Ziekenboeg - Legerkamp

-

Hester knikte met enige tegenzin als antwoord op het voorstel van Flynn. Ze begreep dat het net zo belangrijk was om de rust in het kamp te behouden terwijl er ook een druk was om te zorgen dat dit geen uitbraak werd. 'Ik zal iemand naar de vrienden van Tom en Lina sturen en mijn genezer instructies geven dat ze extra waakzaam zijn voor bewoners met koorts.' Ze keek kort naar haar vriend en zuchtte. In ieder andere situatie zou ze dit ook voorgesteld hebben. Ze kneep zacht in zijn hand. 'Er zijn nog geen andere berichten gekomen over koorts of ziekte. We moeten dit voor nu maar aannemen als een goed teken.' Ze zag de aarzeling op de gezichten van haar vrienden en voelde het zelf ook. Maar hoe konden ze mensen gaan isoleren terwijl ze de Quandaïers tegelijkertijd aan het bestrijden waren? 'Ik houd jullie op de hoogte,' stelde ze Gael en Flynn nog gerust voor ze naar Chaol glimlachte en met hem de school uit liep. Ze had haar arm door de zijne gestoken en bekeek hem zijdelings terwijl ze het kamp door liepen. 'Hoe gaat het met je schouder?' Hester had een dag eerder al gemerkt dat haar partner erg stijf was.

Chaol luisterde de woorden bezorgd aan. Hij hoopte maar dat Hester er niet door ziek zou worden of een van de andere soldaten die nu zo hard nodig waren. Als ze allemaal ziek op bed lagen, dan stond Quandaï binnen enkele dagen op de stoep om het kamp over te nemen. 'Misschien valt het allemaal wel mee,' begon Chaol dus ook maar onzeker. 'En zijn we er op tijd bij geweest. Dan waren onze zorgen helemaal voor niets geweest.' Hij nam niet vaak het positieve woord, maar hij dacht dat ze het nu allemaal wel konden gebruiken. Nog kort knikte hij naar Flynn en Gael, om vervolgens met Hester mee te gaan naar de ziekenboeg. Chaol raakte reflexmatig zijn schouder aan bij de vraag. 'Erg stijf,' gaf hij toe, toen ze eindelijk buiten gehoor waren van de andere soldaten. 'En erg pijnlijk,' moest hij er met een zucht aan toevoegen. Zijn hamer was zwaar, erg zwaar, en het kostte hem elke dag meer moeite om hem omhoog te krijgen. 'Maar ik mag niet klagen, want ik sta nog overeind.' Hij grinnikte zacht en drukte vervolgens een kus op zijn partners wang. 'En hoe gaat het bij jou, Hessie?'

Hester keek bezorgd opzij naar haar vriend en hield hem staande nog voor ze het drukste deel van het kamp in liepen. Ze gleed voorzichtig met haar hand langs zijn schouder en kon zo al voelen dat zijn spieren flink gespannen waren. 'Doe alsjeblieft de oefeningen die ik je heb laten zien. Het zal de pijn niet helemaal weg nemen, maar het versoepelt alles wat. En ik heb die kruidenzalf niet voor niets aan je gegeven.' Ze vond het vervelend dat ze er zelf niet was om voor Chaol te zorgen. Ze moest zijn woord er dus maar voor nemen dat hij inderdaad haar instructies opvolgde. Verrast keek ze naar haar partner op toen ze hem zag lachen en met een glimlach nam ze zijn kus aan. Ze was bang geweest dat dit hele gebeuren zijn donkere kant terug zou brengen. Dat de prinses, de Quandaïers, het zien sterven van collega's, hem terug bij af zou brengen. Maar wat dat betreft was Chaol door zijn harde werk ook een stuk sterker mentaal geworden. 'Slaap je wel goed?' vroeg ze voorzichtig. Misschien had ze toch iets gemist. Ze schudde haar hoofd toen haar vriend op zijn beurt naar haar gesteldheid vroeg. 'Ik was nog niet klaar,' wierp ze met een kleine glimlach terug. Ze zuchtte echter meteen en wreef langs haar gezicht. 'Het is zwaarder dan ik dacht om nu werkelijk legerdokter te zijn.' De afgelopen lentes was het kamp steeds meer een groot dorp geworden en had ze zich voornamelijk bezig gehouden met zwangerschappen en verkoudheden. Ze had nog nooit op deze manier moeten werken hier. Hester keek over haar schouder richting de ziekenboeg, maar pakte Chaols handen vast en legde haar hoofd tegen zijn borstplaat.

