De Rivieroever

-

Flynn had de afgelopen tijd veel afgezonderd in zijn tent gespendeerd. Hij wist dat hij terug in zijn routines moest komen, maar het ging zo moeizaam dat het hem tegen hield. Hij had dus besloten te beginnen met zijn redders te bedanken. Zijn goede vrienden die hem achterna waren gereisd. Indra kwam regelmatig op bezoek en haar had hij dus al vele malen zijn dank betuigd. Ook zijn mede luitenant en de andere soldaten die met hem door Quandaï hadden gereisd had hij gesproken. Er bleef enkel Clementine over. Ergens had hij gedacht dat ze misschien zelf langs zou komen, maar die gedachte leidde tot niets. Hij kon dat soort dingen van niemand verwachten. Toch wist hij dat het er een keer van moest komen. Als hij wilde herstellen en terug aan zijn taken wilde dan moest hij weer gaan samenwerken met Clementine en alle anderen die hij met moeite onder ogen kwam nu hij lang niet meer zo zeker van zichzelf was. Die middag had hij dus besloten te beginnen met zijn oude vriendin op te zoeken. Toen ze niet in haar tent bleek te zijn noch ergens anders in het kamp wist hij dat hij richting het water moest. Ondanks dat hij nog maar met één kruk zich voort bewoog was hij traag en het kostte hem een hele poos om de rivier te bereiken en Clementine te vinden. Ze hadden hier ook vaak genoeg samen gezeten, samen gepraat over van alles en nog wat. Clem over haar jeugd op schepen en hij over zijn rare adellijke familie. En natuurlijk over de missie. Flynn kuchte zacht voor hij de herkenbare gestalte naderde.

Het was vroeg in de middag toen Clementine besloten had om zich af te zonderen van het kamp. Nadat ze wat fruit uit de voorraad had gepakt en haar heupfles had gevuld met wijn, was ze op pad gegaan naar de rivier. Het was een plek waar ze vaak zat, gewoon om na te denken of te genieten van het heerlijke weer. Bovendien was ze graag bij het water in de buurt en gezien ze niet in de buurt van de zee waren, was dit hetgeen dat het meest in de buurt kwam. Eenmaal bij de oever, trok ze haar laarzen uit en stroopte ze haar broekspijpen op. Het was warm en de zon scheel fel. Het had een tijd geduurd voordat Clementine gewend was aan de hitte die Tarth soms met zich mee kon brengen. Het grootste deel van haar jeugd had ze doorgebracht op zee en hoewel dat zeker niet betekende dat het altijd koud was geweest, was ze haar hele jeugd vergezeld door een zilte zee wind. Eentje die ze wel eens miste hier op het land. Toen ze eenmaal haar voeten in het water had bungelen, zuchtte ze diep uit. Ze genoot van de rust en stilte die deze plek met zich mee bracht. Het water dat zachtjes tegen de oever kabbelde, het geluid van vogels die overvlogen of kleine dieren in het struikgewas. Het was een plek waar ze helemaal tot rust kwam. Toen ze een tijdje zat, hoorde ze echter een geluid dat niet thuishoorde in de natuur. Bij het horen van gekuch keek ze op en zag Flynn een eindje verderop staan. 'Hé.' zei ze enkel, waarna ze haar voeten uit het water haalde en op stond, nieuwsgierig naar wat Flynn te melden had.

Flynn wachtte enkele seconden af terwijl hij Clementine zo bekeek. Het was vertrouwd haar hier te vinden op haar plek met haar voeten in het water. Hij miste dat gevoel van familiariteit nu het kamp hem juist zo vreemd leek. Hij liep niet meer met eenzelfde houding tussen de tenten door en dat beïnvloedde zijn ervaring van de plek. Het voelde niet als zijn thuis omdat hij zelf zo anders was. Flynn had gedacht dat hij zo weer zou weten hoe hij zich moest gedragen tussen zijn mede soldaten, zijn vrienden, maar het viel tegen. Zelfs zijn interacties met Indra hadden een ander karakter. Hij voelde dat ze voorzichtig was met wat ze zei en deed. Hij wist dat ze dat met goede bedoelingen deed en waarschijnlijk ook licht beïnvloed door Gael, maar het irriteerde hem zo erg. Flynn probeerde uit zijn gedachten te kruipen en naderde Clementine langzaam. 'Sorry dat ik je stoor, maar ik dacht wel dat ik je hier zou vinden.' Hij zette leunde zijn kruk tegen een boomstam en zette een hand stevig tegen de bast aan. 'Hoe gaat het?' vroeg hij, omdat hij geen andere woorden of vragen kon bedenken. Flynn had het gesprek dat hij met Clementine zou hebben al zo vaak in zijn hoofd herhaald, maar alsnog wist hij niet hoe hij moest beginnen. Er stond veel tussen hen in, dat moesten ze beiden wel erkennen. Hij herinnerde zich vaag dat ze gesproken hadden tijdens de reis terug naar Tarth, maar hij wist maar half wat hij toen gezegd had. Hij hoopte dat hij haar toen al eens bedankt had en zijn excuses aan had geboden.

