Een Villa in Quandaï

Verwonderd keek Guila toe hoe Flynn elke hoek, elke kier, elke in- en uitgang bestudeerde. Ze had er nooit aan gedacht om haar eigen kamer te onderzoeken op mogelijke kijkgaatjes en geheime deuren. Echter was ze blij dat Flynn zo nauwkeurig te werk ging, vooral door de onderwerpen die ze moesten bespreken in deze kamer. Toen hij eindelijk tevreden zuchtte, voelde ze zichzelf ook ontspannen en durfde ze eindelijk weer adem te halen. Die weken alleen in de villa waren niets bij het opgesloten gevoel dat ze in deze kamer voelde. 'Insinuatie? Ik insinueerde helemaal niets buiten- gewoon, het gevoel van verliefd zijn,' stotterde ze beschaamd, terwijl ze van hem weg keek en zelf dat warme gevoel begon te voelen. Dat hoefde hij echter niet te zien. Met een zucht kroop ze wat verder op het bed en probeerde ze alle lusjes en knoopjes van haar prachtige hakken los te maken, al waren ze een crime voor haar voeten. 'Waarom ben je achter mij aan gegaan?' was het eerste wat ze vroeg op zachte toon, waarna ze naar hem op keek. 'Indra en Sibel hebben zóveel soldaten, waarom was jij-' Ze werd bruut onderbroken door de deuren die open gingen en haar drie dienstmeisjes die vervolgens binnen kwamen lopen. Tot haar eigen afgrijzen begonnen ze meteen allerlei nachthempjes uit te stallen - efficiënt waren ze in elk geval wel - en zette ze haar producten voor haar nacht- en dag routine neer. Toen ze ook nog eens aanstalten maakten om haar te helpen haar jurk los te maken, stuurde ze de meiden resoluut weg met de woorden dat de luitenant haar wel zou helpen en zo waren ze binnen enkele minuten alweer alleen. 'Wat is de échte reden dat je hier bent?' vervolgde ze haar vragen, terwijl ze probeerde te negeren wat er net gebeurd was.

Flynn moest lachen om haar verlegenheid en hield zijn handen naar haar op. Geen enkel van de aanwezigen had gedacht dat ze 'gewoon verliefdheid' had bedoeld. In eerste instantie had hij gedacht dat dat nadelig voor hem zou zijn, maar nu hij het zelf gebruikt had om Gion verder te overtuigen hen alleen te laten dacht hij er anders over. Ze mochten van hem denken dat ze de nacht vol intimiteit door zouden brengen in plaats van hun ontsnappingsplan te bespreken. Niet dat er al een plan was. Guila ging echter niet meteen op de zaken over die hij dringend achtte en verrast keek hij haar aan. Echter werd het moment al snel verstoord en zag tot zijn verbazing de drie meiden naar binnen komen. Flynn kon niet anders dan gefascineerd toe kijken hoe al het spul uitgestald werd. Hoe kon iemand zoveel zooi nodig hebben? En Gion had dit allemaal beschikbaar gemaakt voor Guila? Schaapachtig bleef hij staan toe kijken tot Guila hen eindelijk weg kon sturen. Toen wist hij echter niet wat te zeggen. Stilletjes keek hij naar de uitgestalde spullen en nam uiteindelijk tegenover haar plaats op een stoel. Hij trok het irriterende jasjes uit en trok de touwtjes van zijn blouse losser. Hij had kunnen verwachten dat Guila net zoals hijzelf aangekleed werd alsof ze een pop was. Hoeveel werd Guila's leven hier bepaald door de man? Controleerde hij hoe veel ze sliep? Wat ze at? Het maakte zijn bloed aan het koken dat die zogenaamde heer haar zo onder de duim hield. Na een lange stilte en na hij zich had ontdaan van het benauwende kledingstuk keek Flynn Guila pas weer aan. 'Als ik niet ging dan ging er niemand achter je aan. De Koningin wilde haar eigen soldaten niet sturen en Indra-' Hij klemde zijn kaken op elkaar. Ze konden goed samen werken, al sinds hun eerste missie samen, maar soms dan haalde ze het bloed onder zijn nagels vandaan. Hij besloot echter niet verder daar op in te gaan. 'Ik was verdomme bezorgd, Guila. Twee jaar lang laat je helemaal níets van jezelf horen. Ik begrijp dat het je koud liet of ik me zorgen maakte, maar je ouders, je broers-' Hij betrapte zich er op dat zijn stem steeds harder was en zuchtend wreef hij over zijn baard. 'Waar was je al die tijd?' vroeg Flynn op zijn beurt.

Guila knikte kort en begripvol. Ze begreep dat de leidster van het legerkamp en de koningin niet zomaar mensen achter haar aan konden sturen. Daarnaast had ze zelfs met Sibel besproken dat de koningin niet zomaar mensen achter haar aan kon sturen, gezien Guila geen contact kon hebben. Dat zou wellicht alle plannen dwarsbomen. Echter voelde ze toch haar borst warmer worden bij het idee dat Flynn nu bij haar was, dat hij zo bezorgd was geweest dat hij achter haar aan was gegaan. Wellicht was het voor een missie, wellicht niet, ze wist niet of ze daar wel achter zou komen. 'Na- na die ene nacht ben ik meteen naar Evenfall gereisd om mijn steun aan de koningin te brengen. We waren al vriendinnen en ik wist dat ze mij in haar hofhouding zou accepteren. En nadat ik mijn verhaal had verteld, gaf ze toestemming om naar Quandaï te reizen. Ik ben dus al snel vertrokken, echter bij de grens...' Ze rilde en sloeg haar armen om haar benen heen. 'Ik was zo bang om de grens over te steken. Daarom heb ik enkele manen bij de grens in het Zuiden doorgebracht en ik heb zo, zó vaak op het punt gestaan om naar mijn ouders te gaan, naar het legerkamp te gaan, maar... Ik wist dat ze mij zouden tegenhouden. Het had geen zin. Dus uiteindelijk ben ik de grens overgegaan en vervolgens gestrand in één of andere herberg. Terwijl ik daar werkte, hoopte ik informatie op te vangen over de situatie in het land en of ik wellicht medereizigers kon vinden. Echter vond Gion mij eerder... En toen belande ik hier.' Guila keek weer op naar de man en zuchtte diep, terwijl ze met haar hand langs de zachte stof van één van haar nachthempjes streek. 'Ik weet dat ik contact had moeten opnemen met mijn familie en vrienden. En daar zal ik eeuwig spijt van hebben en mee moeten leven.' Er bleef echter één vraag in haar hoofd hangen. 'Weet Indra dat je hier bent?' vroeg ze stilletjes.