Chaol zag de bezorgdheid op Hesters gezicht en wilde net tegensputteren dat het wel ging, toen Hester voelde hoeveel spanning er in zijn schouder zat. Er viel niets lichamelijks te verhullen tegenover zijn vriendin: ze prikte toch wel door zijn leugens en goedmaakpraatjes heen. 'Ik zal zo de zalf erop smeren é de oefeningen doen,' verzuchtte hij, al was hij desondanks erg dankbaar voor haar hulp. De tips hielpen namelijk écht, hij was echter zelf te koppig om de oefeningen regelmatig te doen. 'Slapen?' vroeg Chaol vervolgens verrast, nadat hij net zijn vriendin had gekust. Wat betrapt gleed hij met zijn hand langs zijn baard en glimlachte hij nerveus. 'Je weet toch dat ik niet de beste slaper ben? Dat gaan we deze dagen niet oplossen,' kletste hij zich er maar uit. Toen Hester toenadering zocht en tegen hem aan leunde, wikkelde hij zijn armen om haar heen en streek hij met één hand langs haar donkere haar. 'Als iemand het kan, dan ben jij het,' murmelde hij dichtbij haar oor. 'En we mogen allemaal in onze handen wrijven dat we zo'n getalenteerde legerdokter hebben om ons door deze strijd heen te loodsen.'

Hester was enigszins gerustgesteld door de instemmende woorden van Chaol. Het was het enige wat ze nu voor hem kon doen. Het was een zege en een zorg. Als hij in de ziekenboeg zou belanden zou ze haar capaciteiten beter in kunnen zetten, maar natuurlijk vermeed ze die situatie liever. Chaol kon wel wat hebben, maar hij was niet getraind zoals Flynn of Syd of de andere soldaten. Ze had al enkele kampbewoners die hun kracht bij de vechters hadden gevoegd moeten helpen met ernstige verwondingen. Hester reageerde niet meteen op Chaols nonchalante woorden over de slaap die hij wel of niet gevat had de afgelopen dagen. Ze wilde dat onderwerp voorzichtig aansnijden. Het was niet iets waarop ze hem de les kon lezen zoals het uitvoeren van de oefeningen of het gebruiken van haar zalf. Met gesloten ogen liet Hester haar voorhoofd rusten op het koele ijzer van de wapenrusting van haar vriend. Ze nam zijn woorden in zich op en probeerde er de steun uit te halen die Chaol uitsprak. 'Ik doe het niet alleen. Ik ben niets zonder de andere genezers,' verbeterde ze hem zacht voor ze toch naar hem op keek en langs zijn baard streek. Even bestudeerde ze zijn trekken zwijgend. Het maakte haar des te bewuster van de geluiden van het kamp om hen heen. Wat zou ze er veel voor geven om zelfs maar een paar uur alleen met Chaol te zijn. 'Laten we ergens naartoe reizen als dit voorbij is, wanneer dat ook mag wezen.' Ze durfde nog geen uitspraken te maken hoe lang dit nog zou duren en hoe het zou eindigen, noch wanneer ze het gevoel zou hebben dat ze weg kon al was het voor korte tijd. Ze merkte echter met iedere dag dat ze iets nodig had om aan vast te houden dat haar meer hoop gaf dan enkel het lijd en de pijn die ze in de ziekenboeg mee maakte. 'We kunnen mijn vader eindelijk opzoeken aan de kust of- of naar Tyrosh gaan. Wat dan ook.'

