Loracre

Geboortedorp van Kain!

Kain schoof vol concentratie voet voor voet over het gladde ijs heen. Ondertussen kon hij het niet laten om bewonderd om zich heen te kijken: het was inmiddels winter geworden en dat betekende dat zijn geboortedorp, maar ook de omgeving bedolven was onder de sneeuw. Ook het meer naast zijn eigen huis was bevroren en na zijn standaard rennende ochtendronde had het glimmende ijs zijn aandacht getrokken. Met veel moeite had hij die morgen zijn vriend in bed achtergelaten, maar Ed wist dat Kain vaak nog wel het bed in gleed, vooral met dit ijzige weer. Ze waren allebei niet op de koud voorbereid geweest, maar gelukkig had er nog een stapel van zijn eigen oude kleding gelegen en zijn zusters waren erg bereid geweest om truien uit te lenen. Echter liet hij zijn aandacht niet te lang ronddwalen, omdat het ijs onder hem kraakte, terwijl hij zich naar het kleine wak bewoog. Hij had zichzelf voorgenomen om te kijken hoe de stand van het water was en het leven daarin, om in te kunnen schatten of hij wellicht die dag kon gaan vissen. Echter was hij niet meer de dunne tienerjongen die hij ooit was geweest.

Eddard was die ochtend wakker geworden met naast hem een koude lege plek. Echter was hij daar inmiddels wel aan gewend. Hij was gewoon niet echt een ochtendmens terwijl Kain daarentegen wel regelmatig vroeg opstond. Vooral als ze op bezoek waren bij zijn familie was zijn vriend altijd druk in de weer. Daarom besloot hij ook nog een keer om te draaien nadat hij Kain's afwezigheid opgemerkt had. Toen hij een tweede keer zijn ogen opende en Kain niet terug het bed in was gekomen, stond hij met tegenzin op en wikkelde de dekens stevig om zijn lichaam. Hij gooide de luiken van het kleine raam open en zag toen de figuur op het ijs. Ongelovig staarde hij er enkele tellen naar en moest toen glimlachen. Het was fascinerend geweest om te zien hoe Kain zich uit de voeten wist met de natuur en omgeving waar hij was opgegroeid. Bovendien genoot Eddard van de huiselijke sfeer die hij hier aangetroffen had. Natuurlijk was hij bang geweest dat de vader van Kain of zijn zus wellicht niet erg blij waren met de man die de zoon en broer mee had genomen. Hij had zich echter nergens zorgen om hoeven maken. Hij was met zo veel vriendelijkheid en gastvrijheid ontvangen dat het hem al snel ook op zijn plek had laten voelen. Met een zucht bestudeerde Eddard Kain die het ijs over ging en besloot toen toch maar te proberen zijn aandacht te trekken. 'Kain, bij de Goden, wat ben je aan het doen?' riep hij met de hoop dat zijn familie al lang het huis uit waren om aan het werk te gaan.

Toen Kain eenmaal dichter bij het wak was gekomen, zakte hij langzaam door zijn knieën heen en kroop hij zo naar de opening in het ijs toe. Bij het aanraken van het ijzige water siste hij kort, maar stopte vervolgens zijn hele hand erin, om te beseffen dat geen enkele vis nog levend was in deze temperaturen. Vandaar dat de vissers al een tijd niet meer terug kwamen met vis. Misschien moest hij binnenkort wel de bergen in trekken voor een stuk vlees... Op hetzelfde moment hoorde hij plots een stem achter hem en keek hij over zijn schouder naar zijn eigen huis toe. Daar zag hij het bekende gezicht van zijn vriend uit het bovenste raam steken. Met een zucht kroop hij weer wat van het wak vandaan en kwam hij vervolgens overeind. Onbewust was hij toch aan het bibberen: die Westelijke zon had hem erg zwak voor de koud gemaakt. 'Ons ontbijt regelen!' riep hij terug met een grijns, waarna hij langzaam terug schoof naar het vaste land. 'Mijn honger wordt namelijk niet gestild door slapen!' Met de lach nog steeds rondom zijn mond stapte hij uiteindelijk zijn huis binnen, waar hij nog nabibberend zijn jas, wanten en muts af deed en vervolgens omhoog liep.