Flynn leunde naar voren toen ze haar verhaal begon. Hij had al veel scenario's door zijn hoofd laten spelen. Het meest frustrerende was dat hij op het punt had gestaan om naar Evenfall te gaan om haar daar op te zoeken. Hij had van vrienden uit de hoofdstad gehoord dat ze daar gezien was, maar uiteindelijk konden ze haar niet meer lokaliseren en bovendien had Indra dat idee allang uit zijn hoofd gepraat. Ze had hem gezegd zich te focussen op zijn werk, omdat er zo veel potentie in hem zat en bij de verdomde Goden waarom moest hij dat weg gooien voor een vrouw? Later ondervond Flynn pas hoe idioot dat was geweest. Indra had zelf een partner gevonden in een vrouw die in het kamp was komen werken als lerares voor de kinderen van de soldaten. Flynn had dat niet heel goed geslikt, maar uiteindelijk gunde hij zijn generaal en vriendin alleen maar een gelukkig leven. Bovendien had het hem des te meer in laten zien wat voor fouten hij begaan had. En dat had hem meer en meer motivatie gegeven om uit te vinden waar Guila was. 'Niet precies hier. We hadden geen flauw idee waar je zou zijn. Daarom hebben we iedere twee weken bericht terug richting het kamp gestuurd met onze locatie. De laatste keer dat we dat hebben gedaan was vanuit een dorp een stuk hier vandaan. En eerlijk gezegd durf ik nu niet zeker te kunnen zeggen of berichten ooit de grens met Tarth hebben bereikt. Het verontrust me dat die politici uit Telon hier zijn. In al die manen hebben we nooit bevestiging terug gehad. Nu bedenk ik me plots dat het mogelijk is dat we scherp in de gaten gehouden zijn.' Tot onrust gebracht door zijn eigen woorden was hij met een peinzend gezicht opgestaan en liep heen en weer voor het bed. Pas toen ze in de gangen van de villa liepen had Flynn doorgehad hoe ver hij zijn mannen de problemen in had gebracht. 'Heb je ook maar iets van informatie kunnen verzamelen in de herberg? Waar was het?'

Ietwat argwanend keek Guila om haar heen, dus trok ze Flynn voorzichtig naar haast haar op bed en leunde ze naar zijn oor toe. Als ze afgeluisterd werden, dan was dit wel het laatste wat ze moesten horen. Ze had haar dienstmeisjes wel eerder met hun oren tegen haar deur aan betrapt, vooral als heer Gion in haar kamer aanwezig was geweest. 'Ik heb gehoord dat er sinds enkele manen een nieuwe Moeder is,' fluisterde ze zacht in zijn oor. 'Uit dezelfde bloedlijn als altijd, een dochter van de eerdere Moeder. De adel is er echter niet blij mee dat hun bloedlijn niet meegenomen wordt, ook niet als potentiële minnaars van de Moeder. Die worden heel strikt uitgekozen vanuit de gewone bevolking.' Er waren vele mensen langsgekomen, simpele boeren die hoopten uitgekozen te worden als minnaars, gezien deze Moeder in haar vruchtbare periode was. Echter kwamen er ook genoeg edelen langs, van wie de bedienden veel te losse tongen hadden. Toen ze de belangrijkste informatie had vertelt, nam ze weer wat afstand van hem en pulkte ze zelfbewust aan de vele paletten op haar jurk. 'Niet ver van het dorp waar jij en je vrienden verbleven. Ik had het altijd al zo opvallend gevonden dat iedereen met angst over een of andere villa sprak. Ik had echter nooit de link tussen heer Gion en die plaats gelegd.' Ze haalde haar schouders op en zuchtte diep. Wat was ze naïef geweest... 'Denk je dat Indra mensen zou sturen als we haar zouden schrijven?' vroeg ze voorzichtig, terwijl ze schuldig naar de grond keek. Ze wilde niet dat de mannen van Flynn in gevaar zouden zijn. 'En zouden jouw mannen door kunnen hebben dat ze in gevaar zijn? En- en wat is jullie plan verder?'

Flynn kwam dichterbij toen Guila hem wenkte en uiteindelijk bij haar op het bed trok. Even was hij overrompeld door haar nabijheid, maar hij sprak zichzelf streng toe en keerde haar zijn oor toe terwijl zijn ogen naar haar handen staarden. Nieuwsgierig luisterde hij naar haar informatie en glimlachte toen dat goed tot hem door drong. Er waren altijd al verdenkingen uit Tarth gekomen dat de plotse kille respons op contact kwam omdat Quandaï zelf niet in de meest stabiele staat verkeerde terwijl Tarth eindelijk als geheel leek te functioneren en bovendien hun contacten met de Wilde Landen door zette. Dat maakte ook meteen duidelijk waarom iedereen die ze gesproken hadden tijdens hun enkele manen op pad zo nerveus was om de politiek te bediscussiëren. Dat was niet anders geweest hier in de villa. Tot nog toe leek niemand een gesprek te hebben gevoerd over de huidige situatie van het land. 'Kende je mensen in dat dorp? Bekenden die je wellicht zouden helpen als je er terugkeerde? Hoe ver is het hier vandaan?' vroeg hij meteen. Als Guila daar een tijd gewerkt had, had ze misschien connecties gemaakt die nog van pas zouden kunnen komen. En die hadden ze hard nodig. Of het nou voor hen twee was of voor zijn mannen in het naburige dorp. 'Nog niet,' vertelde Flynn met een zucht. 'In onze plannen hebben we een jaar uitgetrokken voor verkenning. Het was niet de bedoeling dat we zo zouden engageren met een mogelijk gevaar. En al helemaal niet om opgesloten te raken,' mompelde hij. Flynn was te koppig geweest toen zijn tweede luitenant en majoor voor hadden gesteld dat ze de uitnodiging voor het diner af moesten slaan. Hij wilde er niets van horen. Ze hadden al zo lang zonder een spoor rond gereisd dat hij vond dat ze een risico moesten ondergaan. En toen waren ze in deze situatie terecht gekomen. 'Het zal nog een aantal manen zijn voor het plan achter op schema raakt en ze vraagtekens zal stellen als er geen nieuws uit Quandaï komt. Echter als mijn mannen een manier vinden om contact op te nemen zullen ze wellicht in een aantal weken versterking krijgen. Maar Indra's hulp is niet zomaar hier en eerlijk gezegd zie ik het niet zitten hier nog wekenlang stijve, naar rozen ruikende kleding te moeten dragen en iedere avond fazant te moeten eten met twee minuscule aardappels.' Hij deed zijn best om er een grap van te maken, maar Flynn zag hun toekomst donker in als ze lang zouden moeten blijven.