Chaol glimlachte om de bescheidenheid van zijn partner. Uiteraard werkte ze in een kundig team, maar Hester- Zoveel mensen in het kamp vertrouwde blindelings op de vrouw naast hem. Indra met haar soldaten, Flynn met zijn been en gezin, Guila met haar zwangerschap... Het maakte hem trots om de complimenteuze woorden van zijn medesoldaten over Hester te horen, niet alleen om haar kunde, maar vooral ook om haar warme karakter. Chaol was ook gestopt met lopen en keek naar zijn geliefde partner en naar haar trekken. Hij kon wel uren in die donkere ogen kijken en wegdromen. Het voorstel maakte hem tevens warm. 'Ik zou niets liever willen,' zei hij oprecht, terwijl hij zijn hand op haar wang legde en teder langs haar huid streek. Dit kleine beetje hoop aan perspectief zou voor Chaol weer genoeg zijn om morgenochtend opnieuw op het strijdveld te staan en voor de vrijheid van het kamp, van Hester, te vechten. 'Ik wacht al zo lang op het moment om jouw vader te ontmoeten. Mocht dit-' Hij slikte zijn enigszins pessimistische woorden weg. 'Áls we hieruit komen, dan is het hoog tijd dat we jouw vader op zoeken.'

Hester glimlachte naar haar partner, niet alleen om zijn instemmende woorden, maar om de uitdrukking op zijn gezicht. Ze hadden beiden een vooruitzicht nodig dat niet bepaald werd door wat er in het verleden was gebeurd of door de beelden waar Guila over had gesproken of simpelweg het leed dat het kamp nu doorstond. 'Geloof me als ik zeg dat ik denk dat jullie het erg goed met elkaar zullen kunnen vinden.' Het deed Hester goed om aan haar vader te denken. Vooral omdat ze wist dat hij veilig was aan de kust en niet zoals henzelf vast zat in een belegerd kamp. Echter voelde ze ook de spijt en angst als ze er aan dacht dat ze niet meer de mogelijkheid zou hebben hem te zien of Chaol voor te stellen. Ze hadden hun relatie zo langzaam en voorzichtig benadert dat het nooit echt ter sprake was gekomen. Hester wist dat ze de stappen op Chaols tempo had genomen, maar ergens wenste ze nu toch dat ze nog verder waren gegaan, dat ze het er van genomen hadden. 'Denk maar aan onze reis vannacht,' vertelde ze hem nog met een glimlach. 'En niet aan-' Hester durfde niet eens te raden waar Chaols dromen over konden gaan nu. Ze kuste hem zacht op zijn wang voor ze hem toch echt lost moest laten. 'Ik zie je morgenvroeg nog,' beloofde ze voor ze het laatste stuk naar de ziekenboeg liep.

Nieuw

Syd liep met een frons de ziekenboeg door naar het achterste stuk. Ze moest zich om verschillende bedden, bezoekers, genezers en wat nog meer heen manoeuvreren. Er waren al extra tenten op gezet om alle gewonden onderdak te bieden, maar zelfs met de meerdere bedden dan normaal was alles erg vol. Syd stond er maar gespannen van om de soldaten hier te zien liggen en de genezers in de weer te zien. Met een zucht bereikte ze eindelijk het bed waar Robyn lag en zag dat haar vriendin nog leek te slapen. Ze ging dus voorzichtig op het randje van het bed zitten en bekeek de andere vrouw zo kort voor ze haar blik de ruimte door liet glijden. Haar hoofd was zwaar. Ze had maar slecht geslapen de afgelopen dagen. De ene nacht lag ze wakker door de rumoerigheid in de barak waar ze nu sliep, de andere gingen haar gedachten uit naar Robyn of kon ze niet anders dan met spijt denken aan het overlijden van vrienden. Rabiya had het niet overleefd en zo ook een aantal andere rekruten die zij getraind had. Het had haar meer gedaan dan ze tot nu toe uitgesproken had. Gelukkig kon ze zich overdag af leiden door te helpen met de opbouw of op de school door met de Quandaïse families te praten. Syd voelde echter ook dat ze dit niet lang meer vol zou houden.