Eddard keek met een bewonderende glimlach toe hoe Kain hem gehoord had en zich om draaide. Het deed hem ergens aan een herinnering denken van zijn jeugd. Hij had er de laatste tijd weer veel gekregen terwijl ze door het Zuiden hadden gereisd om in de kleine dorpen, steden en andere plekken, de verschillende noden uit het rebellennetwerk op te sporen. Ze hadden zo aardig wat van de Zuidelijke natuur kunnen zien en veel plekken waar Ed gereisd had met zijn familie. Echter had hij geen moment gevoeld dat hij terug wilde naar dat leven. Niet dat hij überhaupt een reizend leven met Kain kon vergelijken met dat wat hij had gehad met zijn familie. Toch begon hij meer en meer te voelen dat hij een thuis wilde creëren. Een plek voor hem en Kain. Waar dan ook. Lachend zag Eddard toe hoe zijn vriend dichter naar land kwam en vervolgens het huis in kwam. Hij zocht naar een extra wollen deken en opende de deur alvast voor Kain die hij zo kon verwelkomen met wat warmte. 'Wat voor ontbijt wilde je me voor gaan schotelen? Ijs?' Grinnikend keek hij toe zijn vriend wel erg koud terug de slaapkamer in kwam.

Eenmaal boven gooide Kain ook zijn jas aan de kant en nam hij één van de warme, wollen dekens van Ed over. Hij wilde niet ook zijn vriend koud maken, dus sloeg hij de deken om zichzelf heen en probeerde zo het bibberen wat tegen te gaan. 'IJs wellicht als toetje, máár nu wilde ik je vis als ontbijt opdienen,' grinnikte hij, 'maar ik vrees dat er geen vis meer in dat meer leeft. Dat wordt dus weer water en brood.' Hij drukte een kus op Eds wang en keek geamuseerd toe hoe hij gekleed in een deken voor hem stond. 'Je kent me, ik heb je verteld dat ik altijd in mijn grote broer rol spring als ik hier ben,' grinnikte hij, waarna hij zijn hand op hield en op zijn vingers telde. 'Ik moet vandaag nog hout hakken, op jacht gaan, het dak repareren, medicijnen halen en mijn vaders stoel repareren.' Tegelijkertijd hield hij zijn deken dicht tegen zijn koude lichaam aan en nam hij plaats op het bed, om nog het laatste beetje warmte mee te krijgen.

Eddard zou niet snel klagen, maar hij loog als hij zei dat hij het eten uit het paleis niet miste. Daar had hij altijd wel iets lekkers, zeker als hij zijn zuster naar de keukens stuurde. Dat herinnerde hem er aan dat hij Renee eens een brief moest schrijven. Ze zou vast op springen staan nu. Hij keek er naar uit zijn derde nichtje of neefje te mogen ontmoeten. Ed vond het heerlijk oom te zijn. Echter waren hij en Kain nu hier midden in de keiharde winter zonder en diversiteit aan lekkernijen. Hij grinnikte dus maar en haalde zijn schouders op. 'Het brood wat je zuster maakt is heerlijk.' Lachend luisterde Eddard naar de lange lijst aan taken die Kain voor zichzelf opgesteld had. 'Wel, als je al die dingen van plan bent vandaag te doen, eis ik dat je nu nog even bij me komt liggen.' Hij was net zoals Kain terug op het bed gaan zitten en vond zijn eigen warme plekje al snel weer terug. 'Kom eens hier,' zei hij nu zachter en met een vertederde glimlach op zijn gezicht. Hij vond het heerlijk Kain zo zijn rol in zijn familie op te nemen en al hetgeen te doen wat hij maar kon om ze te helpen nu ze hier waren. Hij wist hoe belangrijk zijn vriend het vond om hier te zijn. Ed had er dus ook op gestaan dat ze deze keer langer zouden blijven dan toen hij voor het eerst kennis had gemaakt met Kain's vader en zus.