'Dan had je dat goed gedacht.' antwoordde Clementine. Iets in haar had geen behoefte om dit gesprek nu te hebben, maar wanneer had ze dat wel? Ze wist dat het er ooit van moest komen. Ondanks alles waren ze nog steeds collega's. Ze werkte samen, wat betekende dat ze met elkaar moesten communiceren, of Clementine dat nou wilde of niet. 'Je hebt al die moeite genomen om van het kamp naar hier te strompelen op een kruk om te vragen hoe het met me gaat?' vroeg ze schamper, terwijl ze zich terug omdraaide naar de rivier. Het zonlicht schitterde op het water, waardoor ze haar ogen samen kneep, om niet verblind te worden. 'Als je het graag wilt weten, met mij gaat het goed.' antwoordde ze uiteindelijk, terwijl ze voorzichtig haar tenen het water liet raken. Ze was een tijdje stil, nadenkend over waarom hij hier was, maar ook over hoe ze zich zou opstellen. Haar eerste woorden hadden niet al te vriendelijk geklonken en hoewel dat deels was omdat iets in haar nog steeds boos was, wist ze ook dat hij het niet verdiende om meteen afgesnauwd te worden. Dus uiteindelijk draaide ze zich terug om en keek ze hem aan. 'Misschien kan ik beter vragen hoe het met jou gaat.'

Flynn zuchtte toen hij de vijandelijke toon hoorde en dacht meteen dat het een fout was geweest om haar hier op te komen zoeken. Dit was haar plek om alleen te zijn en hij dacht dat dit een goed moment was om haar rust te verstoren? Hij keek zelfbewust naar zijn kruk toen ze er over begon en liet het stuk hout voor wat het was om hinkend, met de steun van enkele bomen, dichter naar haar toe te gaan. 'Clem,' begon hij weer, maar viel even snel weer stil. Wellicht had het geen zin dit gesprek met haar te hebben als ze er zo over dacht, als ze nog altijd alleen maar boos was. 'Beter niet. Die vraag hoor ik al te vaak.' En niemand wilde het echte antwoord horen. Ze vroegen het alleen maar om beleefd te zijn, om hun interesse te tonen, maar hij kon ze moeilijk vertellen over zijn nachtmerries, over de pijnen die hij voelde in zijn been, over de frustraties omdat hij amper een zwaard vast kon houden. 'Indra vertelde me dat je rekruten bent gaan trainen. Hoe zijn de nieuwelingen? Sommige komen uit Quandaï is het niet?' Sinds de stroom van vluchtelingen ook het legerkamp had bereikt hadden ze ook meer en meer Quandaïse soldaten die zich inschreven bij het kamp. Hij had van Indra begrepen dat ze nauw samenwerkte met Marcus die in Tyrosh families door stuurde verder Tarth in met connecties en plekken waar ze nieuwe levens konden beginnen.

Clementine keek hem aan en trok een van haar wenkbrauwen op. 'En laat me raden, het gaat altijd goed met je als ze het vragen?' Ze kende Flynn inmiddels goed genoeg om te weten dat hij de vragen van zijn mede soldaten zou afweren. 'Zo makkelijk kom je nou ook weer niet van me af. Dat weet je inmiddels toch wel?' Clementine liet zich niet kennen door het masker dat Flynn opzette. Ze wist maar al te goed dat hij niet goed in zijn vel zat en daarbij had ze aan Guila beloofd om een oogje in het zeil te houden. 'Het spijt me dat ik zo snauwde net.' zei ze, om hopelijk het gesprek op betere voet verder te kunnen gaan. Clementine liep naar Flynn toe en stak haar arm uit. 'Kom laten we gaan zitten.' Ze wenkte naar een wat hogere steen langs de oever en wachtte tot Flynn in zou gaan op haar aanbod om hem te helpen. 'Klopt,' Clementine moest nog steeds wennen aan haar nieuwe taken. Een nieuwe rang bracht nieuwe verantwoordelijkheden met zich mee. 'De Quandaïse soldaten zijn goed getraind. Anders dan dat wij onze soldaten trainen, maar ze brengen waardevolle technieken met zich mee.' Clementine vond het meer dan interessant om van haar rekruten te leren. Als zij hen iets aanleerde, maar iemand kwam met een andere techniek, stond ze er ook zeker voor open om van hen te leren. 'Er zitten ook een paar mannen bij die maar niet kunnen voorstellen dat het leger geleid wordt door een vrouw en ook laten blijken dat ze er niet van gediend zijn getraind te worden door iemand van het andere geslacht... Ik denk niet dat die het hier lang vol zullen houden.' gniffelde ze. Inmiddels kon het haar niet meer interesseren of mannen dachten dat ze in het leger thuishoorde of niet: Indra, hun eigen leider was een vrouw en dat was voor Clementine genoeg. 'Waar heb jij je zowel mee bezig gehouden te laatste tijd?'

