Vertrekken van de familie Alba

Sibel keek met een glimlach toe hoe Muriel als vanzelf een grote lach op haar gezicht kreeg bij het zien van haar tante. Ze zette haar op de grond zodat ze zelf naar Renee toe kon lopen. De blonde krullen van haar dochter sprongen wild in het rond terwijl ze naar tante toe huppelde en bij haar op schoot kroop. Ze vond het heerlijk te zien hoe haar dochter zo verzot was geraakt op haar familie en op die van Liam. Ze probeerde maar niet te denken aan haar eerdere gedachten en kwam weer bij haar vriendin en dochter zitten. 'Ze is niet gestopt met het maken van tekeningen en schilderijtjes voor je hele familie,' lachte Sibel. 'Toch, Muriel? Je hebt hard je best gedaan voor je tante en voor je oom en je opa en oma?' Voor Naya hadden er stapels met kunstwerken klaar gelegen voor haar thuiskomst. Toen Sibel had uitgelegd dat ze de familie van haar papa op gingen zoeken was ze ook weer aan de slag gegaan. Het verbaasde haar met iedere dag hoeveel Muriel nu begreep van wat ze haar vertelde en hoe ze de mensen die ze kende kon herkennen als familie.

'Heb je tekeningen gemaakt? Voor mij?' vroeg Renee met een grote glimlach aan Muriel die enthousiast knikte en alweer weg hobbelde om haar kunstwerken te halen. 'Ik kan nog steeds niet geloven hoe gigantisch ze is gegroeid.' zei Renee, terwijl ze Sibel aankeek. De laatste keer dat ik d'r zag kon ze pas net lopen en kijk haar nu eens gaan.' Ze was onwijs onder de indruk van wat Muriel inmiddels allemaal al kon doen. Toen Muriel weer terug kwam met een stapel papieren, pakte Renee ze van haar over. 'Wow, heb jij deze gemaakt? Wat zijn ze mooi! Die zal ik zeker ophangen in mijn vertrekken, misschien krijgen ze wel een heel speciaal plekje boven het bed!' zei ze enthousiast, waarna ze het meisje omhelsde en haar een kus op haar wang drukte. 'Heel erg bedankt, Muriel! Ze zijn echt prachtig.' Muriel liep lachend weer terug naar haar moeder en Renee kwam overeind, zodat ze plaats kon nemen op een stoel.

Sibel lachte en bekeek haar dochtertje. 'Ze groeit inderdaad hard. Het voelt als de dag van gisteren dat ik haar voor het eerst vast had.' Ze schaamde zich voor haar eigen sentimentele houding. Ze was helemaal niet het nostalgische of romantische type, maar met Muriel kon ze soms gewoon niet anders. Het moeder zijn maakte haar gewoon emotioneler. 'Ik denk dat we misschien wel een kunstenaar in de familie hebben,' glimlachte Sibel toen ze naar de tekeningen keek. Ze zette haar dochter op haar schoot en keek met een bredere glimlach naar Renee. 'Ze zal het vast heerlijk vinden om in de toekomst met haar neefje of nichtje te kunnen spelen.' In het paleis in Myr waren er natuurlijk wel meer kinderen met wie ze kon spelen, dat vond Sibel erg belangrijk, maar het zou leuk zijn om ook familie te hebben waar Muriel mee kon spelen. Ze streek door de krullen van haar dochter die door het dutje compleet in de war zaten en maakte er twee kleine staartjes van met wat lint. Ze hoorde Muriel wat vragen en aandachtig keek ze naar haar. 'Papa? Je ziet hem vanavond, lieverd.' Sibel glimlachte, maar voelde die als vanzelf afzwakken terwijl ze een kus op het zachte blonde haar drukte.