Ondanks de rotsituatie waar ze zich in bevonden, moest Guila toch glimlachen om zijn woorden. 'Misschien dat jij over paar weken ook wel jurken moet gaan dragen,' glimlachte ze bescheiden, 'puur voor Gion om je te kunnen straffen.' Bij zijn volgende woorden werden haar gezicht en toon echter serieuzer. 'Ik- Al het personeel van de herberg zouden wellicht willen helpen. Of de handelaars uit de winkels naast ons. Maar alsjeblieft, Flynn, onderschat niet de angst die heer Gion hier rondgezaaid heeft in de omgeving. Niemand durft ook maar een vinger naar hem uit te steken of dichtbij de villa te komen. Ze durven niet eens zijn náám te noemen, waardoor ik niet door had met wie ik überhaupt mee ging.' Guila wilde Flynn meer zekerheid geven dan dit, maar het was de waarheid: iedereen was doodsbang voor heer Gion en zijn aanhang. Tegelijkertijd was Guila ook teleurgesteld in de informatie van Flynn, ondanks dat ze wist dat hij er niets aan kon doen. Het was duidelijk dat er niemand zou komen om hun te helpen of redden. En wie waren hun om opgewassen te zijn tegen een zaal vol met invloedrijke en machtige politici? 'Het zal dus geheel ons eigen plan moeten worden om te ontsnappen,' zei ze zacht, 'zonder hulp van buiten.' De woorden hakten er hard bij haar in en met een zucht liep ze naar de kaptafel toe, om zo de verscheidene diamanten clipjes uit haar haren te halen en vervolgens een borstel er doorheen te halen. Ze wist niet goed wat ze verder nog kon zeggen. Er spookten allerlei gedachten door haar heen, de ene nog onwerkelijker dan de ander. Flynn had niet eens meer zijn zwaard en wat had zij ooit gehad om ook maar iets waard te zijn in hun ontsnapping? Uiteindelijk keek ze Flynn via de spiegel aan: wat ze hem nu zou gaan opperen, zou ze nooit recht in zijn gezicht kunnen zeggen. 'Misschien moet ik wel voor de avances van Gion gaan,' zei ze zacht, terwijl ze hoopte dat hij niet tegenstribbelde. Ze zag de situatie te somber in om eigenlijk wel te beseffen wat ze zei. 'Hem geven wat hij wil. Of de politicus uit Telon. Misschien dat we dan wel weg mogen gaan.' Het idee dat er twee mannen buiten rond liepen, die speciaal voor haar waren gekomen en nu gevaar liepen, trok alle lucht uit haar longen weg. Ze had nooit andere mensen hierin willen slepen. 'Overweeg het alsjeblieft.'

Flynn had zelf al gemerkt dat er meer achter de joviale houding van de man zat. Het kwam vooral tot uiting tijdens de lunches die hij met de heer at. Soms voelde hij de blik van de heer op zich als hij niet keek en het verontruste hem zeer. Een man die zo alles onder controle had, zou nogal eens onverwachts uit de hoek kunnen komen. Flynn zag toe hoe de teleurstelling een schaduw over Guila's gezicht liet trekken. Hij was zelf verrast door haar weemoedige houding en bleef achter op het bed. Terwijl ze met haar rug naar hem toegekeerd zat bekeek hij Guila aandachtig. Haar haar, haar schouders die er onderuit staken en haar handen die zorgvuldig in de weer waren. Het moest wel zo zijn dat de manen alleen op pad, zonder zicht op bruikbare informatie, hun tol geëist hadden, want hij herkende haar niet in deze verslagenheid. Hij had haar overtuiging en positieve kijk op alles altijd zo gewaardeerd. De volgende woorden waren hem dan ook als een steek in de rug. 'Guila,' bracht hij met een hap naar adem uit. 'Ik zou nooit willen- Nooit-' Flynn stopte zijn gebazel en stond op van het bed. Plots irriteerde iedere handeling die ze uitvoerde hem. Het borstelen van haar haren, het dragen van de jurken, iedere glimlach die ze aan Gion gegund had. Het was niet eerlijk, maar hij kon het niet voor zich houden. Hij pakte de borstel ruw uit haar handen en verbrak haar zicht op de spiegel door tussen haar en de kaptafel te gaan staan. 'Nee, Guila, ik ben niet van plan dat te overwegen. Ik wil helemaal niet toekijken hoe je jezelf in gevaar brengt door met die mannen aan de haal te gaan. We verzinnen iets anders en-' Weer hield hij zichzelf in en legde de borstel uit frustratie met een klap op de tafel. 'Het was idioot van me om dit liefdesverhaal als dekmantel te gebruiken. Nu doe je alsnog precies hetzelfde! Alleen pap je met míj aan. Bij de Goden, het spijt me, ik- Guila, vergeef me alsjeblieft.' Flynn wist niet wat er precies gebeurde, maar hij kon plots geen logica meer vinden in zijn gedachten die van de hak op de tak sprongen. Dat hij plots had gezien hoe ze haar altijd aanwezige positiviteit had verloren, dat ze zoiets sinister voor had gesteld, het vergrootte enkel de spijt en schuld die hij al die manen had gevoeld. Flynn had dit zo makkelijk kunnen voorkomen.