Kain moest lachen om zijn vriends woorden, maar twijfelde vervolgens geen seconde om met hem onder de dekens te duiken. Hij was zo trots geweest om zijn vriend zijn geboortedorp te laten zien en vooral om Ed voor te stellen aan zijn vader en zuster. Ook de kinderen van zijn zus waren gek op zijn vriend en andersom was dat ook zeker het geval. Kain wist daarnaast ook hoe betrokken Ed was bij zijn neefjes en nichtjes. Eenmaal in bed had hij zich al snel in Eds armen gesetteld, ondanks dat hij eerder zijn vriend niet had willen storen met zijn koude huid. Teder drukte hij zijn lippen op de wang van zijn vriend en zo nestelde hij zijn gezicht in zijn nek. 'Moge de Goden weten hoe dankbaar ik nog steeds ben dat je die avond plots voor mijn deur stond in dat verdomde dorp,' murmelde hij zacht, terwijl hij met zijn hand langs Eds borst streek. 'Of dat ik in Evenfall op je glazen stapte en jij mij de route naar jouw kamer gaf.' Vol liefde keek hij vervolgens zijn vriend aan. 'En dat we nu nog samen zijn.'

Ed keek tevreden toe hoe Kain bij hem kwam liggen en wikkelde zijn armen rond het krachtige maar nu vooral koude lichaam van zijn vriend. Hij sloot zijn ogen, genietend van het moment en luisterde zo naar de woorden van Kain. Het maakte hem nog altijd warm van binnen en van buiten om te horen dat deze man evenveel liefde voor hem voelde als hij dat deed voor hem en zich even gelukkig prees. Het had net zo goed niet meer goed kunnen komen na hun ruzie in Evenfall. Ed had zijn broer er al meerdere malen voor bedankt in zijn brieven, maar zou het zeker in eigen persoon ook nog moeten doen. Hij gaf het niet graag toe, maar Liam wist soms wel waar hij het over had. Eddard had zeker vaker in zijn leven, vooral in zijn jeugd, beter naar zijn oudere broer en ook zijn zuster moeten luisteren. Dat had hem zeker er van weerhouden om bepaalde beslissingen te maken die niet altijd even goed hadden uitgepakt. Zoals die keer dat hij besloten had om zijn familie achter te laten en mee te reizen met een stel troubadours. Eddard schudde zijn gedachten uit zijn hoofd en legde zijn handen rond Kain's gezicht. 'Ik houd van je, Kain. Ik zou het van de daken schreeuwen als er ook maar iemand in de buurt was om het te horen,' grinnikte Ed. 'Echter blijft het nu maar tussen ons en de Goden en wellicht zijn de dieren ook wel geïnteresseerd. Hoewel, wat kan hen het schelen dat hier twee mannen liggen die van elkaar houden? Vooral niet omdat eentje ze regelmatig achterna zit om als ontbijt of diner voor te schotelen.'

Kain lag comfortabel in de armen van Eddard en voelde hoe hij langzaamaan weer warmer werd. Hij genoot van momenten zoals deze, vooral als zijn vriend hem eraan herinnerde hoeveel hij van hem hield. Dat gaf hem kippenvel over zijn hele lichaam heen. 'Ik houd ook van jou,' grijnsde Kain, waarna hij Ed teder kuste om die gevoelens nog maar eens te bevestigen. 'Ik denk dat ik de dieren in het Zuiden niet aan mijn zijde heb staan na al die jaren dat ik hun geteisterd heb met mijn pijl en boog en speer.' Hij was altijd een fervent jager geweest, al sinds hij klein was. Het had zijn familie in leven gehouden gedurende de harde winters. 'Wat ga we hier na eigenlijk doen?' vroeg Kain zacht, terwijl hij zijn vriend met een vragende blik aan keek. De laatste manen hadden ze veel rondgereisd en ondanks dat Kain voelde dat het reizen in zijn bloed zat, had zijn terugkomst in zijn geboortedorp een soort verlangen in hem losgewakkerd om toch een eigen plekje te gaan vinden. 'Ik- ik zat te denken dat we misschien eens kunnen gaan nadenken om ergens te gaan settelen?' Kain opperde het maar voorzichtig, want hij had geen idee wat zijn vriend er van zou vinden. Het was niet een onderwerp waar ze het al eens over hadden gehad.