'Daar kan ik me wat bij voorstellen ja.' Renee kon zich ook nog goed herinneren dat ze te horen kreeg dat ze een nichtje had gekregen. Zo snel als ze konden was ze met haar ouders naar het Oosten gereisd om het kleine meisje te bewonderen. Haar ouders waren dan ook dol op hun kleinkind en ze kon zich ook goed voorstellen hoe haar moeder er nu weer naar uitkeek om Muriel te zien. 'Ik weet wel zeker dat er een kunstenaar in de familie zit!' lachte ze en pakte een glas sap van de tafel af om hier iets van te drinken. 'Dat denk ik ook, samen rondrennen, buiten spelen in het gras, leren zwemmen.' Renee zag het leven al helemaal voor zich - al was er natuurlijk één onzekere factor in het spel die alles bepalend was over hoe haar leven er uit zou gaan zien. Toen Sibel over Liam begon, hield Renee zich stil en zuchtte ze onhoorbaar uit. Nog steeds vond ze het een lastige situatie. Ze wilde geen kant kiezen wat betreft haar broer of haar beste vriendin. 'Zullen we anders met zijn drieën iets gaan doen? Misschien kunnen we wat fruit plukken in de tuinen?' stelde ze voor, om de sfeer hopelijk iets te verlichten.

'Dat lijkt me een ideaal plan. Ik denk dat we wel wat frisse buitenlucht kunnen gebruiken.' Sibel was al opgestaan zodat ze Muriel haar pyjama kon verwisselen voor wat buitenkleding. Ze was inmiddels al eigenwijs genoeg om haar kleding zelf uit te willen kiezen en Sibel had daar maar aan toe gegeven. Glimlachend bond ze de krullen samen in een vlecht en liet haar toen met haar tante bezig zodat ze een dienstmeid om een paar manden kon vragen. Ze pakte wat speelgoed mee en een extra sjaal en stopte nog wat lekkers in een zak die ze om haar schouder hing. Toen ze helemaal klaar was tilde ze Muriel op en glimlachte naar Renee. 'Nou, laten we maar eens wat fruit gaan zoeken, niet?' Glimlachend legde ze haar vrije hand op de schouder van haar vriendin en kneep er zacht in. Even keek ze haar stilletjes aan tot haar glimlach slechts breder werd. 'We hebben tenminste altijd elkaar nog.' Toen ze de dienstmeid binnen zag komen met de manden liet ze Renee weer los en liep alvast de gang op.

Nieuw

Sibel slenterde met haar handen diep in haar lange mouwen verstopt terug naar haar vertrekken. Ze had amper een idee hoe laat het was. De besprekingen waren uitgelopen, al weer. Vroeg in de avond had het er al zo op geleken dus had ze Liam gevraagd of hij misschien in de vertrekken van haar familie wilde slapen. Muriel lag al op bed, maar haar zusje was haar eigen ding aan het doen en zij en haar vader zaten natuurlijk beide in de vergaderzaal. Het zou fijn zijn als ze bij haar ontwaken niet door één van de onbekende kamermeisjes uit bed gehaald moest worden. Bovendien werd ze de laatste tijd ook regelmatig wakker midden in de nacht. Het putte haar veel uit om zo aanwezig te moeten zijn voor haar dochter én tijdens de besprekingen maar ze was gefocust genoeg om het voor elkaar te krijgen. Ze had haar vader dan ook al vast naar bed gestuurd toen hij er doorheen leek te zitten en ze zelf zijn plek voor wat langer in kon nemen. Ze liep nu dus pas een paar uur later, vroeg in de ochtend, terug naar de vertrekken. Ondanks haar vermoeidheid was ze tevreden dat het gezelschap gesust was. Het had er niet goed uitgezien voor de nacht begon.

Liam had het aanbod van Sibel om in haar vertrekken te slapen met enige aarzeling aangenomen. Sinds hun laatste gesprek in het Oosten was alle dynamiek veranderd, niet alleen tussen hun tweeën, maar ook tussen hun families. Het voelde dus niet goed om zomaar in de vertrekken van haar familie te verblijven, maar Sibel had erop gestaan en had hij dus ook maar schoorvoetend geaccepteerd. Hij vond het vervelend dat hij Muriel niet kon mee nemen naar zijn eigen vertrekken of die van zijn ouders, maar hij was er maar niet over begonnen. Hij had duidelijk kunnen zien hoe vermoeid Sibel was. Zelf had hij ook erg naar zijn bed verlangd, vooral na de zware trainingen die hij de kadetten had gegeven, dus was hij vroeg naar bed gegaan. Echter was hij na enkele uren wakker gemaakt door een roepende Muriel, dus had hij een tijdlang bij haar gezeten. Net toen hij een slapende Muriel in haar kamer had achter gelaten en hij weer zijn bed in wilde duiken, hoorde hij voetstappen in de gemeenschappelijke ruimte. 'Sibel?' zei hij verbaasd, nadat hij zijn deur had geopend en haar zag staan. 'Ben ik nou gek of is het de midden van de nacht?'