Guila had nauwelijks door dat Flynn zich bewogen had, tot plotseling haar borstel uit haar handen getrokken werd en Flynn voor haar stond. Met grote ogen van verbazing luisterde ze zijn woorden aan, ondanks dat ze wel geweten had hoe hij zou reageren. 'Flynn, alsjeblieft, het zou ons red-' Ze kwam niet tussen hem in en net toen ze weer iets wou zeggen, trok ze in elkaar door het geluid van de marmeren borstel die de kaptafel raakte. Het stond in schril contrast met de verontschuldigingen die Flynn naar haar uitte en die haar recht in haar hart troffen. Toen Guila over haar eerste schrik heen was, pakte ze voorzichtig Flynn bij zijn armen vast en trok ze hem omlaag, op zijn knieën, zodat ze elkaar beter aan konden kijken. Zijn paniek, zijn verontschuldigingen, het bracht haar een onverwacht soort rust om te weten dat zij niet de enige was die onzeker en in paniek was. Voorzichtig legde ze haar hand op zijn wang en glimlachte ze geruststellend naar hem. 'Het is niet idioot, Flynn. Jij hebt ons die dag gered van de kerkers. En ik heb het alles net zo erg meegespeeld als jij dat hebt gedaan,' suste ze hem, terwijl ze langzaam met haar duim langs zijn baard gleed. 'Jij hebt ons gered. Ik zou je alleen maar het water in geduwd hebben,' vertelde ze met een lach. Ze wilde niet dat hij zich verontschuldigde, niet voor dit toneelspel waar ze net zo hard aan mee deed. Om te overleven, herinnerde ze zichzelf. 'Ik moet mij verontschuldigen dat ik zo plotseling weg ben gegaan en jullie allemaal zó bezorgd heb gemaakt. Dat jij- jij hebt ook jouw familie moeten achterlaten om achter mij aan te gaan.' Ze slikte moeizaam en keek de andere man recht aan. Zijn ogen waren nog net zo donker als ze zich herinnerde, hij rook ook nog precies hetzelfde en zijn stem- 'En dat je hier nu bent... dat kan ik nooit goed maken. Je nooit genoeg voor bedanken. Dat je zo'n idioot was om mij te komen redden,' murmelde ze zacht met een tedere blik.

Flynn voelde de handen van Guila op zijn armen en liet zich door haar naar de vloer leiden. Toen hij eenmaal op zijn knieën zat hield hij met één hand stevig aan de rokken van haar jurk vast, alsof hij daar wat houvast in kon vinden. Hij hing aan haar lippen en hoopte zo dat ze hem kon inzien dat hij niet zoals die andere mannen in de villa was. Dankbaar was hij dan ook toen hij precies dat soort woorden hoorde. Hij was zich zo bewust van haar aanrakingen dat de lach vrijwel langs hem heen ging. Hij lachte maar, omdat zij dat deed, maar zat met zijn hoofd heel ergens anders. Hij wenste dat hij onder woorden kon brengen wat voor gedachten er door zijn hoofd heen waren gegaan in al die tijd dat ze gescheiden waren, dat ze wist hoe erg hij haar aanwezigheid had gemist. Al het werk dat hij had gedaan was nooit genoeg geweest om haar te vergeten of om verder te kunnen gaan. Zijn vrije hand gleed langs haar arm tot deze op de hare lag die langs zijn baard had gestreken. Teder pakte hij haar hand vast. 'Guila, je weet dat dit mijn werk is. Dit is wat een soldaat doet. Ik ben al zo vaak weg geweest van mijn familie.' Flynn verbrak hun kruisende blikken niet terwijl hij haar hand dichter naar zijn lippen bracht. 'Maar ik zou het voor ieder ander gedaan hebben omdat het mijn werk is, omdat het een opdracht van mijn generaal was. Voor jou- Deze missie heb ik mijn hart meegedragen.' Zacht drukte hij zijn lippen tegen haar zijdezacht huid en sloot hij uiteindelijk zijn ogen. Hij had geen flauw idee of ze hem nog wel alles wat er gebeurd was kon vergeven, of dat ze überhaupt nog de gevoelens had die ze zo aan hem bloot had gesteld twee lentes geleden.

Guila volgde zijn handen nauwlettend met haar ogen en voelde hoe haar lichaam warm werd onder zijn intense blik, woorden en aanrakingen. Het was lange, lange tijd geleden dat ze zich zo geliefd had gevoeld door iemand, al had ze niet gedacht dat van alle mensen het juist Flynn zou zijn dat gevoel weer bij haar omhoog zou brengen. Niet na wat er twee lentes geleden gebeurd was. Toch hield ze zijn blik vast, ook toen hij haar hand kuste, en voelde ze hoe ze gewillig naar hem toe leunde. Ze wist niet welk moment haar rede had geknapt, of het de woorden waren of de kus of de eerdere kus of zijn blik of- Het enige waar ze aan kon denken, was dat er een grote kans was dat ze allebei of gedood zouden worden of voor eeuwig gevangen zouden blijven of simpelweg samen zouden verdwijnen of erger als Gion eindelijk al zijn rede opzij zou zetten en haar zou vinden- De gedachten vielen echter gemakkelijk van haar af door nog een intense blik van de man voor haar. Haar hand trok ze uit de zijne, om ze vervolgens om zijn nek te slaan en zichzelf dichter naar hem toe te trekken. Voordat ze het wist, hoorde ze haar stoel op de grond vallen en was ze hard op haar knieën voor hem neer gekomen met de tranen in haar ogen. Ze wist niet wanneer die waren ontstaan. 'Waarom nu wel en toen niet?' fluisterde ze met geknepen en bijna smekende stem. 'Je had mijn hárt en iedereen wist het. En je gooide het zo, zó simpel weg.'

Flynn kon niet precies zeggen waarom hij dat moment had gekozen om zijn gevoelens de overhand te laten nemen. Hij had het zich nog zo voorgenomen om dit niet op haar te gooien bij hun eerste weerzien, maar hij had zich ook niet geheel gerealiseerd hoe sterk de gevoelens waren. Echter, nu ze plots zo samen waren geworpen en ze geen flauw idee hadden hoe de situatie zou verlopen, voelde hij nu dat er niet veel kansen meer zouden komen. Wie wist wanneer ze elkaar weer konden spreken zonder de priemende ogen van het heel Gion's huishouden? Wie weet was dit wel een gruwelijke grap van de heer en zou hij hen direct na deze nacht naar de kerkers sturen omdat ze een grens hadden overschreden. Gespannen opende Flynn zijn ogen en zag toen hoe ontzet de prachtige vrouw tegenover hem was door zijn woorden. Hij ving haar op toen ze van haar stoel bij hem neer zakte en keek met pijn in zijn hart toe hoe ze vroeg over die gebeurtenis zolang geleden. 'Het was helemaal niet simpel,' sprak Flynn haar resoluut tegen. 'Maar ik dacht dat het makkelijker was als ik het zo bracht en toen had ik niet eens een tweede kans meer. En ik-' Hij schudde zijn hoofd en glimlachte zwak. 'Ik wilde niet dat je al je hoop op mij in zou zetten. Niet op een man die verbonden was aan een leger, die altijd weg zou zijn, die geleerd heeft om keihard te zijn en wiens leven om zijn eigen prestaties draait- En wat jij wilde met een relatie, met het vooruitzicht op een altijd samen zijn, een familie, dat kon ik me gewoon niet voorstellen. Ik was een egoïst door te denken dat ik onze vriendschap bovendien nog zou kunnen behouden als ik alle andere opties gewoon definitief elimineerde.' Flynn keek vol angst naar Guila. Hij geloofde niet dat hij ooit zo direct en openlijk over zijn gevoelens had gesproken. Zelfs zijn moeder had hij nooit verteld hoe ernstig zijn spijt was. Het was zo veel makkelijker geweest om iedereen maar te laten denken dat hij simpelweg een eikel was geweest en inderdaad niet een liefde had gevoeld waar Guila om had gevraagd en haar maar aan het lijntje had gehouden. 'Het spijt me,' fluisterde hij met een hangend hoofd, bang dat hij veel en veel te laat was om het nog goed te kunnen maken, of dat dit niet het juiste moment was geweest.