Flynn haalde zijn schouders op. Niemand verwachtte toch een eerlijk antwoord. Kon ze het hem kwalijk nemen dat hij daarom altijd maar deed alsof het goed ging? Een voorzichtige glimlach verscheen op zijn gezicht bij het horen van Clementine's woorden. Ze kenden elkaar goed, dat mocht inmiddels wel duidelijk zijn. Misschien was dat ook wel een reden geweest voor Flynn om zich afzijdig te houden en haar niet op te zoeken ook al kon hij haar vriendschap goed gebruiken. Aarzelend bekeek hij haar arm, maar een blik op de natte en waarschijnlijk gladde rotsen was genoeg om hem te overtuigen haar aanbod aan te nemen. Hij pakte haar arm vast en luisterde vervolgens geïnteresseerd naar haar uitleg. De generaal had hem al snel verteld dat toen hij vertrokken was op zijn missie Clementine de promotie tot Kapitein aangenomen had. Flynn had niet anders verwacht, toch voelde hij een steek toen hij dat te weten had gekomen. Clem en hij hadden tot dan toe veelal hun promoties op hetzelfde moment gekregen. Bovendien wist hij hoe er op hem neergekeken was toen hij geweigerd had zijn titel te veranderen omdat hij naar Quandaï wilde. Hij wist niet hoe vaak hij uitgemaakt moest zijn voor idioot. 'Of ze zullen al snel overtuigd worden dat ze in erg bekwame vrouwelijke handen zijn.' Hij glimlachte met haar mee en bekeek het embleem dat ze op haar borst droeg. 'Kapitein Rousseau,' mompelde hij zacht. Flynn was met enige moeite op de rots gaan zitten die de kapitein aangewezen had en strekte zijn benen voor zich uit. 'Robyn heeft me haar boog geleend. Dat houdt me wat bezig, maar-' Fronsend bekeek hij zijn been. Daar hield hij op.

Clementine rolde met haar ogen toen Flynn haar bij haar officiële titel noemde. Ze hield er niet van om zo genoemd te worden. Voor haar was Clementine prima, en de mensen die haar echt goed kende noemde haar Clem. Toen ze eenmaal bij de rotsen waren, zorgde ze er eerst voor dat Flynn zat, voordat zij zelf ging zitten. Met haar blik op de rivier gericht luisterde ze naar zijn woorden. 'Maar dat is niet genoeg.' vulde ze hem aan en keek zijn kant op. 'Het geneest niet zo snel als je had gehoopt?' Toen ze Flynn uit de kerkers hadden gered was Clementine verrast geweest dat zijn been er überhaupt nog aan zat. Het feit dat hij nu nog twee benen had was al een wonder op zich. Alleen kon ze zich goed voorstellen dat het geneesproces voor Flynn niet snel genoeg kon gaan en dat het nog lastiger was om te accepteren dat hij wellicht niet meer alles kon doen zoals voorheen. 'Als ik je ergens mee kan helpen moet je het zeggen. Ik heb nog wel wat vrije middagen die ik kan vullen.' Ze hielp een vriend graag. Hoewel Clementine het niet wilde toegeven kostte het meer energie om hem te negeren, dan om hem te vergeven. 'Luister, Flynn. Ik weet dat ik de afgelopen tijd niet al te vriendelijk tegen je ben geweest, maar - weet dat ik je echt wil helpen als je die hulp wilt, oké?'