Sibel had gehoopt dat iedereen op bed had gelegen. Wellicht was haar vader wakker gebleven om het vervolg te horen, maar meestal luisterde hij wel naar haar als ze hem dwong rust te nemen. Zeker nu hij eindelijk toegaf zichzelf ouder te voelen worden. Ze had echter helemaal niet verwacht dat Liam op zou zijn. 'Liam,' zei ze zacht. Ze kon hem maar amper zien nu ze de lichten uit had gelaten om niemand te wekken. 'Ik weet het niet precies. Ik geloof dat het bijna ochtend is.' Ze had niet met veel zin Liam gevraagd om in de vertrekken te slapen. Ze snapte ook wel dat het voor hem niet ideaal was, maar omdat Muriel al in slaap was had ze dit nog het beste gevonden. Bovendien was de ochtend nog altijd bedoeld voor haar om tijd met hun dochter te spenderen. Ze had niet naar zijn vertrekken willen gaan om Muriel wakker te maken. Het voelde met hen aankomst in het Westen zo geforceerd om één ruimte samen te zijn. Het speet haar ontzettend. 'Sorry als ik je wakker heb gemaakt. Hoe slaapt Muriel?' vroeg ze benieuwd terwijl ze zuchtend haar mantel uit deed en in een stoel plofte om haar laarzen open te rijgen.

Liam wreef vermoeid over zijn gezicht heen en plofte zelf ook in een stoel tegenover die van Sibel. 'Het is niet erg, je hebt mij niet wakker gemaakt. Muriel die-' Hij zuchtte en gebaarde naar haar slaapkamer. 'Muriel riep mij een uurtje geleden. Ze had een nachtmerrie.' Thuis in het Oosten had ze er nooit last van gehad, dus weet Liam haar slechte slaapgedrag aan de onbekende omgeving. Daarbij leek ze het ook niet goed te begrijpen hoe ze steeds de ene keer bij haar vader was en de andere keer bij haar moeder, terwijl ze in het Oosten juist zo veel met zijn drieën waren geweest. 'Maar ze slaapt nu gelukkig. Het zou goed voor haar zijn om snel weer naar het Oosten te gaan, vooral nu jij en jouw vader zo druk bezig zijn. En Naya is natuurlijk nu ook veel weg...' Hij bedoelde de woorden niet als sneer, maar hij begreep niet goed hoe Sibel ook nog hun dochter als "afspraak" in haar drukke agenda probeerde te proppen. Het frustreerde hem mateloos. 'Hoe waren de besprekingen?' Hij had zelf bij de besprekingen willen zijn, maar zijn vader had hem sterk afgeraden om aanwezig te zijn. Allebei wisten ze dat Liam in een positie stond om de troon op te eisen, maar Liam wilde iedereen duidelijk maken dat het zeker niet iets was waar hij naar streefde.

Sibel wreef over haar voeten toen de laarzen uit waren, maar keek op toen Liam over Muriel's nachtmerrie begon. 'Alweer?' Zuchtend leunde ze naar achteren en haalde het stuk leer uit haar haren. Eerlijk gezegd had ze helemaal geen energie om hier over na te denken. Zeker niet toen Liam verder ging en sprak over het terugkeren naar het Oosten. Stil keek ze naar de schaduw die Liam moest zijn en stond toen op om een enkele olielamp aan te steken en tussen hen in te zetten. Vervolgens zocht ze naar een kruik wijn en mokken. 'Lang en vurig. Het liep bijna mis. Enkele mannen vlogen elkaar zowat in de haren vanwege voorstellen die werkelijk niets voorstelden.' Ze ging weer zitten en schonk zichzelf een mok in en hield er één vragend op naar Liam voor ze er maar gewoon nog één vulde en het voor hem zette. Vervolgens bleef ze even stil en dronk ze van de wijn. Ze zou eigenlijk gewoon naar bed moeten gaan. Ze voelde dat ze niet verder in gesprek moest gaan met Liam nu. 'Was jij niet degene die dacht dat Muriel eens niet in haar kleine wereldje gehouden moest worden? Hoe wil je haar überhaupt snel terug naar het Oosten krijgen?'