Guila keek hem door haar waterige ogen met een verwonderde blik aan. Zo ontzettend lang, twee verdomde lentes, had ze nagedacht en gepeinsd over waarom hij haar die vervloekte nacht had afgewezen en nu had ze eindelijk haar antwoord gekregen van Flynn. Ze had nooit kunnen bedenken dat hij zo duidelijk had geweten wat ze wilde in het leven, in een partner, maar hoe hij op hetzelfde moment die wensen zo fout had geïnterpreteerd. Dat hij had gedacht dat ze beter kon krijgen, dat ze niet gelukkig met hem geworden zou zijn. Het maakte haar niets uit dat hij soldaat was of dat hij op missies zou gaan. Het maakte haar niet uit dat hij ambitieus was en veel om zijn baan gaf. Ze wilde iemand die om haar gaf en dat hij nu hier was bij haar en haar gezocht had en uiteindelijk ook gevonden had en haar nog steeds niet in de steek liet- 'Ik kon die herinnering enkel af sluiten door te weten wáárom, om- om verder te kunnen,' legde ze zacht uit, terwijl ze langzaan zijn hoofd ophief met een vinger onder zijn kin en voorzichtig glimlachte. Op hetzelfde moment kwam pas de realisatie in hoeveel gevaar ze waren en hoe ze Flynn daarin mee had getrokken. De blik van Gion die hij haar nog net had geschonken voordat ze de zaal hadden verlaten was angstaanjagend geweest en het had haar de hele weg naar de vertrekken stil gehouden. De angst en de onzekerheid die ze in Flynns blik zag reflecteerde op die van haar en kort sloot ze haar ogen vol angst. Het kon heel goed zijn dat dit allemaal een list was van Gion en de politicus uit Telon. Wie weet konden ze hier na niet meer samen zijn, elkaar niet meer spreken of erger- Het idee dat ze elkaar nooit meer zouden zien of dat Flynn zijn familie definitief had achtergelaten bracht meer tranen in haar ogen en de rillingen liepen over haar rug, terwijl ze de man voor haar steviger vast hield. 'Ik weet niet hoe het morgen zal verlopen en de komende dagen en de toekomst... maar ik weet wel dat ik hier met niemand liever opgesloten had gezeten dan met jou,' zei ze teder met de tranen die over haar wangen liepen en waarna ze een schietgebedje maakte met haar handen, 'en ik bid tot de Goden dat je veilig blijft en dat we weg kunnen komen en dat je beseft dat ik je vergeef.' De blik op Flynns gezicht liet haar laatste muren zakken, waarna ze zich stevig aan hem vast hield en hard haar lippen op de zijne drukte.

Iedere seconde leek wel een uur te duren in Flynn's beleving. Hij voelde hoe zijn hoofd op getild werd door Guila's vinger en keek haar zo weer aan in haar prachtige ogen. Hij was altijd al verloren geraakt als hij te lang naar het kleurenspel in haar irissen keek. Niet dat hij zichzelf zo vaak had toegelaten om ook werkelijk zo naar haar te kijken. Flynn had dat nooit in zo veel woorden gedeeld met Guila, maar hij had op een zeker moment erg moeten passen op de dingen die hij deed en zei in haar bijzijn. Toen het duidelijk was hoe geïnvesteerd ze was geweest in hun relatie, had hij geprobeerd dat te negeren. Tot zij het niet meer voor zich kon houden en hij haar hard had afgewezen. Terwijl Flynn naar de woorden van Guila luisterde veeg hij met zijn vingers de tranen van haar wangen af en besefte pas vele tellen later wat ze had gezegd. Zijn hoofd sprong nog altijd van de hak op de tak. Het ene moment kon hij aan niets anders denken dan aan wat de plannen van Gion wel niet zouden zijn en hoe ze er onder uit konden komen en dan dacht hij weer alleen aan Guila en hoe ze naar hem keek. Hij wilde iets zeggen, maar Guila was echter al dichterbij gekomen en verrast, maar ook opgelaten kuste hij haar gepassioneerd terug. Zijn arm wond zich als vanzelf om haar middel, terwijl hij zijn andere hand achter haar hoofd legde, in het krullende haar. Na de kus liet Flynn alsnog maar weinig ruimte tussen hen in en hield zijn voorhoofd tegen het hare gedrukt. 'Duizendmaal dank voor je vergiffenis, Guila. En geloof me dat ik er alles aan zal doen om ons hier uit te krijgen. Dit-' Hij kuste haar nogmaals, maar deze keer teder en zacht. 'Dit is het alles waard om voor te vechten.'

Guila had haar lichaam tegen die van Flynn gevleid, terwijl ze opgelucht voelde hoe hij haar terug kuste. In het legerkamp hadden ze vaker gekust, echter had het nooit de emotie en het verlangen mee gebracht als dat het nu deed. Het waren vooral die momenten geweest dat Guila aan de toewijding van Flynn had getwijfeld, echter had ze nooit die gevoelens van haarzelf durven vertrouwen. Dit was echter een totaal andere kus, een compleet andere toewijding die ze elkaar gaven, en ze deelden nu iets waar ze allebei voor wilden vechten. 'Ik weet dat je er alles aan zal doen,' fluisterde ze, terwijl ze zacht vlinderkusjes rondom en op zijn lippen drukte en zacht met haar vingers langs zijn wang streek. Als geruststelling, als houvast en als belofte. 'En ik zal de gehele weg bij je zijn.' Ze keek hem aan in zijn donkere ogen en voelde hoe zijn krachtige armen om haar heen waren geslagen. Eerder had elke blik, elke beweging onder toeziend oog van de gasten zo moeizaam gevoeld en was het met zoveel denkwerk tezamen gegaan. Nu voelde ze zich echter lichter dan ze zich in maanden had gevoeld en leek alles zo vanzelf te gaan. 'Je hoeft mij niet te bedanken,' verzuchtte ze geruststellend, terwijl ze opnieuw haar voorhoofd zacht tegen de zijne drukte en haar armen rond zijn nek had geslagen. Het idee om ook maar een beetje van Flynn verwijderd te zijn in deze schaarse uren was ondenkbaar. 'Jij bent hier en dat is het enige wat telt.' Ze refereerde naar hoe hij nu hier in de villa was, maar hoe hij ook nog steeds haar bijstond en hij nu híér in háár armen was. 'Dit is echter niet het moment om aan ontsnappen te denken,' stelde ze met een voorzichtige glimlach, terwijl één van haar handen afdaalde naar zijn borst.