Eddard moest lachen toen Kain op zijn gebazel in ging. Hij wist dat hij maar vaak genoeg onzin uit kraamde, maar zijn vriend ging er net zo goed in mee. Hij liet een goedkeurend geluid horen toen Kain vertelde dat hij achter ze aan zat en hij zich een jagende Kain voorstelde. Met kussen verkende hij de huid van de man en keek op toen hij de vraag hoorde. Bedenkelijk ging zijn terug in de kussens liggen met een arm onder zijn hoofd. Hij had er al vaker over nagedacht. Echter had hij zo veel genoten van alle tijd die hij nu met zijn partner had, dat de toekomst nog niet belangrijk had geleken. Bovendien had Ed nooit grootse plannen gemaakt voor zijn leven. De belangrijkste beslissing die hij ooit had gemaakt was om zich op te gaan werken in de politiek en te beginnen als klerk. En dat was zo nu en dan ook al anders gelopen. Met een glimlach ging hij op zijn zij liggen en keek naar het gezicht van Kain. Hij zag dat zijn vriend op zijn hoede dit onderwerp op bracht. 'Dat klinkt als een heerlijk plan,' beaamde hij met overtuiging om hem gerust te stellen. De afgelopen lentes hadden ze in tavernes geslapen of in het huis hier of in het Zuidelijke paleis waar zijn familie hen de gastvrijheid had aangeboden. Hij miste zijn eigen kamer die hij in Evenfall had, hij verlangde naar een plek om van hem en Kain te maken. 'Ik zou heel graag ons eigen plekje willen hebben. Maar- maar waar zie je dat gebeuren?' Nu was het zijn beurt om onzeker de vraag te stellen. Hij had zo zijn idee, maar wist niet wat Kain voor zich zag.

Kain zuchtte opgelucht bij de geruststellende woorden van Eddard. Hij had het vervelend gevonden als ze niet op één lijn hadden gezeten qua vervolgplan, gezien het toch fundamenteel was in een leven. Kain haalde zijn schouders op bij zijn laatste vraag. 'Ik heb geen sterke voorkeur voor een plek,' zei hij oprecht. Uiteraard zou het Zuiden een speciaal plekje in zijn hart houden, maar het was niet per se de plek waar hij zichzelf oud zag worden. Echter wist hij wat er hoogstwaarschijnlijk door Eds hoofd heen ging. 'Wil jij terug naar Evenfall?' vroeg hij dus maar direct. Hij wist niet goed hoe hij dacht over die stad. Hij had er zeker twee hele mooie jaren gewerkt en daar ook de liefde van zijn leven ontmoet. Toch wist hij niet goed wat zijn plaats in die stad zou worden. De gedachten aan de manier waarop hij de stad ontvlucht had, gaf hem rillingen. Toch zouden de zaken zo anders zijn als hij terug zou komen: er was een nieuwe koningin, de eerdere adellijke familie was weg, het rebellen probleem was opgelost. Toch knaagde er toch twijfel aan hem.

Eddard voelde zijn lippen als vanzelf omhoog krullen toen Kain vroeg of hij terug zou willen naar Evenfall en knikte als antwoord. 'Ik heb er veel aan gedacht. Ik weet dat Sibel mij er werk zal aan bieden en ik werkte maar al te graag in het paleis.' Zowel Sibel en zijn broer hadden al enkele malen gevraagd wanneer hij klaar zou zijn met zijn rebellen netwerk en of hij naar Evenfall zou komen. Hij wist dat hem daar een hoop opties stonden te wachten. 'Maar het is niet alleen voor het werk. Evenfall is- Er zijn zo veel interessante mensen en er is zo veel te doen. We kunnen er aan één van de pleinen gaan wonen, boven een taverne of op één van de woonboten!' Hij had de grote stad altijd al bewonderd en hield van de drukte die hij er veel mee gemaakt had. De bezoeken met zijn familie hadden hem altijd al tot bewondering gebracht als kind, maar pas toen hij er zelf woonde had het hem echt getoond hoe fijn de stad was zeker in contrast tot het paleisleven.