Knarsetandend had Robyn, toen Indra had aangekondigd dat ze ten strijde zouden trekken enkele dagen geleden, toegekeken hoe alle soldaten zich klaar maakten voor de strijd. Het had haar op dat moment waarschijnlijk kwader gemaakt dat ze niet mee mocht vechten, dan dat ze zulke harde woorden had uitgesproken tegenover haar vriendin. Met enige dwang hadden enkele ziekenverzorgers haar tegen moeten houden en in de worsteling waren ook nog eens haar hechtingen open geschoten. Van de pijn en waarschijnlijk door het bloedverlies was ze uiteindelijk maar in slaap gevallen en pas wakker geworden toen de strijd al zo goed als over was. Sindsdien viel ze in en uit slaap. In de momenten dat ze wakker was, leegde ze haar blaas en probeerde ze her en der wat te helpen met de massale instroom van gewonden. De ziekenverzorgers wezen haar echter altijd weer naar bed toe. Ze probeerde verhalen te halen uit de mensen om zich heen, maar dan werd ze opnieuw op haar vingers getikt, omdat ze niet de andere patienten mocht storen. Uit pure rottigheid en verveling was ze toch weer in slaap gevallen. Robyn werd enkele uren later wakker uit haar dromenloze slaap en had enkele secondes nodig om zich te oriënteren. Was ze nou nog steeds in die verdomde ziekenboeg? Elke keer bij het ontwaken was dat weer een teleurstelling. Maar vandaag zou de dag zijn dat ze weer terug naar haar tent zou gaan. Terwijl ze overeind probeerde te komen, zag ze ook haar vriendin naast haar zitten. 'Je komt mij vast ophalen, toch?' vroeg ze met glunderende ogen.

Syd glimlachte kort naar Hester die zoals altijd gehaast langs liep voor ze achter het gordijn verdween dat de ernstiger gewonde soldaten scheidde van de rest. De kreten die vanachter dat doek kwamen zo af en toe zeiden genoeg over de toestand van de mannen en vrouwen die daar lagen. Syd keek om toen ze merkte dat Robyn bewoog en glimlachte zwak toen ze de verlangende blik van haar vriendin zag. Ze knikte en hielp haar toen rechtop te zitten. 'Hester zegt dat je genoeg hersteld bent om je bed vrij te geven aan een ander.' Ze gaf expres aan dat ze voornamelijk de ziekenboeg hoorde te verlaten omdat er andere soldaten nog de nood hadden aan verzorging. Het zou Robyn hopelijk het idee geven dat ze nog niet volledig genezen was en het nog rustig aan hoorde te doen. De dokter had haar eerder al wat instructies en een kruidenzalf gegeven. 'Ben je uitgerust genoeg een eindje te lopen? Guila heeft me beloofd dat ze met Matheo thuis zou blijven vanmiddag zodat je ze gedag kon zeggen.' Ze zette haar vriendin vervolgens haar laarzen voor en legde een wollen trui die ze nog gevonden had klaar. Ze maakte aanstalten om Robyn te helpen, maar besloot dat maar niet te doen zonder dat ze er naar vroeg. Bedachtzaam keek ze toe, maar trok haar blik los. Syd was al in de weer om de enkele eigendommen van Robyn in een buidel te stoppen en deze over haar schouder te gooien. Ze wilde maar al te graag deze ruimte uit geraken.

Robyn voelde hoe haar grijns nog breder werd bij het horen dat Syd haar werkelijk kwam ophalen en liet zich bereidwillig rechtop helpen. 'Ach, zo ernstig was het ook allemaal helemaal niet!' Vluchtig gooide ze haar deken van haar af en haar benen uit bed, om vervolgens een waas van duizeligheid over haar heen te voelen komen. Ze probeerde het echter niet aan Syd te laten blijken en ging maar snel haar schoenen aan doen, zodat Syd zou begrijpen waarom ze nog niet op stond. 'Ik kan prima een stuk lopen,' voegde ze nog aan haar eerdere woorden toe, terwijl ze vervolgens met een glimlach op keek. 'Bij de Goden, wat wil ik Matheo graag knuffelen en hem laten zien dat zijn lievelingstante nog leeft! Hij mist me vast verschrikkelijk.' Ze had even een moment nodig om de veters goed te krijgen, maar kreeg uiteindelijk haar schoenen vast. Vervolgens hief ze haar armen op om de trui aan te doen, maar voelde dat er tegelijkertijd daardoor spanning op haar nek kwam te staan. 'Autsj,' mompelde ze, waarna ze toch de trui aan deed, en weer een glimlach produceerde. 'Hoe is het met onze tent? Ik hoorde dat het huis van Flynn flink geraakt is...'