Flynn moest als vanzelf grijnzen toen hij Clementine met haar ogen zag rollen. Het mocht duidelijk zijn dat hij als hij de kans had vaak genoeg haar officiële titel zou gaan gebruiken. Ze kon immers toch niet verwachten dat iedereen haar maar Clem bleef noemen? Zeker niet als ze met de rekruten bezig was. Hij zou Robyn er wel eens op wijzen dat het belangrijk was Clementine Kapitein te noemen. Flynn voelde de grijns verdwijnen toen ze in ging op zijn onafgemaakte zin. Hij haalde zijn schouders op en ontweek haar blik stug. 'Ik heb op veel dingen gehoopt.' Hij had al meteen geleerd dat hij beter niets kon verwachten. Hij zat hier immers na met veel moeite hier gekomen te zijn, na alleen zijn bed uit hebben moeten komen, na een slapeloze nacht waarin hij in een leeg bed wakker was geworden door zijn nachtmerries. Flynn keek pas Clementine's kant op toen ze haar aanbod deed. Hij knikte kort. Hij had al van zo veel kanten hulp aangeboden gekregen, maar wist nog altijd niet van wie hij het aan wilde nemen. Indra was de enige die haar hulp op hem forceerde en waarvan hij het maar accepteerde. Nu hij echter eindelijk de stap had gezet om met zijn oude vriendin te praten en nu ze hier zo zaten kon hij niet negeren hoe fijn dat voelde. 'Dit helpt al,' gaf hij zachter dan hij had gewild toe. Het had meer aan hem geknaagd dat hij Clementine niet onder ogen had durven komen dan hij had gedacht. Stil keek hij haar aan, maar liet haar blik toen los. 'Het spijt me dat ik Robyn niet tegen heb kunnen houden om zich in te schrijven voor de rekrutering. Je gaat haar handen vol hebben met haar.'

Toen Flynn aangaf dat hij er al baat bij had om hier met haar te zitten en te praten, glimlachte Clementine. Hoewel ze het misschien niet hardop wilde toegeven, voelde het ook goed voor haar om weer met haar oude vriend te zitten. Tijdens de eerste missie waren ze close geworden en na het hele akkefietje wat zich tussen hen had afgespeeld, had ze juist die vriendschap erg gemist. Clementine moest lachen bij de woorden van Flynn. 'Ik hoop niet dat ze verwacht dat ze een speciale behandeling krijgt omdat ze me toevallig persoonlijk kent.' gniffelde ze. Wellicht dat ze Robyn wel des de harder aan zou pakken om te laten zien dat niemand hier een voorkeursbehandeling zou krijgen. Clementine keek er wel naar uit om weer te gaan trainen met de nieuwe rekruten en ze was erg benieuwd wat het zusje van Flynn in haar macht had. Ze had Robyn een paar keer gezien, maar om nou te zeggen dat ze de jonge vrouw kende? 'Ik denk dat ze eerder haar handen vol heeft aan mij?' voegde ze er nog lachend aan toe. Met een glimlach pakte ze een steentje van de grond af en gooide deze de rivier in. 'Ik heb dit gemist.' zei ze, nadat ze een tijdje stil was geweest. 'Altijd maar hier in je eentje zitten wordt ook een beetje eenzaam.' zei ze met een trieste glimlach. Hoewel ze meestal prima alleen kon zijn had ze zich de laatste tijd flink eenzaam gevoeld. Mensen behandelde haar anders door haar promotie, enerzijds goed, anderzijds voelde ze zich erdoor enorm afgezonderd van de groep.

Flynn schudde grinnikend zijn hoofd. 'Ik zal het haar duidelijk maken dat ze geen voorkeursbehandeling krijgt. Ik zal haar vast vertellen dat ze in het Oostelijke kampdeel terecht komt.' Hij had daar zelf ook gezeten in één van de barakken die het dichts bij de geurende wasruimtes stond. Hij kon zich niet herinneren of Clementine daar ook had gezeten. Hij had haar niet gekend als rekruut. De missie was de eerste keer dat hij pas echt gesprekken met haar aan was gegaan en bovendien had gezien wat ze kon. Hij glimlachte toen hij zijn vriendin zo zag lachen en hoorde haar woorden vervolgens met een even trieste glimlach aan. 'Dat zitten, dat doe ik veel tegenwoordig,' begon hij voorzichtig. Ondanks dat het goed voelde nu, was hij niet zeker of de gebeurtenissen vergeten en vergeven waren. Hij zou het haar niet kwalijk nemen. Flynn dacht niet dat hij zichzelf kon vergelijken met wat Clementine had meegemaakt door zijn acties. Echter wist hij nu wel hoe het was iemand van je weg te zien draaien, afstand te zien behouden, en uiteindelijk zag vertrekken. Ondanks de beloftes die Guila had gedaan, kon hij die gedachte niet uit zijn hoofd zetten: ze was weer weg gegaan. 'Als je dus een keer niet alleen wil zitten,' voegde Flynn vervolgens toe.