'Het is moeilijk, want het is lastig om haar weer te kalmeren en uit te leggen dat het maar gewoon een droom is. Ze wil nooit vertellen waar ze precies over droomt, dus-' Hij wist niet goed hoe hij met de angst van zijn dochter om moest gaan, vooral als hij niet wist waar het precies over ging. 'Heeft ze er wel eens met jou over gesproken?' Zwijgend keek hij toe hoe Sibel ondertussen in de weer was en een lamp en twee mokken op de tafel tussen hen in zette. Met een korte, dankbare knik pakte hij zijn eigen mok en nam er enkele slokken van. Hij rekende er toch niet meer op dat hij in slaap zou vallen. Met een zucht luisterde hij naar haar beschrijving van de besprekingen. 'Die mannen houden er te veel van om naar zichzelf te luisteren. Het is ongelofelijk dat zij - naast Henry - dit land besturen.' Hij wilde net nog een slok nemen, tot hij haar laatste woorden hoorde. Hopelijk zag ze niet in het donker hoe zijn gezicht vertrok. 'Of ze nou hier of in het Oosten in haar vertrekken zit, maakt niets uit. Ze moet met andere kinderen spelen en in de bossen spelen en-' Hij schudde zijn hoofd en besloot er maar niet over door te gaan. 'Mijn ouders en ik kunnen haar mee nemen in de huifkar naar het Oosten. Dan ontmoeten we jullie daar weer.'

Sibel knikte langzaam en begrijpelijk. Ze had er ook maar moeite mee om Muriel weer tot rust te brengen als ze roepend wakker werd. 'Ze heeft het mij ook nooit verteld. Ik weet ook niet of ze het zich wel herinnert als ze eenmaal wakker is. Ik heb de geneesheren er naar gevraagd, maar ze zeiden dat het waarschijnlijk vanzelf wel weer over zou gaan. Dat het-' Ze fronste diep en haalde haar schouders op. Ze hadden het gehad over de Goden, maar niet die waar zij in geloofde en dat had haar gefrustreerd. In het Oosten zouden ze dat er nooit bij halen. Geërgerd keek ze over haar mok naar Liam. 'Natuurlijk moet ze dat doen. Dat ka ze toch ook? Er zijn helaas niet zo veel kinderen in het paleis in het Oosten van haar leeftijd maar ze gaat vaak genoeg op stap.' Sibel was er nog altijd niet aan gewend dat iemand de manier waarop ze Muriel op voedde zo bekritiseerde en er ook het recht op had, omdat Liam haar vader was. Toch hoorde ze het niet graag. 'Maar je ouders zijn nog bij Renee en die heeft hun steun hard genoeg nodig. En jij-' Kort liet ze haar ogen over zijn gezicht glijden. 'Ik dacht niet dat je mee terug naar het Oosten zou gaan. Of dat we weer beide op dezelfde plek terecht zouden komen. Misschien ga ik wel niet naar het Oosten.'

