De Schuilplaats

-

Atticus keek verveeld voor zich uit en bungelde met zijn been over de boomstam heen. Ze zaten wat hem betreft al veel te lang op hun schuilplaats zonder ook maar iets te doen. Reva was opvallend stil over de reden waarom ze zo lang al wachtten. Het frustreerde Atticus zo erg dat hij zelf al op wat plunderingen uit was gegaan en bovendien had geprobeerd door Reva's spullen te rommelen. Ze zou het wel gemerkt hebben, maar dat kon hem echter niets schelen. Ze hoorde alles te delen met se groep, daarom was ze hun leider geworden, niet omdat ze vanalles voor zich hield. Zuchtend keek hij op naar de hut boven hem. Hij hield die nacht de eerste wacht, maar eerlijk gezegd dacht hij nog altijd dat niemand die schuilplaats zou ontdekken. Toch deed hij maar het verstandige en liet zijn blik weer over het veld onder hen gaan. Hij zou Reva morgen confrontreren met haar belachelijke geheimhouding en hij zou antwoorden krijgen ook.

Ivana had met open ogen op haar deken gelegen, terwijl er tientallen gedachten en herinneringen door haar hoofd woelden. Ze dacht na over haar jeugd, over het bloedbad in haar dorp, de tijd die ze had doorgebracht in de gevangenis, de delegatie en hun verbond. Al snel kwam ze overeind en klom ze via het touw uit de hut naar beneden. Daar zag ze Atticus in het donker zitten en zwijgend nam ze naast hem plaats. 'Je hebt geluk, ik kom je nu al aflossen,' murmelde ze, terwijl ze het houten fluitje uit zijn hand trok. Als ze erop bliezen, dan gaf het een waarschuwingsgeluid af. Ondanks dat het erg subtiel was, zou ze er nog uit de diepste slaap van wakker worden. Gelukkig hadden ze het nog niet vaak hoeven gebruiken. Ze keek Atticus afwachtend aan en hoopte dat hij snel weg zou gaan. Ze hield er niet van als hij al haar bewegingen in de gaten hield, dat gebeurde overdag al genoeg.

Atticus begon eindelijk Reva en andere problemen uit zijn hoofd te krijgen. Als hij de wacht hield kwam er altijd een moment waar hij gewoon nergens aan dacht. Niet aan zijn zorgen, niet aan zijn moeheid. Hij was gewoon klaar wakker en oplettend, meer niet. Net toen hij dat punt bereikte, hoorde hij echter een stem en keek hij geërgerd naar Ivana die naast hem kwam zitten. 'Mooi niet dat ik nu al ga slapen. Als er ook maar iets gebeurt omdat jij niet op let, reken er maar op dat Reva mij dan verantwoordelijk stelt omdat ik eigenlijk de wacht moest houden.' Het was hem al eens eerder voor gekomen dat iemand had gezegd zijn wacht al over te nemen en dat die mafketel toen in slaap was gevallen. Atticus had er mooi voor mogen opdraaien dat er eten was gestolen die nacht. 'Waarom ben je uberhaupt wakker,' vroeg hij met een nieuwsgierige blik en probeerde in het donkerte een glimp van haar gezicht op te vangen. 'Nachtmerries?' grinnikte Atticus.

'Er gebeurt niets,' siste Ivana geërgerd, terwijl ze haar blouse strakker om haar lichaam wond. Het weer in het Westen was erg wisselvallig. Ze zweeg bij Atticus' woorden en haalde haar schouders op. Ze dacht dat het na al die jaren nu wel duidelijk was voor de anderen dat ze last had van nachtmerries. Ondanks dat iedereen deed alsof het ze niets boeide, hield iedereen elkaar echt wel goed in de gaten. 'Ben je dan zo bang voor Reva?' wierp ze al snel terug, waarna ze moest lachen. 'Ik durf te wedden dat ze je zo uitschakelt. Vooral nu je de laatste dagen zo afgeleid bent.' Ze wist niet wat er was, maar Atticus was de laatste dagen erg afwezig. 'Zenuwen voor de delegatie? Of voor de koning?' Ze legde haar lange benen voor haar uit en had het heft van haar zwaard op haar schoot gelegd. Er lag ook nog een boog, maar die hoopte ze niet te hoeven gebruiken.