Flynn wilde dat hij haar meer kon beloven. Dat hij wel een uitweg zou vinden, dat de heer Gion hen niets kon doen, maar hij was in geen positie om dat soort dingen te kunnen beloven. Het frustreert hem nog steeds tot vervelens toe dat hij zo laat door had gehad hoe hij zichzelf in de nesten had gewerkt. Ze hadden geweten van het risico om de villa in te gaan met drie man zonder goed te op de hoogte te zijn van de situatie. En daarna, toen Guila plots daar was, en hij zonder al te veel na te denken zijn eigen verblijf had aangekondigd, deed hij dat ook deels uit een onwetendheid. Hij had weg kunnen gaan met zijn mannen, daar was hij inmiddels wel van overtuigd, maar dan zou hij Guila achter hebben moeten laten. Alleen die gedachte maakte hem al woedend. Dat ze nog langer hier, alleen, zou zijn geweest. Hij had dan ook geen woorden om op die van haar te reageren. Zijn aanwezigheid zou misschien helemaal niets uit maken, ook al had hij eerder gedacht dat juist hij een plan zou krijgen om haar te redden. De volgende woorden liet hij zich echter geen tweede keer zeggen. Met een beginnende glimlach stond Flynn met Guila op. Hij tilde haar van de grond alsof het niets was en liep naar dat monsterlijke bed. Hij zette haar zo voorzichtig als hij kon op de rand en nam achter haar plaats om ten eerste haar haar uit haar nek te strijken. Met een onhandige beweging maakte hij de met edelstenen behangen kettingen rond haar nek los en gooide ze achteloos op de grond. Het enige wat hij met zorg zou behandelen was de vrouw naast hem. De mooie jurk, de grote juwelen, het kon hem niets schelen. Ze hoefde niet met goud of smaragden behangen te worden. Zijn handen gleden langs haar warme huid en uiteindelijk gleden ze om haar middel om haar dicht tegen zich aan te drukken terwijl hij haar nek kuste.

Guila keek Flynn met dezelfde glimlach aan en zo voelde ze zich al snel in zijn armen opgetild. Het was zo ongelofelijk om te bedenken dat ze juist dat deden wat ze zo onbewust had geïnsinueerd tijdens het diner en dat ze er ook zo met haar hart achter stond. Eenmaal op het bed liet ze zich plaats nemen op de rand en gleed ze bedachtzaam met haar hand over de zachte lakens heen. Waar diende deze kamer normaal gesproken voor? Die gedachte verloor ze gelukkig al snel, want lachend voelde ze hoe Flynn haar ketting probeerde los te maken en deze vervolgens achteloos weg werkte op de grond. Zelf maakte ze haar grote oorbellen los en gooide die naast de ketting die al op de grond lag. Al snel volgden ook haar ringen en armbanden en schonk ze vervolgens al het goud en moois geen aandacht meer. Ze voelde zich zoveel lichter en mooier zonder al die schijnrijkdom op haar lichaam en in tijden voelde ze zich ook eindelijk weer meer haarzelf. Zoals de vrouw die ze was geweest voordat ze de villa in kwam en niet de pop die Gion haar wilde maken. Zonder nog aan de vervloekte man te denken liet zich gewillig in Flynns armen nemen en zuchtte ze vol genot door zijn aanrakingen en kussen. Ze wilde iets tegen hem zeggen, maar al haar woorden leken niet genoeg om dit te beschrijven, hoe dankbaar ze was voor dit kleine geluk en liefde in een hele grote chaos. Dus draaide ze zich half om, om weer zijn lippen te kunnen vatten met de hare. Haar handen had ze ondertussen op de zijne gelegd en langzaam bracht ze deze naar de plekken waar haar jurk open gemaakt kon worden. Ze wilde niets meer van die man op haar huid hebben zitten, voor haar part scheurde Flynn dat ding eraf om een duidelijke boodschap te geven over hoe ze dacht over al die zogenaamde "cadeaus".

Als Flynn nu plots wakker zou worden in zijn tent in het legerkamp zou hij niet eens verbaasd zijn. Het zou geen verrassing zijn als het bleek dat hij alles wat er sinds de vorige lente had afgespeeld een droom was geweest. Dat Indra hem nooit toe had gestaan om op missie te gaan en een handjevol mannen mee te mogen nemen, dat ze niet manenlang door Quandaï hadden gereisd en overal maar aangeklopt hadden om informatie te vinden en maar nergens op stuitten, dat zijn vrijheid en die van Guila helemaal niet ontnomen was en ze absoluut niet in gevaar waren. Dat hij nu helemaal niet het bed zou delen met de vrouw die hij sinds haar vertrek zo gemist had, dat het hem pijn had gedaan aan hun ruzie te denken en dat het hem misschien nog wel meer speet dat hij dit nooit toe had gelaten al die tijd geleden. Dan waren ze nooit hier terecht gekomen. Die laatste gedachte liet Flynn zwijgend naar Guila staren. Hij had nog zo erg gevoel dat ze beter af was zonder hem, maar hij wist niet hoe hij dat haar moest vertellen. Met enige zorg zodat hij haar geen pijn zou doen, reeg hij alle touwtjes en knoopjes van de jurk los, maar trok het kleed niet van haar lichaam. Ergens hield hij zich in, nog altijd bang dat de droom af zou lopen, dat ze hem zou afwijzen, dat hij te  veel voor lief nam en ze dit niet echt wilde. 'Guila, ik- ik verlang naar je, maar ik kan niet- ik wil niet-' Hopeloos naar woorden zoekend wendde hij zijn blik af. Flynn kon zich niet herinneren dat hij ooit zo onzeker was geweest met een vrouw, of dat hij dat zou hebben laten zien, maar deze hele situatie bracht zoveel tegenstrijdige gevoelens in hem naar boven dat hij niet anders kon.