Liam voelde hoe zijn gezicht gepijnigd vertrok na het horen van Sibels laatste woorden. 'Ik ben waar Muriel is... waar dat ook maar is in Tarth. Ik dacht- dat besef je je toch wel?' Zijn stem had een ietwat wanhopige ondertoon. Het leek er nu erg op alsof Sibel haar eigen plannen begon te trekken voor haarzelf en Muriel. Nog voor hun harde gesprek hadden ze alles nog samen besproken, maar nu leken ze meer en meer langs elkaar te leven. 'En als dat betekent dat wij elkaar moeten kunnen uitstaan, dan zijt dat zo. Ik heb mijn afstand gehouden, Sibel, en- en je hebt duidelijk genoeg gemaakt hoe je over ons denkt. Maar laat dat niet tussen ons en Muriel staan. Het was een stom idee dat ik met Muriel alvast terug naar het Oosten ga reizen.' Hij had inmiddels zijn wijn opgedronken en zette zijn mok met een klap op tafel. Het voelde alsof hij in een touwtrekwedstrijd met Sibel zat met Muriel er tussen in en hij haatte dat gevoel. Ze waren juist weer naar elkaar toe gegroeid en nu.... 'Waar dacht je dat ik naartoe zou gaan?' zei hij zacht. 'En waar wil jij naartoe reizen?'

'Je hebt het wel gezegd, maar-' Sibel liet de zin maar voor wat het was. Ze maakte die gedachte niet graag hardop af, ook al had het al vaak genoeg in haar hoofd rond gespookt. En hij had het al vaak genoeg gezegd, maar zijn woorden niet nageleefd. 'Ik laat het niet tussen ons en Muriel in staan. Hiervoor was dat zo. Nu zeg je tenminste wat je denkt in plaats van dat je mij probeerde tevreden te stellen.' Ze goot haar mok achterover waarna ze op stond en maar iets begon te doen. Ze ruimde et speelgoed dat verspreid lag door de zitkamer op en bleef voor even weer stil terwijl ze na dacht. De vergaderingen begonnen steeds meer plek in haar hoofd op te nemen ondanks dat ze ook hard ruimte nodig had om over haar familie en persoonlijke zaken na te denken. 'Ik weet het niet,' gaf ze dus nors toe. 'Het lijkt me een slecht idee om nu hier over te praten. Ik ben dood op, Liam, en morgen is er weer een dag die wie weet weer hoe slecht kan verlopen.' Misschien zou er inderdaad wel een rel uitbreken tussen de leiders of wellicht stond Naya opeens weer voor haar, nog altijd boos en schreeuwend, en wat als Tobias morgen overleed? Sibel kon zo nog wel even doorgaan met zaken die fout konden gaan, zomaar, ieder moment. Ze stond plots stil en leunde tegen één van de muren. Het kon zo makkelijk over zijn.

Liam keek haar kort aan en vestigde vervolgens zijn blik op de muur. Was het echt zo dat hij haar al die tijd tevreden had proberen te stellen? Hij had altijd gedacht dat hij vrij eerlijk was geweest over alle zaken die Muriel aan gingen, maar voor de rest... 'Als we het er nu niet over hebben, wanneer dan, Sibel? Morgen zijn er weer besprekingen en die dag er na ook en elke dag zal je moe zijn. Iédereen is moe. Maar wij liggen in elk geval niet op sterv-' Hij slikte zijn woorden in en voelde hoe zijn blik donker werd, terwijl hij aan zijn goede vriend dacht. Ondertussen zag hij haar verslagen blik en houding en wilde hij op haar af stappen, maar herinnerde zich op hetzelfde moment de woorden die ze tegen hem had gezegd. Er was niets meer tussen hen. 'Misschien is het beter als ik maar weer naar het legerkamp ga,' zei hij uiteindelijk maar zacht en verslagen, waarna hij langs haar richting de slaapkamer liep om zijn shirt en zijn schoenen te zoeken.

Sibel keek om naar Liam en luisterde naar zijn woorden. Ze kon die vragen niet beantwoorden en ze kon hem ook niet tegen spreken. Het was waar dat iedereen moe was en eerlijk gezegd wilde ze het hier nooit over hebben, maar ze begreep natuurlijk dat dat niet kon. Toen zijn zin halverwege stopte, sloeg ze vlug haar ogen weer neer. Ze had zelf, net zo goed als Renee of de familie van Liam en de familie van Tobias moeite met het onder ogen komen van dat deel. Het maakte haar nog ongemakkelijker. Al dagen lang voelde ze de druk, het gevoel dat ze zo alleen was en zo miserabel en zo moe en dan werd ze er hard aan herinnerd dat het haar eigen keuzes waren. Ze zou nooit zo alleen zijn als Renee die Tobias misschien kon verliezen, nooit zo moe en ongelukkig als haar vriendin wellicht zou zijn en Sibel had gezien dat ze dat nu soms ook al was ook al liet ze dat niet zien. Toen Liam langs haar heen gelopen was volgde ze hem na enkele seconden al en schudde haar hoofd. 'Je kan niet weg gaan nu. Kom op Liam. Je bent een deel van Muriel's leven nu.'