Atticus trok sceptisch een wenkbrauw op. Ze kon wel zeggen dat er niets gebeurde, hij ervoer het liever zelf met eigen ogen. 'En of en dat zou jij ook moeten zijn. Je hebt gezien wat er met Indra is gebeurd.' Atticus nam haar gelach met een ernstig gezicht in zich op en leunde vervolgens terug tegen de boomstam terwijl hij zijn armen over elkaar sloeg. 'Ik ben afgeleid omdat we dingen doen die we nooit hebben gedaan. Brand stichten in een paleis? Voor wat? Om het risico dat we gepakt worden en meteen geëxecuteerd worden te vergroten? Zet je echt geen vraagtekens bij wat Reva aan het doen is?' Fronsend keek Atticus Ivana aan en schudde ongelovig zijn hoofd. 'Ik had gehoopt dat jij niet zo'n idioot was als de rest van de groep en Reva's acties tenminste een beetje in twijfel zou trekken. Ze verbergt iets voor ons en het frustreert me mateloos.' Hij was er nog altijd niet aan uit wat de beste manier was om er achter te komen wát ze verborgen hield. Het enige wat hij kon bedenken na haar spullen al doorzocht te hebben was om haar te confronteren, maar Atticus wist absoluut niet hoe dat zou af lopen.

Ivana luisterde de woorden van Atticus met een ongelovige blik aan en gaf hem vervolgens een ruwe duw. 'Praat niet zo hard! Ik wil niet met jouw ideeën geassocieerd worden,' zei ze beschuldigend, terwijl ze hem van top tot teen bekeek. 'Natuurlijk vind ik het opvallend en zit er wellicht iets achter, maar ik weet wel beter dan Reva tegen te spreken. Als zij er niet was geweest, dan had mijn hoofd allang op een stok gestaan.' Ze stond bij haar in het krijt en zwaar ook. Atticus zat veel langer bij de rovers en kon zo nu en dan Reva op haar plek zetten. Ivana kon dat in tegenstelling tot hem níet. 'En wat wil je gaan doen als je achter die plannen komt? Waarschijnlijk is het in het voordeel voor ons. Wees niet zo argwanend. Morgen vragen we het haar wel.'

Atticus keek Ivana met een geïrriteerde blik aan. 'Ik wil graag weten waar ik mijn leven voor riskeer of het nou in mijn voordeel is of niet,' siste hij nu inderdaad zachter. 'Ik heb al het recht om argwanend te zijn. Reva is al een hele tijd de idealen van deze groep voorbij gegaan. Ze behandelt ons niet meer als gelijken als ze besluit om dingen te verbergen.' Hij was werkelijk boos op hun huidige leider wat ze op het moment deed met de groep. Hij zat hier al zo lang hij zich kon herinneren bij en hoewel het echt niet zo was dat ze grote solidariteit uitoefenden of voor elkaar uitkeken - ieder lette toch vooral op zichzelf - was er altijd een gevoel geweest dat je deel uit maakte van de groep. Hij was er als jonge straat rat bijgekomen en juist dat had hem bij de groep gehouden, want hij had echt wel lucratievere alternatieven kunnen vinden, maar die behoefte had hij nooit gehad. 'Ik wordt er misselijk van te bedenken dat we Reva aan het hoofd hebben gezet en het nu blijkt dat ze dingen achter onze rug om doet.'

