk een verlangen te voelen. 'Is dit oké? Zeg het me als ik te ver ga,' fluisterde ze voor ze haar lippen nog eens vond.

Vol verwondering liet ze zich door haar vriendin leiden en zich uiteindelijk tegen het hooi aan drukken. Het piekende gras prikte in haar rug, maar dat waren niet de aanrakingen waar ze zich op richtte. De leidende houding van Syd bracht veel aantrekkingskracht met zich mee en Guila kon niets anders concluderen dan dat de vrouw haar erg warm maakte. 'Lief,' murmelde ze ademloos, waarna ze opnieuw door de andere vrouw gekust werd. De verkennende hand van Syd maakte haar opnieuw licht in haar hoofd en met haar eigen handen hield ze de vrouw dicht tegen haar aan gedrukt. Pas na hun uitgebreide exploratie van elkaar sprak ze verder: 'Ik wil dit allemaal. Alles. Het is allemaal oké.' Geruststellend streek ze over de hand van Syd heen die over haar lichaam bewoog en die haar al zoveel plezier had gebracht in deze luttele seconden. Echter wist ze welke vragen er hoogstwaarschijnlijk in het hoofd van de andere vrouw rondgingen. 'Dit is mijn eerste keer met een vrouw,' antwoordde ze dus ook maar, zonder dat haar vriendin ernaar had gevraagd. Echter ging deze openbaring niet samen met het gestuntel en de onzekerheid die het haar bij Flynn had gebracht. Ze wíst dat Syd haar niet zou veroordelen over haar onervarenheid met vrouwen. 'En ik ben dolgelukkig dat ik dit kan delen met iemand die ik zo bewonder, zo admireer,' fluisterde ze tegen Syds lippen aan met een verleidende glimlach, terwijl ze ook haar hand het andere lichaam liet verkennen.

Syd voelde de glimlach als vanzelf op haar gezicht verschijnen. Hoe vaak had ze dat niet al gehoord? In het dorp leken de vrouwen soms nogal erg gezet op een relatie tussen man en vrouw en niet het onder het volk steeds meer geaccepteerde partnerschap tussen twee mannen of vrouwen. Zo waren er ook voor Syd al een tweetal relaties stuk gelopen omdat haar partners niet wisten hoe de relatie verder zou gaan zonder het vooruitzicht van een huwelijk, een familie. Ondanks de pijn die dat met zich meebracht, had het Syd nooit doen twijfelen aan haar eigen wensen en verlangens. Ze was zich bovendien al bewust dat ze wellicht niet voldeed aan de verwachtingen van een standaard Tarthiaans leven. Haar eigen vrouwelijkheid had ze nooit omarmd zoals ze dat anderen zag doen. Gelukkig was dat in haar directe omgeving niet een probleem geweest. Rani en haar vader hadden altijd haar keuzes gesteund, haar opties aangeboden, maar hadden haar ook voorbereid op reacties die ze zou kunnen krijgen. Syd waardeerde dat erg. Sinds haar komst had ook Guila Syd geaccepteerd en willen leren kennen zoals ze was zonder de typische vragen te stellen, zonder haar identiteit te betwijfelen. De lovende woorden van Guila raakten haar dan ook diep. Ieder moment dat ze zou hebben met de prinses zou ze koesteren. In de ban door de prachtige glimlach trok Syd de vrouw verlangend dichter tegen zich aan. Ondanks dat ze genoeg ongemakkelijke ervaringen had gehad, ging dit alles met Guila als vanzelf. Ze hoefde niet na te denken of zichzelf te veel in te spannen.

Met ingehouden adem keek Guila toe hoe Syd reageerde op het feit dat ze dit nog nooit met een vrouw had gedaan. Ze had altijd afgeweten van de seksualiteit van haar broers en hoe haar ouders er nooit een probleem van hadden gemaakt dat ze op hetzelfde geslacht vielen. Natuurlijk en helaas waren er altijd stemmen uit de adel en uit het volk geweest die er niet achter stonden, maar het leek steeds meer geaccepteerd te worden. Natuurlijk had Guila wel vaker naar vrouwen gekeken en gefantaseerd hoe het zou zijn om samen te zijn met een andere vrouw, echter had ze er nooit werk van gemaakt. Tot Flynn had ze dat ook niet met mannen gedaan. Dat veranderde echter allemaal sinds ze Syd had ontmoet en alles plots in de war was geraakt. Vol liefde liet ze haar lichaam vleien tegen die van haar vriendin aan en kuste ze haar met alle tederheid die ze had. Zo spendeerde ze nog een lange tijd samen op de hooizolder, vervlochten in elkaar en alle beloftes nakomend die ze elkaar hadden gedaan.

[end]