Met een zucht liep Liam zijn slaapkamer in en pakte hij zijn shirt van de grond, om deze aan te doen. Op hetzelfde moment hoorde hij dat Sibel achter hem aan kwam lopen, maar draaide hij zich niet naar haar toe. In plaats daarvan probeerde hij het bed weer wat te fatsoeneren. Hij wist niet goed wat hij op Sibel moest reageren. Natuurlijk wist hij dat hij deel was van Muriels leven, maar- maar het was zo moeilijk. Moeilijk om te accepteren dat ze niet het gezin waren waar hij constant over had gedroomd tijdens zijn reis. 'Het legerkamp is hier dichtbij,' zei hij zacht, terwijl hij niets anders kon dan bedenken dat ze meer met die woorden bedoelde dan ze nu liet blijken. Met een zucht nam hij plaats op de rand van het bed en deed zo zijn sandalen weer aan. 'Je zal geen rust vinden en niet in slaap vallen als ik hier in de buurt ben,' vervolgende hij opnieuw op zachte toon, zodat Muriel niet wakker zou worden, waarna hij op stond. 'Muriel zal het vast niet merken als ik er morgenochtend niet ben.'

Sibel wist niet waar het plots vandaan kwam maar iets in haar blokkeerde haar te relativeren wat Liam zei en wat hij wilde doen. 'Je kan niet weg gaan,' herhaalde ze nog eens terwijl ze haar handen tot vuisten balde. Ondanks dat het legerkamp inderdaad nog zo dichtbij was en ondanks dat hij daar eigenlijk al de hele tijd had geslapen, ging het daar al helemaal niet meer om. 'Natuurlijk merkt ze het wel als je weg bent!' Ze betrapte zichzelf op haar eigen harde stem en hield zichzelf snel in om noch haar dochter noch haar vader of zuster te wekken. 'Je had gezegd dat je vannacht hier zou zijn,' ging ze nu stiller verder, maar op verwijtende toon. Ze kon moeilijk bepalen of ze nu boos was of wanhopig. Haar hoofd tolde slechts en eerlijk gezegd luisterde ze op het moment ook niet naar haar verstand. Ze zag alleen Liam en ze voelde alleen haar nagels in de huid van haar palmen drukken en ze dacht alleen dat hij moest blijven.

Liam keek Sibel bedachtzaam aan en probeerde haar gedrag te plaatsen. Het was helemaal niets voor Sibel om zo van streek te zijn, vooral over iets dat Liam aanging. ‘Het- het is geen probleem, ik kan blijven,’ zei hij nog ietwat overdonderd, terwijl hij langzaam zijn sandalen weer open maakte en haar bik ondertussen niet los liet. Vervolgens stond hij op en legde hij voorzichtig zijn hand op haar arm, terwijl hij zijn sandalen uit schopte. Hij was bang dat ze zo moe was dat ze dingen ging zeggen waar ze spijt van zou krijgen. ‘Ik beloof je dat ik hier morgenochtend nog zal zijn en Muriel uit bed zal halen,’ probeerde hij haar gerust te stellen, terwijl hij haar gezicht bestudeerde. Het was net die van Muriel. Ze had het mooie uiterlijk van haar moeder gekregen. ‘Ga slapen, Sibel. Dan praten we morgen verder,’ zei hij zacht.