Syd keek met een zwakke glimlach toe hoe Robyn zo enthousiast op gang kwam. 'Matheo zal erg blij zijn je te zien,' beaamde ze. Ze had weinig tijd gehad om zich zorgen te maken om haar vriendin direct na haar verwonding. De strijd was zo snel begonnen dat ze pas achteraf na had kunnen gedaan of Robyn wel of niet meegevochten had. Ze had Hester al meerdere malen bedankt dat ze haar in de ziekenboeg had gehouden. Maar dat was maar één probleem geweest dat voortgekomen was uit de uitbarsting tussen haar en haar partner. Syd keek opzij toen ze de vraag van Robyn hoorde en zuchtte. Ze had dit liever onderweg willen vertellen. 'Er is weinig van over.' Het had geen nut dat voor zich te houden. 'Ik heb gered wat ik redden kon. Jouw spullen liggen bij Guila en Flynn.' Ze had een hand op Robyns arm gelegd en spoorde haar aan haar naar buiten te volgen. De ruimte begon haar steeds benauwder te worden. 'Ze hebben ook aangeboden dat je bij hen kunt blijven slapen terwijl je verder herstelt. Er is toch niet veel plek in het kamp.' Ze had graag met dat voorstel ingestemd. Ze sliep zelf al in een veel te volle barak. Dat hoorde Robyn in deze toestand niet te doen. 'Maar er wordt snel bijgebouwd. De soldaten van de Koningin helpen daar ook aan mee. Het lijkt er op dat er snel weer meer plek zal zijn,' sprak ze enigszins gehaast verder terwijl ze de ziekenboeg uit liep.

'Matheo is altijd blij om mij te zien,' zei ze trots. Ze was niet voor niets zijn favoriete persoon in de wereld, die weddenschap durfde ze best aan te gaan met Flynn en Guila. Ze waren vast saai als ouders. Tijdens haar gebabbel had ze niet door gehad hoe haastig Syd bezig was om een weg te banen door de ziekenboeg heen richting de uitgang, maar ze volgde de vrouw gewillig naar buiten toe. Buiten de ziekentent zag ze pas echt hoe het kamp er aan toe was: iedereen zag er verslagen uit, ondanks dat ze gewonnen hadden. Die verslagenheid had ze ook in de ziekenboeg gevoeld, maar ja, daar was iedereen ook dood ofwel gewond geweest. Bij het horen van Syds woorden stopte Robyn abrupt met lopen. 'Wacht, ik heb je denk ik niet goed gehoord,' zei Robyn met een ongelovige lach. 'Zeg je nou dat we geen tent meer hebben? Geen plek meer om te wonen?' Ze liet haar tas op de grond vallen en schudde nog steeds glimlachend haar hoofd. Er was echter geen enkel plezier in te vinden, enkel spot. 'Ik ga niet weer patiënt spelen bij Flynn en Guila. Ik vertik het. En waar slaap jij dan? Kan ik daar ook niet verblijven?'