Guila voelde met ingehouden adem hoe Flynn alle ingewikkelde strikjes en touwtjes opende, zodat beetje bij beetje haar jurk los kwam. Elke ochtend kwamen haar dienstmeisjes weer aan zetten met de meest prachtige jurken, die precies op haar maten gemaakt waren, en alle bijbehorende sieraden. Het had haar altijd geïntrigeerd hoe hij aan al die rijkdom kwam in deze verlaten plek in Quandaï. Eerst had ze het kwaad niet in gezien van al die "cadeaus", tot ook haar hele dagroutine bepaald werd, en wat en hoeveel ze at. Het voelde alsof ze geen eigen wil meer had sinds ze haar eerste stappen in deze villa had gezet. In tegenstelling tot dit moment, deze gebeurtenis, waar Flynn alle keuzes bij haar legde. Dat spoorde haar des te meer aan om haar eigen hart en verlangens te volgen. Echter hielp de twijfelachtige toon van Flynn daar niet bij mee, terwijl zij zo duidelijk haar keuze had gemaakt over de man achter haar en haarzelf. Langzaam en zwijgend stond ze uiteindelijk op van het bed, zodat de jurk als vanzelf van haar lichaam af gleed en op de grond viel. Ze hief vervolgens haar armen op om zo haar gepijnigde rug te kunnen strekken die al die uren opgepropt zat in haar korset. Echter bleef ze zich erg bewust van de aanwezigheid van de man achter haar en voelde ze hoe de rode kleur op haar wangen zich verder over haar lichaam verspreidde. Ze herinnerde zich hoe ze vaker zo kwetsbaar bij partners was geweest, zo bloot en opengesteld, en hoe ze vaak al snel met een excuus weggevlucht was. Er was echter nu geen haar op haar hoofd die dit kleine comfortabele plekje in deze grote gevangenis wilde verlaten. Toen ze na enkele momenten genoeg moed had, draaide ze zich om en zette ze een stap naar hem toe, om zo zijn handen vast te pakken en hem naar de rand van het bed te begeleiden. Zo keek ze hem met een beginnende glimlach aan, vooral door de blik op zijn gezicht, en boog ze naar voren om in zijn oor te spreken. 'Zou ik zo voor je staan,' murmelde ze blozend, terwijl ze een van zijn handen op haar heup legde, 'en je mij zo laten aanraken als ik dit niet wilde?'

Flynn wist niet wat hij wilde dat Guila zou zeggen of doen. Enerzijds zou het een opluchting zijn als ze hem nu zou zeggen dat het beter was als ze hier niet mee door gingen. Hij zou de angst voor het onbekende begrijpen. Nu ze hier samen waren kon hij het amper voor stellen hoe het was geweest zonder haar. Haar aanwezigheid, al was het maar in een andere ruimte, had hem zo veel meer energie gegeven in de afgelopen dagen. Soms was dat simpelweg uit frustratie geweest, andere keren om het feit dat ze terug was, dat ze niet meer verdwenen was, en dus een grote opluchting en blijdschap. Flynn had met niemand anders vriendschap gedeeld zoals met Guila. Toen ze verschenen was in het kamp had hij altijd gedacht dat ze niet serieus was in haar plan om de leerling van de wapensmid te worden, maar hij had zo snel haar vastberadenheid gezien en het tot in de hemel geprezen. Ze hadden gelachen samen, gepraat over alles dat maar in hen op kwam, hij stelde haar altijd als eerste op de hoogte als hij op missie ging, of als zij haar familie op zou zoeken. Hun relatie had zich zo natuurlijk ontwikkeld tot ze niet meer van elkaar te scheiden waren. Tenminste, tot het karakter van de relatie begon te veranderen. Alles wat hij zich toen niet had toegestaan te doen, deed hij nu echter wel. Hij had haar gekust, hij had haar vastgehouden, hij had zijn diepste gevoelens getoond. Toen de jurk van Guila's lichaam viel, liet hij zijn ogen ieder stukje huid in zich op nemen. Zo ingenomen door het aanbeeld, keek hij verrast op toen ze zich omdraaide. Flynn klemde zijn kaken stevig op elkaar toen ze dichterbij kwam en hem dichter naar haar toe leidde. Hij keek naar haar op en werd bij zijn keel gegrepen door haar prachtige glimlach. Zijn hand streek als vanzelf langs haar huid, terwijl de andere haar in zijn schoot trok. Als hij zich eerder nog tegen had kunnen houden, was dat moment nu zeker voorbij. Zijn hele lichaam tintelde door haar nabijheid en verlangend vonden zijn lippen de hare. 'Ik wil alles wat jij wilt,' fluisterde hij begerend. 'Ik wil jou zo graag als jij mij wilt.'

Na zijn woorden keek ze hem met een volle glimlach aan en gleed ze teder met haar vingers door zijn haar heen. Haar hele huid leek te gloeien door zijn woorden en aanrakingen en gewillig liet ze zich op zijn schoot trekken. Ze had gedacht dat ze onhandig zou zijn in dit liefdesspel of zo overduidelijk onervaren, maar het leek allemaal mee te vallen, vooral door de reactie van de man in wiens armen ze zich bevond. 'Dat weet ik,' zei ze zacht en geruststellend met toch die plagerige ondertoon. 'Maar ik ben blij dat je mij eraan herinnert, luitenant.' Ze was voor een moment bang geweest dat hij zich weer terug zou trekken, dat diezelfde angst als hij twee lentes geleden had gehad opnieuw uitgesproken zou worden. Ze vroeg zich af of die nacht net zo gelopen zou zijn als nu als hij in was gegaan op haar liefde verklarende woorden. Echter zonder nog veel aandacht te besteden aan die herinneringen, sloeg ze haar armen om zijn schouders heen, zijn nek, en trok haar zo dichter tegen hem aan, terwijl ze zijn begerige kussen met de hare beantwoordde. Guila had ondertussen aan de touwtjes van zijn blouse getrokken, tot zijn shirt ook los viel en ze hem van het kledingstuk kon verlossen. Zo kon ze pas echt zijn warme huid voelen en begeren. Zonder aankondiging had ze hem dan ook met zijn schouders op het bed geduwd, zodat ze haar kussen kon vervolgen naar zijn hals en schouders.