Sibel was verrast door de manier waarop Liam reageerde op haar felheid. Hij verbaasde haar altijd al met zijn zorgzaamheid. De zachtheid was vaak in zo een kil contrast met haar eigen zakelijke ruwheid. Ze kon maar met moeite haar ogen van hem los trekken en bleef hem dus eveneens aan kijken. Verward door haar eigen gesteldheid en door de zachtaardige aanpak van Liam bleef ze naar hem staren en schudde uiteindelijk haar hoofd. 'Nee, je had gelijk. Wanneer gaan we dan ooit praten? Het kan zo over zijn.' Haar stem was zacht toen ze dat laatste zei. 'En ik- Ik- Verdomme,' mompelde ze binnensmonds terwijl ze eindelijk van hem weg draaide. Ze kon met gemak een stel egoïstische lui de mond snoeren in een vergaderzaal, maar met Liam een gesprek aan gaan ging haar zo moeilijk af. 'Ik dacht echt dat het zo beter zou zijn, weet je dat? Ik geloofde er echt in dat ik je van me af kon schudden en alles wat er gebeurd was als ik gewoon meer ruimte had. Maar het lukt me niet! Zelfs als je er niet bent wordt ik met alles herinnerd dat je er níet bent of dat je er níet was en dus ben je er altijd. Begrijp je dat? Begrijp je dat alles- alles na je vertrek steeds van jou af hing? Dat ik woest ben geworden en geroepen heb naar Naya omwille van jou? En-' Sibel had het idee dat ze aan het ijlen was. Ze had nog nooit haar gedachten of gevoelens er zo uit gegooid.

Bij het horen van de harde woorden trok Liam zijn hand terug en keek hij haar overdonderd aan. De woorden sloegen zo hard bij hem in dat hij er niet eens meer aan dacht dat Muriel hoogstwaarschijnlijk wakker zou worden door de harde toon van Sibel of dat hij op haar woorden moest reageren. Pas na een lange stilte schraapte hij zijn keel en keek hij van haar weg. 'Het spijt mij. Van alles. Dat ik je achter liet, terwijl je zwanger was en je zou bevallen en-' Hij slikte moeizaam en liet zijn hoofd hangen. 'Het was de keuze van een naïeve jongen die de wereld al had gezien, maar nog meer wilde ontdekken. Niet die van de partner en vader die ik moest zijn... voor jou en Muriel. En dat spijt mij nog elke dag.' Ondertussen was hij naar de deur van hun vertrek gelopen en sloot deze voorzichtig, zodat ze minder goed te horen waren. Vervolgens draaide hij zich weer om naar Sibel en ontmoette nu eindelijk wel haar blik. 'Ik weet nog steeds niet hoe ik het goed met jou kan maken, vooral niet nu je-' Hij had nooit beseft hoeveel het nog steeds met haar deed.

Sibel bekeek Liam die haar zwijgend aan keek en draaide van hem weg terwijl ze het nat van haar wangen veegde en haar haar uit haar gezicht streek. Ze wilde helemaal niet zijn excuses horen en dat het hem nog steeds zo erg speet. Dat wist ze inmiddels ook wel. Eerlijk gezegd wist ze ook niet wat ze dan wel van Liam wilde. Daarom had ze het maar beëindigd. Echter, nu begon Sibel meer in te zien dat het probleem simpel bij haar lag. 'Je hoeft het helemaal niet goed te maken, Liam. En verontschuldig je niet nog een keer. Ik wéét het.' Kort keek ze hem terug aan, maar plofte toen op de rand van het bed en verborg haar gezicht met haar handen. Het was de moeheid die haar reden tegen hield, maar ze ahd het zelf maar amper door. 'Renee vertelde me- Ik weet het niet of ze het jou al had verteld. Maar- Ze vertelde me dat ze zwanger is.' Sibel had geen flauw idee of haar vriendin haar broer dit nieuws al had verteld en misschien schond ze haar vertrouwen nu wel, maar ze wist niet hoe ze het anders uit moest leggen. Het had haar zo aan zichzelf doen herinneren. 'Toen ik zwanger was en jij weg was, had ik de hele tijd zo veel angst. Ik was bang dat je iets zou overkomen, ik was bang dat ik alleen moeder zou moeten zijn, dat er iets mis zou gaan en jij nooit zou weten dat Muriel er helemaal niet was of-' Ze schudde haar hoofd en zette haar handen in haar haar. 'Maar eigenlijk was ik het meest bang van het gevoel dat ik voor jóu had. Het alleen ouder zijn beangstigde me niet, maar het alleen zijn zonder jou wel. Alles hing van jou af. Ik kon niet zo afhankelijk van jou zijn terwijl je op zee zat en er zo veel kon gebeuren.'