Syd hield Robyns gezicht in de gaten toen ze buiten stond en het kamp zag. Vooral middenin was het nogal een chaos. Hoewel het inmiddels wel een georganiseerde chaos was, voelde de drukte doordat iedereen op elkaar gepropt was niet zoals het kamp normaal was. Met spijt knikte Syd en wreef langs haar voorhoofd. Ze had zelf de laatste brandende resten geblust voor ze enkele spullen tussen de as uit kon trekken. 'Dat deel was in brand gezet voor de Quandaïers de strijd opgaven.' Ze zuchtte en sloot haar ogen terwijl ze nogmaals knikte om al Robyns vragen te beantwoorden. 'Ik slaap in één van de rekruten barakken, maar het puilt al uit. Velen delen hun bedden. Neem alsjeblieft het aanbod van Guila en Flynn aan.' Ze had geen zin om haar vriendin er op te wijzen dat de twee erg gul waren geweest om nogmaals plek te maken voor Robyn, vooral omdat hun huis ook niet zonder schade er van af was gekomen. Noch dacht ze te hoeven zeggen dat ze alle rust en ruimte kon gebruiken om te herstellen. 'Kom op, anders missen we de lunch die Guila bereid heeft.' Syd had de tas die Robyn op de grond had gegooid op en hing deze over haar andere schouder om haar al voor te gaan.

Robyn had haar handen in haar zij gezet en wachtte ongeduldig de woorden van haar vriendin af. Toch viel haar gezicht door datgene wat ze te horen kreeg. 'De Quandaïers hebben het afgebrand? Voordat ze al aan het vluchten waren? Die-' Ze vloekte. Wat een barbaren waren het toch ook! Ze vloekte nog meer toen ze hoorde hoe de barakken overvol waren. 'Ik ben niet eens zo gewond. Waarom bieden ze niet iemand anders een plekje in hun huis aan?' Het voelde fout om weer van de goedheid van haar broer gebruik te maken. Schoorvoetend volgde ze uiteindelijk maar haar vriendin richting de rand van het kamp, waar het huis van Guila en Flynn zich bevond. Ze kon namelijk niet de rommeling in haar buik van de honger negeren en zo'n lunch klonk wel erg aanlokkelijk. 'We kunnen ze toch vragen of jij er ook kan slapen?' drong ze toch nog aan. 'Dat kamertje waar ik de vorige keer sliep is groot genoeg voor ons allebei. Syd- ik wil niet wéér gescheiden leven.'

Syd merkte dat Robyn op eenzelfde manier reageerde zoals haar collega's voornamelijk gedaan hadden. Iedereen was boos geweest en had de Quandaïers vervloekt en uitgemaakt voor lafaards. Juist nu ze klaar waren om hun rust te zoeken kon dat niet meer in hun eigen tenten, barakken of huizen. Syd had geen woede meer op kunnen brengen na de lange dagen vechten. Ze was er ook niet bij de pakken bij neer gaan zitten, maar boos was ze niet geweest. Ze had het aangenomen als een teken. Het was Syd inmiddels erg duidelijk dat het kampleven niet door kon gaan zoals voor de bezetting. Er was genoeg nood aan verandering om een dergelijke situatie te voorkomen. Of ze dan sprak over het hele leger of wat betrof haar persoonlijke situatie. 'Omdat jij familie bent. Bovendien zullen er maar weinig kampbewoners Matheo en zijn ochtendhumeur waarderen,' poogde ze om Robyn enigszins tevreden te stellen. Eerlijk gezegd dacht ze dat Guila vast anderen had willen uitnodigen, maar dat Flynn er op tegen was geweest. Tevreden zag ze dat haar vriendin toch door liep. Zo konden ze tenminste ook snel genoeg het rustigere deel van het kamp betreden. Syd hield zelf echter de pas in toen ze Robyns voorstel hoorde. Aarzelend overdacht ze haar woorden en keek de andere vrouw uiteindelijk met een frons aan. Ze wist niet goed hoe ze daar antwoord op moest geven. In het algemeen had ze maar met moeite geweten hoe ze zich moest gedragen tegenover Robyn. Er was nog geen woord gerept over de storm die boven hen had gehangen net voor de strijd losgebarsten was. Laat staan dat Syd kon voorspellen hoe Robyn zou reageren op het vertrek dat ze aan het voorbereiden was. Ze richtte haar blik op de grond en liep stug verder. 'Ik weet niet of dat een goed idee is.'