Flynn liet zijn vingers over de armen van Guila lopen en eindigde met zijn handen rond haar gezicht, zijn vingers verstrengeld in haar krullen. 'Ik herinner je er graag zo vaak als nodig is aan, prinses.' Zijn glimlach was inmiddels ook weer doorgebroken. De ernstige en onzeker frons was nu vervangen door zijn scheve lach. Hij leunde wat naar achteren zodat ze zijn blouse los kon maken en liet het stuk stof van zijn schouders glijden. Wellicht was dat het enige voordeel van het dragen van Gion's zorgvuldig uitgekozen kleding; het was een stuk makkelijker uit dan zijn uniform. Al snel voelde hij de kussens in zijn rug en de lippen van Guila die zijn torso verkenden. Na enkele tellen genietend zijn ogen te sluiten, hielp hij haar met een arm om haar middel verder het bed op en draaide haar met een simpele beweging op haar rug om haar zonder gene en met liefde te bekijken. Eerder had Flynn de ruimte en de comfort en luxe wellicht vervloekt, maar nu ze op dit bed lagen omgeven van zachte kussens en fluweel aanvoelende stoffen, was hij ook tevreden. Dit zou hij Guila nooit gegeven kunnen hebben. Dit level van comfort en luxe maakte geen onderdeel uit van zijn leven. Noch de pracht en praal die ze hier, of vroeger in Evenfall, had gedragen. Onderzoekend gleed zijn hand van haar middel langs haar borsten tot haar lippen en glimlachend kuste Flynn deze. 'Iemand die je zo behangt met goud en juwelen begrijpt jouw schoonheid niet,' murmelde hij haar toe en kuste haar nogmaals, maar harder.

Toen hij zo expliciet haar uiterlijk benoemde, drukte ze lachend een kus op zijn neus. Ze voelde zich inderdaad mooi, zelfs prachtig onder zijn onderzoekende en begerige ogen. Het was een gevoel dat ze niet goed kende, vooral niet onder de bekritiserende ogen waar ze altijd mee had geleefd in het paleis. 'Hm, maar iemand die jou van jouw uniform ontdoet, beseft niet hoe aantrekkelijk dat er uit ziet,' plaagde ze hem, al zat er een sterke waarheid achter: Guila had haar ogen niet van hem af kunnen houden gedurende haar tijd in het legerkamp. Niet dat ze nu niet haar ogen de kost gaf aan de man die onder haar lag. Vooral de lach die nu ook op zijn gezicht doorbrak benam haar de adem. Echter werden ze al snel van plaats gewisseld en lag ze comfortabel met haar rug in de zachte kussens en dekens. Zo strekte ze zichzelf compleet uit, terwijl ze genoot van Flynns strelende handen en vervolgens zijn verlangende kussen. Ze dankte stilletjes de Goden dat ze nog dit moment, deze nacht, samen hadden voordat de realiteit van de volgende dag weer terug zou komen. 'Al heb ik het idee, luitenant Barnes, dat u teveel praat en te weinig uzelf van kleding ontdoet,' murmelde ze met een sensuele glimlach, terwijl ze met haar ogen naar zijn broek gebaarde.

Flynn liet ook zijn gelach klinken. Hij zou willen dat hij zijn uniform had gehad. Het dragen van zijn officiële gewaad en insignes had hem altijd al een soort zekerheid geboden. Als hij het droeg wist hij veel beter hoe hij zich moest gedragen, welke keuzes hij moest maken. Met een uniform was hij een soldaat, een luitenant, en niet per se Flynn of een lid van de familie Rabbion-Barnes. Natuurlijk maakte hij kwesties soms ook persoonlijk, maar hij was altijd ten eerste zijn positie en dan pas de man wie hij was. Dat was hij echter wel vele malen vergeten tijdens zijn zoektocht naar Guila, of voornamelijk voor er een besluit was genomen over de plannen. Hij was zo vaak boos geworden om achteraf pas goed te realiseren dat het om zijn persoonlijke gevoelens ging. Dat kon hij zich niet altijd veroorloven. Nu, echter, zou hij daar niet eens aan kunnen denken. Hij had zichzelf aan Guila gegeven, niet de man die hij vaak voordeed dat hij was, maar gewoon Flynn. En als hij echt zijn uniform had gehad, met zwaard en al, was hij allang iemand te lijf gegaan. Misschien was het maar beter zo, dit forceerde hem veel meer na te denken over andere opties. 'Ik wist niet dat de vrouwe Halley zo ongeduldig kon zijn,' grinnikte Flynn terug. Hij luisterde echter braaf naar haar woorden en trok het koord van zijn broek los om zichzelf nu helemaal uit te kleden. 'Bent u, prinses,-' begon Flynn terwijl hij een spoor van kussen achter liet op haar lichaam. 'Nu tevreden?' Hij eindige bij haar nek en vleide zijn lichaam dicht tegen het hare. Hij had nooit kunnen denken dat zijn avond zo zou eindigen. Niet eens toen Gion hen de avond samen had gegund. En toch lagen ze hier.

Guila moest lachen en knikte en kuste hem tevreden, nadat hij zich ontdaan had van al zijn kleding. 'Nu wel weer,' glimlachte ze, waarna ze hem dichter tegen hem aan trok en haar benen met de zijne verstrengelde. 'Ik zou niet ongeduldig mogen zijn met deze hele nacht die we hebben.' Haar voorhoofd had ze opnieuw tegen de zijne gedrukt en zo nam ze een moment om alles in haar op te nemen, te genieten van het moment, haar handen Flynns lichaam te laten onderzoeken. Echter keek ze hem toch met een twijfelachtige blik aan, niet over of ze twijfelde over wat ze wilde en zouden gaan doen, maar hoe het- ongemak, de pijn zou zijn. Ze wist echter ook wel dat hij daar niet zomaar iets over kon zeggen als man en ze wist ook niet of ze het überhaupt wel wilde bespreken met hem. Op zulke momenten miste ze haar moeder en Sibel zó erg. Opnieuw kuste ze hem begerig, maar verborg vervolgens haar gezicht in zijn hals, zodat hij haar uitdrukking niet kon zien. 'Er is niets met mij en heer Gion gebeurd,' zei ze zacht, niet wetend waarom ze dit zo expliciet wilde uitspreken en wilde dat hij het zou weten. 'En de laatste twee lentes niet. En daarvoor niet.' Ondanks dat haar weldoener vele pogingen had gedaan om dichter bij haar te komen, had ze altijd zo simpeltjes af kunnen wimpelen. Ze wist echter niet of ze daar na deze nacht nog mee weg kon komen.