Liam keek gepijnigd toe hoe ze haar gezicht verborg in haar handen en hoe haar hele houding leek te verslappen. Hij wist niet wat er gebeurd was waardoor ze nu plotseling zo van slag was. Waren het zijn eerlijke woorden? Of zijn verontschuldigingen? Toen ze plaats nam op bed, knielde hij voor har neer en trok hij haar handen voorzichtig van haar gezicht af. 'Sibel, ik-' Hij wilde net verder praten, tot ze plotseling over zijn zusters zwangerschap sprak. Hij moest haar armen stevig vast pakken om niet te vallen, maar hij kreeg geen tijd om het te verwerken, want ze sprak alweer verder. Nadat ze klaar was met praten, begon hij pas met nadenken over wat ze precies had gezegd. 'Je vergelijkt onze relatie met die van mijn zuster en Tobias,' zei hij zacht, terwijl hij haar bedachtzaam aan keek. 'Maar ik ga nergens naartoe, Sibel. Ik ben niet ziek en ik ga niet meer op reis. Ik blijf bij jou en Muriel.' Hij pakte haar handen vast en kneep hier zacht in. Hij wist niet goed wat zij wilde dat hij zou zeggen.

Sibel had niet door hoe het nieuws over Renee Liam raakte en dat ze dus een geheim dat ze deelde met haar vriendin op gegeven had. Ze voelde echter wel zijn handen die haar armen stevig vast grepen en keek hem wanhopig aan. Ze had inderdaad sinds haar aankomst in Evenfall en sinds haar afspraak met Renee haar eigen relatie vergeleken met die van Tobias en haar vriendin. Ze was zo blij geweest voor Renee, maar tegelijkertijd zag ze ook de pijn die er was en niet alleen omwille van het lot van Tobias, maar ook vanwege haar eigen jaloezie dat ze zoiets zelf niet had. Tenminste, ze dacht dat het waarschijnlijk jaloezie geweest was. 'Dat weet ik ook,' zei ze weer terwijl ze niet anders kon dan hem aan kijken. 'Daarom snap ik ook niet waarom ik al die keuzes maak. Renee houdt zichzelf voor dat ze het allemaal kan houden, maar ze heeft er totaal geen invloed op. Als het fout gaat met Tobias, dan zij het zo. Haar wil om het te behouden kan niets veranderen. En ik- Ik heb alles zelf in de hand.' Ze kantelde haar hoofd en liet haar ogen over het gelaat van Liam glijden. Het was nog zo precies hetzelfde, maar hier en daar zag ze nieuwe lijntjes, nieuwe tekens, die ze niet herkende. Sibel maakte één van haar handen los en legde hem op zijn wang.

Nu de woorden van Sibel langzaam bij hem binnen kwam, realiseerde hij ook beter wat ze over zijn zuster had gezegd. Renee was zwanger... dat was vast waarom ze Eddard en hem gevraagd had om de volgende dag bij haar en Tobias langs te komen. Nu hij er beter over nadacht, had hij de laatste tijd gemerkt hoe zijn ouders en Renee ander gedrag toonden. Het zat niet in de grote handelingen, maar meer in de uitdrukkingen en emoties. Hij werd echter al snel weer afgeleid door de vrouw voor hem, van wie hij zijn ogen niet af kon houden. Liam voelde hoe zijn adem kort stokte bij de aanraking van Sibels hand op zijn wang en met grote ogen keek hij naar haar op. 'Ik hou van je, Sibel,' zei hij uiteindelijk zacht en oprecht. Hij wist niet of hij hoop mocht halen uit haar woorden en handelingen, maar hij waagde het erop. 'Als moeder van mijn dochter. Als mijn ex-partner. En als zoveel meer... Maar ik wil niet dat je je gedwongen voelt om dat- om weer terug te gaan naar wat we hadden. Niet zoals ik je na mijn terugkomst heb behandeld, alsof we verder moesten zoals alles eerst was.'