Ivana sloot gefrustreerd haar ogen en kwam al snel tot de conclusie dat Atticus gelijk had. Misschien sloeg ze wel te ver door in haar loyaliteit voor Reva en zou dat haar kop uiteindelijk kosten. 'Laten we eerst harde bewijzen vinden, voordat we roekeloze en vooral domme dingen gaan doen,' fluisterde ze terug, terwijl ze dichter naar hem toe schoof. Met een twijfelachtige blik keek ze hem aan, maar voelde hoe uiteindelijk haar gezicht verstrakte. 'En hoe weet ik dat jíj geen dubbele agenda hebt? Alle rovers tegen de leider op jutten, zodat jij de plek over kan nemen?' Ze sloeg haar armen over elkaar heen en trok verontwaardigd haar wenkbrauw op. Het was zeker niet zo dat ze zo'n goede band had met Atticus dat ze hem blindelings vertrouwde. Dat had ze met niemand in de team. Ze had het gevoel wel gehad bij Indra, maar zij was al weer een tijd weg.

Atticus schudde met een ongelovige glimlach zijn hoofd. 'Geloof me, ik heb nooit ambities gehad om meer dan een rover te zijn. Dit is al heel wat meer dan ik was toen ik nog rondzwierf in Tyrosh. Ik hoef die verantwoordelijkheden echt niet.' Hij keek Ivana aan en haalde zijn schouders op. 'Maar hoe ga je dat ooit zeker weten? Ik kan keihard tegen je liegen nu en ik denk niet dat je me nu op mijn woord gaat geloven. Maar als we de situatie bekijken heb ik wel vertrouwen in jou gelegd door je informatie te geven die je net zo goed tegen me kunt gebruiken als je naar Reva stapt.' Hij ging zichzelf niet zitten verdedigen, dat was slechts tijd verspilling, maar hij kon haar laten inzien dat er bepaalde aspecten waren die niet in zijn voordeel waren. 'Maar jij wilt eerst die harde bewijzen gaan vinden, dus misschien moeten we daar eerst over na gaan denken. Hoe verwacht je het te vinden?'

Ivana zuchtte diep en keek de man vervolgens zwijgend aan. Ze kon zijn woorden niet weer leggen. Natuurlijk zou ze nooit zeker weten of hij geen dubbele agenda had. Hij zou dat ook niet van haar weten, maar het leek niet alsof hij dacht dat ze een dreiging zou vormen. Misschien moest ze daar eens verandering in brengen. 'Je hebt blijkbaar dus al haar spullen door zocht, maar niets gevonden... Misschien kunnen we haar eens volgen als ze weg gaat?' stelde ze voor. 'Wellicht zouden we eens rond kunnen vragen in wat plaatselijke herbergen? Of ze opvallende dingen hebben gezien? Niemand die ons herkent.' Ze stond vervolgens op en strekte haar verslapte ledematen. 'En daarbij wil jij per se bewijzen vinden, dus kom zelf ook maar met wat ideeën.'

'Ze laat zich niet volgen. Ik heb het ook al eens geprobeerd en moest steeds met smoezen komen als ze me betrapte.' Atticus grimaste, maar glimlachte vervolgens. 'Maar jij, als kleine opdonder, bent er een stuk beter in om haar achterna te gaan.' Hij keek bedenkelijk naar zijn handen en knikte. Ze konden van alles proberen, maar hij kende Reva goed genoeg om te weten dat ze echt niet zomaar sporen achter zou laten. 'Hé, draai mijn woorden niet om, ik wil haar nu confronteren, jij wil meer bewijzen omdat je mij niet op mij woord en verdenkingen kunt geloven.' Hij pakte de tak boven zich vast en hees zich zo omhoog. 'Laten we het nog enkele dagen aankijken, dan observeren we beiden. Een volgende wacht kom je me gewoon weer vroeger vervangen en dan spreken we dit nog eens door.' Hij keek haar kort afwachtend aan om haar reactie te pijlen en hopelijk een bevestigend antwoord te krijgen.