Vergaderruimte

Eddard wist dat het niet veel nut had om zijn emoties tegen te houden als deze eenmaal geuit werden, toch poogde hij tenminste zijn tranen te stoppen. Hij weet het maar aan de oververmoeidheid, omdat hij liever niet meer na wilde denken over hoe andere zaken zijn onstuimige emoties hadden beïnvloed. 'Sorry, Kain, ik-' Hij wist niet goed hoe hij zijn zin af moest maken, maar met de armen van zijn partner om zich heen wist hij ook dat de andere man begreep wat er in hem om moest gaan. Soms dacht hij nog altijd dat hij het niet verdiende iemand te hebben die hem zo begripvol was. Zelfs als hij niet de beste versie van zichzelf was. Hij had voor even gedacht dat Kain echter zijn plots uitgesproken verlangen om terug naar Evenfall te keren niet goed op zou vatten. Uiteindelijk was het toch Ed geweest die hen hier had gehouden, door zijn verwondingen en door zijn overtuiging dat ze Liam en Sibel bij konden staan. Kain had natuurlijk eenzelfde plicht gevoeld, maar Ed voelde dat hij een grotere bijdrage had gehad in het besluit om hier te blijven. Het was in ieder geval een hele opluchting dat Kain er hetzelfde over dacht. 'Ik weet het. Ik had simpelweg niet gedacht dat ik Evenfall en vooral ons huis zo zou missen.' Hij dacht dat het voornamelijk kwam omdat ze in het Westen eindelijk een goede balans hadden gevonden tussen hun werk en privé leven. Hier was dat weer allemaal samen gekomen. Ed had wat afstand genomen van zijn partner om hem zo goed aan te kunnen kijken en schudde zijn hoofd. 'Nee, zoals je zei; het gaat om ons. Ik moet gewoon mijn verwachtingen aan passen over de grootte en de aanwezige gasten.'

Kain moest glimlachen om de woorden van zijn partner en drukte een tedere kus op zijn lichte haren. 'En we hadden eindelijk de kachel weer gerepareerd in ons huisje,' grijnsde Kain, terwijl hij voelde hoe zijn gemis naar hun huis en stad nog groter werd. 'En weet je nog dat er een nieuwe viskraam om de hoek van ons huis geopend zou worden? Ik kan niet wachten om alles te proberen!' Kain liet vervolgens afstand tussen hem en Ed maken en bestudeerde zo het gezicht van zijn verloofde. Hij nam de woorden echter twijfelachtig van zijn vriend op. 'Weet je het zeker? Ik- ik wil dat het een mooie dag wordt, voor ons allebei. Ik weet dat ik altijd zeg dat ik maar weinig nodig heb buiten jou, maar dat betekent wel dat ik jou het mooiste huwelijk mogelijk wil geven.'

Eddard glimlachte toen Kain hem herinnerde aan de gerepareerde kachel. Ze hadden een hele tijd warm water moeten halen bij de buurvrouw om thee te maken in de ochtend of om tenminste één keer per week een (lauw)warm bad te kunnen nemen. Dan sprak hij nog niet eens over de truien en dekens die ze gebruikten om warm te blijven. Toch had Ed het niet erg gevonden. Het comfort dat ze thuis hadden had niets te maken met de kwaliteit van hun matras of de temperatuur in hun slaapkamer. Het was een gegeven nu ze een eigen plek hadden waar ze konden zijn wie ze wilden zijn en dat men hen als buurmannen, vrienden en familie behandelden. Evenfall was heel erg snel veel meer geworden dan de plek waar zijn werk was. Ed leunde met een zucht tegen Kain aan en dacht aan de dagen dat ze samen rond struinden om een nieuwe eetplek te vinden. 'Zodra we terug zijn gaan we meteen wat vis halen. Bakker Ton belooft ons ook al weken weer eens de bessentaartjes te bakken.' Met een opgeluchte glimlach kuste hij Kains wang en gleed met een hand langs zijn nek. De vlaag aan wanhoop en vermoeidheid was even snel weer weggetrokken nu zijn verloofde hem had weten gerust te stellen. Ed schudde dan ook resoluut zijn hoofd. 'Ik weet het zeker, Kain. Het wordt sowieso een mooie dag aangezien ik mijn liefde voor jou mag vieren en-' Bedenkelijk gleden zijn ogen over het zo vertrouwde gezicht van zijn partner. 'Wellicht moeten we het gewoon voor onszelf doen. We hebben nu eerlijk gezegd al genoeg tijd gespendeerd met mijn familie en Renee beloof ik wel later in het jaar weer eens op te zoeken. Bovendien begrijp ik het ook dat jouw vader en zus niet zomaar langs kunnen komen. Het zou sowieso niet compleet kunnen zijn. Laten we jou dorp gewoon ook nog apart opzoeken.'