Kain bleef in eerste instantie stil en was ondertussen op zijn rug gedraaid, om zo naar het plafond te staren. 'En hoe zie jij mijn rol in Evenfall?' vroeg hij zacht en oprecht, omdat het zo duidelijk was hoe Ed zichzelf weer in zijn rol zag stappen in de grote hoofdstad van Tarth. Hij wist niet of zelf hij weer in zijn oude rol kon stappen, hij wist überhaupt niet of zijn collega's wisten van zijn rebellen verleden. En wat zou iedereen ervan vinden dat hij met een Halley had aangepapt? Of juist dat Eddard met een simpele soldaat aan de haal was gegaan? Met een zucht kwam hij overeind en keek hij zo neer op zijn vriend. Bedachtzaam, en ook wel wat onzeker, beet hij op zijn lip. Hij wilde de mooie dromen van de man naast hem niet kapot maken. Als hij het kon, dan zou hij Eddard alles geven wat hij maar begeerde, maar- 'Ik ben een gezochte crimineel geweest in Evenfall, Ed,' legde hij uiteindelijk dus maar uit. 'Mensen zullen altijd met hun nek mij aankijken.'

Eddard hoorde al snel de twijfel in de stem van zijn vriend en rolde tegen Kain aan om hem zacht te kussen op zijn wang. Hij wilde zijn partner niet mee sleuren in zijn plannen. Hij wilde dat het de plannen van hen beiden zouden zijn. Echter voelde hij ook dat Kain net zo goed zijn plek kon vinden in de grote stad. Er waren zo veel opties. 'Ik weet het niet. Je kunt vast en zeker ook weer aan de slag in het paleis. Maar ik kan het me voorstellen dat je dat liever niet doet.' Zacht gleed hij met zijn hand langs Kain's nek en liet hem hem aankijken. 'Er is veel veranderd met Sibel's kroning. Er zijn lentes voorbij gegaan. En bovendien zit die stad vol met mensen.' Eddard moest toegeven dat hij niet goed wist hoe hij zijn vriend gerust kon stellen. Hij zou liegen als hij zei dat niemand hem met enige vijandigheid zou behandelen. 'Je hoeft net meteen aan de slag te gaan. We kunnen een plekje zoeken en dan kan ik gaan werken en dan heb je zeeën van tijd om uit te zoeken wat je graag zou willen doen.' Ze spraken niet vaak over geld en over de luxe die Ed had gekend in zijn leven in vergelijking met Kain die altijd voor zijn familie en pas daarna voor zichzelf had gezorgd. 'Je kunt doen wat je wil. Je kunt zijn wie je wil zijn. En ik steun je met wat je kiest. En- en als het niet gaat dan zoeken we een nieuwe plek.'

Kain voelde hoe zijn gezicht in een diepe frons gleed bij de woorden van zijn vriend. Het idee dat iemand anders financieel voor hem zou zorgen klonk als zo'n absurd plan in Kains oren dat hij geen antwoord wist op de woorden. Hij had altijd voor anderen gezorgd, meer dan voor zichzelf. Hij kon het zich dan ook niet voorstellen dat hij manenlang door de stad zou zwerven zonder doel en zonder plan. Dat zou hij nooit kunnen. Echter had zijn vriend wel gelijk: hoe kon hij nou weten dat Evenfall niet de plek voor hem was als hij het niet eens zou proberen? Misschien kon hij wel buiten de stad gaan werken, desnoods als jager of als houthakker. Hij zou zijn energie voor tien kwijt kunnen in zijn werk. Echter ontstond er een knoop als hij dacht aan alle gezichten die hij weer zou treffen als hij terug zou keren in de stad. Alle mensen die hij had gebruikt - beter gezegd: misbruikt - voor informatie. 'Het klinkt als een goed plan. Werkelijk,' eindigde hij dus maar zijn gedachtengang. Hij glimlachte vervolgens geruststellend naar zijn vriend en stapte daarna het bed uit. 'Ik ga ontbijt voor je klaar maken,' zei hij enkel nog, terwijl hij zich weer begon aan te kleden in de ijzige koud van hun kamer. 'En de haard aan steken.'

Eddard probeerde van Kain's gezicht te lezen hoe hij dacht over het voorstel. Hij zag de strijd, maar in plaats van het uit te delen met Ed, was Kain slechts positief. Eddard kwam wat overeind om toe te zien hoe zijn vriend op stond van bed en het onderwerp zo plots af sloot. Voor even bleef hij stil in bed en bedacht dat als hij er inderdaad niet over wilde praten, dan had hij er ook geen zin in. De geërgerde frons die hij droeg, verdween echter al snel. Ed stapte uit het bed en liep naar Kain toe om zijn arm vast te pakken en hem tegen te houden. 'Kain,' verzuchtte hij en liet zijn blik naar de grond zakken. Hij was te hard van stapel gelopen met zijn voorstel. Hij moest zich er vaak genoeg aan herinneren hoe anders hun opvoeding en hun levens waren en wat voor effect dat nog altijd had op hun karakters, op hun waardes. 'Ik had het niet zo moeten brengen. Ik wil gewoon dat je weet dat-' Moeizaam probeerde hij zijn gedachten onder woorden te brengen zonder precies hetzelfde te zeggen als voorheen. 'Ik weet niet eens of je wel naar de stad wil. Je lijkt zo in je element hier in de natuur. Dat kan Evenfall je natuurlijk niet bieden. We kunnen ook een kleinere plaats vinden waar ik onder de mensen kan zijn en jij nog steeds de bossen in kan.'

'Nee, je hebt gelijk, Ed,' wierp hij terug, terwijl hij zich zuchtend los trok uit Eds greep en naar het raam liep. Zo staarde hij naar de bergen die hij zo goed kende. Het uitzicht waar hij altijd naar had gekeken als kleine jongen. 'Het is een goed plan. Ik moet gewoon uitzoeken wat ik wil. Als ik geen beter plan heb dan Evenfall, dan heeft het geen zin om er moeilijk over te doen.' Hij deed het raam wat beter dicht, zodat het niet zou tochten, en draaide zich vervolgens om naar zijn vriend. 'Je moet weten dat ik het heerlijk vond in Evenfall. Ik had er totaal geen problemen mee. Het is gewoon-' Hij zuchtte en keek ook naar de vloer. 'Als het niet bevalt, kunnen we altijd nog verder kijken. We hebben nog de hele rest van ons leven.' Vervolgens brak er weer een glimlach op zijn gezicht door en deed hij zijn vest aan. Daarna gaf hij zijn vriend een tedere kus en gleed hij met zijn hand door zijn lichte haren heen. 'Als ik nu begin met werken, dan hebben we de hele avond samen,' murmelde Kain veelbelovend met een brutale grijns. 'Maar eerst maar eens ontbijten, denk je ook niet? Ik bulk.'

Eddard volgde Kain met zijn ogen toen hij zich los gemaakt had. Hij vond het vanzelfsprekend moeilijk hier over te praten. Hij wilde niet iets zeggen dat er voor zou zorgen dat Kain voelde dat zijn leven geen plaats had in hun toekomst of dat hij alles moest veranderen terwijl Ed gewoon door kon gaan met wat hij fijn vond te doen. Ze moesten samen tot een oplossing komen, hoe moeilijk dat wellicht ook zou zijn en hoe lang het ook maar zou duren. Hij zocht zijn kleren op om deze aan te trekken terwijl hij naar Kain luisterde. 'We hebben nog ons hele leven,' herhaalde Ed zijn woorden instemmend. 'Maar je moet beloven dat je me eerlijk verteld wanneer je verder wilt kijken, een andere plek uit wil proberen. Dit hele idee van een toekomst werkt voor mij alleen als jij daar bij bent en even gelukkig bent.' Hij glimlachte terug nadat hij gekust werd door Kain en moest lachen bij zijn voorstel. Hij trok de man tegenover hem naar zich toe en kuste zijn beide wangen. 'Laten we eerst maar eens met ontbijt beginnen inderdaad.' Ed trok nog als laatste een extra dikke trui aan en ging Kain toen voor de trap naar beneden af.